Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
19-07-2013
Het gaat, maar het kan beter.
Het gaat, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Ik begin te berusten, de als maar schaarser opkomende vlagen van boosheid op de ex-BesteVriend kan ik pareren; het helpt dat ik hem al een week niet gezien heb. Stress om andere redenen is er gelukkig ook niet; de school ligt al ver achter me. Heb je al vakantie, vroeg een buur me onlangs in de lift. Ik heb nu vakantie tot ik op het kerkhof lig, antwoordde ik glimlachend. De man keek me raar aan, niet goed wetend of hij mocht lachen of niet.
Woensdagmorgen deed ik rustig de mij toevertrouwde taak in de kloostertuin. Ik nam een nieuw perkje onder handen, wiedde en harkte bij. Ik was tevreden met het resultaat. Niemand gesproken, er was ook geen koffie klaargezet voor mij. Dus nam ik er discreet uit de eetruimte van de gasten toen die leeg was. Vorige week mocht ik dat van de pater-econoom, omdat hij er die dag niet kon zijn. Dus vond ik dat ik dat nu ook mocht. Eigenlijk is dat tuinwerk het liefste wat ik nu doe, naast lezen. Zo zou ik de rest van mijn leven wel willen vullen.
Maar het kan beter. Honger krijg ik nauwelijks, de drang naar nicotine 's avonds wordt echter verontrustend. Het appartement proper houden lijkt soms onmogelijk. Als ik echt niet buiten moet, blijf ik binnen. Ja, ik zat afgelopen week twee keer op een terrasje, met een boek. Af en toe keek ik even op en dacht aan de opdracht van de psycholoog. Met alle respect, maar ik zag niemand met wie ik een praatje zou willen aanknopen. Trouwens, de meeste mensen zaten in gezelschap. De enkelingen zagen er niet "toegankelijk" uit, ik waarschijnlijk ook niet met mijn strenge gezicht - ik kan toch maar moeilijk constant met een glossy-smile gaan rondhuppelen opdat iemand me toch maar sympathiek zou vinden. Nee, ik geloof er niet in. Niet in dat soort geforceerde ontmoetingen. Straks, na het wekelijkse marktbezoek, ga ik weer op het terras van het grote café zitten waar ik dikwijls kwam met de ex-BesteVriend. Een of twee koffies terwijl ik de krant doorneem, en dan weer naar huis. Voor het te warm wordt. Voor de grote drukte begint.
Morgen vangen de jaarlijkse Feesten aan, die tien dagen duren. Ik heb het programmaboekje liggen, maar heb het nog niet doorgenomen. Tussen de honderden activiteiten zullen er misschien wel een paar zijn die me zouden kunnen interesseren. Er was een tijd dat ik reikhalzend uitkeek naar die Feestperiode en elke dag de stad in trok, nieuwsgierig, genietend van de optredens. Toen was het ook veel kleinschaliger. Nu komen dagelijks ladingen mensen uit andere steden en het buitenland toe, stadsgenoten ontmoet je nauwelijks. Mensenmassa's in alle straten en op alle pleinen in het stadscentrum, tien dagen en nachten lang. Goed voor de middenstand, maar het trekt mij niet meer aan. Nu in mijn depressieve toestand, zeker niet.
BlancheFleur.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
