De Ponte Vecchio is één van de oudste bruggen in Italië en heeft een lange geschiedenis. Al omstreeks 120 n. Chr. liep de oud Romeinse weg, Via Cassia, hier op het smalste punt van de Arno via een brug over de rivier. Net als veel andere Italiaanse bruggen is ook deze brug meerdere malen herbouwd op dezelfde plek. In 1333 werd zelfs de stenen brug door het water van de Arno weggevaagd en werd in 1345 begonnen met de bouw van een nieuwe brug en op die constructie is de huidige brug gebaseerd.

In de dertiende eeuw begonnen de eerste handelaren en handwerkslieden zaken te doen op deze brug. In het begin waren dat vooral smeden en leerlooiers en later de slagers. De winkels werden in het begin symmetrisch aan beide kanten van de brug gebouwd, maar in latere jaren waren de eigenaren vrij om naar eigen behoefte aan te bouwen of te verbouwen. Dat is duidelijk aan deze brug te zien, als je die aan de buitenkant waarneemt.

In 1565 werd de bouw voltooid van een doorgang boven de winkels voor de regerende elite, zodat deze zich niet tussen het ‘gewone volk’ moest begeven om zich van het Uffizi naar het Palazzo Pitti (waarover later meer) te verplaatsen. Deze doorgang wordt de Corridoio Vasariano genoemd.

De slagers moesten in de zestiende eeuw het veld ruimen op last van Ferdinand I, omdat zij stankoverlast veroorzaakten en de Arno vervuilden met hun afval. Sindsdien kent deze brug een lange galerij met veel goudsmeden en juweliers, die het beeld van de brug domineren met hun mooie etalages, waaraan toeristen zich vergapen.

Een blik op de vele kleine juwelierszaken op de Ponte Vecchio.

Eén van de vele bezienswaardigheden in Firenze is de kathedraal met de welluidende naam Santa Maria del Fiore. Deze op drie na de grootste kathedraal van Europa is ook het meest dominerende symbool van deze stad en staat midden in het historische centrum. Naast de kathedraal staat de Campanile, de klokkentoren.

In 1296 werd met de bouw begonnen, maar uiteindelijk heeft de bouw enkele eeuwen geduurd. In de verschillende bouwfasen werd het oorspronkelijk bouwplan meerdere malen gewijzigd door de verschillende bouwmeesters. Aan het einde van de vijftiende eeuw kwam er voorlopig een einde aan de bouw en werd de lantaarn op de top van de koepel voltooid.

De koepel heeft een diameter van 45,50 meter en het hoogste punt van de grond tot de top is 91 meter.

De 14^e eeuwse Campanile bestaat uit verschillende soorten marmer en wordt wel beschouwd als één van de mooiste ter wereld en heeft een hoogte van 85 meter.

Doordat de kathedraal in het historische centrum staat is het niet mogelijk een totaalbeeld van deze kathedraal te fotograferen. Vandaar een aantal deelfoto's.

Economische bloei gaf de bovenlaag van de bevolking de gelegenheid om van het leven te gaan genieten en werden kunsten en wetenschap door de rijken ondersteund.
De Middeleeuwen behoorden in de vijftiende eeuw tot het verleden en de klassieke beschaving van de Oudheid werd herontdekt : De Renaissance deed haar intrede. Onder invloed van het humanisme, de ontdekkingsreizen, de wetenschappelijke ontdekkingen en uitvindingen, wordt de aandacht voor de mens als individu steeds groter.

Was Frankrijk in de Middeleeuwen het centrum van de kunst en architectuur, het was Italië, en met name Firenze, dat het centrum werd van de Renaissance.

Kunstenaars als Leonardo da Vinci ( Mona Lisa), Michel Angelo (David) en Botticelli zijn namen die je in dit verband vaak tegenkomt.

In de Uffizi-musea tref je veel kunst aan uit deze periode. Botticelli is vooral bekend geworden door zijn schilderij ‘De geboorte van Venus’, waarvan we hier een reproductie bijvoegen. Op de onderstaande afbeelding een detailopname van dit meesterwerk.

Detail van het meesterwerk van Botticelli's  "De geboorte van Venus".
Het beeldt echter, ondanks de naam,  niet de geboorte af van Venus (uit zeeschuim), maar haar aankomst op een grote drijvende schelp op het eiland Cythera.
Eén van de Italiaanse Euromunten toont ook een detail van dit werk, namelijk het hoofd van de godin.

Ik kreeg een foto van Marianne Timmer, onze gouden winnares op de Olympische Winterspelen in Turijn, onder ogen en vond de gelijkenis met de Venus van Botticelli treffend. Reïncarnatie ?

Na Carrara staat Firenze ( Florence) op ons reisprogramma, de hoofdstad van Toscane. Deze stad ligt aan de rivier de Arno en telt ongeveer 400.000 inwoners. Het is de bakermat van de Renaissance en daardoor een van de bekendste cultuursteden van Europa.

De stad werd in het jaar 59 gesticht door afgezwaaide Romeinse soldaten, die het de naam Florentina gaven. In het Latijn betekent dit ‘moge zij bloeien’.

Die wens is vooral verhoord door het koopmans- en bankiersgeslacht van de Medici, dat de stad regeerde vanaf de 15^e eeuw tot 1737. De meeste leden van dit geslacht hadden een grote belangstelling voor zowel schilder- en beeldhouwkunst als ook voor architectuur en literatuur. Rijk geworden als kooplieden en bankiers wisten de Medici steeds meer politieke macht te verwerven en hun fortuin te vergroten. Daarnaast bracht dit geslacht ook nog drie pausen voort en twee koninginnen van Frankrijk.

Het belang van Firenze als handelsstad blijkt onder meer uit het feit, dat de plaatselijke munt, de Fiorino d’Oro ( Gouden Florijn) , zijn naam ontleende aan veel andere munten, zoals de Hongaarse forint en de Nederlandse gulden, die in het begin ook Gulden Florijn heette.

(wordt vervolgd)

Ook hier duikt de naam van Michel Angelo weer op. Hij huurde in zijn tijd een kamer in Carrara en reed vele malen op een muilezel de bergen in om zijn marmer ter plekke uit te zoeken. Een bekende uitspraak van hem is:

“ De ware beeldhouwer voegt niets toe, zoals dat met klei gebeurt, maar bevrijdt door hakken de sculptuur uit de steen. Het beeld verbergt zich al in het oermateriaal, het idee ervoor zit in het hoofd van de kunstenaar, en het is zijn opgave om beide te verenigen”.

Onbewerkt marmer is dan ook een vormgevend element in de beelden van Michel Angelo: het opzettelijk onvoltooid laten van het kunstwerk.

Op bijgaande foto is de reusachtige zaagmachine te zien, die een enorm marmerblok al bijna voor driekwart heeft doorgezaagd. De zaagsnede wordt nat gehouden opdat de zaag niet te heet wordt.

Toen ik deze foto maakte van de shovel, die het puin vervoerde naar de top om dit daarna uit te storten over de berghelling, riep dat bij mij de vergelijking op met een .maanvoertuig

In de bergen bij Carrara worden verschillende soorten marmer gewonnen. De waardevolste, die wel statuario wordt genoemd, is een zeldzame zuiver witte tot ivoorkleurig marmer, dat al in de Oudheid voor stastandbeelden werd gebruikt, maar dit wordt nog in zeer kleine hoeveelheden aangetroffen.
Erg bekend is het gebruik van het witte marmer met grijze aders en het ivoorkleurige marmer met crèmegele aders in de oude statige herenhuizen in de verschillende steden in ons land .

In de drie berginkepingen, Colonata, Miseglia en Torano, die zich boven de plaats Carrara bevinden, liggen tot op een hoogte van 1400 meter zo’n 190 groeven met een productie op jaarbasis van 11 miljoen ton ! Men denkt hier nog zo’n 1000 jaar marmer te kunnen delven.

Het risicovolle transport van de blokken gebeurt nu uitsluitend met vrachtauto’s, die de marmerblokken van duizelingwekkende hoogte naar beneden vervoeren. Vaak kunnen deze auto’s niet keren en moeten de chauffeurs met hun auto achteruit naar beneden rijden, wat al vaak tot ongelukken heeft geleid………….

Wordt vervolgd.

Ten noorden van de stad Lucca ligt de stad Carrara.
In de bergen rond de stad Carrara bevinden zich de grootste hoeveelheden marmer ter wereld. De bergketen begint in het noorden en strekt zich vervolgens zo’n 1000 km² in zuidoostelijke richting uit.

Het waren echter de Romeinen die met een systematische exploitatie begonnen Tienduizenden gevangenen en slaven werden tot deze zware arbeid gedwongen: ijzeren wiggen moesten met grote hamers in de voorgebeitelde voegen gedreven worden tot het blok losliet.

Het zware blok, dat tussen 15 en 20 ton woog, werd verder getransporteerd op een soort houten slee, die over ingezeepte, beweeglijke houten liggers naar beneden gleed. Aan de voet van de helling ging het transport verder met ossenkarren ( zie foto) naar de haven van de Romeinse stad Luni en vandaar per zeilschip naar Rome.

(Wordt vervolgd)

Lucca (zie kaartje 21-02-2006) is de geboortestad van de componist Puccini en in één van de paleizen is een museum ingericht, die de herinnering aan deze componist levend houdt. Rond het stadje ligt nog steeds de vestingmuur, die het moest beschermen tegen de vijanden en waar je vanaf deze muur een mooi uitzicht hebt op de stad. Op de muur zijn bomen geplant, waardoor deze ook uitnodigt voor een wandeling.
Tijdens een rondleiding door Lucca worden we ook nog gewezen op het huis van Niccollo Paganini. Een plaquette siert de voorgevel van het huis van de zuster van Napoleon Bonaparte, bij wie hij gedurende een viertal jaren verbleef.(zie de foto hieronder.)