Patara, een pareltje aan de Middellandse Zee. Beschermd gebied. Geen appartementen of nieuwbouw. Heel terecht. De schildpaddenkolonies zijn te waardevol om vernietigd te worden.

Deze bescherming gaat heel ver. Een vrouw die een pension uitbaat voor rugzaktoeristen vernieuwde het toilet en de keuken en krijgt een fikse boete. Bescherming van het cultureel erfgoed.

Tegelijk krijgt een groot hotel in Patara dat zich enkel richt op 'moslims' toelating om een tweede zwembad aan te leggen. Deze 'moslimhotels' voeren een strikte scheiding in tussen mannen en vrouwen. Ze bieden hetzelfde comfort als de grote hotels met dit verschil dat alcohol verboden is. De discotheek is geopend op afzonderlijke uren voor mannen en vrouwen. En natuurlijk is gemengd zwemmen niet toegelaten.

Hier, in Mordogan maar ook in de regio Izmir, krijg je als antwoord 'je ziet wel wat er gebeurt als de fundamentalisten aan de macht zijn'. En in de - zeg maar niet regeringsgezinde kranten - worden feiten als dit breed uitgesmeerd.

Soms lijkt het alsof je tussen twee werelden zit. Langs de ene kant de - zeg maar laiciserende vleugel - en langs de andere kant de AK-partij.

Toch gaat het over veel meer dan dat. Net zoals bij ons is Turkije onderhevig aan veranderingen. En niets is wat het op het eerste zicht lijkt.

Soms zie je ook hier hoofzakelijk oudere vrouwen volledig gekleed gaan zwemmen. Maar die maken geen probleem van gemengd zwemmen. En niemand maakt er een probleem van als zij hier zwemmen.

In de 'moslimhotels' vind je trouwens meestal bemiddelde moslimvrouwen die modern gekleed gaan en sterk opgemaakt zijn. Terwijl dat eigenlijk niet kan volgens de islam.

Door echter een politiek te voeren van twee maten en gewichten, zoals in het geval van Patara, geeft men de oppositie een open doel. Dit kan immers niet. Patara moet beschermd blijven!

Maar blijkbaar staan ook hier tussen theorie en praktijk wetten in de weg en praktische bezwaren.

Het maakt deel uit van het dagdagelijkse leven. Bezoek ontvangen of op bezoek gaan. Gastvrijheid is hier zo vanzelfsprekend als de zon die opkomt of ondergaat. Kan je daarmee niet omgaan, dan kan je hier nooit leven.

Vandaag werden we uitgenodigd door Sevims ouders om in Karaburun samen te gaan eten.

Na het doktersbezoek (ik moest nieuwe voorschriften hebben voor mijn maagbloedingen) gingen we eerst om de medicijnen in de apotheek. Zowel het doktersbezoek als de medicatie zijn kosteloos. De dokter rookte wel een sigaretje. Maar dit is immers Turkije, moet kunnen.

Eerste halte bij Sevims ouders. Het illegale huisje wordt verder uitgebreid en als het zo doorgaat voorspel ik dat er een dag komt dat er zelfs een zwembad zal aangelegd worden .

De rit naar Karaburun duurde niet lang en ik laat de beschrijving achterwege. We parkeerden tegen het stadscentrum en daar kozen we onze vis (mercan, een soort roodbaars maar niet gecultiveerd, recht uit de zee). Vooraf mezzes (in olie gebakken inktvis, aubergines met veel knoflook in yoghurt en zeewier). Dan een goede salade, gegrilde vis en rakı van een hoge kwaliteit. Sevim en haar moeder dronken cola.
 
Tijdens het eten vertelde mijn schoonvader dat telkens hij rakı dronk hij vond dat zijn vrouw er mooier uitzag. Echt waar. En hij is 82.

Het kostenplaatje voor een sjiek restaurant naast de zee voor vier personen kwam neer op zo'n 45 euro. Daarna dronken we nog water, maar hiervoor moesten we niet meer betalen. Daarna nog een theetje maar ook dit was gratis. Ja, dit is Turkije.

Op de terugweg nog even stoppen om ijskreem te gaan eten. Vier porties met zes bollen. Voor vier personen 6 euro.

Mijn schoonvader wou terugrijden en tegenspreken kan je niet. Hij vertelde dat hij het voelde als hij rakı dronk in zijn jeugd, maar dat het nu geen probleem meer was. Enfin, ik was blij toen we in onze auto konden stappen en terugkeren naar huis.

Onderweg stopten we nog even op een heuveltje met een prachtig uitzicht. Die plaats is ook een restaurant, maar je kan er zelf je eten mee brengen en dan betaal je enkel voor de barbecue en de drank (aan prijzen die nauwelijks verschillen met deze van de winkel).

Ik blijf me maar afvragen waarom ik er niet in slaag om een paar kilootjes te verliezen?

Ik ben geen dichter. Schrijven gaat met nog makkelijk af maar om de zonsopgang in Mordogan te omschrijven ontbreekt het me aan woorden.

Iedere morgen, rond vijf uur, hoor je het gekwetter van vogels. Letterlijk vroege vogels zijn het. En hun concert duurt de hele dag. Gratis en voor niks.

Rond deze periode is het fris (dat wil zeggen nu om en bij de 25 graden). Maar er is wind en na een douche om het nachtelijk zweet af te spoelen, is het heerlijk te wachten op de zon.

Eerst verkleurt de lucht. Overwegend paars. Mor in het Turks, vandaar Mordogan. Buiten de vogelserenades is het stil, je hoort alleen de wind die speelt met de bladeren van de bomen.

Het kleurenspel groeit. De lucht klaart uit maar er is een gevecht van kleuren, waarbij het paarse overheerst.

Dan is er de zon. Een stukje van de schil van een sinaasappel. De kleuren zijn als het ware opgelost in waterverf en dan wordt de schil een bol. Een bol die brandt voor de rest van de dag.

Toch is iedere zonsopgang steeds nieuw. De strijd van het licht tegen de duisternis. Een gevecht dat je niet wil missen.

In tegenstelling met Turken die naar België emigreren zit ik in een comfortabele positie. Van racisme is hier geen sprake, integendeel. De mensen zijn vriendelijk en zien me als een van hen. Zalig toch.

Om een brochure te schrijven lees je veel meer dan wat uiteindelijk op papier verschijnt. Daarom is deze brochure slechts een begin, de bedoeling is dat er een documentaire komt over deze regio. Maar dat project start in het najaar omdat er dan weinig toeristen zijn en ik voldoende tijd heb om alle beelden vast te leggen.

In de brochure ga ik van start met even het concept 'geschiedenis' uit te leggen en dan gaan we met de tijdsmachine terug in de tijd. Deze streek maakte onderdeel uit van een beschaving die zo'n 2.500 jaar geleden aan de top der beschavingen stond. Telkens ik hier wandel, of de streek doorkruis, schieten de beelden van het verleden door mijn hoofd.

Om de Ionische beschaving te begrijpen heb ik wat info geschreven rond de prehistorie en het neoliticum. Een beschaving valt niet zomaar uit de lucht. Zij is het product van specifieke maatschappelijke omstandigheden.

Het eerste deel vertelt dus heel weinig over de Ionische beschaving maar het is een aanzet tot de rest van de brochure.

Ieder deeltje is opgesplitst als een pdf bestand. Als je het opent zie je het document in pdf formaat. Wie acrobat reader (een vrij te downloaden programma) op de computer heeft staan, kan het lezen.

Ik heb de meeste foto's van het internet geplukt. Zelf heb ik vrij veel beeldmaterieel over de diverse sites maar dat wil ik gebruiken als de brochure uitgebreid wordt tot een boek. Dat wil ik uitgeven samen met de documentaire. Ook komen er een aantal interviews bij en verwijs ik naar het bronnenmateriaal dat ik heb gebruikt.

In deze brochure besteed ik veel aandacht aan de natuurfilosofen. Misschien iets te veel voor de lezers. Maar ik probeer daarmee uit te leggen hoe de filosofen van die tijd dachten.

Voor mezelf heb ik weer een stuk bijgeleerd. Hoewel het veel werk was heb ik ervan genoten. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen doen.

Het eerste bestand van de brochure vind je hieronder. Open het en wandel met me mee in het verleden.

Bijlagen:
ioniedeel1.pdf (2.2 MB)   

Dit is het tweede deeltje van de brochure. Na het eerste deel komen we uiteindelijk terecht in hoe de Ionische beschavingen zijn ontstaan en wat ze betekenden in de verschillende stadsstaten:

Bijlagen:
ioniedeel2.pdf (1.5 MB)   

Dit is het derde deel rond de Ionische beschavingen. Het bestand is opgeslagen onder pdf formaat. Eventjes wachten voor het opent, dan kan je het lezen:

Bijlagen:
ioniedeel3.pdf (2.9 MB)   

Bijlagen:
ioniedeel4.pdf (3.5 MB)