De staatshervorming(en) van Martens

Hendrik Vuye weegt de betekenis van de pas overleden ex-premier

Wilfried Martens, die vanochtend is overleden, werd het gezicht van de staatshervorming van 1980. Dit is tot op heden de belangrijkste uit de reeks. Onvolkomen en onvoldragen, maar wel definitief. Na de staatshervorming van 1980 was het voor altijd gedaan met ‘la Belgique de papa’. We zijn sedertdien op weg naar ‘iets’ anders ... maar naar wat?

(Wilfried Martens werd in Sleidinge geboren op 19 april 1936. Hij overleed op 10 oktober 2013 in Lokeren. Van april 1979 tot maart 1992 was hij, met korte onderbrekingen, premier van België. Hij stond in zijn jonge jaren mee aan de wieg van Doorbraak.)

De staatshervorming van 1970

De eerste staatshervorming komt er onder eerste minister Gaston Eyskens (CVP). Drie cultuurgemeenschappen zien het levenslicht: de Nederlandse, de Franse en de Duitse.

Deze cultuurgemeenschappen zijn bevoegd voor culturele aangelegenheden. Ze hebben elk een raad, dit is een parlementair orgaan. De Nederlandse en de Franse cultuurgemeenschap krijgen decreetgevende bevoegdheid. Decreten hebben kracht van wet en staan dus op hetzelfde niveau als de wet.

Tevens erkent de Grondwetgever dat België drie Gewesten kent: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest. De bevoegdheden en de werking van de Gewesten moesten worden geregeld bij bijzondere wet. Deze concrete invulling zal pas gebeuren naar aanleiding van de volgende staatshervormingen, namelijk in 1980 en 1989.

Ook de federale instellingen - toen sprak men nog van nationale instellingen - worden aangepast. Beide kamers van het federale parlement kennen voortaan twee taalgroepen, namelijk een Nederlandse en een Franse. De federale regering van haar kant bestaat, de eerste minister eventueel uitgezonderd, uit evenveel Nederlandstalige als Franstalige ministers.

Martens over deze eerste staatshervorming

Bij deze eerste staatshervorming geven de Vlamingen hun numerieke meerderheid op in ruil voor culturele autonomie. Achteraf bekeken, is dit een bijzonder grote toegeving geweest, voor uiteindelijk heel weinig bevoegdheden. De culturele autonomie werd cash betaald.

Vanaf deze eerste staatshervorming is de ‘grendelgrondwet’ een realiteit. Voortaan bestaan er ‘alarmtoeters’ en ‘alarmbellen’ bij de vleet. Eender welke beslissing veronderstelt het akkoord van de Franstaligen. Franstalig België heeft voortaan een vetorecht. De minderheid is nu ook meerderheid geworden.

Martens zelf was hierover steeds kritisch. In zijn memoires schrijft hij dat Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’.

Op heden kan men hier enkel aan toevoegen dat deze prijs staatshervorming na staatshervorming steeds groter werd. Het Vlinderakkoord overtreft op dit punt alle verwachtingen. Een splitsing van BHV die oorspronkelijk slechts ‘vijf minuten politieke moed’ vereiste, werd uiteindelijk voor een bijzonder zware prijs afgekocht. Dit is niet ‘de grootste staatshervorming ooit’, wat Servais Verherstraeten (CD&V) welhaast mechanisch blijft herhalen van zodra er een micro in de buurt is. Het is wel de staatshervorming waarvoor ‘de grootste prijs ooit’ werd betaald.

Egmontpact

Maar ook Martens zal tot verregaande toegevingen worden gedwongen. Het Egmontpact dat hij onderhandelt in 1977-78, is echt geen toonbeeld van duidelijkheid. Vooral te Brussel en in de Vlaamse rand is het een kluwen aan instellingen. Dit had nooit kunnen werken.

Het Egmontpact wordt gekelderd door het ontslag op 11 oktober 1978 van eerste minister Leo Tindemans (CVP). In volle zitting verklaart Tindemans dat de Grondwet voor hem ‘geen vodje papier is’ en kondigt hij aan het ontslag van zijn regering aan te bieden.

Martens is het Egmontpact steeds blijven verdedigen. Tot in zijn memoires toe zal hij schrijven dat Tindemans een historische kans heeft gemist. Maar hij voegt er wel aan toe dat het Egmontpact helemaal geen meesterwerk was. Er waren technische en politieke mankementen. Nog steeds volgens Martens heeft de mislukking van het Egmontpact, twee jaar later, een grote staatshervorming mogelijk gemaakt.

1980: de staatshervorming van Wilfried Martens

Met de staatshervorming van 1980 worden belangrijke stappen gezet. Voortaan is België een federale staat met deelstaten. De cultuurgemeenschappen worden omgevormd tot Gemeenschappen (Bijzondere Wet van 8 augustus 1980). Zij zijn niet langer alleen bevoegd voor culturele aangelegenheden maar tevens voor de zogenaamde ‘persoonsgebonden materies’. In de parlementaire voorbereiding wordt dit gedefinieerd als ‘aangelegenheden die nauw met het leven van de mens in zijn gemeenschap zijn verbonden’. Het gaat om zaken als gezondheidsbeleid en bijstand aan personen.

De Gemeenschappen hebben voortaan niet alleen een raad, maar tevens een uitvoerend orgaan, namelijk de executieve.

Het Vlaamse en het Waalse Gewest worden ingevuld. De Gewesten oefenen voornamelijk economische bevoegdheden uit. Het Gewest kent een raad en een executieve. De Raad keurt decreten goed. Over het Brusselse Gewest blijkt het niet mogelijk een politiek compromis te vinden. In het politieke jargon luidt het dat Brussel ‘in de frigo wordt gezet’, tot er zich een oplossing aandient. Deze oplossing zal er pas in 1989 komen.

Tevens wordt een Arbitragehof opgericht. In oorsprong was dit rechtscollege uitsluitend bevoegd voor de bevoegdheidsconflicten tussen de deelstaten en de federale staat of tussen de deelstaten onderling. Het Hof was een arbiter in communautaire aangelegenheden. Later zal het uitgroeien tot een Grondwettelijk Hof.

Tegelijk wordt de grendelgrondwet verder voorzien van nieuwe grendels. Voortaan zijn er ook belangenconflicten. Dat belangenconflicten aan Franstalig België een politiek vetorecht toekennen, blijkt ten volle tijdens de BHV-crisis die volgt na de verkiezingen van 2007. België is nu grondig vergrendeld.

En nadien ....

Martens was nog eerste minister ten tijde van de derde staatshervorming (1988-89). Ter gelegenheid van deze derde staatshervorming worden de bevoegdheden van Gemeenschappen en Gewesten aanzienlijk uitgebreid. Zo worden nagenoeg alle bevoegdheden inzake onderwijs overgeheveld naar de Gemeenschappen. Het Brusselse Gewest wordt opgericht onder de naam Brusselse Hoofdstedelijk Gewest.

Toch is deze staatshervorming veeleer de staatshervorming van Jean-Luc Dehaene (CD&V) dan van Wilfried Martens. De belangrijkste onderhandelaars van het Brusselakkoord zijn immers Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Philippe Moureaux (PS).

Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest is het voorbeeld bij uitstek van het ‘loodgietersfederalisme’ van Dehaene. Alles hangt aan elkaar met stukken en brokken. Het is zo ingewikkeld dat welhaast niemand het nog begrijpt, en dan maar hopen dat het werkt. En de problemen oplossen, dat is voor later, wanneer de problemen zich stellen. Eén ding weet men met zekerheid: op termijn komen er problemen ... Het loodgietersfederalisme lost geen problemen op, het stelt problemen uit.

Onomkeerbaar

Met zijn staatshervorming van 1980 heeft Martens definitief van België een federale staat gemaakt. Er is geen weg meer terug. Zelfs indien de rode duivels wereldkampioen voetbal worden, Stromae het Eurosongfestival wint, Béatrice Delvaux de Pulitzerprijs voor journalistiek en Tom Lanoye de Nobelprijs, zelfs dan is er geen weg terug. Het verdampingsproces van België is ingezet. Ooit zullen de talrijke grendels maken dat men geen politieke oplossing meer vindt voor één of ander probleem. Dan zal België in zijn voegen kraken. Dit proces werd al ingezet na de verkiezingen van 2007. Waartoe dit uiteindelijk zal leiden weet niemand. Eén ding staat echter vast: het ‘Belgique de papa’ van voor Martens komt nooit meer terug.

(Doorbraak.be)

 

"In zijn memoires schrijft Wilfried Martens dat Vlaamse politici vanaf de eerste staatshervorming voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’."

geplaatst door Addertje  

Regering baart nog maar eens een muis

Reacties op het mini-relanceplan de federale regering

Federaal Minister Koen Geens (CD&V): "Zelfs als een muis gebaard wordt kan men tevreden zijn. De mensen zouden het niet pikken indien het opnieuw een berg was."

Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) had heel wat meer verwacht. “Ik heb gisteren (dinsdag) gesproken met de Nederlandse minister-president en vandaag (woensdag) met de minister-president van Noordrijn-Westfalen. In sommige sectoren zitten we met een loonkostverschil van 30 procent in ons nadeel. We zitten duidelijk met een probleem en moeten snel komen met een concurrentiepact”, legt Peeters uit.

“De federale regering heeft nu een aantal maatregelen genomen. Maar die beantwoorden niet aan de nood van een concurrentiepact. Er zal meer nodig zijn om iets te doen aan onze concurrentiepositie

N-VA: "Vlaanderen is het kind van de rekening"

Met een mini-relanceplan bevestigt de ploeg van Elio Di Rupo nog maar eens dat ze niet verder geraakt dan “le faisable”. Geen structurele oplossingen, maar het maximum haalbare binnen de huidige Belgische context.
"Ondanks een Bijzondere Financieringswet en een Staatshervorming die Vlaanderen miljarden zal kosten, was de Vlaamse Regering bereid om jaarlijks 166 miljoen in te zetten voor de relance. We kunnen enkel vaststellen dat die goede wil slechts van één kant komt.”


VOKA, Jo Libeer, Afgevaardigde Bestuurder, in een Tweet : "Relanceplan is zoals Higgs-deeltje: nauwelijks merkbaar"


Vakbond ACV begripvol voor "magere" relancemaatregelen in begrotingsplan: Dat de regering zich niet overhaast gewaagd heeft aan avonturen die in aanloop naar verkiezingen bijzonder aanlokkelijk zijn, maar ook risico's inhouden vindt de vakbond maar logisch. "Ook een regering heeft nood aan een zo realistisch mogelijk businessplan".

Addertje

geplaatst door Addertje  

Vlaanderen wil zijn wil opleggen aan Franstalig België ? Verzinsel.

"Ik heb in Vlaams-nationale milieus nooit het verzinsel gehoord dat Vlaanderen zijn wil wil opleggen aan Franstalig België. Wel integendeel. Het federalisme dat sedert de jaren ‘60 wordt verdedigd, het meer recente confederalisme en zelfs het onafhankelijkheidsstreven, maken dat Vlamingen en Franstaligen net autonoom kunnen beslissen. Dit is alvast het beoogde doel. Niemand legt iemand anders zijn wil op. Wel integendeel, eenieder verwerft zelfbeschikking. Een beperkte zelfbeschikking in geval van federalisme, een grote zelfbeschikking in geval van confederalisme en zelfs volledige zelfbeschikking in geval van onafhankelijkheid."

Hendrik Vuye, Professor Staatsrecht, op DOORBRAAK.be

Lees hier de volledige bijdrage van Hendrik Vuye

geplaatst door Addertje  

"Heb nog altijd zelfde vraag voor Di Rupo"

Luc Bertrand,
CEO van investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren

Na zijn uithaal naar de ‘marxistische regering-Di Rupo’ wacht topman Luc Bertrand van de investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren nog altijd op antwoord. Hoe gaat de regering de economie opnieuw aanzwengelen en hoe maak je de topzware overheid kleiner? ‘Zonder investeringen in mobiliteit is groei in België uitgesloten', zegt hij in een gesprek met De Tijd.

Bertrand zegt nog met dezelfde vragen te zitten als een jaar geleden en stelt vast dat het overheidsbeslag (gewicht van de overheidsuitgaven in het bbp) in ons land in het afgelopen jaar zelfs gestegen is van 52 naar 54,7 procent. Dat is volgens hem op termijn niet vol te houden. Ons land moet volgens Bertrand alles inzetten op een betere mobiliteit. 'Zeker als je je profileert als een logistiek platform van West-Europa. Zonder investeringen in mobiliteit en infrastructuur is economische groei in ons land uitgesloten.'

Dat er nog altijd geen beslissing is over het Oosterweeldossier vindt hij onvoorstelbaar. 'Je hebt een economie die het moeilijk heeft en een project dat dringend noodzakelijk is en waar tienduizenden mensen aan het werk kunnen worden gezet, maar toch slaagt men er niet in om het uit te voeren.'

(De Tijd)



 

geplaatst door Addertje  

Tweede zit voor Elio Di Rupo

Johan Van Overtveldt,
Hoofdredacteur Trends

Premier Elio Di Rupo claimt - tijdens een gastcollege in Gent - dat onze belastingen onze welvaart verhogen. Theoretisch kan dat, in de Belgische praktijk gaat dat niet op.

"Hij claimde dat "onze belastingen voor onze welvaart zorgen". Vanuit politiek-ideologisch standpunt valt deze claim vanwege Elio Di Rupo licht te begrijpen. Volgens de gegevens van de OESO steeg tussen 2010 en 2013 de belastingdruk in België van 48,7% van het BBP naar 51,3% van het BBP. Dit komt neer op een belastingverhoging van afgerond 10 miljard €. De regering Di Rupo is in belangrijke mate een belastingregering en dus is het niet meer dan logisch dat de leider van deze regering dit essentieel kenmerk van het beleid in een zo positief mogelijk daglicht poogt te stellen.

De claim van Di Rupo rond het welvaartsverhogend effect van belastingen kan in theorie opgaan, nl. als de overheid met de wegbelaste gelden zaken doet die de algemene maatschappelijke welvaart verhogen. Een wiskundig bewijs kan hier in de ene noch de andere richting geleverd worden maar de evidentie dat de claim van Di Rupo voor België niet opgaat, is toch aanzienlijk. We ballen die evidentie samen in twee argumenten.

Ten eerste, standaard economische analyse leert dat elke belastingverhoging een negatieve impact heeft op de activiteit die belast wordt. Soms is dat de bedoeling, zoals bijvoorbeeld bij het belasten van vervuilende productie. Het resultaat van het systematisch opvoeren van de globale belastingdruk is dat de globale economische activiteit daaronder leidt. Anders uitgedrukt: door het voortdurend opdrijven van de belastingdruk komt er minder economische groei waardoor de belastingontvangsten en de tewerkstelling lager uitvallen (zeker als arbeid sowieso al zwaar belast wordt). Als gevolg hiervan komt de begroting onder druk en als men dan opnieuw de belastingen verhoogt - het handelsmerk van Di Rupo I - dan ontstaat er een vicieuze cirkel die gegarandeerd welvaart verlagend werkt.

Ten tweede, uit studies van onder meer de Europese Centrale Bank (ECB) en de Leuvense professor Wim Moesen blijkt dat de overheid in dit land tot de meest inefficiënte van de groep van rijke landen behoort. Concreet wil dit zeggen dat er bij de omzetting van middelen verzameld via belastingen naar andere maatschappelijke projecten toe (onderwijs, gezondheidszorg, ...) klaarblijkelijk niet al te zorgzaam met die middelen wordt omgesprongen. Hoe meer belastingen men int, hoe meer middelen verkwist zullen worden. Ook dit gegeven werkt uiteraard niet positief in op de welvaart van het land en haar burgers.

Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt."

Bron: Knack.be
 

"Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt" - Johan Van Overtveldt -

geplaatst door Addertje  

Het nieuwe België? Formidable!

geplaatst door Addertje  

Justitie heeft een forse schrobbeurt nodig, zonder taboes

• Deze week was het weer prijs: Fortis-onderzoek, jaren vertraging. Groot schandaal in de krant, morrende bevolking. In zo'n zaak dan nog. Maar ook in gewone zaken van hetzelfde laken een broek. Zo donderdag: zitting voor een hof van beroep, advocaten staan testosteronklaar om volle drie uur te pleiten. De zitting start met een extra vraag van een rechter en hop, uitstel naar mei 2015. Eén - voor het overige perfect relevante - vraag van de rechter, en twintig maanden vertraging.

• Als u wil weten hoe het er in echt beschaafde Europese landen aan toegaat, lees het rapport van de Raad van Europe 'Evaluation of European Judicial Systems' (http://www.coe.int/t/dghl/cooperation/cepej/evaluation/2012/Rapport_en.pdf) We staan er met voorsprong bovenaan. Toch als het erom gaat zaken om ter traagst te doen. Bijvoorbeeld bij een betwiste echtscheiding in graad van beroep: dat duurt in België 436 dagen (enkel Italië doet slechter met 453 dagen), in Slovenië bent u na 45 dagen weer thuis van uw echtscheidingstrip. Voor de zwaarste strafzaken staan we afgetekend op kop: 369 dagen voor een beroepsprocedure, in Macedonië 60. Genadeloos uit het wiel gereden zijn we.
  
  
• Sommige investeerders laten België dus bewust links liggen omwille van zijn justitie. Ondanks de hoge levensstandaard en de goede keuken. Wat onaanvaardbaar is voor die kandidaat-investeerders, moet ook voor ons onaanvaardbaar zijn. Dus, wat doen we?
  
  
• De grove middelen om het tij te keren: de moed hebben om die dingen op te lijsten die volledig anders moeten, ook als dat radicaal ingaat tegen wat we vroeger altijd deden of als 'volledig anders' betekent dat privileges verloren gaan. Rechters die er de kanten aflopen, advocaten die abominabele kwaliteit leveren, griffiers die op zondagsritme draaien horen niet thuis in een moderne justitie.
  
  
• Wie maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt, moet marktconform worden vergoed, met voldoende ethisch besef. (…) Wil men de allerknapste mensen voor de job blijven warm maken en eisen dat zij efficiënt en snel topkwaliteit leveren, dan moet hun vergoeding omhoog. En dan kan de eisenlast ook transparant hoog worden geplaatst.Wie voor justitie wil werken om voldoende vrije tijd over te houden, moet ophoepelen.
  
  
• Koken kost geld, goed koken moet niet meer geld kosten. Met de juiste ingesteldheid (kwaliteit, efficiëntie en snelheid zijn de maat van alle dingen) en prioriteiten kan justitie haar kerntaak aan: de maatschappij te vrede houden.
  
  
• Justitie moet door en door worden gezuiverd. Radicaal. Er moet hygiëne in het systeem komen. Dat elke justitiespeler spons en zeep ter hand neemt en zich de eerste schrobbeurt geeft. Rechtshygiëne rules.

Patrick Hofströssler, Advocaat, in De Tijd

(uittreksel)

geplaatst door Addertje  

De Wever bij de volgende balkonscène: your ass is mine!

Jo Claus, N-VA

Tijdens een van de voorbije uitzendingen van ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ (een kwisprogramma op de commerciële tv-zender Vier) noemde StuBru-radiopresentatrice Lisa Smolders de balkonscène (bij de overwinning van de gemeenteraadsverkiezingen door N-VA in oktober 2012) van Bart De Wever ‘Hitleriaans’. ’t Stad is van iedereen, maar vandaag is ‘t efkes van ons’, sprak De Wever.

Om te beginnen slaag ik er maar niet in te snappen dat bijna niemand zich hierover verontwaardigt. Vergeleken worden met Hitler levert niet bepaald een eerzame titel op. De Wever moet waarschijnlijk gedacht hebben dat het beter is dergelijke idiotie te negeren en zijn tijd te steken in nuttiger zaken.

Dan zal ik het maar even opnemen voor mijn voorzitter.

Sta me toe even de simplistische vergelijking van Smolders tussen De Wever en Hitler te ontkrachten. Heeft De Wever opgeroepen tot haat? Neen. Heeft hij de holocaust verheerlijkt? Neen. Heeft hij de suprematie der ariërs bejubeld? Neen. Waar heeft Smolders dan de vergelijking vandaan? Het is gewoon traditie bij de groenen (Smolders was van 2007 tot 2009 gemeenteraadslid voor Groen); wanneer ze verkiezingen verliezen (en daar hebben ze wel wat ervaring mee) worden ze giftig en dan zijn alle termen goed om de tegenstanders te belasteren.

Wat heeft De Wever dan wel gedaan?

De Wever heeft gewoon een verkiezingsoverwinning gevierd, samen met de sympathisanten van de N-VA. De N-VA had die dag immers een derde van de Antwerpse bevolking achter zich. Die dag heeft niemand anders dan zijn partij de politiek kleur gegeven. Die dag was de N-VA de politieke overwinnaar van ’t stad. Diezelfde avond op het balkon was ’t stad in figuurlijke zin dan ook efkes van De Wever, de N-VA en haar kiezers. De slogan van De Wever was dan ook geheel correct, al is het voor de linkse klasse nooit goed. Had hij gewoon gezegd dat Antwerpen politiek achter de N-VA stond, dan had Smolders wel gezegd dat twee derde van Antwerpen niet achter hem stond en dat die dan maar beter op het balkon hadden gestaan. Voor Smolders was er maar één goed alternatief en dat was een overwinning van haar partij, Groen.

Your ass is mine

Ik zou de slogan van De wever durven vergelijken met die van Natalia in het Sportpaleis alwaar ze tijdens één van haar gesmaakte shows het publiek toesprak met de woorden ‘Tonight your ass is mine’. Bedoelde ze daarmee dat ze zich het gat van alle aanwezigen zou toe-eigenen? Gezien eenieder met zijn eigen gat huiswaarts is gekeerd, is het duidelijk dat het slechts om een slogan ging, een quote die paste in de sfeer van het evenement. Natalia bedoelde met haar uitspraak niets meer dan dat alle aanwezigen op haar tonen en op haar muziek zouden dansen en feestvieren. Zij dicteerde de muzikale wet die avond in het sportpaleis en iedereen vond dat goed, daar waren ze immers voor gekomen. Natalia stond daar, deed waar ze goed in is en iedereen onderwierp zich aan Natalia. ‘Your ass is mine’ was in dat verband een vettige, sfeervolle, toepasselijke quote zoals we dat van Natalia gewend zijn.

Mocht Natalia in het sportpaleis gescandeerd hebben dat het ‘stad efkes van haar was’, dan had smolders haar zeker applaus gegeven. Mocht De Wever de bevolking hebben toegesproken met de woorden ‘Your ass is mine’, dan had Smolders hem vermoedelijk een viespeuk genoemd.

We moeten het Smolders wel nageven, ze weet veel. Maar veel weten is helaas nog geen synoniem voor intelligentie, laat staan voor integriteit.

Beterschap, Lisa!

Jo Claus op LVB.be

geplaatst door Addertje  

België is niet klaar om van eventuele groeihervatting te profiteren

Terwijl buiten de herfst toeslaat, is op de arbeidsmarkt een zwaluw gesignaleerd. Het uitzendbedrijf Manpower ziet voor het eerst in twintig maanden een positief cijfer.

Pas op daarmee. De cijfers van Manpower zijn wel betrouwbaar, maar de economie niet. De situatie kan morgen alweer omslaan. En als de lente echt in aantocht is, als er groei op komst is, zal het zeker geen uitbundige maar hooguit een bescheiden groei zijn.

Maar goed, er is hoop.

Is dit land dan klaar om die beperkte groei maximaal in banen om te zetten?

Het ziet er niet goed uit.

Maatregelen waarmee je optimaal kan profiteren van nieuwe groei, moet je niet beginnen te bedenken als de lente doorbreekt; die moet je doorvoeren als het slecht gaat, om klaar te zijn als het goed begint te gaan. En dat is niet afdoende gebeurd.

Hoe staat het met onze competitiviteit?

Slecht, maar Vlaams minister-president Kris Peeters en federaal premier Elio Di Rupo kondigden een historisch initiatief aan: een competitiviteitspact met complementaire maatregelen van beide bestuursniveaus.

Maar erg concreet is dat nog niet. En als het er komt, zal het weer bestaan uit een reeks zeer kleine algemene maatregelen en kleine doelgroepmaatregelen. Die zullen allemaal zo homeopatisch klein zijn dat alleen op een placebo-effect gerekend kan worden.

Over een tweede hoeksteen, een aanpassing van de ondernemingsfiscaliteit, is veel ideologisch wapengekletter te horen, maar daarvan moet nu niets verwacht worden.

Aan de derde hoeksteen, de modernisering van de arbeidswetgeving, is nauwelijks iets gebeurd en is ook weinig te verwachten.

De sociale partners zijn nog krampachtig bezig met wat ze 50 jaar geleden hadden moeten doen: een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden uitwerken.

Intussen werken Vlaanderen en Wallonië wel hard aan de vierde hoeksteen: het innovatiever maken van de economie. Ze boeken daarmee soms merkwaardige successen. Maar nog niet genoeg. Onze economie is daarmee nog niet echt van aanschijn veranderd.



Uittreksel - Guy Tegenbos in DS

geplaatst door Addertje  

Stratego van de N-VA

• "Als de N-VA niet onmisbaar is, dan is de kans zeer groot dat de partij opzij wordt gezet. De traditionele partijen snakken naar een lange periode van communautaire rust. Ze weten dat vijf jaar een eeuwigheid is in de politiek en rekenen er op dat het N-VA momentum voorbij zal zijn in 2019. De N-VA kan dit rampscenario enkel vermijden door incontournable te worden in het Vlaams Parlement. Daartoe moeten N-VA en Vlaams Belang samen ongeveer 47% halen, dit is 10% meer dan bij de provincieraadsverkiezingen. Die stemmen moet de N-VA weghalen bij Open VLD en CD&V. Dat zal enkel lukken met een stevig sociaal-economisch verhaal: ‘een stem vóór de N-VA is een stem tegen een nieuwe PS-belastingregering. Wat de N-VA vandaag doet in Antwerpen, kan ze volgend jaar herhalen in Vlaanderen én België: de spilzieke en belastinggeile socialisten buitenknikkeren en écht het verschil maken.’ Dit is de meest verleidelijke boodschap om kiezers weg te lokken bij VLD en CD&V."
  
  
• "Maar de verhaallijn van het confederalisme dreigt daarbij een vervelende stoorzender te worden. Want als de N-VA de regeringsvorming wil koppelen aan het confederalisme, dan rolt ze juist de rode loper uit voor de PS. Die partij zal dan in elk geval nodig zijn, hetzij om de meerderheid te leveren voor het confederalisme, hetzij om dit confederalisme af te blokken in een anti-N-VA-coalitie. Daarom is het strategisch een goede zet om dat confederalisme wat naar het achterplan te verschuiven. Op die manier zal de N-VA allicht stemmen verliezen aan het Vlaams Belang, maar er winnen bij de traditionele partijen. Het aantal V-zetels zal stijgen, en dat is het enige wat telt."
  
  
• "Het is natuurlijk Bart De Wever (en niet Siegfried Bracke) die de moeilijke boodschap (van een strategische koerswending) had moeten brengen, en die meteen al zijn gezag in de weegschaal had moeten leggen om die ook verkocht te krijgen. Nu was het een communicatieve miskleun van formaat. Als het ene partijboegbeeld over het andere moet zeggen ‘ik weet niet wat hem heeft bezield’, dan weet je het wel. Dit is het soort van slechte en zelfdestructieve cinema waarop de VLD tot nu toe het patent had. Maar de N-VA, met haar (zogezegd) gestroomlijnde en perfect georkestreerde communicatie, is wel de laatste partij van wie je zoiets zou verwachten."
  
  
• "En er is nog een ander probleem: wat met het groots opgezette confederalisme-congres van eind januari? (…) De partij heeft te zwaar ingezet op dat confederalisme-congres om het nog onder het tapijt te kunnen vegen zonder dat het te veel opvalt. Wellicht zal het institutionele thema op het congres minder prominent zijn dan oorspronkelijk gepland, en worden ingebed in de nieuwe sociaal-economische verhaallijn. Het zal daarbij helpen dat de congresteksten al einde oktober bekend zullen raken. Wat de N-VA nu precies onder confederalisme verstaat zal dan oud nieuws zijn op het moment van het congres zelf, eind januari. Dit zal de partij toelaten om het congres open te trekken, voorbij het confederalisme, en een ‘fond’ te leggen voor de overwegend sociaal-economische boodschap waarmee men in mei naar de kiezer wil trekken."
  
  
• "Het is normaal dat er vanuit de Vlaams Beweging uiterst sceptisch wordt gereageerd op het stratego van de N-VA. Hoe kan een Vlaams-nationale partij nu het communautaire programma naar het achterplan schuiven? (…) Men moet ook aanvaarden dat een partij een andere logica volgt. In tegenstelling tot drukkingsgroepen zijn partijen onderworpen aan de ijzeren wetten van de politieke markt. Ze worden willens nillens meegezogen in een meedogenloze en bikkelharde competitie om stemmen en macht. De marktwaarde van elke partij wordt elke verkiezing opnieuw genadeloos in kaart gebracht. Voor de V-partijen geldt de oude GB-slogan: ‘twee miljoen kiezers, dat moet je verdienen, elke verkiezing opnieuw’. Dat is nogal wat anders dan een vereniging met een paar duizend leden in de lucht houden. Een bepaalde strategie kan perfect verantwoord en zelfs onvermijdelijk zijn volgens een partijpolitieke marktlogica, maar kronkelig en perfide lijken in de ogen van een drukkingsgroep, die niet onderhevig is aan de harde wetmatigheden van de politieke markt."
  
  
• "De periodieke electorale beursnotering maakt ook dat partijen voortdurend denken in termen van vóór en na. Vóór 25 mei komt het erop aan om de verkiezingen te winnen. Ná 25 begint een nieuw tijdperk (en bovendien een dat dit keer een eeuwigheid zal duren). Vóór 25 mei komt het erop aan om de beste kaarten in handen te krijgen. En voor de N-VA is de onmisbaarheid in het Vlaams Parlement dé cruciale troefkaart. Na 25 mei zal het zaak zijn om die kaarten zo goed mogelijk uit te spelen. Maar hoe de N-VA dat spel dan zal spelen zal ook en vooral afhangen van de bredere politieke constellatie op dat moment."
   
• "Het enige wat nu telt vanuit Vlaams-nationaal oogpunt is dat de N-VA met een geloofwaardig en consistent verhaal naar de kiezer stapt, een verhaal waarmee zoveel mogelijk centrum-rechtse VLD- en CD&V-kiezers kunnen worden verleid. Wat het post 25 mei-tijdperk betreft is er eigenlijk maar één zekerheid: als de traditionele partijen erin slagen om de N-VA opzij te zetten (en ik herhaal, de kans daarop is groot), dan zullen het confederalisme en de staatshervorming voor lange tijd allesbehalve een prioriteit zijn. Dan begint een jarenlange tocht door de troosteloze woestijn van de Belgische contra-reformatie."

Uittreksels uit artikel van Prof. Bart Maddens op Doorbraak.be

Lees hier het volledige artikel

geplaatst door Addertje  

Het wurgende establishment

Wordt België een autoritaire staat? Een wispelturige nep-democratie met een slaafse pers, een oppositie die grotendeels buiten spel gezet wordt en met vervolging van dissidenten? Of speelt de oligarchie het hier slimmer? Vele waarnemers wezen al op de sterke collusie tussen het politieke establishment en de top van haar bedrijfsleven. De leiders van de politieke partijen, de vakbonden, de mutualiteiten en de CEO's van banken, holdings en de grote (semi-)openbare maatschappijen vormen een kaste, lui die mekaar eindeloos gunsten toedelen en de hand boven het hoofd houden.

Getuige daarvan het stuitende gebrek aan vervolging van de verantwoordelijken voor de miljarden-debacles bij Dexia, Gemeentelijke Holding, Arco en Ethias, en bij Belgocontrol, de NMBS, ... en de slechts symbolische straffen voor ex-directeurs van Fortis. De lijst van de mislukkingen in het bestuur is lang, maar de lijst van diegenen die daarvoor vervolgd worden ultra-kort, want quasi leeg. Erger, hier mogen verantwoordelijke bestuurders voor miljarden-fiasco's officieel zelfs vereffenaar worden van hun eigen puinhoop! Francine Swiggers, één van de hoofdverantwoordelijken voor de catastrofes bij Arco en Dexia, is nu vereffenaar van Arco. Zoiets is een gigantische schande, een aanfluiting van de rechtsstaat.

Het gros van de pers zwijgt echter over de objectieve verantwoordelijkheid van de bestuurders van deze maatschappijen, vooral politici. Het geeft dat veel minder aandacht dan de beweerde verdiensten van een federale coalitie die de crisis zogenaamd onder controle aan 't krijgen is.

Maar of dat laatste ook zo is, daarvoor zijn er geen harde bewijzen. Diezelfde pers negeert al even vlot dat een Belgische regering, zelfs indien ze kordaat en verstandig zou handelen, de crisis niet kan onder controle krijgt; daarvoor hebben de regeringspartijen teveel privileges te verdedigen en is België meerdere maten te klein. Wat ze wel zou kunnen en moeten doen, is het contraproductieve beleid van haar voorgangers, waardoor die de crisis niet enkel hielpen veroorzaken maar ook nog verergeren en verlengen, terugdraaien. Daar moet Di Rupo I echter nog aan beginnen.

Harde aanwijzingen voor de stelling dat de crisis nog lang gaat duren en dat mede omdat de regeringen zwaar tekort schieten, die zijn er echter in overvloed.

De laatste maanden hoorden we daarenboven kritische economen klagen dat ze bedreigd worden. Zowel Geert Noels (Econopolis), als Ivan Van de Cloot (Itinera) als Johan Van Over 't Veldt (Trends) luidden eerder al de noodklok. Ze signaleerden zware druk en regelrechte bedreigingen. Gezien de aard van deze aanklachten en de auteurs ervan lijken die klachten terecht. Of hun analyse van het beleid klopt, dat zal de toekomst uitwijzen. Onze eigen analyse lijkt hun kritiek te bevestigen. Maar één ding staat nu al vast: zo'n dreigementen zeggen de politici die die bedreigingen uitten alle democratische afspraken op.

Kort daarop bekloeg Geert Lenssens, één van de advocaten van gedupeerde Arco-coöperanten zich over druk om zich terug te trekken. Hij vertegenwoordigt een aantal aandeelhouders die de vereffenaars, Francine Swiggers, Mark Tinant en Ludo Foqué, een gebrek aan transparantie verwijten, plus te vage rapportering en tegenstrijdigheid van belangen. De vereffenaars waren inderdaad zelf bestuurders van Arcopar wat een bizarre situatie oplevert die strijdig is met fundamentele beginselen van de rechtsstaat. 

Tegelijk krijgen de dagbladen een bijzonder gulle federale subsidiëring. Dat maakt de krantenbedeling spotgoedkoop, vergeleken met de werkelijke kosten. Die subsidie wordt door media-experten op enkele honderden miljoenen per jaar geschat. Ze menen dat die voorkeursbehandeling ook een onprofessionele vriendelijkheid tegenover het federale gezag bevordert. De nieuwe, digitale media krijgen echter geen enkele reële steun. Teveel kritische stemmen in die nieuwe media?

En zonet neemt Tecteo, een door de PS gecontroleerde intercommunale, l’Avenir over van Corelio. Tecteo onderhandelt ook over overname van andere dagbladtitels. Maar nergens vindt men uitleg over het belang van media voor de openbare dienstverlening die deze intercommunale moet leveren. Kortom, alles wijst hier op een federale coalitie die haar invloed op de media nog verder wil versterken.

Het Belgische establishment, met vooral de ACW en de PS in de frontlinie, lijkt de aard van het politieke bestel fundamenteel te willen veranderen. In '92 omschrijf prof. Wilfried Dewachter dat nog als 'De mythe van de parlementaire democratie'. Dat degenereerde toen even met zwaar geweld binnen de PS, met de moorden op André Cools en een te kritische journalist. Weinigen weten dat toen ook twee financiële verantwoordelijken van de socialistische mutualiteit vermoord werden. Maar die ontsporingen niet te na gesproken, bleef het nog 'redelijk beschaafd'. Daar lijkt nu verandering in te komen: het establishment grijpt naar de vuile wapens.

Rudi Dierick, hoofdredacteur Bron (de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Over Menen en onbeschofte manieren

geplaatst door Addertje  

“De zaken lopen beter als een Franstalige socialist aan het roer staat”

• “De regering Di Rupo is allesbehalve een centrumrechtse regering. Welke andere Europese regering heeft de lasten op kapitaal zo sterk verhoogd? Van de budgettaire inspanning van ruim 20 miljard komt er 6 miljard uit kapitaal. Wie heeft de kleine pensioenen en de lage lonen verhoogd? Niemand anders Wie heeft de pensioenleeftijd kunnen behouden? Onze ergering. Di RUpo I is een sociale regering; Het is dus zekier geen toeval dat deze regering populair is.”

• “Wij zijn erg trots op het feit dat een regering die door een socialist wordt geleid al zo veel poslitieve dingen voor ons land heeft kunnen realiseren. In het verelden waren wij altijd eenpartij die de coalitie vulde. Nu bepalen we de koers. We hebben kunnen bewijzen dat de zaken beter lopen als een Franstalige socialist aan het roer staat.”

• Dankzij de staatshervorming zijn de communautaire spanningen geluwd, zijn de deelstaten meer vragende partij om samen met het federal niveau te werken Dat is nuttig.”
  
  
  
  

Paul Magnette, PS-Voorzitter in De Morgen

geplaatst door Addertje  

“Met die aanpak (rechttoe-rechtaanstijl) maken we ons niet overal geliefd en zo hoort het. Met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes. Dat leidt soms tot heftige reacties die het leven er niet altijd eenvoudiger op maken. Een typische verdediging bestaat erin vooringenomenheid en partijdigheid te claimen.

Onze kritiek op de regering-Di Rupo hangt heel vaak samen met de enorme kloof die er gaapt tussen wat deze regering zegt te doen en wat ze effectief doet.

Neem nu de begroting. Ja, het klopt dat deze regering het begrotingstekort niet uit de hand liet lopen, hoewel de staatsschuld toch weer tot boven de 100 procent van het bruto binnenlands product opliep. Maar het is zeer fout te pretenderen dat er door deze regeerploeg een stevig begrotingsbeleid op de lange termijn werd uitgestippeld en uitgevoerd.

Sla er, bijvoorbeeld, het rapport van de Vergrijzingscommissie op na en je weet dat we in België, net als in nogal wat landen, nauwelijks voorbereid zijn op de vergrijzingstsunami die op ons afkomt. Ondanks alle retoriek over begrotingsdiscipline geldt voor de regering-Di Rupo, net als voor de meeste regeringen voor haar, schuldig verzuim in de publieke financiën.

Het verschil tussen woord en daad merk je ook bij de loonkosten. Nagenoeg alle excellenties erkennen dat onze economie met een zware loonkostenhandicap kampt. Hij bedraagt minstens iets in de buurt van de 10 procent of 13,5 miljard euro, want de privésector in België heeft een globale loonrekening van afgerond 135 miljard euro. Kom je dan af met maatregelen voor 250 tot 500 miljoen euro, dan bestrijd je een uitslaande brand met een waterpistooltje. In die omstandigheden blijven beweren dat je als regering echt werk maakt van het verkleinen van de loonkostenhandicap is demagogie.”

Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur, in Trends

geplaatst door Addertje  

"Vlaanderen voor Elio, Elio voor de Vlamingen"

"Voor de Vlamingen is Di Rupo hoe dan ook een fantastische zaak. Hij heeft gedaan wat ze wilden: BHV splitsen, een zesde staatshervorming klaarspelen die Wallonië grote financiële moeilijkheden zal bezorgen. Heel wat bevoegdheden zijn immers afgestaan zonder algehele financiering: de armere en met meer schulden overladen Waals Gewest en Communauté Wallonie-Bruxelles zullen de inkomstenderving moeizamer compenseren dan Vlaanderen. Di Rupo heeft de federale begroting ook zo goed gesaneerd als hij kon, dus ja: voor het noorden is hij nog beter uitgekomen dan een Vlaamse premier. Zijn bekende uitspraak in het begin van de regeerperiode voorspelde het al: ‘De Vlaamse partijen die in de regering zijn gestapt – voor CD&V na lang aarzelen – moeten voor hun engagement beloond worden.’ Dat is gebeurd. Dat zal zich in de volgende regeerperiode doorzetten: Vlaanderen voor Elio, Elio voor de Vlamingen.

De copernicaanse revolutie is hoe dan ook een feit. Het begrip werd door Kris Peeters bijna vijf jaar geleden gelanceerd. Hij zet die in de praktijk om door het federale premierschap te negeren. Het is een slecht teken voor het land. In mijn glazen bol zie ik dat de Vlaamse partijen vanaf 2014 hun zwaargewichten definitief naar het Martelaarsplein sturen. Peeters en Crevits zijn er al. Zeker nu de Senaat met zijn behoefte aan kandidaten met nationale bekendheid geen rechtstreekse verkozenen meer zal tellen. De Wetstraat wordt in alle opzichten – budgettair en in aanzien – tweede garnituur. Geen enkel land ter wereld, zelfs federaal, kent zo’n situatie. Een Belgicist zou zich voor minder zorgen moeten maken. Of misschien troost hij zich met de gedachte dat de vriend van de koning, de rots in de branding aan het roer blijft: Elio."

Christiophe Deborsu, Franstalig journalist bij Woestijnvis, in DS

geplaatst door Addertje  

Mag de kiezer in 2014 ook meespreken?

In het kader van de boodschap van Siegfried Bracke (N-VA) in de krant vorig weekend bleef in al het geschrijf en gewrijf daarrond opvallend genoeg één element zo goed als onvermeld.

“Niemand kwam op het idee om de rol van de kiezer centraal te stellen. De veel gehoorde bewering dat N-VA geïsoleerd staat met haar confederalisme-eis gaat uitsluitend uit van een optelsom van partijeneenheden. De techniek is bekend: Vlaams Belang telt niet mee; de Franstalige partijen – die des te meer meetellen – zijn allemaal tegen en CD&V en Open Vld alleen in naam confederaal maar hechten daar geen betekenis (meer) aan. SP.a en Groen trokken die kaart nooit. Slotsom: N-VA staat geïsoleerd tegen een veelvoud van tegenstrevers.

Als N-VA in 2014 20% van de stemmen haalt, dan zal die partij wellicht niet eens worden uitgenodigd voor regeringsbesprekingen (al zeker niet op Belgisch niveau). Mag ze toch aanschuiven dan vereist het politieke fatsoen dat De Wever en co zich bij zo’n score tevreden stellen – als ze al in de regering willen stappen – met borrelnootjes. Het woord confederalisme moet dan zelfs niet worden uitgesproken, want daar hangt dan echt te weinig gewicht aan.

Vanaf het getal 30% begint die situatie te wijzigen. Mocht N-VA 40% van het Vlaamse electoraat kunnen overtuigen, met daarnaast nog zo’n 10% Vlaams-nationale hardliners van Vlaams Belang en …% (vul zelf in, maar meer dan nul) Vlaamsgezinden in CD&V en Open VLD, dan kan die eis om de verhouding België/Vlaanderen om te keren tot Vlaanderen/België toch niet genegeerd worden? Dan zijn CD&V en Open VLD het aan de essentie van de democratie verplicht om mee op de N-VA-kar te springen.

Kortom, het gewicht van een partij en van een programma wordt door de kiezer bepaald. Wie nu zegt dat N-VA geïsoleerd staat, miskent het wezen van ons democratisch bestel. Vreemd, dat de voorbije dagen dat ‘detail’ voor het gemak even werd vergeten."

Peter De Roover, chef politiek, op DOORBRAAK.be

geplaatst door Addertje  

Dit kunnen ze niet Menen

Vlaanderen blijft in meerdere opzichten bijzonder. Hier ontstaat zowaar een mediarel omdat een gemeente beslist heeft de wet na te leven. Dit kunnen ze niet menen, denk je dan, want er zijn veel goede redenen om te doen wat Menen doet.

Het bestuur van de stad Menen, dicht tegen de Franse grens en de Belgische taalgrens, nam de spectaculaire beslissing de wet te zullen naleven in de contacten met particulieren aan de gemeenteloketten. Artikel 12 van de wet op het gebruik van de talen in bestuurszaken is nochtans duidelijk: ‘Iedere plaatselijke dienst, die in het Nederlandse, het Franse of het Duitse taalgebied is gevestigd, gebruikt uitsluitend de taal van zijn gebied voor zijn betrekkingen met de particulieren, onverminderd de mogelijkheid die hem gelaten wordt aan de particulieren, die gevestigd zijn in een ander taalgebied, te antwoorden in de taal waarvan de betrokkenen zich bedienen.’

Als iemand uit Wallonië zich in het Frans richt tot een Vlaamse gemeente, dan staat het die gemeente dus vrij te antwoorden in het Frans. Als een inwoner van Menen zich van het Frans bedient aan het gemeenteloket, dan vormt het een inbreuk op de wet (1) om in het Frans te antwoorden.

De beslissing van Menen om de wet niet langer te overtreden, zorgde bizar genoeg voor een hoop persheisa. Die heeft alvast de verdienste duidelijk gemaakt te hebben dat vele gemeenten de wet wél aan de laars lappen. Er is dus wel degelijk reden tot opschudding en verontwaardiging: dat officiële besturen illegaal handelen is hier schering en inslag. Overheidsbesturen die de wet overtreden, verliezen nochtans elk moreel recht van de burgers te eisen de regels wel na te leven. (2)

Inwoners van Menen of andere Vlaamse gemeenten die verwachten in het Frans geholpen te worden, eisen faciliteiten op die de wetgever hen niet verleent. Faciliteiten bestaan maar worden nadrukkelijk beperkt tot een reeks gemeenten. Menen staat niet in dat lijstje. Voor de liefhebbers, zie bovengenoemde wet. Gemeenten die wel aan die wens voldoen, negeren de voorziene procedures om rechtsregels in te voeren en zo nodig te wijzigen en daarmee een basisregel van de rechtstaat. (3)

Vlaamse gemeenten die toch Frans gebruiken – of Waalse Nederlands – overtreden niet alleen de wet, verliezen hun moreel gezag en miskennen de rechtstaat, ze discrimineren bovendien. Een Tsjetsjeen of Oeigoer wordt niet in de eigen taal bediend net zo min als een Berber of een Koerd. Die ‘soepele’ gemeenten negeren dus ook de wet die discriminatie verbiedt. (4)

Als aan de andere kant van het loket toevallig een Tsjetsjeen in overheidsdienst zit, dan wordt de Tsjetsjeen wel geholpen? Dit heet dan weer ‘willekeur’. (5)

Nog een vraagje aan de liefhebbers van ‘pragmatisme’: moeten loketbedienden in Vlaanderen Frans verstaan en spreken of mogen ze dat? Wordt het helpen in het Frans een recht of een kwestie van geluk? Wie verwacht dat in alle Vlaamse gemeenten Frans wordt gebruikt aan het gemeenteloket moet de bedienden daartoe verplichten en bij de aanwerving een bijkomende taalvereiste opleggen. Gaan we alle gemeentelijke loketbedienden die daar niet aan voldoen, overhevelen naar een dienst waarbij ze niet in contact komen met het publiek? Uiteraard moet die regel ook in Wallonië worden opgelegd dan. Wie revolutie wil, hier ligt het recept klaar voor een lawine aan terechte sociale onrust. (6)

Zelfs zonder ook maar één taalargument aan te halen, zijn er tenminste zes goede redenen om de (taal)wet gewoon te volgen. Even nadenken volstaat om ze te vinden. Mooi dat ze het menen met behoorlijk bestuur, daar in Menen.



Bron: Doorbraak.be

geplaatst door Addertje  

Om goed te liegen moet je eerst je eigen leugens geloven

In het artikel 'Meer bochten in communicatie van N-VA dan in Francorchamps' op Knack.be bewijst Wouter Beke eens te meer dat sommige politici wel heel goed kunnen liegen. Beke gelooft zelfs zijn eigen leugens.

• Beke zegt dat de N-VA-communicatie nog meer bochten vertoont dan het circuit van Francorchamps.

CD&V maakt inderdaad doorgaans slechts één grote bocht van 180°: weliswaar altijd ná de verkiezingen. En dan is het geen bocht in de communicatie maar in de door de coalitie gesloten akkoorden waarmee de Vlaamse kiezer wordt bedrogen. Bart De Wever daarentegen kan na zijn zogezegde communicatie-bocht de kiezer nog steeds recht in de ogen kijken.

• Beke verwerpt de negatieve visie van de N-VA op de huidige toestand. Hij stelt: "Het is gemakkelijk om een lijst van problemen op te stellen, maar de echte vraag vandaag is wat men daaraan kan doen".

FOUT. De echte vraag vandaag is wat de regering de voorbije legislatuur aan die problemen heeft gedaan ? De vraag over het “wat” komt vandaag te laat.

• Beke benadrukt dat de CD&V van een "positief federalisme" vertrekt. Dat kan best zijn. Maar hij vergeet er dan wel bij te vermelden dat de CD&V vertrekt van een “voor de Franstaligen” positief federalisme waarbij de Vlamingen worden bedrogen.

• "De deelstaten moeten de motor van het land zijn en dat wordt mogelijk gemaakt door de zesde staatshervorming." Euhhh, zou Beke dat nu waarlijk zelf geloven ? Of liegt hij zichzelf vandaag maar wat voor omdat hij zich in 2011 had vastgereden in de beruchte fuik van de PS en er niet meer is uitgeraakt ? Of misschien heeft hij vandaag gewoon geen andere uitweg dan zijn eigen miskleunen te verdedigen.

• Volgens Beke begint de pensioenhervorming zijn vruchten af te werpen. De heer Beke is wel heel vlug tevreden. Want de waarschuwingen van de voorbije maanden spreken hem radicaal tegen en zijn integendeel erg verontrustend: “Vergrijzing kost veel meer dan geschat”, “Ontmijn de bom”, “Denken en doen”.

De verkiezingspropaganda waarbij alles uit de kast wordt gehaald om de volkverlakkerij te camoufleren komt nu echt op gang…

Addertje

Gelooft Beke dat nu waarlijk zelf ? Of liegt hij zichzelf vandaag maar wat voor omdat hij zich in 2011 had vastgereden in de beruchte fuik van de PS en er niet meer is uitgeraakt ?

geplaatst door Addertje  

• "Voor één keer zijn Johan Vande Lanotte en ik het eens over een Merkel . De armoede daalt inderdaad in Vlaanderen, ik haal dat ook aan in mijn voorstelling De stand van het land. Alleen vergelijk ik Vlaanderen niet met Duitsland, maar met onze Waalse buren. Daar is de armoede immers dubbel zo hoog, en loopt ze ook niet terug. Dat dit alles gebeurt onder het dak van dezelfde sociale zekerheid, bewijst overigens dat het economisch DNA van Vlaanderen en Wallonië verschillend is, en dat je beleid op maat moet kunnen voeren. Vlaanderen is een open, inclusieve economie, gericht op de wereld. Wallonië is veel meer een – om de term van Geert Noels te gebruiken – afhankelijkheidseconomie. Of in de woorden van PS-voorzitter Paul Magnette: ‘We hebben nooit geloofd in de actieve welvaartsstaat.’"
  
  
• "Duitsland heeft inderdaad meer working poor dan België, maar niet noemenswaardig meer dan een land (van gelijkaardige grootte) als Frankrijk. En dan zwijgen we nog over alle kwetsbare groepen die in België van de arbeidsmarkt worden gehouden: nergens in de EU zijn er minder mensen met een migratieachtergrond aan het werk dan in België. Niet iets waar de socialisten na 25 jaar regeringsdeelname mee te koop lopen. Ik begrijp dat."
  
  
• "Vandaag zit de werkloosheid in het land van Merkel op het laagste punt ooit. Wij zitten op het hoogste punt in 14 jaar. Dat er excessen zijn in Duitsland, dat zal wel. Het lijkt me net de taak van de politiek om die excessen aan te pakken, niet om een globaal succesvol systeem af te schieten."
  
  
• "Jammer genoeg staan de hefbomen op federaal niveau meestal ingesteld op de afhankelijkheidseconomie naar PS-model. De passieve kosten in de werkloosheidsuitkeringen bedragen in België bijna 2 procent van het bbp. In Duitsland is dat de helft. We blijven het enige land ter wereld waar de werkloosheidsuitkering onbeperkt blijft in de tijd. De loonwig voor een laag arbeidsinkomen in België is 50,5 procent, in Duitsland is dat 5 procent minder. De activiteitsgraad in België is 62 procent. In Duitsland ligt de activiteitsgraad ruim 10 procent hoger. Het zijn cijfers van de OESO ter illustratie."
  
  
• "De toestand is ernstig. Anders dan Nederland en Duitsland heeft België de voorbije 20 jaar 30 procent van zijn exportaandeel verloren. Dat is onze koopkracht op lange termijn die bedreigd wordt. Op de vergrijzing zijn we ondanks 25 jaar socialistische excellenties op het departement Pensioenen al evenmin voorbereid."
  
  
• "Johan Vande Lanotte ziet dus wel Duitse splinters, maar geen Belgische balken. Belgische balken die je nooit weg krijgt zonder staatshervorming, laat dat duidelijk zijn. Je kan in dit land pas structureel hervormen als je de structuren hervormt. Het is een en-en-verhaal: sociaal-economisch hervormen gaat hand in hand met confederalisme, met beleid op maat. Het een kan niet zonder het ander."
  
  

geplaatst door Addertje  

Hoe men een strategie noemt die niet past in het plaatje van de PS ?
Verrottingsstrategie

Zo brengt hij onder meer grondwetsartikel 35 te berde. Mogen wij de heer Eyskens aan herinneren dat het de traditionele partijen waren die artikel 35 de grondwet hebben binnengeloodst ? En mogen wij de heer Eyskens er ook op wijzen dat de Franstaligen tot op vandaag weigeren om dat artikel 35 in uitvoering te brengen ?

Aan zijn retoriek te horen zou – als het van Eyskens had afgehangen – de Sovjetunie (USSR) nooit uit elkaar zijn gevallen en zou Praag vandaag nog steeds de hoofdstad zijn van Tsjechoslowakije. Straffer, als het van Eyskens had afgehangen zou België vandaag niet bestaan maar nog steeds deel uitmaken van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Cliëntelisme

De meerderheid van dit land wil in de eerste plaats over haar eigen lot kunnen beslissen. Deze discussie ontwijken de Belgicisten telkens weer met een grote bocht. Veronderstelt dit separatisme ? Voor de enen wel, voor de anderen komt men met confederalisme al heel ver. Eyskens en zijn patriotten verwerpen beiden.

De vraag is dus: hoe denken Eyskens en C° er in te slagen om – onder de permanente druk van PS en de vakbonden – de concurrentiekracht te herstellen waarvan vooral de Vlaamse bedrijven aan bloot staan. Zij zorgen immers voor 80% van de Belgische export? Hoe denkt Eyskens het overheidsbeslag terug te dringen nadat de trado’s het onder leiding van de PS tot historische hoogte hebben gebracht? Hoe hoopt Eyskens het cliëntelisme, dat één van de oorzaken is van dit overheidsbeslag en dat de grote succesfactor is van de PS om zieltjes te winnen, een halt toe te roepen ? Hoe denkt de heer Eyskens alsnog de ineenstorting van ons zo bejubelde maar onbetaalbaar geworden sociale systeem alsnog te kunnen vermijden ? Hoe wil de heer Eyskens de vergrijzing aanpakken met een PS die al decennia in een ontkenningsfase zit ?

En vooral: waarom heeft zijn partij – de CD&V - er nog altijd niet voor gezorgd dat deze problemen al lang zijn opgelost ? Inderdaad, omdat na verkiezingen de CD&V samen met de andere B-partijen van veel belovende Vlaamse voorvechter telkens weer verschrompelt tot het sch(r)oothondje van de PS.

Schuldig verzuim

Waarom slagen volgens de heer Eyskens de Vlaamse traditionele partijen er niet in zich los te wrikken van de dominante PS ? Waarom slaan ze niet met de vuist op tafel om zich te ontdoen van de hegemonie van de Franstaligen en op te komen voor de eigen Vlaamse burgers ? Meer en meer Vlamingen zijn dit schuldig verzuim beu.

En wanneer Bart De Wever een strategie pro Vlaanderen voorstelt die, oh toeval, niet past in het plaatje van de Parti Socialiste (PS) - en bij uitbreiding van alle Franstaligen – dan luidt het bij de B-partijen unisono dat de N-VA een verrottingsstrategie voert. Qué ?

Of men dat nu graag hoort of niet maar welvaart wordt in de eerste plaats gecreëerd door ondernemingen. Die bevinden zich in hoofdzaak in Vlaanderen. Het proces waarbij deze welvaart wordt teniet gedaan is volop aan de gang. De kritiek van Vlaamse ondernemers in de voorbije maanden spreekt hierbij boekdelen. Maar dat is blijkbaar geen bezorgdheid voor de heer Eyskens.

De vlag en de lading

Terloops, wat vindt de heer Eyskens van de recente carrousel rond de politieke benoemingen ? Van de Belgische schuldgraad van 104% ? Van de staatsschuld van 369 miljard euro (iedere seconde groeit ze aan met 507 euro). En ja, hebben we hem al gehoord over Dexia ?

Belgicist Eyskens is tot een gezegende leeftijd gekomen en heeft niets meer de vrezen of te verliezen. Onze Vlaamse kinderen en kleinkinderen des te meer. Ook dat is blijkbaar geen bezorgdheid voor deze burggraaf.

Zou mijnheer Eyskens tot slot een verklaring hebben waarom zijn partij CD&V eigenlijk voluit nog altijd Christen-Democratisch en Vlaams noemt ? Want deze vlag dekt al lang niet meer de lading.

Addertje

Na de verkiezingen verschrompelt de CD&V, samen met de andere B-partijen, telkens weer van veel belovende Vlaamse voorvechter tot het sch(r)oothondje van de PS

geplaatst door Addertje