Dit is het tweede deeltje van de brochure. Na het eerste deel komen we uiteindelijk terecht in hoe de Ionische beschavingen zijn ontstaan en wat ze betekenden in de verschillende stadsstaten:

Bijlagen:
ioniedeel2.pdf (1.5 MB)   

Dit is het derde deel rond de Ionische beschavingen. Het bestand is opgeslagen onder pdf formaat. Eventjes wachten voor het opent, dan kan je het lezen:

Bijlagen:
ioniedeel3.pdf (2.9 MB)   

Bijlagen:
ioniedeel4.pdf (3.5 MB)   

Ik moet pantazol nemen – een middel tegen maagbloedingen – in België enkel verkrijgbaar op doktersvoorschrift en verminderde bijdrage enkel na goedkeuring door de adviseur van de mutualiteit. Hier krijg ik het – op doktersvoorschrift – gratis. Dit geldt trouwens voor alle voorgeschreven medicatie. Er is ook geen remgeld.

Word ik opgenomen in een hospitaal heb ik – net zoals Sevim – recht op eerste klas zonder te hoeven bijbetalen.

Een bezoek aan de huisarts kost niets. Huisartsen hier hebben medisch personeel ter beschikking. Zij geven spuitjes e.d..

Maar dan moet je wel vallen onder de sociale zekerheid. Veel mensen hebben geen sociale zekerheid en dan kost alles de volle prijs, ook een bezoek aan de huisarts.

De huisarts onderzoekt je nauwelijks. Je legt je probleem uit en hij dicteert aan zijn administratieve bediende wat je klachten zijn en welke medicatie je moet nemen. Het voorschrift loopt uit de printer en dan is het klaar. Maar huisartsen hebben hier honderden (duizenden) patiënten.

De relatie huisarts-patiënt zoals wij die kennen bestaat nauwelijks. En die is toch belangrijk. Mijn huisarts – Jo – was en is een gedreven arts. Altijd nam ze tijd, ze stond en staat achter haar patiënten. Ik ben dan misschien de eerste om kapitalisten aan te vallen, maar huisartsen zoals zij hebben een loodzware job. Ze zijn zelfs onderbetaald. Ik spreek hier niet over specialisten maar goedwerkende huisartsen. De eerstelijnszorg. Die moet opgewaardeerd worden !!!

In dit kader wil ik iets zeggen over – het doktersbriefje op de eerste dag – dat nu van toepassing is bij de stad Sint-Niklaas. Ik vind dit een echte schande. Ziek zijn is geen misbruik!!! Het bestuur kan altijd controle sturen als ze dat willen. Werken is een mensenrecht – ziek zijn ook!!! Het zegt alles over hoe men aankijkt tegenover zieken. Het gaat uit van het profiteursbeginsel van personeelsleden en dat is een fabel. De profiteurs zitten elders. Het zijn niet de werknemers die geprofiteerd hebben maar wel de bankiers. Zij zijn er de oorzaak van dat het land in de miserie geraakt!!! Maar zij hebben geen doktersbriefje nodig.

Het zou perfect mogelijk zijn én een besparing voor de ziekteverzekering én een besparing voor de stad indien men de controle moest afschaffen voor de personeelsleden die werken met een 'gekozen' geneesheer. Die denkoefeningen worden echter niet gemaakt. Ook niet door onze vakbondsvertegenwoordigers. Ze zijn immers gebaseerd op gezond verstand en dat is bij onze politieke vertegenwoordigers zoek!!!

Intussen lees ik dat er nieuwe wet in Turkije gaat gestemd worden die specialisten, tewerkgesteld in openbare ziekenhuizen, verbiedt nog verder een privé praktijk te hebben. Dit om de kosten in de ziekteverzekering te besparen. Op zich, een lovenswaardig wetsvoorstel!!!

Het is tien uur 's avonds. Langzaamaan vult de sterrenhemel zich en overal hoor je tsjirpende krekels. Dat is trouwens het enige gerucht dat je hoort. De hitte van overdag is weg, maar het is warm met een zacht windje. Heerlijk om buiten te zitten en weg te dromen.

Vandaag gingen we inkopen doen in het dorp. Je ziet dat het seizoen is gestart. De terrasjes en eethuizen worden druk bezocht en de prijzen zijn gestegen. Deze avond probeerden we enkele nieuwe vissoorten uit. Tijdens het eten stonden de katten aan te schuiven. Voor deze dieren is het echt de struggle of life. Vechten voor de restjes. En dat er gevochten wordt, zie je heel duidelijk aan de schrammen en littekens van de katten.

De loslopende honden zijn weggebracht uit het centrum van Mordogan. Het seizoen is aangebroken en ze moeten proberen aarden op hun nieuwe stek. Van sterilisatie heeft men hier blijkbaar nog nooit gehoord.

Intussen zorg ik voor Sevim. Haar eerste hernia is pijnlijk en meestal moet (ze kan ook niet anders) ze liggen.

Op avonden als deze, onder een prachtige sterrenhemel, word ik soms weemoedig.

Gisteren kreeg ik het bericht door dat Cyriel Vergauwen, de drijvende kracht achter het Masereelhuis van Sint-Niklaas, was overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Een stille werker, zoals er duizenden zijn. Daarnaast was Cyriel één uit de duizend. Vroeger delegee bij Alcatel, daarna op brugpensioen en volop bezig met vrijwilligerswerk. Een wroeter. Dank zij mensen als Cyriel bloeit het verenigingsleven nog steeds.

Ik denk aan de collega's op het stadhuis. Af en toe zenden ze me een mailtje (waarvoor dank) maar hun berichten zijn niet opwekkend. Regeltjes, besparingen, holle woorden en een college dat besluiteloos is. Ik herken hun klachten. Het stadhuis is veranderd en zeker niet ten goede!!! De sfeer is verziekt. Vele collegas van mijn generatie tellen de dagen af die hun resten tot hun pensioen. Erg.

Ja, de wereld verandert. Het kapitalisme beleeft zijn zoveelste crisis. Alle partijen (behoudens klein links) geven zonder problemen gul aan de banken. Miljarden euros. En tegelijk is het 'business as usual'. Zware besparingen zijn op komst. Weer zullen de werknemers de crisis moeten betalen!!!

Dat gebeurt ook op het stadhuis. De vakbonden hebben het pakt van de schande gesloten dat 165 werknemers laat afvloeien zonder garantie op vervanging. Meer dan 10% van ons personeel. Als ik het zo bekijk is Bart De Wever nog gematigd, de besparingen bij de stad zijn veel erger.

Maar de huidige vertegenwoordigers van de vakbonden zijn democraten!!! Dan toch van de burgerlijke democratie. Met geheime stemmingen. Ik heb altijd gekozen voor democratie vanop de werkvloer.

Een verschil. Inderdaad een groot verschil. En hier, onder de sterrenhemel, terwijl de moskee oproept tot gebed, besef ik hoe gelukkig ik ben dat ik dit niet meer heb hoeven mee te maken.

Er is een groot onderscheid tussen de districten. Sommige (bv. Bornova, Narlidere, Konak, Balcova, …) zijn eigenlijk de stadsgewesten van Izmir. Andere daarentegen zijn meer arrondissementen (bv. Karaburun, Selçuk, Bergama, Odemis, …). Zij worden bestuurd door een gouverneur.

Het district Karaburun is één van de dertig districten van de provincie Izmir, niet het kleinste, wel het dunstbevolkte. Het is een schiereiland dat begrensd wordt door de districten Urla en Cesme. Het schiereiland heeft een oppervlakte van 436 km2. Het ligt rechtover het district Foca, waarmee het de toegang tot de baai van Izmir vormt. Foca ligt op zo’n twintig km. In tegenstelling tot het verstedelijkt gebied van Izmir is de waterkwaliteit, zowel in Foca als rond het schiereiland zeer goed.

Geografie

De Griekse eilanden Lesbos (32 km) en Chios (24 km) liggen op korte afstand van Karaburun. Boten naar de Griekse eilanden zijn er echter enkel in Cesme.

Toch kan je vanuit het stadje Karaburun (zie verder) sinds juli 2007 met de boot naar Izmir (Uçküylar in het stadsdistrict Bornova). De tocht duurt zo’n anderhalf uur en je betaalt zo’n 12,5 YTL (6 euro). Er zou ook een bootverbinding komen vanuit het stadje Mordogan. Feit is dat er in Mordogan een nieuwe jachthaven is gebouwd, waarschijnlijk voor de grotere schepen en de boot naar Uçküylar. Maar de ferryboot heb ik er nog nooit gezien.

In tegenstelling tot Cesme is het schiereiland nog niet ingepalmd door het grote toerisme. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de bereikbaarheid. De hoofdweg volgt de omtrek van het eiland waardoor je bijna letterlijk elke baai en elk kustdorpje ziet.

Het voordeel hiervan is dat je kennis kunt maken met het echte Turkije. Niet dat er geen toerisme is, integendeel, maar dat komt hoofdzakelijk van de Turken zelf.

De twee belangrijkste plaatsen zijn Mordogan (met drie afhangende dorpen) en Karaburun (met zes afhangende dorpen). Daarnaast zijn er nog een viertal zelfstandige gemeenten, die hogerop en aan de andere kant van het eiland liggen.

Bevolking en economie

De plaatselijke bevolking van het schiereiland (zo’n kleine 14.000 inwoners) leeft hoofdzakelijk van de landbouw (olijven, olijfolie, honing, artisjokken). Misschien heb je ooit gehoord van de 'hurma olijf', de enige olijf die je rechtstreeks van de boom kan plukken en eten. De hurma olijf groeit hier. De dorpen liggen meestal richting bergen en niet aan de kust. Dat heeft een historische betekenis. Vroeger zochten dorpelingen plaatsen om zich te beschermen tegen vijandige invallen. De kust was dus geen ideale plaats om zich te vestigen, vandaar.

Dit is vandaag wel anders. Langs de kust liggen nu verschillende vakantiedorpen en Karaburun en Mordogan leven voor een stuk van het toerisme. Kleinschalig toerisme, dat wel, met leuke betaalbare pensions en hotelletjes. Daarnaast kan je er terecht in verschillende lokanta’s of visrestaurants. Vooral in de weekends zakken de weekendtoeristen af uit Izmir, om hier vis te komen eten.

Tot voor de volkerenruil van 1923 waren er verschillende Griekse dorpen waarvan de meeste nu verlaten zijn. Enkel de oude ruïnes getuigen nog van dat verleden.

Fauna en flora

In de lente is Karaburun een wilde bloemenzee. Naast salie en thijm groeit overal wilde lavendel en zijn de velden bezaaid met klaprozen. Volgens de legenden leefde Narcissus hier, de jongeling die zo mooi was dat hij verliefd werd op zichzelf. Hij stierf, de legende is vergeten, maar ieder jaar bloeien er overal op het eilanden bloemen aan wie hij zijn naam gaf, de narcissen.

Op de laaggelegen plaatsen is de begroeiing laag, waar op hoger gelegen plaatsen dennen overheersen. De echte kruidenliefhebber komt hier ook aan zijn trekken, want er zijn diverse variëteiten die ook nog door de dorpelingen worden gebruikt en waarvan verschillende geneeskrachtige eigenschappen bezitten. Een buurvrouw van ons, gespecialiseerd in kruidengeneeskunde, kwam hier op zoek naar een mysterieus kruid dat maagkanker kon genezen. Na drie weken had ze het nog niet gevonden, tot op de dag van hun vertrek. Sindsdien leven zij en haar echtgenoot (die leed aan maagkanker) hier, allebei in goede gezondheid. Dat is geen legende!

De “monachus monachus” (mediterrane zeehond), waarvan er ter wereld nog slechts zo’n 430 resten heeft hier zijn broedplaats en ook de zeldzame “Laris Audouinni” meeuw komt hier voor. Ik heb de mediterrane zeehond één keer gezien. Maar hoewel ze beschermd zijn, blijven ze heel zeldzaam. Eigenlijk zou ik steeds een fototoestel moeten meenemen, maar dat is misschien normaal voor toeristen, voor ons die hier wonen ligt dat wel enigzins anders.

Andere, veel voorkomende dieren zijn het wilde zwijn, de marter, de otter en de das. Regelmatig zie je roofvogels (arenden, valken, uilen) en in het water zitten nog rivierkrabben en waterschildpadden. Wat ook niet ontbreekt zijn hagedissen, kameleons en slangen en natuurlijk een grote variatie aan insecten (waarvan sommige nijdige prikken kunnen toebrengen).

Bijen, schapen en geiten zijn voor een groot deel gedomesticeerd maar vind je ook nog terug in het wild.

Daarnaast heb je de zee met een grote variëteit aan vissen, vooral zeebaars, sardienen, ansjovis en dorade. Veel van deze vis wordt gekweekt in zeeboerderijen en de zeevis is een stukje duurder dan de gekweekte. Maar verse vis staat hier minstens één keer per week op het menu. In vergelijking met vlees is vis trouwens goedkoop. Gemiddeld betalen wij zo'n 5 euro per kilo.

Geschiedenis

Het district heeft een geschiedenis die eeuwen teruggaat. Bewoning was er al vanaf de prehistorie (de eerste bewoning dateert van zo'n 6.000 jaar geleden) en Homerus noemt het eiland “het windeiland Mimas”. Op sommige plaatsen vind je nog windmolens en ook in de hete zomers maakt de wind de temperaturen draaglijk. Volgens de Griekse mythologie vroeg de godin Hera (de vrouw van Zeus) aan de godin Iris (de godin van de regenboog) om vanop de toppen van Mimas haar echtgenoot te bespioneren naar zijn liefdesaffaires met godinnen en stervelingen. Mimas was een zoon van Gaia, de eerste godin van de mythologie die de moeder was reuzen en giganten. Toen de nieuwe goden van de Olympos streden om de macht, moest de reus Mimas het onderspit delven. Hij stortte neer op dit eiland. Zijn skelet vormt de berg die het eiland in twee splitst.

Zo’n drieduizend jaar geleden (na de val van het Hittitische Rijk) ontstaat rondom deze regio de Ionische statenbond. Erytrai (waarvan de resten nog terug te vinden zijn op het schiereiland) is één van de twaalf Ionische staten en het eiland kent een sterke bloei gedurende deze periode. Erytrai was ook bekend omdat hier één van de sybilles leefde (dat waren waarzegsters die de wil van de goden voorspelden en dikwijls door toenmalige heersers voorafgaand aan één of andere oorlog werden geraadpleegd). De voorspelling van de sybille kwam altijd uit, omdat ze telkens op een verschillende manier kon geïnterpreteerd worden. Ik vergelijk de sybille wel eens met de huidige politici. Hun taal is ook wel 'sybillijns' te noemen, hoewel, dat is misschien teveel eer voor de politici. De sybilles stonden immers los van de macht en niemand was verplicht hun raad op te volgen!

2500 jaar geleden komt het schiereiland onder controle van de Perzen en in het jaar 334 vóór onze jaartelling krijgt het, na de overwinning van de Alexander de Grote op de Perzen, de onafhankelijkheid. 200 jaar later werd het dan weer door de koning van Bergama geannexeerd en maakte het deel uit van het Oost-Romeinse Keizerrijk.

Daarna kwam het onder controle van het Byzantijnse Rijk om vanaf de 15° eeuw deel uit te maken van Ottomaanse Rijk.

Eén van de grote historische gebeurtenissen is de opstand op het eiland onder leiding van sjeik Bedrettin (zo’n 600 jaar geleden) als reactie op de zware uitbuiting van de plaatselijke bevolking. Deze man had een sterk gevoel voor sociale rechtvaardigheid en koos de kant van de arme Turken, Joden en Grieken in Anatolië. Zijn slogan was “deel alles wat je hebt, behalve de wang van je geliefde”. Eén van zijn volgelingen, Börklüce Mustafa ging op het schiereiland de strijd aan met de troepen van de sultan, maar moest zich, na enkele overwinningen in het begin, met zijn 10.000 strijders terugtrekken. De opstandelingen werden tot de laatste man verslagen in de “vallei van de straf”, de sjeik werd opgehangen en Mustafa gekruisigd. Blijkbaar had de beweging een grote indruk gemaakt op de sultan, want gedurende 80 jaar werd iedere vorm van bewoning op het schiereiland verboden.

Daarna kreeg het eiland rust. De oude Ionische beschaving was vervallen tot een ruïne en de bevolking leefde van jacht en visvangst. De karaburuni-druif was bij een van de sultans geliefd omwille van de speciale wijn die ervan werd gemaakt. Het grootste deel van de bevolking was Griekssprekend. Na de eerste wereldoorlog kwam het eiland zelfs eventjes onder controle van de Grieken, die tijdens de onafhankelijkheidsoorlog een zware nederlaag beleefden. Met de volkerenruil verdwenen ook de Grieken.

Dagelijks herinneren de ruïnes van het Griekse dorp, iets hogerop, mij aan de recente geschiedenis van Turkije. De uitlopers van de verder gelegen bergen doen me denken aan de reus Mimas. De schaapherders zijn het heden en het verleden. Ondanks de bestaande ruimtelijke wanorde leeft het eiland nog steeds op het ritme van de natuur, de mensen hier zijn fier op hun dorp. Zoals wij er fier op zijn. Het is immers ook ons dorp.

Klik ook eens op de landkaart bovenaan dit artikel.

Als je een weblog bezoekt, is het interessant om weten wie achter de weblog schuilgaat. Daarom stellen we ons even voor.

Sevim, Turkse nationaliteit, geboren in Selendi in 1959. Mijn vader was onder-wijzer en zo verhuisden we een aantal keer tot we in Izmir terechtkwamen. Daar liep ik school en later universiteit in Erzurum. Ik werd leerkracht in Turkse lite-ratuur en kwam – na een paar tussenstops – terug terecht in Izmir. Daarna werd ik adjunct-directrice in een school van het district Hatay in Izmir. Ik heb twee doch-ters, Hayal en Gülce. Vind familieban­den en vriendschap heel belangrijk. Na 23 jaar dienst in het onderwijs ging ik met pen­sioen, eigenlijk kon ik zelfs na twintig jaar gaan. Na mijn huwelijk verhuisde ik naar België. Maar België is Turkije niet. Toch heb ik er mooie vriendschappen opgebouwd. Leven in een ander land doet je nadenken over veel dingen. Toch ben ik blij dat we het grootste deel van ons le-ven in Turkije kunnen wonen.

Marc, Belgische nationaliteit, geboren in België in 1955. Woonde gans mijn jeugd in Tiel­rode en werd vrij jong politiek – later syndicaal - actief. Ik werd ambtenaar bij de stad Sint-Niklaas waar ik 32 jaar heb gewerkt en daarna om medische redenen werd ge­pen­sioneerd. Ik heb drie dochters, Maya, Tanya en Freya. Reizen fascineerde me, het verbreedde mijn kijk op de wereld. De Turkije microbe had me gebeten, een heel hardnekkig virus voor wie er door getroffen wordt. Gelukkig had ik een slechtere microbe kunnen treffen en nu ben ik blij hier het grootste deel van ons leven te kunnen wonen.

Mordogan. De grootste stad van het schiereiland Karaburun onder Izmir. Eigenlijk een groot dorp (want op gans het schiereiland wonen nauwelijks 10.000 mensen). Veel va­kantiehuizen van Turken die hier in de zomer verblijven. De mentaliteit is erg open. In de winter is het hier stil, maar toch blijft het zacht van temperatuur. De dorpen in de omgeving zijn en blijven heel authentiek. Het grote toerisme komt hier (gelukkig) niet.

Dagboek. Deze welog behandelt het leven van alledag. Echt een dagboek dus. On-ze oude weblog (www.bloggen.be/marcensevim) wordt op één mei afgesloten. De andere weblogs zitten nog in de pre-natale fase. Daarvoor zul je moeten regis-treren. Alvast veel leesgenot gewenst.