De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
13-08-2014
De eerste Allochtone Indringers
Het schijnt dat Lieve een verstokte racist is, zo eentje waartegen geen enkele therapie bestand is. Dat hebben ze me vroeger toch wijsgemaakt. Racisme is geen besmettelijke afwijking, je moet er ook geen cursus voor gevolgd hebben, het is alleen maar een kwestie van de juiste ingesteldheid tegenover je eigen volk. 'Racisme' bestaat niet, lieve lezers, laat je niet belazeren. Dat idiote begrip is uitgevonden door verraders die op hun verschrompelde borst een stomme tekst getatoeëerd hebben: "Leve de infiltrant, weg met ons"...
In het atheneum van de jaren tachtig werden de leraren Brants en Vanham aangesteld om het pilootproject 'Moedertaalonderwijs' te leiden. De aanstelling gebeurde in een opwelling, als een paniekerige noodgreep toen plotseling een horde Turken en Marokkanen het atheneum kwam binnenstormen. Het pilootproject was een speelse voorloper, zeg maar een kladversie, van een hele reeks uitzichtloze projecten zonder eindmeet, zinloze kostbare parelsnoeren voor de hele zwijnenstal. Het onderwijs had toen nog de pijnlijke illusie dat migranten bereid waren om Nederlands te leren. De projecten losten op, verdampten en vervlogen... omdat de allochtoon koppig zichzelf bleef en niets aannam van de autochtoon. En ook omdat de leerbaarheid van de allochtoon niets voorstelde!
Wie nu nog gelooft in multiculturele harmonie, gelooft ook nog in roodkapje en de boze wolf, of in sneeuwwitje en de 7 dwergen... of in Sinterklaas... of in de paasklokken...
Den Haag, vorige zondag. Moslimextremisten en relschoppers verstoorden een anti-ISIS-demonstratie, met een blokkade en geweld tegen agenten en journalisten.
Daarom roept PVV-leider Geert Wilders iedereen op om deel te nemen aan de tweede Mars van de Vrijheid op 20 september. Met deze demonstratie daagt Wilders moslimextremisten uit. In antwoord op dit protest rekruteren allochtone jongeren 'troepen' om de buurt met grof geweld te verdedigen. Er dreigt een veldslag in de Haagse Schilderswijk!
De politie gaf vorige zondag de anti-ISIS-mars een omleiding in plaats van de moslimextremisten uit elkaar te slaan. Wilders: "We moeten laten zien dat we dit niet pikken. We moeten er met tienduizenden heen. Desnoods loop ik er in m'n eentje met de Nederlandse vlag..."
Burgemeester Van Aartsen moet morgen bij de gemeenteraad op het matje verschijnen om tekst en uitleg te geven over de onrust in zijn stad.
Chokri Mahassine gezien op het tv-nieuws, nav een 'valwind' die op de pukkelpopweide een tent omver blies. Toen ik Chokri zag, dacht ik meteen aan een anekdote van vroeger in de school waar hij lesgaf. Ik weet het, ik heb het al verteld, maar in herhaling vallen is een ongeneeslijke ziekte van mij, 1 van mijn vele onhebbelijkheden, maar het stoort mij niet, dat kleven en blijven plakken aan alles wat allang geleden gebeurd is, het stoort me echt niet.
Nog even meegeven dat het totáál onverantwoord is om 70.000 mensen samen te laten komen op een beperkte ruimte!
Chokri Mahasinne, organisator van pruttelpot, heeft vroeger een poos lesgegeven aan de middenschool in Zonhoven. Hij gaf er aardrijkskunde aan de jongste middelbare scholiertjes. Ik kende hem als een enthousiaste leraar en een toffe collega voor zijn medeleraars. In de leraarskamer stelde hij zich bescheiden op en wist over alles mee te praten. Maar Chokri koesterde politieke ambities want daarmee viel meer te bereiken en te verdienen dan met een job in het onderwijs.
Nu genoeg tromgeroffel en trompetgeschal.
Op zekere dag hing er in de leraarskamer een lovend krantenartikel op het mededelingenbord. Over Chokri Mahassine. Een flatterende foto stond centraal met daarrond allemaal lovende woorden. De man werd tot in alle uithoeken van de hemel geprezen.
Het krantenknipseltje in de leraarskamer stoorde me enorm. Ik vroeg me af: "En de leraren Peeters en Janssens?"... Die hebben nooit eens aan de muur mogen prijken met een mooie foto en prijzende commentaren! Hun hele carrière hebben Peeters en Janssens zich tenvolle ingezet voor de school, voor de leerlingen, voor alle collega's. Maar géén foto, géén lofgezwaai, niéts hing er ooit tegen de muur over Peeters en Janssens!
Hier moet iets gaan gebeuren, bedacht Lieve. Toen de kust en het strand veilig waren, en de leraarskamer leeg was, sloop Lieve met opstaande kraag, schichtig om zich heen kijkend, zoals in een detectivefilm, naar de leraarskamer. En met één stevige ruk was het krantenknipseltje verdwenen. Weg!... Ik geniet nu nog altijd van de genoegdoening van dat moment, geslaagde wraakacties blijven een leven lang bij...
Er is een documentaire verschenen met de titel 'De Islamitische Staat'. Daarbij komt een Belgische (?) kleuter in beeld en aan het woord. Zijn naam is Abdullah. Een gebruikelijke anti-Vlaamsgezinde naam voor migrantenjongetjes.
De documentaire laat zien hoe jihadisten kinderen inlijven bij de IS-troepen in Irak. 'Inlijven' noemen ze dat. Ik noem het 'indoctrineren', als een ernstige vorm van kindermishandeling.
Abdullah vertelt dat hij niet meer naar België wil terugkeren, omdat er enkel ongelovigen wonen. Hij wil graag jihadist worden om te vechten tegen de ongelovigen in het Westen, tegen de ongelovigen uit Europa die moslims doden.
Abdullah spreekt zelfs dreigende taal tegen de ongelovigen: "We zullen jullie land binnenvallen zoals jullie hier gedaan hebben. We zullen jullie vrouwen doden en van jullie kinderen wezen maken. Allah is de grootste.
De lichaamstaal en de spraak van het jongetje verraden een aanpak waarbij door suggestie bepaalde overtuigingen opgedrongen werden. Alsof hem alles is voorgezegd en voorgekauwd, ingehamerd en ingeprent, zoals hij verlegen en beduusd, aarzelend en onzeker zijn uitspraken doet.
“Ze zijn nooit gekomen om met ons samen te leven. Ze kwamen om te veroveren en te domineren. Stop de islamisering van onze landen. Zeg nee tegen de islam!”
Ik heb ooit eens beweerd dat PMS-directeur Horbert een psychopaat was, waarmee ik er zeker niet naast zat. Een artikel over psychisch gestoorde bazen trok mijn aandacht en staafde mijn mening over Horbert. Dr. Robert Hare schreef een boek met als klinkende titel: 'Snakes in Suits, when Psychopaths Go To Work'. Zijn conclusie: "De kans dat een psychopaat in de directiekamer zit is vier keer groter dan dat hij in de gevangenis zit." Er komt ook steeds meer wetenschappelijk bewijs dat er in directiekringen meer psychopaten verkeren dan we vermoeden. Ze vallen niet op, omdat ze sociale kameleons zijn. Zij zijn meesters in het veranderen van hun gedrag naargelang de situatie of persoon waarvan ze kunnen profiteren. Zij zijn vlotte praters, gewetenloze narcisten zonder empathisch vermogen, machtswellustig, en houden van domineren, heersen en manipuleren.
Kevin Dutton, professor psychologie en schrijver van 'The Wisdom of Psychopaths', heeft een overzichtelijke opsomming gemaakt van 11 persoonlijkheidseigenschappen die kenmerkend zijn voor psychopathie. Hier volgt nu een samenvatting van de kenmerken van een psychopathische baas. Geïllustreerd door enkele persoonlijke ervaringen met baas Horbert.
1. Charmant Psychopaten kunnen iedereen bespelen met hun charme. *Horbert sprak met een omfloerste, zwoele stem, die hij gebruikte om zijn luisteraars te imponeren en voor zich te winnen.
2. Parasitair Psychopaten stelen waardevolle ideeën van anderen, zij profiteren van het werk van anderen. *Horbert neusde in de bureaus van zijn personeel op zoek naar creaties om die dan publiek te maken, alsof hij de uitvinder was.
3. Misleidend Psychopaten ervaren geen schuldgevoelens als ze liegen, leugens waarbij zij zichzelf in een gunstig daglicht stellen, ten koste van anderen. *Horbert was een vlotte babbelaar, in zijn verhalen schitterde hij als de beste.
4. Narcistisch Psychopaten handelen uit eigenbelang. Zij kunnen warm, attent, bezorgd en behulpzaam overkomen, maar dat is geveinsd. Het dient enkel om er zelf beter van te worden. *Horbert stond graag in de schijnwerpers, hij hield van zichzelf, en van zichzelf alleen.
5. Schuld afschuiven Psychopaten opereren gewetenloos. Als er iets misloopt, zijn ze uiterst bedreven in het afschuiven van verantwoordelijkheid, de schuld schuiven ze in de schoenen van anderen. *Horbert was een kei in het aansmeren van schuldgevoelens bij zijn personeel en leerkrachten. Er was geen speld tussen te krijgen in zijn betoog om zijn status te redden.
6. Acteertalent Psychopaten ervaren weinig normale gevoelens zoals angst, spijt en afschuw. Toch kunnen ze doen alsóf, psychopaten zijn experts in het opvoeren van shows. *Horbert was een koele kikker die soms onverwacht boos kon worden, onverwacht verheugd was, onverwacht humeurig werd...
7. Geen schrik om risico's te nemen Psychopaten bezitten een benijdenswaardige koelbloedigheid. In moeilijke situaties gedragen ze zich kalm en zelfzeker. *Horbert waagde zich soms aan risicovolle activiteiten, aan eigenaardige meningen. Wanneer hij dreigde de controle te verliezen, kon hij het crashen nét op tijd vermijden door anderen mede verantwoordelijk te stellen.
8. Machtswellust Psychopaten zijn gek op machtsposities waarin ze anderen kunnen manipuleren. *Horbert profiteerde vanuit zijn machtspositie van een zekere onschendbaarheid en straffeloosheid. Hij genoot van zijn macht over zijn omgeving. Typisch was dat hij zijn ondergeschikten slecht behandelde, en zijn meerderen wilde imponeren.
9. X-factor Psychopaten hebben een zeker aura rond zich hangen. In hun buurt kunnen mensen zenuwslopende ervaringen opdoen. *Horberts nabijheid werkte irriterend, je voelde je ongemakkelijk en oncomfortabel in zijn nabijheid.
10. Controlefreak Psychopaten zien anderen als schaakstukken op een onzichtbaar psychologisch schaakbord. Ze verplaatsen de stukken en doen ermee wat ze willen. *Horbert gaf soms onlogische opdrachten, opperde soms onlogische ideeën, die ik met alle moeite van de wereld niet kon begrijpen.
11. Emotioneel machtsspel Psychopaten zijn meesters in het manipuleren van mensen en hebben er geen moeite mee om op hun gevoelens in te spelen. Alleen als dat in hun voordeel kan uitdraaien. *Horbert was bedreven in het opwekken van medelijden en mededogen. Hij kon bijzonder goed inspelen op iemands gevoelens.
De reactie van Walter op "Kleiner Wonen" deed me grabbelen in mijn oude blogdoos, op zoek naar een artikeltje uit de tijd dat geen kat naar mijn blog kwam kijken.
Mijn Zolderkamertje
Ooit zullen we met z'n allen moeten opdraaien voor het onderhoud van asielzoekers. Elk gezin zal verplicht worden om een asielzoeker in huis te nemen. Er zal beroep gedaan worden op ieders burgerzin en gevoelens van naastenliefde zullen aangewakkerd worden.
Daarom richtte Lieve een zolderkamertje in om een arme sloeber in te herbergen. Eentje die niet in zijn eigen land kon blijven. Een verloren gelopen asielhunkeraar. Die met hebbevingertjes en begerige graaioogjes naar hier komt om voor de rest van zijn leven door ons onderhouden te worden. Hij werd naar 't schijnt aangezogen door geheimzinnige krachten naar dit oliebollenland.
Als nederige slaven gaan wij ons uit de naad werken om het asielprobleem op te lossen, en liefderijk onze vreemde naasten opvangen, onszelf wegcijferend, op z'n altru-samaritaans.
Nu staat mijn zolderkamertje klaar in afwachting van de komst van mijn asielzoeker. Ondertussen staat het leeg. Waar blijft mijn asielzoeker toch? Er beginnen spinnetjes hun webjes te weven en overal ligt er al een stoflaagje. Straks kan ik opnieuw beginnen poetsen. Maar dat is dan een goede oefening om als slaafje mijn nieuwe wildvreemde medemens te dienen en te eren.
In de toekomst gaan er massa's banen gecreëerd worden. De eigen bevolking wordt aan het werk gezet om asielzoekers te voorzien van luxueus onderdak. Openbare gebouwen, stations, kerken, scholen, rusthuizen, kazernes, hotels, postkantoren, banken, winkels, universiteiten... álles moet verbouwd worden. Overal moeten er kamertjes en flatjes komen om de sukkelaars op te vangen. Zal het dan tóch nog allemaal goedkomen?...
Stel je nu eens voor dat mijn gast-asielzoeker na een tijdje zijn familie en hele vriendenkring mag laten overkomen, dan wordt mijn zolderkamertje te klein. Dan moet IK ophoepelen, en heeft de asielzoeker mijn huisje voor zich alleen en voor zijn kompanen die zich vanzelf vermenigvuldigen. Als je even niet kijkt staan er 17 nieuwe asielzoekers in plaats van die ene. Geef er 1.000 een slaapplaats, dan staan er 's anderendaags 2.000 andere die opvang eisen... Er komt misschien wel een tijd dat wij uit onze huizen gejaagd worden?...
...En dan is het nu tijd om me op te knappen. Ik wil er op mijn best uitzien voor Richard Gere in de film 'Mr. Jones' (vijf tv). Richard Gere met wie ik op de laatste dag van mijn leven... Maar dat is een ander verhaal.
Atheneum Heusden-Zolder, schooljaar 1989-1990. Voor me liggen oude doktersattesten die vroeger ooit in mijn handen gestopt werden door een wanhopige turnlerares. Zij gaf les aan moslimmeisjes die de turnlessen te westers vonden en in strijd met hun geloof, of wat dat toen ook mocht wezen. Hun huisdokters schreven daarom gul en onbezonnen krabbelbriefjes waarmee de meisjes vrijgesteld werden van deelname aan turn- en zwemlessen. Meestal voor een half schooljaar, maar vaak ook voor een héél schooljaar! Ze haalden drogredenen aan, zoals: slechte gezondheid, misgroeide tenen, inspanningsastma, zwakke algemene toestand, tandpijn, hoofdpijn, psycho-sociale redenen... en nog meer van die gekke verzinsels. Op de belachelijke kladjes had de dokter zijn stempel en zijn kribbelhandtekening gezet. Dat waren de enige twee dingen die ernstig genomen konden worden.
De dokters namen een loopje met hun verantwoordelijkheid en met het welzijn van de meisjes. Zij verhinderden de moslimmeisjes om op een speelse manier deel te nemen aan klassikale activiteiten, waardoor de meisjes de kans zouden krijgen om zich lichamelijk te ontplooiien, sámen met hun 'witte' klasgenootjes. De dokters werkten op een onverantwoorde manier de integratie van de meisjes tegen!
Schooldirecteur R.V. nam contact op met de orde der geneesheren, maar hij stond machteloos en moest ervaren dat dokters onschendbaar waren en ziekteperiodes met redenen zomaar uit hun duim mochten zuigen. De dokters láchten met de inspanningen van de leerkrachten lichamelijke opvoeding, en spotten met de gymlessen op school! Zij lieten de moslimmeisjes cocoonen in hoofddoeken, lakens en gewaden...
Dokter Robert Jansen, dokter Valère Claes, dokter Rik Kelchtermans, dokter Carlo Demeer, dokter M. Frederix, dokter L. Louette... Het is een greep uit uit het corrupte hoopje attesten die trachtten moslimmeisjes te 'beschermen' tegen verwestersing... Doktoren, zijn jullie nu nog bezig met die dubieuze praktijken?! Of is er een nieuwe generatie dokters die alles subtieler aanpakt?! Hebben jullie het avontuur overleefd? Corruptelingen!...
Dat stond er vandaag te lezen in Het Belang van Limburg: "We wonen steeds kleiner".
In 't café ligt er elke dag een krant op den toog waarin ik alleréérst naar de overlijdensberichten ga kijken, om te zien of er niemand het hoekje om gegaan is die mij vroeger iets in de weg gelegd heeft. Ja, dat interesseert mij echt. En als ik dan zo'n kwibus met foto en uitleg en al zo zie doodgaan in de krant, bestel ik een extra biertje. Zo werkt dat bij mij.
Dus: "We wonen steeds kleiner". Is het de lezer al opgevallen dat de media ons willen indoctrineren, ons willen wijsmaken dat kleiner wonen gelukkiger maakt?
Het is al bijna 2 jaar aan de gang, die tendentieuze berichtgeving. Het begon, als ik me niet vergis, met Freya Van den Bossche met haar 'Move-in-Time'-campagne, bedoeld om oudjes op tijd te laten vertrekken naar rusthuizen, serviceflats of andere uitwijkmogelijkheden, als het maar ver weg was van hun geboortehuis of van hun huis waarin ze samen oud geworden zijn. De opdracht van Freya vd Bossche was een onderkomen zoeken voor de steeds groeiende massa asielzoekers en allochtonen die zich in een onnavolgbaar tempo vermenigvuldigen... Sindsdien heb ik niets meer vernomen over de initiële bedoeling van onze kleinere woonsten. Géén verwijzingen meer naar nieuwe Belgen die een huis zoeken. Alleen maar dat we kleiner moeten gaan wonen... Zaag, zaag, zaag...
Als je onzin eindeloos herhaalt, zijn er altijd blinde sukkels zijn die erin geloven, in die onzin. De voorbije maanden vielen mij berichtjes op die allen hetzelfde wilden vertellen, maar vermomd onder een andere titel. Ze bedoelden allen hetzelfde: Klein wonen is cool! Klein wonen is de hype! Hier volgt een greep uit de berichtjes die 'kleiner wonen' willen aanprijzen.
We moeten kleiner wonen - Kleiner wonen: een opmerkelijke Belgische trend - We moeten kleiner en anders gaan wonen - Klein wonen schept groter kansen - We wonen in steeds kleinere huisjes - De Belg moet kleiner gaan wonen - Kleiner wonen is de toekomst - Tips om gezellig en klein te wonen - Waarom we steeds kleiner bouwen in Vlaanderen - Hoe kunnen we kleiner gaan wonen? - Woningen en bouwgronden worden steeds kleiner - enz...
Woorden die meedeinen op de golven van de tijd, volgen soms een verrassende koers. Ze verliezen hun charme, ofwel klinken ze aantrekkelijker. Ze worden vulgair, ofwel klinken ze verfijnder...
Neem nu het woord 'straathoek'... Vroeger kwamen er nostalgische beelden in je op over een rustige straat in een dorpje op het platteland, zonder verkeersdrempels, zonder verkeerslichten, met even verderop de kerktoren en daaronder het bruine dorpscafé met zwart-wit-tegels, waar tooghangers de wereldproblemen in één handomdraai oplosten. De cafébaas tapte pintjes en gaf iedereen gelijk. En dan was er de 'straathoek' waar vrouwtjes wat keuvelden na hun boodschappen in het dorpswinkeltje... Zoals in Het Dorp van Wim Sonneveld.
Het woord 'straathoek' heeft nu helaas álles moeten inleveren, het heeft zijn luister en zijn charme verloren, zijn nostalgische beladenheid is het kwijt, sinds 'straathoekwerkers' rondslenteren in de buurt, op zoek naar lotgenoten die in verval dreigen te geraken, op zoek naar gespuis en nietsnutten die hun tijd op straat verspillen.
Straathoekslenteraars gaan dan samen met hun bekeerlingen naar het plaatselijke café om over problemen te zeuren, om problemen van ontspoorde jongeren te ontrafelen. Eindeloos ploeteren en wroeten in de problematiek van spijbelende en rondhangende jongeren. De potentiële criminelen en andere schoffies die bezig zijn met in de goot en op de richel te belanden, krijgen dan te maken met zweverige theorieën door de truttekes en slapjanussen van het straathoekwerk ineengeflanst.
Straathoekdrentelaars dwingen geen gezag af, ze verlagen zichzelf tot het bedenkelijke niveau van de straatjongere. 'Inleven' noemen ze dat. 'Inleven' en 'meevoelen' en nog zo van die barmhartige activiteiten, dat is straathoekjargon. Als missionarissen bewegen ze zich sleepvoetend voort op straat, op zoek naar slachtoffers om die nog wat dieper in de marginaliteit te duwen...
Het is héél lang geleden dat Lieve nog iets schreef over vreemdelingen. Vier dagen geleden of zo?
Wel, vandaag gaat het over Peer en zijn bevolking. Peer is een rustig dorpje met de sterallures van een wereldstad. Bij het geringste evenementje of onbeduidend braderietje, worden meteen alle invalswegen naar Peer afgesloten, alsof de koning op bezoek komt, of een andere bekende Vlaming.
Lezer, wandel eens door Peer-centrum. Dan ben je vlug klaar, een paar straten en je hebt het gehad. Luister vooral niet naar de jengelende 'muziek' die door de straten buldert. En let vooral niet op de boze parkeerwachter die met een duivelse blik een automobilist beboet, de énige auto in de hele straat... Maar bewonder wél de kerktoren en geniet van de hemelse klanken die uit de klokkentoren weergalmen. Alléén de kerk en de klokkengeluiden zijn een bezoekje aan Peer waard.
Het straatbeeld geeft een vredige aanblik, alsof alleen maar Jef, Pol en Pier in Peer wonen, of Mariette en Melanie... Geen bruine uitheemse verstoringen, geen gezwaai met lakens, sluiers of ander textiel, geen allochtoons geweld, niéts van die exotische rariteiten...
Maar! Dat is gezichtsbedrog!... Wandel eens even binnen bij 'De Voorzorg' op de Peerse markt. Dáár zitten ze! De gesluierde madammen met dure kinderwagens, met bolle buikjes waarin toekomstige Perenaartjes zitten. En als ze dan aan het loket uitgetetterd zijn, stappen ze in hun kansarmoede-BMW die dan ook nog eens fout geparkeerd staat, vlak voor de deur van De Voorzorg! Een bekeuring vrezen ze niet, omdat ze weten dat de politie niet racistisch mag zijn. Peerse agenten viseren alleen maar originele inwoners.
Het groeiend aantal vreemdelingen in Peer maakt me bezorgd. Het dorpse karakter is aan het verdwijnen. Niemand stelt zich vragen, niemand trekt aan de alarmbel... Dat deden ze vroeger in Antwerpen ook niet, er was geen paniek, geen jobstijding, de bevolking bleef rustig afwachten... tot in eigen straat geen eigen volk meer te zien was! Het gebeurt razendsnel, en de bolle buikjes van de bruin madammen beloven veel voor de toekomst!...
Vorige week schreef ik over "De Vrouw die Allah wil". In een reactie gebruikte lucky9 het woord 'Misogynie'. Dat inspireerde me om te schrijven over vrouwelijke onhebbelijkheden...
...Vrouwelijke lezers en andere lezeressen zoeken best een andere blog op, want nu gaat Lieve haar seksegenoten plagen, belachelijk maken, hen bespotten en door het slijk halen.
Vrouwen herinner ik me als sluwe doortrapte wezens die na een pijnlijke vechtscheiding ook nog eens hun arme man kaalplukken. Zijn laatste cent willen ze hebben. Zijn kostbare bezittingen ook. Alles moet het kreng hebben. En hij moet gaan bijverdienen om haar gekke alimentatie- en andere grillige eisen in te willigen, hij moet zich in de schulden steken, overleven in een vunzig tentje op de wei, en als hij zijn kinderen een paar uur wilt zien, moet hij er om bedelen en smeken. Het bezoekrecht, daarvan maakt zij een pestrecht. Vrouwen halen het beste uit een man naar boven, vooral na een scheiding... Mijn pessimisme is gebaseerd op waargebeurde verhalen van kaalgeplukte mannen. Niet gebaseerd op losse feiten, zoals in de film, maar op droeve belevenissen van mannen die hun vergissing van vroeger berouwen, die terug in de tijd willen gaan, naar het altaar, om andere woorden uit te spreken dan dat ene fatale ja-woord...
Als mislukte dolle mina's en geperverteerde feministen begeven vrouwen zich 's ochtends op weg naar hun kleurloze carrière, maar eerst nog even de kleine gaan dumpen in een of andere duistere crèche of bij een louche onthaalmoeder. Waar ze eerst zo intens naar verlangden, willen ze nu zo vlug mogelijk kwijt, een klein hulpeloos wezentje zomaar uit handen geven. Misdadig.
Het begon al bij Eva in het aards paradijs. Dat uitgekookte oermens vond het nodig om de willoze Adam te verleiden, en daarmee was 'de zonde' geboren. Adam werd het paradijs uitgebonjourd, en op de koop toe kreeg ie ook nog eens een preek mee van zijn Schepper. Hij moest een broekje aantrekken, of liever: een vijgenblad. De schaamte werd toen uitgevonden. Dus dat scheppingsverhaal uit onze 'Gewijde Geschiedenis' van vroeger, begon al met kinderen op school een niet zo fraaie voorstelling te geven van 'de vrouw'...
Dan hebben we ook nog onze woordenschat die getuigt van het slechte karakter van de vrouw. Het woord 'zon'! 'Zon' is vrouwelijk, de zon is een 'zij'. Alleen een vrouw krijgt het klaar om verzengend heet iets te verschroeien, en allesverschroeiend te vernietigen en te vernielen... De woorden 'pantoffel' en 'sloef', die zijn mannelijk... En ooit gehoord van 'homme fatal'? Nee, wél van 'femme fatale'...
Aanvankelijk lijken vrouwen op feeën en bosnimfen die op zoek zijn naar de prins van hun dromen. Een oogverblindende prins op een wit paard. Tijdens hun zoektocht doen ze niets liever dan kroelend en rollebollend de mannelijke lusten bewerken. Bedwelmd en beneveld lopen die mannen dan in de val en voor ze het beseffen zit er een kanjer van een trouwring rond hun vinger...
In 1991 startte een project in een aantal Limburgse 'risicogemeenten' om sociaal achtergestelde gezinnen op te vangen en te begeleiden. Bedoeling was om leerachterstand bij kinderen tegen te gaan en de gezinnen volwaardig te laten participeren aan de maatschappij. De gemeenten wierven personeel aan om het project een concrete vorm te geven. Algauw baanden die ambtenaartjes zich een weg naar de PMS-centra waar ze binnendrongen en voor de voeten liepen van het personeel aldaar.
Martine M. werd aangesteld als coördinator en kreeg de leiding over het project dat in de scholen van een migrantenwijk liep. Haar opdracht was: bouwen aan een sterke ouderbetrokkenheid, aan een nauwe band tussen kansarme ouders en de school van hun kinderen. Maar Martine raakte verstrikt in haar opdracht, zij vulde haar opdracht in met activiteiten die niets meer te maken hadden met integratiebevordering. Het project ontaardde in een regelrecht migrantenproject dat allochtone eigenheden ondersteunde, een project dat eigen taal en cultuur aanmoedigde. Van integratiebevordering was er geen sprake meer.
Martientje was een geitenwollensokkenmadam, jong, blond, naïef en euforisch. Zij geloofde in het verhaaltje van de olifant en het muizenholletje, in de perfecte integratie van migranten in onze samenleving, een integratie die spontaan en vanzelfsprekend op gang zou komen, mits een nederige en liefdevolle bejeging van De Allochtoon.
Omdat Martientje niet stevig in haar schoenen stond, begon ze te zweven. Haar affiniteit met de Turkse bevolking groeide, ze was goed op weg om zélf te integreren in het vreemde allochtone wereldje, ze vergat haar eigen aard en oorsprong. Zo was er haar adoratie voor de Turkse taal en cultuur, voor moskeeën, islam en koran, voor het CGKR, en haar vriendschappelijke omgang met de bolvette Turkse mama's die ze regelmatig aan huis bezocht in het gezelschap van de Turkse tolk (een overtreding van de werkovereenkomsten! Hierover later meer)... De Turkse mama's wijdden Martine in in hún wereld van gebed, godsdienst en gebruiken. Martine besefte niet dat ze afweek van haar eigenlijke opdracht en zich liet hersenspoelen in de migrantenwijken rondom de concentratiescholen.
Ouderavond lyceum, oktober 1996. Bijna herfstvakantie. De eerste toetsen en beoordelingen zitten erop, en nu nog even spartelen met lastige ouders.
Het was een donkere herfstige avond, er hing onheil in de lucht, ik voélde het. Boze moeders kan ik nog wel aan, maar onmensen als Suzanne B. zijn een nachtmerrie die aan mijn controle ontsnappen.
Suzanne B. was de naam van het kreng (zie foto). Zij leek op een voorhistorische tante, zo eentje dat tourtel drinkt en dan zat wordt. De duivel stuurde haar naar de ouderavond, ofwel was ze op eigen houtje ontsnapt uit de hel?... In ieder geval zat ze daar te wachten. In de donkere gang, als een logge zware gestalte, zat ze geduldig haar beurt af te wachten. De aanblik was dreigend en imponerend. Zelfbewust keek ze star voor zich uit. Eigenlijk had het mens hier totaal niets te zoeken, want ze was géén ouder, van geen enkele leerling... Haar rotverwende kleinzoon zat in het laatste middelbaar. En die vrijde zo'n beetje met een meisje uit zijn klas. Dat meisje was de oogappel van Suzanne B., hoewel beiden nog lang geen familie van elkaar waren.
Toen 'het gevaarte' eindelijk aan de beurt kwam, leek het alsof ze in de gang haar tirade al voorbereid had. Ze was agressief, verbaal agressief. Met priemende ogen protesteerde ze hevig tegen de lage screeningscijfers van haar toekomstige kleinkind, ze was het er niet mee eens en eiste een herziening. Als mensen een 'herziening' eisen, wil dat zeggen dat ze een vervalsing willen, corruptie dus! Suzanne B. wou me het liefst te lijf gaan, maar haar schijnheilige burgerfatsoen belette haar dat.
Aanvankelijk luisterde ik naar de ergernissen van de boze vrouw. Maar het kwaad was geschied. De wortels van vijandigheid zaten al vast. Het mens zat zowat zinloos en doelloos te kibbelen en te krijsen, niet voor rede vatbaar... Een uitzichtloze situatie!... De nachtmerrie eindigde toen ik haar hardhandig buitenzwierde. Er zat niets anders op.
Op school hebben ze me nog nooit een lijfwacht aangeboden!!! Een aantrekkelijke bodyguard kon ik soms wel gebruiken, toen ik zo overgeleverd zat te wachten op agressievelingen die hun boosheid en frustraties op mij wilden afreageren...
Rik Ringers, detective en journalist in het gelijknamige stripverhaal, is de schuilnaam van een warhoofd die me ooit eens een mail stuurde waarmee ik aanvankelijk geen raad wist. Maar algauw besloot ik het mailincident gewoon te negeren. Te klasseren als waardeloze prul, als tijdverdrijf van een gefrustreerde lezer die een zwak moment beleefde.
Rik Ringers was van mening dat bloggers niets mogen verbergen, dat ze hun ziel en hun hele innerlijke wezen moeten blootgeven, dat ze geen geheimen mogen hebben, dat ze hun hele psyche moeten delen met alle lezers.
Hij vond ook iets niet kloppen aan mijn blog, maar vertelde niet wat hem dwarszat. Dat zou hij gaan onderzoeken. Oei! Moet ik nu schrik krijgen? Of al mijn zonden voortaan gaan opbiechten op mijn blog? Of meer over erotische avontuurtjes gaan vertellen? Of minder fantaseren en minder dromen?...
Het was niet duidelijk wat Rik Ringers van me verlangde. Hij zou het gaan onderzoeken, zei hij. Wat onderzoeken? Hoe onderzoeken? Waarmee onderzoeken? Met vergrootglas of kristallen bol? Met telescoop of verrekijker? Welke bronnen zou hij aanspreken?... De geheimen die een detective ontrafelt kunnen soms verrassend uit de bus komen. Wie weet wat hij allemaal over mij gaat ontdekken? Ben benieuwd. Ik wens hem veel succes...
Hallo Rik Ringers, onder welke schuilnamen heb je me nog belaagd? Ik heb ze allemaal verzameld, alle fictieve e-mailadressen. Vergeet niet dat ik ook Rik Ringers kan spelen! Ik ben er bijna!!!
Dat was de titel van een nieuwsberichtje vandaag. Het woord 'kwartet' intrigeert me. Is dat een nieuw woord in de journalistiek? In plaats van 'jongeren'?
In de Antwerpse wijk 2060 is zaterdagavond een 33-jarige man levensgevaarlijk gewond geraakt bij een vechtpartij op straat. Dat meldt de Antwerpse lokale politie. De man werd in elkaar geslagen door vier andere mannen. Intussen zijn al twee verdachten gevat, de twee anderen zijn geïdentificeerd en worden opgespoord. Een ooggetuige zag hoe het slachtoffer het op het Sint-Jansplein aan de stok kreeg met zijn belagers. De man werd op de grond geduwd en kreeg verschillende schoppen in het aangezicht voor de vier ervandoor gingen. De ooggetuige verwittigde de hulpdiensten. Die dienden het slachtoffer eerst ter plaatse de eerste zorgen toe en brachten hem dan in kritieke toestand naar het nabije Stuivenbergziekenhuis. Over de aanleiding tot de vechtpartij is nog niets bekend.
Om deze criminele streek uit te halen, is er een zeker samenhorigheidsgevoel verondersteld tussen vier personen. En bij welke bevolkingsgroep is het samenhorigheidsgevoel en de groepscultuur nergens zo sterk? Juist. Dan is het niet zo moeilijk om te raden naar het soort misdadigers. Hun identiteit zullen we wel nooit te weten komen: de politie als beschermers van het imago van allochtonen... alsof dat imago niet allang beschadigd is. Ik zal het de journalisten eens makkelijk maken, ze kunnen kiezen tussen de volgende woorden: criminelen, gespuis, ongure types, bandieten, boeven, schurken, gangsters, goot- en richeltuig, klaplopers, geweldenaars, crapuul, dieven, plunderaars, verkrachters, moordenaars...
Willy V., bijgenaamd 't Kabouterke wegens zijn nietige gestalte en onwaardige uitstraling, speelde directeur van een lagere school waar allochtoontjes de 'witte' leerlingen aan het wegjagen waren. Een droeve evolutie die in andere scholen ook al aan de gang was. 't Kabouterke bleek niet opgewassen tegen de diversiteit in zijn school. Hij accepteerde geen enkel niveauverschil tussen allochtoontjes en Vlaminkjes. 'Iedereen gelijk' en zo... Voor hem waren de zwakke testuitslagen van zijn allochtoontjes uitschuivers, toevallige vergissingen, tijdelijke blunders... Het zou allemaal wel goed komen. In zijn dromen, ja...
Geldverslindende projecten, met snobistisch materiaal en dure leerkrachten, hebben vergeefs gepoogd de kloof tussen migranten en eigen kinderen weg te werken. Dat was te voorspellen. Dat het vergeefs zou zijn...
Op zekere dag vertelde 't Kabouterke dat het CLB was komen testen en dat de uitslagen om te janken waren. Hij begreep niet waarom zijn allochtoontjes zoveel lager scoorden dan hun Vlaamse klasgenootjes. Hij was van mening dat allochtoontjes extra hulp moesten krijgen bij de testafname, dat de testinstructies vertaald moesten worden, dat fouten door de vingers gezien moesten worden, dat de geldende normen herzien moesten worden, en nog zo meer van die discrimerende onzin...
Over de hele lijn werd 't Kabouterke geconfronteerd met het lage peil van zijn allochtone leerlingen, hij wéigerde de lage scores te aanvaarden. Het zat hem zó dwars dat hij op een dag ontplofte. Dat gebeurde op 26 oktober 1992. Een onvergetelijke datum. Hij verloor zijn zelfbeheersing, liep rood aan, sloeg blauw-paars uit, zijn stem ging hoger, en toen moest het CLB het ontgelden, alles wat hem in de weg lag, flapte hij er uit, als gal die maandenlang vast in zijn keel gezeten had. Waar het maar kon, trok hij het CLB-werk in twijfel. Alléén zijn eigen leerkrachten deugden nog, dat waren nog de enige 'goei', want "die pasten hun lesniveau aan"... Wacht even, lesniveau "aanpassen"? Neen, lesniveau "verlágen"!...
Professor Nuttin gaf ongestoord en emotieloos een uiteenzetting over het G-plekje in de vagina. Het was toen een zwoele en broeierige dag. Een dag die nog lang bleef nazinderen bij zijn studenten. Het was de tijd dat we nog allemaal maagd waren, rein en fris als een onbezoedeld kinderzieltje. Met een halve seksuele voorlichting achter de rug luisterden we gespannen en gulzig naar de wijze woorden van de prof. En toen we buitenkwamen was het alsof de zon veel dichter bij de aarde gekomen was.
Professor Nuttin dweepte met Sigmund Freud en zijn psychanalyse. Maar hij was het niet eens met Freuds opvattingen over de psycho-seksuele ontwikkeling van de vrouw, omdat Freud het clitoraal orgasme veroordeelde als zijnde infantiel en onvolwassen. Wél erkende Freud twee soorten orgasmen, het kinderlijke clitoraal orgasme, en het rijpe volwassen vaginaal orgasme. Latere research naar de fysiologische reacties van de vrouwelijke geslachtsorganen tijdens het vrijen, vestigde de aandacht op een plekje in de vagina dat door prikkeling een orgasme veroorzaakt, gevolgd door een ejaculatie, waarbij een helder vocht geloosd wordt.
Het G-plekje heeft natuurlijk altijd bestaan, maar in 1950 werd het plekje genoemd naar dokter Ernst Gräfenberg. Deze beschreef het plekje in de vagina en de precieze locatie ervan. Het plekje is een soort weefsel, dat erg lijkt op het weefsel van de zwellichaampjes in de penis, een weefsel dat opzwelt bij seksuele prikkeling, en tijdens het hoogtepunt komt er een helder vocht vrij. Die vochtuitstoting bij het klaarkomen heeft een chemische structuur die erg lijkt op het vocht dat bij de man in de prostaat aangemaakt wordt.
Lezer, als je nog in staat bent tot extatische hoogtepunten vanochtend, ga dan nu als de bliksem op jacht naar G-plekjes!!!
