Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
10-02-2006
ROME- COLLOSEUM VERVOLG
In de eeuwen daarna onderging het Colloseum een aantal wijzigingen en restauraties. De laatste restauratie vond plaats in 500 na Chr., waar na het gebouw in verval raakte en ook enkele aardbevingen hadden tot resultaat, dat men het materiaal voor andere constructies ging gebruiken.
Het gebouw heeft een elliptische vorm en meet 188 x 156 meter aan de buitenkant en 86 x 54 meter aan de binnenkant. De hoogte is bijna 49 meter !
Het bouwwerk heeft vier verdiepingen. De eerst drie bestaan elk uit tachtig bogen, omsloten door pilasters en halfzuilen, die van onder naar boven Dorisch, Ionisch en Korintisch zijn.
Organiseren kon men ook vroeger al, want de ingangen op de begane grond waren genummerd, zodat men gemakkelijk de toegang kon vinden, welke naar je plaats leidde.
De arena was oorspronkelijk in het midden overdekt met houten panelen, die konden worden verwijderd als dat voor een voorstelling nodig was. In het sous-terrain bevonden zich kooien voor de dieren, décorstukken, wapenopslagplaatsen voor de gladiatoren, werktuigen etc.
In het Colloseum vonden verschillende voorstellingen plaats, zoals gladiatorengevechten, wilde dierenjachten en zelfs scheepsslagen, die een reconstructie waren van beroemde zeegevechten. Het Colloseum werd daartoe met miljoenen liters onder water gezet via een ingenieus kanalenstelsel. Dit was mogelijk doordat de bodem om die reden voorzien was van een waterdichte laag.
Op de foto is de binnenzijde van het Colloseum te zien. Onderaan de foto is nog juist het ondergrondse gangenstelsel zichtbaar. Door de hoogstaande zon ligt er een zweem over deze foto.
ROME kent als hoofdstad van het vroegere Romeinse Rijk vanzelfsprekend veel restanten van het grote rijk, dat het eens was. Op de lagere school (nu basisschool) werden we er als kind al mee geconfronteerd en maakten ook in ons land enkele gewesten deel uit van dat uitgestrekte rijk.
Plaatsnamen als Novio Magum (Nijmegen) en Mosa Trajectum (Maastricht) liggen mij tenminste nog steeds vers in het geheugen. Een kennismaking met Rome vulde de legpuzzel van mijn kennis verder in.
Het Colloseum mag toch wel tot een van de bekendste oude bouwwerken in Rome worden genoemd. Het werd gebouwd in opdracht van de Flavische keizers en werd daarom in het begin ook het Amfiteatrum Flavium genoemd. Pas in de Middeleeuwen werd de naam Colloseum aan dit theater gegeven.
Het werd gebouwd op de plek waar een meer lag, dat voor de bouw werd drooggelegd. Keizer Vespasianus wilde met de bouw van het Colloseum Rome een groot amfitheater verschaffen omdat het bestaande Amfitheater Taurus te klein was geworden. Er werd met de bouw begonnen in 79 na Chr. En de opening vond plaats in 80 na Chr. De geschiedenis verhaalt, dat de openingsfeesten en voorstellingen honderd dagen duurden.
Niet ver van Amalfi ligt het plaatsje Citano, dat tegen de bergwand lijkt te zijn geplakt. Alleen het bouwen van de huizen op deze bergwand moet al een hele klus geweest zijn, denk ik. Toch levert het een mooi plaatje op.
Deze foto is genomen in het stadje Amalfi aan de westkust van Italië, ongeveer 30 km. ten zuiden van Napels. De stad is opgenomen in de Unescolijst van Werelderfgoed en telt ongeveer 5000 inwoners. Vroeger was het een belangrijk handelscentrum. De provincie, waarin Amalfi ligt, is bekend om de productie van citroenen, waarvan men de drank Limoncello maakt. Rond de stad zijn steile bergwanden.
Op deze begraafplaats treffen we tevens het wereldbekende beeld aan van militairen, die de Amerikaanse vlag aanbrengen op de puinhopen van heroverd gebied.
De veel bezochte, laatste rustplaats van John Fitzgerald Kennedy met naast hem zijn toenmalige echtgenote Jacqueline Bouvier Kennedy, die later nog gehuwd is geweest met de Griekse reder Aristoteles Onassis. De vlam brandt hier dag en nacht.
Washington kent vele bezienswaardigheden, waarover ik heb geschreven. Het voert te ver om alle bezienswaardigheden te vermelden, want tenslotte is mijn blog geen reisgids, nietwaar ? Ik wil daarom mijn ervaringen in Washington beëindigen met de grote en grootse militaire begraafplaats in deze stad, The Arlington Cemetery. Hier liggen meer dan 250.000 militairen, belangrijke staatslieden en burgers begraven. Je komt onder de indruk van de vele kruisen, zoals wij die in Nederland o.a. bij Margraten kennen. Kruisen die als het ware als militairen in het gelid staan, van welke kant je het ook maar bekijkt. Natuurlijk trekt het graf van President J.F. Kennedy veel toeristen en Amerikanen, en vormt een grote tegenstelling met het graf van Robert Kennedy, dat slechts een wit kruis en een naambordje heeft.
Ook voor de vrouwen, voornamelijk werkzaam in de verpleging, die hun leven lieten in deze oorlog, is een standbeeld in het park geplaatst, dat hun beroep realistisch weergeeft.
Het meest indrukwekkende monument in Washington DC is wel de marmeren muur van het Vietnam Veterans Memorial , waarin de namen van 57000 Amerikanen, die in Vietnam het leven hebben gelaten in de zgn. Vietnamoorlog (1957-1975) , voor altijd gebeiteld staan. Over het hoe en waarom van deze oorlog, die m.i. alleen maar verliezers kende, ga ik niet in.
Wél op het feit, dat de militairen, die in de States terugkeerden, eigenlijk verantwoordelijk werden gesteld voor de geleden nederlaag .
Vele veteranen, er wordt gesproken van enkele tienduizenden (!) waren getraumatiseerd en pleegden ernstige misdrijven of pleegden schietpartijen in drukke plekken om maar aandacht te trekken voor hun situatie en geestesgesteldheid.
Het waren dan ook de veteranen, die zich verenigden in het Vietnam Veterans Memorial Fund om te komen tot een nationaal monument en in 1980 werd een wedstrijd uitgeschreven om dit monument te ontwerpen.
Uit meer dan 1400 ontwerpen werd het gewaagde ontwerp van de Chinees-Amerikaanse Maya Lin , geboren in 1959, uitgekozen. Zij zette een geknikte muur van zwart marmer neer, die als een scheur in het groene gras van het park lag verzonken en waarvan de uiteinden tot het grasniveau scherp toeliepen. In de muur de 57.000 namen van gesneuvelde militairen.
Het monument is in 1982 voor het publiek opengesteld. Als je het monument nadert zie je alleen de zwarte wand, die iets boven het maaiveld uitsteekt, maar dichterbij gekomen zie je dan een pad dat schuin omlaag gaat langs de muur. De namen staan in chronologische volgorde naar rechts vermeld, steeds minder per paneel tot het laatste kleine paneel op grasniveau, dat nog maar één naam bevat. Erg indrukwekkend !
Het monument heeft er uiteindelijk toe bijgedragen, dat de overlevenden de erkenning hebben gekregen, waarnaar zij zo lang hebben gehunkerd .
Foto: Een gedeelte van de zwarte wand van het Vietnam Veterans Memorial. Op de achtergrond het Washington Memorial.
In de directe omgeving van het Lincoln Memorial treffen we nog een tweetal monumenten aan: Het 'Korean War Veterans Memorial' en het 'Vietnam Memorial' .
"OUR NATION HONORS HER SONS AND DAUGHTERS WHO ANSWERED THE CALL TO DEFEND A COUNTRY THEY NEVER KNEW AND A PEOPLE THEY NEVER MET."
Het Korea-monument is in 1995 onthuld door President Bill Clinton en de President van Zuid-Korea, Kim Young Sam. Het monument omvat 19 roestvrij stalen standbeelden van militairen en wanneer de zon erop schijnt, lijken de beelden tot leven te komen. De bol staande ponchos suggereren beweging, alsof de koude winterwind in hun ruggen blaast.
Langs het geheel is een muur van glanzend zwart graniet gebouwd, die uit 41 panelen bestaat en waarin meer dan 2400 foto's van militairen, raketgeschut, luchtafweergeschut, tanks, helikopters,chirurgen, verpleegsters, ambulances,etc. zijn geëtst na verwerking middels computers. De 19 standbeelden weerspiegelen in deze glanzende muur, waardoor er een totaal beeld ontstaat van 38 beelden: De symboliek vande 38e breedtegraad én de 38 maanden die deze oorlog heeft geduurd.
Foto: De negentien beelden van het Korea Monument. Trek de schuifbalk naar rechts om alle beelden te kunnen zien. Links is de zwart glanzende muur , waarin ook bezoekers worden weerspiegeld.
Het Lincoln Memorial heeft op ons grote indruk gemaakt. Het monumentale bouwwerk is een gedenkteken aan Abraham Lincoln, die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog zo'n grote rol heeft gespeeld om de eenheid van de unie veilig te stellen en hij zal daarnaast altijd worden herinnerd als de president, die de slavernij in 1863 ophief.
De eerste steen voor dit monument werd tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1915 gelegd en op 30 mei 1922 opgedragen aan Abraham Lincoln. Het type steen dat voor dit monument is gebruikt is kalksteen uit Indiana en marmer uit Colorado. Het monument is in een typische klassieke stijl gebouwd en telt 36 massieve pilaren van tien meter hoog, die de 36 staten symboliseren, die er op het moment van Lincolns dood waren. Op de muur staat de volgende tekst:
In this temple as in the hearts of the people for whom he saved the union the memory of Abraham Lincoln is enshrined forever.
(In deze tempel - zoals in de harten van de mensen voor wie hij de unie redde - is de nagedachtenis van Abraham Lincoln voor eeuwig vastgelegd)
Na een beklimming van de stenen trappen kom je in dit immense bouwwerk en word je binnen geconfronteerd met een enorm marmeren beeld van Lincoln, zittend op een stoel. Je voelt je op zo'n moment een nietig wezen en tegelijkertijd besef je, dat dit enorme beeld de verering van Lincoln door de Amerikanen goed weergeeft.
Washington kent naast het Capitool en het Lincoln Memorial meerdere monumenten, die herinneren aan de geschiedenis van de Verenigde Staten, zoals bijvoorbeeld het Washington Monument, opgericht ter nagedachtenis aan de eerste president van de VS na de Onafhankelijkheidsverklaring in 1776.
George Washington werd in 1789 door de opstellers van de Amerikaanse Grondwet gezien als de ideale president. De omschrijving van deze functie was echter minimaal, namelijk alleen, dat de uitvoerende macht bij de president berustte.
Geaorge Washington was een formele, afstandelijke man, die vooral waarde hechtte aan vaste regels en respect voor het ambt. Hij stond op formaliteiten en ceremonie, maar hij weigerde daarentegen hoogdravende aanspreektitels als 'His Highness, the President of the United States and Protector of Their Liberties', zoals door een van zijn medestanders werd voorgesteld. Hij koos uiteindelijk voor het eenvoudige 'The President of The United States' en 'Mister President' , zoals dit tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikelijk is.
In zijn eerste termijn boekte Washington behoorlijk wat successen. Hij manoeuvreerde voorzichtig en tastte de grenzen van de Grondwet af. Over de politieke macht ging hij geen strijd aan: hij respecteerde het Huis van Afgevaardigden, dat direct door de bevolking werd gekozen. Het Congres maakte de wetten en de president voerde ze uit. Op binnenlands terrein tenminste, want de buitenlandse politiek werd al snel het domein van de president ! De Senaat mocht achteraf verdragen goedkeuren. Uit respect daagde het Congres Washington niet uit over zijn benoemingen en zo ontstond het gebruik, dat de president in principe zijn eigen mensen mag vragen om een regering te vormen.
Eigenlijk had George Washington het bij één termijn willen houden, maar iedereen was het er over eens dat een tweede termijn nodig was om het instituut van het presidentschap goed en stabiel te bevestigen. In 1792 werd hij herkozen met algemene stemmen.
Washington liet een presidentschap na, dat aanmerkelijk meer inhoud had dan het onbeschreven blad dat hij bij zijn eerste aantreden aantrof. Hij bleek de juiste man te zijn, die steeds de juiste keuze wist te maken. Het ambt werd niet te pompeus, maar wél machtig. Je zou het een combinatie kunnen noemen van koning, premier, partijleider en burgervader. Hij heeft door zijn optreden als president het ambt gekleurd en zette een voorbeeld neer, dat tot op de dag van vandaag nog steeds wordt gevolgd.
De lokatie van de hoofdstad van de nieuwe Verenigde Staten was vanaf het begin een struikelblok. Philadelphia, de stad die tijdens de onafhankelijkheidsstrijd een belangrijke rol speelde, maakte de grootste kans. Uiteindelijk werden de noordelijke en zuidelijke staten het eens en de nieuwe hoofdstad werd aangelegd in het District Columbia (DC) en kreeg de naam Washington, genoemd naar de president George Washington.
De Fransman Pierre LEnfant werd gekozen om de nieuwe stad te ontwerpen. Hij maakte gebruik van het roosterachtige netwerk van straten met diagonale avenues, die als de spaken van een wiel op belangrijke punten van de stad samenkomen.
Washington is vooral bekend om zijn Mall , een wijds autovrij gebied met een lengte van ongeveer drie kilometer. Aan de ene kant treffen we het Capitool waar het Amerikaanse Congres bijeenkomt - aan en aan de andere kant het immense Lincoln Memorial. Vanuit de lucht gezien vormt de Mall een kruis en aan de uiteinden van de dwarsbalk van het kruis liggen het Witte Huis en het Jefferson Memorial en ongeveer in het midden het Washington Monument. (wordt vervolgd) Foto: Het Capitool
Op 19 november 1863 wijdde president Abraham Lincoln de nationale begraafplaats op het slagveld van Gettysburg in, waar 7000 mensen waren gesneuveld. De rede werd later beschouwd als een van de mooiste toespraken:
" Four score and seven years ago our fathers brought forth on this continent, a new nation, conceived in Liberty and dedicated to the proposition that men are created equal. Now we are engaged in a great civil war, testing whether that nation, or any nation so conceived and so dedicated, can long endure. We are met on a great battle-field of that war. We have come to dedicate a portion of that field, as a final resting place for those who here gave their lives that that nation might live. It is altogether fitting and proper that we should do this.
But in a larger sense, we can not dedicate - we can not consecrate - we can not hallow - this ground. The brave men, living and dead, who struggled here, have consecrated it, far above our poor power to add or detract. The world will little note, nor long remember what we say here, but it can never forget what they did here. It is for us the living, rather, to be dedicated here the unfinished work which they who fought here have thus far so nobly advanced. It is rather for us to be here dedicated to the great task remaining before us - that from these honored dead we take increased devotion to that cause for which they give the last full measure of devotion- - that we here highly resolve that these dead shall not have died in vain - that this nation, under God, shall have a new birth of freedom - and that government of the people, by the people, for the people, shall not perish from the earth." Vertaling: "Zevenentachtig jaar geleden brachten onze voorvaderen op dit continent een nieuwe natie voort, gecreëerd in vrijheid en gewijd aan de gedachte, dat alle mensen als gelijken zijn geschapen. Thans zijn we in een grote burgeroorlog verwikkeld, die deze en elke andere natie op de proef stelt of deze toewijding en gedachte kunnen blijven bestaan. Wij zijn hier bij elkaar op een groot slagveld van deze oorlog. Wij zijn gekomen om een deel van het slagveld te wijden als een laatste rustplaats voor hen, die hun leven gaven voor deze vrijheid. Het is erg gepast, dat wij dit met elkaar zo doen. Maar in een groter verband kunnen we deze grond niet wijden noch heiligen. De eerzame burger, levend of dood, welke hier gevochten heeft, heeft deze grond meer dan geheiligd ten opzichte van onze brute kracht. De wereld zal zich deze gebeurtenis niet lang herinneren, noch wat we hier zeggen, maar het kan nooit vergeten wat zij hier hebben gedaan. Voor ons levenden moeten we de gedachtenis aan het onvoltooide werk, dat zij hebben verricht, in herinnering houden. Voor ons levenden geldt eveneens, dat wij hun taak moeten voltooien, ter nagedachtenis aan hen die hun leven lieten, opdat zij niet tevergeefs zijn gestorven en onze natie een nieuwe geboorte van de vrijheid zal beleven, opgedragen aan God, en dat de regering van de mensheid, voor de mensheid en door de mensheid niet van de aarde zal verdwijnen."
