Ik kom thuis na een flinke avondwandeling. Het weer was zacht en ik kon nog steeds in mijn korte broek lopen. De avonden en nachten zijn hier stil, alsof je leeft op een andere planeet.

Drie dagen slecht weer hebben we gehad, maar nu is de koude weg. Het is terug meer dan twintig graden overdag en als de zon door de wolken breekt (ja, nu zijn er wolken) dan is het overdag warm.

Toen ik vanmiddag in het dorp een theetje ging drinken had ik veel bekijks. Eerst dacht ik dat het was omdat ik juist tevoren een douche had genomen (tsja een beetje ijdelheid is mij niet vreemd) maar het was omwille van mijn korte broek. Niet dat iemand er aanstoot aan neemt maar het is niet normaal voor deze tijd van het jaar. Als ik rondom mij keek zag ik mensen gekleed alsof het winter was, maar het was goed want de zon scheen op het terras en ik had het zelfs warm met mijn sweater.

Sevim is vertrokken naar Izmir. Het is daar fuiven geblazen want een van haar vriendinnen – die nog steeds les geeft – heeft een feest georganiseerd voor haar zestigste verjaardag. Ze heeft dubbele nationaliteit (iets wat ik nooit kan hebben !!!) en spreekt perfect Engels. Ze is afgestudeerd als archeologe en verstaat ook Frans. Maar ondanks haar – heel goede – talenkennis – is ze leerkracht in het lager onderwijs.

Waarom ga ik niet mee? De sfeer in Izmir is mij te nationalistisch. Ik word er echt ziek van. En ik wil zeker geen feest verstoren. Maar de mentaliteit hier lijkt veel op een Vlaams Belang mentaliteit. En dat is niet besteed aan mij. Daar pas ik voor.

Nationalisme – sorry maar dat is niks voor mij. Ik respecteer iedere cultuur omdat ik dat juist een verrijking vind. Naar aanleiding van de ‘Koerdische opening’ die de regering heeft gestart begin deze zomer was er een openheid die ik nog nooit in Turkije had gezien. Vandaag zit het weer muurvast. Het initiatief is in de ijskast verdwenen en intussen grijpt een primitief racisme van Turken tegen Koerden om zich heen. De talrijke websites (waaronder een aantal – officieus natuurlijk - opgericht door het leger) verspreiden een haatcampagne zonder voorgaande. Ik walg ervan zoals ik steeds heb gewalgd van partijen als het Vlaams Belang. Het maakt me ziek.

Ik ben het beu om in de pers of in de media de ‘moeders van de martelaren’ te zien. Natuurlijk is het erg om je zoon te verliezen in de oorlog die al 25 jaar bestaat tussen de Turkse staat en de – verboden – PKK. Maar in dit confict zijn 44.000 mensen gesneuveld waaronder 6.000 militairen (velen onder hen dienstplichtigen). Laat ons alsjeblief niet vergeten dat de anderen overwegend Koerden waren!!! En een kind verliezen heeft niets met ethnische afkomst te maken – het is steeds een ramp!!!

Nu roepen velen – ook zogenaamd ‘linkse’ Turken – op om het initiatief stop te zetten en tegelijk de Koerdische partij (DTP) te verbieden. Willen zij nog 44.000 doden toevoegen aan de lijst?

Daarom laat ik de feesten links (what’s in a name) liggen en blijf thuis.