Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
18-12-2005
EEN DAGJE ALCATRAZ
Gevangenissen zijn altijd plaatsen geweest van regels en vaste procedures, zo ook op Alcatraz. De dag begon om half zeven met een luid gerinkel van het gevangenisalarm en daarna vond de eerste officiële telling van de dag plaats. Gevangenen hadden twintig minuten de tijd om hun tanden te poetsen, bedden op te maken en hun kleren aan te trekken. Nadat ze door de honderd meter lange gang, die door de gevangenen Broadway werd genoemd, waren gelopen, kwamen de mannen in de eetzaal. Na twintig minuten klonk er een schril fluitje ten teken dat de gevangenen moesten opstaan. Hun bestek werd geteld en daarna werden de mannen weer teruggebracht naar hun cellen voor de volgende telling. Deze routine vond verder plaats rond de lunch en het avondeten. Op weg naar de werkplaatsen, waar de mannen handschoenen en pallets maakten en ook de was deden, moesten zij langs metaaldetectors lopen.
Om half vijf 's middags ging de deur voor dertien uren op slot. De lichten gingen uit om klokslag half tien. Op mistige dagen konden de bewakers niet gericht schieten en dan mochten de mannen alleen voor het eten hun cel uit. Een voormalig Alcatraz-gevangene : "Een uur, een week, een maand, het betekende allemaal niets. Een jaar diende enkel om aan te geven dat je 365 dagen dichter bij je vertrek was. Voor de mensen, die tijdloze termijnen uitzaten, zoals bijvoorbeeld 150 jaar plus leven, verloor ook die kalender elke betekenis."
Aan het begin van de jaren zestig kostte het 13 dollar per dag om een gevangene op Alcatraz te houden en dat maakte het tot de duurste gevangenis van het hele systeem. Herstel van de vervallen gebouwen zou nog eens vijftien miljoen dollar kosten. Daarom beval Robert Kennedy als minister van Justitie de sluiting van Alcatraz op 21 maart 1963.
De gevangenen werden op die dag voor de laatste keer uit hun cellen gehaald. Met handboeien en ketens om hun enkels en hun middel schuifelden ze over Broadway. Eén der gevangenen draaide zich om naar de media en zei: " Alcatraz was never good for anybody!'
Amerikaanse militaire ingenieurs bedachten dat het eiland Alcatraz in de baai van San Francisco een ideale plek was voor een fort, dat zou dienen als bewaking van de strategisch gelegen haven waardoor vroeger menig goudtransport plaatsvond. Hoewel het fort tot de nok toe gevuld was met wapens, is er slechts één keer geschoten vanaf dit fort en wel tijdens de Burgeroorlog.
In de jaren dertig ging een golf van misdaad door Amerika, o.a. geleid door Al Capone en George (Machine Gun) Kelly, en de regering besloot op Alcatraz een 'supergevangenis' te bouwen.
Gedurende 29 jaren ( 1934 - 1963) diende deze als gevangenis voor de ergste criminelen van Amerika. Alleen de dood bood een gegarandeerde ontsnapping. Alcatraz onderwierp hen aan een regime, dat er op gericht was hun opstandigheid te breken en hun identiteit te vermorzelen.
De legende wil, dat Alcatraz escape proof was en stond dan ook bekend als 'Uncle Sam's Devil's Island' en 'Hellcatraz'. Toch schijnt het een drietal mannen gelukt te zijn. Na een voorbereiding van zes maanden, waarin luchtkanalen toegankelijk werden gemaakt, konden de drie mannen het dak bereiken. Ze hadden van gestolen regenjassen een opblaasbare boot gemaakt. Gevangenismensen vonden wel persoonlijke eigendommen op zee, maar nooit de lichamen. Deze spectaculaire ontsnapping is later nagespeeld en inderdaad bereikte men op die manier de vaste wal.
De Leprozen konden niet in hun eigen onderhoud voorzien en leefden voornamelijk op straat, aldus verhaalt Victor Zorbas, die ook een paar boeken heeft geschreven over Spinalonga met als thema:"Who pays the Ferryman". De kooplieden die het eiland soms bezochten, verkochten hun vaak bedorven waar, dat zij op het vasteland niet kwijt konden, aan de Leprozen voor een absurd hoog bedrag, want iedereen wist dat de Leprozen een salaris kregen van de Griekse overheid, dat driemaal zoveel was als dat van de gemiddelde Kretenzer. Deze goederen werden via een luik aan de Leprozen gegeven, waarna het ontvangen geld werd gestoomd in een ketel alvorens de kooplui terugkeerden . De Leprozen zelf noemden Spinalonga het 'Alcatraz van Kreta', maar dan nog erger en dat zégt toch wel iets. Omdat de Griekse overheid de waarheid wilde verdoezelen, werden er in de jaren vijftig huizen gebouwd, voorzien van elektriciteit en werd er een straat aangelegd waar zogenaamd een bakker, slager en groenteman waren gevestigd. Deze straat werd de Marktstraat genoemd, maar volgens overlevenden heeft deze nooit bestaan.
Vanaf 1971 is het eilandje een toeristische trekpleister, die dagelijks door duizenden toeristen wordt bezocht, enerzijds om zijn geschiedenis, anderzijds voor het humanitaire drama, dat zich daar in het verleden heeft afgespeeld.
Op bijgaande foto is duidelijk te zien, dat op dit eiland oorspronkelijk een vesting was gebouwd.
Spinalonga is een eiland met een omtrek van 850 meter en is vanaf Elounda (zie 'Who pays the Ferryman') alleen per boot te bereiken.
Het eiland werd voor het eerst bekend in de 9e eeuw tijdens de bezetting van Kreta door de Saracenen (Arabieren). Tijdens deze bezetting was het eiland een schuilplaats voor Christenen, die hier voor hun veiligheid een kleine vesting bouwden. Na de bezetting van Kreta in 1202 door de Venetianen, die 500 jaar zou duren, hebben de Venetianen in 1579 de vesting op Spinalonga gebouwd, zoals deze tot op de dag van vandaag nog te bezichtigen is. De Venetianen bouwden deze vesting om hun vloot en de haven van Elounda te beschermen tegen de Turken. Deze vesting viel in 1715 in handen van de Turken en gedurende 183 jaar was hier een Turks dorp.
Toen Kreta in 1903 een republiek werd, was er op Spinalonga een marinebasis van de Fransen, die fungeerde als vredesmacht op Kreta. In die jaren had de Kretenzer regering besloten, dat alle Turken Kreta moesten verlaten. Deze weigerden dat echter, gezien de Franse bescherming, en om geen geweld te gebruiken tegen de Turken besloot de regering alle melaatsen van het eiland naar Spinalonga te verbannen. Bang voor een eventuele besmetting, want men dacht dat de ziekte besmettelijk en erfelijk was, vertrokken de Turken van dit eiland. Zo ontstond er een lepra-kolonie, die tot 1957 heeft bestaan. Medicijnen maakten het toen mogelijk om als normale mensen in een normale samenleving te kunnen leven.
Op bijgaande foto zie je op de achtergrond de moskee van Córdoba.De foto is genomen op de eeuwenoude brug, die de twee stadsdelen van Córdoba met elkaar verbindt. De moskee is diverse keren verbouwd en uitgebreid in de periode van 785 tot 976 na Chr. en wordt nu beschouwd als een meesterwerk van islamitische architectuur. De zuilenzaal heeft 110 hergebruikte antieke of West-Gotische zuilen van ruïnes uit antieke steden, die tijdens de volksverhuizing verwoest waren. De langwerpige gebedszaal is 70 meter breed en 115 meter lang en telt maar liefst 320 zuilen. Na de laatste uitbreiding telt de moskee nu zo'n 600 zuilen die in een ruimte van 130 bij 115 meter staan.
Als je de zaal binnen gaat raak je in het halfduister diep onder de indruk van dit warrige net van zuilen en pilaren. In de zestiende eeuw tenslotte werd het middelste deel van de moskee afgebroken en daarvoor in de plaats kwam een kathedraal in Renaissance-stijl. Eigenlijk een beetje bizar, maar toch maakt deze combinatie van de Mezquita een uniek bouwwerk, waar je met verbazing doorheen slentert.
In Cordoba (Spanje) fotografeerde ik dit waterrad, dat uit de Moorse tijd stamt. Het rad werd gebruikt voor de irrigatie van de landerijen en is daarom ook zo groot. De vele bakjes, die het water uit de rivier schepten, zijn groot in aantal en daardoor werd er voldoende water voor de irrigatie 'geproduceerd.'
Córdoba werd in 169 na Chr. gesticht en was onder moslimbestuur in de tiende eeuw met 100.000 inwoners de grootste stad van West-Europa en hoofdstad van de Spaanse moslims. Het bijzondere was, dat in deze eeuwen moslims, Christenen en Joden vreedzaam naast elkaar leefden. (Zou je anno 2005 niet terugverlangen naar deze toestand???).
Midden in de oude stad doemt het mooiste bouwwerk van Córdoba op: de Mezquita. In 784 werd onder leiding van Abd Alrahman I een kleine moskee gebouwd. Omdat Córdoba langzaam maar zeker het centrum van de moslims werd, breidde de bevolking de bestaande Mezquita steeds verder uit..
