Gisteren viel de regen met bakken uit de lucht. De hoofdstraat van Mordogan leek op een kleine rivier omdat de rioolkolken het water niet konden slikken. De dag ervoor had het al een paar keer een buitje gedaan maar dit was echt Belgisch regenweer. Alleen, koud was het niet. Geen wind en nog steeds rond de twintig graden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vanmorgen scheen dan weer de zon. Geen wolkje aan de lucht en wandelweer. Al snel bleek dat we ons veel te dik hadden aangekleed en verdwenen de truien in ons rugzakje. Op het dorpsterras kon je zelf in t-shirt zitten. De apotheken waren gesloten. Nationale staking. Aan de deur hing een affiche waarop stond, ‘vandaag zijn we gesloten, voor morgen weten we het nog niet’. De vermindering van het geneesmiddelenbudget wordt afgewenteld op de patiënten (dat is door het betalen van een eigen bijdrage sinds twee maanden) en de apothekers die hun winstmarges zien verkleinen. Wie weer wonderwel ontsnapt aan de besparingen zijn de farmaceutische concerns die gisteren een akkoord sloten met de regering en slechts symbolisch moeten besparen.

Gisteren waren we op bezoek bij de dokter en tegelijk hebben we ons laten inenten tegen de ‘domus gribi’ (hier blijft men halsstarrig de Mexicaanse griep ‘varkensgriep’ noemen). Hoewel ook in Turkije de Mexicaanse griep al verschillende (dodelijke) slachtoffers heeft gemaakt is er één persoon, met name Bahceli, leider van de extreem nationalistische partij MHP, die beweert dat er geen ‘domus gribi’ is. Verwonderen doet me dat niet. Jarenlang beweerde zijn partij immers dat er geen Koerdisch probleem is omdat er geen Koerden leefden in Turkije. Het waren ‘bergturken die een dialect spraken’. Hoewel zulke standpunten voor ons onbegrijpelijk lijken, toch leven ze hier sterk, vooral aan de Egeïsche kust en Middelandse Zee. Uit een onderzoek van Seta (een degelijk onderzoeksbureau) blijkt uit een bevraging dat van het Turkse deel van de bevolking (hiermee worden de etnisch Turken bedoeld) ongeveer 20 procent de mening is toegedaan dat er geen Koerdisch probleem is.

Toen we terugkeerden naar huis, pakten de wolken zich samen. Het bleef warm maar je voelt en ziet dat het herfst is. Maar voor zo’n herfstweer zouden ze in België wel willen tekenen denk ik.

Op onze site was de ‘bewaker’ aan het werk. Veel heeft hij niet en met een vrouw en drie kinderen is zo’n 250 € per maand natuurlijk veel te weinig. Hij werkt iedere dag, zelfs in de weekends en ook ’s nachts controleert hij de site (dan loopt hij rond met een fluitje). Maar, steeds is hij aan het zingen en als hij een babbeltje kan doen is hij telkens aan het lachen. Soms benijd ik Bekir. Hij maakt zich geen zorgen over de wereld en neemt het leven zoals het komt. Maar je voelt dat hij gelukkig is.

Ik voel me ook gelukkig. Ik kan genieten van de natuur, de zon, lezen en dromen. Hoewel we niet rijk zijn hebben we alles wat we willen en we zijn nog jong (enfin, dat denk ik toch hoewel dat misschien wel een illusie is). Toch zullen we blij zijn terug in België te zijn. Mijn dochters terug te kunnen zien, vrienden, kennissen en familie terug te kunnen zien. Het is nu dertien maanden dat we hier leven. Dan besef je pas hoe snel de tijd voorbijvliegt.

Maar ik zou niet meer willen ruilen. Ik heb hier mijn ‘nest’ gevonden. En steeds meer leer ik het land kennen. Achtergronden, geschiedenis. Ondanks mijn slechte kennis van het Turks maak ik deel uit van deze gemeenschap. Weet je, ik was beschaamd toen ik hoorde dat de bevolking in Zwitserland met een meerderheid van 58 procent stemde om geen minaretten meer toe te laten. Ik dacht dat de Zwitsers beschaafd waren. Daarover heb ik nu mijn twijfels.

Want hoe kunnen wij als Europeanen pleitten voor mensenrechten en godsdienstvrijheid als we ons als kleuters gedragen? Ikzelf ben vrijzinnig, maar ik respecteerde (en respecteer) mensen die gelovig zijn. Godsdienstvrijheid is immers een fundamenteel mensenrecht. Maar het negeren van het feit dat er in Europa veel moslims leven is net hetzelfde doen als de extreem nationalist Bahceli. En of men dat ‘beschaafd’ kan noemen is nog maar de vraag.