Een oude foto van het Oldeboorn van weleer ontbrak in de Oudheidskamer niet.

De uitrusting van de dorpsveldwachter met o.a. zwaard en handboeien.

Deze prachtige slee is gemaakt omstreeks 1830 in opdracht van Mattheus Douwes Wiersma, veehouder. Via zijn dochter Hyke, die trouwde met Petrus Bottema, is de slee overgegaan naar hun vijf kinderen Trijntje, Mattheus, Sipke, Rinske en Sipke Bottema. Laatstgenoemde trouwde op 9 juli 1908 met Egbert Hooisma, waardoor dit stuk antiek in de familie Hooisma terecht kwam. Thans is het weer terug in een Bottema onderkomen en in bruikleen afgestaan door wijlen de heer K. Hooisma.
Informatiebron:Stichting Oudheidskamer, Oldeboorn.

Het voormalige 'Waech-gebouw', daterend uit de 18e eeuw (1736), voornamelijk dienend als boter- en kaaswaag, verloor zijn functie met de opkomst van de fabrieksmatige zuivelverwerking, Het gebouw heeft daarna nog dienst gedaan als dependance van het Gemeentehuis van de voormalige gemeente Utingeradeel en als Openbare Bibliotheek.
Sinds 1988  is er het Museum ' Aldheidskeamer' "Uldrik Bottema" in ondergebracht.

De 'Boorn' doorsnijdt het dorp Oldeboorn. Eens per jaar vindt op deze rivier in augustus een gondelvaart plaats, die honderden belangstellenden naar Oldeboorn lokt.

In het weekend bezocht ik de jaarlijkse reünie van onze familie, die dit jaar plaatsvond in Oldeboorn in de provincie Friesland. In dit dorp staat een toren, waaraan de volgende geschiedenis is verbonden:

Oldeboorn lag eens aan de Middelzee en was toen een belangrijke handelsplaats. In 1723 werd de toren van de tufstenen kerk uit de 13e eeuw door de bliksem verwoest. Om de hoogste toren van Friesland te kunnen bouwen gingen de inwoners van Oldeboorn naar Tzum. Daar stond de hoogste toren van de provincie. Ze maten de hoogte met een touw en dronken vervolgens een glaasje.
Dat hadden ze niet moeten doen, want de Tzummers sneden tijdens het gelag een stuk van het touw af. De inwoners van Oldeboorn danken daaraan nog hun bijnaam, de 'Torenmeters' ( Fries: Tuorkemjitters)
De toren staat iets scheef door de slappe veenbodem.

Bladerend in mijn fotoarchief werd ik door deze foto ook geconfronteerd met de ontwikkeling van de veerdienst Harlingen-Terschelling door de Rederij Doeksen.
In 1948 reisde ik voor het eerst op de oude 'Schellingerland' naar dit Waddeneiland. dat sindsdien 'mijn' eiland is geworden.
In 1948 stond het toerisme op dit eiland nog op een laag pitje en de bevolking leefde voornamelijk van de landbouw. Enkele boeren verhuurden hun schuur aan verenigingen, waar je in het stro kon overnachten. Hoe anders is het anno 2008, waarin de inkomsten vooral uit de recreatie komen.
Ook de ontwikkeling van de veerdienst hield hiermee gelijke tred en werden de schepen groter en comfortabeler.
Op de foto is die ontwikkeling duidelijk waar te nemen.

Rederij Doeksen bestaat dit jaar precies 100 jaar.

1948 was ook het jaar van het 50-jarig regeringsjubileum van Koningin Wilhelmina en ook in de stad Groningen werd hieraan veel aandacht geschonken, zoals op de foto is te zien. Op de Grote Markt Noordzijde werd een groene beplanting aangelegd om de daar achter liggende 'gaten' van de verwoestingen tijdens de bevrijding een beetje aan het gezicht te  onttrekken. De wederopbouw liet nog op zich wachten.

Nostalgie

Zestig jaar geleden (1948) vond in het na-oorlogse Groningen een grote tentoonstelling plaats in het Stadspark van 25 augustus tot en met 2 september om te laten zien wat men al weer op het gebied van landbouw, industrie, verkeer en handel vermocht.

In totaal bezochten 203276 bezoekers deze tentoonstelling.

Op de foto een grote ‘A,’ destijds de letter die op de kentekenborden van auto’s werden aangebracht, waardoor je kon zien dat een auto uit de provincie Groningen kwam.

Het paard met de 4 Heemskinderen symboliseerde Groningen (Peerd van Ome Loeks) en de vier onderdelen van de tentoonstelling.

De eerste stappen van mij in de fotografie.