In Turkije neemt de polarisering toe. Na het referendum van 12 september voelt de regerende AK-partij zich oppermachtig. Gesteund door de Europese bureaucratie, maar eveneens door de Europese traditionele politieke partijen en de Groenen – ik wens dat toch wel even te benadrukken – gaat deze regering de confrontatie aan.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wie verwacht had dat na het referendum de AK-partij naar een concensus zou streven komt verkeerd uit. Het eerste agendapunt is de toegankelijkheid voor hoofddoekdragende moslima’s in de universiteiten (tot op heden verboden). Via de YOK (een orgaan dat de AK-partij steeds heeft bestreden maar nu controleert) kunnen studentes ongehinderd met hun hoofddoek naar de universiteit gaan. Dit ondanks uitspraken van het Turkse grondwettelijk hof en het Europees Hof van de Rechten van de Mens.[1]

De Hoge Raad van de Magistratuur – voorheen een bolwerk van de Kemalisten – is na de grondwetswijziging gevuld met enkel aanhangers van de AK-partij. Dank zij de grondwetswijziging kon dit orgaan veranderd worden maar de praktijk laat zien dat de ‘democratisering’ van het gerecht er enkel toe leidt dat het in handen van religieus conservatieven terecht komt.

Intussen loopt in Diyarbakır een monsterproces tegen de KCK – een organisatie die bestaat uit verschillende NGO’s (niet goevernementele organisaties)  maar volgens de regering een verlengstuk is van de PKK. Leiders van de Koerdische partij, mensenrechtorganisaties, NGO’s moeten in een farce proces terecht staan voor het Turkse gerecht. Ondanks het feit dat velen onder hen geweld en terrorisme hebben veroordeeld. De rechters weigeren dat de veroordeelden – onder hen vele verkozen Koerdische burgemeesters die al 18 maanden vastzitten in de gevangenis – hun verdediging kunnen voeren in het Koerdisch. Meer nog, gisteren bestempelde de rechtbank het Koerdisch als ‘een onbestaande taal’.

Maar voor de sociaal democraten en de groenen is dat allemaal geen bezwaar. Voor hen heeft de AK-partij een economisch wonder veroorzaakt en kritische opmerkingen worden enkel in de marge gemaakt.

Als socialist vind ik dat allemaal heel triest. Er is inderdaad een enorme economische groei in Turkije maar daar profiteren enkel de rijken van. Tegelijk is het een wereld waar vrouwen heel moeilijk aan de bak komen (slechts 19 procent van de vrouwen werkt) en waar de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen alleen maar groeit in plaats van verkleint. Maar Europa – of liever de Europese speculanten en bedrijven – genieten van de economische groei en dat is voldoende voor de traditionale partijen en de groenen om bijna kritiekloos het beleid van de AK-partij te steunen.

Hier – in Mordogan – wordt dat anders ervaren. De mensen voelen zich totaal door Europa in de steek gelaten en trekken de nationalistische kaart. Een arbeider vertelde me dat hij nooit voor de AK-partij zou stemmen omdat ze ‘de prijzen van alcohol zo hoog hebben gemaakt’ en dat was nog voor hun laatste prijsverhoging. Vlees wordt onbetaalbaar. Net als alcohol en benzine. Via constante verhogingen van de indirecte belastingen financieren de rijkere (versta daaronder de meer Westerse) regios van Turkije de politiek van de AK-partij en dat leidt tot meer polarisatie.

Die polarisatie uit zich ongetwijfeld over het varkensvlees. Hoewel hier overwegend Sunni moslims leven begint men zich af te vragen of het varkensvlees wel zo slecht is? Ik krijg er althans vele vragen over en door de politiek van de AK-partij krijg je meer en meer moslims die daarover beginnen praten.

Europa is in de ban van Wilders. Het beeld van de moslims dat die man schetst staat mijlen verwijderd van de realiteit. Maar blijkbaar wil men in Europa geloven in dat beeld. Het is triest dat in een samenleving die rijk en ontwikkeld is zulke primitieve ideeën hun ingang vinden. Maar wat wil je – als een Angela Merkel en een Yves Leterme in koor zeggen dat de multiculturele samenleving is mislukt. Er zal toch wel iets van waar zijn.

In onze samenleving zijn er veel problemen. Het grootste probleem is de sociale bescherming van de mensen. Vroeger een dada in onze samenleving, vandaag een steeds meer afgebroken geheel. In mijn vele jaren als syndicaal militant heb ik ervaren dat die dingen de mensen uiteindelijk het meeste interesseren. ‘Hoe bouw ik een normaal leven op voor mezelf en mijn kinderen – zal ik nog een pensioen hebben – wat gebeurt er als ik of één van mijn kinderen een hopeloze ziekte heeft.’ Op die vragen geven onze politici geen antwoord. Zij zijn bezig met de opdeling van het land maar tegelijk met de verarming van het grootste deel van onze bevolking.

De nota van Bart De Wever is totaal anti-sociaal. Maar onze Vlaamse media berichten daar niet over. Want Bartje is in. En de andere Vlaamse partijen – inclusief de groenen – spelen het spel mee. Wel ik vind iemand als Bartje heel gevaarlijk voor de gewone man en vrouw in de straat en ik speel dat spelletje niet mee!

Hetzelfde geldt voor het economische succesverhaal dat Turkije nu is. Want het enthousiasme hierover geldt niet als er stakingen uitbreken, noch spreekt men over het onderdrukken van het stakingsrecht hier. We krijgen één visie en de eertijds progressieve krant ‘de Morgen’ is op dat vlak één van de grootste promotors van het neoliberalisme.

Je kan de gewone man in de straat veel verwijten. En, ik ben de laatste om het te ontkennen, er is veel racisme in België. Maar wat wil je, als je telkens de sociale verworvenheden van de meerderheid van de bevolking afbreekt en dan laat uitschijnen dat het de schuld is van een falend migratiebeleid, dan krijg je zulke reacties.

Misschien ben ik naïef maar ik hoop dat er een dag komt dat de werkenden zullen opstaan tegen dit liberale beleid net zoals de werkenden in Turkije dit nu al doen. Europese integratie via werkerssolidariteit, dat verstaat iedereen. Dat is de weg voor Europese integratie.