Tsja, je kan er om vloeken of je kan er het beste van maken. Vandaag kwamen we naar Izmir, niet om de laatste voorbereidingen te treffen voor ons vertrek naar België maar om er uiteindelijk in het ziekenhuis te belanden.

Alles zal wel op zijn pootjes terechtkomen, maar de pijnsteken zaterdagavond in mijn rechterborst bleken helaas wat meer te zijn dan spierpijnen, hoewel aanvankelijk de spiercrème de pijn bijna volledig wegnam.

Zondag overdag scheen de zon (ja nog steeds en nog steeds boven de 25 graden) en ik voelde bijna niets meer, maar tegen de avond werd het wat slechter. De crème van de vorige dag hielp, maar niet meer zo goed en rond half vijf ’s morgens kon ik enkel nog staan (ook niet liggen of zitten) om te kunnen ademen. In Mordogan is in het weekeind geen geneesheer, dus werd het om half zes in de morgen een ritje naar Karaburun. Ik zag langs de ene kant de ondergaande maan, langs de andere kant de ondergaande zon maar ervan genieten kon ik niet. Ieder bultje of draaitje, en geloof me er zijn er wat op weg naar Karaburun dat zo’n twintig kilometer verderop ligt, deed me (van pijn dan) naar adem snakken wat op zijn beurt de pijn nog verergerde.

Na een beetje uitleg aan de dienstdoende arts, die blijkbaar enorm geïnteresseerd was of ik suikerziekte had gehad (heeft de man zeker zes keer gevraagd en dat op verschillende tijdstippen) werd ik even afgeluisterd en toen op een soort verstelbaar bed gezet. Liggen kon ik niet maar in een hoek van 90 graden was het toch haalbaar. Een baxter werd aangebracht, bloeddruk genomen (die veel te hoog was) en toen werden een aantal pijnstillende middelen in het baxterzakje bijgespoten. Vier om precies te zijn. Maar veel haalde het allemaal niet uit en na een dik uur zag de dienstdoende arts in dat het beter was om naar een echt ziekenhuis te gaan, in Urla.

Ik ging mee met de ambulance, Sevim zou volgen met ons autootje. De kustweg van Karaburun tot de snelweg is zo’n zestig kilometer waarvan er toch een veertig hetzij kronkelen, hetzij slangenbochten maken. Ik lag met welgeteld één gordel vastgemaakt op de brancard maar dat had hoofdzakelijk te maken omdat ik nog steeds niet kon liggen en half overeind zat. Ik ben nooit een snelheidsmaniak geweest maar om vanuit deze houding de omgeving van jou te zien wegrijden, zeg maar gerust vliegen, is niet bepaald mijn voorkeur. Gelukkig nam de pijn – het moet gezegd – toch een beetje af.

Hoewel we in Karaburun al onze gegevens hadden doorgegeven, gold dat niet voor het ambulancepersoneel dat probeerde op een blad met superkleine lettertjes (ik had mijn leesbril niet bij) deze gegevens weer van mij te verwerven. Helaas, Sevim had alle documenten en omdat het Turkse alfabet letterlijk de taal weergeeft moet ik dus een poging tot fonetisch spreken doen. Mijn naam luidt dan als volgt ‘mardzj wan hédzjké’ maar uiteindelijk moest ik het dan toch zelf doen (waarom niet op Sevim werd gewacht is me nog steeds onduidelijk). Op rechte stukken en blaadjes kladpapier verschenen uiteindelijk de gevraagde gegevens tot voornaam van mijn vader en moeder toe. Ik wou er een grapje over maken maar liet het maar. In de niet rechte stukken was ik immers maar al te blij dat een ambulancierster me hielp om niet van de brancard te vliegen. Dat is tenminste niet gebeurd.

Eens de grote weg bereikt dacht ik, oef, nu gaat het een stukje makkelijker zijn. Maar er werd gestopt om nog eens de bloeddruk te meten (na een pilletje was die in Karaburun een flink stuk gedaald maar tijdens de rit weerom gestegen), een diagrammetje van de hartfunctie te maken en de (nutteloze baxter) af te haken. Door het zwieren en zwaaien was het zakje geblokkeerd geraakt ofwel was de naald in mijn arm wat verschoven. Het ding was geen centiliter lager gekomen dan toen we uit Karaburun vertrokken waren.

Op de autostrade voel je de snelheid niet. Maar mijn ongerustheid groeide toen ik zag dat we de afslag Urla voorbijvlogen. Intussen was een van de ambulanciersters volop aan het bellen met Karaburun om de gegevens nog eens na te kijken en na haar telefoontje was ik haar voor om te vragen waar we dan wel naartoe reden als het Urla niet was. Naar Izmir, het universitaire ziekenhuis. De paniek sloeg toe. De pijn was nog meer weggezakt maar het vooruitzicht om daar moederziel alleen te belanden in een ziekenhuis zonder goed mijn uitleg te kunnen doen, deed ondanks de warmte mijn hart bijna bevriezen. Ik heb immers geen telefoon of gsm, ken zelfs onze thuistelefoon of Sevims GSM niet van buiten en had geen enkel papier bij. Gelukkig (dat bleek later) was ze op de hoogte gebracht tijdens de tussenstop voor de autostrade omdat men besefte dat Urla geen longspecialist had.

Terwijl de traditionele dingen gebeurden (nog een hartplaatje of hoe ze dat ook noemen), mijn bloeddruk werd genomen (die ik al kende voor ze hem aflazen tot grote verbazing van de verpleegsters die nog harder verschoten toen ik dat in het Turks zei, want ik had net de andere horen zeggen dat ik een yabancı was die geen woord Turks verstond) en de nutteloze baxter werd verwijderd om een nieuw infuus gestoken te krijgen op mijn pols, kwam parmantig een verpleegster aangestapt met, je raadt het al, dezelfde formulieren met kleine lettertjes.

Ik ben een geduldig mens, ik leg (de) het liever eens een keer te veel uit dan te weinig, maar mijn geduld raakte op. Hoe los je dat op, zonder iemand tegen de borst te stoten, want intussen waren er ook al een aantal stagiair(e)s bij komen staan waarvan er eentje telkens mijn naam herhaalde. Ik probeerde dus met de fonetische uitspraak, waarna mij de piepkleine lettertjes (ok, ik geef heel ruiterlijk toe dat ik steeds slechtere ogen krijg) werden voorgeschoven. Maar om heel eerlijk te zijn, enkel omdat tussen de zwarte letters de inkt van blauw was vermoedde ik dat daar mijn naam zou staan, maar er had evengoed Pietje Puk of iets anders kunnen staan ik kon het toch niet lezen. Ik legde toen uit dat mijn vrouw een Turkse was. Tsja, dat konden ze wel begrijpen maar waar was die Turkse mevrouw dan. Kon ik misschien haar telefoonnummer geven. Ik legde toen uit dat ze al die gegevens al hadden genoteerd maar ik had evengoed kunnen zeggen dat ze op de Berlijnse gevallen muur waren genoteerd, dat bracht geen aarde aan de dijk.

Pas op hoor, heel vriendelijk dat wel, maar na een nacht zonder slaap, een paar van de pijnlijkste uren uit mijn leven, een tocht achterste voren door de slangenbochten van ons schiereiland, in de wanhoop dat mijn dierbare echtgenote ergens aan stond te bellen aan het ziekenhuis van Urla nam ik mijn toevlucht tot hét wonderwoord in Turkije. ‘Anlamıyorum’ (wat zoveel betekent als ‘ik begrijp het niet’). In het begin denken ze dan dat ze het slecht geformuleerd hebben en formuleren ze het op opnieuw waarna  ik onherroepelijk hetzelfde toverwoord spreek. Ik zie wanhoop op gezichten verschijnen tot er eentje is die in het Engels probeert wat voor mij de kans geeft mijn isolatiestrategie verder op te bouwen. ‘Sorry, what did you say, I didn’t understand’ gevolgd door ‘anlamıyorum’. Op dat moment gaan de boeken toe want er ontspint zich een gesprek hoe de vraag nu juist in het Engels moet geformuleerd worden waarna het (intussen aangegroeide) groepje twijfelt of ze zich zullen verwijderen of verder proberen. Gelukkig kan ik plots de kreet slaken ‘benim hanımım’ (mijn vrouw). Sevim krijgt de kans niet iets tegen mij te zeggen want ze wordt onmiddellijk meegesleept (nou ja, dat is overdreven hoor hoewel er toch een zachte druk op haar werd uitgeoefend, nou ja, dat is wat onderschat hoor) naar het open bureau in het midden waar een pakje nieuwe formulieren uit de kast wordt getrokken (mijn verzicht is gelukkig een stuk beter dan mijn dichtzicht).

Intussen is een verpleegkundige genaderd met een klein spuitje om ‘bloed te trekken om het zuurstofgehalte te bepalen’. Dat gebeurt in de onderpols in een stukje van een of andere ader. Om heel eerlijk te zijn, vroeger zag ik mijn aders op mijn armen nog liggen (toen had ik nog perfecte ogen) maar vandaag zie ik het ook niet meer. Ik twijfel niet aan de kwaliteit van de ogen van de verpleegkundige, wel aan de plaats waar ze juist in de rechteronderpols moet prikken. Maar geen probleem, met mijn nieuw infuus is er nog volop plaats aan de linkeronderpols. Ook hier zie ik haar aarzelen maar ze doet het. Juist zit ze wel niet maar ik kan er nog om lachen. Kleinzerig ben ik niet. Een tweede keer er weer naast en dan een beetje peuteren om toch nog het juiste stukje van de ader te vinden. Er zijn aangenamere dingen in het leven dan dat en het lachen is een stuk groener worden. Ook de derde prikbeurt mislukt en het spuitje blijft leeg. Een jonge arts neemt over, prikt nu de linkeronderpols binnen en heeft van de eerste keer prijs. Oef, deze kant wordt tenminste geen prikbord.

Intussen is Sevim erbij komen zitten. Alle papieren formaliteiten zijn vervuld en dan beginnen de onderzoeken. Een plaat van de thorax (radiografie) en dan twee ct -scans. Men belooft ons snel resultaat te laten maar om heel eerlijk te zijn, het is hier een georganiseerde chaos. De indeling van intensieve (waar ik lig) heeft twee vleugels waartussen in een open ruimte de ontvangstburelen liggen. Om de zoveel tellen komen er gewonden en zieken binnen en de artsen of verpleegkundigen die dan effen vrij hebben gaan naar die patiënt. Ertussen lopen stagiairs ijverig nota’s te nemen en er staat rond de receptie een massa volk (want het is een cirkelvormige opstelling) terwijl net na die cirkel de verschillende afdelingen beginnen. Dat alles wordt doorkruist door de tientallen bezoekers die eventjes buiten hun sigaretje gaan roken.

Rond de middag worden we verhuisd naar de andere kant van spoed. Hier liggen de ‘makkelijke’ patiënten, waar ik eerst lag is voorbehouden aan de meest hulpbehoevenden. Dat is althans de uitleg die ik krijg van de hoofdverpleegkundige (enfin, ik vermoed dat zij dat althans was want uit de uniformen kan je niet opmaken wie dokter of verpleegkundige is) die me daarna in plaats van uitleg te geven over de resultaten van de onderzoeken weer lastig valt met vragen over, je raadt het nooit, naam, adres, familienaam etc.. Met identiek hetzelfde vragenlijstje, telkens met twee doorslagen. Terwijl het al bij de receptie en ook bij de andere spoed zit. Ik gebaar dat ik moe ben en laat het over aan Sevim. De pijn is nu volledig weg, ik voel me goed en liefst zou ik hier zo snel mogelijk verdwijnen.

Hiervoor zijn twee redenen. De eerste is de bureaucratische rompsmolen die in Turkije overal draait. Kom je erin terecht dan is het als een draaikolk die je eindeloos steeds verder weg van je doel afsleurt met de bedoeling het uiteindelijk op te geven. En in dit universitair ziekenhuis zie ik papiertjes, formuliertjes, stempeltjes, bakjes, … vergeef me dat ik me een beetje laatdunkend uitlaat maar je ligt wel in de afdeling spoed en juist hier laat men de molen zo traag draaien. Laat ons niet vergeten dat het meeste van deze papiertjes gevraagd wordt van regeringswege! Zij willen hierdoor proberen bijvoorbeeld de corruptie te bestrijden. In plaats van te investeren gaan ze die bureaucratie nog meer belasten waardoor het effectieve werk waar het hier om gaat (zieke mensen gezond maken) onder steeds zwaardere druk met steeds beperktere middelen komt te staan. Dus worden taken uitbesteed, wordt bespaard op medisch en verzorgend personeel, of op middelen (ik zag relatief weinig computers en nog heel veel schriftelijk verkeer).

De tweede reden is echter dat het medisch personeel overbelast is waardoor ze proberen om zo snel mogelijk met antwoorden te komen zoals ‘straks’, ‘binnenkort’ of ‘van zodra het er is’. Dat betekent dat je constant aan de vest moet gaan trekken van de betrokken arts of je komt gewoonweg niets te weten, zij moeten immers in het bureaucratische molentje meedraaien.

Daarnaast is er geen enkele privacy op spoed. Je ziet en hoort dus alles. Vrij snel wou ik er weg. Mijn probleem is immers op te lossen, en het zal ook wel opgelost worden, maar ik zag voor mijn ogen de miserie die toch wel schrijnend is.

Een kamer dus. Die zou ik krijgen. Maar ze is nog niet vrij. Nog even wachten dus. Een paar uur later blijkt dat de kamer nog steeds niet vrij is. Welke kamer is het dan. Eentje van de longpatiënten. Nou ja, het is toch niet omdat die embolies in mijn longen zijn terechtgekomen dat ik een longpatiënt ben. Nog maar even geduld oefenen. Even naar buiten om aan het zien van de miserie te ontkomen. Als je terugkomt blijkt je bed te zijn bezet. Nog steeds met dezelfde lakens maar met een andere patiënte. Gelukkig is er in het hoekje weer een bed vrijgekomen waar die patiënte naar toe mag en er is nog een rolstoel vrij ook voor weer een andere.

Uiteindelijk, Sevim is dan wel over en weer gereden naar Mordogan omdat nog een paar papieren nodig waren (in totaal heeft ze er dan een kleine vierhonderd kilometer opzitten) na ook een bijna slapeloze nacht, willen we voor de laatste maal duidelijkheid of ik nu al dan niet een kamer kan krijgen. Let op he, het gaat hier zelfs niet over een eenpersoonskamers maar over een deeltje van een drie of een zespersoonskamer!!! De receptie vertelt dat ze absoluut niet weten wanneer er een bed vrijkomt en daarom besluiten we uit te schrijven. Op eigen risico. Maar liever dat dan het risico te moeten nemen om vijf, zes of misschien zelfs acht dagen telkens tussen de verschillende spoedafdelingen te worden gejongleerd. Toch is dit het lot van verschillende mensen die op een af andere manier op spoed terechtkomen. En zij hebben geen alternatief.

Dan maar naar een privé-kliniek dicht in de buurt. Het voordeel is dat het daar een stuk makkelijker is om een kamer te krijgen en om heel heerlijk te zijn, ik kon niet meer, ik was kapot en Sevim was eveneens doodmoe. Nog een ritje door het bijna nachtelijke Izmir (en was na 21 uur dat we het universitair ziekenhuis hadden verlaten). Wat toch ook wel opmerkelijk was is dat de resultaten van het onderzoek door het universitair ziekenhuis geweigerd worden om meegedeeld te worden, behoudens laat ons zeggen een soort van bestuurlijk verslag van wat er is gebeurd. Ook als de patiënt er zelf om vraagt.

Ik lig al in een mooi kamertje waar mijn bloeddruk wordt gemeten, nog een afdrukje van de hartfunctie en de verpleegkundige is juist bezig om een bloedafname te doen om het zuurstofgehalte te bepalen. Sevim heeft de meeste administratieve formaliteiten vervult als we na een half uurtje (zolang zijn we er al binnen) te horen krijgen dat Eurocross (de aanvullende verzekering van onze grote ziekenfondsen) geschrapt is van de lijst der verzekeraars voor het Ege-ziekenhuis. Geen probleem hoor, we kunnen alles contant betalen en dan mogen we blijven.

Tsja, wat wil je. Ik word stilaan moedeloos. Gebeld met het Kent-ziekenhuis. Het ligt wel een stuk uit de buurt aan de andere kant van Izmir, maar er is plaats. Nog eens door het nachtelijke Izmir en dit keer is het bingo. Helaas moeten de onderzoeken opnieuw worden uitgevoerd omdat het universitair ziekenhuis niet wil meewerken. Ik geef hiervan één voorbeeld. Echt waar hoor. Op het verslag dat het ziekenhuis meegeeft staat geschreven: ‘uitslag van …… embolies in beide longen ?’ Ik stel me voor dat men hier ontdekt dat het eigenlijk maar een veronderstelling is. Maar neen hoor, het blijkt perfect te kloppen.

Ik moet zeggen, het is hier mooi, luxueus, het personeel is heel vriendelijk en voor het eerst krijg ik van iedereen een uitleg. Misschien komt het omdat het al een stuk na elven is, maar men neemt zijn tijd. Als het goed is mag het ook gezegd worden.

Intussen had ik eurocross al verwittigd. Ze hebben een voorlopig dossier opgemaakt en zullen morgen bellen. Als er nu nog iets misloopt dan weet ik het ook niet meer.

Maar goed, de volgende zeven dagen zal ik hier dus al zeker moeten verblijven. Sevim slaapt in de zetel naast mij. Ik heb internet op de kamer en mijn geest wil weer niet rusten. Schrijven dus maar.

Ik had een ander verhaal willen schrijven. Een veel leuker. Maar het is niet steeds zoals je zelf wenst. Ik hoop dat ik achteraf zal kunnen zeggen, het was ook weer een ervaring om aan mijn leven toe te voegen. En daarna is het België. Sevim vertrekt zeker op 16 oktober, ik heel waarschijnlijk. Misschien horen jullie de uiteindelijke afloop daar wel.

En nu, terwijl de lichten op de heuvel van Karsıyaka die voor het ziekenhuis ligt, steeds minder flikkeren en de lucht, vrij van wolken aan het opklaren is, ga ik dit verhaal nog even publiceren op mijn weblog en daarna kijken hoe de stad tot leven komt ofwel uiteindelijk de slaap en spanning inhalen van de gemiste nachten.

PS. Het ontbijt is juist gebracht, de zon is opgegaan, een nieuwe dag is begonnen, hopelijk eentje zonder tegenslag.

Smakelijkkkkkkkkkkkkk….