Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
16-04-2006
Terug bij mijn zoon....
Ik kwam terug bij hem,.... ik dacht niet aan mezelf, niet aan de mensen die erbij waren: alleen maar aan hem.... en ik noemde zijn naam en zei .... bijna dezelfde woorden als wat ik tegen mijn moeder gezegd had ".... je hebt altijd gedaan wat je vond dat het best was voor jezelf en voor de anderen... als je vindt dat je verder wilt vechten om beter te worden en te genezen: vecht maar verder.... maar als je vindt dat het genoeg geweest is, dat je wilt rusten.... doe maar.... wat je keuze ook mag zijn we zullen het aanvaarden en evenveel van je houden...
In de loop van de namiddag dacht ik aan mijn moeder: ze was thuis, ver: in Jumet (in mijn ouderlijk huis), maakte zich veel zorgen over mijn zoon.... met wie afgesproken was dat zij niet mocht weten dat het zo erg was (maar door het feit dat ze jaren lang voor de rode kruis gewerkt had wist ze toch welke ziekte mijn zoon had) ze had al veel meegemaakt: jaren lang mijn vader verzorgd, die daarna gestorven was, had 2 jaar voordien een zwaar hartinfarct gehad.... ik wist niet wat te doen: aan de ene kant moest ik het haar zeggen: mijn zoon was haar kleinzoon: ze had het recht om te weten hoe het was met hem.... aan de ander kant was ze daar alleen, kon zich niet verplaatsen... en het was Pasen.... Toen dacht ik aan haar metekind, bijna zoals een zuster voor mij, die altijd klaar was -en is- voor mijn moeder. De priester van Sint Jan was bij ons en hij stelde mij voor om te gaan bellen naar die vrouw en uit te leggen hoe het was.... dat deed ik dus: ik belde en probeerde duidelijk de toestand van mijn zoon te zeggen.... zij werkt al jaren zelf in een kliniek..... en veel woorden waren niet nodig....Ze stelde mij voor om terug bij mijn zoon te gaan en een half uur later naar mijn moeder te bellen: ze ging ondertussen met haar echtgenoot naar haar huis gaan (mijn moeder ging het niet abnormaal vinden: het was Pasen) en ze gingen dus mijn moeder kunnen opvangen na mijn telefoon.... dat deed ik dus.... Een half uur later zei de priester dat ik kon gaan bellen.... hoe zeg je zoiets aan een grootmoeder die altijd maar geleefd heeft voor de mensen van wie ze hield???? Ik belde en zei (in het Frans natuurlijk) "Maman, je weet dat je kleinzoon altijd gedaan heeft wat hij vond dat het best voor hem en voor de anderen was, nu vind hij dat hij lang genoeg afgezien heeft en wil rusten".... ik hoorde een afschuwelijk geluid door de telefoon en direct erna nam de metekind van Maman de hoorn en zei "het komt in orde Marie-Luce, we zijn hier, we zorgen voor haar, ga terug bij je zoon".... en dat deed ik....
Pas later wist ik dat, als mijn zoon (zonder te weten dat ze het woord "biopsie" zou verstaan) haar zei dat hij een biopsie had gehad, ze een trombose had gedaan....ze belde "normaal" verder, naar ons thuis of naar de kliniek en, als ik eens zei dat ze "raar sprak" gaf ze mij als antwoord "ja: mijn vals gebied is gebroken: daarom kan ik niet goed spreken".... ze had haar arts en haar metekind doen beloven dat ze mij niets gingen ervan zeggen.... en, na mijn telefoon een tweede trombose: maar ze wilde haar kleinzoon zien dus heeft haar arts ervoor gezorgd dat ze heel zware medicatie kreeg: haar metekind en haar echtgenoot hebben mijn moeder naar hier gebracht.... de maandag heeft ze haar kleinzoon gezien... ze is hier gebleven tot na de begrafenis toen kon ze niet meer blijven.... en ging terug naar haar huis met dezelfde mensen....
iets van "ik vrees dat we jullie zoon niet meer kunnen helpen"..... of zoiets...
Ik keek naar mijn echtgenoot en vroeg aan die man als hij mijn echtgenoot wilde helpen: ik wist dat hij al jaren problemen met zijn bloeddruk had en vreesde dat er iets met hem ging gebeuren.... die man verdween met mijn echtgenoot....en wat later kwamen ze terug: een "geluk" dat ik dat zei: het was dringend om hem iets te geven....
Daar stond ik: naast mijn zoon, in die lichte kamer, kijkend naar hem, naar zijn borstkast ... en naar de apparaat die de hartslag meet.... het KON NIET, die man was mis....
Ik weet dat wat later mijn dochter en de hele familie van mijn echtgenoot in de kamer waren (maar weet niet meer hoe ze gekomen zijn: is de Peter van mijn zoon, die met ons gekomen was, ze gaan halen? of mijn schoonzuster? of hebben ze gebeld? ... dat weet ik niet...). De hele familie was bij mijn schoonouders voor Pasen (jullie weten wel: ik heb het vermeld.... met zoon ging daar ook zijn...).
Ik streelde zacht de arm van mijn zoon (dat had hij altijd graag gehad) ... en plots veranderde die apparaat (hartslag of???) van ritme, ik stopte en keek vragend naar de verpleegster die achter mijn zoon stond maar ze zei "doe maar voort Mevrouw: het is nooit bewezen geweest dat iemand in zijn toestand niet meer hoort of voelt wat er bij hem gebeurt..." .. en ik streelde hem verder.... en die machine ging terug rustig voort...
Als ik binnen was in Sint Jan was ik nog "redelijk" gerust: alles buiten was vol van beloften, er was geen telefoon geweest dus alles was "normaal".... ik dacht echt dat, als we in die kamer gingen komen, mijn zoon wakker zou zijn of tenminste wakker zou worden met ons te horen en te zien....
En we kwamen binnen in de kamer....
Mijn zoon lag nog "te slapen", was nog vast aan alle soorten draden en machines... zag er heel rustig en kalm uit: echt onspannend, ademende nog (of was dat die machine?), er was "veel volk" in de kamer: verpleegsters en denk ik een arts....
.... en.... als die man sprak.... was er geen "ik" meer: nog alléén maar de moeder van mijn zoon en de echtgenote van mijn echtgenoot..... mijn eigen "ik" was even verdwenen in het niets....
Niets is er veranderd: alles wacht op hem, hij was heel precies: alles op zijn plaats en een plaats voor alles...
Alleen maar ongewoon is dat zijn laatste kleren en zijn gerief van Brugge NIET op hun plaats zijn... en dat het daar altijd zo stil is...
Zoals veel jonge mensen toen had hij posters hangen: ik vond ze echt niet tof... maar hij vertelde mij dat het voor de muziek was van die groepen, dat het zo een genre was, niets verder zoeken dus...
Een van die posters is, een tijdje na zijn dood op de grond gevallen... en ligt nu op zijn bed...
Het regende niet toen.... als we te voet over de parking naar de ingang van Sint Jan stapten zag ik hoe mooi en fris alles was, ik zie nog die perken vol met paaslelies in het gras: zo jong, zo mooi.....
Mensen nu heb ik het moeilijk om verder te schrijven.... beetje geduld...; ik ga efkes in zijn kamer....om moed te krijgen...
Nog enkele minuten en het is Pasen, mijn zoon is niet 's morgens overleden maar voor 18 uur.... ik moet nog een deel van mijn "schat" delen met jullie morgen....tot aan het einde van mijn "eerste leven"... een beetje voor 18 uur....
Ik weet dat mijn verhaal geen aangename lektuur is, geen sprookje waar alles goed eindigt... maar het is mijn verhaal: als ik mensen wil kunnen "helpen" moet ik mij "bloot geven", alles schrijven zoals het is, niets verbergen: de mensen die hun schat aan het opbouwen zijn zullen zeker gelijkenissen vinden in mijn schrijven....en in mijn reacties na zijn dood....
en voor jullie, die gelukkig "van buitenuit" lezen hoop ik dat mijn verhaal een licht zal doen branden; dat jullie, door gedeeltelijk mijn weg te volgen, onze reacties, onze "zwijgen", ons verdriet, onze andere manier van denken of handelen beter zullen verstaan...en ons zullen kunnen vergeven als we jullie "mis handelen"....
Nu dat ik "op tijd" ben met mijn herinneringen heb ik tijd genomen om onze krant te lezen.... ik had dat misschien beter niet gedaan:
Die jongen van 17 jaar die zomaar, tussen al die mensen, doodgestoken werd voor .... een onnozel mp3 laat mij niet los; het feit dat niemand ertussen kwam kan ik verstaan: iedereen is bang.... maar toch: ik kan mij dat niet voorstellen..... Daarom heb ik een kaars voor Joe laten branden.... en een andere kaars voor al die mensen: dat ze verder in vrede met zichzelf zouden kunnen leven.....
In onze krant is er ook en artikel over 4 kinderen die kanker of een andere vorm van "levensbedreigende" ziekte hebben.... Voor al die kinderen zal ik ook een kaars aansteken....
En jullie? niet vergeten: doet het geen goed, het doet ook nooit geen kwaad!
Die nacht heb ik niet geslapen: ik kon niet.... ik wandelde in huis, lag in "zijn" bed (een plooibaar bed dat we beneden gebracht hadden omdat hij, als hij moe werd, toch beneden bij ons was), stond weer op, ging buiten, keek naar de sterren, kwam terug binnen, en op een bepaalde moment nam ik mijn lievelingskader: van De Kleine Prins... deed de omlijsting weg en schreef: "
Vraag mij niet wat ik ermee dan bedoelde...ik weet het niet: ik bleef in de overtuiging dat hij ging genezen: waarschijnlijk was het "als je beademd moet worden is het het best voor jou NU, morgen zal je terug zelf ademen en zonder al die draden en machines zijn als we zullen toekomen en zal je mee naar huis mogen....
Ik weet niet meer juist hoe ik was... ik weet nog dat ik mijn echtgenoot heel vlug geroepen heb, ik denk dat ik naar mijn schoonbroer- de Peter van mijn zoon- gebeld heb omdat ik niet goed verstond wat dat kon betekenen en dat hij heel goed op de hoogte was van die "behandelingen", dat we naar Brugge gereden hebben :ik weet niet meer wie reed: mijn echtgenoot of mijn schoonbroer, als mijn schoonzuster mee was, of nog iemand anders.... ik weet het niet meer....
Ik weet nog dat we iemand van onze gemeente gezien hebben (die dokter of verpleegster is?) .... en dat mijn zoon, bewusteloos, met draden aan machines verbonden was.... dat er gezegd werd dat het een tijdelijke steun voor hem was, om hem te sparen, dat het nu en dan gedaan werd om mensen een tijdelijke hulp te geven, dat we niet moesten panikeren.... ja, dat weet ik nog..... maar heel vaag......
Ik weet niet meer hoe ik die dag doorgebracht heb in Brugge, ik weet niet meer wat ik dacht, geloofde... of niet....
Ik weet nog goed hoe mijn hart brak als ik hem zo zag: hij was daar aan het slapen.... en hij was daar niet aan het slapen....
Ik weet niet meer wanneer we thuis gekomen zijn, en met wie, ik weet niet meer als mijn dochter, schoonzoon of andere mensen die dag naar Brugge gekomen zijn.... al die dingen weet ik niet meer....
Het begon niet "stil": rond 7 uur rinkelde de telefoon: een verpleegster van Sint Jan belde met de melding dat, in de loop van de nacht, mijn zoon gebeld had: hij had moeite om te ademen... de verpleegster heeft hem uitgelegd dat het nog gebeurde, dat, als hij wilde, een tijd aan een behademingsapparaat ging helpen (en hem "sparen" dus").... dat hij akkoord was ermee maar wel, voor dat hij verdoofd werd, gevraagd had om ons te verwittigen rond 7 uur: hij wilde niet dat we aan zijn kamer zouden staan en hem daar niet vinden: de verpleegster moest ons bellen om te zeggen dat het niet erg was maar dat we in "intensief" moesten gaan in plaats van naar zijn kamer....
dacht ik dat het hoogtijd was om een bad te nemen en mijn haar te wassen: ik wilde er zo goed mogelijk eruitzien: de specialist was komen zeggen dat hij voor enkele dagen vertrok maar dat alles "normaal was" dus dat mijn zoon met Pasen naar huis mocht komen....
Als mijn haar droog was ging ik naar de keuken (in een hoek dichtbij de deur van de kelder is er een spiegel) en begon mijn haar "in vorm" te kammen: het was heel stil en al laat, mijn echtgenoot was boven (maar ik sliep al lang beneden om zeker te zijn dat, als de telefoon zou rinkelen, ik het zou horen!). Mijn handen waren bezet maar mijn gedachten waren er niet bij, ik was gespannen....ik hoorde een geluid en luisterde beter: ik hoorde de Dodenmarch!.... ik dacht "maar dat kan niet! wat hoor ik?"... ik luisterde verder, al mijn aandacht ging naar die raar geluid: geen muziek: geluid... na een tijd wist ik wat ik hoorde: in de kelder hadden we een oude diepvriezer, het was niet echt stabiel meer en, als het aansloeg maakte het "geluid"... en het was dat dat ik hoorde.... maar met een "soort melodie"....
Ik dacht dat ik begon zot te worden... en moest zelf glimlachen als ik besefte wat ik dacht gehoord te hebben.....
kwam mijn echtgenoot na school, zoals ieder dag bij ons, het was het begin van de Paasvakanties, de school was voor 2 weken gedaan, voor hem ook... We hebben plannen gemaakt voor die twee weken (ik bedoel: onze zoon heeft zijn planning uitgelegd aan zijn vader...).
We zijn rond 21uur vertrokken: mijn zoon was moe (wat normaal was), we hebben hem een zoen gegeven, "slaapwel" gewenst, "tot morgen" gezegd, en de eerste van de twee deuren van zijn kamer open en dicht gedaan: ik zie hem nog liggen door de venster van die deur: hiij lag op zijn rechter zijde, met zijn rechter hand onder zijn hoofd en deed, met de vingers van zijn ander hand, "daag"met een glimlach op zijn gezicht, en wij deden dat ook en ik stuurde hem een zoen....
En zwijgend, maar hoopvol kwamen we naar huis terug....
Als ik bij hem was, na het eten van 's middags werd hij moe en zei dat hij een beetje ging slapen; ik bleef stil in de zetel bij de venster, rechtover zijn bed... hij viel al gauw in slaap: hij sliep heel rustig, zijn ademhaling was normaal en toch..... ik keek op mijn uurwerk.... als het 2u30 werd voelde ik mij heel bang, ik kon mijn hart zien bonken door mijn pull... ik dacht "zie dat hij om 3 uur...."; ik stond recht, ging dicht naast hem staan, bleef staren naar zijn borstkast die verder, rustig, omhoog en omlaag ging.... en pas een tijdje na 3 uur ging ik, opgelucht en heel stil, terug in de zetel....
als hij wakker werd was hij "goed": alles ging goed worden!....
... was een "goede vrijdag".... en de laatste dag dat ik "echt" samen met mijn zoon was...
Als ik toekwam zag ik het: hij glimlachtte: hij had kunnen slapen, het ging beter, hij kon beter slikken en spreken, zijn krachten kwamen (een beetje) terug: hij kon nog niet uit zijn bed maar wel al zitten....
Als hij 's midags aan het eten was was de tv aan: hij hoordde dat er de zaterdag een supertrekking van de lotto was met de grootste pot tot nog toe en verplichtte mij om een formulier te laten invullen in het winkeltje van Sint Jan, hij gaf mij zijn geld uit zijn portefeuille: hij was ZEKER dat hij de grote lot ging winnen.....
en ik deed het....
en hij won het....
maar niet zoals hij het bedoelde....
Weken na zijn dood ging onze dochter toch met zijn formulier binnen.... hij had.... 100 fr. gewonnen... die brief is achter zijn fofo...
Het was ook heel stil als we naar Brugge reden, 9 jaar geleden.....nu moet ik "achteruit gaan.....
Die week was verschrikkelijk geweest: door de laatste "cocktail" had hij enorm veel pijn (overal), hij kon maar heel moeilijk eten, met moeite spreken, was doodmoe... maar kon niet slapen: "tijdelijke gevolgens".... zeiden ze: het ging weer beter gaan en zondag ging hij thuis zijn ....zeiden ze....
Mijn zoon had gevraagd om zijn telefoon uit de kamer te laten: hij wilde niet hebben dat zijn vrienden of de familie die belden zouden weten (horen) hoe lastig het voor hem was.... het ging toch beteren.... Ik was ieder dag daar, van 's morgens tot 's avonds, bij hem...
En ja hoor: de donderdag was de pijn een beetje verminderd, we zagen ook een soorte "dons" op zijn hoofd: zijn haar begon te groeien: zo blij dat hij was!!! (en ik dan!).... maar nog geen telefoon: de schade aangericht in zijn mond (en de rest waarschijnlijk!) deed dat hj nog teveel pijn had om te spreken zoals hij gewoonlijk deed: vlot en rap en opgewekt... dus... nog niet: "ze zouden kunen denken dat het niet goed is met mij".....
Hij was nog te zwak en had toch teveel pijn om met mij naar beneden (de restaurant) te gaan maar morgen ging het lukken... "allez Ma ga maar daar iets eten (je moet toch eten anders zal je nog flauw vallen!) en... een sigaret roken: ik weet wel dat je nog niet gestopt bent!" zei hij 's middags tegen mij: ik voel toch dat ik nu wel een beetje zal kunen rusten: ik heb kunnen eten... .... en ik ging rap... "eten":.... en sprong binnen in de kapel....en begon te bidden....omdat hij wat beter was.... en te lezen... over Pasen.... en dan ook te lezen... in hun "gastenboek".... over de vragen voor genezing.... en de bedankingen.... voor genezingen... maar schreef niets....nog niets....
en ging dan naar buiten... een sigaret roken.... en terug bij hem....
Het is heel stil, inderdaad: de wind is gaan liggen, grijze lucht maar geen regen, warmere lucht.... 9 jaar geleden was het ook zo: alle voorspelde ook.... Pasen.....de lente..... nieuw, zuiver....mooi....
Alles is hier klaar om mijn zoon te verwelkomen morgen: de bloembakken zijn gevuld met bloemen; de tuin is mooi: gras afgereden, boorden recht, veel bloei; de tuinmeubelen zijn op de terras; de terrasplanten zijn terug buiten in verse aarde, klaar voor hun "nieuwe" leven; onze huis is klaar: alles is opgeruimd en proper, zijn kamer wacht op hem,....
er is één verschil met toen: er zijn geen bloemstukken te bespeuren, geen Paasversiering: alléén maar bloemen bij zijn foto's......
Ik vind het echt heel jammer voor Hélène (mijn kleindochter van 2 ,5 jaar): de twee kindjes Matisse (4,5 jaar) en zij waren zo gelukkig dat ze, voor de eerste keer, met ons naar de caravane mochten en... gisteren morgen als ze bij ons kwamen zei mijn schoonzoon dat Hélène waarschijnlijk de wimpokken begon: ze was heel "in form", zag er goed uit, had er geen last van, er was geen uitslag te zien dus... zijn we vertrokken (met poeder en andere middelen in het geval dat...). Heel slecht weer gisteren aan zee: koud, heel veel wind: Matisse wilde natuurlijk gaan wandelen: mijn echtgenoot is met de twee vertrokken (allemaal heel goed gekleed) maar ze zijn heel vlug teruggekomen... het was niet te doen, zeker voor Hélène! We hebben binnen gespeeld, ze vonden het heel leuk en waren heel flink. Tegen de avond had Hélène wel overal uitslag (tot in haar haar) en jeuk: enorm!; ik heb poeder op haar lichaam gedaan, hopende dat het zou verbeteren, we zijn gaan slapen maar Hélène kon niet slapen van de jeuk, Matisse werd constant wakker; na een tijd heb ik Matisse bij mijn echtgenoot in bed gestopt en heb geprobeerd Hélène zo goed mogelijk te troosten: ze kon nu en dan een beetje slapen maar werd daarna weer wakker, geplaagd door die jeuk! Deze morgen was het "mooi" weer: Matisse ging buiten, Hélène wilde ook buiten... maar mocht zeker niet: mijn lief meisje verstond natuurlijk niet dat haar broer mocht en zij niet! We hebben dus besloten dat de Papa van Hélène en Matisse, na zijn werk, Oma, haar hondje Lady en Hélène ging komen halen (omdat Oma veel werk thuis heeft (hum!), hondje Lady heel oud is en liever thuis is (hum!) en omdat Hélène ziek is, dat het slecht weer is en dat ze nog eens naar zee zal mogen komen als ze genezen is en dat het mooi weer zal zijn). Matisse heeft gekozen om, samen met mijn echtgenoot, aan zee te blijven... om te werken (hum!).
Conclusie: ik ben thuis.... Wel wat mijn keuze was.... maar zeker niet ten koste van mijn kleindochter!....
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
