Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
06-07-2013
Balkonnetjesweer
Eindelijk! Na maanden kilte kon deze morgen voor het eerst probleemloos ontbeten worden op het balkonnetje in een zomerse zonnewarmte. Tussen geraniums en surfinia's, basilicum en peterselie, en onder de turkooisblauwe parasol was het paradijselijk genieten van enkele Zweedse broodjes en een kop koffie. Zalig! Alhoewel zo goed als niemand me nog een smsje stuurt - tot twee maand geleden was dat wel even anders! - lag de gsm in aanslag naast het ontbijtbordje. Immers...
Vorige week hing ik met de Jongste aan de balustrade van het balkonnetje een beetje te keuvelen, ondertussen naar het verkeer en de wolken kijkend. Op een bepaald ogenblik moest hij vertrekken naar zijn vrienden. Ik bleef eventjes achter. Maar toen ik naar binnen wou, bleek de deur dicht! En aan de buitenkant is geen klink! Even paniek. Ik klopte op de deur, geen antwoord. Dan maar op het raam, geen antwoord. Iets meer paniek. Ik keek over de balustrade en zag de Jongste dertien verdiepingen lager naar de bushalte stappen. Zo luid ik kon riep ik zijn naam. Geen reactie. Ik zocht mijn gsm. Tevergeefs echter want die lag binnen ergens. Ik zag de Jongste op de bus stappen. Ik zag de bus weg rijden. De buren rechts waren op vakantie, de buren links waren ook niet thuis; trouwens, stel dat ik geen hoogtevrees zou hebben en over de balustrade naar hun balkonnetje zou kunnen klimmen, het zou geen oplossing geweest zijn want ik had ook geen sleutel van de voordeur bij. Het was kwart voor acht "s avonds en ik stond moederziel alleen gevangen op een balkonnetje, zonder eten, zonder drinken, zonder gsm, zonder iets te lezen, zonder radio, zonder niemendal. De Jongste zou pas tegen de vroege uurtjes naar huis terug keren. De Dochter pas een van volgende dagen. Que faire?
Ik merkte dat een klapvenster op een kier stond. Als ik mijn arm door die opening kreeg en mijn hand het handvat binnen kon vast grijpen, zou ik dat 90 graden naar beneden kunnen duwen waardoor het venster normaal open kon. Natuurlijk moest ik opletten , want tijdens die draaibeweging zou het venster maar aan één scharnier vast hangen. Ik ging op de stoel staan en probeerde mijn arm door de opening te murwen. Ik kon niet bij het handvat... Werktuigen gebruiken? Het enig bruikbare was een handborsteltje waarmee ik gemorste aarde samen veeg. Weer wrong ik mijn arm door de opening en met dat borsteltje kon ik op het handvat kloppen! Yes! Alleen.... kwam er geen halve millimeter beweging in het handvat. Daar stond ik dan, gedoemd om de nacht door te brengen in een plastieken tuinzetel onder een turkooisblauwe parasol, tussen peterselie en basilicum, tussen surfinia's en geraniums, met als enig vertier altijd hetzelfde en toch steeds wisselende patroon van voorbijrijdende auto's, moto's en fietsen bekijken. Gezellig. Boeiend.
Half elf. Ik kreeg dorst. Kwart voor elf. Ik kreeg het koud. Een nu-of-nooit-actie drong zich op. Ik schoof het tafeltje tegen de venster waardoor ik iets hoger stond dan op de stoel (waarom had ik daar niet eerder op gelet?), ging er op staan, hield met mijn rechterhand de bovenkant van het opengeklapte venster vast, duwde mijn linker arm zo diep mogelijk neerwaarts naar binnen en raakte met mijn vingertoppen het handvat. Nu duwen, onderwijl het venster naar mij toe trekkend om de enige scharnier waaraan het even zou vast hangen niet te overbelasten. Het leek een eeuwigheid te duren maar millimeter na millimeter kon ik het handvat naar beneden duwen. Eindelijk draaide het venster open en moest ik met mijn linkervoet de bloempotten die binnen op de vensterbank stonden voorzichtig opzij schuiven. Toen, eindelijk, kon ik naar binnen glijden. Het venster had het niet begeven!
Boos en blij tegelijk zond ik een donder-sms'je naar de Jongste. Het schijnt dat hij er de ganse avond niet goed van geweest is dat hij zijn moeder had buiten gesloten en dat zijn vrienden hem er de ganse avond mee geplaagd hebben. Zal hem leren! Maar sinds die avond houd ik mijn gsm ook thuis altijd in mijn broekzak. Aan het hele avontuur hield ik een viertal blauwe plekken op mijn linkerarm over. Zal mij leren!
Binnenbreken in mijn eigen huis. Wie had dat ooit gedacht? Maar het was me toch mooi gelukt! Maar als ik dat kan, wat kan een beroepsinbreker dan wel niet? Dat venster staat 's nachts nooit meer open!
BlancheFleur.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
