Het weer is omgeslagen. Gisteren waren er de eerste wolkjes en nam de wind toe, vandaag is het bewolkt en is de temperatuur een stuk gedaald. Voor morgen is stormachtige wind en regen voorspeld. Dat zal de herfst zijn die zijn intrede doet en dat is vrij logisch na een onafgebroken periode van vier maanden zomer.

Ik zal waarschijnlijk tot donderdag of vrijdag in het ziekenhuis verblijven en daarna zal het nog een drietal weken duren alvorens ik naar België kan terugkeren. Vliegen is immers te riskant voor embolies.

Nochtans voel ik me goed, alleen snel vermoeid. Maar verder is de pijn volledig verdwenen. Het ziekenhuis is goed, meer nog, het is uitstekend. Als patient word ik heel goed opgevolgd zowel door het verplegend personeel als de geneesheer die me behandelt. Op alles wordt er gelet en iedere dag komt iemand langs om eventuele klachten op te nemen. Men maakt tijd voor de patiënten, meer dan bij ons.

Voor de meeste Turken zijn dergelijke ziekenhuizen echter niet toegankelijk, zij moeten het stellen met de openbare ziekenhuizen waar de kwaliteit een stuk lager ligt. De reden hiervoor ligt niet aan het personeel, wel door het tekort aan middelen dat voor de openbare diensten ter beschikking wordt gesteld. En dan krijg je natuurlijk een gezondheidssysteem op twee snelheden.

Maar gaat men bij ons ook die richting niet uit? We hadden een goed systeem van sociale zekerheid, maar vandaag zien we dat door de voortdurende besparingen men naast de basis sociale zekerheid bijna gedwongen wordt om bijkomende verzekeringen te nemen (denk maar aan de hospitalisatieverzekering). Werklozen, zieken, gepensioneerden, mensen met lage inkomens, zij vallen steeds meer naast de boot want zij moeten terugvallen op wat nog rest van onze sociale zekerheid.

In welk schril contrast staat dit met de behandeling die de banken hebben gekregen. Onmiddellijk stond de overheid paraat met geld. Niet een handvol, maar karrenvrachten vol. En nu wordt de rekening gepresenteerd. Men gaat weerom snijden in de sociale zekerheid, de openbare diensten, de pensioenen, het onderwijs, de lonen en verworvenheden van de werkenden.

Misschien is het volgende goed om in het achterhoofd te houden. ‘Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Wie niets doet is op voorhand verloren.’