De jaren 1930-1944 ( haar 21ste tot 35ste jaar) vormen een uiterst belangrijke periode in het leven van Simone de Beauvoir.
Het zijn de jaren van de ontplooing van haar nauwe relatie met Jean-Paul Sartre, de jaren van vrijheid, onafhankelijkheid en oprechtheid-boven-alles. Maar in die periode raakt zij ook geëngageerd met het wereldgebeuren en verruilt ze haar individualisme voor de solidariteit van het verzet.Bij het lezen van haar mémoires komt Simone de Beauvoir naar voren als een zeer gevoelige vrouw,maar we leren in haar mémoires ook de echte Simone kennen, die heel wat meer is dan de priesteres van het feminisme.Dank zij haar minitieuze tijdsgebruik en haar wil om in alles te slagen tot het schrijven van haar fenomenale mémoires toe,had Beauvoir maar één echt verlangen : haar eigen echte ik te zijn en te bouwen aan haar toekomst.Ze gaat uit van de mens als bewust handelend persoon, met invloed op eigen leven en positie.
Op zoek naar een definitie van vrouwelijkheid bij de Beauvoir, moet je concluderen dat de vrouw dat is, wat de man niet is. Ze beschrijft vooral de manier waarop de man geworden is tot wat hij is en analyseert vandaar uit de positie van de vrouw
.L'homme, au long de l'histoire, est le Maitre, la femme, l'Esclave .

Simone werd op 9 januari1908 in Parijs geboren, als oudste van twee dochters van het echtpaar Bertrand de Beauvoir, zoals de naam voluit luidde. Het gezin was met zijn eeuwenoude afstamming misschien wel deftig, maar beslist niet rijk Moeder Françoise daarentegen begon nog voor Simone twee was met geloofsonderricht. Elke dondermiddag stond er een bezoek aan opa en oma De Beauvoir op het programma, waar Simone doodstil op een stoel moest zitten en hooguit af en toe iets mocht fluisteren.Met haar roodbruine haar en haar grote blauwe 'De Beauvoir-ogen' was Simone een opvallend kind dat bij haar ouders geen kwaad kon doen.Simone de Beauvoir maakte zich van jongs af aan al geleidelijk vrij en maakte al snel haar eigen keuzes. Ze had een sterke persoonlijkheid en aanvaarde geen compromis. Haar geloof verloor ze al heel jong. God was voor haar een absoluut begrip in het diepst van de hemel Zij koos voor de waarheid. Voor haar zijn de zonden van de mens niet te boeten, je bent verantwoordelijk voor eigen daden.Na een aantal jaren kloosterschool, mocht Simone uiteindelijk gaan studeren aan de Parijse universiteit de Sorbonne
Beauvoir studeerde literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie.In de jaren aan de Parijse universiteit vervreemdde Simone de Beauvoir meer en meer van haar katholieke, burgerlijke milieu. Na haar studie filosofie wordt ze toegelaten tot de docentenopleiding waarvoor zij colleges volgt aan de Ecole Normale Superieure waar ook Jean -Paul Sartre studeerde.
Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk, de kleine, lelijke Sartre en de robuuste schoonheid Simone. Sartre maakt duidelijk dat hij niet voor monogamie in de wieg is gelegd, en de briljante studente Simone de Beauvoir wil per se als individu haar leven blijven leiden.
Hun relatie is een samengaan van twee tegenpolen.
Simone had haar leven lang haast gehad om op te groeien en bij de wereld van de volwassenen te horen.Sartre had nooit willen opgroeien.
Hij gaf Simone iets dat ze nog nooit van iemand had gekregen, onverdeelde aandacht.
De neiging die zij bij zichzelf bespeurt om zich geheel en al in Sartre te verliezen wil zij definitief bestrijden. Ze neemt dan ook twee jaar later een aanstelling aan als filosofie-docente in Marseille, vele honderden kilometers van Sartre verwijderd
Zijn aanbod om te trouwen en zo een aanstelling in dezelfde plaats te verkrijgen, wijst zij van de hand.
Sartre was nieuwsgierig naar de wereld, ideeën en het hart van andere mensen , hij had geen belangstelling voor zichzelf.
Het meest beroemde literaire stel van deze eeuw werd vooral intellectueel sterk tot elkaar aangetrokken. Zij stonden aan de grondvesten van de stroming het literaire existentialisme.. De noodzaak voor de vrouw om haar zelfstandigheid als individu te behouden of te bereiken komt in haar werk steeds terug.
Sartre vond van het begin af aan dat Simone schrijfster moest worden, maar zij was verlamd van onzekerheid en kreeg nooit de eerste bladzijde af. Pas in 1938 lukte het haar om werkelijk aan een boek 'Uitgenodigd' (L'Invitée) te beginnen, waarin zij zelf model stond voor de hoofdpersoon.
Het uitbreken van de TweedeWereldoorlog vormt een harde leerschool voor de optimistische Simone. Sartre en zij waren namelijk van elkaar gescheiden, doordat hij naar het front moest,
In 1943 wordt zij uit het onderwijs ontslagen en besluit ze zich volledig aan het schrijven te wijden.In Pyrrhus et Cinéas(1944) en Pour une morale de l'ambiguïté(1947) geeft ze haar ideeën te kennen die de basis vormen van haar hele oeuvre
In de roman Le Sang des autres (1945) en in het toneelstuk Les Bouches inutiles (1953) treedt vooral de verantwoordelijkheid van de mens tegenover zijn medemensen op de voorgrond.
In 1947 vertrekt ze voor een lezingen-tournee naar Amerika, waar zij een liefdesaffaire met de schrijver Nelson Algren heeft. Sartre blijft voor haar echter op de eerste plaats komen.Ook haar relaties met de vele jaren jongere Claude Lanzmann en Sylvie le Bon - die zij als dochter adopteert - brengen daar geen verandering in. Haar politieke engagement krijgt zijn beslag in publicaties over de Algerijnse oorlog, betrokkenheid bij acties rondom de persvrijheid, deelname aan acties voor de mensenrechten en, in later jaren, actieve deelname aan de vrouwenbeweging.
In 1949 verschijnt Le Deuxiéme Sexe .
In Le Deuxiéme Sexe verdedigt en illustreert ze het feminisme op een zo overtuigende manier dat het werk een definitieve en duurzame doorbraak geeft aan de beweging in Frankrijk.¨Voor de Beauvoir komt mens- zijn op de eerste plaats, het seksuele verschijnsel komt voor haar op de tweede plaats.¨ De mens heeft zelf de verantwoording tegenover zich zelf en tegen over de ander.
In 1954 behaalt haar roman Les Mandarins de Goncourt-prijs
.In Les Mandarins, een sleutelroman,kondigt ze reeds haar memoralistische werk , dat zich op twee vlakken zal ontwikkelen aan,die een dilemma wordt voor de linkse intellectuelen: Moet men de sovjet-concentratiekampen ontkennen met het risico de revolutie te ontlopen ?
Zij neemt deel aan het "Congrés du Mouvement de la Paix" in Helsinki en reist naar China.Na de oorlog deelt zij meer en meer in de roem die 'de existencialisten 'vooral in de persoon van Sartre, ten deel valt.

In de jaren 1956-1962 leidt ze de redactie van haar Mémoires en haar reizen (Cuba,Brazilië, U.R.S.S)
In de mate haar werk ontwikkelt, moet de literatuur, op twee korte recensies na , Les Belles Images(1966) en La Femme rompue(1967) meer en meer de plaats ruimen voor het essay en de mémoires.

Zij is ervan overtuigd dat er wel altijd ergens een gelukkige uitweg wenkt.Ze denkt het ongeluk te kunnen ontlopen door zich op voorhand de situaties in te beelden waarin ze verandering in haar leven zal moeten brengen.Zij geloofde dat ze zich altijd uit de zwartste ellende zou weten te redden.( se débrouiller dans le noir ).Zelfs als men niet bemind wordt, als men niet geliefd is, blijven er nog steeds de literatuur en het simpele genoegen te ademen. " tout ça qui est bien réel et si solide, et ne nous manquera jamais ".