De Wever bij de volgende balkonscène: your ass is mine!

Jo Claus, N-VA

Tijdens een van de voorbije uitzendingen van ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ (een kwisprogramma op de commerciële tv-zender Vier) noemde StuBru-radiopresentatrice Lisa Smolders de balkonscène (bij de overwinning van de gemeenteraadsverkiezingen door N-VA in oktober 2012) van Bart De Wever ‘Hitleriaans’. ’t Stad is van iedereen, maar vandaag is ‘t efkes van ons’, sprak De Wever.

Om te beginnen slaag ik er maar niet in te snappen dat bijna niemand zich hierover verontwaardigt. Vergeleken worden met Hitler levert niet bepaald een eerzame titel op. De Wever moet waarschijnlijk gedacht hebben dat het beter is dergelijke idiotie te negeren en zijn tijd te steken in nuttiger zaken.

Dan zal ik het maar even opnemen voor mijn voorzitter.

Sta me toe even de simplistische vergelijking van Smolders tussen De Wever en Hitler te ontkrachten. Heeft De Wever opgeroepen tot haat? Neen. Heeft hij de holocaust verheerlijkt? Neen. Heeft hij de suprematie der ariërs bejubeld? Neen. Waar heeft Smolders dan de vergelijking vandaan? Het is gewoon traditie bij de groenen (Smolders was van 2007 tot 2009 gemeenteraadslid voor Groen); wanneer ze verkiezingen verliezen (en daar hebben ze wel wat ervaring mee) worden ze giftig en dan zijn alle termen goed om de tegenstanders te belasteren.

Wat heeft De Wever dan wel gedaan?

De Wever heeft gewoon een verkiezingsoverwinning gevierd, samen met de sympathisanten van de N-VA. De N-VA had die dag immers een derde van de Antwerpse bevolking achter zich. Die dag heeft niemand anders dan zijn partij de politiek kleur gegeven. Die dag was de N-VA de politieke overwinnaar van ’t stad. Diezelfde avond op het balkon was ’t stad in figuurlijke zin dan ook efkes van De Wever, de N-VA en haar kiezers. De slogan van De Wever was dan ook geheel correct, al is het voor de linkse klasse nooit goed. Had hij gewoon gezegd dat Antwerpen politiek achter de N-VA stond, dan had Smolders wel gezegd dat twee derde van Antwerpen niet achter hem stond en dat die dan maar beter op het balkon hadden gestaan. Voor Smolders was er maar één goed alternatief en dat was een overwinning van haar partij, Groen.

Your ass is mine

Ik zou de slogan van De wever durven vergelijken met die van Natalia in het Sportpaleis alwaar ze tijdens één van haar gesmaakte shows het publiek toesprak met de woorden ‘Tonight your ass is mine’. Bedoelde ze daarmee dat ze zich het gat van alle aanwezigen zou toe-eigenen? Gezien eenieder met zijn eigen gat huiswaarts is gekeerd, is het duidelijk dat het slechts om een slogan ging, een quote die paste in de sfeer van het evenement. Natalia bedoelde met haar uitspraak niets meer dan dat alle aanwezigen op haar tonen en op haar muziek zouden dansen en feestvieren. Zij dicteerde de muzikale wet die avond in het sportpaleis en iedereen vond dat goed, daar waren ze immers voor gekomen. Natalia stond daar, deed waar ze goed in is en iedereen onderwierp zich aan Natalia. ‘Your ass is mine’ was in dat verband een vettige, sfeervolle, toepasselijke quote zoals we dat van Natalia gewend zijn.

Mocht Natalia in het sportpaleis gescandeerd hebben dat het ‘stad efkes van haar was’, dan had smolders haar zeker applaus gegeven. Mocht De Wever de bevolking hebben toegesproken met de woorden ‘Your ass is mine’, dan had Smolders hem vermoedelijk een viespeuk genoemd.

We moeten het Smolders wel nageven, ze weet veel. Maar veel weten is helaas nog geen synoniem voor intelligentie, laat staan voor integriteit.

Beterschap, Lisa!

Jo Claus op LVB.be

geplaatst door Addertje  

België is niet klaar om van eventuele groeihervatting te profiteren

Terwijl buiten de herfst toeslaat, is op de arbeidsmarkt een zwaluw gesignaleerd. Het uitzendbedrijf Manpower ziet voor het eerst in twintig maanden een positief cijfer.

Pas op daarmee. De cijfers van Manpower zijn wel betrouwbaar, maar de economie niet. De situatie kan morgen alweer omslaan. En als de lente echt in aantocht is, als er groei op komst is, zal het zeker geen uitbundige maar hooguit een bescheiden groei zijn.

Maar goed, er is hoop.

Is dit land dan klaar om die beperkte groei maximaal in banen om te zetten?

Het ziet er niet goed uit.

Maatregelen waarmee je optimaal kan profiteren van nieuwe groei, moet je niet beginnen te bedenken als de lente doorbreekt; die moet je doorvoeren als het slecht gaat, om klaar te zijn als het goed begint te gaan. En dat is niet afdoende gebeurd.

Hoe staat het met onze competitiviteit?

Slecht, maar Vlaams minister-president Kris Peeters en federaal premier Elio Di Rupo kondigden een historisch initiatief aan: een competitiviteitspact met complementaire maatregelen van beide bestuursniveaus.

Maar erg concreet is dat nog niet. En als het er komt, zal het weer bestaan uit een reeks zeer kleine algemene maatregelen en kleine doelgroepmaatregelen. Die zullen allemaal zo homeopatisch klein zijn dat alleen op een placebo-effect gerekend kan worden.

Over een tweede hoeksteen, een aanpassing van de ondernemingsfiscaliteit, is veel ideologisch wapengekletter te horen, maar daarvan moet nu niets verwacht worden.

Aan de derde hoeksteen, de modernisering van de arbeidswetgeving, is nauwelijks iets gebeurd en is ook weinig te verwachten.

De sociale partners zijn nog krampachtig bezig met wat ze 50 jaar geleden hadden moeten doen: een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden uitwerken.

Intussen werken Vlaanderen en Wallonië wel hard aan de vierde hoeksteen: het innovatiever maken van de economie. Ze boeken daarmee soms merkwaardige successen. Maar nog niet genoeg. Onze economie is daarmee nog niet echt van aanschijn veranderd.



Uittreksel - Guy Tegenbos in DS

geplaatst door Addertje  

Stratego van de N-VA

• "Als de N-VA niet onmisbaar is, dan is de kans zeer groot dat de partij opzij wordt gezet. De traditionele partijen snakken naar een lange periode van communautaire rust. Ze weten dat vijf jaar een eeuwigheid is in de politiek en rekenen er op dat het N-VA momentum voorbij zal zijn in 2019. De N-VA kan dit rampscenario enkel vermijden door incontournable te worden in het Vlaams Parlement. Daartoe moeten N-VA en Vlaams Belang samen ongeveer 47% halen, dit is 10% meer dan bij de provincieraadsverkiezingen. Die stemmen moet de N-VA weghalen bij Open VLD en CD&V. Dat zal enkel lukken met een stevig sociaal-economisch verhaal: ‘een stem vóór de N-VA is een stem tegen een nieuwe PS-belastingregering. Wat de N-VA vandaag doet in Antwerpen, kan ze volgend jaar herhalen in Vlaanderen én België: de spilzieke en belastinggeile socialisten buitenknikkeren en écht het verschil maken.’ Dit is de meest verleidelijke boodschap om kiezers weg te lokken bij VLD en CD&V."
  
  
• "Maar de verhaallijn van het confederalisme dreigt daarbij een vervelende stoorzender te worden. Want als de N-VA de regeringsvorming wil koppelen aan het confederalisme, dan rolt ze juist de rode loper uit voor de PS. Die partij zal dan in elk geval nodig zijn, hetzij om de meerderheid te leveren voor het confederalisme, hetzij om dit confederalisme af te blokken in een anti-N-VA-coalitie. Daarom is het strategisch een goede zet om dat confederalisme wat naar het achterplan te verschuiven. Op die manier zal de N-VA allicht stemmen verliezen aan het Vlaams Belang, maar er winnen bij de traditionele partijen. Het aantal V-zetels zal stijgen, en dat is het enige wat telt."
  
  
• "Het is natuurlijk Bart De Wever (en niet Siegfried Bracke) die de moeilijke boodschap (van een strategische koerswending) had moeten brengen, en die meteen al zijn gezag in de weegschaal had moeten leggen om die ook verkocht te krijgen. Nu was het een communicatieve miskleun van formaat. Als het ene partijboegbeeld over het andere moet zeggen ‘ik weet niet wat hem heeft bezield’, dan weet je het wel. Dit is het soort van slechte en zelfdestructieve cinema waarop de VLD tot nu toe het patent had. Maar de N-VA, met haar (zogezegd) gestroomlijnde en perfect georkestreerde communicatie, is wel de laatste partij van wie je zoiets zou verwachten."
  
  
• "En er is nog een ander probleem: wat met het groots opgezette confederalisme-congres van eind januari? (…) De partij heeft te zwaar ingezet op dat confederalisme-congres om het nog onder het tapijt te kunnen vegen zonder dat het te veel opvalt. Wellicht zal het institutionele thema op het congres minder prominent zijn dan oorspronkelijk gepland, en worden ingebed in de nieuwe sociaal-economische verhaallijn. Het zal daarbij helpen dat de congresteksten al einde oktober bekend zullen raken. Wat de N-VA nu precies onder confederalisme verstaat zal dan oud nieuws zijn op het moment van het congres zelf, eind januari. Dit zal de partij toelaten om het congres open te trekken, voorbij het confederalisme, en een ‘fond’ te leggen voor de overwegend sociaal-economische boodschap waarmee men in mei naar de kiezer wil trekken."
  
  
• "Het is normaal dat er vanuit de Vlaams Beweging uiterst sceptisch wordt gereageerd op het stratego van de N-VA. Hoe kan een Vlaams-nationale partij nu het communautaire programma naar het achterplan schuiven? (…) Men moet ook aanvaarden dat een partij een andere logica volgt. In tegenstelling tot drukkingsgroepen zijn partijen onderworpen aan de ijzeren wetten van de politieke markt. Ze worden willens nillens meegezogen in een meedogenloze en bikkelharde competitie om stemmen en macht. De marktwaarde van elke partij wordt elke verkiezing opnieuw genadeloos in kaart gebracht. Voor de V-partijen geldt de oude GB-slogan: ‘twee miljoen kiezers, dat moet je verdienen, elke verkiezing opnieuw’. Dat is nogal wat anders dan een vereniging met een paar duizend leden in de lucht houden. Een bepaalde strategie kan perfect verantwoord en zelfs onvermijdelijk zijn volgens een partijpolitieke marktlogica, maar kronkelig en perfide lijken in de ogen van een drukkingsgroep, die niet onderhevig is aan de harde wetmatigheden van de politieke markt."
  
  
• "De periodieke electorale beursnotering maakt ook dat partijen voortdurend denken in termen van vóór en na. Vóór 25 mei komt het erop aan om de verkiezingen te winnen. Ná 25 begint een nieuw tijdperk (en bovendien een dat dit keer een eeuwigheid zal duren). Vóór 25 mei komt het erop aan om de beste kaarten in handen te krijgen. En voor de N-VA is de onmisbaarheid in het Vlaams Parlement dé cruciale troefkaart. Na 25 mei zal het zaak zijn om die kaarten zo goed mogelijk uit te spelen. Maar hoe de N-VA dat spel dan zal spelen zal ook en vooral afhangen van de bredere politieke constellatie op dat moment."
   
• "Het enige wat nu telt vanuit Vlaams-nationaal oogpunt is dat de N-VA met een geloofwaardig en consistent verhaal naar de kiezer stapt, een verhaal waarmee zoveel mogelijk centrum-rechtse VLD- en CD&V-kiezers kunnen worden verleid. Wat het post 25 mei-tijdperk betreft is er eigenlijk maar één zekerheid: als de traditionele partijen erin slagen om de N-VA opzij te zetten (en ik herhaal, de kans daarop is groot), dan zullen het confederalisme en de staatshervorming voor lange tijd allesbehalve een prioriteit zijn. Dan begint een jarenlange tocht door de troosteloze woestijn van de Belgische contra-reformatie."

Uittreksels uit artikel van Prof. Bart Maddens op Doorbraak.be

Lees hier het volledige artikel

geplaatst door Addertje  

Het wurgende establishment

Wordt België een autoritaire staat? Een wispelturige nep-democratie met een slaafse pers, een oppositie die grotendeels buiten spel gezet wordt en met vervolging van dissidenten? Of speelt de oligarchie het hier slimmer? Vele waarnemers wezen al op de sterke collusie tussen het politieke establishment en de top van haar bedrijfsleven. De leiders van de politieke partijen, de vakbonden, de mutualiteiten en de CEO's van banken, holdings en de grote (semi-)openbare maatschappijen vormen een kaste, lui die mekaar eindeloos gunsten toedelen en de hand boven het hoofd houden.

Getuige daarvan het stuitende gebrek aan vervolging van de verantwoordelijken voor de miljarden-debacles bij Dexia, Gemeentelijke Holding, Arco en Ethias, en bij Belgocontrol, de NMBS, ... en de slechts symbolische straffen voor ex-directeurs van Fortis. De lijst van de mislukkingen in het bestuur is lang, maar de lijst van diegenen die daarvoor vervolgd worden ultra-kort, want quasi leeg. Erger, hier mogen verantwoordelijke bestuurders voor miljarden-fiasco's officieel zelfs vereffenaar worden van hun eigen puinhoop! Francine Swiggers, één van de hoofdverantwoordelijken voor de catastrofes bij Arco en Dexia, is nu vereffenaar van Arco. Zoiets is een gigantische schande, een aanfluiting van de rechtsstaat.

Het gros van de pers zwijgt echter over de objectieve verantwoordelijkheid van de bestuurders van deze maatschappijen, vooral politici. Het geeft dat veel minder aandacht dan de beweerde verdiensten van een federale coalitie die de crisis zogenaamd onder controle aan 't krijgen is.

Maar of dat laatste ook zo is, daarvoor zijn er geen harde bewijzen. Diezelfde pers negeert al even vlot dat een Belgische regering, zelfs indien ze kordaat en verstandig zou handelen, de crisis niet kan onder controle krijgt; daarvoor hebben de regeringspartijen teveel privileges te verdedigen en is België meerdere maten te klein. Wat ze wel zou kunnen en moeten doen, is het contraproductieve beleid van haar voorgangers, waardoor die de crisis niet enkel hielpen veroorzaken maar ook nog verergeren en verlengen, terugdraaien. Daar moet Di Rupo I echter nog aan beginnen.

Harde aanwijzingen voor de stelling dat de crisis nog lang gaat duren en dat mede omdat de regeringen zwaar tekort schieten, die zijn er echter in overvloed.

De laatste maanden hoorden we daarenboven kritische economen klagen dat ze bedreigd worden. Zowel Geert Noels (Econopolis), als Ivan Van de Cloot (Itinera) als Johan Van Over 't Veldt (Trends) luidden eerder al de noodklok. Ze signaleerden zware druk en regelrechte bedreigingen. Gezien de aard van deze aanklachten en de auteurs ervan lijken die klachten terecht. Of hun analyse van het beleid klopt, dat zal de toekomst uitwijzen. Onze eigen analyse lijkt hun kritiek te bevestigen. Maar één ding staat nu al vast: zo'n dreigementen zeggen de politici die die bedreigingen uitten alle democratische afspraken op.

Kort daarop bekloeg Geert Lenssens, één van de advocaten van gedupeerde Arco-coöperanten zich over druk om zich terug te trekken. Hij vertegenwoordigt een aantal aandeelhouders die de vereffenaars, Francine Swiggers, Mark Tinant en Ludo Foqué, een gebrek aan transparantie verwijten, plus te vage rapportering en tegenstrijdigheid van belangen. De vereffenaars waren inderdaad zelf bestuurders van Arcopar wat een bizarre situatie oplevert die strijdig is met fundamentele beginselen van de rechtsstaat. 

Tegelijk krijgen de dagbladen een bijzonder gulle federale subsidiëring. Dat maakt de krantenbedeling spotgoedkoop, vergeleken met de werkelijke kosten. Die subsidie wordt door media-experten op enkele honderden miljoenen per jaar geschat. Ze menen dat die voorkeursbehandeling ook een onprofessionele vriendelijkheid tegenover het federale gezag bevordert. De nieuwe, digitale media krijgen echter geen enkele reële steun. Teveel kritische stemmen in die nieuwe media?

En zonet neemt Tecteo, een door de PS gecontroleerde intercommunale, l’Avenir over van Corelio. Tecteo onderhandelt ook over overname van andere dagbladtitels. Maar nergens vindt men uitleg over het belang van media voor de openbare dienstverlening die deze intercommunale moet leveren. Kortom, alles wijst hier op een federale coalitie die haar invloed op de media nog verder wil versterken.

Het Belgische establishment, met vooral de ACW en de PS in de frontlinie, lijkt de aard van het politieke bestel fundamenteel te willen veranderen. In '92 omschrijf prof. Wilfried Dewachter dat nog als 'De mythe van de parlementaire democratie'. Dat degenereerde toen even met zwaar geweld binnen de PS, met de moorden op André Cools en een te kritische journalist. Weinigen weten dat toen ook twee financiële verantwoordelijken van de socialistische mutualiteit vermoord werden. Maar die ontsporingen niet te na gesproken, bleef het nog 'redelijk beschaafd'. Daar lijkt nu verandering in te komen: het establishment grijpt naar de vuile wapens.

Rudi Dierick, hoofdredacteur Bron (de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Over Menen en onbeschofte manieren

geplaatst door Addertje  

“De zaken lopen beter als een Franstalige socialist aan het roer staat”

• “De regering Di Rupo is allesbehalve een centrumrechtse regering. Welke andere Europese regering heeft de lasten op kapitaal zo sterk verhoogd? Van de budgettaire inspanning van ruim 20 miljard komt er 6 miljard uit kapitaal. Wie heeft de kleine pensioenen en de lage lonen verhoogd? Niemand anders Wie heeft de pensioenleeftijd kunnen behouden? Onze ergering. Di RUpo I is een sociale regering; Het is dus zekier geen toeval dat deze regering populair is.”

• “Wij zijn erg trots op het feit dat een regering die door een socialist wordt geleid al zo veel poslitieve dingen voor ons land heeft kunnen realiseren. In het verelden waren wij altijd eenpartij die de coalitie vulde. Nu bepalen we de koers. We hebben kunnen bewijzen dat de zaken beter lopen als een Franstalige socialist aan het roer staat.”

• Dankzij de staatshervorming zijn de communautaire spanningen geluwd, zijn de deelstaten meer vragende partij om samen met het federal niveau te werken Dat is nuttig.”
  
  
  
  

Paul Magnette, PS-Voorzitter in De Morgen

geplaatst door Addertje  

“Met die aanpak (rechttoe-rechtaanstijl) maken we ons niet overal geliefd en zo hoort het. Met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes. Dat leidt soms tot heftige reacties die het leven er niet altijd eenvoudiger op maken. Een typische verdediging bestaat erin vooringenomenheid en partijdigheid te claimen.

Onze kritiek op de regering-Di Rupo hangt heel vaak samen met de enorme kloof die er gaapt tussen wat deze regering zegt te doen en wat ze effectief doet.

Neem nu de begroting. Ja, het klopt dat deze regering het begrotingstekort niet uit de hand liet lopen, hoewel de staatsschuld toch weer tot boven de 100 procent van het bruto binnenlands product opliep. Maar het is zeer fout te pretenderen dat er door deze regeerploeg een stevig begrotingsbeleid op de lange termijn werd uitgestippeld en uitgevoerd.

Sla er, bijvoorbeeld, het rapport van de Vergrijzingscommissie op na en je weet dat we in België, net als in nogal wat landen, nauwelijks voorbereid zijn op de vergrijzingstsunami die op ons afkomt. Ondanks alle retoriek over begrotingsdiscipline geldt voor de regering-Di Rupo, net als voor de meeste regeringen voor haar, schuldig verzuim in de publieke financiën.

Het verschil tussen woord en daad merk je ook bij de loonkosten. Nagenoeg alle excellenties erkennen dat onze economie met een zware loonkostenhandicap kampt. Hij bedraagt minstens iets in de buurt van de 10 procent of 13,5 miljard euro, want de privésector in België heeft een globale loonrekening van afgerond 135 miljard euro. Kom je dan af met maatregelen voor 250 tot 500 miljoen euro, dan bestrijd je een uitslaande brand met een waterpistooltje. In die omstandigheden blijven beweren dat je als regering echt werk maakt van het verkleinen van de loonkostenhandicap is demagogie.”

Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur, in Trends

geplaatst door Addertje  

"Vlaanderen voor Elio, Elio voor de Vlamingen"

"Voor de Vlamingen is Di Rupo hoe dan ook een fantastische zaak. Hij heeft gedaan wat ze wilden: BHV splitsen, een zesde staatshervorming klaarspelen die Wallonië grote financiële moeilijkheden zal bezorgen. Heel wat bevoegdheden zijn immers afgestaan zonder algehele financiering: de armere en met meer schulden overladen Waals Gewest en Communauté Wallonie-Bruxelles zullen de inkomstenderving moeizamer compenseren dan Vlaanderen. Di Rupo heeft de federale begroting ook zo goed gesaneerd als hij kon, dus ja: voor het noorden is hij nog beter uitgekomen dan een Vlaamse premier. Zijn bekende uitspraak in het begin van de regeerperiode voorspelde het al: ‘De Vlaamse partijen die in de regering zijn gestapt – voor CD&V na lang aarzelen – moeten voor hun engagement beloond worden.’ Dat is gebeurd. Dat zal zich in de volgende regeerperiode doorzetten: Vlaanderen voor Elio, Elio voor de Vlamingen.

De copernicaanse revolutie is hoe dan ook een feit. Het begrip werd door Kris Peeters bijna vijf jaar geleden gelanceerd. Hij zet die in de praktijk om door het federale premierschap te negeren. Het is een slecht teken voor het land. In mijn glazen bol zie ik dat de Vlaamse partijen vanaf 2014 hun zwaargewichten definitief naar het Martelaarsplein sturen. Peeters en Crevits zijn er al. Zeker nu de Senaat met zijn behoefte aan kandidaten met nationale bekendheid geen rechtstreekse verkozenen meer zal tellen. De Wetstraat wordt in alle opzichten – budgettair en in aanzien – tweede garnituur. Geen enkel land ter wereld, zelfs federaal, kent zo’n situatie. Een Belgicist zou zich voor minder zorgen moeten maken. Of misschien troost hij zich met de gedachte dat de vriend van de koning, de rots in de branding aan het roer blijft: Elio."

Christiophe Deborsu, Franstalig journalist bij Woestijnvis, in DS

geplaatst door Addertje  

Mag de kiezer in 2014 ook meespreken?

In het kader van de boodschap van Siegfried Bracke (N-VA) in de krant vorig weekend bleef in al het geschrijf en gewrijf daarrond opvallend genoeg één element zo goed als onvermeld.

“Niemand kwam op het idee om de rol van de kiezer centraal te stellen. De veel gehoorde bewering dat N-VA geïsoleerd staat met haar confederalisme-eis gaat uitsluitend uit van een optelsom van partijeneenheden. De techniek is bekend: Vlaams Belang telt niet mee; de Franstalige partijen – die des te meer meetellen – zijn allemaal tegen en CD&V en Open Vld alleen in naam confederaal maar hechten daar geen betekenis (meer) aan. SP.a en Groen trokken die kaart nooit. Slotsom: N-VA staat geïsoleerd tegen een veelvoud van tegenstrevers.

Als N-VA in 2014 20% van de stemmen haalt, dan zal die partij wellicht niet eens worden uitgenodigd voor regeringsbesprekingen (al zeker niet op Belgisch niveau). Mag ze toch aanschuiven dan vereist het politieke fatsoen dat De Wever en co zich bij zo’n score tevreden stellen – als ze al in de regering willen stappen – met borrelnootjes. Het woord confederalisme moet dan zelfs niet worden uitgesproken, want daar hangt dan echt te weinig gewicht aan.

Vanaf het getal 30% begint die situatie te wijzigen. Mocht N-VA 40% van het Vlaamse electoraat kunnen overtuigen, met daarnaast nog zo’n 10% Vlaams-nationale hardliners van Vlaams Belang en …% (vul zelf in, maar meer dan nul) Vlaamsgezinden in CD&V en Open VLD, dan kan die eis om de verhouding België/Vlaanderen om te keren tot Vlaanderen/België toch niet genegeerd worden? Dan zijn CD&V en Open VLD het aan de essentie van de democratie verplicht om mee op de N-VA-kar te springen.

Kortom, het gewicht van een partij en van een programma wordt door de kiezer bepaald. Wie nu zegt dat N-VA geïsoleerd staat, miskent het wezen van ons democratisch bestel. Vreemd, dat de voorbije dagen dat ‘detail’ voor het gemak even werd vergeten."

Peter De Roover, chef politiek, op DOORBRAAK.be

geplaatst door Addertje  

Dit kunnen ze niet Menen

Vlaanderen blijft in meerdere opzichten bijzonder. Hier ontstaat zowaar een mediarel omdat een gemeente beslist heeft de wet na te leven. Dit kunnen ze niet menen, denk je dan, want er zijn veel goede redenen om te doen wat Menen doet.

Het bestuur van de stad Menen, dicht tegen de Franse grens en de Belgische taalgrens, nam de spectaculaire beslissing de wet te zullen naleven in de contacten met particulieren aan de gemeenteloketten. Artikel 12 van de wet op het gebruik van de talen in bestuurszaken is nochtans duidelijk: ‘Iedere plaatselijke dienst, die in het Nederlandse, het Franse of het Duitse taalgebied is gevestigd, gebruikt uitsluitend de taal van zijn gebied voor zijn betrekkingen met de particulieren, onverminderd de mogelijkheid die hem gelaten wordt aan de particulieren, die gevestigd zijn in een ander taalgebied, te antwoorden in de taal waarvan de betrokkenen zich bedienen.’

Als iemand uit Wallonië zich in het Frans richt tot een Vlaamse gemeente, dan staat het die gemeente dus vrij te antwoorden in het Frans. Als een inwoner van Menen zich van het Frans bedient aan het gemeenteloket, dan vormt het een inbreuk op de wet (1) om in het Frans te antwoorden.

De beslissing van Menen om de wet niet langer te overtreden, zorgde bizar genoeg voor een hoop persheisa. Die heeft alvast de verdienste duidelijk gemaakt te hebben dat vele gemeenten de wet wél aan de laars lappen. Er is dus wel degelijk reden tot opschudding en verontwaardiging: dat officiële besturen illegaal handelen is hier schering en inslag. Overheidsbesturen die de wet overtreden, verliezen nochtans elk moreel recht van de burgers te eisen de regels wel na te leven. (2)

Inwoners van Menen of andere Vlaamse gemeenten die verwachten in het Frans geholpen te worden, eisen faciliteiten op die de wetgever hen niet verleent. Faciliteiten bestaan maar worden nadrukkelijk beperkt tot een reeks gemeenten. Menen staat niet in dat lijstje. Voor de liefhebbers, zie bovengenoemde wet. Gemeenten die wel aan die wens voldoen, negeren de voorziene procedures om rechtsregels in te voeren en zo nodig te wijzigen en daarmee een basisregel van de rechtstaat. (3)

Vlaamse gemeenten die toch Frans gebruiken – of Waalse Nederlands – overtreden niet alleen de wet, verliezen hun moreel gezag en miskennen de rechtstaat, ze discrimineren bovendien. Een Tsjetsjeen of Oeigoer wordt niet in de eigen taal bediend net zo min als een Berber of een Koerd. Die ‘soepele’ gemeenten negeren dus ook de wet die discriminatie verbiedt. (4)

Als aan de andere kant van het loket toevallig een Tsjetsjeen in overheidsdienst zit, dan wordt de Tsjetsjeen wel geholpen? Dit heet dan weer ‘willekeur’. (5)

Nog een vraagje aan de liefhebbers van ‘pragmatisme’: moeten loketbedienden in Vlaanderen Frans verstaan en spreken of mogen ze dat? Wordt het helpen in het Frans een recht of een kwestie van geluk? Wie verwacht dat in alle Vlaamse gemeenten Frans wordt gebruikt aan het gemeenteloket moet de bedienden daartoe verplichten en bij de aanwerving een bijkomende taalvereiste opleggen. Gaan we alle gemeentelijke loketbedienden die daar niet aan voldoen, overhevelen naar een dienst waarbij ze niet in contact komen met het publiek? Uiteraard moet die regel ook in Wallonië worden opgelegd dan. Wie revolutie wil, hier ligt het recept klaar voor een lawine aan terechte sociale onrust. (6)

Zelfs zonder ook maar één taalargument aan te halen, zijn er tenminste zes goede redenen om de (taal)wet gewoon te volgen. Even nadenken volstaat om ze te vinden. Mooi dat ze het menen met behoorlijk bestuur, daar in Menen.



Bron: Doorbraak.be

geplaatst door Addertje  

Om goed te liegen moet je eerst je eigen leugens geloven

In het artikel 'Meer bochten in communicatie van N-VA dan in Francorchamps' op Knack.be bewijst Wouter Beke eens te meer dat sommige politici wel heel goed kunnen liegen. Beke gelooft zelfs zijn eigen leugens.

• Beke zegt dat de N-VA-communicatie nog meer bochten vertoont dan het circuit van Francorchamps.

CD&V maakt inderdaad doorgaans slechts één grote bocht van 180°: weliswaar altijd ná de verkiezingen. En dan is het geen bocht in de communicatie maar in de door de coalitie gesloten akkoorden waarmee de Vlaamse kiezer wordt bedrogen. Bart De Wever daarentegen kan na zijn zogezegde communicatie-bocht de kiezer nog steeds recht in de ogen kijken.

• Beke verwerpt de negatieve visie van de N-VA op de huidige toestand. Hij stelt: "Het is gemakkelijk om een lijst van problemen op te stellen, maar de echte vraag vandaag is wat men daaraan kan doen".

FOUT. De echte vraag vandaag is wat de regering de voorbije legislatuur aan die problemen heeft gedaan ? De vraag over het “wat” komt vandaag te laat.

• Beke benadrukt dat de CD&V van een "positief federalisme" vertrekt. Dat kan best zijn. Maar hij vergeet er dan wel bij te vermelden dat de CD&V vertrekt van een “voor de Franstaligen” positief federalisme waarbij de Vlamingen worden bedrogen.

• "De deelstaten moeten de motor van het land zijn en dat wordt mogelijk gemaakt door de zesde staatshervorming." Euhhh, zou Beke dat nu waarlijk zelf geloven ? Of liegt hij zichzelf vandaag maar wat voor omdat hij zich in 2011 had vastgereden in de beruchte fuik van de PS en er niet meer is uitgeraakt ? Of misschien heeft hij vandaag gewoon geen andere uitweg dan zijn eigen miskleunen te verdedigen.

• Volgens Beke begint de pensioenhervorming zijn vruchten af te werpen. De heer Beke is wel heel vlug tevreden. Want de waarschuwingen van de voorbije maanden spreken hem radicaal tegen en zijn integendeel erg verontrustend: “Vergrijzing kost veel meer dan geschat”, “Ontmijn de bom”, “Denken en doen”.

De verkiezingspropaganda waarbij alles uit de kast wordt gehaald om de volkverlakkerij te camoufleren komt nu echt op gang…

Addertje

Gelooft Beke dat nu waarlijk zelf ? Of liegt hij zichzelf vandaag maar wat voor omdat hij zich in 2011 had vastgereden in de beruchte fuik van de PS en er niet meer is uitgeraakt ?

geplaatst door Addertje  

• "Voor één keer zijn Johan Vande Lanotte en ik het eens over een Merkel . De armoede daalt inderdaad in Vlaanderen, ik haal dat ook aan in mijn voorstelling De stand van het land. Alleen vergelijk ik Vlaanderen niet met Duitsland, maar met onze Waalse buren. Daar is de armoede immers dubbel zo hoog, en loopt ze ook niet terug. Dat dit alles gebeurt onder het dak van dezelfde sociale zekerheid, bewijst overigens dat het economisch DNA van Vlaanderen en Wallonië verschillend is, en dat je beleid op maat moet kunnen voeren. Vlaanderen is een open, inclusieve economie, gericht op de wereld. Wallonië is veel meer een – om de term van Geert Noels te gebruiken – afhankelijkheidseconomie. Of in de woorden van PS-voorzitter Paul Magnette: ‘We hebben nooit geloofd in de actieve welvaartsstaat.’"
  
  
• "Duitsland heeft inderdaad meer working poor dan België, maar niet noemenswaardig meer dan een land (van gelijkaardige grootte) als Frankrijk. En dan zwijgen we nog over alle kwetsbare groepen die in België van de arbeidsmarkt worden gehouden: nergens in de EU zijn er minder mensen met een migratieachtergrond aan het werk dan in België. Niet iets waar de socialisten na 25 jaar regeringsdeelname mee te koop lopen. Ik begrijp dat."
  
  
• "Vandaag zit de werkloosheid in het land van Merkel op het laagste punt ooit. Wij zitten op het hoogste punt in 14 jaar. Dat er excessen zijn in Duitsland, dat zal wel. Het lijkt me net de taak van de politiek om die excessen aan te pakken, niet om een globaal succesvol systeem af te schieten."
  
  
• "Jammer genoeg staan de hefbomen op federaal niveau meestal ingesteld op de afhankelijkheidseconomie naar PS-model. De passieve kosten in de werkloosheidsuitkeringen bedragen in België bijna 2 procent van het bbp. In Duitsland is dat de helft. We blijven het enige land ter wereld waar de werkloosheidsuitkering onbeperkt blijft in de tijd. De loonwig voor een laag arbeidsinkomen in België is 50,5 procent, in Duitsland is dat 5 procent minder. De activiteitsgraad in België is 62 procent. In Duitsland ligt de activiteitsgraad ruim 10 procent hoger. Het zijn cijfers van de OESO ter illustratie."
  
  
• "De toestand is ernstig. Anders dan Nederland en Duitsland heeft België de voorbije 20 jaar 30 procent van zijn exportaandeel verloren. Dat is onze koopkracht op lange termijn die bedreigd wordt. Op de vergrijzing zijn we ondanks 25 jaar socialistische excellenties op het departement Pensioenen al evenmin voorbereid."
  
  
• "Johan Vande Lanotte ziet dus wel Duitse splinters, maar geen Belgische balken. Belgische balken die je nooit weg krijgt zonder staatshervorming, laat dat duidelijk zijn. Je kan in dit land pas structureel hervormen als je de structuren hervormt. Het is een en-en-verhaal: sociaal-economisch hervormen gaat hand in hand met confederalisme, met beleid op maat. Het een kan niet zonder het ander."
  
  

geplaatst door Addertje  

Hoe men een strategie noemt die niet past in het plaatje van de PS ?
Verrottingsstrategie

Zo brengt hij onder meer grondwetsartikel 35 te berde. Mogen wij de heer Eyskens aan herinneren dat het de traditionele partijen waren die artikel 35 de grondwet hebben binnengeloodst ? En mogen wij de heer Eyskens er ook op wijzen dat de Franstaligen tot op vandaag weigeren om dat artikel 35 in uitvoering te brengen ?

Aan zijn retoriek te horen zou – als het van Eyskens had afgehangen – de Sovjetunie (USSR) nooit uit elkaar zijn gevallen en zou Praag vandaag nog steeds de hoofdstad zijn van Tsjechoslowakije. Straffer, als het van Eyskens had afgehangen zou België vandaag niet bestaan maar nog steeds deel uitmaken van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Cliëntelisme

De meerderheid van dit land wil in de eerste plaats over haar eigen lot kunnen beslissen. Deze discussie ontwijken de Belgicisten telkens weer met een grote bocht. Veronderstelt dit separatisme ? Voor de enen wel, voor de anderen komt men met confederalisme al heel ver. Eyskens en zijn patriotten verwerpen beiden.

De vraag is dus: hoe denken Eyskens en C° er in te slagen om – onder de permanente druk van PS en de vakbonden – de concurrentiekracht te herstellen waarvan vooral de Vlaamse bedrijven aan bloot staan. Zij zorgen immers voor 80% van de Belgische export? Hoe denkt Eyskens het overheidsbeslag terug te dringen nadat de trado’s het onder leiding van de PS tot historische hoogte hebben gebracht? Hoe hoopt Eyskens het cliëntelisme, dat één van de oorzaken is van dit overheidsbeslag en dat de grote succesfactor is van de PS om zieltjes te winnen, een halt toe te roepen ? Hoe denkt de heer Eyskens alsnog de ineenstorting van ons zo bejubelde maar onbetaalbaar geworden sociale systeem alsnog te kunnen vermijden ? Hoe wil de heer Eyskens de vergrijzing aanpakken met een PS die al decennia in een ontkenningsfase zit ?

En vooral: waarom heeft zijn partij – de CD&V - er nog altijd niet voor gezorgd dat deze problemen al lang zijn opgelost ? Inderdaad, omdat na verkiezingen de CD&V samen met de andere B-partijen van veel belovende Vlaamse voorvechter telkens weer verschrompelt tot het sch(r)oothondje van de PS.

Schuldig verzuim

Waarom slagen volgens de heer Eyskens de Vlaamse traditionele partijen er niet in zich los te wrikken van de dominante PS ? Waarom slaan ze niet met de vuist op tafel om zich te ontdoen van de hegemonie van de Franstaligen en op te komen voor de eigen Vlaamse burgers ? Meer en meer Vlamingen zijn dit schuldig verzuim beu.

En wanneer Bart De Wever een strategie pro Vlaanderen voorstelt die, oh toeval, niet past in het plaatje van de Parti Socialiste (PS) - en bij uitbreiding van alle Franstaligen – dan luidt het bij de B-partijen unisono dat de N-VA een verrottingsstrategie voert. Qué ?

Of men dat nu graag hoort of niet maar welvaart wordt in de eerste plaats gecreëerd door ondernemingen. Die bevinden zich in hoofdzaak in Vlaanderen. Het proces waarbij deze welvaart wordt teniet gedaan is volop aan de gang. De kritiek van Vlaamse ondernemers in de voorbije maanden spreekt hierbij boekdelen. Maar dat is blijkbaar geen bezorgdheid voor de heer Eyskens.

De vlag en de lading

Terloops, wat vindt de heer Eyskens van de recente carrousel rond de politieke benoemingen ? Van de Belgische schuldgraad van 104% ? Van de staatsschuld van 369 miljard euro (iedere seconde groeit ze aan met 507 euro). En ja, hebben we hem al gehoord over Dexia ?

Belgicist Eyskens is tot een gezegende leeftijd gekomen en heeft niets meer de vrezen of te verliezen. Onze Vlaamse kinderen en kleinkinderen des te meer. Ook dat is blijkbaar geen bezorgdheid voor deze burggraaf.

Zou mijnheer Eyskens tot slot een verklaring hebben waarom zijn partij CD&V eigenlijk voluit nog altijd Christen-Democratisch en Vlaams noemt ? Want deze vlag dekt al lang niet meer de lading.

Addertje

Na de verkiezingen verschrompelt de CD&V, samen met de andere B-partijen, telkens weer van veel belovende Vlaamse voorvechter tot het sch(r)oothondje van de PS

geplaatst door Addertje  

N-VA: gedaan om Elio I de les te spellen!

Het orgasme van Béatrice Delvaux (Le Soir)

Het weekend van Béatrice Delvaux, redactrice bij Le Soir, was sinds 13 juni 2010 niet meer zo uitbundig. En dit om verschillende redenen. Eerst de opiniepeiling van haar krant: “Het is echt de allereerste maal dat onze peiling de indruk geeft dat de tactiek van deze regering werkt”. Het eerste doel is om de N-VA haar vleugels af te knippen. Aan Franstalige kant houdt de pers zich allang niet meer in om deze stelling onverbloemd te poneren. En Delvaux ziet een nieuwe lente al ontluiken: N-VA verliest terrein (30,7 d.i. -4,3% tegenover de peiling van juni maar nog steeds +2,3% sedert de Tsunami van juni 2010, nvdr.), CD&V komt er "weer boven op" (nvdr, 17,2% d.i. + 1,5% maar nog steeds onder het resultaat van 2010) en Kris Peeters onttroont Bart De Wever in de Vlaamse hitparade. Driewerf hoera ! !

Maar… zelf waarschuwt Delvaux dat de beer De wever (“l’ours De Wever”) zijn vel duur zal verkopen en dat enkel de verkiezingen de realiteit weerspiegelen en dat peilingen zijn wat ze zijn.

Verder zijn er ook de politieke benoemingen van de regering. Volgens Delvaux kan de regering hier twee pluimen op haar hoed steken: “Elio I geeft het gevoel dat de spoorwegen recht hebben op een nieuwe start en de matiging van de salarissen van de overheidsbazen komt er (of het duurzaam is valt af te wachten).

Natuurlijk worden de twee patroons die verdwijnen bij het spoor elders geplaatst. Tja, dit is nu eenmaal de "politique politicienne". En men raakt ook niet aan de lastige salarissen (Belgacom, Bpost). Maar… vraagt Delvaux zich af: wie gaat hen (de regering) een lesje leren ? De N-VA ? Dat wordt volgens Delvaux moeilijk voor een partij die boven het gewoel uit wil stijgen maar “zoals de anderen” wordt. Na de verklaringen van Bourgeois (we willen onafhankelijkheid) et die van Bracke vorige zaterdag (de economie is de prioriteit), "raden wij de N-VA aan om – alvorens in Vlaanderen te gaan spreken (noot van addertje: de roadshow “Café bij Bracke”) - best eerst mekaar te spreken. Hun (politieke) lijn is een kakofonie en de Vlaamse kiezer dreigt dit niet te aanvaarden."

Delvaux stelt zich blijkbaar wel geen vragen bij de schandelijke manier waarop de cinema van de politieke benoemingen is verlopen. Wat telt is dat de regering er in slaagt dat de N-VA terrein verliest. Punt.

Tenslotte is het intussen zo doorzichtig: de journalisten van de zogenaamde traditionele pers – zowel aan Vlaamse als Franstalige kant - beoordelen of becommentariëren al lang geen beleid meer. Daarvoor ontbreekt hen iedere kritische zin of zijn ze met handen en voeten gebonden. Zij beoordelen nog enkel strategieën. Voor inhoud en kritische commentaar op het beleid van deze regering raad ik u aan zich te wenden tot ernstige media, zoals bijvoorbeeld DOORBRAAK.be, dat intussen haar kwaliteit dagelijks bewijst.

Addertje

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met het muiswieltje...

IEDEREEN NIET INBEGREPEN

In België is de politieke onafhankelijkheid van lobbygroepen van lobbygroepen inderdaad een misplaatste grap. Immers, de politieke wereld heeft zélf de lobbygroepen formeel ingesteld – het zogeheten middenveld - en ze de macht gegeven om in zijn plaats het beleid te bepalen voor de meest cruciale aspecten van een mensenleven: de gezondheid, de sociale omgeving en de tewerkstelling. De partijen hebben zich daarenboven met deze spelers geassocieerd en echte apolitieke spelers worden geweerd, want ze zouden hun macht alleen maar afremmen.

Zelfs Bart Brinckman omschrijft in dS (26/08) dit dieperliggend probleem als volgt: “Voorlopig blijven partijen noodzakelijk om de democratie te laten functioneren. Maar politieke wetenschappers vinden al langer dat de financieringswijze hen bevrijdt van een maatschappelijke verankering. Partijen krijgen voor zowat 90 procent hun geld van de staat. Het comfortabel eten uit de staatsruif maakt lui. De opkomstplicht, die partijen ontslaat van de moeite om kiezers te overtuigen een stem uit te brengen, versterkt dit”.

Terwijl men zou denken dat politieke ondernemers hun medewerkers beter behandelen dan die ‘op winst beluste’ ondernemers, gebeurt net het omgekeerde. De ultieme kick van toppolitici blijkt ‘het maken of kraken van carrières’ te zijn. De partijen evolueren steeds meer naar dynastieën met erfelijke opvolging en partijslaven waarvan het gelukkige deel de Kamer en de Senaat mag vullen. De minder gelukkigen worden zoet gehouden met even partijafhankelijk werk op de achtergrond, in studiediensten of mantelorganisaties. Zulk een invulling van de particratie leidt niet tot een open samenleving, maar tot een gesloten systeem. Zo worden partijen zelf lobbygroepen met een buitenissig grote macht

IEDEREEN NIET INBEGREPEN

Wouter Beke wond er zelfs geen doekjes om: de fractiemedewerkers van de senaat werken eigenlijk voor de partij en dus moet de vergoeding blijven bestaan ook al zijn die medewerkers niet meer nodig voor het 'senaatswerk'. Hiermee zegt Wouter Beke ‘en passant’ dat de partij zich in de plaats stelt van de verkozenen en dus van het algemeen belang. Innesto! Iedereen inbegrepen, tenminste als het om de partijinkomsten gaat. Voor wie het nog niet zou weten: 'Inesto' is geen nieuwe oploskoffie maar een nieuwe manier om de partijkas te spijzen.

Bart Brinckman schrijft hierover: “Dat partijen fractiemedewerkers zonder verpinken beschouwen als ‘eigen personeel’ versterkt het beeld van een particratie waarbij almachtige leiders carrières maken en kraken. Hoeft het dan te verbazen dat de slagkracht van de volksvertegenwoordiging ten aanzien van de regering enkel afneemt?”

Wat we ondertussen wel weten is dat onder meer de studiediensten van de politieke partijen veel geld kosten maar enkel het partijbelang dienen. Want als we even aannemen dat ze het algemeen belang zouden dienen, dan ligt het toch voor de hand om ze allemaal samen te zetten en er een forse publieke studiedienst van te maken die alle kennis verzamelt en op een transparante manier iedere ‘verkozene’ (en het publiek) kan voorzien van alle gevraagde informatie. Zou dat niet in het belang zijn van de parlementaire democratie?

Als het evenwel een stap te ver is om te beweren dat politieke partijen zelfbedieningszaken zijn, dan hadden de voorzitters van de partijen die deze nieuwe regeling willen erdoor duwen ten minste de moeite kunnen doen om de kiezers uit te leggen hoe ze met die acht miljoen euro extra, ook beter het algemeen belang zullen dienen. Dat ze in het Canvasdebat (Terzake 27/08) weigerden hun standpunt te verdedigen spreekt voor zich. Een duidelijker gebrek aan empathie voor de kiezers is nauwelijks mogelijk.

geplaatst door Addertje  

Flagrant misbruik van overheidspersoneel op kosten van de belastingbetaler

"Het grootste tekort van deze nieuwe wet (op de partijfinanciering) is echter wat er niet in staat: het blijft namelijk nog altijd mogelijk dat medewerkers van mutualiteiten, vakbonden, openbare diensten, openbare bedrijven of directe medewerkers van mandatarissen zich tijdens de maanden voorafgaand aan de verkiezingen zwaar inzetten, tijdens hun door de belastingbetaler betaalde werkuren, voor de campagne van politieke partijen. Ook daarop geen controle.

De drie klassieke politieke partijen – CD&V, SP.A en OpenVLD – benoemden de voorbije decennia veruit het grootste deel van deze politieke medewerkers. Dat deze zich tijdens hun werkuren inzetten voor een partijpolitieke campagne is tegen de deontologie en tegen de wet – het wordt in vele openbare diensten dan ook met een scheef oog bekeken – maar in praktijk gebeurt het en het wordt zelden bestraft. Zelfs bij flagrante gevallen.

Een vriend van mij zag zo bij de laatste gemeentelijke verkiezingen een paar grote reclameborden met propaganda voor één partij in zijn tuin verschijnen, zonder dat hij toestemming gegeven had. Bij een klacht daarover bij de kandidaat die op die borden stond te pronken – een cumulard uit een bekend geslacht – kreeg hij een parlementaire medewerker van die kandidaat aan de lijn, tijdens de werkuren. Enkele uren later, nog steeds tijdens de werkuren en nog steeds van op het zelfde parlementaire telefoonnummer, belde die medewerker terug met de bewering dat zij wel degelijk toestemming hadden gekregen. Bleek dat de brave man zich vergist had qua plaats. De toestemming betrof een verder gelegen perceeltje dat de bouwpromotor, Matexi, ook bekend van zijn genereuze financiering van Daniel Termont, aan de lokale gemeente had overgedragen. Die parlementaire medewerker bekloeg er zich dan nog over dat alleen al in die gemeente hij wel een dertigtal borden had laten plaatsen, en dat hij daar druk mee bezig was, zodat het vervelend was als hij met zulk een bagatellen lastig werd gevallen. Waar hij blijkbaar geen moeite mee had, was dat hij dit deed als medewerker van een vertegenwoordiging (parlement) die absoluut niets te maken had met die verkiezingen (gemeentelijk), en op kosten van de belastingbetaler.

De burger betaalt en moet zwijgen

De nieuwe wet voorziet geen enkele reële mogelijkheid voor burgers om klacht in te dienen tegen dat genre misbruik van belastinggeld. Daardoor behouden de partijen met de meeste politieke benoemingen – CD&V, SP.A en OpenVLD – een gigantisch voordeel op de andere partijen. Al bij al lijkt die nieuwe wet me daarom vooral oogverblinding voor de naïeve burger. Zure oude wijn in nieuwe zakken."

Martha Huybrechts op de-bron.org

geplaatst door Addertje  

geplaatst door Addertje  

BBI-directeur insinueert doofpot bij ACW

Volgens de Gentse BBI-directeur Karel Anthonissen vindt er politieke druk plaats om het ACW-dossier te laten voor wat het is. Anthonissen deed zijn uitspraken in het schotschrift 't Scheldt.

Volgens de Gentse BBI-inspecteur Karel Anthonissen bestaat er in ons land zoiets als 'de C-broederschap'. Daarmee verwijst Anthonissen naar een onbewezen aanklacht van Itinera-econoom Ivan Van de Cloot in Knack.

Van de Cloot had in het weekblad beweerd dat een topminister op de exportmissie in Houston verteld had aan journalisten dat iedereen die kritiek gaf op het ACW één voor één zou worden aangepakt. Volgens Anthonissen kunnen bepaalde ambtenaren bij de belastinginspectie hun volgende benoeming vergeten als ze de kritiek op het ACW durven volgen.

In zijn stuk in 't Scheldt verwijst Anthonissen ook naar de Antwerpse diamantspeurder Peter Van Calster die aan de kant werd geschoven en naar het dossier van eurocomissaris Karel De Gucht (Open VLD).

In het licht van die laatste zaak stelt Anthonissen dat er naast de C-broederschap in dit land ook zoiets bestaat als het 'V-broederschap', met de V van 'vrijzinnig'. 'De advocaat van ene KDG heeft een arme belastingambtenaar in Gent laten weten dat er ‘agressieve reacties’ zullen volgens als...’, zegt Anthonissen over die zaak.

(DS)

geplaatst door Addertje  

"Een strijd op leven en dood over de toekomst van de islam"

Tony Blair

"In werkelijkheid is er een strijd op leven en dood aan de gang over de toekomst van de islam, terwijl extremisten trachten zowel zijn open traditie als de moderne wereld te ondermijnen. Wij mogen niet neutraal zijn in die strijd. Overal waar het extremisme het leven van onschuldige mensen verwoest – van Iran tot Syrië, Egypte, Libië en Tunesië, maar ook elders, in Afrika, Centraal-Azië en het Verre Oosten, moeten wij aan hun kant staan."

"Als een van de architecten van het beleid na de terreuraanslagen van 11 september 2001 weet ik hoe controversieel en pijnlijk de beslissingen van toen waren, en wat ze hebben gekost. Ik begrijp waarom de slinger zo ver is teruggezwaaid. Maar we hoeven niet terug te grijpen naar het toenmalige beleid. En de krachten die de interventies in Afghanistan en Irak zo moeilijk hebben gemaakt, zijn natuurlijk de krachten die ook vandaag de kern zijn van de storm. We moeten hen verslaan. Dat is nodig, hoe lang het ook duurt, want anders zullen ze niet verdwijnen. Ze ­zullen sterker en sterker worden, tot we een nieuwe tweesprong bereiken. En dan zal er geen keuze zijn."

(DS)

geplaatst door Addertje  

De gratuite doorschuifpolitiek van Louis Tobback

Johan Van Overtveldt
Hoofdredacteur Trends

De oproep van Louis Tobback om de pensioenlasten van onze steden en gemeenten te laten overnemen door Vlaanderen is de zoveelste uiting van de gratuite doorschuifpolitiek.

De Leuvense burgervader Louis Tobback (SP.A) vervoegde recent de rij van gemeentelijke mandatarissen die aan de alarmbel trekken rond de pensioenlast voor steden en gemeenten. Tobback vraagt aan de Vlaamse regering een bedrag van 500 miljoen euro om die steden en gemeenten te helpen bij het torsen van die pensioenlasten.

De suggestie dat het inderdaad nijpende probleem van de pensioenlasten van steden en gemeenten kan weggewerkt worden door de hete aardappel door te schuiven naar de Vlaamse regering hangt nauw samen met de verslaving van generaties van politieke bewindslui aan de doorgeefpolitiek. Oplossingen ten gronde komen er zo zelden.

Stel dat de Vlaamse regering die vandaag grosso modo een begroting in evenwicht heeft, zou ingaan op de eis om 500 miljoen euro ter beschikking te stellen. Dan zijn er drie mogelijkheden:

• De Vlaamse regering bespaart overeenkomstig het bedrag toegestoken aan de steden en gemeenten. De betreffende pensioenlast wordt dan gedragen door zij die het onderwerp van deze besparingen uitmaken.

• De Vlaamse regering verhoogt de belastingen waardoor zowat alle Vlamingen inleveren ter delging van de pensioenputten.

• De Vlaamse regering laat een deficit toe en bouwt zodoende meer schuld op. Toekomstige generaties draaien dan op voor de pensioenen van vandaag en morgen.

Het gemeenschappelijke aan elk van deze drie opties is dat het probleem van de pensioenlasten voor steden en gemeenten in Vlaanderen doorgeschoven wordt naar anderen: de dupe van nieuwe besparingen, de belastingbetaler, de toekomstige generatie. Het probleem ten gronde aanpakken en onder ogen zien dat de gemaakte pensioenbeloftes eigenlijk niet kunnen nageleefd worden, komt niet aan de orde.

De discussie rond de pensioenlasten voor steden en gemeenten vormt alzo een perfecte illustratie van wat over verschillende generaties van politici heen de tactiek van de doorgeefstrategie geworden is. Hoe werkt dat? Er doet zich een probleem voor en dat probleem in zijn wortels aanpakken, is zeer moeilijk, meestal omdat het machtige belangengroepen tegen de borst zou stoten en omdat het electoraal wel eens negatieve gevolgen zou kunnen opleveren. Men zoekt dan het minst weerbare gedeelte in het maatschappelijke pantser en diegenen die daar achter schuil gaan krijgen de hete aardappel op het bord.

Meestal is de belastingbetaler die zwakke schakel. Als men een last (bv. 500 miljoen euro om pensioenen te kunnen blijven betalen) oplegt aan de globaliteit van de belastingbetalers dan zal dat finaal om een relatief klein bedrag per belastingplichtige gaan. Giet daar nog een saus van de noodzaak aan verregaande maatschappelijke solidariteit over heen en klaar is kees. Het is via deze visie op beleid en problem solving dat we in dit land nu zo ongeveer tot de hoogste belastingdruk ter wereld gekomen zijn. Vele kleine belastingverhoginkjes zorgen finaal voor een taks-tsunami.

Vlucht voor verantwoordelijkheid is nadrukkelijk aan de orde voor de generatie politici van de voorbije drie à vier decennia. De stelling hier is niet dat er niks gebeurde en dat men voor elk probleem bij de pakken is blijven zitten. De stelling is wel dat er nooit echt een aanpak ten gronde kwam voor de structurele problemen inzake bijvoorbeeld onze publieke financiën en onze arbeidsmarkt. Het principe van het doorschuiven van de acute problemen in de richting van de zwakste plekken van het bestel haalde het voortdurend.

Vooral inzake de pensioenen is de vaandelvlucht van de voorbije generaties schrijnend omdat het hier een problematiek betreft die zeer voorspelbaar was. Reeds in de loop van de jaren 1970 waarschuwden mensen als de Antwerpse hoogleraar economie Emiel Van Broekhoven ervoor dat we afstevenden op een zwaar pensioenprobleem. Om dat vast te stellen volstond het, zo argumenteerden Van Broekhoven en anderen met de cijfers in de hand, het geldende beleid in relatie te brengen met de bekende demografische evolutie. Toenmalig eerste minister Leo Tindemans veegde de waarschuwing van Emiel Van Broekhoven van tafel als wartaal van een ivoren toren-econoom. Voor zijn studenten reageerde Van Broekhoven laconiek: "Om tot mijn conclusies te komen, moet je enkel maar kunnen lezen en tellen".

De aanrollende pensioenproblematiek van steden en gemeenten is geen probleem van gisteren of vandaag. Iedereen die er wou naar kijken, kon minstens 20 jaar geleden al vaststellen dat er hier zware problemen zaten aan te knopen. De bewindslui stonden erbij, keken ernaar en schoven ernstige maatregelen op de oneindig lange baan. En nu de problemen echt nijpend worden, grijpt men terug naar de beproefde formule van die doorgeeftactiek. De geschiedenis gaat niet mals zijn voor de tenoren van de doorgeefgeneratie.

(Knack)

geplaatst door Addertje