Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
20-07-2013
Zwijgen is goud...
Zoals je zegt: "vergeven maar niet vergeten, of zoiets ;)". Vergeven heb ik hem, die ik tot nog niet zo lang geleden de Lieve Man noemde, maar opnieuw vertrouwen? Voor het ooit nog zo ver zou komen, zal heel veel water naar zee moeten vloeien, heel veel! Ik kan natuurlijk bij gelegenheid een gesprekje met hem voeren zoals vrijdag, mits de nodige afstand in acht te nemen en het emotionele muurtje rond mij stevig te houden.
Hij beloofde dat hij mij zou deblokkeren; tot hiertoe heb ik er nog niets van gemerkt. Ik vraag me af of hij morgenmiddag het bakje afrikaantjes zal komen ophalen (de plantjes uiteraard) om op de graven in zijn dorpje te planten, ze staan hier op het balkon toch maar in de weg, vrijdag liet ik hem weten dat hij ze mag hebben en hij aanvaardde het aanbod.
Ik heb vandaag nog nagedacht over een en ander dat hij me gisteren verteld heeft. De combinatie van sigaretten, hasj, alcohol en antidepressiva, wat brengt dat niet teweeg in een mens zijn hoofd? Ja, ook zijn lief schijnt die pillen te nemen, net zoals hij. En ik veronderstel dat hij een jointje niet afslaat bij haar. Ik hoop van harte dat ik mij vergis, maar ... God ja, ik maak me nog steeds zorgen over hem, maar ik behoed mij ervoor hem hierover iets te zeggen, zijn reacties kennend uit ondervinding! Twee keer zei hij vol emotie hoe zijn lief lijkt op zijn overleden vrouw. Hierbij stel ik mij de vraag: houdt hij echt van de vrouw die zijn lief werkelijk is, of projecteert hij zijn overleden vrouw, van wie hij nog steeds zielsveel houdt, op haar omdat ze op elkaar lijken, hetzelfde postuur, dezelfde haarkleuring, ongeveer dezelfde leeftijd hebbend? Neen, hem zeg ik er niets over.
Met zijn lief heeft hij afgesproken dat hij op een dag eens gaat aanbellen bij zijn dochter, om op de vrouw af te vragen waarom ze geen contact meer wil met hem. Ik heb hem er voorzichtig op gewezen dat ik dat nog niet zo lang geleden ook eens heb voorgesteld. Een nee heeft hij, een ja kan hij krijgen. Hij wuifde het weg. Toch hoop ik dat de vrede tussen hem en zijn dochter ooit hersteld wordt. Ik zou hetzelfde niet willen meemaken, geen contact meer met je kind, zelfs niet uitgenodigd worden op haar trouwfeest, verschrikkelijk moet dat zijn. Ik heb zijn verdriet daaromtrent meer dan eens opgemerkt.
Er zijn een aantal zaken die ik hem zou willen zeggen voor zijn eigen bestwil, maar ik hield mijn mond. Niet meer de liefste en beste vriendin zijnde, de grond ingeboord zijnde, natrappen te verduren gekregen hebbend. Neen, de man moet nu zelf zijn plan trekken. Zonder mijn bezorgdheid. Zonder mijn raad. Het enige wat ik wel doe, dat weet hij niet. Telkens ik in de kerk ben, bid ik voor hem, opdat het hem goed blijft gaan, opdat hij het juiste pad blijft betreden, opdat het uiteindelijk goed komt met hem. Meer kan (en mag) ik niet doen.
* * * * *
Vandaag, de eerste dag van de tien dagen durende Feesten in deze stad, ging de openingsstoet uit. Ik had geen zin er naar toe te gaan, maar ging toch. Ik mag niet toegeven aan de sombere gevoelens en gedachten, wil ik ze overwinnen! En neen, mijn beste psycholoog, ik neem géén antidepressiva! Ik vertik het! Op eigen kracht kom ik er door, of helemaal niet! Ik had een kennis beloofd te komen kijken; iemand die in een van de groepen mee stapte. Dus ik ging en maakte enkele foto's van hem toen zijn groep voorbij kwam. Daarna hield ik de stoet voor bekeken, wandelde naar huis, knipte de foto's wat bij en stuurde ze hem door. De mens zal content zijn. Hoop ik althans.
Deze morgen nam ik het programmaboekje toch door en markeerde enkele optredens, geleide bezoeken en andere activiteiten die me enigszins interesseren. Maar of ik daar naartoe zal gaan, ik betwijfel het. Het gevoel van extreme eenzaamheid dat ik tijdens de stoet ervoer was hard om dragen. "Je zal eenzaam zijn", riep de exBesteVriend me nog niet zo lang geleden na, na een van onze laatste negatieve ontmoetingen. Hij heeft gelijk gekregen, maar ik vecht me er wel door! En neen, beste psycholoog, de eerste de beste onbekende, zelfs na enige observatie, zomaar aanspreken, dat doe ik niet, ik kan dat niet. Ik kan niet zijn wie ik niet ben.
Morgen is een andere dag, we zien wel wat die brengt.
BlancheFleur.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
