15 jaar geleden stierf Jan Pauwels. Hij was mijn baas maar tegelijk was hij ook mijn beste vriend. Twee weken voor hij zelf koos uit het leven te stappen nam hij me mee naar zijn bibliotheek en zei toen ‘neem er alle marxistische boeken uit’. Ik kon het niet. Ik besefte dat dit zijn afscheid was. Ik voelde het. En het bleek juist te zijn.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Jan was een positivist, een leerling van de school van Etienne Vermeersch. Atheist, natuurlijk, maar ook een humanist. In tegenstelling tot Vermeersch was zijn visie links, links-anarchistisch. Compromisloos. We verschilden van mening maar waren tegelijk broeders.

Toen Jan wist dat hij omwille van kanker ging sterven, kon ik nooit begrijpen hoe hij nog de moed opbracht om aan ‘zijn’ informaticaproject te werken. Ik zie hem nog voor de prikklok staan toen we aan het praten waren. Ik zei toen ‘Jan, hoe kan je dit nog doen, nu je weet dat je binnenkort gaat sterven?’ Toen zei hij me: ‘Marc, gij zijt toch ne marxist he.’ Ik knikte en toen zei hij: ‘de lafaard sterft duizend doden en dat wil ik niet.’ Jan had gelijk. Maar helaas heb ik niet de moed en de kracht van Jan.

Ik schrijf dit omdat Jan verdient in onze herinneringen te blijven. Het zijn mensen zoals hij die de vakbond groot maakten.