De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
27-08-2014
Kinderbescherming?
"Meer dan 1.400 kinderen gruwelijk misbruikt in Engelse stad Rotherham tussen 1997 en 2013... Mishandeld, ontvoerd, verkracht, geïntimideerd... Autoriteiten keken andere kant op, negeerden aanwijzingen en bewijzen..."
Dit is weer eens een toonbeeld van ziekelijke naastenliefde, van verheerlijking van vreemde snuiters met bruine velletjes, anderstalige krullebollen en islamaanhangers. Ziekelijke verering van dat rare volk wordt gevoed door de angst om 'racistisch' over te komen. Indien het woord 'racisme' niet bestond, dan waren de kinderen niet ten prooi gevallen van de Pakistanen. Fanatiek dwepen met vreemde culturen en vreemde eigenheden, is één van de symptomen van de ongeneeslijke ziekte 'xenomanie'.
Is het nu echt zo moeilijk om de daders met naam aan te wijzen: "Pakistaanse moslims"! Daarzie. Waarvoor is het nodig om eigen kinderen op te offeren om moslimdaders te beschermen?!
Hier bij ons zijn er allerlei instanties die zorg dragen voor het welzijn van het kind. Zoals daar zijn: Bijzondere Jeugdzorg, Medisch-opvoedkundig bureau, Kind-in-nood, Centrum Geestelijke Gezondheid... Bestaat dat in Engeland niet? Zo ja, dan zijn ze medeschuldig aan het brute misbruik van 1.400 kinderen die 6 jaar lang onafgebroken mishandeld werden. Want alle diensten die zich bezighouden met kinderen in problemen, zijn als geen ander op de hoogte van de interne keuken van een huishouden, van het wel wee van een kind. Zij moéten geweten hebben dat kinderen massaal misbruikt werden. Daarom moeten ze strafbaar gesteld worden, omdat ze gezwegen hebben over het lot van willoze slachtoffertjes. Beroepsgeheim? Nonsens. Als het welzijn van kinderen in gevaar is, telt er geen beroepsgeheim.
Aflevering 8. Het Centrum voor Leermoeilijkheden (CLM)
Ik heb op 12.6.14 al verteld over Roland S., het holle vat dat deel uitmaakte van het CLM. Wel, in den beginne was er niets en toen creëerde Horbert het Centrum voor Leermoeilijkheden (CLM), zijn stokpaardje. Hij toverde uit zijn mouw een rib en zo ontstond er een Centrum dat gedoemd was om te mislukken... Omdat de medewerkers eigen baas speelden en in school vertelden wat ze wilden. Anarchie! Ook omdat hun activiteiten hoofdzakelijk bestonden uit vergaderen en theorieën ontwikkelen. En bij oudergesprekken gebruikten ze moeilijke woorden. Ja, zo ging dat met Marc F. en Roland S., en nog een paar andere meelopers.
Het CLM bracht aversie en verwarring teweeg in de scholen. Ach ja, leerkrachten zijn hardleers, je kan ze niet een-twee-drie iets uitleggen, omdat ze gewend zijn om alles zélf uit te leggen. Eerst was er directeur Mosselmans die mopperde over de CLM-werking. Hij werd misleid door foute info en was niet ontvankelijk voor rechtzetting, voor het origenele concept van het CLM, de koppigaard. Vervolgens was er het Kabouterke, directeur van een concentratieschool, die steigerde toen ie vernam wat er met zijn allochtoontjes zou gaan gebeuren. Hij opperde dat zijn allochtone leerlingen helemaal geen leermoeilijkheden hadden, en dat het CLM overbodig was in zijn school. Hij moest er niets van weten, de wijsneus.
Ik had zo graag dat het Kabouterke dat eens zelf vertelde tegen zijn vriendje Horbert. Maar dat gebeurde niet. Ook Mosselmans bleef zeuren tegen mij, en niét tegen de aanstoker van het hele spel, tegen Horbert!
Het CLM was geen succes. Misschien wel voor sommige hulpeloze moedertjes die na een euforisch uiteenzetting van Roland S. toch toestemden in een begeleiding van hun probleemkind. Maar na enkele sessies was de algemene klacht van de ouders: "Wij komen niets te weten over de vorderingen van ons kind. Marc en Roland gebruiken toch zo'n moeilijke woorden!"
Van Marc F., de asociale collega met de allures van een directeur, heb ik op 5.6.14 een fraaie schets gemaakt. Ik wil er nog aan toevoegen dat hij zich in de scholen interessant maakte met een waardeloos migrantentestje, waarop directies zich blindstaarden. Marc F. stelde het voor als een wondertestje om het migrantenprobleem op te lossen. Kinderspeelgoed was het... Zijn inzet voor migrantenleerlingen werd beloond, want iemand die geïnteresseerd is in het bruine volkje en daarbij eigen blanke leerlingen negeert, is een lieveling die hartelijk welkom is in de scholen van linkse directeurtjes...
Ik draag een horloge van wel 50 jaar oud. VIJFTIG jaar! In 1964 van mijn vader gekregen. En ik kan er iedere dag nog het uur op lezen. Wel moet ik het om de 3 of 4 uren opnieuw opwinden. En als de jeugd mij ziet draaien aan het piepkleine knopje weten ze niet wat ik bezig ben, of waarvoor het dient. Ach, ze weten veel niet van vroeger...
Cafébazin Bertie kreeg het kleinood om mijn pols in de gaten en was meteen geïnteresseerd. Ze vond het mooier dan vele moderne horloges.
Ik stelde een ruil voor. Zij zou mijn horloge krijgen in ruil voor haar hele café PLUS zij zou er moeten blijven werken voor mij. En dan mag ze nog blij zijn dat ze er mag blijven wonen!... Toch een redelijke ruil? Niet? Maar ze hapte niet...
Heel vlug wist ze welke emotionele waarde ik hechtte aan mijn klein horlogetje dat een halve eeuw getrotseerd heeft. Ik draag er een kettinkje bij zodat ik het zeker nooit kan verliezen...
Vandaag stond er in de krant te lezen dat ons IQ de laatste 100 jaar met 14 punten gezakt is. Universiteiten Brussel en Amsterdam kwamen tot de conclusie: "We worden dommer. We hebben steeds minder genieën. Op termijn is dat nefast voor onze economie."
Het is waar! We worden dommer. Ik beschik over cijfers verspreid over 26 jaar, resultaten van intelligentietests. En cijfers liegen niet. Jaar na jaar zag ik het intelligentiepeil afbrokkelen. De curven van de gemiddelden wezen elk jaar iets meer naar omlaag.
"We worden dommer". Van dit onheilspellende bericht maak ik nu gebruik om nóg eens te wijzen op de nood aan elitescholen, aan kwaliteitsscholen, aan buitengewoon onderwijs voor HOOGbegaafde leerlingen... Er bestaat toch ook buitengewoon onderwijs voor MINDERbegaafden?!
De tijd dringt dat de intelligente, ambitieuze, schrandere en gemotiveerde leerling centraal gesteld gaat worden. Tot nu toe werden ze steeds gediscrimineerd.
In het verleden zijn er ontelbare stunts bedacht en verzonnen om zwakbegaafden, leergestoorden, allochtonen, onwilligen en andere achterblijvers te hulp te snellen. Inhaallessen, remedial teaching, individuele behandelingsplannen, bijlessen, vakantietaken... álles in het teken van de zwakke leerling! Taakleraren, schoolbegeleiders en allerhande hulpverleners focusten zich dan tegelijk en massaal op de onderlaag van de schoolbevolking... Ten koste van de intelligente bovenlaag, de goede presteerders.
En wat werd er gedaan voor deze elite? Voor hoogbegaafden en uitblinkers? Voor bollebozen, supergetalenteerden en genieën? Voor slimmeriken en sluwigaards?... Niéts! Die moesten hun eigen weg vinden, aan hun lot overgelaten, en zelf zorgen voor de ontwikkeling van hun talenten, zelf zorgen dat hun begaafdheid aan haar trekken kwam en dat die niet verloren ging of weggezogen werd in de marginale massa van de zwakkelingen.
De verwaarlozing van goede leerlingen stoorde me geweldig. Alsof er geen uitstekende leerlingen móchten zijn. Alsof alle leerlingen zich als gelijken moesten opstellen op hetzelfde matige niveau.
Er werd vroeger veel gezeurd over 'hulpbehoevende doelgroepen' en 'begeleiding van zwakke leerlingen', en nog zo van die rare kreten, maar uiteindelijk kwam alles neer op een nivellering van het peil van alle leerlingen, en liefst naar onderen toe, in een streven naar gemengde scholen met een sociale mix. Een aanval op de kwaliteit van ons traditionele Vlaamse onderwijs!... Iedereen gelijk en allemaal even zwak... Makke schapen in een kudde zijn dom en volgzaam, en dat maakt de herder machtig...
In de PMS-centra van de jaren 80 waarden er rare snuiters rond, pierewaaiers en prutsers, ijdeltuiten en op sensatie beluste moeialneuzen, gierige pinnen, seutemies en stoeipoezen, álles doolde er rond.
Ikzelf was ook een rare, altijd geweest, nu nog, maar ik weet niet precies in welk hokje ik thuishoorde. Zéker niet bij de geitenwollensokkenmadammen die zich naar de concentratiescholen repten om de allochtoontjes wijs te maken hoe ze zich het beste konden handhaven in deze maatschappij, of om hen te wijzen op allerlei gunsten en profijtjes die hier te rapen vielen... Nee, daarmee heb ik me gelukkig niet ledig gehouden.
Mijn kierewiet-collega was dolle Annie, een frivool dikkerdje, aantrekkelijk, liederlijk, spontaan, speels, welbespraakt, en vooral modebewust.Eindeloze tirades stak ze af over recepten, mode en make-up... Dus alle ingrediënten waren aanwezig om een huwelijk zo'n beetje te ruïneren, haar eigen huwelijk, maar ook dat van anderen. Annie was een getrouwde vrouw met twee kindjes. Haar trouwboekje raakte beduimeld, en haar trouwgelofte, daar had ze allang spijt van. Tja, dat komt ervan als je holderdebolder trouwt alsof je leven ervan afhangt.
Dolle Annie vatte haar job op als een soort vrijetijdsbesteding, en vóóral als een gelegenheid om te flikflooien met mannelijke collega's, met onderwijzers en directeurs. Zij was een geboren verleidster die huilbuien kreeg wanneer een man niet op haar avances inging. Ze spéélde met iedereen, op amoureus vlak én op professioneel vlak. Situaties kon ze meesterlijk beheersen, zoals bij intriges in een soapserie. Het liefst zette ze zich in de refter met een hoop dossiers en boeken voor zich, vlak naast de baas. Daar vertelde ze over haar geleverde prestaties die opgeblazen en verdraaid werden, alsof ze iets geniaals uitgevoerd had. Je moet het maar kunnen, maar daarvoor is de nodige charme en slinksheid vereist...
Ja Lieve je postje heeft bij mij terug herinneringen boven gehaald. Ik mocht die film gaan bekijken met mijn I5 jaar oudere zuster. Ik kan hem zo voor mijn geestesoog terug laten afdraaien. En ik ben nu toch al wel 88 jaar oud. Jefke Bruyninks speelde daarin de hoofdrol. Hij heeft nog samen met Nand Buyl in een andere film gespeeld (Havenmuziek) noemde die film. Nand Buyl kon toen mooi zingen als knaap. Jef Bruynincks is als jonge man vroeg gestorven, Nand daarentegen heeft toch carrière gemaakt in de theater- en filmwereld.
Maar waar is Vlaanderen de Leeuw nu toch gebleven ??
Vanmiddag komt er op tv een Vlaamse film van Edith Kiel, las ik in de tv-gids, 'De hemel op aarde', een komedie uit 1954. Jan Verheyen: "Edith Kiel is de échte pionier van de Vlaamse film, lang voor er sprake was van een audiovisuele sector of subsidies... Ze maakte met regisseur Jan Vanderheyden een hele reeks volkse, meestal Antwerpse kluchten... De makers van De hemel op aarde zijn ook verantwoordelijk voor de klassieker De Witte..."
De naam 'Edith Kiel' herinnerde mij onmiddellijk aan de film 'De Witte' naar het boek van Ernest Claes (mooie foto hé?), een film uit 1938, waarbij Edith Kiel voor het draaiboek zorgde. De intro van de film is het ontroerende lied 'Vlaand'ren, mijn land', waarvan de tekst hier links in de marge van mijn blog staat.
Het scenario van De Witte begon in 1934 met de tekst: "Over de Noordzee trilt het licht van de morgenzon en de branding zingt haar lied. Stad en land rusten uit voor de komende dag. Vlaanderen ontwaakt. De boeren staan reeds op het veld en weide. Alleen De Witte slaapt nog in een zalige droom..."
De Witte is een prachtig Vlaams tijdsdocument, om eindeloos te koesteren. Ik heb er een videoband van én een dvd. Juweeltjes. Ik ga nu een fragment van een oud blogberichtje herhalen.
De Leeuw van Vlaanderen
De Witte van Zichem laat je op meesterlijke wijze proeven van de landelijke sfeer van het Vlaanderen van 1900. Vlaamser kan het niet. Het zijn Kunstenaars geweest die toen in 1934 het boek van Ernest Claes verfilmden. Vlaamse Nostalgie druipt er van af.
De 'Wittekop' speelt de hoodrol. Ondanks de armoedige levensomstandigheden was hij altijd vrolijk, en zijn fratsen zijn onvergetelijk. Denk maar aan het vele zout op de patatjes. Ook in de klas, met de heerlijk-ouderwetse schoolbankjes, kon hij het niet laten om iedereen beet te nemen.
De beelden van De Witte die met zijn vrienden ging zwemmen zijn pakkend. Vroeger waren de beken nog helder en zuiver en kon je er in zwemmen. En zalig in het gras liggen...
De Witte kreeg veel straf, en op een keer toen hij opgesloten werd, ontdekte hij het boek van Hendrik Conscience: 'De Leeuw van Vlaanderen'. Het maakte veel indruk op hem en hij hield het bij zich. Hij speelde scènes na met zijn vriendjes en ging dan vechten tegen de 'vijanden'. In deze denkbeeldige gevechten waren er natuurlijk geen vijanden te zien, maar de fantasie van de jongens volstond om, met 'De Leeuw van Vlaanderen' in de hand, luidkeels aan te vallen met kreten als "Vlaanderen de Leeuw, volg mij!".
De Witte had het boek vaak bij zich, 'De Leeuw van Vlaanderen', hij vereenzelvigde zich met De Leeuw... maar zijn catechismus om mee naar school te gaan, kon hij niet zo vlug vinden. Liever "Vlaanderen de Leeuw, volg mij!" spelen...
Vanavond wil ik iemand in de schijnwerpers zetten die onze eigen Vlaamse leerlingen niet zo fraai behandelde.
Paula D'Hondt was vroeger Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid, de voorloper van het CGKR. Zij was de suikertante en de patrones van alle allochtonen omdat ze zich buitensporig inzette voor hun welzijn. Haar bijnaam was 'Samira'. Ze leek zó weggeplukt van achter haar keukenfornuis, geen femme fatale dus. Ze is nu ongeveer 88 jaar, en droomt van een plekje in de hemel naast een allochtoon.
Maar Sinte Pieter zit al argwanend te kijken, hij weet dat Samira de migrantjes teveel verwende en vertroetelde. Met zijn gsm heeft Sinte Pieter het vagevuur al gewaarschuwd voor haar komst. In het vagevuur moet ze tot inkeer gebracht worden, daar moet ze leren om eigen leerlingen en eigen volk méér lief te hebben dan allochtonen, anders zal ze eeuwig moeten branden in de hel. In het vagevuur gaan ze haar ook leren om meer sympathie en respect voor het Vlaams Belang te tonen. Samira had iets tegen het Vlaams Blok.
Met een beschuldigend dik vingertje wees ze naar Vlaamsblokkers als veroorzakers van de samenlevingsproblemen met migranten. Arrogante uitspraken deed ze toen die nergens op sloegen, maar het mens kreeg het benauwd toen een mislukte multiculturele samenleving onafwendbaar leek. En tóch later nog durven beweren dat de multiculturaliteit geslaagd is!
Ook heeft Samira eens gezegd dat "Migrantenkinderen niét de Belgische kinderen wegjagen uit de scholen"... Heb ik dan spoken gezien toen prestigieuze scholen verloederden en zich verlaagden tot beroepsscholen zonder enig niveau, toen allochtone leerlingen er hun intrede deden?!
Als de vagevuurklus niet lukt, wordt het voor Samira onherroepelijk branden in de hel waar helse duivels gretig het vuurtje brandende houden. Zie je haar al spartelen om de eeuwige vlammen te ontvluchten? Haar verdiende loon. Ze moest maar niet zo'n hysterische voorkeur hebben voor migranten.
Suikertante Samira is nu van het toneel verdwenen. Geen nood. Er zijn andere pamperaars in de plaats gekomen. Vroeger was er al Johan Leman van het CGKR, de suikernonkel van vreemdelingen en moslims. En dan nu Jozef De Witte die er nog een schepje bovenop doet. Er zijn ook nog de migrantendiensten en integratiecentra die ik als paddenstoelen uit de grond heb zien schieten. En alle hulpverleningsdiensten beschikken tegenwoordig over een aparte migrantenafdeling, inclusief tolken en interculturele medewerkers!
De nieuwste editie van het meest gebruikte classificatiesysteem in de psychiatrie, de zogenaamde
DSM 5.0 is ondertussen op de markt. De wetenschappelijke grond daarvan is zo goed als nul (lees
het nieuwe boek van Stijn Vanheule daarover), maar toch wordt het overal gebruikt. In vergelijking met
de vorige editie zijn er meer dan honderd nieuwe “stoornissen” bij gekomen. Rouw is geen rouw meer,
maar een vorm van depressie (laat maar komen die pil), de criteria voor ADHD worden versoepeld
(nog meer rilatine) en eindelijk wordt bevestigd wat macho mannen al lang wisten: vrouwen zijn
psychiatrisch gestoord in de periode vlak voor hun menstruatie.
De Amerikaanse auteurs hebben evenwel een van de belangrijkste stoornissen van onze tijd over het hoofd gezien (lijden ze er zelf aan?), een stoornis die zo wijd verbreid is dat ik vrees voor een epidemie. Vandaar
dat ik meteen een aanvulling voorstel voor editie DSM 5.1. Binnen de huidige trend naar debiliteitsbevorderende afkortingen benoem ik dit nieuw label als PEED (uit te spreken als pie ie ie
die), wat staat voor Pseudo-Efficiency and Effectivity Disorder. Als diagnostische criteria stel ik het
volgende voor: PSEUDO EFFICIENCY AND EFFECTIVITY DISORDER (PEED). Deze diagnose wordt toegekend indien de betrokkene minstens drie van de vijf volgende kenmerken vertoont:
A. Betrokkene lijdt aan het waanidee dat alles meetbaar en kwantificeerbaar is en produceert agressieve uitvallen wanneer hij op dit punt terecht gewezen wordt.
B. Betrokkene lijdt aan registratiedwang, waarbij hij vooral gedrag en kenmerken van anderen wil registreren; slechts bij hoge uitzondering past betrokkene dit ook op zichzelf toe.
C. Betrokkene is zeer gevoelig voor veranderingen en eist een volledig voorspelbare en gestandaardiseerde omgeving; zelfs banale variaties lokken angst- en/of woede-aanvallen uit. Nb: dit geldt niet voor de vele wijzigingen die hij zelf invoert.
D. Het taalgebruik van de betrokkene wordt in toenemende mate onbegrijpelijk, en verwijst niet meer naar een herkenbare realiteit.
E. Betrokkene lijdt aan grootheidswaanzin en is ervan overtuigd dat de organisatie waartoe hij behoort, door zijn toedoen alleen maar beter wordt. Deze stoornis behoort tot de ruimere groep van angststoornissen, is in hoge mate besmettelijk en in alle gevallen schadelijk voor de omgeving. Een efficiënte en effectieve behandeling is nog niet voorhanden, maar de farmaceutische industrie heeft een randomized controlled studie opgezet met een nieuw en zeer krachtig neurolepticum. Bij ernstige gevallen dient euthanasie in overweging genomen te worden.” - Paul Verhaeghe
Vanmiddag in 't café genoten van een Barbãr Blond. Dat is een goudkleurig biertje met een smeuïge schuimkraag, een krachtige neus, en een opvallende honingsmaak. Het beugelflesje en het stoere glas bleven naar me lonken tot ik er de eerste slok van nam, terwijl op de achtergrond een omfloerste stem zong over "The sun goes down like honey"...
Het Barbãrbier kan bogen op een lange geschiedenis en werd door onze voorouders 'de verademing van de krijger' genoemd... honingbier voor krijgers! Krijgers!
Ik begon te mijmeren over het woord 'barbaar', en kwam algauw uit bij de barbaarse jihadisten met hun primitieve geest en mentale achterlijkheid, die nog eens niet kunnen tippen aan onze westerlingen, die met agressie en barbaars geweld als gekken tekeer gaan. Het zijn moderne plunderaars die niet hoeven te werken. Oorlogvoeren, plunderen, koppensnellen, terroriseren... Zoals Atilla de Hun en zijn barbaarse wreedheden tijdens zijn veroveringstochten.
Ik stel voor dat alle teruggekeerde jihadisten onmiddellijk opgepakt en opgesloten worden. In een speciale 'Syriëgevangenis', waar ze aan een grondige hersenspoeling onderworpen worden, om zich te verwestersen. Ik zou ook alle moskeeën, organisaties, islamonderricht en koranlessen slopen, zodat niemand nog geronseld kan worden. Burgemeesters en politici willen eerst 'overleggen' over hoe ze de dreiging van Syriëgangers kunnen afwentelen.Hoe slap! Beter zouden ze signalen van radicalisering opsporen en de kop indrukken, en potentiële jihadisten naar de Syriegevangenis sturen voor een verwestersende hersenspoeling.
Zo, dat was mijn mijmerijtje van vanmiddag, in het aangename gezelschap van een 'Barbãrtje'.
De menselijke seksuele geaardheid is weer eens actueel. Daarom vertel ik vandaag over een actie van vorige minister Smet die seksuele geaardheid meer bespreekbaar wilde maken. Maar eerst ga ik nog eens mijn ongezouten mening zeggen over die sjarels die zich zo nodig willen manifesteren als homo. Zij missen pit, zij missen jachtlust, kunnen niet veroveren, een vrouw veroveren, en vallen op kadavers, onbekwaam als ze zijn om met de andere sekse om te gaan. Psychoanalyticus Freud noemde hen 'arme drommels'. En dan zijn er natuurlijk ook nog die bewust kiezen voor het eigen geslacht, dat zijn de komedianten...
Er wordt tegenwoordig vrijuit gesproken en geschreven over 'homo', 'lesbisch', 'biseks'... De hetero's komen niet meer aan bod. Op tv lijkt het of iedereen op zijn eigen geslacht valt, in bed duikt met seksgenoten, rollebolt met alles wat tot het eigen geslacht hoort, en als homokoppel willen ze ook nog eigen kinderen. Hoe onnatuurlijker, hoe liever.
Je hoort er niet meer bij als je een gezonde normale seksuele voorkeur hebt. Heteroseksuele relaties zijn niet meer in, zij zijn verbannen naar de eentonige alledaagse minderheden die geen aandacht meer krijgen, die afgezaagd en saai zijn en veel te normaal lijken. Als iets in orde is, en het strookt met de traditionele verwachtingen, blijft er niets meer over om je, als homo-minister, interessant te maken.
Onderwijsminister Smet had eens samen met onderwijskoepels een charter ondertekend om "seksuele geaardheid bespreekbaar te maken in de les en in de leraarskamers". 'Charter' ?! Klinkt plechtig én agressief. Een charter is méér dan een gewone mededeling, het klinkt als een advies in opdringerige taal.
Toen ik over 'het charter' las, was mijn eerste idee: "de minister wil zijn eigen geaardheid wéér eens promoten". Hij zou geloofwaardiger overkomen indien hij hetero was. Alleen een hetero minister is in staat tot objectieve uitspraken over homoseksualiteit.
Pascal Smet: "Homo zijn is geen keuze, het is wat je bent". Wel, ik was pardoes gestruikeld over deze uitspraak die helemaal fout zit. De roze bril van de minister kon hem misleid hebben toen hij deze subjectieve onzin uitkraamde. Ofwel weet hij beter en wil hij zijn eigen opinie aan anderen opdringen?... Het zit zo, voor homoseksualiteit kan je wél kiezen! Als hetero geboren, is het mogelijk om je daarna als selfmade-homo te manifesteren gedurende je hele leven. Dat is mogelijk, en het 'homo-zijn' is dan een bewuste keuze, en dus is homo dan niét wat je echt bent... Selfmade-homo's bestaan écht!
De minister wilde dus de seksuele geaardheid bespreekbaar maken in school. In de klas en in de leraarskamer. Met die bespreekbaarheid wil hij discriminatie bestrijden. Zo mogen homoseksuele jongeren niet beperkt worden in hun studie- of schoolkeuzes. Elke school krijgt een leraar toegewezen die verantwoordelijk is voor sensibilisering en informatie rond seksuele geaardheid. Hoera! Een nieuwe job in elke school!
Opgepast heterofielen! Het zal niet lang meer duren of jullie zullen te kampen krijgen met discrminatie, met een sluier van taboe en minachting over jullie heen. Er breken slechte tijden aan voor heterofielen. Maar er is een lichtpunt! Ga met jullie discriminatie-klachten naar het CGKR en dan komt alles wel goed...
"Waarom heb ik leren spreken en schrijven?", vraag ik me af wanneer de knopjes op het toetsenbord van mijn pc me aanstaren, wanneer er een wit scherm verschijnt om tegen te praten, wanneer mijn vingers over de toetsen glijden, zoekend naar een logische samenhang tussen letters, woorden en zinnen, om mijn gedachten en gevoelens te kunnen uiten, om er een verstaanbare tekst rond te kunnen bouwen.
Gedachten en gevoelens toevertrouwen aan een wit scherm, het is als praten tegen jezelf, omdat er geen toehoorders zijn, er is geen respons, er is niemand die je weerwoord geeft, niemand die zich laat zien, die zijn stem laat horen, die zijn blik laat zien... Er is geen interactie, geen duel, geen samenspel... En dán glijden mijn vingers soms uit over de toetsen, ze misgrabbelen zich en geven zich over aan bandeloze ontbolsteringen. Slippertjes en uitschuivertjes krijgen we dan, of ondeugende tussendoortjes, zo van die buitenbeentjes die niet bij mijn blog passen. (Ik heb er eentje in petto voor 1 van de volgende nachten)
Bij een normale communicatie hoef je alleen maar wakker te zijn en je gedachten te verwoorden. Er komt geen enkel knopje bij kijken, ook geen plastic muisje om je woorden op de juiste plaats te zetten, die vallen vanzelf wel in de plooi. Er is oogcontact met je gesprekspartner, je ziet zijn gelaatsuitdrukkingen, je merkt het effect van je woorden op zijn persoon. Een menselijke conversatie dus.
De technologische (r)evolutie is niet meer te stoppen. Toen de telefoon ingeburgerd raakte, viel het visuele contact weg. Het fax- en antwoordapparaat maakten het nog bonter, toen verdween ook nog eens de rechtstreekse stem aan de andere kant van de lijn... E-mailen, gsm'en, chatten, sms'en, facebooken, faxen... allemaal technologische vernieuwingen om even de kluts kwijt te raken bij deze aanvallen op het persoonlijke contact tussen twee mensen. Persoonlijke relaties worden kunstmatig en 'verrobotten' zich. Als robotten communiceren we nog met elkaar... Geen gezellige babbeltjes meer op een bankje, geen verhelderende discussies aan de cafétoog, geen breiclubjes of kaartclubjes, geen intieme onderonsjes meer.
Onze woordenschat heeft zich geweldig aangepast aan de technologische vooruitgang. Er zijn daar de coole afkortingen als: gsm, pc, gps, dvd, cd, sms... en ook nieuwe woorden als: internet, voicemail, facebook, notebook, cursor, e-mailen, chatten, deleten, saven...
Als je er niet mee opgegroeid bent blijft de digitale wereld stresserend op je inwerken. De moderne technologie gaat toch ooit eens tilt moeten slaan. Ik zit ernaar uit te kijken. Ik mis de wijzers op een digitale klok... Het voortdurend alert zijn voor nieuwigheden doet je afglijden in een diepe depressie, een diep digitaal dal, waarin je belandt wanneer de hunkering naar laatste nieuwe snufjes, speeltjes, geheime radertjes en knopjes en toetsjes, een obsessie wordt. Geobsedeerd en gedreven door de ziekelijke zucht naar nieuwe elektronische snufjes, ga je bezwijken in een digitaal moeras waar overal knopjes zitten, roze en mauve, allemaal knopjes om je heen...
Vandaag in HBVL: 3 krantenberichtjes in een notendop.
1.660 inbrekersbendes actief in ons land. 2000 bendeleden zijn geïdentificeerd, meestal Roemenen en Albanezen. Tweeduizend!!!!!... Alles wat we mogen weten is dat ze uit Oost-Europa komen en tussen de 20 en 30 jaar oud zijn, en 1 op 5 is minderjarig. Da's alles. Geen namen, geen foto's, niets. En tóch 2000 overtreders?!
2.Jonge dievenbende opgerold in Borgloon. In totaal 60 inbraken in auto's, scholen en kantines. De daders zijn 4 jongeren van 17, 18 en 2 van 20 jaar. De 4 verdachten zijn bekenden voor de politie. De twintiger uit Borgloon mocht na verhoor beschikken. Op vrije voeten dus. En weeral geen namen en geen foto's.
3.Vlaams-Belang-gemeenteraadslid in cel na aanvaring met politie. Joepie, denken de journalisten, een gelegenheid om het Vlaams Belang in diskrediet te brengen! Vlaams Belanger Gert Londers zit in de gevangenis van Hasselt na een aanvaring met de politie tijdens een controle in Bree. De krant beschrijft het incident nauwkeurig met vermelding van: volledige naam van de Vlaamsbelanger, een duidelijke foto, leeftijd, woonplaats, tijdstip + plaats + beschrijving van het incident, en op de koop toe een stukje geschiedenis over de vorige gemeenteraadsverkiezingen, waarbij met leedvermaak over het verlies van zitjes in de gemeenteraad van Houthalen-Helchteren geschreven wordt.
Waarom Allochtone Leerlingen zich zo moeizaam integreren
Allochtone leerllingen hebben zo hun eigen stijl van lesvolgen, hun eigen opvattingen over onderwijs en een mentaliteit die grondig verschilt van die van onze Vlaamse leerlingen.
In het verleden negeerden onderwijsmensen deze verschillen, 'iedereen gelijk', en zo van die onzin... En dan waren ze verwonderd wanneer ze in een multiculklas hun gezag zagen wegsmelten tot een hoopje gestotter, gestuntel en hees gefluister vooraan in de klas.
Een multiculturele klas is een akelige nachtmerrie voor elke leerkracht. Het hechte groepje allochtonen is in staat om als een bende herrieschoppers een klas om te toveren in een oerwoud, maar dan zonder Tarzan en Jane. Binnen de allochtone groep bestaat er geen verdeeldheid, geen individualisme. Als een samenhangend geheel kunnen ze de boel terroriseren door zich machtig en superieur op te stellen. Er is geen speld tussen te krijgen, tussen hun eendrachtig samenspel... Onze eigen leerlingen kunnen dat niet, weten niet hoe zoiets moet, zij gedragen zich als waardige individuen die de groep niet nodig hebben om zich te manifesteren.
Allochtone leerlingen missen prestatiedrang, ze zijn niet gedreven, zijn niet zo streberig als onze eigen leerlingen, ook taakgerichtheid en concentratievermogen ontbreken. Resultaten interesseren hen niet. Luistervaardigheid is zero. Een doel nastreven kennen ze niet. Iets bereiken in de maatschappij evenmin. En discipline, gezag, respect, instructies, die dingen wuifden ze lachend weg en veegden er hun voeten aan. Nooit genoten ze optimaal van het lesgebeuren, behalve van de islamles natuurlijk.
Allochtonen in de klas heb ik altijd ervaren als niet passend in ons traditioneel onderwijssysteem. Maar deze bedenkingen mocht ik niet luidop uitspreken, het toverwoord 'racisme' lag al om de hoek te loeren en een negatieve beoordeling ook nog. Vele leerkrachten hebben daarom gezwegen en ondertussen konden mistoestanden welig tieren, omdat niemand durfde klagen over de trieste ingesteldheid van allochtone leerlingen.
Vroeger waren er de 'gettoscholen'. Later werden 'concentratiescholen' uitgevonden om het kwalijke imago van vreemdelingen wat op te krikken. Want 'getto' verwijst naar afgezonderde mensen met een twijfelachtige reputatie, en 'gettoschool' klinkt wat ordinair, minderwaardig en achterstellerig. Vandaar de nieuwe benaming 'concentratieschool'.
Concentratie of getto, het maakt niet uit, alles komt op hetzelfde neer, alles is 'ene pot bruin'. Een armtierig plantje wordt ook nooit een forse struik, en dat van die aap met een gouden ring, kennen we ook.
De migrantenaanbidders waren het er niet mee eens, met die geconcentreerde geïmporteerde mix. Ze hielden ook niet van 'witte' scholen. Het liefst zagen ze een egale spreiding van alle vreemde kindjes over alle scholen, een totale invasie dus. Maar dat werkte niet, want 'mengen' gaat niet, enerzijds omdat allochtone leerlingen onverbrekelijk samenklitten, en anderzijds omdat verstandige ouders van witte leerlingen hun kinderen weghalen van school zodra er een Turk of een Marokkaan naast hen komt te zitten in de klas... en natuurlijk omdat ze te fier zijn op hun eigenheid, daarom werkt 'mengen' niet. Een eigenheidsgevoel dat diep in je poriën zit, kan je zomaar niet negeren.
Witte scholen zullen altijd blijven bestaan, maar voor hoelang nog? Ooit zal er geen keuze meer zijn voor onze blanke leerlingen, tenzij er privéscholen gaan komen waar elites gevormd worden. Waar superioriteit nagestreefd wordt. Waar de kloof tussen de crème de la crème en de drassige dras alleen maar groter wordt... Weg met gelijkheid en nivellering!... Nu is Lieve bezig met een boze mailer te plagen. Om hem te jennen. Om hem in de gordijnen te jagen, waarna hij naar beneden dondert en vettige bloedsporen op het behang achterlaat. Een hoopje zielig schroot blijft er dan bloederig op de grond liggen...
En morgen gaan ze betogen voor een milieuvriendelijke wereld. Hun uitstoot en productie van schadelijke afvalstoffen is groter dan 5 kercentrales gedurende 100 jaar. En dat is dan nog maar 1 festivalletje. Je moest eens weten wat ze elk jaar in Werchter achterlaten. Wie heeft die jongeren opgevoed. Slongs die van Ongs? Dat ze eens meer hun handen lieten wapperen dan hun mond kwekt.
We dachten nog een mooie afscheidsfoto te nemen van de Pukkelpopcamping vanop het dak van onze Pukkelpop FM-studio, maar het resultaat was anders dan gehoopt.
Een Onderwijzer als Homo? Een Homo als Onderwijzer?
Ik heb eerder al eens gezegd dat men kinderen met rust moet laten met het gezeur over seksuele geaardheden. Om hen niet in verwarring te brengen. Voor kinderen bestaan er mannen en vrouwen, jongens en meisjes, en daartussenin is er niks. Zo werkt dat met jonge kinderen.
David Degreef, een homoseksuele onderwijzer, schijnt dat niet te vatten. Hij is nog lang niet klaar met het aanvaarden van zijn 'anders-zijn', anders zou niet per se zijn geaardheid willen uiten. Het komt op mij bijna over als exhibitionisme. Maar ja, seksuele afwijkingen overlappen elkaar wel eens.
David Degraaf weigerde een job in een Brusselse basisschool omdat de directrice hem vroeg zich niet als homoseksueel te uiten... Dan vraag ik me af: wil die man zich manifesteren als homo, of wil die lesgeven aan kinderen? Hij was er misschien op uit om homoseksualiteit aan te prijzen?... Ouders! Let op uw kinderen!
De directeur-generaal van het openbaar onderwijs van de stad Brussel reageerde en benadrukte de neutraliteit van het beroep van lesgever. Daarom raadt hij leraren aan om voorzichtig te zijn met uitspraken over hun privéleven.
De homo-onderwijzer is nu uitgenodigd voor een gesprek met de schooldirectie en met het Brussels openbaar onderwijs.
Waarom men zoveel aandacht schenkt aan een homo die met zijn geaardheid te koop wil lopen in een Brusselse school? Wel, dat is niet zo moeilijk. Gelet op het grote aantal moslimleerlingen en hun moslimouders zou een homoseksuele leerkracht wel eens een schietschijf kunnen worden, en het hele schoolgebeuren op stelten zetten. Dáár is men bang voor! De directrice had dat beter meteen kunnen vertellen aan de solliciterende homo-onderwijzer. Daarna greep de baas van het Brussels openbaar onderwijs in, om alsnog herrie in de Brusselse basisschool te vermijden.
Sarkozy, in de voetsporen van Merkel, zei eens: "De multiculturele samenleving is mislukt. We zijn teveel bezig geweest met de identiteit van de migrant, en te weinig met onze eigen identiteit."
Nu gaat Lieve de woorden van de ex-president eens op haar eigen manier interpreteren, op z'n Lieviaans.
Het ontbreekt ons aan eigenliefde, aan eenkennigheid, aan drang naar zelfbehoud, aan zelfbewustzijn, aan besef van eigenwaarde, en nog zo van die narcistische eigenschappen die noodzakelijk zijn om te overleven bij een overrompeling van buitenaf. We zijn ook altijd maar in de weer geweest om nieuwkomers op te vangen en te verzorgen, we zouden hen haast omhelzen. De rijkelijke aandacht die ze kregen, deed hen echter dieper wegzinken in hun eigenheden en eigen cultuur, en dát belette hen om zich te versmelten in één gemeenschap.
Een multiculturele samenleving is een contradictio interminis! Pogingen om verschillende culturen te laten samenleven zijn gedoemd om te falen. En dat was lang geleden al voorspelbaar, toen de eerste nieuwkomers zich hier settelden en hun nakomelingen zich vermenigvuldigden als kwekende kakkerlakken, als mijten die zich vasthechten aan de huid van de samenleving zonder er echt deel van uit te maken.
Vermenging van verschillende culturen en gedaantewisseling van een cultuur leiden tot aanpassings- en identificatiemoeilijkheden. Een ideale voedingsbodem voor psychische stoornissen, voor conflicten en criminaliteit. Dát is het resultaat van cultuurmengingen!
In mijn achteruitkijkspiegel naar het verleden heb ik in het onderwijs toeren zien uithalen met een gelijkaardig effect als nu in de samenleving. De bijdrage van het onderwijs aan de mislukte integratie van migranten! Het nastreven van multiculturele harmonie in één school, in één klas met uiteenlopende geaardheden, hoé kunnen die samen functioneren? De leerkracht die dát aankan, moet een superwezen zijn...
Migrantenwerksters werkten niét aan een mentaliteitswijzing van de migrant, zoals van hen verwacht werd, wel integendeel, zij stimuleerden eigen taal, cultuur en gebruiken van de allochtonen, zij maakten van hen een zelfbewuste groep, zó zelfbewust en zó zelfvoldaan dat integratie niet meer mogelijk was!
IS-jihadisten bedreigen het Verenigd Koninkrijk... Mogelijk geval van Ebola in Spanje... Terwijl Europa bestookt wordt door allerlei akelige dingen, ga ik vandaag vertellen over een onderwerp dat bij het Interfederaal Gelijkekansencentrum (het vroegere CGKR) bekend staat als 'kettingmail met haatdragende boodschap'.
En tóch klopt het verhaal van de Turkse kleuterjuf in de Lommelse school, het strookt met de realiteit. Zelf heb ik ook een Turkse kleuterjuf aan het werk gezien in Heusden-Zolder, schooljaar 1992-1993. In de deuropening heb ik toen nog even staan luisteren naar haar gebrekkig Nederlands waarmee ze tegen haar kindjes praatte...
Het schandaal in een Lommelse school.
Op vraag van de Turkse gemeenschap in Lommel heeft een Lommelse school een Turkse juf in dienst genomen die geen woord Nederlands spreekt. Zij moet de Turkse kleuters in het Turks begeleiden. Minister Pascal Smet juichte deze verkrachting van ons Vlaams onderwijs toe. En directeur Danny Huysmans was gezwicht voor de Turkse gemeenschap door een Turkse tuttebel aan werk te helpen. Waar zijn we naartoe aan het gaan? Ooit zullen Vlaamse juffen en meesters hun job moeten afstaan aan Turkse leerkrachten!
Naam van de Nederlandsonkundige juf: Asli. En de Lommelse school heet: basisschool Sint-Jan. Commentaar van Pascal Smet : "Het kleuteronderwijs moet veel meer inzetten op een rijke taalomgeving. (Jaja, en juf Asli heeft ook al een rijk taalbezit). We hopen dat de Nederlandstalige kinderen ook hier iets van opsteken. Een paar woordjes Turks zijn voor hen een meerwaarde"...Turkse woordjes een meerwaarde?! Bijlange niet, onze kinderen zullen uiteindelijk met een Turks accent gaan spreken. Zij verliezen de essentie van de lessen omdat ze bezig zijn met zich aan te passen aan hun Turkse klasgenootjes. Zij zullen hun prestatieniveau zien zakken tot een alarmerend laag peil. Hetzelfde lage peil als dat van hun Turkse klasgenootjes.
Ik had alle Vlaamse en Nederlandse ouders willen aanraden om hun kinderen ogenblikkelijk naar een andere school te sturen, daar waar de Nederlandse taal gerespecteerd wordt en niet verloochend wordt. Daar waar Vlaamse kinderen authentiek onderwijs krijgen en degelijk voorbereid worden op lager, middelbaar en hoger onderwijs. 'Meerwaarde van Turkse woordjes'? Nonsens. Turkse woorden missen alle meerwaarde voor onze leerlingen. Ze helpen niét bij succes in de middelbare school. Ze helpen niét bij succes in het hoger onderwijs. Die 'meerwaarde' beoogt enkel en alleen het welzijn van de allochtoon!
Deze woorden troffen me toen ik las over de dood van Robin Williams, die "eenzaam en berooid" stierf. De man heeft tijdens zijn leven een fortuin vergaard, en toch hield hij haast niets over. Je zou voor minder aan de drugs geraken als 2 ex'en het onderste uit je kan willen. Robin Williams kampte met geldproblemen. Een groot deel van zijn vermogen ging naar alimentatie voor twee vrouwen van wie hij scheidde. "Scheiden kost geld, ik maakte er vroeger grapjes over (alimentatie = all the money)", zei hij, "Ze sleuren je hart uit je lijf via de portefeuille."...
En dan dwalen mijn gedachten af naar vroeger, naar de vele echtparen met scheidingsperikelen, die ik gekend heb en naar geluisterd heb. "Vrouwen halen het beste in de man naar boven, vooral na de scheiding"... dat was mijn conclusie...
Echtelijke Miserie en Scheidingsperikelen.
Mannen zijn veel te braaf, veel te slaafs, en vóóral: zij zwijgen over de interne keuken van hun huishouden! In stilte lijden ze, in de trieste overtuiging dat ze voor hun vrouw moéten zorgen en haar liefdevol moéten bejegenen... Zo zijn ze opgevoed, de oudere generatie.
Vrouwen zijn brutaler, zij hangen graag de vuile was buiten en houden ervan om hun man te bekladden, hem door het slijk te sleuren, en de echtelijke problemen in geuren en kleuren uit te smeren, in een verhaal waarin zij het slachtoffer zijn... In hun slachtofferrol voelen die vrouwen zich het beste.
In het verleden leerde ik probleemgezinnen kennen. Vaders, moeders, die elk op hun eigen manier omgingen met conflicten en spanningen binnen hun gezin. Bij het beluisteren van de klaagzangen van gescheiden ouders zag ik van dichtbij de vuile was in de gore wasmand liggen, inclusief alle pikante details. Ik zat op de eerste rij, waar ik mocht luisteren naar alle nare ervaringen en intense ontgoochelingen van beide partners. O, ellende!
Na de scheiding raken mannen op de sukkeltoer, zij worden sloefen, drifters, die de hoge alimentatie- en onderhoudsgelden nauwelijks kunnen ophoesten. Op de koop toe worden ze nog eens geplaagd door het bezoekrecht als ze hun kinderen willen zien. Rechters kiezen de kant van de mama's, zij zorgen er wel voor dat de man in de val loopt, en dat de vrouw berekenend haar slag thuishaalt.
