Luc Rademaekers, tweelingbroer van Nojel Schlangen en hoofdredacteur van de Frut, heeft zwaar op zijn donder gekregen in de Raad van Bestuur van Concentra. 

- Et alors, Luc, qu'est ce qui se passe à Anvers avec ton journal ? Uwe cijfers worden alsmaar kleiner en lager.

Het volledige verslag van de zitting (zonder vertaling) kan u bekomen op speciale aanvraag bij Mijnheer Erik, die uiteraard vele connecties heeft in de wereld van de "haute finance et basse réputation". Tegen betaling van een niet overdreven maar wel milde vergoeding.

Om kort te gaan, de Luc kwam vrij beteuterd terug uit Hasselt (de siège bevindt zich in de capitale van de Limbourg) en riep onmiddellijk zijn staf bij hem.

- De strategie van "Naar links en dan altijd de berg af" is niet gelukt, kameraden, riep hij, we moeten terug naar rechts !  Zoals Bertold Brecht het zei : "Erst das Fressen und dann die Moral".

 "Bien sûr"" Jawohl"  knikte iedereen onderdanig, multicultureel en veeltalig wat in de omgeving van Luc en Lex een aanbevelenswaardige houding is, die zeker op het einde van de maand haar voordelen oplevert.

Onmiddellijk werden grote maneuvres uitgevoerd, de Gerolf Annemans werd ingeschakeld en vandaag staat er in de Frut een interview met een van de leiders van het verfoeide Belang van Vlaanderen. Duidelijk en helder en heel wat medewerkers halen opgelucht adem met die onverwachte koerswijziging.  Hoe lang ze duurt, valt niet te voorspellen.

De oplage is wel spectaculair gestegen op één dag met enkele tienduizenden exemplaren.

Voilà, zei Luc, ik ga doen de vacances de ski en France avec ma famille.

U hoeft niet naar de krantenwinkel te hollen : het interview kan u nalezen op de webstek van het Vlaams Belang.  Loop dan ook even langs bij Filip Dewinter, die publiceert een fotootje van het crapuul Jamal.  Op de lange duur zullen het die van het Belang van Vlaanderen nog zijn die de Vlaamse poco pers redden.

Ray

Het is een ritueel geworden, elke ochtend de vertrouwde pokkengazetten doornemen, koffie slurpen, nadenken en vertrokken zijn we ...
 
Mijnheer Erik duldt geen lanterfanters, zeker niet nu hij een grote deal aan het voorbereiden is met de kleine uit Vloesberg, "gratis toebak". Heeft u kennis genomen van de kruiperige manier waarop de algemene directeur van de N.V. Angeltjes zich verlaagt tot sigarettenbietser ?  Het komt hier op neer : die van Luik krijgen heroïne ad dertigduizend euro per verslaafde,  per jaar, in Kortrijk worden weldra de sloffen sigaretten uitgedeeld in het parkje aan de Groeningenkouter. In Londen worden er al autobussen gecharterd. En wat krijgen wij ?  Met tram of bus in de stad van Allah : een koek tegen uw oog als ge uw kleingeld afgeeft.  En de rest van het land ?  Noppes.  Niet te verwonderen dat de mensen hier verzuurd zijn.

Neem dan de gazetten vast, in de hoop op wat ontspanning, dan zijt ge er ook aan voor de moeite.  Ik doe een kleine greep uit het opwekkende nieuws van de dag.

- In Maleisië roept een geëmancipeerd personage op om de vrouwen een kuisheidsgordel aan te trekken.  Dat verhindert verkrachting en incest. Dat weet ik nog zo niet, want in de Kama Soetra staat er heel wat meer acrobatiek. De slimmerik beseft vermoedelijk niet, dat hij de wereld een leuke inkijk bezorgt in het islamitische gezinsleven.  Fatima Bali heeft al laten weten, dat ze niet zal meedoen, wat iedereen begrijpt.

- Veertig  procent (40%) van de abortussen vinden plaats bij allochtone vrouwen.  Dus toch ?

- Geert Wilders ontving weer eens een niet mis te verstane doodsbedreiging : dood uit een geweerloop en als het niet lukt met een bom.

- De gevolgen van de Iraakse burgeroorlog tussen soennieten en sjieieten laat zich gevoelen tot in een Anderlechtse moskee.  Er hangt dreiging in de lucht maar de politie zal enkele malen voorbijrijden, zegt Simonet.

- In Antwerpen wordt een theaterstuk opgevoerd "Maniok en Patatten" om de integratie te bevorderen.  De zwarte vrouwen worden niet voldoende begrepen door de blanken.

Ik ga, na al deze opwekkende berichten, de krokusvakantie inwandelen.  Vanmorgen kan dat nog.  Straks lever ik mijn stad weer over aan de invasietroepen.

Ray

Trouwe lezers hebben het al meermaals vastgesteld: ook al is het hier steeds  koek en ei tussen de heer hoofdredacteur en ondergetekende, het kan ook soms water en vuur zijn.

Daarom wens ik u, geachte lezer, zeer duidelijk te maken dat ik mij volledig distantieer van het artikel “Gratis heroïne” door Ray.

Zijn kritiek tegenover het beleid van Demotte is pure nijd omdat hij nooit de kans heeft gehad om een jointje op te steken en omdat hij van zijn madam niet mag paffen. Zeg dat ik het u heb gezegd, stoefen en pochen maar een boke met margarine want "we zijn op dieët"

Daarom voor alle duidelijk deze open brief aan de heer minister Demotte.

Geachte Heer minister,

Met groot genoegen en blijdschap heb ik gisteren in Villa Politica kennis genomen van uw zeer lovenswaardige altruïstisch mededogen met enkele duizenden heroïneverslaafden  in Luik.

Mijn oprechte felicitaties om dit initiatief, niet alleen tegen de Vlaamse wil in maar bovenal tegen elke logica in, te hebben opgestart wat zeker navolging zal hebben. Al was het maar om Luik als dé wereldwijde toeristische attractie aan te bevelen.

U bent een moedig man, heer minister, waar wij er in Vlaanderen, tenzij in de oppositie ,  spijtig genoeg geen een meer van hebben. Net zoals u uw bananenplan, heu kiwi-model zal uitvoeren tegen alle adviezen in. Vandaar mijn oprechte adoratie voor zo’n heldhaftigheid binnen het zo woelig politieke landschap hier te lande.

Om het communautaire evenwicht echter te bewaren zou ik, zonder stoutmoedig te zijn, u beleefd willen vragen om ook in mijn provincie, West-Vlaanderen, met name in het mondaine Knokke, bij mijn goede vriend de Polle Lippens, een dergelijk pilootproject op te starten.

Jaren terug heeft hij trouwens reeds zijn beklag gedaan dat zijn stad een nijpend tekort had/heeft aan “blijvers”. Met een dergelijk project moet het aantal lang verblijvende toeristen wel een vlucht nemen richting Knokke.

Eerlijkheidshalve moet ik erkennen dat mijn schrijven tot u, zeer geachte heer minister, niet van enig eigen belang gespeend is. Ook ik ben namelijk verslaafd, aan nicotine dan.

Misschien vandaar mijn grote bewondering voor uw initiatief. Nu moet ik mij verhelpen met tabak die ik, wegens financieel onbetaalbaar geworden, op de zwarte markt koop of desgevallend moet stelen, waarvoor u zeker alle begrip hebt. Maar daar heeft niet alleen de schatkist niets aan, het werkt mogelijk  de verzuring op bij die onverdraagzame Vlamingen hier in de streek. Waarbij ik me afvraag: “zou men armoe lijden om een paar pakjes sigaretten minder per dag?”

Ik vraag u derhalve om nog een pilootproject, liefst in het Kortrijkse, voor de meest  geviseerde groep verslaafden. Wij, rokers, worden nu zowat overal uitgesloten, verbannen en met minachting bekeken. Niet alleen het stelen, maar het paffen zelf moeten we nu al in ’t geniep doen. En, geachte heer minister, u mag er zeker van zijn: succes verzekerd. Ik stel mij dan ook geheel belangeloos vrijwillig op als rook-proefkonijn. Twee gratis pakjes per dag, van 30 stuks  volstaan. Om te beginnen.

In de overtuiging, geachte heer minister, dat zowel mijn voorstel als mijn kandidatuur weerhouden zullen worden teken ik,

Met bijzondere “high”achting,

Erik

Je vraagt je af, hoe knoeiers tot hoge posities in de maatschappij weten op te klimmen en hoe aan de andere kant bekwame mensen soms blijven rondscharrelen aan de afgrond.  Knoeiers brengen het tot minister, getalenteerden kunnen zich met de nodige tegenslag scharen bij de heroïnegebruikers.

Rudy Demotte is sedert 2003 minister van volksgezondheid en sociale zaken, de opvolger van de verstoten en naar de Vlaamse regering verbannen,  Frank Vandenbroucke.  Rudy groeide op in de faciliteitengemeente Vloesberg, waar het diepe landschaprijke Oost-Vlaanderen overloopt in Henegouwen, een taalgrenskind dat uit die jeugd bij zijn Vlaamse tantes de erfenis overhoudt van een dialectisch gekleurd Nederlands.  Hij studeerde politieke wetenschappen aan de ULB en hij is van in zijn jonge jaren een fervent en overtuigd lid geweest van de Parti Socialiste.  Een militant, een trouw bestuurslid, een mandataris die immer blindelings de bevelen van de partij volgde, de dwaasheden goedkeurde en alles wat krom was recht praatte. Een beetje Chinese mandarijn die alle zin in zijn leven put uit de partij en die als burgemeester bij ontvangst van de koning vanzelfsprekend de Internationale laat weerklinken. Omdat hij niets anders kent. 

Hij ziet er uit als een braaf mannetje, een beetje sullig maar in de partij kennen ze hem : "Méfiez-vous des apparences" is  een uitspraak die geknipt is op de kleine maat van Demotte.  Met zulke soldaten trekt Di Rupo graag op pad, geen problemen, de Rudy kan je zo de Staatskist toevertrouwen, hij is wellicht de enige socialist die er met zijn fikken zal uitblijven. Het enige dat hij zal doen is de Internationale neuriën als hij het deksel oplicht.

Wat er nu allemaal aan de hand is in de PS heeft natuurlijk te maken met de verkiezingen en de interne strijd voor de erefuncties.  Laurette is na Elio nummer één maar ze is gekneusd door een opeenstapeling van weinig elegant staatkundig diplomatisch optreden. Ze wordt nooit verloochend maar ze heeft het wel lekker verknald in de ambiteuze krabbenmand van de Waalse socialisten.  Gerolf Annemans kan daar veel en sappig over vertellen. 

De minister van justitie heeft steeds volgehouden dat het toedienen van heroïne aan verslaafden als behandeling niet strookt met de wet.

Dat is een duidelijke uitspraak van  minister Laurette met het nijdige kneppige kinnetje.

Vreemd is dan ook dat haar partijgenoot, de minister van Volksgezondheid, Demotte, nu een zogenaamd experiment doorvoert in Luik om aan de enkele duizenden verslaafden van de vurige stede  gratis heroïne te bezorgen gedurende drie jaar.  "In de rij, aanschuiven, niet duwen, niet doodvallen, de spuit is op komst."

Ik ben onbevoegd om te zeggen of gratis heroïne een oplossing biedt, dat is een discussie voor de wetenschappers.  Ik kan enkel bevreemdend toekijken en vaststellen dat er  binnen de PS een zware broeder-zusterstrijd aan de gang is, die zich aan het  vertakken is in het ruwe, miserabele milieu van de verslaafden.

  Het zogenaamde Kiwi-dossier is inmiddels een flop, de tekorten bij gezondheidszorg zijn gigantisch,  de minister verklaart de oorlog aan drugs maar laat wel het bezit van cannabis toe, het rookverbod is voor vele middenstanders een fiasco terwijl men nu op kosten van de gemeenschap gratis heroïne zal uitdelen aan een drieduizend Luikse verslaafden.  Dit is het werk van PS Minister Knoeier Demotte.  

Collega  PS Minister Onkelinkx is tot voorbij Pluto bekend voor haar stomme  streken. De strijd der knoeiers of onbenullen is losgebarsten.

Benieuwd wie van beiden de mooiste prijs zal halen.  Wie hem zal betalen is gekend : les Flamands.

Ray

Al wat dubbel is, heb ik steeds verdacht gevonden, behalve dubbele wedde.  Dubbele omvang ?  Vraag het aan Geert Lambert, die is daar niet voor.  Dubbelzinnige opmerking  ?  Niet uit mijn mond.  Dubbelklikken met de muis ?  Hebt u de muis al eens bekeken ?

Kom, het is duidelijk, dubbel trekt op niets.  En dat ondervindt men nu ook in Holland met al de dubbele nationaliteiten die daar rondhossen, rondhangen, rondslingeren en op basis van hun exotisch klinkende namen tot in het parlement doordringen.  Geen probleem, zeggen de tolerante wereldburgers bij uitstek : wij discrimineren noch biseksuelen, noch binationalisten, iedereen is welkom om dit land mede te besturen . Dàt is nog eens een toffe mentaliteit : geen werk ?  Te weinig vergoeding ?  Bestuur het land ! 

Enigszins vervelend wordt het echter als die trafikanten in dubbel patriotisme in de regering terechtkomen, zoals nu het geval is met een Nederlandse Marokkaan en een Nederlands-Turkse mevrouw.  Hun louyauteit ligt bij Holland zegt "men", want dat zweren ze. Ho ! Ze zweren het, nu dan zal het wel waar zijn, ik heb nog nooit gehoord van een Turk of  een Marokkaan die liegt. U toch ook niet ?

De Turkse spuit een heel bus Deo Fa onder de oksels als de Armeense genocide ter sprake komt.  Trouw aan Oranje ?  Als ze een appelsien eet, ja. 

Wat zullen die beide mensen doen wanneer ze  binnen hun functie in aanraking komen met vertegenwoordigers uit het land waarvan zij ook de nationaliteit bezitten ?  Hoe denk je, dat een Turkse delegatie zich opstelt tegen een Nederlandse groep die geleid wordt door een Turkse madam ? 

Met dit soort toestanden zal gans Europa meer en meer geconfronteerd worden.  De lakse verantwoordelijkheid van de traditionele politieke partijen is groot en hun gebrek aan moed is om te wenen.  Stuur die handelaars in landverraad naar de enige plaats waar zij thuishoren : de woestijn, want alles wat van daar komt, vinden ze heerlijk. Kunnen ze dubbelneuken : kamelen en geiten.

Ray

Olie is een natuurproduct dat langzamerhand uitgeput geraakt.  Schrandere geesten, in mijn ogen toch, ontwikkelden procedés om biodiesel te vervaardigen uit planten of resten.  Maïs bijvoorbeeld is prima, ware het niet dat de biodiesel-producenten massaal de maïs gaan opkopen inde VS, zodat de prijs omhoog schiet.  Bovendien zal het nooit een volwaardig vervangmiddel zijn voor de natuurlijke olie, omdat de vraag veel hoger is dan het aanbod.

Tot mijn verrassing las ik in een beleggingsblad dat men in België heel actief is met de productie van biodiesel.  Prima, zeg je dan, heb ik toch reden om enigszins trots te zijn op het Apenland.  Maar wat blijkt ?  Ik ga nu over tot het copiëren van wat Beursbox vertelt :

"Het zit zo, dat als Vlaanderen een  x aantal  liters levert, dan mag Wallonië dat ook.  Daarbij is ook een productieplafond afgesproken.  Probleem is nu dus weer dat Vlaanderen de liters wel wil en kan leveren, maar Wallonië die hoeveelheid niet kan produceren en daarom dus  nu een halt toeroept aan ontwikkelingen in Vlaanderen.  Vlaanderen kan dus wel meer, maar mag niet omdat Wallonië achterblijft...Wallonië zou kunnen kiezen voor meer stimulans in de eigen streek, maar ziet zoals het er nu naar uitziet meer heil in het frustereren van de economie van Vlaanderen.  Vlaanderen mag dus niet het quotum van Wallonië gebruiken maar moet toezien dat het ongebruikt verloren gaat"

Variaties op een bekend thema, noemt men zoiets.

Ray.

 Eigen commentaar hoeft er niet bij, zeker ?

Vragen van de leden Fritsma en Wilders (PVV) aan de Ministers van Justitie en Integratie, Jeugbescherming, Preventie en Reclassering, inzake de invloed van radicale moslimpredikers en inzake uitspraken van een PvdA- raadslid over stenigingen.

1.)

Heeft u kennis genomen van het artikel “Zieltjes winnen voor de ware islam”*?

2.)

Hoe beoordeelt u het dat tientallen radicaal- islamitische jongerenpredikers stad en land afreizen om jongeren (vaak met een Marokkaanse achtergrond) op te hitsen met anti- westerse vuilspuierij?

3.)

Vindt u het bevorderlijk voor de integratie, voor onze veiligheid en voor het behoud van de Nederlandse identiteit dat vele jongeren worden vergiftigd met de opvattingen van deze predikers, die pleiten voor het stichten van een islamitische staat -inclusief de invoering van de sharia- en de Nederlandse samenleving (dus) de rug toe willen keren?

4.)

Deelt u de mening dat terrorismebestrijding bemoeilijkt wordt nu vele jongeren kennelijk een “opleiding” krijgen op grond waarvan ze gemakkelijk in de voetsporen kunnen treden van een crimineel als Mohammed Bouyeri?

5.)

Bent u bereid om onze samenleving tegen de bedoelde jongerpredikers te beschermen door deze lieden hard aan te pakken, waarbij intrekking van hun verblijfsvergunning, of van hun Nederlanderschap voorop staat?

6.)

Bent u voorts bereid om ook de moskeeen die deze lieden toelaten, of toe hebben gelaten, hard aan te pakken door over te gaan tot sluiting van deze vijandige organisaties?

7.)

Bent u –in het verlengde van vraag 5 en 6- bereid om het strafrecht te wijzigen nu dit kennelijk (ook volgens een mededeling van de minister van Binnenlandse Zaken) tekort schiet om het probleem effectief aan te pakken?

8.)

Deelt u tenslotte de mening dat het onaanvaardbaar is dat ook een volksvertegenwoordiger in Nederland (Najia Siamarim, PvdA- gemeenteraadslid te IJsselstein) gevaarlijk islamitisch gedachtengoed uitdraagt door in de media het barbaarse gebruik van steniging te verdedigen**?

* Dagblad De Limburger, vrijdag 9 februari 2007

** Dagblad De Pers, 2 februari 2007  

Voor de doorsnee burger die tijdens de oorlog vaak een afwachtende houding had aangenomen, betekende de bevrijding echt een verlossing. Diegenen die zich om welke reden dan ook op het pad van de collaboratie begeven hadden, werden genadeloos opgejaagd, opgesloten en buitensporig veroordeeld.  De weerstandersgroeperingen kenden een massale aangroei en de Antwerpse dierentuin, die in de oorlog geen dieren meer herbergde wegens voedselgebrek, werd gretig gevuld met collaborateurs, echten en vermeenden.  Nogal wat burenruzies dacht men op deze manier te kunnen beslechten. De gevangenen kon men gratis  komen bekijken en er werden postkaarten rondgestuurd naar familie en vrienden met hun afbeeldingen achter de tralies.

Boven mijn tante Tia  in de Klappeistraat schuin over de acteur Charles Janssens woonde ene mijnheer Hoffmann, een Duitser die in de jaren twintig getrouwd was met een Vlaamse vrouw en die bij een van de Antwerpse agentschappen van een Duitse rederij als bediende werkte.  De man had zich tijdens de oorlog geweerd om nergens op te vallen, hij durfde nauwelijks met onbekende Vlamingen  praten om niet versleten  te worden voor een Duitser in burgerkleren, en hij vermeed nog meer het contact met zijn vroegere landgenoten, want hij had een grondige hekel aan de nazi’s.  Enkele dagen na de bevrijding stond ook hij in het leeuwenkot…  In de familie werd gefluisterd dat het een schande was, maar niemand verroerde een vin.

Het heeft vele maanden geduurd eer de Duitsers verdreven waren uit het gebied van de Scheldemonding  en de haven terug kon functioneren maar toen begon een nieuwe ellende : de vliegende bommen met hun akelige geluid, hun zoekend stilhangen in de lucht en hun dodelijke duikvlucht.  De eerste V-1 stortte neer in de Schilderstraat vlakbij het Museum voor Schone Kunsten, niet zo ver van de Sanderusstraat waar wij woonden.  Van toen af was het gedaan met de wandelingen met het gezinnetje.  Ik werd de trein opgezet en verbleef zes maanden bij familie in Evergem bij Gent.  Heerlijke mensen !  Toen ik terugkeerde en de V-1 en V-2 nachtmerrie achter de rug was, kende ik geen Antwerps meer volgens de overlevering.  Dat is inmiddels in orde gekomen.

Er zijn 5960 inslagen geweest van de geleide raketten van Werner von Braun op Antwerpen en een vierduizend mensen zijn gedood, zevenduizend verwond of invalide geworden,  kortom de waanzin van de oorlog heeft met zijn tentakels gewriemeld tot in de schoot van vele families.  Ik wil nog een voorval in herinnering brengen dat ik enkel ken via lectuur en niet uit eigen koker haal, want ik was een blij kind op de buiten tijdens die dramatische periode. 

De  schrijver (en journalist van Volksgazet) Lode Zielens,  die vooral bekendheid genoot met zijn toenmalige succesroman  “Moeder, waarom leven wij ?”, vond de dood bij een inslag van een V-bom toen hij op reportage was.  Het nieuws verspreidde zich onder de inwoners als een lopend vuurtje.  Ontzetting, verdriet en rouw sloegen de geterroriseerde bevolking murw, de velen die zelf of in hun familie- of kennissenkring getroffen waren maar ook wie tot  dan toe gespaard was gebleven, voelde de dood van een van haar bekende zonen als een afschuwelijke slag van het noodlot aan. De Duitsers werden nog feller gehaat dan tijdens de bezetting. 

De Amerikanen hadden Generaal Armstrong aangesteld om een einde proberen te maken aan de moordende raketaanvallen op Antwerpen en zijn haven vanuit Peenemünde tegen de Deense grens.  Effectief had  het neerschieten van de moordende raketten  weinig resultaat in den beginnen maar Armstrong (die in Antwerpen door de oude Sinjoren nog steeds op de handen wordt gedragen) maakte sluw gebruik van een andere tactiek : de vijand afsnijden van informatie over de inslagen.  Geen enkele krant publiceerde een letter over de vernielingen, de slachtoffers, de angst en de woede.  Zo ook, werd over de dood van Lode Zielens met geen woord gerept.  Tienduizenden Antwerpenaars waren aanwezig langsheen de rouwstoet van de populaire schrijver waarover de volgende dag geen letter te lezen viel in de kranten.

Ray 

Villa Politica zou eigenlijk net zo goed "Het Roddeluurtje van  Tante Linda" kunnen heten.  Ook als het een afschuwelijke naam zou hebben, zoals "Krabben aan Bracké", om maar iets te zeggen, ik zou kijken de donderdagnamiddag.  Rechtstreeks uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers, het Vragenuurtje. 

  Ongeoefende, onervaren, a-politieke kijkers vermoeden wellicht achter dat vragenuurtje-in-de-kamer een  salonfähig gebeuren over woonproblemen, mooie interieurs, bevallig voorgesteld door Pascale Naessens met een obligate fluit champagne in de  hand maar  het gaat   over een poging de democratie dichter bij de domme burger te brengen.  Voor de ingewijden : smullen van en lachen met de democratie.

Ik zit vanuit mijn kamer via het scherm binnen te kijken bij de wondere verkozenen des volks in hùn Kamer.  Als een volbloed conciërge uit een Franse film van de jaren '60 begluur ik het spektakel dat zij brengen, een bizarre vertoning met gespeelde verontwaardiging, veel mekaar-uitlach-momenten en doen alsof. Er wordt een soort Javaans schimmenspel opgevoerd begeleid door  het  eentonige lawaai van een gammel gamelan-orkest

Een leuk hoogtepunt breekt telkens aan  als Annemans de premier  de gordijnen in  jaagt, wat elke keer prijs is, want Guynokkio is van nature kort aangebonden, verbolgen, verontwaardigd, pisnijdig en de fractiebaas van het Belang van Vlaanderen speelt  lichtjes  smerig maar handig  in op die karakteriële tekortkomingen.  Wij thuis volgen ademloos en het is zoals met alle soaps : je kent de voorspelbare momenten, je voelt ze aankomen en toch moet je er om lachen zoals in "Allo, allo" als het meisje van de weerstand  voor de elfendertigste keer zegt "I am not going to say this twice"...  In de Kamer is het van hetzelfde.  Terwijl Guynokkio breedvoerig staat te gesticuleren, zie ik de hand van  Gerolf de hoogte ingaan en met de rechterwijsvinger tekent hij een lange Pinokkiogaffel in de lucht,   met zijn vrije hand wijzend  naar de eerste minister... "Hij doet het weer" brul ik schaterend en bezorgd komt mijn vrouw toegelopen met de bloeddrukmeter. De kleine Cro-Magnonbaardman produceert sussende geluidjes, Guynokkio blaast zich op tot de gigantische Hulk en Annemans lacht zich te pletter. De democratie in haar pure naaktheid van hùn Kamer recht de mijne binnen.

Door de wonderen van de techniek die het Seniorennet ons, de bloghouders, ter beschikking stelt, kunnen wij ongeveer nagaan (en reageer nu niet schichtig, lieve mensen) wie bij ons op bezoek komt.  Niet op het moment zelf maar met enige vertraging.  En terwijl wij zitten te genieten van de indiscrete inkijk ons gegund in de Kamer der plezante Mannen en Vrouwen van het Volk, zitten  een aantal onder hen onze blog te lezen, ja die van Angeltjes. Betrapt !

We weten niet wie dat zijn en ook niet of het tijdens de openbare zittingen is, tenzij ze een woordje in de reactiemodules zouden schrijven.  Voor ons  alleszins een aangenaam genoegen. Misschien is het Frieda van Themsche, die ik in september in Antwerpen moed heb ingesproken met haar persoonlijke drama (toen er van Angeltjes nog geen sprake was), of is het Filip, de Man die bij mij heel hoog scoort, of Bart Laeremans die het braakmiddel Emmerechts betrapte op affichescheuren ?  Of Bert Schoofs, die vindt dat de multikul in Limburg niet geslaagd is, of de persoonlijke Fruitkoningin van Mijnheer Erik,  Marleen Govaerts uit Sint Truiden en de immer populaire en consequente  Sandra Coolen uit het dennenrijke Kasterlee ?   Ik kan ze niet allemaal noemen, want achttien namen onthouden, is moeilijker dan een winnend lottoformulier invullen en ophalen.

Ik kijk alleszins  liever donderdag naar de Kamershow dan woensdag naar het Vlaams Parlement, want daar hebben wij géén lezers.  Pfft ... 

Ray

Er wordt opgelucht adem gehaald in koninklijke en aanverwante kringen.  Het marineproces te Hasselt, met als getuige Prins Woef is afgehandeld, de dossiers worden per lichte vrachtwagen afgevoerd en verdwijnen hopelijk voor eeuwig en altijd in de kelders, beheerd door Procureur Rubes en aanhang.

Toen de eerste berichten in de pers verschenen, ging het bij mijn weten over enkele miljoenen euro's die verduisterd waren ten nadele van de marine en daarnaast over enkele honderdduizenden voor uitgevoerde werken en materialen aan de villa van de prins.  Zover het te volgen is, hebben die twee knappe blondines die  in de Limburgse hoofdstad het zwaard van justitia hanteren het financiële luik opgelost met verbeurdverklaringen van geldsommen en aandelen die de beklaagden in hun bezit hadden : enkele honderdduizenden euro's en verder een heet luchtkanon, een grassnijder en een hakselaar.  Voilà, het is geregeld, zie.

Albert II, schalks Bert Bibber genoemd, moet niet bijspringen voor zijn armtierige toekomstige erfgenaam, Laurent, zoals hij nochtans met veel melo aangekondigd had tijdens zijn kersttoespraak. "Wie iets ontvreemdt moet het terugbetalen ongeacht rang of stand" dreunde onze majesteit af van zijn spiekbriefje. 

De monarchie is gered dankzij een heet luchtkanon en een hakselaar.  Iemand zin in een woordspeling ?

Ray

In Schaarbeek is een meisje van dertien getrouwd, nadat ze een valse aangifte had gedaan in verband met verloren identiteitspapieren.

Al goed dat Van Bellingen in Sint Niklaas woont, anders zou hij als ambtenaar van Burgerlijke Stand weer eens  de kop van Jut zijn. Ook Laurette is de dans ontsprongen, want zij was bijna burgemeester  in Schaarbeek toen ze politiek werd gewipt door Durant van Ecolo. 

Langs alle kanten en voor vele betrokkenen en betrokkenen-van-verre : wat een gelukkig toeval voor iedereen daar in Schaarbeek.  N'est-ce-pas ?   

En het jeugdige bruidje ?  Waarom wachten tot in de hemel als  hier jonge maagden te vinden zijn  met wat liegen en bedriegen ? Diet ies ier bijnaa so choed als een paradijs oep aarde, man !

Ray

 De betere tijden braken aan toen langs de Mechelsesteenweg  aan de Harmonie, begin september 1944 langzaam een tank, met gewapende Canadezen te voet er naast, de stad binnenreed, onmiddellijk verwelkomd door duizenden juichende mensen die plots allemaal onvervalste Belgen waren.  Hoe ze hadden vernomen dat een klein peloton bevrijders via Boom, Antwerpen hadden weten te bereiken zonder noemenswaardige tegenstand is een van die onverklaarbare mond-aan-mond nieuwsverspreidingen. De soldaten lachten maar ze zagen er zeer vies en moe uit. Ze droegen platte helmen wat wij nog nooit gezien hadden.  Een ietsje verder aan de Nationale Bank zag het zwart van het volk - een soort open jeep met Duitsers scheerde de Leopoldstraat in vanuit de Kiliaanstraat  en er werd geschoten over de hoofden van de mensen heen.  Wij wandelden verder.  Tot op de Meir samen met een stoet enthousiaste nieuwsgierigen, iedereen sprak met iedereen en leek overmoedig en dolblij.  Aan de Meirbrug stonden in de zijstraten opnieuw vele mensen, terwijl  het midden van dat kruispunt leeg bleef , er werd geschoten maar toch verdween de massa niet, men bukte zich wat …

  De bevrijding : wij, ons kleine gezin bestaande uit drie mensen, gingen vaak wandelen in die periode.  Wij woonden in de Sanderusstraat en trokken de stad door. Ik had de indruk dat mijn ouders het spannend vonden, na die lange jaren van bezetting, vrij te kunnen gaan en staan waar zij wilden, ook al dreigde er gevaar en was het ver van ontspannend om geconfronteerd te worden met de uitwassen van een brutale repressie. Aan het pleintje van de Lange Leemstraat stond een massa volk te joelen : meubelen werden door de ramen van de eerste verdieping gegooid en mannen met lichte overjassen en revolvers hielden de massa op afstand.  Een man met snor (die details toch ...) werd buitengeleid en uit het raam zwaaide iemand luid schreeuwend met een gouden kader waarin  het portret van Hitler.  Uit het roepende  volk kwam een man naar voren die de opgeleide gevangene  een vuistslag op zijn neus toediende : het bloed spoot er uit.  Wij zijn doorgewandeld. Later vertelde mijn vader me dat die man zijn tandarts was.

Wij hadden een Amerikaanse soldaat in de familie opgenomen, zoals dat gevraagd was door de stedelijke overheid, want er was weinig kazerneruimte  voor al die Canadese en Amerikaanse  bevrijders en men wilde die jongens een beetje thuisgevoel bezorgen. De meesten lagen aan de overzijde van de Schelde op Sint Anneke in het kamp Tophat waar de zwarte handel weelderig bloeide.  Voorheen hadden de Duitsers hier hun kampement, nu waren het de Amerikanen. Op de belangrijke kruispunten in het centrum stonden wel eens  legervrachtwagens die allerlei lekkers uitdeelden, soms was dat ruilhandel in natura maar als kind besefte je dat niet en ik vergaapte me wel aan mijn eerste echte zwarte (inmiddels ben ik dat gewoon in Antwerpen). 

In het zogenaamde Bos van Linkeroever nabij Blokkersdijk stuit je  soms nog op betonnen restanten uit die periode. Precies zoals er in het Stadspark en in Park den Brandt tot op vandaag bunkers staan die door de Duitsers opgericht werden en die nauwelijks te vernietigen zijn. Onze soldaat heette Victor, een voorbestemde naam. Ik moest hem niet en verstond hem niet en hij deed veel te flauw tegen mijn moeder. Maar soms bracht hij wel chocolade of appelsienen mee. Op een middag luisterde ma naar "het gesproken dagblad" en ze begon te wenen, wat geen gewoonte bij haar was.  Later toen ik volwassen was, vertelde ze me, dat men toen de fusillering van August  Borms had omgeroepen.  Zij was absoluut niet geïntresseerd in politiek en zeker niet in het collaboratiegedeelte  maar die man verdiende het niet, dat wist zij ...zoals velen.

Morgen slot

Ray