Deze morgen scheen de zon en het was warm. Ik maakte een wandelingetje om brood en daarna het ontbijt. Geraspte wortelen, komkommers en tomaten heel fijn gesneden met daarin gemixt wat jullie ‘feta kaas’ noemen. Tegelijk stond de thee op het vuur en natuurlijk zijn er ook (maar daar kom ik niet aan) verschillende zelfgemaakte confituren van vijgen, aardbeien en een mix van appels en aardbeien. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ook honing ontbreekt niet maar dan wel goede honing (daar kom ik ook al niet aan). Onze deuren staan open want het is warm maar ik heb de dreigende wolken gezien en iets later pletst de regen naar beneden. Een tiental minuten.

Ik wil gaan wandelen maar Sevim wil de meubelen herschikken. En kuisen. Voor mij is hier alles goed dus geen veranderingen en ik onderbreek haar pleidooi om tot een volledige herschikking over te gaan. Neen dus. Maar iets later probeert ze opnieuw. Ik weet dat ze uiteindelijk toch haar zin zal doen maar vandaag wil ik geen grote bewegingen in het huis.

Ik bereid me al voor op de grote wandeling (Sevim gaat niet mee want ze wil het huis opkuisen hoewel ik – maar dat zal wel zijn omdat ik een man ben – daarvoor geen enkele reden zie).

Het is iets na tienen en de bel gaat. Sevims ouders staan voor de deur. Onverwacht. Maar ik ben blij ze te zien. Ze hebben simits (sesambroodjes) bij en willen hier komen ontbijten. Geen probleem. Er is nog overschot van deze morgen en voldoende thee.

In de namiddag gaat het naar het gemeentehuis in Mordogan. Sevims vader wil een waterput boren naast zijn illegaal huisje. Gisteren was de gendarma er ook al maar het schijnt te lukken. Veel begrijp ik er allemaal niet van maar wat ik wel begrijp is dat er ‘rusvet’ is betaald, meer dan wat een eigenlijke vergunning kost. Dit is Turkije.

Op het gemeentehuis zijn alle ambtenaren druk bezig. Hier levert men de computers met het spel ‘tavla’ en dat wordt door elke ambtenaar gespeeld. Tijdens de werkuren natuurlijk. Er is een nieuw boekje uit over Mordogan maar geen enkele ambtenaar – ook de secretaris niet die trouwens een goede tavla speelster blijkt te zijn – weet waar we dat kunnen vinden.

Ook de burgemeester is spoorloos. Hij is in Izmir en moet een handtekening plaatsen dus vandaag krijgen we de zaak niet rond. Maar morgen zijn Sevims ouders hier niet meer want zij wilden vandaag terugkeren naar Izmir. Maar de bediende in kwestie is vastberaden, zonder dat haar ouders hier zijn komt er geen vergunning.

Het smeergeld (270€) bedraagt een stuk meer dan het bedrag voor de toelating om water te gaan boren (30€). Maar dit is Turkije.

We gaan in het dorp een theetje drinken. Intussen hebben Sevims ouders besloten hier nog een nachtje te blijven. Dus weer telefoontjes naar het gemeentehuis waar men ons plechtig beloofd morgen de vergunning in orde te brengen.

We kopen vis en raki. Een dag om te zondigen. Eén keer per week mag dat wel.

Als we de auto parkeren besef ik dat ik geen sleutels bij mij heb. We hadden acht sleutels voor onze beveiligde deur (en ik kan je zeggen, daar komt niemand in) maar zelf hebben we nog twee setjes. De andere zijn uitgeleend.

Op weg naar huis besef ik het verschil met België. Mensen zijn hier steeds welkom. Ook al zijn we er niet toch kunnen mensen ons huis gebruiken. Waarom niet. Er is niets te verbergen. Daarom hebben vele van onze kennissen onze sleutels!!!

Dit maakt deel uit van de gastvrijheid in Turkije. Mensen komen en gaan. Ons huis is een open huis voor iedereen. En we houden ervan gasten te hebben. Het is leuk en geeft telkens aanleiding tot een goede maaltijd !!!

Dan besef ik dat ik zelfs geen gsm meer heb. Ik leef een jaar zonder gsm en – behalve als ik terug in België ben waar ik weer mijn gsm activeer – ik heb het niet nodig.

Het eten is overheerlijk. Dit keer heeft Sevim gekookt. Voorgerechtjes en dan verse vis. En dit keer overtreed ik (doe dat telkens één keer per week) mijn strikt dieet.

Ik ruim alles op en maak een dessert dat wij elke dag eten. Twee clementines, twee granaatappelen, een appel, een peer, een hurma en dat alles gemixt met (magere) yoghurt. Gemixt met de hand he, geen mixer.

Ik denk aan de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog. Een oorlog die er nooit had moeten komen maar de tenoren van de socialistische beweging zoals een Jaures waren vermoord en de andere hebben zich verkocht. Een massaslachting van gewone werknemers en boeren. De grootste tot dan toe. De dodenvelden van de Westhoek geven een beeld van deze vreselijke feiten.

Hier is tien november veel belangrijker. De sterfdatum van de stichter van de republiek, Atatürk. Maar in de eerste wereldoorlog (toen bestond Turkije nog niet) stond het Ottomaanse Rijk aan de verkeerde kant (samen met Duitsland).

Slechts in één land trok men de voor de hand liggende conclusie. De eerste wereldoorlog ging om de controle over landen. In zulk een oorlog moet de arbeidersbeweging de oorlog van de grootmachten omdraaien tot een oorlog tegen het eigen systeem. Het leidde tot het ontstaan van de Sowjet Unie. Voor het eerst in de geschiedenis nam de arbeiders- en boerenbeweging de macht. Een revolutie die slechts aan een paar honderden het leven kostte. De eerste socialistische revolutie.

Het was geen begin tot de wereldrevolutie. In Duitsland werden uitstekende revolutionairen zoals Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg vermoord door – stormtroepen georganiseerd door Noske, een sociaal democraat. Uit die stormtroepen groeide later de fascistische beweging en toen men de sociaal democraat Noske vroeg over Karl en Rosa was zijn antwoord ‘einer muss der bluthund sein’.

En zo is de avond voorbij gegaan. Ik, zoals steeds, dromend.

Maar tegelijk besef ik dat de gastvrijheid, het leven hier, mij gelukkig maakt. En wie gelukkig is mag dromen. Of niet soms?