'Onze politieke cultuur verhindert efficiënt beleid’
'Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt'

Wim Moesen,
Professor emeritus aan de KULeuven

België en Zweden staan op hetzelfde niveau: hun overheden nemen elk 53,1 procent van het bbp voor hun rekening. In alle ranglijstjes over wat ze daarmee presteren, scoort Zweden veel beter dan België. Hoe komt dat? Wim Moesen, professor emeritus aan de KULeuven en specialist Publieke Financiën, legt het uit in een interview in De Standaard.

DS: U vergeleek recent Zweden en België?

‘In beide landen passeert 53,1 procent van de welvaart (bbp) via de overheden. Ze staan op een gedeelde vierde plaats, na Denemarken, Frankrijk en Finland.’

DS: Bereiken ze ook identieke resultaten?

‘Absoluut niet. Zweden en België delen de vierde plaats voor overheidsbeslag; maar voor regeringseffectiviteit is Zweden derde en België elfde, en voor economische competitiviteit is Zweden zesde en België dertiende. Ons rekenwerk voor twintig landen leert dat de omvang van het overheidsbudget totaal niets zegt over wat daarmee bereikt wordt. Het is niet omdat je veel uitgeeft, dat de resultaten goed zijn, maar ook het omgekeerde klopt niet.’

DS: Alleen de Scandinaven scoren goed?

‘Het ligt ingewikkelder. Drie Scandinavische landen – Denemarken, Finland en Zweden – hebben een zeer hoog overheidsbeslag én een zeer hoge beleidseffectiviteit.

Aan het andere uiteinde staan vier landen met hoge tot vrij hoge uitgaven en een lage effectiviteit: ik noem ze de Club Med: Griekenland en Italië, en Spanje en Portugal.

DS: De Belgen hebben evenveel en identiek materiaal, maar ze bakken er minder van?

‘Ja en het verschil zit in de gewoonten in de keuken en in de recepten die men daar gebruikt: de politieke cultuur dus. Als iedereen maar in de ijskast grabbelt als hij honger heeft zonder dat er regels zijn, zal die ijskast geregeld leeg zijn. Als men politiseert in plaats van te objectiveren, zullen veel dossiers aanbranden. Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt. Politieke benoemingen, slechte bezuinigingen. Dan verbaast het ook niet dat de burgers weinig respect hebben voor die beslissingen en ze niet naleven.’

Bron: DS

Guy Tegenbosch, De Standaard

Het verschil tussen Zweden en België blijkt al vóór de beslissingen: bij de statistieken en de probleemanalyse. Zweden objectiveert, België politiseert.

Zweden worstelde in de jaren ’90 met een hoog overheidsbeslag (+ 60 procent ) en een te hoge schuld (+ 85 procent). Er kwam een ‘Hoge Raad voor Financiën’; de regering bevolkte die niet zelf, maar liet dat aan experts over. Hun objectivering van de problemen werd aanvaard, hun adviezen gevolgd, de schuld halveerde, het overheidsbeslag zakte. België kent sinds de jaren ’90 een probleem met z’n concurrentiekracht. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven – werkgevers en vakbonden – moesten de problemen jaarlijks becijferen. De meeste jaren raakten ze het niet eens en waren er twee cijfers. Recent beval de regering dat de (vaak gepolitiseerde) experts van de Nationale Bank en het Planbureau de cijfers moesten uitklaren. Die deden dat, maar nog voor hun inkt droog was, bestookten de partijen elkaar met hun verschillende interpretaties. Er zijn maar statistieken als erover onderhandeld is.

geplaatst door Addertje  

Opmerkelijke oproep van Ivan Van de Cloot
Kritische econoom voelt zich geïntimideerd

Knack publiceert een openhartig interview met twee kritische economen, die geen blad voor de mond nemen. Eén van hen, Ivan van de Cloot, beschuldigt een minister van totaal ontoelaatbaar gedrag en lanceert vandaag een opmerkelijk moreel appel.

Knack publiceert een interview met Ivan Van de Cloot en Johan Van Overtveldt, Het weekblad schrijft op de webversie: ‘Er zijn in Vlaanderen geen twee economen die zo ijverig, zo hardnekkig en zo snoeihard zijn voor de politieke machtshebbers.’

Twee opvallende citaten uit de mond van Van de Cloot geven de toon aan van het vraaggesprek.

(1) ‘Onlangs reisde er een belangrijke Vlaamse handelsmissie naar de Verenigde Staten. Ik was er niet bij, maar achteraf kreeg ik volgend bericht van wat er gezegd is. (neemt een papier en schraapt de keel): ‘Op de exportmissie in Houston vertelde een topminister aan de journalisten dat iedereen die kritiek had gegeven op het ACW, één voor één zouden worden aangepakt. En terwijl hij dat vertelde, maakte hij van zijn hand een revolver en schoot hij.’ Ik ken de context van die uitspraak niet. Ik weet niet of de politicus in kwestie iets had gedronken of niet. Ik weet wel dat ik het er ver over vind.’ (Kris Peeters en Hilde Crevits namen deel aan die handelsmissie, merkt Knack op. Hilde Crevits behoort tot de ACW-vleugel van haar partij. Indien het verhaal inderdaad Crevits betreft, wordt het voor haar onmogelijk om als minister aan te blijven. Opmerkelijk dat deze potentiële politieke bom bij plaatsing van dit stuk - 8:30 uur - nog niet werd opgepikt door het vrt-radionieuws, noch door de webversies van De Morgen, De Standaard of www.deredactie.be.)

(2) ‘In IJsland draaien ze zo iemand achter de tralies. In België mag Swiggers de vereffenaar van haar eigen faillissement zijn. (zucht) Je krijgt dat in geen enkel serieus land uitgelegd.’ (Francine Swiggers is topvrouw bij Arco, de coöperatieve holding van het ACW.)

Vanmorgen publiceerde Ivan Van de Cloot een ‘moreel appel’ waarin hij oproept tot morele ondersteuning. Wij nemen de tekst hieronder over.

Een moreel appel om in het reine te komen met een schande:

Eén daarvan, maar wellicht hetgene dat achteraf bekeken het wezenlijkste zal blijken te zijn, is het Dexia-dossier.

Ik moet het niet uitleggen aan jullie, het is fundamenteel ons bestel ondergravend, hoe:

1. onze maatschappij in gevaar werd gebracht door een bank risico's te laten nemen die oplopen tot fors meer dan 1000 miljard euro, risico's die niets van doen hadden met de reële economie van ondernemers (waarvan 437 miljoen in detroit, een stad die al decennia in verval is, maar een symptoomgeval is);

2. een management perfect op de hoogte was van de roekeloze risico's met sleutelpersonen in de auditcomités, bespaar me hier de namen te moeten noemen;

3. geld van een miljoen burgers werd gebruikt om 96% ervan in één aandeel te beleggen= dexia met het volledig schenden van het vertrouwen van coöperanten. De enige scheiding tussen die coöperanten en het speculatief hefboomfonds was een virtuele boekhouding, een boekhouding die niet strookte met de realiteit en tot het einde een waardering opnam voor haar dexiapositie tot boven de 8 euro terwijl al jaren de reële koers slechts een fractie daarvan was;

4. een management van gemeentelijke holding en arcoholding dat in de dexia-crisis een nieuwe lening aanging terwijl duidelijk was dat haar vorige lening niet meer terugbetaald kon worden= volgens ons recht, een zware bestuurdersfout;

5. een management van die holdings die aan stocklending deden en dus shorten op dexia faciliteerde wat gewetenloos was aangezien heel het lot van de vennootschap en dus het geld van de coöperanten afhing van datzelfde aandeel Dexia;

6. En als het allemaal fataal afloopt, de maatschappij chanteert en, zo ver te willen gaan een bankrun te organiseren.

Diegenen die dit en meer de voorbije jaren aangeklaagd hebben, werden ondertussen geïntimideerd, ...

Wat is het laatste element: vandaag citeert Knack me op erg cassante wijze. Waarom ik dit gezegd heb? Ben ik zelf niet roekeloos, iets wat ik politiek en deel van het financiewezen aanwrijf?

Al jaren krijg ik boodschappen van mensen uit heel ons land dat ze het niet meer aankunnen. Dat ze ofwel het land gaan verlaten of wanhopige zaken zullen doen (gisteren nog een ondernemer die zei dat hij zijn zoon ondersteunt om echte "straat"actie te gaan ondernemen, swear to god).

Voor mij is mijn engagement geen louter theoretische zaak.

In mijn oordeel kan er enkel iets fundamenteel veranderen, als de aanleiding een zaak is die zo schokkend maar ook zo maatschappelijk relevant is dat men er niet in KAN slagen om het allemaal in de doofpot te stoppen.

In mijn nuchtere analyse was deze case zo'n kans. En ik heb die gegrepen. Vanuit overtuiging en loyauteit.

Ik heb 2 jonge kinderen van 2 en 7. Ik ben me bewust dat ik een risico nam. Maar ik probeer mezelf tegenover mijn kinderen te verantwoorden (en hopelijk zullen ze dat ooit begrijpen) dat ik dit niet roekeloos was. Ik heb potentiële baten voor de maatschappij afgewogen tegenover potentiële kosten voor de maatschappij.

Ik heb gehandeld in eer en geweten. Ik denk tot vandaag dat er een kans is (een enige kans) dat dit een dynamiek in gang kan zetten waar we allang op zitten te wachten,

Mag ik hopen op jullie ondersteuning op welke wijze dat mogelijk is?

Getekend: Ivan Van de Cloot

(Bron: Doorbraak.be)


 

geplaatst door Addertje  

'Dreigementen tegen ons worden almaar brutaler'

geplaatst door Addertje  

De lichtzinnigheid waarmee politici bepaalde problemen wegwuiven, daar word ik niet goed

Ivan Van de Cloot

Vandaag is hij 36. Tien jaar geleden, toen hij nog een twintiger was, werkte hij voor ING-bank. En had hij – als hofnar in wording – veel kritiek op de paarse begrotingen van Guy Verhofstadt (Open VLD) en Johan Vande Lanotte (SP.A). ‘Wie in de goede jaren geen reserves opzij zet, is een slechte bestuurder’, zegt Van de Cloot. ‘De paarse regeringen hebben toen zelfs pensioenfondsen opgegeten. Dat kun je doen als je wanhopig bent, maar niet als het goed gaat.’

De kritiek werd hem niet in dank afgenomen. ‘Ik heb toen dingen meegemaakt die ik als een doodsbedreiging ervoer’, zegt hij. ‘Ik heb in een interview met uw krant eens gezegd dat er een totale normvervaging was in de politiek. Toen kreeg ik te horen dat er weleens iets met mij had kunnen gebeuren, als ik zo doorging. Dat heeft mij getekend, maar het hield mij niet tegen.’

Vorige week trok Van de Cloot, samen met Geert Noels van Econopolis, fel van leer tegen de betrokkenheid van Dexia bij Detroit. Het faillissement van die Amerikaanse stad kan Dexia een slordige honderd miljoen euro kosten. Donderdag vroeg Noels zich op Twitter af of Dexia spontaan zijn betrokkenheid bij het Detroit-faillissement zou hebben gemeld, als Van de Cloot en hij het niet wereldkundig hadden gemaakt.

• "Dit is een perfect voorbeeld om te illustreren wat degelijk bestuur vooral niet moet zijn. Men heeft in 2006 een onverantwoorde investering gedaan. Vandaag hangt Belgisch spaargeld vast aan de kredietwaardigheid van een stad die al decennia in verval is."

• "Honderd miljoen is veel geld. Waar de belastingbetaler voor opdraait. Ik vraag mij soms af wie het nog voor die belastingbetaler opneemt."

DS: Doet het parlement dat dan niet?

"Er zijn niet veel politici met voldoende technische kennis om dit soort dossiers te doorgronden. Ik kom regelmatig in het parlement en ik vraag mij af of dat vandaag wel goed functioneert. Het is toch soms een kleutertuin, hoor. De lichtzinnigheid waarmee men bepaalde problemen wegwuift, daar word ik niet goed van. Er heerst onder politici een paternalistisch sfeertje, soms. Zij nemen per definitie wijze besluiten. En wie aan de zijkant staat te roepen, wordt geminacht."

• "Ik heb het meegemaakt dat ik zat te getuigen in een parlementaire commissie, en dat veel aanwezige parlementariërs niet wisten waar het over ging en ook niet toonden dat ze het belang ervan inzagen. De bankiers mogen blij zijn dat weinig mensen precies weten wat er allemaal gebeurd is. En dat we zo’n sterke sociale zekerheid hebben. Zonder die sociale zekerheid zouden de mensen op straat gekomen zijn, daar ben ik zeker van."

• "Met te veel optimisme en voluntarisme knallen we tegen de muur."

DS: Daarom bent u ook niet voor de Europese obligaties van Guy Verhofstadt.

"Daar is geen draagvlak voor, maar het is ook geen goed idee. Het is leuk om een Europeaan te zijn in Brussel, het is leuk om na te denken over de Verenigde Staten van Europa. Er zijn mensen die van de hele wereld één muntunie zouden willen maken. En met Mars er nog bij ook. (lacht) Sommigen vinden dat visionair, ik vind dat roekeloos."

• DS: Wat is de inzet van de verkiezingen?

"Voor mij zijn onze pensioenen de eerste prioriteit. Als we die al kunnen redden, zonder de belastingen te moeten verhogen tot onrealistisch hoge niveaus, zal dat al een titanenwerk zijn. Het probleem is dat politici volgend jaar weer valse beloftes dreigen te doen, om sympathiek over te komen. Zoals deze regering een klein stapje vooruit probeert te verkopen als een grote sprong vooruit. Ik wil geen pessimist zijn, maar we hebben veel meer bijdragen nodig om de pensioenen betaalbaar te houden."

• DS: Ligt u niet te hard wakker van uw critici? Tegenwind wijst erop dat u ertoe doet.

"Ik weet het. Ik heb een slecht karakter, maar ik geniet er nog niet genoeg van."

Uittreksels uit een interview in De Standaard met Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij de denktank Itinera

Chaotische werkgelegenheidspolitiek en buitensporige loonkosten

Er moet dringend werk worden gemaakt van het concurrentiepact dat Vlaams minister-president Kris Peeters wil afdwingen.

Vorig jaar nog stelde Peeters dat Vlaanderen het Belgische wonder financiert, maar dat die gulheid op haar grenzen stoot.

Premier Di Rupo tracht het concurrentiepact af te houden. Hij gebruikt daartoe het door hem bestelde verslag over de arbeidskosten, loonsubsidies, arbeidsproductiviteit en opleidingsinspanningen van ondernemingen.

Verbijsterende pagina

De auteurs van dat verslag werden weggeplukt bij de Nationale Bank, het Planbureau, de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid. Hoewel een consensus bestaat over een loonhandicap van ruim 5 procent, hoeden die instellingen er zich voor dat rapport te onderschrijven. Terecht, want het gaat om een rommelbak waarin de meningen van de experts naast elkaar werden getast en waar elk wat wils uit haalt.

De PS gebruikt het rapport om aan te tonen dat het met die concurrentiehandicap wel meevalt. Bedrijven lezen in het rapport dan weer heel andere cijfers. Maar de enig bruikbare, eigenlijk verbijsterende, pagina in het rapport is die met het totaal van de loonsubsidies, jaarlijks geschonken door de belastingbetaler: 11,2 miljard euro. Dat bedrag, een vervijfvoudiging sinds 1999, komt neer op een feitelijke verlaging van de huidige loonkosten met 7 procent. Een sterkere illustratie van de chaotische werkgelegenheidspolitiek van de voorbije jaren en een duidelijker erkenning van de buitensporige loonkosten zijn niet denkbaar.

Om de resterende loonhandicap van 5 procent weg te werken is nog eens 8 miljard euro nodig. Daarom wacht de regeringen die na mei 2014 aantreden, een kolossale opdracht. Zij moeten niet alleen een concurrentiepact op de rails zetten, maar tegelijk een doortastende fiscale hervorming doorvoeren. Zonder die hervormingen komt het voortbestaan van het sociale systeem in het gedrang.

Rik Van Cauwelaert in De Tijd

geplaatst door Addertje  

"Soms denk ik dat links de mensen liever dom houdt"

geplaatst door Addertje  

Schuldig verzuim

geplaatst door Addertje  

HISTORISCH !

Beste lezer, weet dat u op dit eigenste ogenblik historische tijden beleeft !

Dat probeert men u tenminste wijs te maken. In een poging u hiervan te overtuigen, hieronder een niet-limitatieve lijst:

Di Rupo en zijn Vlaamse knechten

• Alleen al de vorming van deze regering duurde “historisch” lang

• “Kamer keurt "historische" justitiehervorming goed”

• Eenheidsstatuut: historisch

• “Historisch: BHV is gesplitst”; BHV-akkoord: 'historisch, een mijlpaal, een mirakel'

• “Premier Di Rupo noemt de zesde staatshervorming historisch. Hij spreekt zelfs van de grootste staatshervorming ooit.”

• "Historisch akkoord over de financieringswet"

• VBO: 'Historische loonhandicap van 16 procent'

• Hendrik Bogaert (CD&V): “’Revolutionair’ akkoord modernisering ambtenarenbeleid” (nvdr. hij had ook van "historisch" kunnen spreken)

Het Belgische koninkrijkshuis

• Het wordt “een historische 21 juli”

• “Historisch volgens Di Rupo: ‘Eerste keer dat globale kost van monarchie daalt’ “

• Alexander De Croo (Open VLD): “Zowel koning Albert als zijn opvolger Philippe lunchten met de voltallige federale regering. 'Een historisch moment' “

• Noem dit ook maar historisch: “Centjes met koning Albert zijn al 50 euro waard”

• Ook historisch: Philippe wordt eindelijk koning !

• En dit is écht wel historisch: vanaf zondag telt België 2 koningen en 3 koninginnen. Kostprijs (incl. taksen): Koningin Fabiola zal vanaf 2014 een dotatie krijgen van slechts 461.500 euro per jaar - Koning Albert krijgt vanaf zijn pensioen een dotatie van slechts 923.000 euro per jaar - Koning Philippe zal een jaarlijks een dotatie ontvangen van slechts 11,55 miljoen euro.

Wie na het lezen van deze feiten toch beweert dat dit land, Di Rupo en zijn vazallen niet goed bezig zijn, heeft begrepen dat het regime met de volle steun van een aanhorige en kritiekloze pers dezer dagen een "historische" goednieuwsshow brengt. Maar ook dat waait wel weer over...

Addertje

Het regime brengt, met de volle steun van een aanhorige en kritiekloze pers, dezer dagen een "historische" goednieuwsshow

geplaatst door Addertje  

Nuttige Tips voor Philippe

Welke rol voor koning Philippe ?

Welke rol voor Philippe in dit door vergrijzing getroffen België ? Welke rol in de huidige institutionele en politieke mist ? Men zegt dat hij een facilitator kan zijn, iemand die dingen mogelijk maakt. Welke dingen ? Om te redden wat kan, de politiek beïnvloeden, het noorden en het zuiden verzoenen, de stijgende repulikeinse dreiging van de N-VA afwentelen ? Een nobele ambitie, maar een gans leven zou hiervoor niet volstaan. Zelfs voor iemand die zich gedurende dertig jaar heeft voorbereid.

Neen, het meest dringende voor Philippe is te overtuigen dat hij wel degelijk de "right man at the right place" is. Dat is al even gevaarlijk. Het volk erkent geen autoriteit meer die boven iedere verdenking staat, zelfs geen koninklijke. Vroeger was het bekritiseren van de koning heiligschennis, godslastering. Het betekende verbanning uit het Paleis of ontslag wanneer een journalist nog maar in die buurt kwam. Maar dat is allemaal overboord gegooid. Als bewijs, de hilariteit en het gebrek aan eerbied in de twitter-ruimte na de toespraak van Albert II van 3 juli ll. Een voorbeeld: "de koning zou vaker moeten abdiceren, wat leuk.", "Albert for President, Philippe for First Lady"…  Een twijfelachtige publieke opinie, altijd op de uitkijk naar de minste foutieve stap.

Philippe en communicatie

De communicatie is de archillespees van de nieuwe vorst. Schrik om te struikelen, om geen wederwoord te kunnen geven, angst om kwaad te worden, de zelfcontrole te verliezen. Die verlammende angst die op momenten van grote druk veel onhandigheid en risico op uitglijden kan veroorzaken. Tot zelfs het in vuur en vlam zetten van het land.

Om de gunst van het volk te bekomen zal Philippe de juiste toon moeten aanslaan. De juiste woorden vinden, het juiste verhaal vertellen, met een subtiele mengeling van inhoud en emotie, reageren op een pertinente manier, met een vleugje humor. Een serieuze uitdaging voor een contemplatief introvert persoon die een grote bewonderaar is van Rilke (een duitse dichter, nvdr.) en die een hekel heeft aan improvisatie. Nog afschrikwekkender dan de escadrons en de torpedo's van de N-VA.

geplaatst door Addertje  

Maak moeilijke onderwerpen bespreekbaar

“Het werd tot vervelens toe herhaald: de koning heeft geen macht. Maar, oh wee wanneer iemand hem zijn rol als politieke schoonvader wil afnemen. Dan opeens blijkt hij onmisbaar om België te behoeden voor veranderingen die de traditionele partijen niet willen. Overigens kán een koning in dergelijke situatie niet onpartijdig zijn en daarom verspeelde het “instituut” een deel van zijn geloofwaardigheid tijdens de lange regeringsonderhandelingen in 2010/2011.

“Jan Callebaut heeft zo zijn eigen advies [voor de toekomstige koning Philippe] (in DM): “Respect zult u moeten verdienen. Men zag tot vandaag weinig EQ bij u. Als u de indruk wilt corrigeren voort te komen uit een disfunctionele familie Backeljau, dan zult u een heel helder beeld moeten neerzetten van welke koning u echt wilt zijn. (…) Wees geen parasiet, maar een koning met vertrouwen in de democratie. Betoon respect voor de politiek, zelfs als die dikwijls met zichzelf worstelt. Sta tussen de Belgen met hun inclusieve sociale model. Verbind talen, religies en generaties. Wees fier op de Belgische cultuur in al haar diversiteit. Maak moeilijke onderwerpen bespreekbaar. Kom op voor de zwakkeren. Ga op zoek naar consensus, sta er in tijden van nood, want we misten u in Wetteren. Verstop u niet, maar zie de werkelijkheid onder ogen. Koning worden is straf noch verplichting: u mag weigeren.”

Anders gelezen: Het wordt moeilijk voor Philippe om tussen de Belgen te staan, zolang hij niet via inkomstenbelastingen solidair hoeft te zijn en bij te dragen tot het inclusieve sociaal model waarnaar Callebaut verwijst. Het volstaat niet dat hij als consument (die voortaan accijnzen en BTW betaalt) een beetje gelijker geworden is. Dat de machtsgetrouwe media (VRT op kop) het steeds hebben over “de koning die nu ook belasting moet betalen” illustreert hun oppervlakkigheid. Of is het bewuste misleiding? Ik vermoed dat de koning deze ingreep nauwelijks zal voelen, maar wel de dienaren die zich aan de pomp en aan andere privileges mochten laven.

Ik betwijfel of het de bedoeling was van Jan Callebaut, maar er zijn voldoende moeilijke onderwerpen die de koning inderdaad bespreekbaar zou kunnen maken: de afschaffing van de politieke blokkering door een politieke minderheid; een hoofdstad waar de taalwetten worden verkracht; de verlamming van het parlement door de particratie; het gebrek aan transparantie en verantwoordingsplicht van de instellingen die enkel een corporatistisch belang dienen; het respect van politici voor de grondwet en de scheiding der Machten; een samenwerking tussen deelstaten die bij (grond)wet wordt opgelegd in plaats van uit vrije wil georganiseerd en die desgevallend ook geweigerd kan worden; de verdeling van de staatsschuld en de lasten onder de schuldenaren, en ten slotte, de afschaffing van alle middeleeuwse rituelen waaronder het verlenen van adellijke titels. Wanneer in een traditierijk land als Oostenrijk het gebruik van adellijke titels verboden is (hoewel ‘ons kent ons’ ook daar zeer vruchtbaar blijft), kan dat toch geen probleem zijn voor een progressief land als België? Laat het volk zelf zijn helden kiezen. Dan zal de moeder van en dochter Delphine von Saksen Coburg ook niet meer gediscrimineerd worden door het adellijke volkje.

Dat de koning fier mag zijn op de culturele diversiteit spreekt voor zich. Maar om dit de “Belgische diversiteit” te noemen is wel kort door de bocht. Behoudens enkele volkse gebruiken en gadgets bestaat er niet eens een Belgische taal en cultuur. Erger: in België wordt de cultuur van de ene gemeenschap permanent onder druk gezet door een andere gemeenschap die zich daarvoor beroept op de taal van hun “moederland” Frankrijk, bij gebrek aan een eigen taal. Komaan zeg, de culturele diversiteit gaat zienderogen achteruit, dat is de waarheid! Ze kan enkel nog onder dwang en met veel geld overeind gehouden worden. Steeds minder mensen verstaan mekaar omdat ze de taal van de andere niet (willen) kennen, steeds minder mensen aanvaarden dezelfde (rechts)regels, steeds minder mensen dragen bij tot het “inclusief” sociaal systeem. Een sociaal systeem dat omwille van kortzichtige electorale redenen overvraagd is en onvoldoende middelen krijgt omdat het belastinggeld werd opgesoupeerd door lichtzinnige regeringen die het nooit nodig vonden om de tering naar de nering te zetten. Leven als God in Frankrijk, zo toepasselijk op sommige vooraanstaande Belgische families, draagt ongetwijfeld eveneens bij tot die “rijke Belgische cultuur”.”

(Pjotr op anders nieuws extra)

geplaatst door Addertje  

'Door PS gedomineerde belastingregering is niet ons lot'

geplaatst door Addertje  

"Politiek draait om goedkope marketing"

• Politiek is voorspelbaar geworden. Het gaat nog nauwelijks over beleid of ideologie. Het gaat over communicatie. Meer nog, het draait om goedkope marketing. Zoals gebruikelijk heeft Servais Verherstraeten (CD&V) het over ‘de grootste hervorming ooit’. Zoals steeds herhaalt Gwendolyn Rutten (Open VLD) dat er partijen zijn die praten en partijen die doen. Zoals steeds heeft Wouter Beke (CD&V) woord gehouden. Er was wel die mooie lapsus van Elio Di Rupo die het ‘zwarte punt’ naar de deelstaten heeft verlegd. Wat de ouderenzorg betreft, klopt dit alvast. Op termijn zal dat voor Vlaanderen zelfs geen ‘zwart punt’, maar een ‘zwart gat’ zijn. En dan was er dat ene moment van welhaast ontroerende eerlijkheid van Gwendolyn Rutten: er zijn nog wat ‘losse eindjes’ aan het akkoord, maar we zien wel.

• ‘Van de wieg tot het rusthuis, worden de deelstaten bevoegd’, orakelt staatssecretaris Servais Verherstraeten, bevoegd voor de marketing van de staatshervorming. Het klinkt alvast indrukwekkend. Alleen, het klopt niet.

• Als je bedrijf herstructureert, begin je toch niet zelf over nieuwe herstructurering te praten’, zei Verherstraeten gisteren. Nog een mooie oneliner. Alleen, zal er één ondernemer zijn bedrijf herstructureren naar het voorbeeld van de 6de staatshervorming? Bedrijven kunnen zich geen ‘losse eindjes’ veroorloven.

Hendrik Vuye, professor staatsrecht op tijd.be

geplaatst door Addertje  

Niets is nog onmogelijk in België !

Véronique Lamquin, redactrice bij Le Soir

geplaatst door Addertje  

"We hebben woord gehouden; nous avons tenus parole"

E. Di Rupo, PS




Het Belgische schip is gered

Met links E. Di Rupo (PS) en rechts S. Verherstraeten (CD&V)

geplaatst door Addertje  

Elio Di Rupo, de man van piepschuim

Guido Lauwaert, opiniemaker

Elio Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog luchtiger dan schuim. Dat de burger aan Bart De Wever bij de volgende verkiezingen de tsarenkroon aanbiedt, en hij de nieuwe koning tot zijn nar maakt, zal niet de schuld zijn van de burger.

Bij het uitoefenen van onze kritische vermogens laten we ons doorgaans te weinig gelegen liggen aan de rol van de leden van het kernkabinet. Het zijn lieden die een wezenlijke rol spelen in het belazeren van de hele bevolking.

Wat willen ze, die lieden die nooit de waarheid vertellen? Ze presenteren zich bloedserieus voor scherm en in debat met zorgelijke voorhoofden en met zorgeloze praatjes. Alles komt goed, we zijn op de goede weg, het herstel zet zich in, de begroting is volgens de wil van de Europese Bank, de economie herstelt zich langzaam, de werkloosheid neemt niet toe et cetera. Was hun gezicht niet zo saai, ze zouden kunnen doorgaan voor de achterkleinkinderen van Harry Houdini. De waarheid is dat de waarheid moet komen uit de mond van een nakomeling van de brave soldaat Šjevk, die zich, in tegenstelling tot wat de generaals van het kernkabinet denken, geen knollen voor citroenen in de handen laat stoppen.

Alles komt niet goed, we zijn niet op de goede weg, het herstel zet zich niet in, de werkloosheid neemt toe. Dat de gouwleider van Vlaanderen met de landsknechttrommelaar van Nederland, Mark Rutte, op handelsmissie naar Texas is vertrokken, onder het mom dat Nederland en Vlaanderen zich meer als een eenheid moeten gaan gedragen, toont aan dat niet alleen Šjevk, de zoveelste van die naam, niet meer gelooft in de praatjes van het kernkabinet, maar ook de gouwleider en zijn kamerheren.

Wat is nu echter de ondergrond van de smog die de leden van het Sanhedrin verkopen om de penibele economische toestand te verdoezelen? Kom op, geen mooie praatjes meer! Terechte vraag; goed dreigement. De ondergrond is dat de banken nog minder dan een jaar geleden geld gaan uitlenen aan bedrijven, wat wel de wens was van het kernkabinet. Voor wat hoort wat. Een hogere winst voor de banken, bijvoorbeeld. Wat de staat, onder druk van de Europese Centrale Bank, niet kan doen. Als verwende kinderen reageren de bankiers en gijzelen de bedrijfsleiders, vooral deze van de middenklasse. Zij worden gedwongen te saneren. Met als gevolg een stijging van de werkloosheid, wat zijn weerslag heeft op de koopkracht van de getroffen burgers en uitmondt in een hogere werkloosheid.

De burgers die nog niet getroffen zijn hebben nog geld om uit te geven, en daar wordt naar verwezen door de kernleden, die de uitgavendrift van wie nog werk heeft als een stijging van de omzet presenteert. Die stijging is helaas slechts schijn. Staat niet in verhouding tot de dalende geldvoorraad van de getroffen burger, die momenteel verzuipt in een lager sociaal moeras. De essentie van het Europees beleid, en in de boeggolf daarvan die van het Belgische, is dat er van boven naar onder wordt gewerkt, van de beurzen en de banken naar de kleine harde zelfstandige werkers en de gezinnen, terwijl dat juist het omgekeerde zou moeten zijn.

De financiële Manitoes zijn echter al zo lang vriendjes van de politieke dat ze elkaar niet kunnen lossen, laat staan iets kwaads over hen kunnen zeggen of zelfs maar denken. Ze zijn zo verblind door hun verslaving aan elkaar dat ze wel de dramatische toestand inzien, maar die niet durven toegeven, terwijl een toegeving geen schande hoeft te zijn, als ze maar deftig verpakt is. Het probleem helaas is dat ze door hun blindheid geen verpakking meer vinden, of er niet eens een kunnen verzinnen. Waardoor de bevolking het moet doen met belazerderij.

De opperstalmeester van de bedriegers is Elio Di Rupo. Hij denkt nog altijd dat de burger denkt dat de kleren de man maken. Maar die heeft al geruime tijd ingezien dat Di Rupo in werkelijkheid er even naakt bijloopt als de keizer uit het sprookje van Hans Christian Andersen. Dat is nu eenmaal het lot van iemand die in de Kamer staalhard beweert dat er niet geraakt wordt aan het spaargeld van de burger. De hoogmoed heeft zijn nuchterheid blijkbaar vermoordt, want als er iets voor iedereen duidelijk is, is dat door een deal van de banken en de regering de burger onder druk gezet wordt om zijn spaargeld aan ’s lands speeltafel in te zetten. Door de rente op het spaargeld tot nul te herleiden, meer zelfs, de spaarder te laten betalen om zijn spaarzaamheid.

Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog luchtiger dan schuim. Een benaming voor zo iemand ligt voor de hand: de man van piepschuim. Dat de burger Bart De Wever bij de volgende verkiezingen de tsarenkroon aanbiedt, en hij de nieuwe koning tot zijn nar maakt, zal niet de schuld zijn van de burger. Dat wou de brave soldaat Šjevk, de zoveelste van die naam, even zeggen.

(Bron: Knack.be)

DS – 8/7/2013

Eenheidsstatuut: compromis à la belge

Zuhal Demir, N-VA 

Monica De Coninck (SP.A) viel vrijdag de eer te beurt nadat ze met veel gedruis bekendmaakte iets beslist te hebben over het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden (DS 6 juli). (…)

Wat leren de feiten? Op 8 juli zal er niets geregeld zijn, hoewel het Grondwettelijk Hof dat oplegt. (…) De ‘oplossing’ komt te laat. Arbeiders die na vandaag ontslagen worden, kunnen via de rechtbank de bestaande opzegregeling voor bedienden opeisen. Ten minste tot 1 januari 2014 bevinden we ons door het regeringsgetalm in een juridische gevarenzone. (…) Door te verklaren dat de rechters ‘niet moeilijk zullen doen’ schendt de minister zowaar het principe van de scheiding der machten. Ze vraagt aan rechters om geen uitvoering te geven aan het arrest van het Grondwettelijk Hof, omdat haar ‘oplossing’ alleen dan staande blijft. Dat is ongehoord maar tekenend voor de kwaliteit van het werkstuk. Wat verkocht wordt als een geweldige prestatie blijkt lapwerk zonder visie.

DS – 9/7/2013

Het drijfzand van de N-VA

Mathias De Clercq, Open VLD

The duty of the opposition is to oppose, luidt een bekend citaat. Het tegendeel zult u mij niet horen beweren. Maar de opiniebijdrage van kamerlid Zuhal Demir over het eenheidsstatuut (DS 8 juli) toont aan dat de N-VA niet meer weet van welk hout pijlen te maken. (…) Zonder argumenten aan te ­dragen, gebruikt ze woorden als ‘lapwerk’ en ‘een gemiste kans’. Ze slaat de bal helemaal mis. Het akkoord dat dit weekend werd bereikt, luidt een historische hervorming in. Na meer dan 25 jaar is eindelijk een oplossing bereikt over het eenheidsstatuut. (…)

De regering – en bij uitstek minister De Coninck (SP.A) – heeft in deze een waar huzarenstuk verricht. Niemand geloofde er nog in, de tegenstellingen waren onoverbrugbaar, de deadline zou verstrijken en bij gebrek aan oplossing zou het land in juridische chaos worden gestort. Niets van dat alles. De oplossing is er, ze getuigt van visie, en ze wordt gedragen door de sociale partners.

De ondertoon van de boodschap (van de N-VA) kennen we onderhand: ‘België werkt niet meer.’

Het voorbije weekend is opnieuw bewezen dat die boodschap onjuist is. Het verhaal en de ideologie van de N-VA zijn als drijfzand. Het ziet er op het eerste gezicht stabiel uit, maar zodra je er met beide voeten op staat, zak je er – gestaag – in weg.

DS – 9/7/2013

Advocaten: historisch compromis rammelt

Het historische compromis over de invoering van eengemaakte opzegtermijnen voor alle werknemers staat volgens vier topadvocaten, specialisten in arbeidsrecht, vol feitelijke fouten en tegenstrijdigheden. De regeringstekst laat bovendien te veel ruimte voor uiteenlopende interpretaties, luidt het. De experts – Stefan Nerinckx, Marc De Vos, Chris Engels en Herman Van Hoogenbemt – zijn vooral niet te spreken over het juridische vacuüm dat er heerst tot 1 januari 2014, de dag waarop de nieuwe opzegtermijnen van kracht worden.

‘De oude wetgeving is sinds vandaag ongrondwettig. De deadline van het Grondwettelijk Hof is voorbij en de nieuwe regels zijn nog niet geldig. Dus de discriminatie tussen arbeiders en bedienden bestaat nog altijd. Dat zorgt ongetwijfeld voor een hoop rechtszaken’, meent Chris Engels.

‘Er is heel veel werk aan de winkel om hiervan een juridisch sluitende wettekst te maken’, meent Marc De Vos (Itinera). ‘Je ziet dat het een lastminuteakkoord is. Voor de rechtbank houdt deze versie geen steek.’

Chris Engels heeft feitelijke fouten gevonden. ‘Na vijf keer herlezen en hertellen kom ik aan andere opzegtermijnen dan in de tabellen van de regering. Hoe komen ze aan 62 weken na twintig jaar anciënniteit als dat na vijf jaar vijftien weken is en er daarna per drie jaar drie weken bijkomen? 62 kan nooit kloppen.’

Doorbraak.be – 8/7/2013

Het ietsisme regeert

Peter De Roover, Chef politiek Doorbraak

“De indruk wordt gewekt dat Monica De Coninck, en daarmee deze regering, een topprestatie leverde, terwijl ze niet verder kwam dan gammel oplapwerk. Het verwachtingspatroon van de media ten opzichte van deze regering is blijkbaar heel erg laag als ‘iets’ verkocht wordt als ‘een mirakel’.”

“De pers nam, ook vandaag maandag 8 juli, niet eens aanstoot aan volgende verbijsterende uitspraak van de minister: ‘De rechters en de vakbonden leven niet in een vacuüm, dus ik denk niet dat die moeilijk zullen doen.’ U leest het goed, de minister gaat er van uit dat de rechters het arrest van het Grondwettelijk Hof zullen negeren, terwijl dat inhoudt dat alle arbeiders die nu ontslagen worden de regeling voor bedienden kunnen opeisen. Ze noemt rechters die wel rekening zouden houden met het arrest ‘moeilijk’. Heeft de minister ooit gehoord van de scheiding der machten? Ze zegt eigenlijk dat ze de medewerking van plichtsverzuimende rechters nodig heeft om de volgende maanden een juridische chaos te vermijden.(…)

Maar eigenlijk leert deze episode dat in dit land het ‘ietsisme’ tot staatsideologie is uitgegroeid. De basisboodschap, achter het trompetgeschal verstopt, luidt dat we blij mogen zijn dat er toch ‘iets’ gedaan wordt, dat het altijd nog erger kan.”

Larie en Apekool

• “Uit talrijke indiscreties is gebleken dat koning Albert zowel in 2007 als in 2010 heeft aangestuurd op het uitrangeren van de N-VA. In 2007 streefde hij naar een breuk in het kartel CD&V/N-VA. In 2010 heeft hij er actief toe bijgedragen dat de grootste partij van het land slechts heel kort aan zet is geweest. Tijdens zijn jongste kersttoespraak heeft de koning in nauwelijks mis te verstane bewoordingen diezelfde partij een slag onder de gordel toegediend. En eigenlijk kant hij zich in bijna al zijn toespraken impliciet of expliciet tegen de Vlaams-nationalisten, vandaag de belangrijkste politieke stroming in het land. Precies een jaar geleden betuigde hij zijn persoonlijke instemming met de omstreden BHV-wet, door die via een publieke ceremonie te ondertekenen.”

“Natuurlijk wordt de koning hierbij altijd gedekt door een politieke meerderheid. Het is echter duidelijk dat hij die meerderheid niet louter passief ‘ondergaat’, maar er zelf ook vorm aan heeft gegeven. In werkelijkheid is de koning zich de jongste jaren beginnen te gedragen als een president die steunt op een politieke meerderheid, en ook in de kaart speelt van die meerderheid. Op zich is daar eigenlijk niets mis mee, op één voorwaarde : dat die president ook democratisch wordt gelegitimeerd.”

• “Het heette lange tijd dat het nakende aantreden van koning Filip het ideale moment zou zijn om de monarchie te moderniseren. De opvolger zou dan een opgefriste en geactualiseerde koninklijke functie kunnen opnemen. Maar dit moest dan wel gebeuren vóór het aantreden van Filip… “We kunnen de Grondwet toch niet verkrachten”, aldus Wouter Beke vandaag in De Ochtend. Dat is natuurlijk larie en apekool. Als de Grondwet kan worden ‘verkracht’ om een controversiële staatshervorming door te duwen (via artikel 195) dan moet het ook kunnen om de monarchie te moderniseren. Dit is enkel een drogreden.”

• “Paradoxaal genoeg is dat eigenlijk uitstekend nieuws voor de republikeinen. Zij kunnen natuurlijk niet op tegen de opgeklopte emotionaliteit rond de monarchie. Zij kunnen enkel maar hopen dat de koning zoveel mogelijk fouten maakt, zodat zijn populariteit keldert. Maar de kans daarop wordt groter naarmate de koning meer bevoegdheden heeft. Anders gezegd: wie erop hoopt dat koning Filip ooit ten val komt, die laat de bananenschillen op zijn weg best liggen.”

(Uittreksel uit een opiniebijdrage van Bart Maddens, politicoloog op deredactie.be)

Hoe de linkse kerk ons sociaal systeem ten gronde richt

• "Als OCMW-Voorzitter merk ik dat jongeren met weinig middelen die willen gaan studeren, zonder blozen bij het OCMW aankloppen voor een leefloon. Zij staan aan het begin van hun professionele carrière, hebben de staat nog niks bijgebracht en willen wel al een financiële tegemoetkoming. Ik werkte fulltime tijdens mijn studie, maar dat moet niet: je kan ook parttime aan de slag, of je blokt je suf zodat je in de zomer drie maanden tijd hebt om bij te klussen. Ik krijg de indruk dat steeds meer mensen zich afvragen waarom ze moeten gaan werken als je ook kan rekenen op de cadeaus van het systeem. Dat systeem moet grondig aangepakt worden."

• "Natuurlijk willen wij de schrijnende gevallen van armoede blijven ondersteunen! Maar wij willen niet dat de profiteurs van het systeem het geld inpikken van mensen die er écht nood aan hebben. Een voorbeeld ? Er is een Fransman die al sinds ’97 in België woont. Hij heeft tal van procedures inzake regularisatie doorlopen, maar werd altijd afgekeurd en is hier dus al jaren illegaal. Het betreft een nierpatiënt die drie keer per week een nierdialyse moet ondergaan en zijn laatste poging om hier te kunnen blijven was een medische regularisatie. Ook die vraag werd onontvankelijk verklaard aangezien hij die nierdialyse ook in Frankrijk kan krijgen. Bon, die man heeft ondertussen voor 600.000 euro aan medische begeleiding gekregen. 600.000 euro! Dat zijn 24 miljoen oude Belgische franken! Daarnaast geniet hij al jaren van een sociale woning waarvoor hij niets betaalt, want hij ontvangt geen leefloon. En zijn gas-en elektriciteitsfacturen worden rechtstreeks naar de woonmaatschappijen doorgestuurd. Hoe leg je dat uit aan een Antwerpenaar die zijn hele leven heeft gewerkt, maar die al jaren wacht op een tandprothese die hij niet kan betalen ?"

• Over het gesjoemel met sociale woningen: "Twee weken geleden kreeg ik nog zo'n dossier onder ogen. Twee mensen wonen samen in een sociale woning, maar meneer wil een afzonderlijk appartement. Zijn motivatie is dat hij dan een hogere werkloosheidsuitkering krijgt. Ik wist op voorhand dat de Vlaamse inspectie zijn aanvraag zou goedkeuren, maar toch heb ik een negatief advies gegeven omdat ik het signaal wilde geven dat ik zulke wantoestanden niet langer duld. Ik wéét namelijk dat die man gewoon een hogere werkloosheidsuitkering wil en uiteindelijk zal blijven samenwonen met zijn partner, zodat hij dat nieuwe appartement kan onderverhuren. En dat terwijl er 14.000 mensen wachten op een sociale woning!"

• Wat wil de N-VA daar aan doen ? "Ons sociaal vangnet wordt alsmaar door minder mensen gesponsord, zijnde de werkende bevolking, en de groep die beroep doet op dat vangnet, wordt alsmaar groter. Dat vangnet gaat één dezer dus barsten. De werkloosheids- en medische uitkeringen worden alsmaar groter, maar steeds minder mensen werken. Nu vraagt de federale regering om nog meer inspanningen van de kleiner worden groep van werkende mensen, terwijl wij liever fraude aanpakken. Voor alle duidelijkheid: niet alleen de sociale, maar ook de fiscale."

Liesbeth Homans, N-VA, Voorzitter OCMW-Antwerpen in Dag Allemaal

geplaatst door Addertje  

• Oude glories als Herman Decroo (Open VLD), Willy Claes (Sp.a), Wilfried Martens (CD&V), Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Mark Eyskens (CD&V) zullen nog eens hoogdagen beleven in de media. Het is hen gegund. Maar is het bilan van bijna 20 jaar Albert II wel zo positief ?

• Toespraken: “Wel waren er talrijke incidenten met koninklijke toespraken. Yves Leterme (CD&V) werd 'omfloest separatisme' verweten. Bart De Wever (N-VA) werd dan weer bedacht met 'poujadisme', 'populisme' en een verwijzing naar de jaren dertig. De vorst noemde de betrokken politici nooit bij naam. Laten we echter eerlijk zijn, we weten allemaal over wie hij het had bij het uitspreken van deze woorden. En, dergelijke woorden heeft hij nooit uitgesproken over Franstalige politici. In de ogen van Albert II bedreigen alleen de Vlamingen 'zijn' koninkrijk. Dat hij door dergelijke toespraken in Vlaanderen wordt ervaren als 'le roi des francophones' ontgaat hem volledig. Een vorst die zijn onderdanen in twee niet gelijkwaardige groepen verdeelt kan onmogelijk de koning van alle Belgen zijn.”

• Geld: “Naast deze incidenten met de toespraken, is er ook de nogal eenzijdige gerichtheid van de koninklijke familie op geld. (…) Echt fraai oogt dit financiële plaatje niet. En toch is het net die koning die op 21 juli 2009 verkondigde dat men vragen moet stellen bij 'het toenemende materialisme in onze samenlevingen'.”

• Geloof: “Men hangt van de monarchie graag het beeld op van een ideale familie van diepgelovige mensen. Evrard Raskin schreef daarover dat één van de mythes van de monarchie is dat de koninklijke familie een ideale familie is, dat iedereen er van iedereen houdt, dat de verstandhouding nooit te wensen overlaat en dat men elkaar behulpzaam is. Dit beeld werd echter aan flarden geschoten toen het bestaan van Delphine Boël bekend werd. (…) De voorbeeldfunctie die de koninklijke familie volgens Albert II ten allen tijde moet vervullen, heeft hij zelf niet vervuld. Een koning die Delphine behandelt zoals Albert II dit doet, kan onmogelijk het moreel baken zijn van een natie. In zijn toespraken verwijst Albert II graag naar de familiale waarden. Zijn eigen levenswandel heeft echter geen uitstaans met die familiale waarden. Luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden.”

• De moderne monarchie: “Wachten, wachten, wachten,... Albert II zal ook worden herinnerd als de vorst die de monarchie niet wist te moderniseren. Jean-Luc Dehaene getuigt in zijn memoires alvast dat de koning 'not amused' was toen hij in 2010 de modernisering van de monarchie te berde bracht. Het blijft wachten in België op een moderne monarchie. Dit staat in schril contrast tot Nederland alwaar de monarchie sedert 1970 grondig werd gemoderniseerd. Alleen is er in een moderne democratie geen plaats voor een koning die meent een politieke rol te moeten vervullen.”

• De moeizame regeringsformatie: “Bij de moeizame regeringsformatie 2010-2011 kwam de rol van de koning prominent op de voorgrond. De 'donderpreek' van 21 juli 2011 staat bij velen nog op het netvlies gebrand. De koning was meer dan ooit een politieke factor. Hij werd zelfs een politieke actor.”

• Een onevenwichtig formatieberaad (1): “Albert II is ook de koning van het onevenwichtig formatieberaad 2010-2011. Gedurende deze formatieperiode waren volgende politici aan zet: Bart De Wever (N-VA) gedurende 33 dagen (als informateur van 17 juni tot 8 juli 2010 en als verduidelijker van 8 tot 18 oktober 2010), Johan Vande Lanotte (Sp.a) gedurende 98 dagen (van 21 oktober 2010 tot 26 januari 2011), Didier Reynders (MR) gedurende 28 dagen (van 2 februari tot 1 maart 2011), Wouter Beke (CD&V) gedurende 76 dagen (van 2 maart tot 16 mei 2011 en Elio Di Rupo (PS) gedurende 263 dagen (als preformateur van 8 juli tot 3 september 2010 en als formateur van 16 mei tot 6 december 2011).”

• Een onevenwichtig formatieberaad (2): “Wanneer men de periode dat één van deze hoofdrolspelers aan zet was, vergelijkt met de score die op de Belgische federale verkiezingsschaal werd behaald door zijn politieke partij, dan blijkt een kennelijk onevenwicht. N-VA behaalde op de Belgische schaal 17,40%, maar Bart De Wever was maar gedurende 6,63% van de formatieperiode aan zet. PS behaalde 13%, maar Elio Di Rupo was gedurende 52,81% aan zet. Sp.a behaalde slechts 9,24%, terwijl Johan Vande Lanotte gedurende 19,68% van de tijd belast was met een opdracht. CD&V scoorde 10,85% bij de verkiezingen en Wouter Beke was 15,26% aan zet. Reynders was gedurende 5,62% van de tijd belast met een opdracht, terwijl zijn partij 9,28% van de stemmen behaalde.”

• Een onevenwichtig formatieberaad (3):Eén ding kan men alvast niet ontkennen: Vlaanderen heeft op 10 juni 2010 niet links gestemd, terwijl Wallonië dit wel deed. Gedurende de formatieperiode stelde de koning gedurende 72,49% van de tijd een socialistische opdrachthouder aan. Dit strookt met de verkiezingsuitslag in Franstalig België, maar staat haaks op de verkiezingsuitslag in Vlaanderen. De balans was volledig uit evenwicht.

• Vorst en politiek (1): “Het paleis deed aan politiek. Dat de wil van de Vlaamse kiezer hierdoor werd miskend, was blijkbaar geen zorg. In het mooie boek van de journalisten Steven Samyn en Martin Buxant, "Koning zonder land", lezen we zelfs dat De Wever bewust een minder prestigieuze titel krijgt -koninklijk opdrachthouder, door de pers vertaald als verduidelijker- dan andere politici. Van enig respect voor de Vlaamse kiezer getuigt dit alvast niet.”

• Vorst en politiek (2): Een koning kan slechts koning zijn indien hij boven het gewoel van de partijen en de taalgemeenschappen staat. Hij moet onpartijdig zijn en ook een beeld van onpartijdigheid opwerpen, zo niet zaagt de koning zelf de poten van onder zijn troon. Op termijn zou wel eens kunnen blijken dat Albert II niet zozeer de crisissen van 2007 en 2010 heeft opgelost, maar dat hij veeleer de crisis van 2014 heeft voorbereid.

• België, het land van melk en koning: “We beseffen het nog niet, maar nu wordt België een echt sprookjesland: het land van melk en koning. Voortaan kent ons landje twee koningen en zelfs drie koninginnen. Dit moet echt wel uniek zijn. Alleen in Disneyland zijn er meer koningen, prinsen en prinsessen dan in België.”

(Professor Hendrik Vuye op Doorbraak.be)