Het is het begin van de nationale Belgische feestdag. De klok van twaalven heeft geslagen maar binnen is het warm, te warm. Als ik lees dat België kreunt onder een hittegolf vraag ik me af hoe ik de temperaturen hier moet omschrijven. Al meer dan een maand is het overdag een stuk over de dertig, tegen de veertig graden (in de schaduw wel te verstaan, in Izmir was het vandaag 43 graden in de schaduw). Op onze slaapkamer is het minimum 29 graden. En de luchtvochtigheid is hoog, veel te hoog. We zoeken een ganse dag de schaduw op en enkel op het bovenste terras is het na tienen ’s avonds goed. Van slapen komt er niet veel terecht. Als we beneden de airco aanzetten is het boven nog een stuk warmer. En dan zeggen ze dat er hier ook een hittegolf op komst is met temperaturen boven de 45 graden. Pfffffffffffffff…..

Maya, mijn oudste dochter is vrijdag toegekomen in Seferhisar. Samen met haar vriend Olivier en Zoéken zijn ze op surfvakantie. Seferhisar, het oude Teos (één van de Ionische steden) kent altijd wind. Zaterdag gingen we op bezoek. Amaai, mijn – of liever onze – kleindochter is weeral gegroeid. Zes en een halve maand. Ze lacht zodra we haar zien. Het is zo een schatteken. Het hotel is nogal streng wat bezoek betreft maar we kunnen in de surfclub zitten. Raar eigenlijk, Zoéken is nog maar een half jaar en reeds tweemaal vloog ze naar Turkije. Zonder problemen overigens. Maar nu heeft ze een beetje last van de hitte. Begrijpelijk.

In de namiddag ga ik met Maya inkopen doen maar de auto begeeft het. Een probleem met de dynamo. Die moet vervangen worden. Het is echter zaterdagavond en we gaan naar de tamirci (autohersteller) die gelukkig nabij is. Het is een kleine garage. Het woonhuis is klein, ze hebben een koe (ook gehuisvest in het huis) maar onmiddellijk is er thee en acır (een soort frisse komkommer). De mensen zijn vriendelijk maar het wisselstuk moet in Izmir worden gehaald (Bornova). Dat is ongeveer honderd kilometer maar we vinden iemand die wil rijden voor 37 euro (om en terug, dus tweehonderd kilometer). Het wisselstuk kost 225 euro. Maar ze fixen het. Alles inclusief betalen we 325 euro.

Intussen ben ik gaan wandelen met Zoéken. Echt een schatteken. Mijn dochter(s) trouwens ook. Maar toch is een kleinkind iets heel bijzonders. Ik behandel haar als porselein. Haar zwarte ogen flitsen over en weer. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het de mooiste baby is die ik ooit heb gezien. Echt waar.

Het is al rond twaalven als we terugkeren naar Mordogan. We zijn doodmoe. Straten zonder lichten, geen signalisatie. Het is niet makkelijk. Bovendien is het asfalt gesmolten op de wegen. Maar we raken veilig thuis.

Vandaag teruggekeerd naar Seferhisar. Het is meer dan honderd kilometer. Maar het was een prachtige dag. En wat betekent honderd kilometer om je kleinkind terug te zien. Niets. Maya lijkt moe. Babys eisen hun tol. Zelfs de liefste. Maar zowel Maya als Olivier zijn de perfecte mamma en pappa voor haar. En dede en anneanne waren zo gelukkig.