Van wortelen zou je gezonde ogen krijgen, maar nu blijkt dat ook melk wonderen kan doen. Vrouwen die melk drinken zouden op latere leeftijd minder kans hebben op ernstige oogaandoeningen.
Wetenschappers ontdekten dat vrouwen met de hoogste vitamine D-gehaltes ongeveer twee derde minder kans hebben om AMD (Leeftijdsgebonden Maculaire Degeneratie) te ontwikkelen, een oogaandoening die de grootste oorzaak van blindheid is.
AMD is de meest voorkomende oorzaak van gezichtsverlies bij mensen ouder dan 50 jaar. Leeftijdsgebonden Maculaire Degeneratie neemt het gezichtsvermogen weg dat nodig is om te lezen, rijden en om gezichten te herkennen.
Vitamine D Amerikaanse onderzoekers bestudeerden de medische dossiers van 1.313 vrouwen inzake AMD. Ze ontdekten dat vrouwen jonger dan 75 jaar met het hoogste vitamine D-gehalte 59 procent minder kans hebben om AMD te ontwikkelen.
Hoewel de zon de belangrijkste bron van vitamine D is, maakt het aantal uren dat je per dag buiten doorbrengt niet uit. De verhoogde weerstand tegen de oogaandoening komt hoofdzakelijk door de opname van vitamine D via voedsel (zoals melk, vis, cornflakes en margarine) en supplementen.
Jaarlijks krijgen ongeveer 200.000 Britten te horen dat ze aan AMD lijden. Er bestaat geen preventieve behandeling, al kan medicatie en een laseroperatie de schade die veroorzaakt werd door de oogaandoening beperken.
Een eerder onderzoek suggereerde dat een verhoogde consumptie van omega-3 visolie-vetzuren weerstand biedt tegen Leeftijdsgebonden Maculaire Degeneratie.
Cava is hot! Dat is het minste wat je momenteel kan stellen. Nooit is er zoveel vraag geweest naar de prettige bubbels uit Spanje. Maar wat maakt het nu dat net deze mousserende wijn zo populair is en dat de andere varianten op de Champagne zoals de diverse Crémants, Prosecco's of Sekts ter plaatse blijven trappelen? De reden is, denk ik, te vinden op twee vlakken. Ten eerste drinkt Cava enorm prettig weg en kent de Cava een uiterst interessant prijskaartje. Dat laatste is uiteraard niet onbelangrijk als we bedenken dat er Cava's op de markt te vinden zijn voor ongeveer een derde van de prijs van de Champagne. Cava is dus momenteel een fenomeen! Laat ons van harte hopen dat de wijnboeren ginds niet de fout maken hun productie op te drijven om de stijgende vraag aan Cava te kunnen beantwoorden. Met spijt in het hart moet ik vaststellen dat sommige Cava's met een voorheen uitstekende prijs/kwaliteit verhouding vandaag reeds te groen en onrijp smaken. Het zou niet de eerste keer zijn dat door het streven naar korte termijn winstbejag men zich in de eigen vinger snijdt.
Wat is Cava nu eigenlijk?
Reeds in 1872 werd de eerste fles Cava geproduceerd door José Raventós (hoofd van Codorniu) in de regio omtrent Barcelona, Cataluña dus. Cava betekent letterlijk 'kelder' en is steeds gemaakt volgens de 'método tradicional'. Net zoals bij Champagne hoeft men deze productiemethode niet te vermelden op het etiket, evenmin als de DO (Denominación de Origen).Wel is er, opnieuw zoals bij Champagne, een verplichte vermelding op de kurk. Op de onderkant van de kurk van een DO Cava staat een vierpuntige ster. Een Cava moet minimaal negen maanden rijpen, een Gran Reserva zelfs dertig maanden. De meeste kwaliteitscava's rijpen echter langer.
Hoewel Cava enkel gemaakt mag worden in een afgebakend gebied is er in tegenstelling tot de Champagne geen beperking tot één enkel gebied. Er zijn een groot aantal productiegebieden toegelaten, verspreid over heel Spanje. Men mag Cava maken in de volgende gebieden:
§Cataluña
§Aragón
§Navarra
§La Rioja
§Baskenland
§Extremadura
§Valencia
§Castilla y Léon (al moet dit nog goedgekeurd worden)
De Italianen noemen hem Girasole del Canada, of zonnebloem uit Canada, terwijl de Engelsen het hebben over Jerusalem Artichoke. Er is wellicht geen groente wiens naamgeving zo intrigerend is als de aardpeer. Topinamboeren (de Franse naam voor de aardpeer) komen in onze contreien al zon 400 jaar voor, maar raakten reeds meermaals in de vergetelheid. Pas vrij recent worden ze opnieuw gewaardeerd en hoe langer hoe vaker gebruikt door topchefs, die de aardpeer vooral appreciëren wegens hun gronderige en licht-zoete smaak.
Als plant heeft de aardpeer maar weinig met artisjokken te maken. De benaming Jerusalem artichoke werd gegeven door ontdekkingsreiziger Samuel de Champlain, die de aardpeer ontdekte aan de oostkust van de Verenigde Staten. Qua smaak deed ze hem denken aan de artisjok. In de jaren na haar introductie in Frankrijk in de eerste helft van de 17de eeuw bereikte de groente een ongekende populariteit, en dat was niet in het minst door de benaming "artisjok". Die naamgeving wordt nog fascinerender wanneer je vergelijkt met andere talen: Erdapfel in het Duits en topinambour in het Frans, naar een Braziliaanse indianenstam die naar Frankrijk werd gebracht rond de periode waarin de plant werd ingevoerd.
Het Engelse "Jerusalem" is wellicht een verbastering van het Italiaanse Girasole, wat letterlijk "naar de zon keren" betekent. De Amerikaanse Indianen noemden ze "zonneknollen", waar de Amerikanen meer recent sunchokes van maakten. Aardperen zijn inderdaad familie van de zonnebloem. Ook de aardpeerplant heeft gele, weliswaar kleinere bloemen en kan tot drie meter hoog groeien. Het eetbare deel van de aardpeer zijn de knollen die tussen de wortels groeien. Deze worden gevormd in de late herfst tijdens het afsterven van de stengels.
Aan de populariteit die de knol genoot aan het eind van de jaren 1600 kwam een abrupt einde toen de volkswijsheid ging vertellen dat de aardpeer lepra zou veroorzaken. Dat vermoeden was gebaseerd op de onregelmatige vorm en de gevlekte schil die deden denken aan de vingers van melaatsen. Sindsdien is de populariteit van de groente door dergelijk imagoprobleem blijven schommelen. Slechts in tijden van oorlog of hongersnood deed de aardpeer het weer goed, hoewel dat dan veel meer te maken had met het gemak en de snelheid waarmee de plant groeit dan met haar culinaire kwaliteiten. De aardpeer was een van die weinige groenten die niet gerantsoeneerd waren tijdens de tweede wereldoorlog. Pas sinds kort is de aardpeer bezig aan een comeback.
Aardperen kunnen op allerlei wijzen worden klaargemaakt, rauw of gepureerd, gekonfijt of geroosterd. Dikwijls worden ze in hun geheel verwerkt, slechts schoongemaakt met een borsteltje.
Aardperen kunnen net als aardappelen in de schil in de oven worden gegaard, uitgespreid op wat grof zout. Zoals bij aardappelen is de smaak dan geconcentreerder en iets ronder dan wanneer ze geschild worden gekookt in lichtgezouten water. Typisch is het rokerige aroma dat tijdens het bereiden ontstaat. De knollen kunnen ook rauw in dunne schijfjes worden gegeten of snel in olie gebakken of gekookt verwerkt worden. Ook in de Noord-Afrikaanse keuken worden aardperen fel gesmaakt, waar ze vooral rauw of geraspt worden gegeten.
De licht-zoete smaak ontstaat door de omzetting van zetmeel in de zoet smakende stof inuline. Hier vinden we de reden waarom de aardpeer ook door diabetici gesmaakt kan worden: bij de vertering van deze inuline komt geen glucose vrij, die door diabetici moeilijk afgebroken wordt.
De aardpeer vind je doorgaans als grillig gevormde knollen met een witte of rode schil. Zeldzamer zijn de langwerpige, gladde knollen, de topinambour fuseaux . Deze geselecteerde aardpeer is minder hobbelig en bultig, en daardoor ook makkelijker te reinigen. De smaak blijft vrijwel identiek.
De aardperen die je vandaag in de winkel (vooral in natuurvoedingswinkels, maar dikwijls ook in de bio-afdeling van je supermarkt) terugvindt, worden vooral uit Frankrijk ingevoerd, waar ze voornamelijk in het noorden en in de Provence worden geteeld. Aardperen zijn het lekkerst aan het eind van de herfst of in de winter. Ze zijn best stevig en strak, met zo weinig mogelijk knobbels.
Je kan aardpeer ook in je eigen tuin planten. Dan verdient het aanbeveling om enkele van de opschietende scheuten van het licht af te schermen om zo scheuten van een tiental centimeter hoogte te kweken, die als voorjaarsdelicatesse geoogst worden. Zowel de scheuten als de knollen hebben een zachte, zoete smaak met jawel, daar was die Samuel wél juist een zweem van artisjok.
Bij gerechten waarin aardpeer de hoofdrol speelt, hoort zoals bij alle groenten een wijn met dezelfde smaakcomponenten als de groente zelf: een licht-zoete, "gronderige" smaak.
Wil je kind moeilijk eten, lach dan terwijl je zelf iets eet. De kans is groot dat je kinderen het dan ook willen proberen, zo leert nieuw onderzoek.
De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Obesity, geeft aan dat de emotie op het gezicht van de tafelgenoten, een sterke invloed heeft op het eetgedrag van de kleine. Kinderen gaan meer eten als iemand blij kijkt. Als ouders lachen tijdens het eten, kijken kinderen positiever tegen een maaltijd aan. Ze zijn minder geremd om dingen te proeven en uit te proberen.
Eerdere studies gaven al aan dat kinderen meer groente en fruit eten, als ouders het voorbeeld geven. Eten ouders gezond, grijpen kinderen ook sneller naar gezonde voedingswaren.
Weetjes en Ideeën. Lees dit aandachtig a.u.b. Fjak@.
.
Spaarlamp vs. Gloeilamp
Er gaan stemmen op om gloeilampen te verbieden en spaarlampen verplicht te stellen. Er zijn overal reclames over spaarlampen die zogenaamd veel beter voor het milieu zijn en zelfs kostenbesparend zijn voor de consument. In hoeverre is dit waar?
De voordelen van een spaarlamp weet u zo langzamerhand wel. In reclames word je er mee doodgegooid en op internet is er ook veel milieu websites ook genoeg over te vinden.
Spaarlampen verbruiken minder stroom (en gaan langer mee dan de gloeilamp), maar bij de fabricage wordt veel meer energie en materialen gebruikt dan bij gloeilampen. De onderdelen voor spaarlampen worden in lage lonen landen gemaakt en bij de winning van de grondstoffen gaan mensenlevens verloren, ook kinderen, namelijk bij het winnen van Tantal in Afrika. Het vervoer van de grondstoffen en onderdelen gaat over de hele wereld en kost daarom ook extra energie.
De industrie verdient miljarden aan de handel in spaarlampen, veel meer dan aan gloeilampen. Onder het mom van 'energie sparen' laten milieuorganisaties en overheden zich lijmen. Over de hoogfrequente straling van spaarlampen, die risico's voor de gezondheid met zich meebrengt, wordt helemaal met geen woord gerept. Zoals gewoonlijk, als het erom gaat grof geld te verdienen.
De elektronica en de buis van een spaarlamp zijn chemisch afval en moeten als zodanig afgevoerd en behandeld worden. De buis bevat 5 milligram kwikzilver, een zwaar vergif. Voor de fabricage van de elektronica bestaan strenge regels, maar niet in de lage lonen landen waar ze vervaardigd wordt.
Spaarlampen geven niet alleen licht en warmte af, maar ook een aanzienlijk deel hoogfrequente straling, vergelijkbaar met die van lange- en middengolf radiozenders. De straling, tussen 43 en 51 KHz is gemoduleerd met 100 Hz pulsen. Op het tafelblad onder een spaarlamp is de sterkte ongeveer gelijk aan die van de radiozender Beromünster op 2 kilometer afstand (namelijk 1,5 tot 2,5 V/m). Die radiozender is vanwege gezondheidsproblemen van omwonenden ontmanteld.
Ook het 50 Hz elektrische veld van spaarlampen is sterker dan van gloeilampen. De laatste geven meer infrarood licht, warmte dus. De warmte die niet door de spaarlampen geleverd wordt, moet in de winter in woningen en kantoren bij gestookt worden.
Enkele dagen geleden vroeg ik mijn vrouw waar we heen zouden gaan voor onze huwelijksverjaardag. "Ergens waar ik lang niet meer geweest ben" antwoordde ze. Ik stelde toen voor om naar de keuken te gaan. Toen is de ruzie begonnen...
Pointes d'amour...daar moet gewoon een heerlijk wijntje bij geschonken worden!
April heeft zijn intrede gedaan, het zal niet lang meer duren of de asperge, doet zijn intrede. Zoals steeds, kort maar krachtig... Amper 2 maand duurt het asperge seizoen. Lang genoeg echter om alle gastronomische kaarten op zijn kop te zetten en ons te belagen met allerhande suggestiekaarten vol met gerechten die gebaseerd zijn op deze groente.
Het witte goud, zo wordt de asperge bij ons ook wel eens genoemd. Je kunt niet zeggen dat men alle registers heeft opengetrokken om tot een verbeelding sprekende naam te komen. De naam dekt niet eens de volle lading want je hebt tevens groene en zelfs paarse asperges. Neen, geef mij dan maar onze buren uit Frankrijk of Duitsland. Daar spreekt men over Pointes d'amour of Liebesspitzen. Hiermee kan je de fantasie pas laten werken!
Asperges zijn trouwens een afrodisiacum. Het is dus handig meegenomen dat de groente als een delicatesse wordt beschouwd. Zonder enig argwaan op te wekken kan je dit dus verwerken in de meest overheerlijke gerechten. Iets wat ik met, ik zeg maar wat, selder niet onmiddellijk zie gebeuren.
Maar wat met wijn? Hierin is de asperge werkelijk een buitenbeentje. Waarom? Noem mij een keer een andere groente waarbij je onmiddellijk denkt welke wijn je erbij zou schenken. Groenten roepen niet onmiddellijk associaties op met wijn (ten onrechte trouwens). De asperge doet dit wel! Bij voorkeur een mooie, volle witte wijn en rijk aan smaak. Zodat de wijn een perfecte harmonie kan vormen met de asperge. Als ideale combinatie kom je steeds weer dezelfde namen tegen: Pinot Blanc, een droge Muscat, Riesling en uiteraard...Sauvignon Blanc.
Wil je echter buiten het traditionele gaan dan heb ik voor jou de ideale combinatie! Bij asperges hoort een glaasje Arneis. Het liefste nog deze uit Piëmonte van de DOCG Roero-Arneis. De aanvulling is perfect, de harmonie onverbeterbaar. Wijn en gerecht komen tot een ideaal huwelijk. Arneis is een witte druif die heel lang heeft gediend om de zware Nebbiolo (Barolo wijn), te verzachten. Deze druif, die even met uitsterven bedreigd werd is vandaag opnieuw brandend actueel. In zoverre zelfs dat hij in Piëmonte bij de gemeente Roero bekroond is geworden met de DOCG status. De Roero-Arneis zal steeds een goede zuurgraad( - net dit kan een probleem zijn bij andere Arneis wijnen -) brengen. De wijn bezit sterke aroma's die aan amandel, perzik en hop doen denken.
Een gezin van 5 gelegenheidsschippers die nooit gevaren hebben is te San Diego (Californie) aangekomen na een buitengewone
reis van 3.000 km. met een verroeste stoomboot die 41 jaar oud is
en nog slechts een goede schroef had.
Het avontuur begon enkele maanden geleden toen een groep
Amerikanen in Californie aan boord van het oude schip gingen om
zich op de Galapagos-eilanden te gaan vestigen. De zaak liep echter
verkeerd en in de Mexicaanse haven Salina Cru lieten de passagiers het schip in de steek.
Toen de Mexicaanse overheid aanstalten
maakte om het schip als wrakgoed in beslag te nemen, besloot de
39 jarige Alfred Moody die de expeditie gedeeltelijk had gefinancieerd
de boot toch maar te redden. Samen met zijn 25 jarige vrouwRuth en hun 3 kinderen Brendan 7, Janice 5, en Michael, 4 jaar, begaf Alfred Moody zich jn het geheim aan boord van het schip slaagde erin de kustwacht te verschalken zette met een topsnelheid van 3
knopen in het uur, koers naar Californie doorworstelde drie geweldige
stormen en na een bijna 3.000 km. lange reis te hebben afgelegd
tijdens welke Moody en zijn vrouw elkaar aflosten aan het roer, bereikten de gelegenheidsschippers San Diego met aan boord nog 2liter zoet water. Het was hoog tijd.
Het schip moest door een sleepboot de haven worden binnengesleept.Het gezin Moody is opgetogen : «Niemand is zeeziek geweest en wij hebben ons geamuseerd als gekken verklaarde Alfred Moody
Een kip uit het Engelse Huntingdon is langzaam van geslacht veranderd.
Kip Gertie verraste eigenares Jeanette Howard en haar man Jim toen ze plots stopte met het leggen van eieren, een grotere kam kreeg en als een haan probeerde te kraaien. "Ik hoorde hoe ze probeerde te kraaien. Eerst lukte het niet goed, maar ze maakte goede vooruitgang en nu gaat ze er echt voor", aldus Howard.
Hormonen
Volgens gevogelte-dierenarts Marion Ford is een geslachtsverandering bij kippen niet ongebruikelijk. Volgens haar zouden mycotoxines (giftige stofwisselingsproducten van schimmels) in het eten hetzelfde effect als synthetische hormonen kunnen hebben en daarmee aan de oorzaak van de plotse geslachtsverandering liggen. "Een toename van de hoeveelheid testosteron zal resulteren in het groeien van de kam, grotere lellen en haan-achtig gedrag, inclusief pronken en kraaien", aldus Ford.
Wijn vraagt niet alleen dat we hem de nodige rust geven, hij wil ook dat we hem royaal, niet gehaast schenken en hem de ruimte en de tijd geven om te ademen. Daarenboven kan het schenkritueel de tafelgeneugten met een factor vergroten.
Op welke temperatuur schenk ik wijn?
Niets kan wijn meer beïnvloeden dan hun temperatuur. Wijnen moeten geschonken worden op hun ideale temperatuur zodat geur en smaak ten volle tot hun recht kunnen komen. In het algemeen worden witte wijnen te koud geschonken en rode wijnen te warm. Een wijn die te koud geserveerd wordt, kan heel gesloten overkomen en in het geval van tanninerijke rode wijn zelfs stroef en bitter smaken . Kouder dan 6°C proef je eigenlijk niets meer, onze smaakpapillen worden licht verdoofd en van enig genot is hier echt geen sprake meer. Opletten dus met wijnen waar op het etiket vermeld staat servir très très frais! Te warm geschonken wijn lijkt wat wee en de alcohol zal snel overheersen. Het klassieke chambreren stamt nog uit de tijd van vóór de centrale verwarming, toen het in de betere huiskamer een frisse 18°C was. Zeker in deze tijd, met fruitgedragen wijnen met vrij veel alcohol, mag u de wijn niet te warm schenken. Opgelet : als het heel warm is in de ruimte waar de wijn geschonken wordt, zal de temperatuur van de wijn in het glas heel snel veranderen!
Tip : serveer de wijn beter een graadje (of twee) frisser dan de ideale schenktemperatuur. De wijn warmt snel op in het glas. Wijn kan snel gekoeld worden in de koelkast of in een koelemmer gevuld met ijsblokjes. De volmaakte emmer is zo diep dat de hele fles, met hals en al, ondergedompeld kan worden. Als alternatief voor de koelemmer bestaan er ook koelzakjes die rond de fles passen.
Hoe open ik een fles wijn? Hoe kan u de capsule het best verwijderen? Neem een scherp mesje u vindt dit meestal in uw kurkentrekker - of een speciale capsulesnijder en snij rondom de flessenhals de capsule los. Wel de capsule net ónder deze verdikking de druppelrand van de fles wordt losgesneden (zo vermijdt u elk contact tussen de wijn en de folie) Eenmaal de capsule is verwijderd doet u er goed aan om de top wat af te vegen omdat er wat schimmel op de kurk kan zitten.
Hoe ontkurk ik een fles wijn?
Met de echte sommelier-kurkentrekker, klein model .De goede kurkentrekker bestaat uit een stevige spiraal, gemaakt van glad materiaal met twee horizontaal verlopende snijvlakken. Tijdens het openen van een fles wijn is soms zelfs een trekkracht van 5 bar nodig, dus de stevigheid is wel belangrijk. Draai de spiraal van de kurkentrekker in de kurk en draai, trek of hef de kurk uit de hals.
Vleesvervanders zijn niet zo gezond als dat sommige denken !
Moeten vleesvervangers vlees vervangen?
Bijna elke soort vlees kan je tegenwoordig krijgen in vegetarische variant. Vegetarische paté, salami of gehaktballen, allemaal smaken en ruiken ze naar hun origineel. Bovendien zijn ze snel klaar te maken. Maar moet vlees wel vervangen worden? Welke soorten vleesvervangers zijn er tegenwoordig al? En zijn ze wel gezonder dan vlees? De term 'vleesvervanger' impliceert dat vlees moet worden vervangen door iets anders. Dat is niet zo. Mits een evenwichtige en gevarieerde voeding kan iedereen zonder problemen vlees bannen uit het dieet.
De meeste vleesvervangers bestaan voor het grootste deel uit eiwitten, iets wat we volgens studies al meer dan genoeg binnenkrijgen. Wie toch extra eiwitten wil, kan die halen uit peulvruchten, noten, zaden en veel groenten. Ook alle andere voedingsstoffen uit vlees kan je elders halen.
In het hoofd Iemand die gewoon is om een traditioneel voedingspatroon te volgen waarbij een bord altijd gevuld wordt met vlees, aardappelen en groenten, kan in het begin het gevoel hebben iets te missen. Het kan zelfs zijn dat hij zich na de maaltijd niet voldaan voelt. Dat gevoel zit vaak in het hoofd, maar is toch van een niet te onderschatten belang. Vleesvervangers die sterk naar vlees smaken en er ook zo uitzien en die bovendien ook gemakkelijk en snel klaar te maken zijn, kunnen de overstap naar een vleesloze dag gemakkelijker maken.
Tegenwoordig is het aanbod vleesvervangers erg uitgebreid, hoewel er in de VS en in Azië nog veel meer op de markt is dan in België. In onze supermarkten kan je meestal quorn, tofu, tempeh, seitan en andere plantaardige producten, al dan niet verwerkt in bereidingen, vinden.
Zout Over het algemeen bevatten die producten eiwitten en ijzer, maar vaak wordt er nog eens extra ijzer en vitamines (zoals B12) aan toegevoegd. Vleesvervangers bevatten vaak evenveel of zelfs meer vet dan vlees, maar het aantal verzadigde vetten is wel beduidend minder. Teveel verzadigde vetten zorgen ervoor dat onze cholesterol stijgt.
De vier meest courante vleesvervangers zijn: Quorn: Gemaakt van een schimmeleiwit. Het is een deegachtige substantie (45 procent eiwitten, 13 procent vet) dat gebonden wordt met het eiwit van kippeneieren. Het schimmeldeeg wordt op smaak gebracht met plantaardige smaakstoffen en soms worden ook plantaardige kleurstoffen toegevoegd.
Seitan: Gemaakt van tarwegluten en water (daarom soms ook tarwevlees genoemd). Het heeft een sponzige op vlees gelijkende vleesstructuur en smaakt kruidig.
Tofu: Gemaakt van sojabonen. Tofu smaakt neutraal, maar neemt zeer gemakkelijk andere smaken over. Meestal wordt het water eruit gedrukt en dan wordt het gemarineerd. Het is calorie-arm en bevat alle essentiële aminozuren, mineralen (natrium, kalium, calcium, fosfor, magnesium, ijzer, zink) en vitamines (B1, B2 en B3). Het bevat geen vitamine B12.
Tempeh: Gemaakt van sojabonen. Het is een soort witte schimmelkoek die ietwat zurig smaakt. Net zoals tofu neemt het goed de smaak op van kruiden. Omdat tempeh -in tegenstelling met tofu- gemaakt wordt van de hele sojaboon, zit het product vol vezels.
Kant-en klare vleesvervangers zijn verkrijgbaar in alle mogelijke vormen: kebab, gehakt, balletjes, hamburhers, nuggets, cordon bleu,... De meeste producten bestaan uit een mix van smaakmakers met een eiwithoudende plantaardige grondstof (bijvoorbeeld soja). Kant-en-klare producten zijn wel niet altijd optimaal. Vaak zijn ze gepaneerd en slorpen dus veel vet op. Bovendien bevatten ze vaak redelijk veel zout.
.
.
.
.
.
.
.
