Het suikerfeest. Wat betekent het en hoe ervaar je dat?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De vader en moeder van Sevim houden zich strikt aan de rites die in de ramadan zijn voorgeschreven. Heel vroeg in de morgen nemen zij hun ontbijt en daarna is het wachten op het einde van de ramadan. Overdag, geen druppel water, niets. Ondanks de hitte. Het is een periode van bezinning en vrede. Je helpt degenen die het slechter hebben dan jezelf.

Rijk zijn we niet maar tijdens het Suikerfeest waren er buren op bezoek wiens dochter verder ging studeren. Spontaan wordt geld gegeven. De ouders kunnen de studies niet betalen en dan help je. Ook wij doen dat. Voor mij heeft dat niks met godsdienst te maken maar met solidariteit. Iets dat wij helaas teveel vergeten zijn.

De ramadan is hier, voor degenen die het volgen, een periode van bezinning en vrede. Wij volgen het niet. Ons volste recht. Maar we helpen ook waar we kunnen. Ik zie het als sociale rechtvaardigheid, Sevim als een plicht als zij zich niet aan de vasten houdt. Maar eigenlijk komt het neer op hetzelfde. Solidariteit. Een begrip dat steeds minder begrepen wordt.

Zondag was de vasten gestopt. Het ontbijt was een droom. Verschillende soorten borek, confituren en niet bespoten groenten. Gans de familie is aanwezig. En de moeder van Sevim voelt zich goed. Nu besturen vrouwen het huishouden en voor oudere vrouwen geldt het respect. Jaren waren zij slaaf van hun familie, daarna van hun man, maar op leeftijd krijgen zij weer macht. Goed of slecht, het behoort tot de traditie.

Tijdens het ontbijt mag ik niets doen. Op dagen als deze gelden tradities. Vrouwen werken en mannen doen niks. Maar telkens er bezoek komt (en dat is om de haverklap) beslist de ‘oudste moeder’ wat er moet gebeuren. Traditie. Natuurlijk. Maar voor het eerst zie ik Aysel (Sevims moeder) als hoofd van een familie. Prachtig toch.

De dag dat men in Belgie tradities en culturen respecteert, die dag zal ik een kaars branden in de Sint-Petrus kerk in Antakya (de eerste christelijke kerk). De kaars ligt al klaar, het is nu nog wachten op de verandering van de mentaliteit.

Groetjes en feest mee met onze bayram,

Sevim en Marc.