Volgende week is het ‘kurban bayram’ (het offerfeest). Gans de familie komt naar hier voor vier of vijf dagen om dit te vieren. Gisteren moesten we een schaap gaan kiezen. Sevims moeder had gevraagd een mooi schaapje uit te kiezen en dat heeft Sevim dus gedaan (ik kon dat niet over mijn hart krijgen). Het beestje weegt tussen de zestig en zeventig kilo waarvan je zo’n dertig tot veertig kilo vlees hebt. Onze beenhouwer zal het slachten en volgende week beginnen de ‘vleesdagen’. Af en toe eet ik graag eens vlees maar de eerste dag zal het driemaal per dag zijn waar ik al een beetje tegen op zie. Maar goed, het gebeurt maar eenmaal per jaar. Het schaapje is ‘organik’ dat wil zeggen, zonder hormonen maar het beestje kost wel omgerekend zo’n 400 euro. Naast alcohol en benzine is Turkije ook een van de meest dure vleeslanden aan het worden, dit omdat de speculanten miljoenen stuks vee weigeren te slachten om de prijzen op te drijven.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ter informatie:

-         één liter benzine kost 1,8 euro; één liter diezel 1,6 euro

-         een flesje bier (pils) van een halve liter kost in de supermarkt nu 1,5 euro

-         één kilo vlees kost gemiddeld 15 euro

De AK-partij haalt massaal geld binnen via haar hoge taksen zonder een efficiënt belastingssysteem op te zetten. Dat betekent dat de bedrijven bijna niks betalen en de consumenten het deficit ophoesten. Dat dit systeem vooral speelt in het voordeel van de rijken zal zelfs de grootste idioot begrijpen. Maar de Europese Unie maalt er niet om.

Natuurlijk logeert iedereen hier. In die periode zullen we ook olijven gaan plukken. Zwaar werk. Wijzelf zullen zo’n twintig tot dertig liter olijfolie hebben en zo’n tien kilo olijven opleggen. Het zal druk zijn.

Maar dat is het nu ook. Onze werkers zijn nog steeds volop bezig en nu is de tweede verdieping aan de beurt waar een bijkomende keuken, toilet en douche worden geïnstalleerd.

Eergisteravond overleed één van onze buren. Ze hebben hier een huis gekocht en sinds een maand (na wat opknapwerken) wonen ze hier feitelijk. We hoorden dat de moeder van de buren (een vrouw van vijfenzeventig die bij haar familie woont) met de ambulance was weggebracht en onderweg was overleden aan een hartinfarct.

Voor mij was het de eerste keer dat ik geconfronteerd werd in Turkije met een overlijden van buren. Toen ik gisteren buiten kwam zag ik een aantal vrouwen op het terras van de buren buiten zitten. Sevim vertelde me dat de vrouw al was begraven en dat nu een periode was aangebroken van zeven dagen rouw. Men komt bijeen (vrienden, kennissen, familie) en iemand (degene die arabisch kan lezen) leest voor uit de koran. Intussen praat men met elkaar.

Samen met een andere buurvrouw hebben we toen 25 pizza’s en 25 ayrans (yoghurt met water) besteld. Men gaat ervan uit dat de familie van de overledene rouwt en geen tijd heeft om te koken, dus de buren zorgen ervoor dat er voedsel is.

Ik hoorde de buren telefoneren. Turkije is groot en de familie is verspreid. Wie kan komt om zijn rouw te betuigen.

Het valt me op dat er minder wordt geweend dan bij ons. Dat heeft minder te maken met het feit dat men niet triest is maar dat de dood makkelijker wordt aanvaard. Om het in mijn eigen woorden te zeggen ‘God wikt en beschikt’, zo zie ik het althans dat de mensen het ervaren, maar dat is mijn eigen opinie erover.

Op de zevende dag zal de familie van de overledene zorgen voor ‘zoete versnaperingen’ voor de buren, dan is de rouw afgelopen. Rituelen en tradities. Ze zijn overal verschillend. Maar leven en dood zijn universeel.

Het weer is zacht maar overtrokken. De eerste dag dat ’s namiddags de zon niet schijnt al is het nog 21 graden. Onze werkers zijn volop bezig. Er moet nog zoveel gebeuren en volgende week is de familie er. In België zou men volop panikeren maar dat is hier niet het geval. Alleen hopen we dat onze ijskast er zal zijn.

Het verhaal van de ijskast is een verhaal op zich. We hadden een ijskast met dubbele deuren van het merk ‘elektrolux’ aangeschaft. Op zich niet abnormaal. Het grootste deel van het jaar is het hier warm en de ijskast zorgde voor ijsblokjes en fris water. Maar de ijskast heeft het begeven. Dan komt – want er is natuurlijk garantie – de service dienst. Na een week kwamen ze om vast te stellen dat het wagentje waarmee ze gekomen waren te klein was om de ijskast mee te nemen. Een week later stonden ze er opnieuw. De ijskast werd meegenomen. De eerste dagen telefoneerden we regelmatig om te horen hoe het ermee stond maar het antwoord was telkens hetzelfde ‘ze zijn er testen mee aan het doen’. Toen de ijskast twee weken weg was waren ze er nog steeds testen mee aan het doen. Uiteindelijk was ik het een beetje beu en liet Sevim naar Istanbul bellen. Wonder boven wonder werden we teruggebeld. De motor had het begeven. Er was slechts een klein probleempje, elektrolux motoren waren niet voorhanden in Turkije en moesten in Zwitserland worden besteld. Maar ze gingen hun best doen. Weer verstreken enkele dagen zonder nieuws. Terug een telefoontje (van ons natuurlijk want de service belde niet terug). Het wisselstuk was besteld en zelfs al aangekomen in Turkije maar het kon nu wel een paar weken duren voor het de douane was gepasseerd. 

Vandaag nog eens teruggebeld. Het wisselstuk is al gemonteerd maar … ze zijn het nu aan het uittesten … wanneer het klaar is … geen antwoord daarop. Hopelijk tegen kurban bayram.

Intussen gebruiken we onze oude ijskast en hebben al een deel moeten weggooien maar het komt wel in orde. Als je leeft in Turkije neem je dat er wel bij.