Vrijdagmorgen wandel ik naar de grote weg om de dolmus naar Izmir te nemen. De lucht is helderblauw en het is zalig weer om te wandelen. Nazomer zeg maar. Het lijkt alsof iedereen uitslaapt op de eerste dag van het offerfeest want veel beweging is er niet. De dolmus is zo goed als leeg en langs de weg zie ik een stier. Voor hem is het vandaag de laatste dag. Net zoals voor de schapen die een eindje verderop staan. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoewel het verboden is om schapen langs de openbare weg te slachten gebeurt dit nog overal in Turkije. Het is een traditie en tradities leg je moeilijk aan banden, ook niet met wetten.

Net zoals bij ons feestdagen gekoppeld zijn aan religieuze gebeurtenissen, geldt dat hier ook. Als ik in Izmir toekom zie ik de mensen mooi uitgedost op weg naar buren of familie. Men gaat bij elkaar ontbijten want het feest wordt overal gevierd.

Als ik toekom bij Sevims ouders zie ik een goedgevulde ontbijttafel staan. Helaas zal er geen vlees zijn bij het ontbijt want pas om drie uur wordt het schaap geslacht. Voor mij een opluchting. Ik ben al niet zo’n grote vleeseter en zeker niet van ’s morgens vroeg.

Vandaag zal ik mijn dieet doorbreken want ik kan moeilijk verwachten dat men enkel voor mij anders gaat koken. Het ontbijt is overheerlijk. Verschillende zelfgemaakte confituren, verschillende kazen, simit en geelgebakken brood, salade en eieren. Mijn maag is niet meer gewend aan zoveel overheerlijks.

’s Namiddags gaan we naar een grootwarenhuis terwijl Sevims vader en haar broer het geslachte schaap gaan ophalen. We zitten op de binnenplaats van het grootwarenhuis een theetje te drinken en genieten van het zonnetje. Izmir is vandaag gezegend met zonnig weer en dat blijft zo de gehele vakantie. Een thermometer buiten wijst 23 graden aan. Tsja, dit is Turkije.

Sevim heeft voor mij nieuwe schoenen en truitjes gekocht. Ik vind van mezelf dat ik er chic uitzie. Natuurlijk heeft ze ook voor zichzelf gezorgd, maar dat ontdek ik pas later.

Rond vijf uur eten we opnieuw. Dit keer vlees. Ik sta verbaasd van de grote hoeveelheden vlees die iedereen naar binnen kan werken. En iedereen geniet ervan. Na de eerste porties gegrild vlees worden de ingewanden (hart en nieren) gebakken. Iets dat ik niet lust. De anderen des te meer.

Regelmatig gaat de bel. Bezoek. Thee en baklava. Ook chocolade. En intussen wordt gebeld. Twee uur gratis voor iedereen ter gelegenheid van het offerfeest. Ook de autostrades zijn gedurende deze vakantie allemaal gratis. Ik hou het alleen bij thee. Het is misschien niet zo beleefd maar het is uitzonderlijk als ik zoete dingen eet en ik wil deze feestdagen goed doorkomen. Nu al voel ik mijn maag oprispen omdat ik teveel gegeten heb.

’s Avonds is er weer veel volk. Weer is het smikkelen en smakkelen geblazen. Gezellig en volks. Maar ik hou het bij thee.

Zaterdag. Het weer blijft goed. Bij het ontbijt is er weer vlees. En gans de dag wordt het schaap in stukjes gehakt die daarna belanden in zakjes (een deel daarvan om te worden uitgedeeld aan armen). Mijn maag is niet gewend aan deze manier van eten en protesteert heftig. Ik kan geen vlees meer zien en verdiep me in oude sudoku’s.

Gans de dag komt er bezoek. Kinderen krijgen geld. Sommige bezoekers een deel van het vlees. En natuurlijk is er steeds huisgemaakte baklava en thee.

’s Avonds is er een bouillon. Lekker maar te gekruid voor mij. Al meer dan anderhalve maand laat ik de ‘pikante’ dingen aan de kant hoewel ik het graag lust. Maar het is zo lekker dat ik er toch twee borden van eet. Iets wat ik beter niet had gedaan.

De nacht van zaterdag op zondag voel ik me slecht. Is het een begin van griep of ligt het aan de voeding. Veel slapen doe ik niet. En ’s morgens, weerom vlees. Gebakken ribbetjes. Ik pas.

Zondagmiddag vertrekken we terug naar Mordogan. Ezgi (de dochter van Sevims overleden zuster die zij verder heeft opgevoed) komt ook mee. Eerst is er een rondrit in de stad waar mijn vrouwtje op de haar geëigende manier het verkeer trotseert. Op verschillende plaatsen (waar metrowerken zijn) is de lichtsignalisatie uitgeschakeld. Het is chaos.

Daarna neem ik het stuur over. Sevim (!!!) vraagt me om voorzichtig te rijden. Maar in Izmir moet je vechten in het verkeer. Het lukt allemaal heel aardig. Eens op de autostrade wil ik zo snel mogelijk naar Mordogan. Weg uit de stad. Naar de rust van het platteland. Als ik de vertrouwde zee terugzie voel ik me goed. We stoppen in Gülbahce waar er markt is. De groenten zijn nog steeds goedkoop.

Onderweg stoppen we langs de zee. Het is warm en de zee is heel rustig. Aan de ene tafel zie je een gezin dat bier en rakı drinkt, aan de andere tafel een traditioneel moslimgezin dat thee en cola drinkt. Het zijn verschillende werelden in dezelfde maatschappij. Ze kiezen voor een andere manier van leven maar dat is juist goed. Zolang men zelf de keuze kan maken (en ze niet wordt opgedrongen) is dat een verrijking voor de maatschappij.

Als we terug zijn in Mordogan sta ik verbaasd over de massa (Turkse) toeristen. Zelfs ons terrasje zit volledig vol. We kopen vis (hoeft dat te verwonderen na zoveel dagen vlees!) en genieten van de rust. Hier voel ik me thuis.

Op onze site is het stil. Heel stil. De zon gaat slapen achter de bergen. Ik hoor en zie  nog even mijn oudste dochter en haar vriend op skype. Haar zwangerschap is duidelijk zichtbaar en ze zien er zooooo gelukkig uit. Net als ik en Sevim. Binnen een paar weken is het zover. Terug in België. Als we later terugkeren naar Turkije zal ik grootvader zijn. Dede. Het leven kan mooi zijn.