|
Papa
Zijn dochtertje is een hoopje leven
Dat hij in zijn armen knelt
Iets wat hij weigert weg te gooien
Wat de dokter ook vertelt
Ze werd, net als hij, geboren
In een tijd van droefenis
Onder een lucht vol luide knallen
waarover nooit echt veel geschreven is
En wie durft uit te leggen
Wat hijzelf niet begrijpen kan
Wie durft logica bedrijven
Als de bommenregen valt
Ik hou dit gedicht dan ook
heel dicht tegen me aan
Als een schamel hoopje medeleven
Dat ik niet kan laten gaan
|
.
.
.
.
.
