Zoals (bijna) iedere morgen was er weer zon. Wel met wind dit keer maar toch een mooie nazomerse dag. Sevim is ziek. Waarschijnlijk van de prik tegen de Mexicaanse griep. Daarenboven heeft ze een abces op haar tandvlees en wil rusten. Ik ga de inkopen doen. Met de wagen, want ik wil haar niet te lang alleen laten en ga ook om antibiotica voor het abces. Langs de weg kan je dit keer gratis smoutebollen krijgen maar de rij is lang en ik besluit maar door te rijden. De apotheek is open, net zoals alles hier op zondag. Niet dat ik daar een voorstander van ben want iedereen zou recht moeten hebben op zondagsrust maar voor Turkije is dat iets dat nog lang zal duren. Spijtig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In het centrum van het dorp worden een soort bospaddestoelen verkocht. Ik koop een halve kilo voor omgerekend een euro. Vanavond eten we yufka met kaas en paddestoelen. Ik ben gek op wilde paddestoelen maar eet ze het liefst klaargemaakt met groenten of kaas.

Ik ga nog even op ons stamterrasje zitten. De zee is kalm maar door de wind zijn er schuimkopjes. Toch flikkert de zon op het water. Met mijn trui (een jas draag ik nog steeds niet) aan is het zalig. Gisteren las ik een nieuw boek over Mordogan. Ergens in de zee moet het oude Mordogan hebben gelegen, een van de Ionische steden met een hoogstaande cultuur die 3.300 jaar geleden ook een eigen munt had. Maar dat wil ik nog verder uitzoeken want er staan een paar onnauwkeurigheden in het boekje.

De kelner doet zijn babbeltje. Als hij hoort dat Sevim ziek is zegt hij ‘geçmis olsun’, beterschap. Ik zou nog wel een tijdje willen blijven zitten maar wil het niet te lang rekken en na mijn theetje (en de inkopen) keer ik terug naar huis.

Sevim is serieus ziek. Ze ligt in de zetel en de verwarming (onze airco die in de zomer dienst doet als koeling zorgt in de winter voor veel warmte) staat op meer dan dertig graden. Veel hulp kan ik niet bieden. We eten en babbelen een beetje. Maar bij Sevim gaat het moeizaam.

Ik was al vroeg op deze morgen (bijna iedere dag sta ik op met het licht) en heb de kranten (op internet) al gelezen. Ik zit nu in korte broek en t-shirt want het is te warm binnen. Na een tijdje breekt het abces. Morgen moet ze maar eens naar de tandarts en er is antibiotica om verdere infecties te vermijden.

De voorbije dagen hebben we (om heel eerlijk te zijn, het was Sevim) al een aantal voorbereidingen getroffen voor onze terugkeer. Gisteren nog heb ik twee ritssluitingen in broeken laten vervangen. Het kostte ons ongeveer een euro. Eigenlijk besef ik nu pas hoe verschillend het leven in België zal zijn. Het zal wennen worden. Maar goed, daartegenover staat het weerzien met dochters, familie en vrienden. Iets waar ik steeds meer naar uitkijk.

In de namiddag zijn er weer veel wolken. Het is een stuk frisser (nu rond de vijftien graden). Maar zolang we hier zijn wil ik genieten van mijn dorp, mijn omgeving, mijn Turkije. Nog een week. Dan is er onze terugkeer voor een drietal weken. Het zal wennen worden.