De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
20-08-2014
Subjectieve Journalistiek
Vandaag in HBVL: 3 krantenberichtjes in een notendop.
1.660 inbrekersbendes actief in ons land. 2000 bendeleden zijn geïdentificeerd, meestal Roemenen en Albanezen. Tweeduizend!!!!!... Alles wat we mogen weten is dat ze uit Oost-Europa komen en tussen de 20 en 30 jaar oud zijn, en 1 op 5 is minderjarig. Da's alles. Geen namen, geen foto's, niets. En tóch 2000 overtreders?!
2.Jonge dievenbende opgerold in Borgloon. In totaal 60 inbraken in auto's, scholen en kantines. De daders zijn 4 jongeren van 17, 18 en 2 van 20 jaar. De 4 verdachten zijn bekenden voor de politie. De twintiger uit Borgloon mocht na verhoor beschikken. Op vrije voeten dus. En weeral geen namen en geen foto's.
3.Vlaams-Belang-gemeenteraadslid in cel na aanvaring met politie. Joepie, denken de journalisten, een gelegenheid om het Vlaams Belang in diskrediet te brengen! Vlaams Belanger Gert Londers zit in de gevangenis van Hasselt na een aanvaring met de politie tijdens een controle in Bree. De krant beschrijft het incident nauwkeurig met vermelding van: volledige naam van de Vlaamsbelanger, een duidelijke foto, leeftijd, woonplaats, tijdstip + plaats + beschrijving van het incident, en op de koop toe een stukje geschiedenis over de vorige gemeenteraadsverkiezingen, waarbij met leedvermaak over het verlies van zitjes in de gemeenteraad van Houthalen-Helchteren geschreven wordt.
Waarom Allochtone Leerlingen zich zo moeizaam integreren
Allochtone leerllingen hebben zo hun eigen stijl van lesvolgen, hun eigen opvattingen over onderwijs en een mentaliteit die grondig verschilt van die van onze Vlaamse leerlingen.
In het verleden negeerden onderwijsmensen deze verschillen, 'iedereen gelijk', en zo van die onzin... En dan waren ze verwonderd wanneer ze in een multiculklas hun gezag zagen wegsmelten tot een hoopje gestotter, gestuntel en hees gefluister vooraan in de klas.
Een multiculturele klas is een akelige nachtmerrie voor elke leerkracht. Het hechte groepje allochtonen is in staat om als een bende herrieschoppers een klas om te toveren in een oerwoud, maar dan zonder Tarzan en Jane. Binnen de allochtone groep bestaat er geen verdeeldheid, geen individualisme. Als een samenhangend geheel kunnen ze de boel terroriseren door zich machtig en superieur op te stellen. Er is geen speld tussen te krijgen, tussen hun eendrachtig samenspel... Onze eigen leerlingen kunnen dat niet, weten niet hoe zoiets moet, zij gedragen zich als waardige individuen die de groep niet nodig hebben om zich te manifesteren.
Allochtone leerlingen missen prestatiedrang, ze zijn niet gedreven, zijn niet zo streberig als onze eigen leerlingen, ook taakgerichtheid en concentratievermogen ontbreken. Resultaten interesseren hen niet. Luistervaardigheid is zero. Een doel nastreven kennen ze niet. Iets bereiken in de maatschappij evenmin. En discipline, gezag, respect, instructies, die dingen wuifden ze lachend weg en veegden er hun voeten aan. Nooit genoten ze optimaal van het lesgebeuren, behalve van de islamles natuurlijk.
Allochtonen in de klas heb ik altijd ervaren als niet passend in ons traditioneel onderwijssysteem. Maar deze bedenkingen mocht ik niet luidop uitspreken, het toverwoord 'racisme' lag al om de hoek te loeren en een negatieve beoordeling ook nog. Vele leerkrachten hebben daarom gezwegen en ondertussen konden mistoestanden welig tieren, omdat niemand durfde klagen over de trieste ingesteldheid van allochtone leerlingen.
Vroeger waren er de 'gettoscholen'. Later werden 'concentratiescholen' uitgevonden om het kwalijke imago van vreemdelingen wat op te krikken. Want 'getto' verwijst naar afgezonderde mensen met een twijfelachtige reputatie, en 'gettoschool' klinkt wat ordinair, minderwaardig en achterstellerig. Vandaar de nieuwe benaming 'concentratieschool'.
Concentratie of getto, het maakt niet uit, alles komt op hetzelfde neer, alles is 'ene pot bruin'. Een armtierig plantje wordt ook nooit een forse struik, en dat van die aap met een gouden ring, kennen we ook.
De migrantenaanbidders waren het er niet mee eens, met die geconcentreerde geïmporteerde mix. Ze hielden ook niet van 'witte' scholen. Het liefst zagen ze een egale spreiding van alle vreemde kindjes over alle scholen, een totale invasie dus. Maar dat werkte niet, want 'mengen' gaat niet, enerzijds omdat allochtone leerlingen onverbrekelijk samenklitten, en anderzijds omdat verstandige ouders van witte leerlingen hun kinderen weghalen van school zodra er een Turk of een Marokkaan naast hen komt te zitten in de klas... en natuurlijk omdat ze te fier zijn op hun eigenheid, daarom werkt 'mengen' niet. Een eigenheidsgevoel dat diep in je poriën zit, kan je zomaar niet negeren.
Witte scholen zullen altijd blijven bestaan, maar voor hoelang nog? Ooit zal er geen keuze meer zijn voor onze blanke leerlingen, tenzij er privéscholen gaan komen waar elites gevormd worden. Waar superioriteit nagestreefd wordt. Waar de kloof tussen de crème de la crème en de drassige dras alleen maar groter wordt... Weg met gelijkheid en nivellering!... Nu is Lieve bezig met een boze mailer te plagen. Om hem te jennen. Om hem in de gordijnen te jagen, waarna hij naar beneden dondert en vettige bloedsporen op het behang achterlaat. Een hoopje zielig schroot blijft er dan bloederig op de grond liggen...
En morgen gaan ze betogen voor een milieuvriendelijke wereld. Hun uitstoot en productie van schadelijke afvalstoffen is groter dan 5 kercentrales gedurende 100 jaar. En dat is dan nog maar 1 festivalletje. Je moest eens weten wat ze elk jaar in Werchter achterlaten. Wie heeft die jongeren opgevoed. Slongs die van Ongs? Dat ze eens meer hun handen lieten wapperen dan hun mond kwekt.
We dachten nog een mooie afscheidsfoto te nemen van de Pukkelpopcamping vanop het dak van onze Pukkelpop FM-studio, maar het resultaat was anders dan gehoopt.
Een Onderwijzer als Homo? Een Homo als Onderwijzer?
Ik heb eerder al eens gezegd dat men kinderen met rust moet laten met het gezeur over seksuele geaardheden. Om hen niet in verwarring te brengen. Voor kinderen bestaan er mannen en vrouwen, jongens en meisjes, en daartussenin is er niks. Zo werkt dat met jonge kinderen.
David Degreef, een homoseksuele onderwijzer, schijnt dat niet te vatten. Hij is nog lang niet klaar met het aanvaarden van zijn 'anders-zijn', anders zou niet per se zijn geaardheid willen uiten. Het komt op mij bijna over als exhibitionisme. Maar ja, seksuele afwijkingen overlappen elkaar wel eens.
David Degraaf weigerde een job in een Brusselse basisschool omdat de directrice hem vroeg zich niet als homoseksueel te uiten... Dan vraag ik me af: wil die man zich manifesteren als homo, of wil die lesgeven aan kinderen? Hij was er misschien op uit om homoseksualiteit aan te prijzen?... Ouders! Let op uw kinderen!
De directeur-generaal van het openbaar onderwijs van de stad Brussel reageerde en benadrukte de neutraliteit van het beroep van lesgever. Daarom raadt hij leraren aan om voorzichtig te zijn met uitspraken over hun privéleven.
De homo-onderwijzer is nu uitgenodigd voor een gesprek met de schooldirectie en met het Brussels openbaar onderwijs.
Waarom men zoveel aandacht schenkt aan een homo die met zijn geaardheid te koop wil lopen in een Brusselse school? Wel, dat is niet zo moeilijk. Gelet op het grote aantal moslimleerlingen en hun moslimouders zou een homoseksuele leerkracht wel eens een schietschijf kunnen worden, en het hele schoolgebeuren op stelten zetten. Dáár is men bang voor! De directrice had dat beter meteen kunnen vertellen aan de solliciterende homo-onderwijzer. Daarna greep de baas van het Brussels openbaar onderwijs in, om alsnog herrie in de Brusselse basisschool te vermijden.
Sarkozy, in de voetsporen van Merkel, zei eens: "De multiculturele samenleving is mislukt. We zijn teveel bezig geweest met de identiteit van de migrant, en te weinig met onze eigen identiteit."
Nu gaat Lieve de woorden van de ex-president eens op haar eigen manier interpreteren, op z'n Lieviaans.
Het ontbreekt ons aan eigenliefde, aan eenkennigheid, aan drang naar zelfbehoud, aan zelfbewustzijn, aan besef van eigenwaarde, en nog zo van die narcistische eigenschappen die noodzakelijk zijn om te overleven bij een overrompeling van buitenaf. We zijn ook altijd maar in de weer geweest om nieuwkomers op te vangen en te verzorgen, we zouden hen haast omhelzen. De rijkelijke aandacht die ze kregen, deed hen echter dieper wegzinken in hun eigenheden en eigen cultuur, en dát belette hen om zich te versmelten in één gemeenschap.
Een multiculturele samenleving is een contradictio interminis! Pogingen om verschillende culturen te laten samenleven zijn gedoemd om te falen. En dat was lang geleden al voorspelbaar, toen de eerste nieuwkomers zich hier settelden en hun nakomelingen zich vermenigvuldigden als kwekende kakkerlakken, als mijten die zich vasthechten aan de huid van de samenleving zonder er echt deel van uit te maken.
Vermenging van verschillende culturen en gedaantewisseling van een cultuur leiden tot aanpassings- en identificatiemoeilijkheden. Een ideale voedingsbodem voor psychische stoornissen, voor conflicten en criminaliteit. Dát is het resultaat van cultuurmengingen!
In mijn achteruitkijkspiegel naar het verleden heb ik in het onderwijs toeren zien uithalen met een gelijkaardig effect als nu in de samenleving. De bijdrage van het onderwijs aan de mislukte integratie van migranten! Het nastreven van multiculturele harmonie in één school, in één klas met uiteenlopende geaardheden, hoé kunnen die samen functioneren? De leerkracht die dát aankan, moet een superwezen zijn...
Migrantenwerksters werkten niét aan een mentaliteitswijzing van de migrant, zoals van hen verwacht werd, wel integendeel, zij stimuleerden eigen taal, cultuur en gebruiken van de allochtonen, zij maakten van hen een zelfbewuste groep, zó zelfbewust en zó zelfvoldaan dat integratie niet meer mogelijk was!
IS-jihadisten bedreigen het Verenigd Koninkrijk... Mogelijk geval van Ebola in Spanje... Terwijl Europa bestookt wordt door allerlei akelige dingen, ga ik vandaag vertellen over een onderwerp dat bij het Interfederaal Gelijkekansencentrum (het vroegere CGKR) bekend staat als 'kettingmail met haatdragende boodschap'.
En tóch klopt het verhaal van de Turkse kleuterjuf in de Lommelse school, het strookt met de realiteit. Zelf heb ik ook een Turkse kleuterjuf aan het werk gezien in Heusden-Zolder, schooljaar 1992-1993. In de deuropening heb ik toen nog even staan luisteren naar haar gebrekkig Nederlands waarmee ze tegen haar kindjes praatte...
Het schandaal in een Lommelse school.
Op vraag van de Turkse gemeenschap in Lommel heeft een Lommelse school een Turkse juf in dienst genomen die geen woord Nederlands spreekt. Zij moet de Turkse kleuters in het Turks begeleiden. Minister Pascal Smet juichte deze verkrachting van ons Vlaams onderwijs toe. En directeur Danny Huysmans was gezwicht voor de Turkse gemeenschap door een Turkse tuttebel aan werk te helpen. Waar zijn we naartoe aan het gaan? Ooit zullen Vlaamse juffen en meesters hun job moeten afstaan aan Turkse leerkrachten!
Naam van de Nederlandsonkundige juf: Asli. En de Lommelse school heet: basisschool Sint-Jan. Commentaar van Pascal Smet : "Het kleuteronderwijs moet veel meer inzetten op een rijke taalomgeving. (Jaja, en juf Asli heeft ook al een rijk taalbezit). We hopen dat de Nederlandstalige kinderen ook hier iets van opsteken. Een paar woordjes Turks zijn voor hen een meerwaarde"...Turkse woordjes een meerwaarde?! Bijlange niet, onze kinderen zullen uiteindelijk met een Turks accent gaan spreken. Zij verliezen de essentie van de lessen omdat ze bezig zijn met zich aan te passen aan hun Turkse klasgenootjes. Zij zullen hun prestatieniveau zien zakken tot een alarmerend laag peil. Hetzelfde lage peil als dat van hun Turkse klasgenootjes.
Ik had alle Vlaamse en Nederlandse ouders willen aanraden om hun kinderen ogenblikkelijk naar een andere school te sturen, daar waar de Nederlandse taal gerespecteerd wordt en niet verloochend wordt. Daar waar Vlaamse kinderen authentiek onderwijs krijgen en degelijk voorbereid worden op lager, middelbaar en hoger onderwijs. 'Meerwaarde van Turkse woordjes'? Nonsens. Turkse woorden missen alle meerwaarde voor onze leerlingen. Ze helpen niét bij succes in de middelbare school. Ze helpen niét bij succes in het hoger onderwijs. Die 'meerwaarde' beoogt enkel en alleen het welzijn van de allochtoon!
Deze woorden troffen me toen ik las over de dood van Robin Williams, die "eenzaam en berooid" stierf. De man heeft tijdens zijn leven een fortuin vergaard, en toch hield hij haast niets over. Je zou voor minder aan de drugs geraken als 2 ex'en het onderste uit je kan willen. Robin Williams kampte met geldproblemen. Een groot deel van zijn vermogen ging naar alimentatie voor twee vrouwen van wie hij scheidde. "Scheiden kost geld, ik maakte er vroeger grapjes over (alimentatie = all the money)", zei hij, "Ze sleuren je hart uit je lijf via de portefeuille."...
En dan dwalen mijn gedachten af naar vroeger, naar de vele echtparen met scheidingsperikelen, die ik gekend heb en naar geluisterd heb. "Vrouwen halen het beste in de man naar boven, vooral na de scheiding"... dat was mijn conclusie...
Echtelijke Miserie en Scheidingsperikelen.
Mannen zijn veel te braaf, veel te slaafs, en vóóral: zij zwijgen over de interne keuken van hun huishouden! In stilte lijden ze, in de trieste overtuiging dat ze voor hun vrouw moéten zorgen en haar liefdevol moéten bejegenen... Zo zijn ze opgevoed, de oudere generatie.
Vrouwen zijn brutaler, zij hangen graag de vuile was buiten en houden ervan om hun man te bekladden, hem door het slijk te sleuren, en de echtelijke problemen in geuren en kleuren uit te smeren, in een verhaal waarin zij het slachtoffer zijn... In hun slachtofferrol voelen die vrouwen zich het beste.
In het verleden leerde ik probleemgezinnen kennen. Vaders, moeders, die elk op hun eigen manier omgingen met conflicten en spanningen binnen hun gezin. Bij het beluisteren van de klaagzangen van gescheiden ouders zag ik van dichtbij de vuile was in de gore wasmand liggen, inclusief alle pikante details. Ik zat op de eerste rij, waar ik mocht luisteren naar alle nare ervaringen en intense ontgoochelingen van beide partners. O, ellende!
Na de scheiding raken mannen op de sukkeltoer, zij worden sloefen, drifters, die de hoge alimentatie- en onderhoudsgelden nauwelijks kunnen ophoesten. Op de koop toe worden ze nog eens geplaagd door het bezoekrecht als ze hun kinderen willen zien. Rechters kiezen de kant van de mama's, zij zorgen er wel voor dat de man in de val loopt, en dat de vrouw berekenend haar slag thuishaalt.
Het was te verwachten, het was te vrezen, maar niemand wilde het geloven. Niemand durfde geloven dat er ooit zoveel systeem en structuur zou zitten in de aanwezigheid van moslims om ons heen. De macht van de moslims in onze samenleving, we dachten dat het iets was voor de verre toekomst, een toekomst die nu angstvallig dichtbij komt. Onverwacht, niet voorzien, en ongewapend staan we nu naar ons noodlot te kijken.
Regelrecht stevenen we af op een onafwendbare ramp, onze onderwerping aan een vreemde godsdienst, aan vreemde levensgewoonten, aan vreemde denkwijzen. Het is langzaam maar zeker gebeurd, zoals bij kleine sneeuwballetjes die nu een lawinegevaar betekenen, of zoals bij schuifelende sluiergedaantes die overal komen waar ze willen zijn, het kost alleen maar een beetje tijd.
Wanneer we vroeger van dichtbij nare ervaringen hadden met moslims, dachten we steevast: "Dit is incidenteel, van voorbijgaande aard, en het komt allemaal wel weer goed"...Deze naïeve gedachtengang werd gevoed door de indoctrinerende werking van de overheid die ons toen in slaap suste met beweringen als: "De islam is een verdraagzame godsdienst, is vredelievend en verzoenend, en streeft niét naar machtsuitbreiding, het islamitisch geloof en de moslimcultuur zijn verenigbaar met onze cultuur...". Met deze nonsens werden we vroeger om de oren geslagen. Om ons inschikkelijk en tam te maken jegens de islam...
... Op een sombere ochtend, ergens in de helft van de jaren 70, wilde ik mijn kantoor in het atheneum binnengaan, maar was erg verrast door een islamleraar die daar parmantig zat 'les te geven' aan enkele moslimpjes, aan MIJN bureau, in MIJN kantoor. Ik vroeg hem vriendelijk om onmiddellijk te vertrekken en in een ander leslokaal onderdak te zoeken. Toen volgde er een hele onsamenhangende uitleg, met zelfuitgevonden zinsconstructies die nergens op sloegen, en hakkelen en stamelen kwamen er ook nog bij. Kortom onverstaanbaar en onbeschaafd. En toen begon die man térgend langzaam zijn spullen bijeen te pakken en nog wat Turkse onzin uit te kramen tegen zijn leerlingen die mij dan denigrerend aankeken... Dat was mijn eerste kennismaking met het moslimwereldje!!!
Het was de tijd dat moslimleerlingen nog in de minderheid waren, en dat de godsdienstleraar nog veel meer lesuren had dan de islamleraar... Eén miertje en twee horzeltjes zijn makkelijk tot moes te kloppen met een vliegenmepper van de Gamma. Maar als die miertjes zichzelf vermenigvuldigen tot grote verwende nesten, en die horzeltjes reusachtige zwermen worden met uitzinnige steekbeesten, dan helpt er geen enkele ongediertebestrijding meer!!!
Terwijl asielzoekers en illegalen uit de hemel blijven vallen, vieren we morgen het feest van de Tenhemelopneming van Maria. Dat is dus in de andere richting. Naar de hemel toe. Laat ons morgen bidden tot Maria en haar smeken om alles wat ze onderweg tegenkomt te verdoemen en te vervloeken, te verjagen en te vernietigen. Dat moet mogelijk zijn. Als we er maar in geloven.
In een tijd dat kerkleiders en geestelijken een lachertje maken van kerk en geloof, en de moslims in hun vuistje lachen, is er morgen de wettelijke feestdag van OLV Hemelvaart. Ik hoor liever 'Tenhemelopneming', omdat 'HemelVAART' doet denken aan een race, een dolle rit, een onstuitbare vaart naar de hemel. Beter nog zou ik het vinden dat morgen het naamfeest van alle Maria's gevierd wordt, of nóg beter: van alle moeders. Moederdag!
Het schijnt dat Lieve een verstokte racist is, zo eentje waartegen geen enkele therapie bestand is. Dat hebben ze me vroeger toch wijsgemaakt. Racisme is geen besmettelijke afwijking, je moet er ook geen cursus voor gevolgd hebben, het is alleen maar een kwestie van de juiste ingesteldheid tegenover je eigen volk. 'Racisme' bestaat niet, lieve lezers, laat je niet belazeren. Dat idiote begrip is uitgevonden door verraders die op hun verschrompelde borst een stomme tekst getatoeëerd hebben: "Leve de infiltrant, weg met ons"...
In het atheneum van de jaren tachtig werden de leraren Brants en Vanham aangesteld om het pilootproject 'Moedertaalonderwijs' te leiden. De aanstelling gebeurde in een opwelling, als een paniekerige noodgreep toen plotseling een horde Turken en Marokkanen het atheneum kwam binnenstormen. Het pilootproject was een speelse voorloper, zeg maar een kladversie, van een hele reeks uitzichtloze projecten zonder eindmeet, zinloze kostbare parelsnoeren voor de hele zwijnenstal. Het onderwijs had toen nog de pijnlijke illusie dat migranten bereid waren om Nederlands te leren. De projecten losten op, verdampten en vervlogen... omdat de allochtoon koppig zichzelf bleef en niets aannam van de autochtoon. En ook omdat de leerbaarheid van de allochtoon niets voorstelde!
Wie nu nog gelooft in multiculturele harmonie, gelooft ook nog in roodkapje en de boze wolf, of in sneeuwwitje en de 7 dwergen... of in Sinterklaas... of in de paasklokken...
Den Haag, vorige zondag. Moslimextremisten en relschoppers verstoorden een anti-ISIS-demonstratie, met een blokkade en geweld tegen agenten en journalisten.
Daarom roept PVV-leider Geert Wilders iedereen op om deel te nemen aan de tweede Mars van de Vrijheid op 20 september. Met deze demonstratie daagt Wilders moslimextremisten uit. In antwoord op dit protest rekruteren allochtone jongeren 'troepen' om de buurt met grof geweld te verdedigen. Er dreigt een veldslag in de Haagse Schilderswijk!
De politie gaf vorige zondag de anti-ISIS-mars een omleiding in plaats van de moslimextremisten uit elkaar te slaan. Wilders: "We moeten laten zien dat we dit niet pikken. We moeten er met tienduizenden heen. Desnoods loop ik er in m'n eentje met de Nederlandse vlag..."
Burgemeester Van Aartsen moet morgen bij de gemeenteraad op het matje verschijnen om tekst en uitleg te geven over de onrust in zijn stad.
Chokri Mahassine gezien op het tv-nieuws, nav een 'valwind' die op de pukkelpopweide een tent omver blies. Toen ik Chokri zag, dacht ik meteen aan een anekdote van vroeger in de school waar hij lesgaf. Ik weet het, ik heb het al verteld, maar in herhaling vallen is een ongeneeslijke ziekte van mij, 1 van mijn vele onhebbelijkheden, maar het stoort mij niet, dat kleven en blijven plakken aan alles wat allang geleden gebeurd is, het stoort me echt niet.
Nog even meegeven dat het totáál onverantwoord is om 70.000 mensen samen te laten komen op een beperkte ruimte!
Chokri Mahasinne, organisator van pruttelpot, heeft vroeger een poos lesgegeven aan de middenschool in Zonhoven. Hij gaf er aardrijkskunde aan de jongste middelbare scholiertjes. Ik kende hem als een enthousiaste leraar en een toffe collega voor zijn medeleraars. In de leraarskamer stelde hij zich bescheiden op en wist over alles mee te praten. Maar Chokri koesterde politieke ambities want daarmee viel meer te bereiken en te verdienen dan met een job in het onderwijs.
Nu genoeg tromgeroffel en trompetgeschal.
Op zekere dag hing er in de leraarskamer een lovend krantenartikel op het mededelingenbord. Over Chokri Mahassine. Een flatterende foto stond centraal met daarrond allemaal lovende woorden. De man werd tot in alle uithoeken van de hemel geprezen.
Het krantenknipseltje in de leraarskamer stoorde me enorm. Ik vroeg me af: "En de leraren Peeters en Janssens?"... Die hebben nooit eens aan de muur mogen prijken met een mooie foto en prijzende commentaren! Hun hele carrière hebben Peeters en Janssens zich tenvolle ingezet voor de school, voor de leerlingen, voor alle collega's. Maar géén foto, géén lofgezwaai, niéts hing er ooit tegen de muur over Peeters en Janssens!
Hier moet iets gaan gebeuren, bedacht Lieve. Toen de kust en het strand veilig waren, en de leraarskamer leeg was, sloop Lieve met opstaande kraag, schichtig om zich heen kijkend, zoals in een detectivefilm, naar de leraarskamer. En met één stevige ruk was het krantenknipseltje verdwenen. Weg!... Ik geniet nu nog altijd van de genoegdoening van dat moment, geslaagde wraakacties blijven een leven lang bij...
Er is een documentaire verschenen met de titel 'De Islamitische Staat'. Daarbij komt een Belgische (?) kleuter in beeld en aan het woord. Zijn naam is Abdullah. Een gebruikelijke anti-Vlaamsgezinde naam voor migrantenjongetjes.
De documentaire laat zien hoe jihadisten kinderen inlijven bij de IS-troepen in Irak. 'Inlijven' noemen ze dat. Ik noem het 'indoctrineren', als een ernstige vorm van kindermishandeling.
Abdullah vertelt dat hij niet meer naar België wil terugkeren, omdat er enkel ongelovigen wonen. Hij wil graag jihadist worden om te vechten tegen de ongelovigen in het Westen, tegen de ongelovigen uit Europa die moslims doden.
Abdullah spreekt zelfs dreigende taal tegen de ongelovigen: "We zullen jullie land binnenvallen zoals jullie hier gedaan hebben. We zullen jullie vrouwen doden en van jullie kinderen wezen maken. Allah is de grootste.
De lichaamstaal en de spraak van het jongetje verraden een aanpak waarbij door suggestie bepaalde overtuigingen opgedrongen werden. Alsof hem alles is voorgezegd en voorgekauwd, ingehamerd en ingeprent, zoals hij verlegen en beduusd, aarzelend en onzeker zijn uitspraken doet.
“Ze zijn nooit gekomen om met ons samen te leven. Ze kwamen om te veroveren en te domineren. Stop de islamisering van onze landen. Zeg nee tegen de islam!”
Ik heb ooit eens beweerd dat PMS-directeur Horbert een psychopaat was, waarmee ik er zeker niet naast zat. Een artikel over psychisch gestoorde bazen trok mijn aandacht en staafde mijn mening over Horbert. Dr. Robert Hare schreef een boek met als klinkende titel: 'Snakes in Suits, when Psychopaths Go To Work'. Zijn conclusie: "De kans dat een psychopaat in de directiekamer zit is vier keer groter dan dat hij in de gevangenis zit." Er komt ook steeds meer wetenschappelijk bewijs dat er in directiekringen meer psychopaten verkeren dan we vermoeden. Ze vallen niet op, omdat ze sociale kameleons zijn. Zij zijn meesters in het veranderen van hun gedrag naargelang de situatie of persoon waarvan ze kunnen profiteren. Zij zijn vlotte praters, gewetenloze narcisten zonder empathisch vermogen, machtswellustig, en houden van domineren, heersen en manipuleren.
Kevin Dutton, professor psychologie en schrijver van 'The Wisdom of Psychopaths', heeft een overzichtelijke opsomming gemaakt van 11 persoonlijkheidseigenschappen die kenmerkend zijn voor psychopathie. Hier volgt nu een samenvatting van de kenmerken van een psychopathische baas. Geïllustreerd door enkele persoonlijke ervaringen met baas Horbert.
1. Charmant Psychopaten kunnen iedereen bespelen met hun charme. *Horbert sprak met een omfloerste, zwoele stem, die hij gebruikte om zijn luisteraars te imponeren en voor zich te winnen.
2. Parasitair Psychopaten stelen waardevolle ideeën van anderen, zij profiteren van het werk van anderen. *Horbert neusde in de bureaus van zijn personeel op zoek naar creaties om die dan publiek te maken, alsof hij de uitvinder was.
3. Misleidend Psychopaten ervaren geen schuldgevoelens als ze liegen, leugens waarbij zij zichzelf in een gunstig daglicht stellen, ten koste van anderen. *Horbert was een vlotte babbelaar, in zijn verhalen schitterde hij als de beste.
4. Narcistisch Psychopaten handelen uit eigenbelang. Zij kunnen warm, attent, bezorgd en behulpzaam overkomen, maar dat is geveinsd. Het dient enkel om er zelf beter van te worden. *Horbert stond graag in de schijnwerpers, hij hield van zichzelf, en van zichzelf alleen.
5. Schuld afschuiven Psychopaten opereren gewetenloos. Als er iets misloopt, zijn ze uiterst bedreven in het afschuiven van verantwoordelijkheid, de schuld schuiven ze in de schoenen van anderen. *Horbert was een kei in het aansmeren van schuldgevoelens bij zijn personeel en leerkrachten. Er was geen speld tussen te krijgen in zijn betoog om zijn status te redden.
6. Acteertalent Psychopaten ervaren weinig normale gevoelens zoals angst, spijt en afschuw. Toch kunnen ze doen alsóf, psychopaten zijn experts in het opvoeren van shows. *Horbert was een koele kikker die soms onverwacht boos kon worden, onverwacht verheugd was, onverwacht humeurig werd...
7. Geen schrik om risico's te nemen Psychopaten bezitten een benijdenswaardige koelbloedigheid. In moeilijke situaties gedragen ze zich kalm en zelfzeker. *Horbert waagde zich soms aan risicovolle activiteiten, aan eigenaardige meningen. Wanneer hij dreigde de controle te verliezen, kon hij het crashen nét op tijd vermijden door anderen mede verantwoordelijk te stellen.
8. Machtswellust Psychopaten zijn gek op machtsposities waarin ze anderen kunnen manipuleren. *Horbert profiteerde vanuit zijn machtspositie van een zekere onschendbaarheid en straffeloosheid. Hij genoot van zijn macht over zijn omgeving. Typisch was dat hij zijn ondergeschikten slecht behandelde, en zijn meerderen wilde imponeren.
9. X-factor Psychopaten hebben een zeker aura rond zich hangen. In hun buurt kunnen mensen zenuwslopende ervaringen opdoen. *Horberts nabijheid werkte irriterend, je voelde je ongemakkelijk en oncomfortabel in zijn nabijheid.
10. Controlefreak Psychopaten zien anderen als schaakstukken op een onzichtbaar psychologisch schaakbord. Ze verplaatsen de stukken en doen ermee wat ze willen. *Horbert gaf soms onlogische opdrachten, opperde soms onlogische ideeën, die ik met alle moeite van de wereld niet kon begrijpen.
11. Emotioneel machtsspel Psychopaten zijn meesters in het manipuleren van mensen en hebben er geen moeite mee om op hun gevoelens in te spelen. Alleen als dat in hun voordeel kan uitdraaien. *Horbert was bedreven in het opwekken van medelijden en mededogen. Hij kon bijzonder goed inspelen op iemands gevoelens.
De reactie van Walter op "Kleiner Wonen" deed me grabbelen in mijn oude blogdoos, op zoek naar een artikeltje uit de tijd dat geen kat naar mijn blog kwam kijken.
Mijn Zolderkamertje
Ooit zullen we met z'n allen moeten opdraaien voor het onderhoud van asielzoekers. Elk gezin zal verplicht worden om een asielzoeker in huis te nemen. Er zal beroep gedaan worden op ieders burgerzin en gevoelens van naastenliefde zullen aangewakkerd worden.
Daarom richtte Lieve een zolderkamertje in om een arme sloeber in te herbergen. Eentje die niet in zijn eigen land kon blijven. Een verloren gelopen asielhunkeraar. Die met hebbevingertjes en begerige graaioogjes naar hier komt om voor de rest van zijn leven door ons onderhouden te worden. Hij werd naar 't schijnt aangezogen door geheimzinnige krachten naar dit oliebollenland.
Als nederige slaven gaan wij ons uit de naad werken om het asielprobleem op te lossen, en liefderijk onze vreemde naasten opvangen, onszelf wegcijferend, op z'n altru-samaritaans.
Nu staat mijn zolderkamertje klaar in afwachting van de komst van mijn asielzoeker. Ondertussen staat het leeg. Waar blijft mijn asielzoeker toch? Er beginnen spinnetjes hun webjes te weven en overal ligt er al een stoflaagje. Straks kan ik opnieuw beginnen poetsen. Maar dat is dan een goede oefening om als slaafje mijn nieuwe wildvreemde medemens te dienen en te eren.
In de toekomst gaan er massa's banen gecreëerd worden. De eigen bevolking wordt aan het werk gezet om asielzoekers te voorzien van luxueus onderdak. Openbare gebouwen, stations, kerken, scholen, rusthuizen, kazernes, hotels, postkantoren, banken, winkels, universiteiten... álles moet verbouwd worden. Overal moeten er kamertjes en flatjes komen om de sukkelaars op te vangen. Zal het dan tóch nog allemaal goedkomen?...
Stel je nu eens voor dat mijn gast-asielzoeker na een tijdje zijn familie en hele vriendenkring mag laten overkomen, dan wordt mijn zolderkamertje te klein. Dan moet IK ophoepelen, en heeft de asielzoeker mijn huisje voor zich alleen en voor zijn kompanen die zich vanzelf vermenigvuldigen. Als je even niet kijkt staan er 17 nieuwe asielzoekers in plaats van die ene. Geef er 1.000 een slaapplaats, dan staan er 's anderendaags 2.000 andere die opvang eisen... Er komt misschien wel een tijd dat wij uit onze huizen gejaagd worden?...
...En dan is het nu tijd om me op te knappen. Ik wil er op mijn best uitzien voor Richard Gere in de film 'Mr. Jones' (vijf tv). Richard Gere met wie ik op de laatste dag van mijn leven... Maar dat is een ander verhaal.
Atheneum Heusden-Zolder, schooljaar 1989-1990. Voor me liggen oude doktersattesten die vroeger ooit in mijn handen gestopt werden door een wanhopige turnlerares. Zij gaf les aan moslimmeisjes die de turnlessen te westers vonden en in strijd met hun geloof, of wat dat toen ook mocht wezen. Hun huisdokters schreven daarom gul en onbezonnen krabbelbriefjes waarmee de meisjes vrijgesteld werden van deelname aan turn- en zwemlessen. Meestal voor een half schooljaar, maar vaak ook voor een héél schooljaar! Ze haalden drogredenen aan, zoals: slechte gezondheid, misgroeide tenen, inspanningsastma, zwakke algemene toestand, tandpijn, hoofdpijn, psycho-sociale redenen... en nog meer van die gekke verzinsels. Op de belachelijke kladjes had de dokter zijn stempel en zijn kribbelhandtekening gezet. Dat waren de enige twee dingen die ernstig genomen konden worden.
De dokters namen een loopje met hun verantwoordelijkheid en met het welzijn van de meisjes. Zij verhinderden de moslimmeisjes om op een speelse manier deel te nemen aan klassikale activiteiten, waardoor de meisjes de kans zouden krijgen om zich lichamelijk te ontplooiien, sámen met hun 'witte' klasgenootjes. De dokters werkten op een onverantwoorde manier de integratie van de meisjes tegen!
Schooldirecteur R.V. nam contact op met de orde der geneesheren, maar hij stond machteloos en moest ervaren dat dokters onschendbaar waren en ziekteperiodes met redenen zomaar uit hun duim mochten zuigen. De dokters láchten met de inspanningen van de leerkrachten lichamelijke opvoeding, en spotten met de gymlessen op school! Zij lieten de moslimmeisjes cocoonen in hoofddoeken, lakens en gewaden...
Dokter Robert Jansen, dokter Valère Claes, dokter Rik Kelchtermans, dokter Carlo Demeer, dokter M. Frederix, dokter L. Louette... Het is een greep uit uit het corrupte hoopje attesten die trachtten moslimmeisjes te 'beschermen' tegen verwestersing... Doktoren, zijn jullie nu nog bezig met die dubieuze praktijken?! Of is er een nieuwe generatie dokters die alles subtieler aanpakt?! Hebben jullie het avontuur overleefd? Corruptelingen!...
Dat stond er vandaag te lezen in Het Belang van Limburg: "We wonen steeds kleiner".
In 't café ligt er elke dag een krant op den toog waarin ik alleréérst naar de overlijdensberichten ga kijken, om te zien of er niemand het hoekje om gegaan is die mij vroeger iets in de weg gelegd heeft. Ja, dat interesseert mij echt. En als ik dan zo'n kwibus met foto en uitleg en al zo zie doodgaan in de krant, bestel ik een extra biertje. Zo werkt dat bij mij.
Dus: "We wonen steeds kleiner". Is het de lezer al opgevallen dat de media ons willen indoctrineren, ons willen wijsmaken dat kleiner wonen gelukkiger maakt?
Het is al bijna 2 jaar aan de gang, die tendentieuze berichtgeving. Het begon, als ik me niet vergis, met Freya Van den Bossche met haar 'Move-in-Time'-campagne, bedoeld om oudjes op tijd te laten vertrekken naar rusthuizen, serviceflats of andere uitwijkmogelijkheden, als het maar ver weg was van hun geboortehuis of van hun huis waarin ze samen oud geworden zijn. De opdracht van Freya vd Bossche was een onderkomen zoeken voor de steeds groeiende massa asielzoekers en allochtonen die zich in een onnavolgbaar tempo vermenigvuldigen... Sindsdien heb ik niets meer vernomen over de initiële bedoeling van onze kleinere woonsten. Géén verwijzingen meer naar nieuwe Belgen die een huis zoeken. Alleen maar dat we kleiner moeten gaan wonen... Zaag, zaag, zaag...
Als je onzin eindeloos herhaalt, zijn er altijd blinde sukkels zijn die erin geloven, in die onzin. De voorbije maanden vielen mij berichtjes op die allen hetzelfde wilden vertellen, maar vermomd onder een andere titel. Ze bedoelden allen hetzelfde: Klein wonen is cool! Klein wonen is de hype! Hier volgt een greep uit de berichtjes die 'kleiner wonen' willen aanprijzen.
We moeten kleiner wonen - Kleiner wonen: een opmerkelijke Belgische trend - We moeten kleiner en anders gaan wonen - Klein wonen schept groter kansen - We wonen in steeds kleinere huisjes - De Belg moet kleiner gaan wonen - Kleiner wonen is de toekomst - Tips om gezellig en klein te wonen - Waarom we steeds kleiner bouwen in Vlaanderen - Hoe kunnen we kleiner gaan wonen? - Woningen en bouwgronden worden steeds kleiner - enz...
Woorden die meedeinen op de golven van de tijd, volgen soms een verrassende koers. Ze verliezen hun charme, ofwel klinken ze aantrekkelijker. Ze worden vulgair, ofwel klinken ze verfijnder...
Neem nu het woord 'straathoek'... Vroeger kwamen er nostalgische beelden in je op over een rustige straat in een dorpje op het platteland, zonder verkeersdrempels, zonder verkeerslichten, met even verderop de kerktoren en daaronder het bruine dorpscafé met zwart-wit-tegels, waar tooghangers de wereldproblemen in één handomdraai oplosten. De cafébaas tapte pintjes en gaf iedereen gelijk. En dan was er de 'straathoek' waar vrouwtjes wat keuvelden na hun boodschappen in het dorpswinkeltje... Zoals in Het Dorp van Wim Sonneveld.
Het woord 'straathoek' heeft nu helaas álles moeten inleveren, het heeft zijn luister en zijn charme verloren, zijn nostalgische beladenheid is het kwijt, sinds 'straathoekwerkers' rondslenteren in de buurt, op zoek naar lotgenoten die in verval dreigen te geraken, op zoek naar gespuis en nietsnutten die hun tijd op straat verspillen.
Straathoekslenteraars gaan dan samen met hun bekeerlingen naar het plaatselijke café om over problemen te zeuren, om problemen van ontspoorde jongeren te ontrafelen. Eindeloos ploeteren en wroeten in de problematiek van spijbelende en rondhangende jongeren. De potentiële criminelen en andere schoffies die bezig zijn met in de goot en op de richel te belanden, krijgen dan te maken met zweverige theorieën door de truttekes en slapjanussen van het straathoekwerk ineengeflanst.
Straathoekdrentelaars dwingen geen gezag af, ze verlagen zichzelf tot het bedenkelijke niveau van de straatjongere. 'Inleven' noemen ze dat. 'Inleven' en 'meevoelen' en nog zo van die barmhartige activiteiten, dat is straathoekjargon. Als missionarissen bewegen ze zich sleepvoetend voort op straat, op zoek naar slachtoffers om die nog wat dieper in de marginaliteit te duwen...
