Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
10-11-2005
DE POSTKOETS
(vervolg Anton Pieck) Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Anton Pieck als sergeant gelegerd in Amersfoort en Den Haag. De Amersfoortse tijd heeft diepe sporen nagelaten in het werk van de tekenaar. Hij heeft het oude stadje in zijn vrije uren doorkruist en goed leren kennen. Vele tekeningen en etsen uit die tijd zijn daarvan de stille getuigen. In Amersfoort gaf hij tekenlessen aan de soldaten.
In 1920 werd hij tekenleraar aan het Kennemer Lyceum te Overveen. Naast zijn werk op school maakte hij in de tijd die hem overbleef zijn eigen werk. Hij zou daar tot zijn pensionering in 1960 blijven.
In 1922 trouwde hij met Jo van Poelvoorde. Uit hun huwelijk werden drie kinderen geboren, namelijk Elsa, Anneke en Max. Zijn echtgenote overleed in 1983, hun zoon Max drie jaar later.....
Deze maand is het achttien jaren geleden, dat de tekenaar-schilder Anton Pieck overleed op 92-jarige leeftijd. Als fervent liefhebber van zijn tekenkunst breng ik op dit blok een hommage aan een bijzonder man.
Anton Pieck werd op 19 april 1895 geboren in Den Helder. Toen hij zes jaar was kreeg hij met zijn tweelingbroer Henri les in tekenen bij J.B. Mulders in Den Helder. De tekenlessen wierpen snel vruchten af`. Anton Pieck won in 1906 - hij was toen tien jaar - een prijs op een tentoonstelling van huisvlijt. Als beloning voor zijn stilleven ontving hij vijf tubes waterverf en een fixeerspuitje.
In 1906 verhuisde het gezin Pieck naar Den Haag en daar werd het tekenonderwijs voortgezet. Toen Anton veertien jaar was behaalde hij zijn eerste acte en op zijn zeventiende zijn tweede en werd leraar tekenen op het instituut Bik en Vaandrager , waar hij zelf in de leer was geweest. (wordt vervolgd)
Vandaag een foto van het plaatsje Elounda op Kreta. Deze plaats is bekend geworden door de TV-serie "Who pays the ferry-man?"
Deze achtdelige serie werd vanaf oktober 1978 in Nederland uitgezonden. Korte inhoud: Na 35 jaar keert Alan Haldane terug naar Kreta, waar hij in W.O.II met de partizanen tegen de Duitsers vocht en een oorlogsheld werd. Al die tijd heeft hij niets vernomen van zijn geliefde Melissa. Op Kreta probeert hij de rust te vinden, die hem in Engeland ontbreekt. Hij kan Melissa niet terugvinden en ook niet vergeten, maar hij ontdekt wel dat zij hem een dochter Annika heeft geschonken, zonder dat hij daarvan afwist. Ook Annika weet niet van zijn bestaan. Hij besluit zich te vestigen op het eiland om maar dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Maar hij kan zijn dochter niet erkennen zonder het verleden het heden te laten verstoren. Als hij Annika echter ontmoet en beseft dat hij van haar kan houden, wordt hij gevangen tussen angst en verlangen, in een val die hijzelf jaren ervoor gezet heeft. Hij is zich niet bewust, dat anderen tegen hem samenzweren. De angst en haat van de oude, valse Katerina Matakis zorgt ervoor dat Alan's aanwezigheid op het eiland langzaam maar zeker een bloedvete veroorzaakt.
Volgens de Griekse mythologie kom je in het dodenrijk door de rivier de Styx over te steken. Nadat de veerman Charon is betaald, brengt hij je over, waarna de god Hades het laatste oordeel over je uitspreekt. De titel van de serie verwijst naar deze mythe, waarbij de vraag dus eigenlijk is, wie er zal sterven....
Elounda is een schilderachtig plaatsje met voor de kust het melaatseneiland Spinalonga, dat thans als een soort openluchtmuseum is te bezichtigen. Over dit eiland hoop ik later nog eens iets meer te vertellen.
In vervolg op hetgeen ik gisteren op mijn blog publiceerde, neem ik er vandaag een foto in op van een straatje in Pompeï. Het is een wonderlijke ervaring door zo'n eeuwenoud straatje te lopen, dat honderden jaren verborgen bleef voor onze ogen. Let ook even op de verhoogde stoepen, die voorkwamen dat je natte voeten kreeg als de aflopende straat vol water liep tijdens een hevige regenbui. Om het mogelijk te maken de straat over te steken naar de stoep aan de overkant werden hier en daar verhogingen in het wegdek gemaakt, waardoor je met droge voeten aan de andere kant kwam.
Tijdens onze rondreis door Italië overnachtten we in de stad Sorrento aan de Golf van Napels en vanuit onze hotelkamer keken we uit op de Vesuvius. In de Oudheid was de Vesuvius gewoon een berg, bedekt met bomen en wijnranken. Eén van de eersten, die iets begreep van zijn vulkanische aard, was de Griekse geograaf Strabo, die meende dat zijn rotsen door een vuur werden verwarmd.
De fameuze uitbarsting van 24 augustus 79 na Chr. bedolf de steden aan de voet van de berg: Pompeï werd door as en puin bedekt en Herculaneum verdween onder een aardverschuiving van modder. Het zou niet de enige uitbarsting zijn. Vele volgden, de laatste in 1944 en officieel is de Vesuvius nu niet meer actief, maar..........
Foto: Vesuvius vanuit Sorrento bij avondschemering/ Klik op de foto.
Enige jaren geleden maakten wij een rondreis door Italië en deden daarbij ook het eiland Capri aan, dat ongeveer 17 zeemijlen verwijderd ligt van de stad Napels. Uiteraard is dit eiland alleen per boot te bereiken. Het is ongeveer 6 kilometer lang en 3 kilometer breed, Bij aankomst in de haven reden we met een speciaal bergbusje naar de plaats Capri op 138 meter hoogte en vervolgens konden we nog hoger naar het plaatsje Anacapri dat op een hoogte ligt van 286 meter. Hier had je een prachtig uitzicht op het eiland en de zee rondom. Opvallend zijn de Faraglioni-rotsen voor de kust van Capri. Op bijgaande foto zie je er een tweetal, die - als waren het ijsbergen - uit de zee oprijzen en waar je met een bootje doorheen kan varen. Een heel bijzondere ervaring. Op het eiland is een mooi park aangelegd , waar vele soorten bloemen groeien en bloeien. Dit park is aangelegd door de Duitse industrieel Krupp.
Vandaag vindt op het Waddeneiland Schiermonnikoog de Waddenconferentie plaats, waarop beslist zal moeten worden of Nederland, Duitsland en Denemarken het eens worden, dat het Waddengebied een werelderfgoed van de Unesco wordt. De Nederlandse regering is hiervan een voorstander, al wordt dat niet gedragen door de eilanders zelf. Of Duitsland en Denemarken eenzelfde gedachte zijn toegedaan is twijfelachtig. Laten we hopen, dat het gezonde verstand zal zegevieren, opdat het Waddengebied als uniek natuurgebied zal voortbestaan. Deze bewoner van het Wad wil het wel uitschreeuwen!
Vandaag een stadsgezicht op de stad, waar ik woon, Groningen. Dit stadsgezicht is de Oosterhaven, waar vroeger o.a. veel graan werd gelost uit schepen. Op de kade stond een aantal kranen, waarmee het graan uit de schepen werd gezogen en in de pakhuizen werd opgeslagen. Die functie hebben de pakhuizen nu niet meer. Ook voeren de coasters door tot in de stad en losten hier hun lading hout, dat uit de Skandinavische landen kwam.Teneinde dit toch als een beschermd stadsgezicht te bewaren, zijn de pakhuizen verbouwd tot wooneenheden en voor de loskade liggen nu de pleziervaartuigen aan aangelegde steigers. Links op de achtergrond de trots van Groningen, de Martinitoren. Deze toren is de op een na hoogste van Nederland en is 96 meter hoog. Daarover misschien later nog meer.
In 1594 werd door Hendrik Wobbes Baard een tichelwerk aan de Zijlroede in Makkum (provincie Friesland) verkocht aan Wiebe Tjaards. Vanaf dat jaar werden op deze plaats onafgebroken bakstenen en later tegels en aardewerk gemaakt. Deze onderneming wordt beschouwd als de oudste in Nederland. Op bijgaande foto een wandbord van de Elfstedentocht in de typisch Makkumer kleurstelling. De fabriek is ook te bezichtigen.
In de fotogalerij rechts heb ik nog een paar actiefoto's opgenomen.
Kijk voor verdere informatie ook eens op: http:/www.fries-aardewerk.nl/tichelaar.html
