De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
13-09-2014
Dyslexie
Het is niet mijn bedoeling om een saaie uiteenzetting te geven over het complexe onderwerp 'dyslexie'. Dyslexie of leeszwakte. Daarover zijn er genoeg andere bronnen om aan te boren, om te weten wat dyslexie precies betekent en hoe het behandeld kan worden.
Ik wil het wél hebben over mijn ervaringen met dyslectiekertjes, over hun typische trekjes en eigenaardigheden die mogelijk hun dyslexie kunnen verklaren. Pedagogen houden niet van deze algemene gedragslijn omdat het beschuldigend klinkt ten aanzien van de leesgestoorden, en dat mag in geen geval... Van mij mag het wél...
Mijn ervaring is dat leerlingen met lees- en schrijfproblemen vaak verwaaide sloddervossen zijn, hopeloze losbollen die nonchalant en onnauwkeurig omgaan met letters,woorden en zinnen, geen gevoel voor precisie en netheid hebben, niet gemotiveerd zijn om zich in een tekst in te leven, schrift en spelling bagatelliseren, niet leergierig zijn, onverschillig en oppervlakkig te werk gaan... Vaak gebeurt het ook dat ze de letters niet scherp kunnen zien, dat de lijnen op het blad gaan dansen zodat ze niet weten waar hun pen moet belanden (woorden die niet scherp gezien worden, kunnen niet ingeprent worden als 'woordbeeld'!). Soms gaan hun problemen ook gepaard met een slordig thuismilieu waar het ontbreekt aan stiptheid, netheid en discipline. Dyslectici zijn echter geen dommeriken en in rekenen kunnen ze bollebozen zijn.
Het valt me de jongste tijd op dat wanneer iemand niet zonder fouten kan schrijven, ze zich verschuilen achter: "Ik heb dyslexie". Een vals excuus meestal, mij maken ze dat niet wijs. Dyslexie komt niet zoveel voor als mensen ons doen geloven. Slechts 5 tot 7% van de bevolking lijdt aan ware dyslexie. Ik denk dat alle overige 'dyslectiekers' willen meedoen aan het modeverschijnsel 'dyslexie'. Klinkt voornaam en verdoezelt hun eigen achteloosheid jegens spelling en precisie.
Nu zijn het precies diegenen die zich verschuilen achter 'dyslexie' die niet geïnteresseerd zijn in therapieën. Zij zeggen: "Ik heb dyslexie" en daarmee stopt het. Er bestaan een heleboel remediërende oefeningen om schrijf- en leesvaardigheid te verbeteren, maar het interesseert hen niet. Bij een jong kind lukt het wel om de stoornis te behandelen, maar pubers en volwassenen staan er meestal afwijzend tegenover. Alsof ze zich neergelegd hebben bij hun 'handicap'.
Met enige trots mag ik vermelden dat ik uit de hele wirwar van remediëringstips een aantal samengevat heb, en samen met mijn eigen vondsten alles gegoten in een hanteerbaar compact geheel van oefeningen die gegarandeerd succes opleveren wanneer de dyslecticus ontvankelijk is voor verbetering van zijn lees- en schrijfzwakte. De 'woordbeeldtraining' vind ik daarbij een belangrijk onderdeel van de oefeningen, want zonder 'woordbeeld' zouden we spellend moeten lezen en fonetisch moeten schrijven...
Vliegshow in Kleine Brogel. De weg naar mijn stamcafe is versperd, omdat er vliegtuigen in de lucht vliegen. Even nadenken... Hoe geraak ik nu bij Bertie voor mijn dagelijkse portie vitamines? Dan maar terug naar huis.
Om een opmerkelijk berichtje op mijn blog te zetten dat ik een paar dagen geleden in De Telegraaf las. Jonge Françaises willen geen monokini meer aantrekken op het strand. Sommigen zeggen dat de badpakkentrend er zich niet meer toe leent om met 1 stukje te zonnebaden.
Eigenaardig, jonge vrouwen hebben nu meer rechten en vrijheid dan in de tijd van Brigitte Bardot toen die in de jaren 60 rebels in monokini op het strand ging liggen. Zelf heb ik ook topless in de zon gelegen, begin jaren 80, toen ik nog jong was. De monokini was toen heel gebruikelijk en vanzelfsprekend aan de zuidfranse kust.
Sociologen zoeken in het conservatieve gedrag van de Franse vrouwen serieuzere oorzaken (?). Ook de Franse overheid lijkt steeds puriteinser te worden. Zo liet een vrouwelijke minister haar medewerksters weten dat decolletés niet gewaardeerd worden. En dat in de Parijse parken vrouwen gewaarschuwd worden dat ze beter hun bovenstukje aanhouden...
Minister-president Geert Bourgeois trok een paar dagen geleden mijn aandacht met zijn insinuatie als zouden werkgevers schuldig zijn aan het grote aantal werkloze allochtonen. Heeft die man in coma gelegen toen in het verleden al duidelijk was dat de massale allochtone werkloosheid hard aangepakt moest worden door de allochtonen zélf te beschuldigen van hun werkloze status? Door henzèlf verantwoordelijk te stellen?
Waarom zijn allochtonen niet interessant voor werkgevers? Omdat allochtonen zichzelf niet aantrekkelijk maken voor de arbeidsmarkt, ze discrimineren zichzelf! Hoe doen ze dat?
Als ze jong zijn, ontwikkelen ze al hun eigen attitude op school. Hun onwil om iets bij te leren, om Nederlands te spreken, om te presteren... die onwil viel me vroeger op, maar ik moest zwijgen. En 'wedijver'? Dat kenden ze ook niet, en gevoeligheid voor goede rapportcijfers was er evenmin... En iedereen moest zwijgen.
De laatstejaars en schoolverlaters van concentratiescholen toonden buitenmatige interesse in 'den dop', ze waren niet gemotiveerd om werk te zoeken, 'werk zoeken' leek wel in te druisen tegen hun natuur, tegen hun aard. In hun familie en in de buurt was bijna iedereen werkloos, ze vonden het heel vanzelfsprekend... En iedereen moest zwijgen.
's Morgens gaan werken en 's avonds thuiskomen = ONZE cultuur. Hele dagen nietsdoen en geld krijgen = HUN cultuur, die indruk heb ik vroeger toch gekregen. Hoe moeten die twee culturen nu samenleven? Integreren kan niet, want dan kan je net zo goed een olifant in een muizenholletje stoppen (ja, goed gevonden he?).
Tenslotte, wat is er mis met een werkgever die de meest rendabele sollicitanten selecteert? De gediskwalificeerden hadden zich maar beter moeten inspannen. Een werkgever die etnische afkomst laat primeren op talent discrimineert de bekwame Vlaming!
Aflevering 10. Het Knoeiwerk van Maatschappelijk Werksters
Op een ochtend vond ik een nota van directeur Horbert op mijn bureau. Mijn hart sloeg een slag over en mijn bloed begon sneller te stromen. Mijn overleden collega's indachtig, besloot ik niet te steigeren en mij ook niet te laten wegzinken in een slachtofferrol. Een halve nacht heb ik erover geslapen, over hoe ik deze stress-situatie zou aanpakken. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat men mij wou beetnemen.
Wat was er aan de hand? Wel, foefelaar Horbert had een stelletje maatschappelijk werksters opgetrommeld om allochtoontjes te 'testen' in concentratiescholen. In het kader van een of ander geldverslindend migrantenproject. Inclusief Turkse tolk Gülnür bij de louche onderneming. Organisatoren van de projecten loofden de ondernemingslust van Horbert. Daarom gingen geruchten de ronde dat hij er een dikke mercedes aan verdiend had, aan zijn medewerking met de migrantenprojecten.
Inhoud van de nota van pestkop Horbert: of ik van de testresultaten in bijlage een verslagje wou maken voor de leerkrachten. Dringend! Prioritair!... En nog zo van die slogans waarmee bazen hun personeel de stress injagen. Samen met de agressieve nota van Horbert vond ik ook nog kladjes van de maatschappelijk werksters, volgekribbeld met onleesbare cijfers. Het warrige geheel deed me denken aan een flauwe grap die ze met me wilden uithalen. Toen ik de verfrommelde kladjes doornam, werd ik overvallen door een wirwar van cijfers, letters en doorhalingen. Er zat niet de minste structuur in het gekribbel. Nergens vond ik een aanknopingspunt voor begin, midden en slot voor mijn verslag. Nergens vond ik interpretaties noch observatiegegevens over de geteste leerlingen. Niets! Enkel een hoop cijfers neergekribbeld in een epileptische of andere verstoorde geestestoestand van de warhoofden.
Ik raapte abrupt alle papieren bijeen en repte me naar alle betrokken leerkrachten om hen het 'kunstwerk' te laten zien van mijn collega's, de prutsers. "Kijk, dit is het resultaat van de testonderzoeken. Vergeet het verslag, er komt helemaal geen verslag, want er kan geen conclusie getrokken worden uit dit knoeiwerk. Maatschappelijk werksters zijn knoei- en smospotten! Prutsers en klungelaars! De tuttebellen hebben jullie gefopt!".
De leerkrachten begrepen me en voelden met me mee. Ze gaven ook toe dat ze eerlijk gezegd niets verwacht hadden van het hele testgebeuren. Mijn dag eindigde in grandioze zelfvoldaanheid, en de hele knoeiboel van de maatschappelijk werksters verdween in de vergeetput. Weg!
Ik heb ooit eens aan iemand gevraagd: "Wat heb je het liefste: een Reine Maagd of een Wulpse Non?". Hij wist het niet, of hij wou het me niet zeggen. Misschien wou ie ze allebei tegelijk wel hebben. Of ook nog een Onbevlekte Ontvangenis erbij, of een Betrapte Weduwe?... Nietwaar Johan?... Lezer, het gaat hier niet over oneerbare voorstellen hoor, of om louche uitnodigingen, maar om heerlijke biertjes met een voortreffelijke naam.
Dat komt ervan als het zonnetje te lang op je bolletje schijnt, dan komt er niets zinnigs meer uit je pen. Vanmorgen al waarschuwde mijn muze me voor oververhitting en andere gevaarlijke toestanden die me vandaag zouden beletten om een fatsoenlijk stukje proza te schrijven... Het zal voor morgen zijn...
Om te beginnen gooide de muze vanochtend heel vroeg de beddelakens van me weg, sleurde me genadeloos uit bed, richting pc, om me aan het werk te zetten, om te experimenteren met youtube. Zij bekommerde zich niet om mijn normale ochtendlijke behoeften, neen, een muze is een vaag onmenselijk wezen dat je dringend dwingt om alles aan de kant te gooien en om te schrijven, om je pc een goede beurt te geven, je hebt niet eens de tijd om je gedachten te ordenen, ook niet de tijd om naar buiten te kijken naar de benevelde wolken waarachter het zonnetje zich een weg probeert te banen naar ons aards tranendal.
Na een heftige stoeipartij met mijn muze, besloot ik haar op te sluiten in de garage. In de garage, omdat ik geen kolenhok heb. Oef, eindelijk wat rust... De hele dag heb ik van het zonnetje genoten, van het herfstwindje en van de gele blaadjes die me beloofden dat ze weer groen zouden worden in het volgende voorjaar. Als de zon straks niet meer wil schijnen, gaat ze uitrusten achter de bomen om haar ondergang voor te bereiden.
Nu hoor ik gebonk tegen de garagepoort. Het is de muze die mij absoluut wil spreken. "Jij hebt alleen maar een narcistische verhouding met jezelf, als ik niet meer bij je mag zijn, verlaat ik je voorgoed. Ik geef je nog één kans! Ga aan de slag met youtube!"... Haar laatste woorden stierven weg en toen verdween ze... Maar ik weet zeker dat ze d'er morgen weer is...
10 september. Internationale Zelfmoordpreventiedag.
Zelfmoord voorkomen? Kan niet altijd! Met een ongelooflijke wilskracht willen sommigen écht niet meer bestaan. En niéts kan hen dan weerhouden om hun suïcidale plannen uit te voeren. Niéts kan hen uit de neerwaartse spiraal halen.
Anja was een laatstejaars leerling aan het lyceum. Schooljaar 1996-1997. Elke dag verscheen ze in school met extravagante kleding en provocerende haarsnit. De leerkrachten zaten verveeld met haar gedurfde outlook, maar Anja blééf elke dag haar show opvoeren. Apathisch en geconcentreerd op zichzelf, uitsluitend op zichzelf alleen. Je moet er karakter voor hebben.
Anja deed haar best om op te vallen. Ze wilde zich onderscheiden van haar medeleerlingen en stelde alles in het werk om de aandacht van haar omgeving te trekken. Met haar imago sméékte ze om aandacht. Zonder woorden. Zonder vriendinnen. Tijdens een gesprekje met haar viel me haar enorme doorzettingsvermogen op om een einde aan haar leven te maken. Praten was zinloos. Ze wilde niet praten. Ze wilde niets kwijt over zichzelf, alleen dat ze er niet meer wilde zijn. Vastbesloten en vastberaden. Alsof ze geen raad wist met haar eigen lichaam dat een last werd, dat geen zin meer had, dat teveel was.
Als 18-jarige wist Anja al precies wat ze wilde: niet meer leven! Ze was al een poos vertrouwd met de gedachte aan zelfdoding en daarom kon ze soms 'uitspreken' wat ze van plan was. De signalen die ze uitzond werden aanvankelijk door niemand in school opgevangen. Ook niet toen ze begon te spijbelen. De school noemde het heel deftig 'suïcidale neigingen'. Leerkrachten begonnen zich te moeien met Anja. Te laat. Haar zelfmoordplannen zaten al in een te ver gevorderd stadium. Spijbelen, opvallende kleding en haarsnit, die symptomen waren al veel eerder zichtbaar. De fase van signalen uitzenden, hulp roepen en smeken om aandacht was voorbij voor Anja.
En precies nù haar vastberadenheid het grootst was, werd ze bestookt met gesprekjes, met vragen, met suggesties en adviezen. Veel en veel te laat. Alle acties schampten af op Anja. Flegmatisch onderging ze de bemoeienissen van haar omgeving. Niets kon haar nog raken. Gelaten en gevoelloos liet ze iedereen aan het woord die dacht haar leven te kunnen redden.
Anja had geen dromen meer, geen toekomstplannen, niets. 'Toekomst' had ze allang geleden uit haar leven geschrapt. Waarom dan nog ontvankelijk zijn voor anderen? Voor Anja was het genoeg geweest, en niets of niemand kon dat afwenden. Alle pogingen van buitenaf versterkten alleen maar haar fatale voornemens. Tot de laatste dag bleef ze haar uiterlijk dat extravagante accent geven. Bijzonder moedig... Of waren het de allerlaatste pogingen om uit de toon te vallen, om zich verheven te voelen boven de grauwe massa waarbij ze niet wilde horen?...
Gelezen: "Het onderwijs in Vlaanderen heeft een elitair karakter. Nog geen 6% van laaggeschoolden begint aan het hoger onderwijs. En slechts 33% van de jongeren volgt universitair onderwijs." Deze cijfers komen van de OESO. Onderwijsexpert Dirk Vandamme: "Qua democratisering doen we het in het onderwijs heel slecht."
De OESO-cijfers zijn alweer een poging om de allerzwaksten aan het studeren te krijgen, een poging om het niveau van hoger onderwijs naar beneden te halen, zodat meerderen de leerstof aankunnen. De cijfers zijn echt niet verwonderlijk. Het is de bevolking zélf die een democratisering van het onderwijs afwijst. Kijk maar naar de explosie van anderstaligen die hier in Vlaanderen hun plekje zoeken. Thuis geen Nederlands spreken, andere gewoontes, andere opvattingen... Hoe is het dan mogelijk om te presteren op universitair niveau? Zelfs mijn tante, of mijn buurvrouw, of de man aan den toog, kan voorspellen dat anderstaligen die zich hier in Vlaanderen opeen hopen als mieren in een nest, het moeilijk gaan hebben aan de universiteit.
Wie kan mij vertellen hoe onderwijs democratisch kan zijn in Vlaanderen? In een Vlaanderen dat uitpuilt van tientallen nationaliteiten. Ik ga proberen een aantal van die volkeren die niet in hun eigen land konden blijven, op te sommen: Marokkanen, Turken, Polen, Bulgaren, Russen, Roemenen, Congolezen, Slovaken, Armeniërs, Tunesiërs, Indiërs, Libanezen, Vietnamezen, Irakezen, Grieken... Zouden die echt allemaal hier naar de Vlaamse universiteit willen?
In een vaal en stoffig verleden heb ik nog diskjockey gespeeld in een stijlvolle dancing in Leuven. Een fijne hobby die ook nog een aardig zakcentje opleverde. Het was de tijd van 'Je t'aime moi non plus, 'Du' van Peter Maffay, 'I am I said' van Neil Diamond... En nog meer van die dingen om van te zwijmelen en te suizebollen.
In de dancing lag een stenen vloer met grote marmeren tegels. Voor elk dansend koppeltje één tegel. Eén tegel om over te schuifelen en om tegen elkaar aan te schuren. Een nevel van hitsige hormonen hing rondom de dansende koppeltjes. En ze ademden allen een walm van lusten en begeerten uit. "Dit is de ware", ging het door menig hoofdje, maar ze werden gedreven door hun op hol geslagen libido. Verstand uitgeschakeld.
Lieve heeft toen als diskjockey heel wat mensen dichter bij elkaar gebracht, ze heeft koppeltjes gevormd. In mijn sociaal werk werd ik bijgestaan door Cupido... De cafébaas feliciteerde me met mijn neus voor romantiek en erotiek. Ik was echt blij met dat compliment.
Lezer, ga nu niet op zoek naar die dancing want die bestaat niet meer. Er is nu een kebabzaak, en tegelijk is ook de hele buurt verloederd.
Het jaar 2007. Dat imams Vlaams geld gingen krijgen, dat verontrustte me toen, en hun moskeeën en hun aanhangers zouden ook allemaal Vlaams pensioen krijgen...
Toen ik vandaag een aantal oude blogberichten herlas, viel het me op hoe voorzichtig ik alles formuleerde en alle personen onherkenbaar benoemde. Ik draaide rond de pot, kwam niet van de grond, kwam niet to the point. Dat was ook de tijd dat geen kat mijn blog kwam lezen. Zo anoniem en in het ijle schrijven, dat heb ik jarenlang volgehouden. Sien was een saaie blogger. Ja, Sien was toen mijn schuilnaam...
Ik pik er nu een episteltje uit van 23 december 2007. Titel: 'De Islamisering van onze Samenleving'. Een gedurfde aanhef vond ik toen, dat herinner ik me nog. Maar ik was zò geschrokken van het nieuwsbericht over imams die Vlaams geld zouden krijgen, dat ik er dringend iets over kwijt moest op mijn blog.
* Marino Keulen heeft op een dag zijn leven niet meer zien zitten, of in een vlaag van bewustzijnsvernauwing heeft hij de subsidiëring van moskeeën goedgekeurd. De islam promoten? Weet de regering wel waarmee ze bezig is, vroeg ik me toen af... We weten dat moslims graag geld bijeenscharrelen en schrapen, door omkopen en dreigen, dat is hun levensstijl. Hoeveel geld is er gemoeid met de islampropaganda van Marino Keulen?... Vlaams geld geven aan de islam, dat ging vanzelf, nergens tegenkantingen. Maar een betoging tegen de opkomst van de islam werd toen wél verboden!
* Wat gebeurt er in de moskeeën, vroeg ik me toen af. De klas van de islamleraar vergeleek ik met een klein moskeetjes waarin kleine moslimpjes euforisch en onhandelbaar gemaakt werden. Ze waren de oogappels van de school. En ook de oogappels van de samenleving. Onze liefde voor de islam blijkt nu eindelijk te tanen, nu het veel te laat is.
* Een onafwendbare ramp hangt boven ons hoofd als de vervlaamsing van het onderwijs geen sterkere koersrichting inslaat. Veel meer aandacht voor de westerse cultuur, en geen onderricht over minaretjes en koran voor onze Vlaamse scholieren, geen lessen samen met moslimleerlingen, geen pogingen om Vlaamse leerlingen te doen vervreemden van eigen kerk en kathedraal. Zoals leraar Maes eens terecht opmerkte: "Hoe kunnen we hen vertellen over moskeeën, ze kennen nog eens niet onze eigen kathedralen!".
* Dan zijn er ook nog instanties in het leven geroepen om onze traditionele maatschappij naar het ravijn en de filistijnen te helpen. Eerst zijn er de scholen met hun knuffelpolitiek, waardoor ze van kleine verwende moslimpjes grote brutale moslims maken met een misvormd geweten. In het atheneum van Blauwbaard heb ik leerkrachten geamuseerd horen lachen met het kattenkwaad dat hun leerlingen op straat en op de Aldi-parking uithaalden. En Turkse leerlingen mochten liegen om te overleven. Tolereren van afwijkend gedrag! Lachen met crimineel gedrag!... De wortels van de huidige ellende worden ook gesponsord door migrantendiensten, integratiecentra en OCMW, instanties die migranten in het algemeen verdedigen, die kleine allochtoontjes die naast de sporen lopen, niet tot de orde roepen, niet sanctioneren, maar wel allemaal samen rond de tafel zitten zeuren over 'oplossingen zoeken', 'dialogeren'... Ik heb ze allemaal met hun voeten op de wolken zien zweven...
Van 'Mobiliteit en Openbare werken' naar 'Onderwijs' is slechts een klein hink-stap-sprongetje. De nieuwe onderwijsminister heeft het laten zien dat het kan, zomaar van het ene ministerie naar het andere wippen. Hopla! En dan vraag ik me af hoe ze zoveel kennis op zo korte tijd kan vergaren? Ministers zijn toch geen superwezens?
Ik zou als onderwijsminister eerst beginnen met een speurtocht naar alle miljoenen die Pascal Smet uitdeelde aan de scholen. Waar is het geld gebleven? Wat is ermee gebeurd?... Zo zijn er twee 'prijsuitreikingen' geweest die me te binnen schieten. In 2011 gingen er 38 (!) miljoen euro naar de bestrijding van kansarmoede in het onderwijs. En einde 2012 kregen concentratiescholen nog eens 4 miljoen euro. Deze investeringen zijn Vlaams geld om allochtone leerlingen beter te laten presteren... je kan net zo goed miljoenen euro's in een modderpoel gooien.
Even terug naar de fortuinen. De grootste hap van de 38 miljoen tegen kansarmoede ging naar Brussel, Antwerpen en Genk, daar waar het wemelt van de allochtonen. Of die kansarm zijn, betwijfel ik. Laat ons zeggen dat ze aangeboden kansen links laten liggen.
De allereerste geldsom die naar kansarmoedebestrijding ging, was 500 miljoen Belgische franken, in 1990. Als nu elke onderwijsminister een fortuin wegschenkt aan kansarmoedebestrijding, lijkt het me een logische vraag: zijn die kansarmen kansarm gebleven? En wat hebben de scholen gedaan om kansarmoede aan te pakken?... Vragen die als eerste punt op de agenda van Crevits zouden moeten staan.
Anderhalf jaar geleden gingen 4 miljoen euro naar concentratiescholen. Om "de leefsituatie van allochtone kinderen te belichten in de lessen op de lagere school."... Leefsituatie belichten? Pascal Smet bedoelde het ondersteunen van de eigen leefwereld van allochtonen, het in stand houden en ophemelen van eigen gebruiken, eigen taal en cultuur. Volgens hem zouden de allochtonen dan beter presteren in de klas... Denkfoutje! De nieuwe plannen van Pascal Smet stonden haaks op de integratiegedachte: allochtone leerlingen horen te integreren in ònze leefwereld, ònze tradities, ònze taal en cultuur. Dàn alleen kunnen ze beter presteren.
De oorspronkelijke naam van het project was: 'Basisschool op maat van migrant'. Vier miljoen euro, uitsluitend en exclusief voor de op leerprestaties beluste allochtoontjes!
Waarom vallen vrouwen voor seriemoordenaars? Waarom zijn criminelen zo aantrekkelijk voor vrouwen? Wat is hun geheim? Welk soort vrouwen zoekt een relatie met een moordenaar?... Relatiedeskundige Rika Ponnet formuleerde onlangs in HBVL een uitleg op deze vragen.
Ze hebben allen geen gebrek aan vrouwelijke aandacht: Kim De Gelder, Ronald Janssen, Hans Van Temsche, Marc Dutroux... en het mooiste voorbeeld is de Amerikaanse seriemoordenaar die ruim 20 moorden bekende en in de gevangenis overstelpt werd met stapels liefdesbrieven. Kim De Gelder werd vanachter de tralies aanbeden door een Zweedse kunstenares. De aanbidster van Hans Van Temsche beweerde zelfs zwanger te zijn van haar dubbele moordenaar. Marc Dutroux kreeg hopen brieven van aanbidsters. Ronald Janssen heeft een godsdienstlerares als vriendin, die vrouw verliest alle geloofwaardigheid met haar uitspraak: "Ronald is een heel intelligente, lieve en sympathieke man... Ik wil hem een tweede kans geven omdat hij spijt toont..."
Hoe is de fascinatie van vrouwen voor zware criminelen te verklaren? De wetenschappelijke vakterm voor groupies die kicken op mannen achter de tralies is 'Prison groupies'. Niet alleen in Amerika met Ted Bundy, maar ook in ons land is het fenomeen prison groupies bekend.
Rika Ponnet: "Dames die vallen op zware jongens achter de tralies, hebben doorgaans een laag zelfbeeld. Ze leven geïsoleerd... Een relatie met een misdadiger voelt spannend aan en geeft hen een exclusiviteitsgevoel. De crimineel is er voor hen alleen en zij hebben het gevoel dat zij de enigen zijn die hem begrijpen... Prison groupies kunnen ook dominant zijn: omdat hun partner in de gevangenis zit, hebben zij de volledige controle..."
In het rijtje van aanbeden criminelen ontbreken Arabische namen, we zien enkel westerse namen. Volgens mij komt dat omdat hun criminele operaties in massa uitgevoerd worden. Ik heb het al gezegd: bij dat soort volk staan de enkelingen zwak, het is de kracht van de groep die telt!
En hoe zit het nu met de massamoordenaars Breivik en Lanza? Geen woord over hun aantrekkingskracht bij de vrouwen. Ik vermoed dat hun charisma weinig voorstelt omdat ze beiden problematische moeders hadden...
Vandaag in een misantropische bui. De hondjes en de poezekes van m'n buren heb ik al gegroet, en met mijn plantjes heb ik hele conversaties gevoerd. Ik heb ze ook allemaal een aaitje en een streeltje gegeven. D'r was er eentje bij dat wilde tegenspartelen... En nu ga ik naar de holle boom in mijn tuin om met de kaboutertjes te gaan babbelen, die wonen daar in een boom, hún 'kabouterhuisje', dat ze heel knus ingericht hebben. De ingang van het kabouterhuisje is afgeschermd met stukjes vermolmd hout. Met dennennaalden hebben ze binnen op de vloer dikke tapijten gelegd, en tegen de wanden zit er prachtig mos waartussen kleine bloempjes groeien. Verlichting krijgen ze van de glimwormpjes die 's nachts tegen de zoldering zweven. De kabouterbedjes zijn gemaakt van varens waarop ze heerlijk kunnen dromen, onder de wollige dekentjes van dorre blaren... Vanavond komt het zandmannetje me halen, als het tijd is om te gaan slapen. Maar het zandmannetje bestaat niet écht... Ik zal eens beginnen zoeken naar de grens tussen fantasie en werkelijkheid...
Aflevering 9. ADHD-Diagnoses en het Nattevingerwerk van PMS'ers
Mijn jongere collega's hielden van zweverige uitspraken en mistige voorspellingen over ziektebeelden en toekomstvisioenen bij leerlingen. Ze hielden ervan om jonge moedertjes te sussen en te misleiden. De pijnlijke feiten durfden ze hen nooit vertellen. Altijd maar rond de pot draaien. Zoals kaartlegsters op tv de kijkers in de doeken doen. Je hoeft alleen maar naar hen te kijken en te luisteren om te weten dat ze bedriegsters zijn. Helderzienden, toekomstvoorspellers en waarzeggers manipuleren anderen, heel geraffineerd. Je moet het allemaal maar kunnen en durven zonder scrupules.
Ik heb PMS'ers gekend die erg leken op dat soort glazenbollenkijksters. Ze zweefden graag in de wazige medische sfeer waarin ze zich in nauw contact met de schoolarts belangrijk voelden. Maar de schoolarts zweeg over het ondefinieerbare ADHD, een stelletje ontgoochelde vrouwen achterlatend.
Het zoontje van een vriendin was een hyperactief ventje met onbedaarlijk heftig gedrag. Zijn huiswerk maken was een ramp en opletten in de klas lukte helemáál niet. Vroeger zou men het jongetje 'een stout kind' genoemd hebben. Nu heet dat ADHD. Er bestaan geen stoute kinderen meer omdat de geneeskundewereld een welluidende naam verzonnen heeft voor hun 'ziekte'. Een welluidende naam ADHD met de daaraan gekoppelde medicatie Rilatine.
Moeders werden aangeraden om naar het PMS te gaan, voor een ADHD-test. "Naar het PMS gaan om ADHD te laten testen"?! Die gekke gedachtegang heerste er bij de werkende moedertjes, omdat het nieuws over de wonderpil 'rilatine' razendsnel van mond tot mond ging.
De moedertjes wisten thuis geen raad met hun druktemakertjes en vertrouwden blindelings op het wondermiddel 'rilatine'. Zelf konden ze de opvoeding van hun wildebras niet aan omdat ze moesten gaan werken. Dan de kleine maar 'drogeren'. De huisarts gebruikt dit woord natuurlijk niet, maar had het wel over 'beter opletten', 'rustiger gedrag', en zo van die zalvende woorden die een moeder week maakten.
De huisarts kreeg soms te horen: "het PMS heeft gezegd dat mijn kind rilatine nodig heeft". Sommige huisartsen waren wantrouwend, anderen schreven vlot rilatine voor, enkel op basis van de vraag van de moeder.
Begin jaren 90 dook plots 'ADHD' op, een gloednieuwe benaming voor aandachts- en activiteitsstoornissen. ADHD als onlosmakelijk verbonden met rilatinemedicatie. In die beginperiode kwam de reclame rond rilatine goed op gang. Scholen en PMS-centra dweepten ermee en waren trots op hun kennis over het nieuwe 'ziektebeeld'. Rilatine werd voorgesteld als een wondermiddel voor concentratie, geheugen en innerlijke rust. Zo deed die info de ronde en je hoorde er niet bij als je er niets over wist.
Tijdens koffiekransjes van moeders met moeilijke kindjes werd rilatine vaak besproken, en de goedgelovige moedertjes dachten: "Ik hoef thuis niet meer in te grijpen, want rilatine zorgt er wel voor dat ze kalm blijven". Goedgelovig en gemakzuchtig. De opvoeding werd dus in handen gegeven van rilatine. De moedertjes werden misleid door leerkrachten, PMS'ers én huisartsen. Huisartsen die vlot rilatine voorschreven na een subjectief oordeel van een leerkracht of van een PMS'er, of van een andere populaire instantie. Iederéén meende ADHD te kunnen vaststellen, zo'n diagose is toch kinderspel... Zó lichtzinnig ging er dat aan toe.
De rilatine-rage en de verering van de wonderpil zijn vergeefse opvoedingspogingen, want de druktemakertjes kennen slechts een lichte tijdelijke opflakkering van rust, kalmte en bezinning. Pedagogisch comfortabel, maar de rapportcijfers van rilatinegebruikers heb ik nóóit zien verbeteren! Als gedrogeerde willoze automaten zitten ze in een klas samen met alerte medeleerlingen die geen rilatine nodig hebben!
Hoe zou het afgelopen zijn met de 21-jarige Isa Özdemir die vorig schooljaar na de paasvakantie niet meer in zijn school opdaagde, het Technisch Instituut Sint-Lodewijk in Genk? Hij zou er bijna zijn diploma elektromechanica gehaald hebben. Klasgenoten vermoedden dat hij was gaan vechten tegen het regime van Assad in Syrië. Directeur Jansen begreep het niet goed: "Isa was niet iemand die opviel of het voortouw nam." ...
Wel, dát soort onopvallende slappelingen zijn precies het meest vatbaar voor terroristisch gedachtegoed dat hen met een beetje overtuigingskracht aangepraat wordt... beïnvloedbaar en labiel, ontvankelijk voor manipulaties en valse voorstellingen... Hun psychische zwakte doet hen besluiten om te gaan 'vechten', om de held uit te hangen, in gedachten slaken ze al strijkreten en dromen van overwinningen. Hun zelfbeeld wordt opgekrikt. HIER beteken ze niets. In Syrië worden ze als helden met open armen ontvangen...
Islamonderricht en Radicalisme
En dan vraag ik me af in hoeverre islamlessen bijdragen tot het indoctrineren van weerloze jongeren? Wat vertellen islamleraars in de klas tegen hun moslimleerlingen? Heb ik nooit een antwoord op gekregen. Wat gebeurt er tijdens de islamlessen? Is er controle op de lesprogramma's van de islamleraars? Mijn afkeer voor het islamonderricht is er al vanaf de jaren 70, ik heb het al 100 keren verteld, toen een paar mafkezen in de regering de islam als godsdienst erkenden, gekken die de islam in het onderwijs wilden inbedden, gekken die minaretjes, koranverzen, bidmatjes en allerlei moslimprullaria als statussymbolen willen verheffen.
Islamleerkrachten maakten zich schuldig aan de mislukte integratie van moslimleerlingen in de normale leerlingenpopulatie. Ze waren tevens verantwoordelijk voor een buitenmaats zelfbewustzijn bij hun leerlingen. Ze stoomden hen klaar om uit te groeien tot een zelfverzekerde moslimgemeenschap, een gemeenschap die nu stapvoets onderweg is naar een islamheerschappij.
Brahim Laytouss, een voormalige islamleerkracht, klapte vorig jaar uit de biecht: "De slechte kwaliteit van de islamlessen draagt bij tot de radicalisering van moslimjongeren." ... Zijn pleidooi voor verbeteringen vonden geen gehoor bij de Moslimexecutieve.
Toen zei onderwijsminister Smet dat hij de inspectie zou inschakelen om radicale islamleraars te controleren. Moeilijk! Want in élke islamles zitten radicale elementen. Het radicalisme zit VERWEVEN in islamonderricht, radicalisme is inherent aan élke vorm van lesgeven aan moslimleerlingen! Daarom pleit ik voor een totale afschaffing van islamlessen in het onderwijs, ze zijn achtergehaald, middeleeuws en verhinderen elke vorm van integratie van moslimleerlingen in de gehele schoolbevolking. Laten we doen alsof er helemaal geen islam bestaat. Een opluchting en bevrijding voor ons Vlaamse onderwijs!
Ik hoop dat de nieuwe onderwijsminster Crevits niet vergeten is wat haar voorganger Smets beloofd heeft... Radicale islamleraars controleren!... ALLE islamleraars controleren! Mijn ervaring is dat ze allemáál iets radicaals invoeren in hun lessen.
Vanaf dit schooljaar is een taaltest verplicht voor alle leerlingen, anderstaligen én Vlaamse leerllingen, bij de aanvang van het lager onderwijs én bij de aanvang van het secundair onderwijs.
Pascal Smet maakte vorig jaar de voorbereidingen van de taalscreening: "Teveel leerlingen behalen slechte schoolresultaten omdat ze het Nederlands onvoldoende beheersen. Dat beperkt al bij voorbaat hun toekomstmogelijkheden. Om taalachterstand weg te werken is het belangrijk om snel zicht te krijgen op kennis en vaardigheid van het Nederlands. Zo verloopt de integratie van allochtonen in de Vlaamse samenleving vlotter. Nederlands is een troef om te kunnen participeren op de arbeidsmarkt en in het culturele leven." Zo klonk Pascal Smet beloftevol in januari 2013, blijkbaar weinig op de hoogte van alle taaltesten in het verleden...
In de loop van september zal nu van 130.000 leerlingen de taaltest afgenomen worden. Bij onvoldoende resultaten kunnen taalbaden en extra taallessen Nederlands georganiseerd worden. Extra baantjes, extra geld... voor allochtone leerlingen uiteraard, want die hebben de grootste taalachterstand.
Déjà vu! Déjà vu!... Niets nieuws onder de zon!... Taaltesten, taallessen, bijlessen... In het verleden heb ik alles zien verwateren en verdampen in 'parels voor de zwijnen'. Om te beginnen moest er gewacht worden op Turkse leerlingen die nog onderweg waren vanuit hun thuisland naar België, die zich op hun bedevaarttocht mentaal klaarmaakten voor het schoolgebeuren in hun gastland. Begin september zijn die charels niet allemaal present op school, nee hoor... Vervolgens moest ik ervaren dat de bestaande testen - ja, de huidige taaltest bestond reeds véél eerder onder een andere vorm - meestal niet gewaardeerd werden door de scholen. Ik heb al verteld over boze directeurs die niet konden accepteren dat hun allochtone leerlingen zo zwak uit de testen verschenen. En dan waren er ook leerkrachten die niets over de testresultaten wilden horen, omdat ze met een schone lei wilden beginnen, zonder voorkennis van de testuitslagen... Ik ben benieuwd of de testresultaten op de juiste wijze geïnterpreteerd en aangewend gaan worden...
Na een vakantie die veel te lang duurde, is het eindelijk zo ver. Gisteren zijn ze met z'n allen terug in de schoolbanken gaan zitten, kleintjes en jongeren.
Behalve de spijbelaars natuurlijk, die mogen nog even wat blijven rondhangen en de mensen ambeteren en belhamelstreken bedenken, uit verveling, of door een vage drijfveer gedreven... En uit menslievendheid en verdraagzaamheid en van die zever, moet iedereen zich begripvol opstellen, als schapen, die gretig 'het komt wel goed' zitten te knikken.
Ook zijn er Turkse leerlingen die nog niet onmiddellijk met het nieuwe schooljaar zullen starten, omdat ze nog een weekje langer vakantie vieren in hun thuisland waar ze zo graag zijn, en waar alles beter is en mooier is, en zo. Hun corrupte huisarts zal wel met een frommelbriefje hun onwettige afwezigheden op de eerste schooldagen wettigen.
Met heimwee denken de scholieren nu terug aan de projectielen die ze vanaf viaducten naar de auto's keilden. En de kleintjes denken met heimwee terug aan de fijne tijd in de supermarkt waar ze krijsend en joelend hun driften onbeheerst mochten botvieren, de omstaanders aan de kassa een schijnheilige glimlach afdwingend en hun bloeddruk een sprong in de hoogte deden maken. Ouders riepen hun rotverwende schreeuwerds niet eens tot de orde!... Vrije opvoeding en zo van die lakse opvattingen.
Met heimwee denken de allochtoontjes terug aan de vakantietijd toen ze geen Nederlands hoefden te leren, wat een verveeeelende taal, het liefst horen ze alleen maar Turks om zich heen. Alle Nederlandse woordjes die onze kostbare taalleraren hen met eindeloze moeite ingeprent hebben, zijn ze op 1 september allemaal vergeten... En dan moet ik zwijgen over 'parels voor de zwijnen'?!
Er zijn ook de blije moedertjes die liefst op 1 september moederdag willen vieren. Fijn dat ze van hun bengels af zijn. Hoeven ze geen dure opvang of ander weeshuis te verzinnen.
Koningin Beatrix woonde een concert bij. De dirigent, die een Moslim is, gaf een lezing over de grootheid van de Islam (Engelse ondertitels) De leden van het orkest stonden op en verlieten uit protest het toneel!
Vandaag heb ik al heel wat waarschuwingen langs de weg moeten trotseren, vermaningen om de automobilist te intimideren. Ik was nog niet goed en wel opgetrokken vanmorgen of ik las al op een levensgroot spandoek dat ik m'n voet van het gaspedaal moest halen, omdat er kindertjes dwalen, of: "vakantie gedaan, kinderen op de baan", of: "voet van het gas, kinderen in de klas"... welke poëet zit hier in hemelsnaam achter?... En dán kom ik tot de volgende bedenkingen:
ik betaal rijlessen - een fietser niet
ik betaal een auto - een fietser niet
ik betaal inverkeersstellingstaks - een fietser niet
ik betaal wegenbelasting - een fietser niet
ik betaal autoverzekering - een fietser niet
ik betaal benzine - een fietser niet
ik betaal verkeersboetes - een fietser niet
ik betaal onderhoudsbeurten in de garage - een fietser niet
ik heb een kentekenbewijs nodig - een fietser niet
ik heb een rijbewijs nodig - een fietser niet
ik moet een nummerplaat hebben - een fietser niet
ik moet naar de technische keuring - een fietser niet
ik moet verkeersregels kennen - een fietser niet
ik vrees alcoholcontroles - een fietser niet
-------
Hoe komt het dan dat fietsers de meest arrogante weggebruikers zijn? Alléén de automobilist moet opletten dat hij roekeloze fietsers niet omver rijdt! Alléén de automobilist heeft plichten, de fietsers hebben alleen maar rechten...
Hier zitten de schuldigen! Ik stel voor dat de nieuwe onderwijsminister een omhaling gaat doen in alle moskeeën, want dáár zitten de daders van de geweldige demografische uitbarsting die onze samenleving overhoop gehaald heeft. Met een collecteschaal rondgaan in alle moskeeën, waarin elke moslim verplicht wordt om minstens 100 euro te deponeren. Hij moet maar niet zo vaak de sluier van zijn madam opheffen om er een kermis van te maken. Nu zitten WIJ met de brokken. Geen plaats meer in de scholen voor al die nieuwe onverwachte voortbrengseltjes.
De komende 5 jaren wil de Vlaamse overheid 500 miljoen euro investeren in het renoveren en bouwen van schoolgebouwen. Dit plan van de nieuwe onderwijsminister krijgt kritiek van de topvrouw van het Gemeenschapsonderwijs, Raymonda Verdyck, die eerder denkt aan een bedrag van 2 miljard euro!
Hilde Crevits (CD&V) denkt aan 500 miljoen euro voor schoolgebouwen. Dat zijn 20 miljard oude franken? Heb ik goed geteld? In ieder geval een fabelachtige som waaraan we ons in het verleden zeker niet verwacht hadden. Geboortecontrole en alles onder controle, alles hadden we goed uitgekiend, er was welvaart en sociale zekerheid, schoolgebouwen op maat van de te verwachten schoolpopulatie... En dan ineens komt er een vulkaanuitbarsting, een overproductie van nieuwe kindjes waarmee we geen raad weten, die geen plaats meer vinden in de scholen, we kunnen ze toch moeilijk in de vuilnisbak kieperen?... Dan maar weer Vlaams geld er tegenaan gooien... En dat zal in de toekomst NOOIT genoeg zijn!
