Pffff… de laatste dagen is het hier puffen en zuchten geblazen want de zomer is doorgebroken en het is warm, eigenlijk iets té warm. Deze nacht (of morgen) rond half vier was het 28,5 graden en dat zal wel in de schaduw zijn denk ik, want dan schijnt de zon niet. Van slapen kwam niet veel. Rond zes uur was het zo’n 26 graden maar twee uurtjes later stond de thermometer alweer boven de 28.

We moesten vandaag naar Izmir om mijn verblijfsvergunning te verlengen. Er hing op sommige plaatsen over de zee een mist, veroorzaakt door de hitte. Geen zuchtje wind en de 30 graden werden al fors overschreden. We moesten naar het centrum van Izmir (Konak) en de schrik die ik vroeger had om in grote Turkse steden te rijden is verdwenen. Niet dat ik het voor mijn plezier doe hoor, begrijp me niet verkeerd.

Parkeren rond Konak kan in een parkeertoren maar we parkeren op ‘parkeerterreinen’, daar geef je je autosleutels af want het lijkt meer op een autokerkhof (zo dicht achter elkaar worden de auto’s geparkeerd) dan op een parkeerterrein.

Om mijn verblijfsvergunning te verlengen moet ik naar Izmir (toch nog iets meer dan 100 km) bij de vreemdelingenpolitie. Na een eerste controle volgt een tweede controle en dan zijn we binnen. Tweede verdieping. De trappen zitten vol maar op de vreemdelingendienst is het relatief rustig. We krijgen twee formulieren om in te vullen. Waarom ze de naam van mijn vader en moeder moeten weten, begrijp ik niet, want het zijn identieke formulieren als vorige keer. Ook mijn godsdienst wordt gevraagd, dus maar atheïst ingevuld net zoals vorige keer. Dan naar de zesde verdieping waar op de formulieren wat stempels worden geslagen. Daarna is het terug naar buiten, op zoek naar een winkel waar je het internationaal paspoort met alle stempels moet kopiëren. Dan – weerom dezelfde controles – terug naar de tweede verdieping. Nog wat nieuwe stempels, drie foto’s van mij (denk dat ze intussen al een fotoalbum van mij kunnen openen), eentje van Sevim en dan krijg je een papiertje waarmee je moet betalen. Dat is op het gelijkvloers. Intussen is het bijna twaalf uur. De printer is buiten werking. Betalen en dan terug – dit keer schudt de politieagente het hoofd als we terug de controle willen doen – en we krijgen een briefje, volgende week is mijn verblijfsvergunning verlengd maar tot het eind van mijn internationaal paspoort, voor twee maanden dus. Als we in augustus terugkomen zal ik terug een nieuwe verlenging moeten aanvragen.

De Turkse nationaliteit. In tegenstelling tot vroeger mag ik nu een dubbele nationaliteit hebben, wat heel praktisch is om te reizen. Ik kan dan ook stemmen in Turkije. Misschien is het wel iets om op mijn oude dag hier eens politiek actief te worden, wie weet? Maar, volgend jaar voldoe ik aan alle voorwaarden maar ik moet dan ook examen afleggen. Dus, of ik nu wil of niet, ik zal Turks moeten spreken en begrijpen. Maar ik heb nog een jaartje. Wie weet, misschien lukt het wel met deze stok achter de deur.

Na de administratieve formaliteiten (laat me er toch bij vermelden dat iedereen erg vriendelijk en behulpzaam was) gaan we rechtover het gemeentehuis een döner eten met vers fruitsap. Drie verse fruitsappen, twee durums, een theetje, het is omgerekend zo’n 5,25 euro voor alles. Maar mijn aandacht wordt getrokken door vakbondsmilitanten die verzamelen, iets later vertrekt een betoging. Een paar honderd mensen lopen achter de vlaggen van de KESK en scanderen leuzen tegen de AK-partij, voor sociale rechtvaardigheid en tegen armoede. Ik moet natuurlijk weten wat er aan de hand is en iets later lopen we tussen de betogers (tsja, zal dat toch nooit kunnen laten hoor!). We vragen aan één van de betogers, een vrouw met een hoofddoek – de enige tussen haakjes – wat er aan de hand is? Deze mensen werden afgedankt, gingen in beroep bij de rechtbank en kregen gelijk, maar de bazen willen niet toegeven. De politie – het moet ook gezegd – blijft discreet op de achtergrond.

Daarna vertrek ik terug naar Mordogan. Sevim blijft in Izmir want haar nicht ligt in het ziekenhuis. Ze is niet de enige van de familie en dus gaat ze helpen. De bus van Konak naar Uçküylar zit stampvol. Maar jongeren ruimen onmiddellijk plaats voor ouderen! Het duurt een half uur voor ik de dolmus naar Mordogan kan nemen. Iedereen loopt rond met flesjes water. Het is heet. Langs de autoweg wijst het kwik op 39 graden.

Rond half vier ben ik terug in Mordogan. Eerst een koude douche, want ik ben uitgedroogd. Binnen drie dagen brengt Sevim Ezgi mee. Dagen zonder bezoek zijn hier schaars. Vandaag is het te warm om te studeren, dat zal dus voor morgen zijn.