TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Hoe lang kan je als politicus een probleem onder de mat schuiven?

Lars Bové
Redacteur bij De Tijd

Hoe lang kan je als politicus een probleem onder de mat schuiven? Al eind 2011, luttele dagen nadat het akkoord over de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV was bereikt, raakte al bekend dat er domweg verkeerde cijfers waren gebruikt bij het berekenen van het aantal Nederlandstalige en Franstalige rechters in Brussel. Omdat sommigen dat nog probeerden te ontkennen, doken er daarna nog statistieken en e-mails op die de pijnlijke vergissing moesten bewijzen. En toch stak iedereen de kop in het zand.

Niemand wilde morrelen aan het 'historische' akkoord. Intussen bleven de Brusselse magistraten waarschuwen voor een chaos met de Nederlandstalige rechtszaken. Er trokken zelfs 68 magistraten naar het Grondwettelijk Hof om de nieuwe wet aan te vechten. Als signaal kon dat tellen. Maar neen, zelfs vandaag is er een omerta over de studie die het kantoor KPMG heeft gemaakt over het aantal rechters dat echt nodig is in Brussel. Om de Franstaligen niet te bruuskeren, luidt het. Na de vakantie zal er wel over onderhandeld worden. Intussen: ssst. Maar hoe langer we wachten, hoe dichter de volgende verkiezingen naderen en de onderhandelingen nog moeilijker zullen zijn. Wat als de Franstalige partijen de hele studie van KPMG in twijfel trekken? Dan is de impasse compleet. Terwijl deze splitsing sowieso niets meer is dan een symbooldossier. Ze gaat zelfs in tegen de grote hervorming van het gerecht. Ze zal alleen meer geld kosten aan de belastingbetaler, zonder het gerecht efficiënter te maken. Integendeel. Terwijl justitie in België, en bij uitstek in Brussel, al decennia snakt naar meer efficiëntie. Stevenen we af op een historische mislukking?

 

"Niemand wilde morrelen aan het 'historische' akkoord. Intussen bleven de Brusselse magistraten waarschuwen voor een chaos met de Nederlandstalige rechtszaken"

geplaatst door Addertje  

Nieuws van de dag over
gerechtelijk BHV niet zo "onverwacht" voor De Standaard

Indien u vandaag het nieuws hebt gelezen omtrent het akkoord over de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV en de foute statistieken waarop het is gebaseerd (uitgebracht door De Tijd), dan was het zeker niet op de website van De Standaard. Rien, niets, nada, nichts, nothing. Geen nieuws goed nieuws zullen ze daar denken. Van deze krant mag je immers enkel en alleen “het onverwachte” verwachten. En dat de cijfers aangaande voornoemd akkoord niet klopten is inderdaad niet zo onverwacht. Dat wist de kritische lezer in 2011 al. Of hoe een zelf verklaarde kwaliteitskrant haar eigen lezers voor dom wil houden. Alles in dienst van het “hogere belang”, nietwaar.

Het kritische magazine Doorbraak.be surfte vanmorgen even het net af om te weten wat voor sommige kranten dan wel hét nieuws van de dag zou mogen zijn. Hierbij het resultaat:

Op de openingspagina van De Standaard lezen we iets over ‘Excuses voor decolleté in “the Voice”’. Toegegeven, er staan ook ernstigere zaken op.

Bij De Tijd klinkt het echter: ‘Bom onder gerechtelijk BHV-akkoord’. Dat is geen kattenpis. Nog eens naar De Standaard gesurft maar daar weten ze terzake nergens van. Net zo bij deredactie trouwens. De radio blijft tot nu (10 uur) muisstil. Gazet van Antwerpen en Belang van Limburg hebben het op hun webstek onder meer over een reuma-hond, niet over gefoefel met BHV-cijfers.

De Morgen is wel mee: ‘Wankel BHV-akkoord moet heronderhandeld worden’. Ook Het Nieuwsblad brengt het nieuws redelijk prominent en put uit de informatie die De Tijd in primeur brengt. Knack zet het nieuws bovenaan op de webstek.

Bij de invulling van het akkoord over de verdubbeling van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde werden verkeerde cijfers gebruikt. Dat was al langer bekend, maar kon de pret bij de Vlinderakkoordpartijen niet drukken om toch teksten uit te schrijven.

Een citaat uit Het Nieuwsblad vandaag: ‘Het advieskantoor KPMG kreeg in juli vorig jaar van de minister van Justitie, Annemie Turtelboom (Open VLD), de opdracht om de werklast bij de Brusselse rechters te meten.

Op basis van welingelichte bronnen meldt De Tijd nu dat de rapporten van KPMG besluiten dat er bijvoorbeeld bij de arbeidsrechtbank 34 procent Nederlandstalige rechters nodig zijn. Als het BHV-akkoord voorzag in 5 Nederlandstalige arbeidsrechters zouden dat er volgens KPMG 12 moeten zijn. Dat is zelfs meer dan de huidige 9 Nederlandstalige arbeidsrechters in Brussel.’

Volgens De Tijd ligt het KPMG-rapport al weken klaar, maar wordt er geen ruchtbaarherid aan gegeven om de Fanstaligen niet voor het hoofd te stoten.

Addertje

geplaatst door Addertje  

Brussel bedelt en slaapt

De Standaard publiceerde recent de hartenkreet van een prominente Franstalige Brusselse journalist - de hoofdredacteur van L’Echo of all persons - met als thema: ‘België moet veroordeeld worden omwille van de verwaarlozing van Brussel’. Grappige columns schrijven die doorbuigen onder het eigen belang is iedereen gegund. Voor men echter met beschuldigingen smijt is eerlijkheid gewenst. De 19 gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) zijn een politiek en economisch huis van lichte zeden.
 
De Duitse reus Mercedes overwoog het opstarten van een netwerk voor het dealen van auto’s in het Brusselse. Het gewest biedt het beste aantal inwoners om in België een dergelijk project uit te voeren. Na moeizame, langlopende, vervelende discussies met de 19 gemeenten van het BHG concludeerde Mercedes dat er niet aan te beginnen is. De politieke, politionele en verkeerssituatie in de 19 graafschapjes is zo chaotisch en wars van toekomst dat Mercedes zijn Brusselse plannen opbergt. Mercedes overweegt vandaag om, ondanks de kleinere schaal, te onderzoeken of Antwerpen voor zijn autodealen geschikt is.

Frans Crols op de-bron.org

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Het PS-cliëntelisme (2)
De PS-schandalen in Charleroi, 2005-2006

Vijf jaar geleden verketterde PS-voorzitter Elio Di Rupo publiek de ‘parvenu's’ in zijn partij. Di Rupo viseerde kopstukken als gewezen Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe, Van Cau voor de vrienden, die met zijn clan in Charleroi niet vies bleek van belangenvermenging. Enkele data uit die periode:

September 2005

Uit een rapport blijkt dat de top van de huisvestingsmaatschappij La Carolorégienne, waarin vooral PS-mandatarissen zitten, grote sier maakt met het geld van de maatschappij. Drie PS-schepenen van Charleroi - Serge Van Bergen, Claude Despiegeleer en André Liesse - worden in verdenking gesteld. Ze moeten een voor een ontslag nemen.

30.09.05

Ook de Waalse minister-president, Jean-Claude Van Cauwenberghe, de sterke man van de PS-afdeling van Charleroi en er zeer lange tijd burgemeester, stapt op onder sterke politieke druk.

10.05.06

De RTBF onthult dat er ook gefraudeerd wordt bij de afvalintercommunale ICDI. Vooral schepen Lucien Cariat (PS) komt onder vuur als voorzitter van ICDI. Het parket van Charleroi opent een onderzoek naar verduistering, schriftvervalsing en misbruik van bedrijfsgoederen.

17.05.06

Het weekblad Le Vif onthult dat de industrieel Robert Wagner in verdenking gesteld is van subsidiefraude en actieve corruptie. Hij moet aftreden als voorzitter van de luchthaven van Charleroi. Provincieraadslid Jean-Pierre De Clercq (PS) wordt dan weer in verdenking gesteld van geldverduistering in verband met zijn baan als curator.

23.05.06

Na huiszoekingen worden Eric Somme, de manager van de basketbalclub Spirou Charleroi, en Patrick Henseval, de voorzitter van de volleybalclub, officieel in verdenking gesteld van fraude. Henseval is ook kabinetschef van burgemeester Van Gompel. Die stelt zijn mandaat ter beschikking van de partij.

16.06.06

Le Soir kan de doorlichting inkijken die de Waalse Huisvestingsmaatschappij maakte van Le Foyer Marcinellois. Die blijkt veel weg te hebben van La Carolorégienne, de huisvestingsmaatschappij waar de schandalen het eerst losbarstten. Centraal staat opnieuw Lucien Cariat (PS).

20.10.06

Van Gompel zit in de cel.

Corruptie onuitroeibaar, ook bij de ‘jonge PS-wolven’

De regionale PS-federaties kregen van hun partijvoorzitter indertijd de uitdrukkelijke opdracht om de rangen te zuiveren. Het lijkt echter een onuitroeibare praktijk, want de schandalen blijven komen, nu ook bij wat Le Soir begin 2011 de groep van de 'jonge PS-wolven' noemde. Stéphane Moreau werd in maart 2011 burgemeester van Ans (bij Luik), na een lokale staatsgreep tegen Michel Daerden (burgemeester vanaf 1993, overleden op 5 augustus 2012). De gerechtelijke politie van Luik voerde eind november 2011 huiszoekingen uit bij Moreau thuis en op het gemeentehuis van Ans. Het onderzoek had te maken met mogelijke financiële malversaties bij de Luikse intercommunale Tecteo. In het nabijgelegen Seraing is burgemeester en kamerlid Alain Mathot in dezelfde periode in beschuldiging gesteld door het Luikse parket. Hij moet zich verantwoorden voor corruptie bij een openbare aanbesteding voor een afvalverwerkingsfabriek ter waarde van 170 miljoen euro. Alain is de zoon van oud-minister Guy Mathot, eerder ook burgemeester van Seraing, en een van de rijzende sterren binnen de PS. (Guy Mathot in Wikipedia: “In verband met het Agustaschandaal nam Guy Mathot in 1994 ontslag waarmee z'n landelijke politieke carrière eindigde... Zijn naam is in diverse politieke en financiële schandalen genoemd, waaronder zwart geld, dubieuze transacties, vrouwen, drank en zelfs de moord op PS-kopstuk André Cools. Hij werd evenwel nooit formeel veroordeeld.”)

Eind 2012 moet een toekomstige PS-schepen van Charleroi voor de rechter verschijnen. Philippe Van Cauwenberghe (zoon van voormalig Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe), de toekomstige schepen van Sport in Charleroi, moet zich voor de strafrechter verantwoorden voor valsheid in geschrifte, gebruik van valse stukken en misbruik van vennootschapsgoederen. De kamer van inbeschuldigingstelling van Bergen besliste vrijdag 30 nov ’12 om hem naar de correctionele rechtbank van Charleroi te verwijzen, samen met een ondernemer en diens dochter. Tijdens een onderzoek van het arbeidsauditoraat van Charleroi naar de activiteiten van ondernemer Vandezande - een vriend van zijn vader - kwamen omstreden werken aan het licht die werden uitgevoerd in de woning van Philippe Van Cauwenberghe in Montignies-sur-Sambre. Volgens het parket werden de werken aan een niet-concurrentiële prijs uitgevoerd en zou de aannemer dat gecompenseerd hebben door uitgevoerde openbare werken duurder te factureren.

Alain Mathot, zoon van Guy Mathot; Philippe Van Cauwenberghe, zoon van Jean-Claude Van Cauwenberghe… De mafieuse praktijken gaan in Henegouwen over van vader op zoon.

Uittreksel uit PS-cliëntelisme is dodelijk (30/12/2012) van Ph. Van den Abeele (Nieuwpierke.be)

 

De mafieuse praktijken gaan in Henegouwen over van vader op zoon

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Het PS-cliëntelisme (1)

 
Uittreksel uit PS-cliëntelisme is dodelijk (30/12/2012) van Ph. Van den Abeele (Nieuwpierke.be)

"Nadat de Parti Socialiste met haar beleid de voorbije decennia Wallonië ten gronde heeft gericht, is de partij nu druk bezig hetzelfde te doen met België" - Johan Van Overtveldt, Hoofdredacteur Trends --

geplaatst door Addertje  

Een beetje staatsraison zou goed zijn

Louis Verbeke
Voorzitter van de Vlerick Business School
De auteur schrijft in eigen naam

Vlaanderen zou in de relaties met Franstalig België het best terug aan zijn belangen denken. Ik zie nu enkel tactiek, geen strategie. En dus geen staatsraison.

‘Raison d’état’ is het concept waarbij voor de belangen van een land alle andere overwegingen - eerlijkheid, transparantie, ethiek, verdragen, grondwettelijke beginselen - moeten wijken.

Van Machiavelli, over Richelieu naar Kissinger: allen waren ze voorstander. Kissinger zei zelfs ooit: ‘The illegal we do immediately, the unconstitutional takes a little longer’. Humoristisch bedoeld, zei hij (later). Zeker niet humoristisch, stelde hij: ‘America has no permanent friends or enemies, only interests’. En ook, ‘The absence of alternatives clears the mind marvellously’.

Franstalig België heeft geen alternatief. ‘It has a clear mind’. Als het Belgische systeem niet in stand wordt gehouden moet in Franstalig België de tering naar de nering worden gezet en moet terug gebouwd worden vanuit een Zuid-Europese positie, ver beneden Frankrijk, ook volgens Waalse bronnen. Het gaat hem over een grondig verziekt bestel: een twee à drie keer hogere jeugdwerkloosheid dan in Vlaanderen, veel hogere armoede, particratie eerder dan meritocratie, vreselijk slecht onderwijs, chaotische beleidsstructuren, ‘effets d’annonce’ (schijnhervormingen) tot systeem verheven, eentaligheid, media enkel gericht op Frankrijk, eindeloze reeksen schandalen. Een stand die het niet economisch kan waarmaken!

Maar Franstalig België oefent de Belgische soevereiniteit uit, ziet zich als de enige ‘voortzetter’ ervan en beoefent de staatsraison met een duidelijk gemeenschappelijk belang voor ogen: het maximale behoud van het bestaande systeem, waarbij de kost van dat verziekte bestel wordt afgewenteld.

Franstalig België heeft evenmin als Amerika 'permanente vrienden' in Nederlandstalig België. Het heeft er belangen, links, rechts, groen zoals het uitkomt. Binnen dezelfde partij beslissen met Nederlandstaligen kan allang niet meer.

Surrealisme

Het interview onlangs in De Tijd met Charles Michel (MR-voorzitter wil ‘groot fiscaal pact’) leest als een korte inhoud van het economisch N-VA-programma, merkt journalist Jasper D’Hoore op. Dus toch praten met de N-VA, verreweg de grootste centrumrechtse formatie van het land? Nee hoor, ‘hun discours staat haaks op het liberalisme!’. Het discours van PS-voorzitter Magnette zou volgens Michel Griekse toestanden veroorzaken. Staat dat niet haaks op het liberalisme? En in 2014, stelt hij, zullen de Vlamingen eindelijk begrijpen dat als zij verkeerd stemmen, zij het land lamleggen!

Het plan B, de PS-regionalisten, de splitsing van alle nationale partijen (op hun initiatief), de splitsing van het Belgisch middenveld, de erfelijke en niet-protocollaire monarchie, de weigering van werklastmeting bij de Franstalige magistratuur, het wereldrecord belasten, Henegouwen als enige provincie met twee gerechtelijke arrondissementen… Dat is allemaal wèl conform met liberale principes.

De raison d'état van Franstalig België is de continuïteit van het koninkrijk, nu het erop lijkt dat mogelijk de helft van de Vlamingen (alle partijen bijeen gerekend) ‘het’ systeem niet willen voortzetten. Het linkse Wallonië is monarchist. Het rechtse Vlaanderen veel minder. Dat werd sinds de aankondiging van de troonswisseling nog duidelijker. De weinige pleidooien voor de aanpassingen van de monarchie komen uit Vlaanderen. Kan het nog surrealistischer? Wie de premier hoorde in het parlement kon ook hilariteit onderkennen.

Grotere transferten

De waarschijnlijkheid van nog grotere transferten is groot: de nieuwe financieringswet, de groeiende verschillen in de uitgaven in de gezondheidszorg, arbeidsongeschiktheid en invaliditeit, de vreselijke verschillen op het vlak van jeugdwerkloosheid, de exportcijfers die alweer de kloof verhogen en vooral de rampzalige performantie van het Franstalig onderwijs waar op zelfs middellange termijn geen oplossing voor mogelijk is. KBC stelt in een studie (3 juli) dat Wallonië sneller kan groeien dan Vlaanderen. Als het een totaal ander beleid voert.

Ik wil het duidelijk stellen: Vlaanderen moet het ganse land verplichten efficiënter te worden of er moet een nieuwe structuur komen waar in overgrote mate elk gemenebest de gevolgen van de eigen politieke keuzes draagt.

Het ene of het andere

Indien de efficiëntieverbetering, inclusief loonlastverlichting, niet mag van de PS (omdat die het niet kan of niet wil), dan hoort die partij in de oppositie thuis. Enkel dan zal blijken of dit land het nog kan opbrengen om een gemeenschappelijk belang na te streven. Het deed en doet dat nu enkel met horten en stoten, zonder visie en maar zoveel als nodig om niet op het EU-strafbankje te belanden. Ik schreef het al eerder: met de PS kan je geen strategie bedrijven; je kan alleen hopen de onzin wat te beperken. Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtveldt noemde de recente begrotingsmaatregelen 'voodoo-rekenkunde', en besluit dat de regering-Di Rupo ons in de maling neemt. Ook de hervorming van Justitie, het eenheidsstatuut voor werknemers lijkt op voodoo-politiek, en dat ligt niét aan de bevoegde minister, individueel genomen. Dit land heeft geen gemenebest, en dus kan het niet strategisch handelen.

Kindergeld

Een simpel voorbeeld om toe te lichten dat de overdracht van bevoegdheden niet de ‘verrechtsing’ van de politiek in Vlaanderen voor gevolg dient te hebben: ‘het kindergeld’. Nu die bevoegdheid toegewezen is aan Vlaanderen, wordt het veel makkelijker om te verdedigen dat die ten dele voor de bestrijding van de kinderarmoede moet worden aangewend. Maar dan wel onder de voorwaarde van vroege schoolgang en bijkomende inspanningen om de taalachterstand te verlagen - de essentiële oorzaak van blijvende armoede van zowat 8 procent van onze kinderen, lees ik uit onverdachte VDAB-hoek. Ik maak me sterk dat hier makkelijker in Vlaanderen een meerderheid wordt gehaald dan wanneer het om België gaat, want dan vermoed je dat de inspanning Vlaanderen weinig dient en dit de PS-kassen verrijkt. De Vlaamse aanpak gaat naar de oorzaken van de oplosbare armoede.

Ondanks de duidelijke cijfers - uit Vlaamse, Waalse en internationale bronnen - die de verschillende sociale performanties in de landsdelen ontegensprekelijk maken, is dat feit in de politieke discussie niet mediatiek aanwezig. Het is alsof je strategie zou bespreken zonder feiten. Het is ook alsof het gebruik van die feiten enkel de N-VA ten goede zou komen. Dat dient het belang van de Franstaligen bij de verdeling van de koek. Zij zwijgen erover als vermoord!

Maar ik begrijp niet waarom CD&V dit veld aan de N-VA lijkt over te laten. Historisch waren het Gaston Geens en Luc Van den Brande die spitsroeden moesten lopen om dit feit te ‘mogen’ zeggen. Ik begrijp niet hoe De Croo senior, die nochtans op de RTBF duidelijk maakte (hij was zowat de enige) dat 70 procent van alle nieuwe belastingen door Vlamingen wordt betaald, dit veld voor de N-VA openlaat.

Ik begrijp bijvoorbeeld niet hoe de partij waar Prof. dr. Frank Vandenbroucke toe behoorde, zijn uitspraak in De Standaard van 22 juni niet honoreert: ‘Je zou kunnen besluiten dat dit land uit twee verschillende realiteiten bestaat, en dat je de problemen dus best apart aanpakt’. Het was hij die heel wat misbruiken in de sociale zekerheid bestreed.

Bochten

Ik zie politici, ministers vooral, waarvan ik sommige heb leren waarderen als intelligente en eerlijke mensen zich in alle bochten wringen, onzin al dan niet met humor verteerbaar gemaakt en zelfs chaotisch overkomen … omdat de situatie onwerkbaar is, de feiten niet mogen en de media soms en vooral internationale instellingen die onwerkbaarheid pijnlijk duidelijk maken.

Wanneer ik sommigen individueel daarmee confronteer in de hoop nieuwe cijfers te krijgen of een ontkenning van de u en mij bekende, dan komt er niets dan wat Le Soir- of Libre-argumenten. Bijvoorbeeld dat Brussel ‘dan’ de Vlaamse (niet de Waalse?) pendelaars ‘zou’ belasten … Vlaanderen voorziet relatief veel meer werk op eigen bodem (dixit Vives) en het argument is dan ook die en om vele andere redenen niet dienend.

Ik kwam tot het besluit dat die weerstand niet ‘rationeel’ is, geen ‘raison’ heeft. Ik zou cynisch kunnen stellen dat dit allemaal maar partijtactiek is. Toch niet allemaal, denk ik dan. En dan heb ik het over alle partijen.

Er is ten dele emotionele ontkenning van de feiten. Het is alsof die feiten immoreel zouden zijn, of minstens het aanhalen van die feiten. Vrees voor het onbekende, gebrek aan strategisch en structuurdenken, gebrek aan individueel en collectief zelfvertrouwen? Of lijden we collectief aan de ‘power paradox’, het gevoel dat hoe hoger onze performantie is, hoe minder macht we van doen hebben? Het instituut Emile Vandervelde - met Anne Poutrain aan het hoofd - dat de PS voedt, lijdt daar niet aan, geloof mij.

Federale kieskring

Macht blijft in Vlaanderen een lelijk woord. Hoeveel nobeler klinkt ‘pouvoir’, dat veel meer ‘kunnen’ betekent. Het gevolg is uiteraard dat de resultaten van de Vlaamse performantie worden afgeroomd. Performantie die niet in macht wordt omgezet, verliest grotendeels aan waarde. Een beetje zoals illiquide aandelen.

Ter illustratie. In de Libre van 23 juni vertelt de journalist Van de Woestyne dat geen enkele Nederlandstalige nog in aanmerking komt voor het premierschap. Hij kon nauwelijks verhelen dat hij dat niet als een probleem ziet. Het is dé oplossing. Hij suggereert dat na (de mediamoord op) Yves Leterme, Kris Peeters wel twee keer zal nadenken. Kris Peeters is immers enkel in staat om ‘les fruits de la croissance’ onder Vlamingen te verdelen. Eminent ongeschikt, deze man! Hij komt niet aan de knieën van Verhofstadt.

Indien het een liberaal of socialist wordt, kan het enkel een Franstalige zijn. De CD&V is onbetrouwbaar, de N-VA ‘insortable’ (beschamend), het Vlaams Belang ondemocratisch. Het wordt dus opnieuw Di Rupo, want Didier Reynders is niet populair genoeg, in Vlaanderen. Nu dacht ik dat geen van beide partijen in Vlaanderen opkomen maar… er komt iets nieuws: ‘de federale kieskring’. Je neemt de Franstalige die het meest stemmen haalt in Vlaanderen, die wordt premier, ‘et le tour est joué’.

Logischer dan de federale kieskring lijkt mij dat de sp.a en de PS in 2014 op één lijst opkomen in het ganse land, net als Open VLD en MR. Wat houdt ze tegen? In ieder geval niet de wetten van het Belgisch volk! Of zijn ze het de facto zo fundamenteel oneens dat dit niet kan? En is die kieskring dus nog maar wat schone schijn om de belangen van Vlaanderen te kortwieken? Voorzitter Beke lijkt die conclusie te delen. Of is het Kris Peeters?

Journalist Van de Woestyne zegt niet dat het cordon sanitaire is uitgebreid tot de N-VA, maar je kan die conclusie er wel aan verbinden.

Copernicaanse definitie

Uit Franstalige hoek kregen we nog - het zijn barre tijden - een nationaal voetbalstadion voorgeschoteld op grond die eigendom is van Brussel, in het (eentalig Vlaamse) Grimbergen. Twintig jaar gemarchandeer gegarandeerd … dat je dan moet afkopen. André Antoine (cdH, minister van onder meer Sport in de Waalse regering) liet weten daar tegen te zijn. Niet omdat er geen geld is (hij heeft 15 miljoen euro opzij gezet voor een nationaal volleybal center), maar ‘omdat hij geen tweede Zaventem aan Vlaanderen cadeau wil doen’. Ik neem aan dat de bocht aan de Schelde waar Antwerpen ligt ook een cadeau is van (Franstalig) België.

Ik hoopte dat met minister Luc Van den Brande’s zogenaamde schrikkelnota, de resoluties van het Vlaamse parlement in 1999 en de octopusnota een ‘raison d’état’ voor Vlaanderen gedefinieerd was. Op dit ogenblik zie ik tactiek, geen strategie en dus geen ‘raison’. De copernicaanse definitie van een nieuw ‘état’ is weg. Erger, het idee dat Vlaanderen het eigen sociaaleconomisch belang verdedigt, wordt immoreel in de ogen van sommigen. Werkgevers, werknemers, alle participanten van het Belgisch politieke gebeuren mogen hun belangen verdedigen. Het wordt zelfs geroemd als 'een model'. Maar Vlaanderen is immoreel wanneer het dit doet.

Ik begrijp best dat Vlaanderen niet geniet van de helderheid geboren uit een ‘absence of alternatives’, maar het zou best eens terug aan zijn belangen denken, eerder dan aan ‘allesbehalve permanente politieke vrienden’. Allicht kan de vakantie dienen om ook deze (humoristische?) quote van Kissinger in gedachte te houden: ‘Ninety percent of the politicians give the other ten percent a bad reputation!’.

En Kissinger? Hij zou een grote Belg zijn geweest. We missen hem niet.

Bron: Tijd.be



 

geplaatst door Addertje  

'Onze politieke cultuur verhindert efficiënt beleid’
'Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt'

Wim Moesen,
Professor emeritus aan de KULeuven

België en Zweden staan op hetzelfde niveau: hun overheden nemen elk 53,1 procent van het bbp voor hun rekening. In alle ranglijstjes over wat ze daarmee presteren, scoort Zweden veel beter dan België. Hoe komt dat? Wim Moesen, professor emeritus aan de KULeuven en specialist Publieke Financiën, legt het uit in een interview in De Standaard.

DS: U vergeleek recent Zweden en België?

‘In beide landen passeert 53,1 procent van de welvaart (bbp) via de overheden. Ze staan op een gedeelde vierde plaats, na Denemarken, Frankrijk en Finland.’

DS: Bereiken ze ook identieke resultaten?

‘Absoluut niet. Zweden en België delen de vierde plaats voor overheidsbeslag; maar voor regeringseffectiviteit is Zweden derde en België elfde, en voor economische competitiviteit is Zweden zesde en België dertiende. Ons rekenwerk voor twintig landen leert dat de omvang van het overheidsbudget totaal niets zegt over wat daarmee bereikt wordt. Het is niet omdat je veel uitgeeft, dat de resultaten goed zijn, maar ook het omgekeerde klopt niet.’

DS: Alleen de Scandinaven scoren goed?

‘Het ligt ingewikkelder. Drie Scandinavische landen – Denemarken, Finland en Zweden – hebben een zeer hoog overheidsbeslag én een zeer hoge beleidseffectiviteit.

Aan het andere uiteinde staan vier landen met hoge tot vrij hoge uitgaven en een lage effectiviteit: ik noem ze de Club Med: Griekenland en Italië, en Spanje en Portugal.

DS: De Belgen hebben evenveel en identiek materiaal, maar ze bakken er minder van?

‘Ja en het verschil zit in de gewoonten in de keuken en in de recepten die men daar gebruikt: de politieke cultuur dus. Als iedereen maar in de ijskast grabbelt als hij honger heeft zonder dat er regels zijn, zal die ijskast geregeld leeg zijn. Als men politiseert in plaats van te objectiveren, zullen veel dossiers aanbranden. Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt. Politieke benoemingen, slechte bezuinigingen. Dan verbaast het ook niet dat de burgers weinig respect hebben voor die beslissingen en ze niet naleven.’

Bron: DS

Guy Tegenbosch, De Standaard

Het verschil tussen Zweden en België blijkt al vóór de beslissingen: bij de statistieken en de probleemanalyse. Zweden objectiveert, België politiseert.

Zweden worstelde in de jaren ’90 met een hoog overheidsbeslag (+ 60 procent ) en een te hoge schuld (+ 85 procent). Er kwam een ‘Hoge Raad voor Financiën’; de regering bevolkte die niet zelf, maar liet dat aan experts over. Hun objectivering van de problemen werd aanvaard, hun adviezen gevolgd, de schuld halveerde, het overheidsbeslag zakte. België kent sinds de jaren ’90 een probleem met z’n concurrentiekracht. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven – werkgevers en vakbonden – moesten de problemen jaarlijks becijferen. De meeste jaren raakten ze het niet eens en waren er twee cijfers. Recent beval de regering dat de (vaak gepolitiseerde) experts van de Nationale Bank en het Planbureau de cijfers moesten uitklaren. Die deden dat, maar nog voor hun inkt droog was, bestookten de partijen elkaar met hun verschillende interpretaties. Er zijn maar statistieken als erover onderhandeld is.

geplaatst door Addertje