“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
30-10-2013
Slechts één Belg op drie zorgt voor de welvaart
Slechts één Belg op drie zorgt voor de welvaart
Op 100 Belgen zijn er slechts 41 die werken, van wie 9 voor de staat. Uiteindelijk zorgt dus amper 32 procent voor de welvaart waarmee de overheid de rekeningen betaalt voor de ambtenarij, de jeugd, de werklozen en de almaar groter wordende groep senioren. Dat schrijft Het Laatste Nieuws vandaag op basis van een doorlichting van econoom en politicus Lode Vereeck (LDD). "De foto van onze welvaartsstaat is een omgekeerde piramide die wankelt", klinkt het.
"Op 100 Belgen zijn er 41 die werken, van wie 6 voor zichzelf, 26 voor een baas en 9 voor de staat. Die laatsten dragen bij tot de samenleving door de diensten die ze verlenen en de belastingen die ze betalen, maar het zijn de 32 andere werkenden die voor de welvaart zorgen en de rest van het systeem financieren", aldus Vereeck.
"Bij de 59 overige Belgen zitten onder meer 17 bejaarden. Zonder ingrepen zal die 'grijze groep' tegen 2050 uitbreiden naar 25 op 100, ten koste van de werkenden."
Volgens Vereeck moet de aandacht op korte termijn gaan naar het versterken van de beroepsactieve bevolking. "En dat vergt een drastische verlaging van de loonkost. De regeringen die op 6 november het concurrentiepact sluiten, staan voor een verpletterende verantwoordelijkheid."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Lode Vereeck, LDD, welvaart, Het Laatste Nieuws
Standpunten N-VA: aanhangers tot over de taalgrens
Standpunten N-VA: aanhangers tot over de taalgrens
Er wordt weinig of geen ruchtbaarheid aan gegeven maar de Franstalige krant Le Soir organiseerde gisteren op haar webstek een opvallende peiling: over zes van de sociaal-economische standpunten die de N-VAmaandag lanceerde in de aanloop naar de verkiezingen van mei 2014 vroeg de krant de mening van de lezers.
Het resultaat is nog opmerkelijker: een meerderheid van de Le Soir-lezers gaat akkoord met liefst 4 van de 6 stellingen. Dus ook aan Franstalige kant vindt de N-VA heel wat aanhangers voor haar standpunten. Natuurlijk wie had anders verwacht kreeg het thema van een verdere overheveling van bevoegdheden naar de regios geen meerderheid. Het tegendeel zou pas verbazen. Al is het verzet (56%) niet massaal te noemen. Let wel, het gaat hier "maar" om een internetpeiling.
En toch wie de politiek en de economie van dit land een beetje volgt moet vaststellen dat enkel met een grote dosis gezond verstand en grondige veranderingen de huidige en toekomstige uitdagingen in dit land kunnen worden aangepakt. En enkel de N-VA wijst hiervoor tot nog toe de juiste weg.
Addertje
Moet de inning van de belastingen hoofdzakelijk naar de regio's worden overgeheveld ?
Moet de indexering van de lonen worden afgeschaft ?
Moet de werkloosheidsuitkering worden beperkt tot 2 jaar ?
Moeten de overheidsuitgaven (regionale en lokale) worden bevroren tot 2016 ?
Moet men de werknemers ontmoedigen om vóór 65 jaar hun pensioen te nemen ?
Moet de belasting van de ondernemingen worden verlaagd van 33,99 % naar 27,13 % ?
De COMORI, het comité rond de staatshervorming, heeft beslist dat er 75 bijkomende Franstalige rechters komen; 60 Franstalige griffiers en 52 Franstalige griffieassistenten. De Vlamingen krijgen slechts drie extra magistraten en gaan er dus op achteruit.De situatie van 65 % Franstaligen tegenover 35 % Nederlandstaligen wordt omgevormd naar 71 - 29 %. Het akkoord is typisch Belgischewafelijzerpolitiek. De Vlamingen betalen een dure Brusselse wafel voor wat MR-voorzitter Charles Michel een kolossale stap voorwaarts noemt voor de Franstaligen.
Het wordt nog een heel lange winter voor de politieke redacties. Zolang N-VA boegbeeld Bart De Wever zich honderd procent inzet voor het besturen van Antwerpen, blijft landelijke politiek een schimmenspel. Ook voor politologen duurt deze windstilte blijkbaar te lang.
In diverse kranten en weekbladen worden na de tenoren zoals Potager Patrick Dewael (Open Vld) almaar meer tweederangsfiguren opgevoerd om toch te proberen N-VA uit zijn kot te lokken. De ene tendentieuze interpretatie volgt een ander non-event op. Groot nieuws dus wanneer er ook uit het N-VA-kamp een boodschap komt. Hoog tijd dat de journalisten van de Wetstraat na al dat water ook eens een grand cru mogen openen. Helaas.
De volgende stap in deze mediatieke winter is het zelf maken van politiek nieuws. Tot het een storm in een glas water blijkt te zijn. Wablief, een Vlaamse vod in een wielerfiets? Voor een N-VA sympathisant is Bracke meteen goed voor een defenestratie. Hem uit het venster gooien zoals dat oorspronkelijk gebeurde in het jaar 1419 toen iemand uit het venster van de Praagse burcht werd gegooid. Maar een echte Gentenaar hangt toch te bengelen aan een strop? Binnenkort rolt Links en Rechts binnen N-VA gegarandeerd al vechtend over de vloer. Jan Peumans contra Jan Jambon. Zou dat geen groot nieuws zijn?
Voor de politologen wordt het blijkbaar ook vervelend. Bart De Wever moet dit of dat doen, zo schrijven ze, want anders , tja, anders moeten ze gewoon nog een beetje geduld hebben. Of ze zouden voor de verandering eens het regeringsbeleid aan een kritische analyse kunnen onderwerpen. Toch niet te veel werk?
Als u het mij vraagt is een verkiezingsperiode die begint in januari al meer dan genoeg voor de mensen om in mei het (de) juiste bolletje(s) 'zwart te maken'. Is dat geen omfloerst racistische kleurkeuze?
Pjotr
(anders-nieuws-extra)
"Het (de) juiste bolletje(s) 'zwart maken'. Is dat geen omfloerst racistische kleurkeuze?"
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Tags:Pjotr, N-VA, Bart De Wever, verkiezingen, Jan Peumans, Jan Jambon, Siegfried Bracke
28-10-2013
SamuSocial: au secours !
SamuSocial: au secours !
De zelfbediening van de socialisten is legendarisch. Het voorbije weekend werd nog maar eens de daad bij het woord gevoegd, ttz. bij de zegswijze die stelt dat 'het makkelijker is een hond rond een hotdogkraam te leiden dan een socialist rond een hoopje geld'.
De ons-kent-ons-cultuur zal bij het rode gevaar nooit verdwijnen. Ditmaal gaat het over de verloning van Pascale Peraita (PS), de topvrouw van daklozenorganisatie SamuSocial. Die topvrouw geeft leiding aan zowat een veertigtal mensen. Daarvoor strijkt de dame een jaarsalaris op van bijna 200.000 euro.
De rood-blauwe (PS-sp.a, MR, Open VLD) coalitie in Brussel-stad zwijgt oorverdovend over de protegee van de burgemeester in spe, Ivan Mayeur (PS). Peraita zit in de door interne twisten geplaagde Brusselse PS immers in het kamp van de OCMW-voorzitter.
Uiteraard is de verontwaardiging bij de traditionele partijen van de oppositie (CDH, CD&V, Groen) niet te beschrijven. Dat gaat zo: men houde het dekseltje van elkaars potjes onaangeroerd. Maar van zodra een en ander toch uitlekt, dan komen de trados één voor één uit de lucht gevallen als een aangeschoten gans. Dit keer is het La Libre Belgique dat lekte dat de Inspectie van Financiën zich ernstige zorgen maakt over de ondoorzichtige geldstromen, de bedenkelijke reisjes én het toploon van de directrice van SamuSocial.
In een nog niet zover verleden (november 2011) publiceerde Koen Meulenaere (toen nog in Knack) een uitstekende column over het casino-socialisme van de partij van de werkmens. Zijn slotzin: U allen, die nauwelijks rondkomt van uw uitkering of uw pensioentje, stemt op de Vlaamse socialisten, de verdedigers van de kleine man.
Vlaams parlementslid Johan Sauwens (CD&V) krijgt een déjá vu bij de commotie rond de aanwezigheid van Jan Jambon (N-VA) op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds. Politici moeten niet beoordeeld worden op waar ze verschijnen, zegt hij daarover.
In 2001 verloor Sauwens, toen bij de Volksunie, zijn functie als Vlaams minister door zijn aanwezigheid op een jubileum van het extreemrechtse Sint-Maartensfonds. Hij ziet gelijkenissen met de gelekte fotos van Jan Jambon op een gelijkaardige bijeenkomst.
Men gebruikt hier feiten uit het verleden om een politiek figuur en zijn partij te beschadigen, zegt hij. Ik vind dat politici op hun woorden en hun daden moeten geëvalueerd worden, niet op basis van de bijeenkomsten waar ze aanwezig zijn.
Over zijn uitnodiging in 2001 heeft Sauwens het gevoel dat hij in de val gelokt is. Ook de hele zaak rond Jambon noemt hij overroepen, ook al was de N-VAer daar als spreker. Bovendien was ik daar als minister in functie, voor hem is dit een foto van lang geleden.
Zijn partij (de Volksunie, nvdr), die toen al barsten vertoonde, heeft hem toen niet genoeg gesteund, klinkt het. Ik denk niet dat Jan Jambon zich daarover zorgen moet maken.
De website van het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA/NDP) pakte gisteren uit met foto's van de N-VA fractievoorzitter die een toespraak houdt op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds in 2001. Dat uit onvrede met de hypocrisie en dubbele standaarden van het partijpolitieke establishment.
Ook de Franstalige media kan het niet laten steeds weer de N-VA in het vizier te nemen. De voorbije dagen heeft ook in de zuidelijke regio net als aan Vlaamse kant het gespin inflatoire proporties aangenomen. Zelfs Tunrhout is in Wallonië intussen wereldberoemd geworden. De meeste Vlamingen lezen zelden of nooit een Franstalige krant of website. Ook Franstalige zenders laten de meesten links liggen. Het zou echter een vergissing zijn te denken dat deze Franstalige beschadigingsoperatie want hoe moet je het anders noemen - geen impact zou hebben in het Noorden van het land. Vergeten we bovendien niet dat de buitenlandse beeldvorming over Vlaanderen, de N-VA en Bart De Wever grotendeels wordt bepaald door diezelfde Franstalige pers. Aan Vlaamse kant kan enkel worden getracht de toegebrachte schade te beperken. Maar driewerf helaas... de dag dat de Vlaamse pers het opneemt voor haar eigen burgers laat nog steeds op zich wachten.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:N-VA, Bart De Wever, pers, La Libre Belgique, Le Soir
23-10-2013
75 magistrats francophones supplémentaires pour Bruxelles
Noot van Addertje:
Wie als Vlaming in Vlaams-Brabant in de toekomst in aanraking komt met het gerecht maakt grote kans dat zijn/haar proces in het Frans zal worden gevoerd. Ter bevestiging onderstaand bericht in Le Soir deze morgen. Sorry maar... onvertaald natuurlijk. Kwestie van voorbereid te zijn in geval dat En voor wie de tekst niet helemaal begrijpt, een tip: de Franstaligen zijn euforisch met het bereikte resultaat.
Uw Vlaamse dienaar Servais Verherstraeten (CD&V) en de andere PS-slaven hebben zich weer eens uitstekend van hun taak gekweten. Zij lachen de Vlaming eens te meer in zijn gezicht uit. "Merci" aan de trado's !
75 magistrats francophones supplémentaires pour Bruxelles
Un accord est intervenu ce matin, en Comori.
« Et il est très très positif pour les francophones », annonce Charles Michel (Président MR). « Il est prévu de recruter, pour le cadre francophone, 75 magistrats, 60 greffiers, et 50 membres de personnel autres que greffier. »
« En outre, laccord prévoit un assouplissements des conditions de bilinguisme », poursuit Charles Michel.
Avec Melchior Wathelet, Joëlle Milquet et Laurette Onkelinx, nous avons obtenu un accord qui est extrêmement positif pour les francophones.»
6e Staatshervorming: De staatshervorming die de volgende regering moet doorvoeren bevat tal van onduidelijkheden en bijgevolg nogal wat conflictstof.
Er hebben al wel vaker regeringen aangekondigd dat ze de communautaire confrontaties achterwege zullen laten. Die van Paul Van den Boeynants was er zo een. Ze strandde op Leuven Vlaams.
Guy Verhofstadt (Open VLD) kondigde heel kordaat aan werk te willen maken van de economische dossiers en de communautaire kwesties in de koelkast te zullen houden. Enkele jaren later zat zijn paarse ploeg te sleutelen aan de kieskringen, met het probleem van Brussel-Halle-Vilvoorde als gevolg, en moest de bijzondere financieringswet worden hervormd om het Franstalige onderwijs van vers geld te voorzien. Het resultaat van Verhofstadts kunstgrepen moeten deze en volgende regeringen constitutioneel en budgettair rechttrekken.
Ramkoers: De zesde staatshervorming schept zeker geen klaarheid in de afbakening van de federale beleidsdomeinen, die overigens allemaal communautair ondermijnd zijn. Bijgevolg geraken Vlamingen en Franstaligen bij het minste interpretatieverschil op ramkoers.
Verandering: In Nederland werd de klassieke verzorgingsstaat al geruild voor de zogenaamde participatiesamenleving, waarbij wie kan verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn of haar leven en omgeving. Dat het in België dezelfde kant uitgaat, lijdt weinig twijfel.
Waalse cijfers: Het is maar de vraag of Wallonië die oefening aankan. Wat tot onderhuidse spanningen leidt in de PS. Want bijzonder pijnlijk voor de partij van Elio Di Rupo die al decenniaWallonië regeert, zijn de armoedecijfers van het Waalse bureau voor statistiek IWEPS. Volgens het IWEPS leeft in Wallonië een kind op vier in armoede, kan 10 procent van de Waalse gezinnen de verwarmingsfactuur niet meer betalen en is 38 procent van die gezinnen niet opgewassen tegen een onvoorziene uitgave van 1.000 euro.
Inkomenskloof: Met die armoedecijfers zakt Wallonië naar het niveau van Polen en Portugal. De inkomenskloof tussen Wallonië en Vlaanderen, dat aansluit bij het rijkere Noord-Europa, is allerminst kleiner geworden.
Staat als werkgever en financier: De activiteitsgraad onder de bevolking op arbeidsleeftijd blijft met 67,2 procent erg laag. In Duitsland kunnen ze bogen op 76,7 procent, in Nederland zelfs op 77,2 procent. Van de 4,7 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd tussen 20 en 64 jaar zijn er ruim 3,8 miljoen loontrekkenden. Meer dan de helft van die loontrekkenden, waarvan een fors deel aan de slag met dienstencheques, heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd.
Di Rupo II ?: Al die pijnlijke cijfers alleen al hebben tot gevolg dat de Vlaamse regeringspartijenonmogelijk naar de stembus kunnen met de aankondiging dat ze de huidige coalitie willen voortzetten.
Rik Van Cauwelaert in De Tijd
"Meer dan de helft van de loontrekkenden heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd" - Rik Van Cauwelaert -
De beleidsverklaring van Di Rupo bevatte veel stoere claims - zoals die dat ze de loonlasten met zo'n 2,4 miljard zou verlagen. In realiteit gaat het over een 200 mio tegenover een handicap van 24 miljard! Di Rupo gaf een uitgebreid doch zwaar opgeleukt overzicht van wat deze federale regering al zou gedaan hebben. Maar het zweeg over de vele nog noodzakelijke hervormingen.
Zo doet deze regering doet ten gronde niets aan de pensioenbom. Nieuwe brugpensioenen blijven mogelijk. Dat is telkens een financiële dijkbreuk voor de gemeenschap en massaal verlies aan expertise. De huizenhoge pensioenprivileges van de statutaire ambtenaren blijven overeind. Die krijgen - na verrekening van de werkgeversbijdragen voor groepspensioenen in de privé en dergelijke, en van de fiscale voordelen daarop - ongeveer twee maal zoveel pensioen als werknemers in de privé.
De stapjes die deze regering zette voor de pensioenen zijn waardevol. Maar de hardste noten voor de pensioenen moeten nog gekraakt worden. Hetzelfde geldt voor het eenheidsstatuut: Wat nu voorligt blijft een onvolledig en peperduur misbaksel dat geen enkele stap zet naar betere re-activering van wie ontslagen wordt. En idem voor energieprijzen: daarvoor gebeurde ook wel wat, maar het blijft hier fors duurder dan bij onze buren! Op vele andere vlakken moeten de eerste stappen zelfs nog gezet worden: verantwoordelijkheid voor openbare bestuurders, mobiliteit, concurrentekracht, ...
Ook in de fiscaliteit geen enkele van de grote noodzakelijke hervormingen: de fiscale regels blijven extreem complex, de lasten van de hoogste in de wereld, maar de voordelen voor een beperkt aantal grote bedrijven en bepaalde groepen blijven enorm.
De ongelijkheid in de reële belastingdruk voor de bedrijven blijft onder Di Rupo vele tientallen mate groter dan de ongelijkheid in ons onderwijs!
Wat Di Rupo 'de grootste staatshervorming' noemt, dat is ten gronde een dure, nodeloos complexe impasse. De Franstaligen krijgen veel extra geld en ethnische privileges. Die worden stuk voor stuk met dubbele meerderheden vergrendeld. En de Vlamingen? Die worden nu ook de iure gediscrimineerd in Brussel en het Vlaamse Gewest moet zware extra transfers naar de Franstaligen torsen. Een deel daarvan is zelfs niet omkeerbaar.
Di Rupo en zijn acolieten beweren al maanden dat bij deze staatshervorming het zwaartepunt van de openbare uitgaven naar de deelstaten verschuift. Dat is een flagrante leugen: 57% blijft federaal en slechts 30% zullen de deelstaten beheren - de rest zit bij de lagere besturen. Van de fiscale en parafiscale bevoegdheden blijft ruim 4/5-de onder federale controle. Deze hervorming behoudt anderzijds wel het totale gebrek aan eigen inkomsten voor de gemeenschappen, én de dominantie rol van federale dotaties en andere federale middelen voor de gewesten.
De recente veroordeling van België door de EU om ons milieubeleid typeert wat er misloopt: veel te trage hervormingen (hier: in de waterzuivering), die vooral langs Waalse kant nog niet afgerond zijn en die ons nu 10 mio boete opleveren. En dan maar proberen dat op de nationale schatkist af te wentelen - en dus voor tweederde op Vlaamse belastingbetalers, hoewel Vlaanderen geen enkele achterstand in de waterzuivering meer kent!
Voor wie zou menen dat structurele hervormingen en drastische besparingen niet zouden kunnen, kijk eens naar Ierland! Dat land kende een veel zwaardere bankencrisis, maar het staat terug recht. Het zal waarschijnlijk binnen enkele weken als eerste uit het Europese hulpprogramma stappen.
Rudi Dierick, hoofdredacteur De Bron, ingenieur en bedrijfsadviseur (de-bron.org)
België ? Twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben
België ? Twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben
Louis Verbeke, advocaat
Twee landen: Wie de media in noord en zuid volgt, kan maar tot één besluit komen: dit zijn twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben. De voorpaginas verschillen totaal, brengen ander nieuws. En als het toch over hetzelfde gaat, dan wordt het totaal anders belicht. De dominantie van de PS speelt daarbij een grote rol.
De macht van de PS: Iedereen weet dat alles in Wallonië door en via de PS gebeurt. Zelfs de liberale MR is doordrongen van die wetenschap en legt als oppositiepartij in het Waalse gewestparlement een grote zelfbeheersing aan de dag. De MR weet dat ze haast zeker alleen weg kan uit de Waalse oppositie via een coalitie met de PS. Elke Waal weet dat hij zijn gedrag moet afstemmen op die machtsconcentratie die PS heet.
Onderwijs is ramp: Laten we het onderwijs nemen. Dat is zonder meer één van de meest bepalende factoren voor armoede, werkloosheid en zo meer. Alle PISA-verslagen* leren hetzelfde: het Franstalige onderwijs is een ramp. Kijk naar Brussel: de Vlamingen maken wellicht zowat 5% uit van de bevolking maar 21% van de kinderen gaat daar naar Vlaamse scholen en als we de scholen buiten het gewest meerekenen, zal dat nog heel wat meer zijn. Het Franstalig onderwijs duwt Wallonië economisch gewoon weg. Als daar iets aan kan worden gedaan, en dat moeten we dan nog eerst zien, duurt het nog een halve generatie vooraleer dat positief wordt vertaald in de economische statistieken.
De onzin van een federale kieskring: Zon federale kieskring is totale onzin. Waarom vormen we niet één kieskring met Nederland ? Of met Rwanda, want daar hebben we nog wel wat goed te maken. Het gebrek aan Belgische politieke ruimte is niet het gevolg van wettelijke ingrepen, het is omgekeerd. De politieke partijen zijn spontaan gesplitst. Er is geen enkele wet die Franstaligen verbiedt de politiek op dezelfde manier te benaderen als de Vlamingen.
De eisen van het zuiden: In zijn memoires verwijst Leo Tindemans naar uitspraken van enkele christendemocratische voorgangers die stelden dat het niet meer lukt één partij te vormen met de Franstalige Belgen. Ze zeiden hem dat er een dag zou komen dat de Vlamingen zullen weigeren een Belgische regering te vormen gegeven zijnde de eisen van het zuiden.
Bart De Wever: Het is allemaal de schuld van Bart De Wever, die spelbreker zou zijn. Flauwekul. De Wever is gewoon een van de logische gevolgen van de Belgische politieke geschiedenis. Neem Groen. De ecologie zou toch het meest universele gedachtegoed moeten zijn ? Zelfs de ecologisten hebben in dit land twee partijen. Het Belgisch probleem is het gevolg van een onderliggende fundamentele culturele, politieke, economische kloof."
PS-apparaat: Er zijn echt wel Walen, ook binnen de PS, die willen veranderen. Het is ook nodig. Maar België ontneemt het zuiden de prikkels om het stuur om te gooien. België biedt de PS de middelen om de kiezers aan zich te blijven binden. Met Vlaamse geld wordt het PS-apparaat in stand gehouden.
Nationalisme: "Wanneer wordt nationalisme een probleem en iets dat moet worden bestreden ? Als het anderen wil gaan beheersen. Nu kun je het Vlaams-nationalisme moeilijk verwijten dat het anderen wil beheersen. Het Vlaamsenationalisme is wel het meest defensieve nationalisme dat je kunt indenken, zonder enige ambitie buiten Vlaanderen. Wie daar een bedreigend fenomeen in ziet, verlaat het terrein van de analyse en dan wordt een rationeel discours natuurlijk onmogelijk."
Verandering ?: België kan alleen een Franstalige land zijn met wat faciliteiten voor de Vlamingen. Wanneer dit daarenboven voor hen ook economisch profijtig is, dan zie ik geen politieke ommekeer aan de horizon. Dan blijft er alleen nog het geld als drukkingsmiddel, voor wie verandering wil.
Bron: Doorbraak
(Louis Verbeke was mede-oprichter en advocaat van het beroemde Loeff, Claeys, Verbeke (LCV) en later bij het kantoor Allen & Overy Belgium. Hij is docent aan de Vlerick Business School)
Het ijzer smeden als het heet is moeten de (would-be-) journalisten dezer dagen in groten getale denken. Want geef toe, op dat hete moment zitten velen nu al meer dan twee jaar te wachten. En dus zeggen ze vandaag, de recente peiling indachtig: t Is gebeurd! Sta me toe dit in alle toonaarden tegen te spreken: er is nog helemaal niets gebeurd.N-VAstaat in de VRT-peiling op hetzelfde peil als op 13 juni 2010. De fameuze tsunami of de "geel-zwarte zondag, remember. De echte kiescampagne moet nog op gang worden getrokken en 25 mei 2014 is de datum waarop het moet gebeuren: de moeder aller verkiezingen. Dit belet niet dat de peiling voor de regimepers en opiniemakers hét gedroomde moment is om als een schoothondje mee te lopen in het politieke gespin dat in turbo-versnelling wordt geschakeld. Kortom, meesurfen met de negatieve spiraal waarin menBart De Weveren deN-VAtracht te duwen. Hieronder een niet limitatief overzicht. Maar enige kritische analyse van het regeringsbeleid ? Sorry, maar u mag nu ook weer niet het onmogelijke verwachten van de officiële Vlaamse pers.
Ieder jaar nodigt professor Carl Devos (UGent) voor zijn gastcollege een of meerdere politieke kopstukken uit. Dit jaar was het de beurt aan eerste minister Elio Di Rupo (PS). Voor Di Rupo een uitstekende propagandastunt om de goed-nieuws-show van zijn regering nog eens op te voeren. Zonder enige schaamte haalt hij hiervoor zijn beste truken van de foor boven. Hoe kan je anders voor je publiek de illusie wekken dat alles koet kaat en dat de ploeg heel koet bezik is ?
Velen zullen er nog intrappen ook. Maar zeker wie aanwezig was op een van de Bracke-cafés weet beter. De werkelijkheid steekt schril af tegen wat deze federale-belastingregering-met-Vlaamse-minderheid ons iedere dag opnieuw probeert in te lepelen. En de regimepers staat er bij en kijkt er naar.
Het is armoedig maar gelukkig zijn er nog vrijwilligers die dan maar de ernstige journalistieke taak overnemen om de kritische burger te informeren. Zo graaide Pierre Therie in de trukendoos van Di Rupo de illusionist in een column op de-Bron.org.
Wanneer verleiding misleiding wordt
Elio de illusionist
Vergelijken: Dat de premier in zijn toespraak België vergelijkt met andere landen en daaruit afleidt dat we het beter doen, is een aloude truc. Het volstaat immers telkens die landen te selecteren die het in het vergeleken domein minder goed doen.
Selectief: Het gebruik van selectieve informatie verklaart waarom de goed nieuws show van Di Rupo aan de UGent geen foute informatie bevat, maar toch schril afsteekt bij de eveneens op officiële cijfers gebaseerde stand van het land door N-VA politicus Siegfried Bracke. De al even officiële cijfers van VOKA, nauwelijks enkele dagen na de presentatie door Di Rupo, spoorden al evenmin met deze van Di Rupo. Teveel belastingen waarvoor we veel te weinig terugkrijgen, luidt de conclusie.
Onzin: Di Rupo wees er ook op dat de grootste stijging van de staatsschuld er kwam in de periode 1981-88, zonder socialisten in de regering. De waarheid heeft zijn rechten zo voegde hij eraan toe. Applaus op de banken. Een vooraanstaand editorialist stuurde mij hierover een kort bericht: Di Rupo vertelt onzin. Alain Mouton schreef in Trends (21/08/2012) over de stijging van de staatschuld in de jaren tachtig: Het overleden PS-kopstuk Guy Spitaels was een van de hoofdverantwoordelijken voor de fenomenaal hoge Belgische staatsschuld en de overheidstekorten die in de jaren zeventig en tachtig steeds groter werden.
Vanzelf: Met zijn misleidende uitspraak stapt Di Rupo in de voetsporen van een illustere partijgenoot, Guy Mathot, die beweerde dat de staatsschuld er vanzelf gekomen was en ook vanzelf zou verdwijnen.
Negatie regionale werkelijkheid: Met een grafiek stelde Di Rupo dat in België en Nederland de ongelijkheid tussen arm en rijk afneemt terwijl ze toeneemt in Frankrijk en Duitsland. Voor socialisten is dat ongetwijfeld een belangrijk aspect. Maar wat betekenen deze cijfers voor België wanneer men weet dat de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zo groot zijn? Groter zelfs dan het aangegeven verschil tussen België en de andere landen? De onwil van de federale regering om ons te informeren over de interne verschillen maakt dat elke informatie over België op zich al misleidend is.
Decennialang socialistisch beleid: De regionale werkelijkheid wordt verzwegen omdat Di Rupo en de PS zich dan zouden moeten verantwoorden voor hun decennia onafgebroken socialistisch beleid in Wallonië en Brussel dat enkel maar meer armoede en meer afhankelijkheid opleverde. Dan pas zou de bevolking zelf kunnen vaststellen dat de meerwaarde van België voor de regios heel verschillend is.
Hoger, lager: Di Rupo pronkt terecht met de fors gedaalde prijs voor elektriciteit en feliciteerde daarvoor zijn regeringsvrienden van SP.A. Maar deze daling was enkel mogelijk omdat de federale regering, met PS en SP.A, decennialang een veel te hoge prijs tolereerde. Waarom zorgden ze daar geen twintig jaar eerder voor? Het blijft trouwens raden waarom hij de actuele prijs in België vergelijkt met het gemiddelde van de buurlanden, Frankrijk, Nederland en Duitsland, in plaats van de cijfers voor elk land afzonderlijk te geven.
Misleidende propaganda: Zouden de toehoorders binnen en buiten de aula deze trucs doorzien, zoals Carl Devos mij liet weten? Ik betwijfel het. Tijdens de komende colleges kan professor Devos hierover wel nog verder doorpraten met zijn studenten en hen wijzen op de manier waarop Di Rupo omging met de cijfers. Wetenschappelijke nabesprekingen zijn hier zeker op hun plaats, zo niet blijft het misleidende propaganda onder een wetenschappelijke dekmantel.
Media, welke media ? Maar wie zorgt ervoor dat de vele duizenden buiten de aula deze propaganda kunnen doorzien? Is dat niet de rol van de media? Het zou in elk geval goed zijn mochten ze niet alleen dienst doen als klankversterker, maar ook een kritische stem laten horen. Quod non.
Dé perfecte symbiose in Franstalig België, dé logische synergie onder Franstaligen :
Stromae zingt voor de Rode Duivels
U kent de popzanger ongetwijfeld van hits als "Alors on dance", "Je cours" et "Formidable" maar vooral van "InBrussel we spreken Frans én Vlaams, oké ?"
De Brusselse parlementsvoorzitter Françoise Dupuis (PS) verstuurde de uitnodigingen voor een jaarlijkse Europese conferentie in het Frans en in het Engels, en niet in het Nederlands. Een grove belediging, reageert Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) in een boze brief.
Het gaat om uitnodigingen voor de jaarlijkse CALRE-vergadering, een vergadering van de voorzitters van de regionale wetgevende parlementen in Europa. Brussel is volgens de grondwet tweetalig, zegt Peumans. Ik heb een rechtzetting gevraagd. Als die rechtzetting er niet komt, ga ik niet naar die vergadering. Zo simpel is het.
Peumans liet eerst zijn kabinetschef een mail sturen om te protesteren. Die mail bleef naar verluidt onbeantwoord. Daarop kroop Peumans zelf in de pen voor een officiële brief aan zijn Brusselse collega. Dat er geen uitnodiging in het Nederlands is verstuurd, is volgens hem een grove belediging, niet alleen voor het Vlaams Parlement, maar ook voor de Nederlandstalige verkozenen in het Brussels parlement.
Als Peumans niet naar de vergadering gaat, zou hij vervangen worden door ondervoorzitter Veerle Heeren, zo is afgesproken in het Uitgebreid Bureau van het Vlaams Parlement. De tactiek van de lege stoel zou voor sommigen namelijk een stap te ver zijn geweest. Tegelijk is in het Bureau afgesproken dat de kwestie zal worden aangekaart op het volgende overleg van de deelstaatparlementen van ons land.
(Standaard.be)
"Ik heb een rechtzetting gevraagd. Als die rechtzetting er niet komt, ga ik niet naar die vergadering. Zo simpel is het." - Jan Peumans (N-VA) -
De traditionele partijen lachen volop in hun vuistje. Hun weekend was dan ook uitstekend gestart. Stel u voor: de Rode Duivels drijven met een 1-2 overwinning tegen Kroatië het België-gevoel naar een (voorlopig) hoogtepunt en enkele uren daarvoor geeft een peiling van VRT/De Standaard de N-VA een tik om te stranden op het peil van de verkiezingen van 2010. Toen sprak iedereen van een tsunami. Vandaag heet het dat Di Rupo de N-VA een oplawaai geeft. En ook nu weer speelt de regimepers glansrijk haar rol.
Een partij die op zeer korte tijd de grootste wordt, moet nu eenmaal een aantal kinderziektes en groeipijnen doorstaan. De timing - zowat 8 maanden voor de moeder aller verkiezingen valt slecht, maar die fase moet je nu eenmaal door. Je kan enkel proberen de schade zo veel als mogelijk te beperken. Het is dan vooral zaak om de troepen samen te houden. Fratsen van de een of andere partijmandataris op het lokale niveau wordt in de regimepers onherroepelijk verheven tot nationaal nieuws met vette titels.
Reken daarbij dat Bart de Wever zich de laatste maanden een beetje op de achtergrond houdt. Als hij in beeld komt in de regimepers wordt hij veelal negatief voorgesteld of moet hij zich (in Antwerpen) verdedigen tegen het onophoudelijk gebash. Tegelijk geeft hij echter andere mensen binnen de partij ruimte om zich te profileren. Dit lukt best. Er is ontegensprekelijk al heel wat kwaliteit komen bovendrijven. Maar, nu dat het communautaire door de trados op de achtergrond wordt verdrongen (jaja, zij zijn nog altijd - tegen beter weten in - euforisch over BHV en de staatshervorming) moet de partij zich inhoudelijk breder positioneren en meer dan voordien andere registers opentrekken. N-VA heeft trouwens al langer dan vandaag een sterk socio-economisch programma.
N-VA zit echter met een perceptieprobleem. Blunders zoals er in de voorbije maanden (op lokaal vlak) enkele werden gepresteerd, kan de partij zich niet meer permitteren. Komt daarbij dat de regimepers ieder futiel incident uitvergroot tot ridicule proporties.
Maar laat de anderen niet te vroeg victorie kraaien. De buit is nog lang niet binnen. Voor zover men het op het N-VA-hoofdkwartier nog niet zou geweten hebben, maakt deze peiling duidelijk dat, voor een partij die grondige veranderingen wil, verkiezingen niet worden gewonnen met de vingers in de neus. Maar dat moet je zeker Bart De Wever niet vertellen. Alleen al de tegenstand van de ganse regimepers maakt dat N-VA nog nadrukkelijker met argumenten en inhoud moet overtuigen en reageren op de oneliners van de tegenstander. Niet opgeven is de boodschap. En zich vanaf nu focussen op mei 2014 en een foutloos parcours trachten te rijden.
Naarmate de verkiezingen naderen zal ook De Wever opnieuw sterker op de voorgrond treden. Dit kan al snel voor een nieuwe boost zorgen. Hij verpersoonlijkt op een overtuigende manier de nood aan verandering. En zoals Peter De Roover in zijn column op Doorbraak.be opmerkte: een beetje vrolijkheid kan zeker geen kwaad. Het staat buiten kijf dat de N-VA een sterk merk is en blijft. De traditionele partijen hebben overvloedig bewezen dat wat hen betreft het status-quo geen probleem vormt. Zij zijn daarbij de onderdanen van de PS.
Hopelijk is de Vlaming niet naïef. Met de recente goednieuws-show van Di Rupo en zijn handlangers valt het wanbeleid van deze en vorige regeringen niet goed te praten. En wie er mocht aan twijfelen: aan het succes van de Rode Duivels hebben Di Rupo en zijn regering geen enkele verdienste.
Intussen zal echter de tegenstander, die vele gezichten heeft, de komende maanden alles uit de kast halen om de kiezer te herinneren aan de recente peiling om aldus een negatief sfeertje te creëren, de N-VA en haar leiders zo veel mogelijk in een slecht daglicht te stellen en hen proberen kalt zu stellen (om eens de terminologie van die tegestander te gebruiken).
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen) Tags:N-VA, Bart De Wever, VRT, De Standaard, Peter De Roover, Doorbraak
10-10-2013
De staatshervorming(en) van Martens
De staatshervorming(en) van Martens
Hendrik Vuye weegt de betekenis van de pas overleden ex-premier
Wilfried Martens, die vanochtend is overleden, werd het gezicht van de staatshervorming van 1980. Dit is tot op heden de belangrijkste uit de reeks. Onvolkomen en onvoldragen, maar wel definitief. Na de staatshervorming van 1980 was het voor altijd gedaan met la Belgique de papa. We zijn sedertdien op weg naar iets anders ... maar naar wat?
(Wilfried Martens werd in Sleidinge geboren op 19 april 1936. Hij overleed op 10 oktober 2013 in Lokeren. Van april 1979 tot maart 1992 was hij, met korte onderbrekingen, premier van België. Hij stond in zijn jonge jaren mee aan de wieg van Doorbraak.)
De staatshervorming van 1970
De eerste staatshervorming komt er onder eerste minister Gaston Eyskens (CVP). Drie cultuurgemeenschappen zien het levenslicht: de Nederlandse, de Franse en de Duitse.
Deze cultuurgemeenschappen zijn bevoegd voor culturele aangelegenheden. Ze hebben elk een raad, dit is een parlementair orgaan. De Nederlandse en de Franse cultuurgemeenschap krijgen decreetgevende bevoegdheid. Decreten hebben kracht van wet en staan dus op hetzelfde niveau als de wet.
Tevens erkent de Grondwetgever dat België drie Gewesten kent: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest. De bevoegdheden en de werking van de Gewesten moesten worden geregeld bij bijzondere wet. Deze concrete invulling zal pas gebeuren naar aanleiding van de volgende staatshervormingen, namelijk in 1980 en 1989.
Ook de federale instellingen - toen sprak men nog van nationale instellingen - worden aangepast. Beide kamers van het federale parlement kennen voortaan twee taalgroepen, namelijk een Nederlandse en een Franse. De federale regering van haar kant bestaat, de eerste minister eventueel uitgezonderd, uit evenveel Nederlandstalige als Franstalige ministers.
Martens over deze eerste staatshervorming
Bij deze eerste staatshervorming geven de Vlamingen hun numerieke meerderheid op in ruil voor culturele autonomie. Achteraf bekeken, is dit een bijzonder grote toegeving geweest, voor uiteindelijk heel weinig bevoegdheden. De culturele autonomie werd cash betaald.
Vanaf deze eerste staatshervorming is de grendelgrondwet een realiteit. Voortaan bestaan er alarmtoeters en alarmbellen bij de vleet. Eender welke beslissing veronderstelt het akkoord van de Franstaligen. Franstalig België heeft voortaan een vetorecht. De minderheid is nu ook meerderheid geworden.
Martens zelf was hierover steeds kritisch. In zijn memoires schrijft hij dat Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collegas. En dan volgt een profetische zin: Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.
Op heden kan men hier enkel aan toevoegen dat deze prijs staatshervorming na staatshervorming steeds groter werd. Het Vlinderakkoord overtreft op dit punt alle verwachtingen. Een splitsing van BHV die oorspronkelijk slechts vijf minuten politieke moed vereiste, werd uiteindelijk voor een bijzonder zware prijs afgekocht. Dit is niet de grootste staatshervorming ooit, wat Servais Verherstraeten (CD&V) welhaast mechanisch blijft herhalen van zodra er een micro in de buurt is. Het is wel de staatshervorming waarvoor de grootste prijs ooit werd betaald.
Egmontpact
Maar ook Martens zal tot verregaande toegevingen worden gedwongen. Het Egmontpact dat hij onderhandelt in 1977-78, is echt geen toonbeeld van duidelijkheid. Vooral te Brussel en in de Vlaamse rand is het een kluwen aan instellingen. Dit had nooit kunnen werken.
Het Egmontpact wordt gekelderd door het ontslag op 11 oktober 1978 van eerste minister Leo Tindemans (CVP). In volle zitting verklaart Tindemans dat de Grondwet voor hem geen vodje papier is en kondigt hij aan het ontslag van zijn regering aan te bieden.
Martens is het Egmontpact steeds blijven verdedigen. Tot in zijn memoires toe zal hij schrijven dat Tindemans een historische kans heeft gemist. Maar hij voegt er wel aan toe dat het Egmontpact helemaal geen meesterwerk was. Er waren technische en politieke mankementen. Nog steeds volgens Martens heeft de mislukking van het Egmontpact, twee jaar later, een grote staatshervorming mogelijk gemaakt.
1980: de staatshervorming van Wilfried Martens
Met de staatshervorming van 1980 worden belangrijke stappen gezet. Voortaan is België een federale staat met deelstaten. De cultuurgemeenschappen worden omgevormd tot Gemeenschappen (Bijzondere Wet van 8 augustus 1980). Zij zijn niet langer alleen bevoegd voor culturele aangelegenheden maar tevens voor de zogenaamde persoonsgebonden materies. In de parlementaire voorbereiding wordt dit gedefinieerd als aangelegenheden die nauw met het leven van de mens in zijn gemeenschap zijn verbonden. Het gaat om zaken als gezondheidsbeleid en bijstand aan personen.
De Gemeenschappen hebben voortaan niet alleen een raad, maar tevens een uitvoerend orgaan, namelijk de executieve.
Het Vlaamse en het Waalse Gewest worden ingevuld. De Gewesten oefenen voornamelijk economische bevoegdheden uit. Het Gewest kent een raad en een executieve. De Raad keurt decreten goed. Over het Brusselse Gewest blijkt het niet mogelijk een politiek compromis te vinden. In het politieke jargon luidt het dat Brussel in de frigo wordt gezet, tot er zich een oplossing aandient. Deze oplossing zal er pas in 1989 komen.
Tevens wordt een Arbitragehof opgericht. In oorsprong was dit rechtscollege uitsluitend bevoegd voor de bevoegdheidsconflicten tussen de deelstaten en de federale staat of tussen de deelstaten onderling. Het Hof was een arbiter in communautaire aangelegenheden. Later zal het uitgroeien tot een Grondwettelijk Hof.
Tegelijk wordt de grendelgrondwet verder voorzien van nieuwe grendels. Voortaan zijn er ook belangenconflicten. Dat belangenconflicten aan Franstalig België een politiek vetorecht toekennen, blijkt ten volle tijdens de BHV-crisis die volgt na de verkiezingen van 2007. België is nu grondig vergrendeld.
En nadien ....
Martens was nog eerste minister ten tijde van de derde staatshervorming (1988-89). Ter gelegenheid van deze derde staatshervorming worden de bevoegdheden van Gemeenschappen en Gewesten aanzienlijk uitgebreid. Zo worden nagenoeg alle bevoegdheden inzake onderwijs overgeheveld naar de Gemeenschappen. Het Brusselse Gewest wordt opgericht onder de naam Brusselse Hoofdstedelijk Gewest.
Toch is deze staatshervorming veeleer de staatshervorming van Jean-Luc Dehaene (CD&V) dan van Wilfried Martens. De belangrijkste onderhandelaars van het Brusselakkoord zijn immers Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Philippe Moureaux (PS).
Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest is het voorbeeld bij uitstek van het loodgietersfederalisme van Dehaene. Alles hangt aan elkaar met stukken en brokken. Het is zo ingewikkeld dat welhaast niemand het nog begrijpt, en dan maar hopen dat het werkt. En de problemen oplossen, dat is voor later, wanneer de problemen zich stellen. Eén ding weet men met zekerheid: op termijn komen er problemen ... Het loodgietersfederalisme lost geen problemen op, het stelt problemen uit.
Onomkeerbaar
Met zijn staatshervorming van 1980 heeft Martens definitief van België een federale staat gemaakt. Er is geen weg meer terug. Zelfs indien de rode duivels wereldkampioen voetbal worden, Stromae het Eurosongfestival wint, Béatrice Delvaux de Pulitzerprijs voor journalistiek en Tom Lanoye de Nobelprijs, zelfs dan is er geen weg terug. Het verdampingsproces van België is ingezet. Ooit zullen de talrijke grendels maken dat men geen politieke oplossing meer vindt voor één of ander probleem. Dan zal België in zijn voegen kraken. Dit proces werd al ingezet na de verkiezingen van 2007. Waartoe dit uiteindelijk zal leiden weet niemand. Eén ding staat echter vast: het Belgique de papa van voor Martens komt nooit meer terug.
(Doorbraak.be)
"In zijn memoires schrijft Wilfried Martens dat Vlaamse politici vanaf de eerste staatshervorming voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collegas. En dan volgt een profetische zin: Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat."
