Het breken, kappen en boren is afgelopen. Op al onze buitenterrassen ligt nu elektriciteit en is er watervoorziening. Alle buitenmuren zijn onderkapt, geïsoleerd en opnieuw bezet. Boven liggen de aansluitingen klaar voor een bijkomende douche en toilet. De airco is verplaatst en – wonder boven wonder – de ijskast is terugkeerd maar enkel de diepvriezer werkt. De service zal dus nog eens moeten terugkomen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag konden we opruimen en het huis op orde brengen. Overal ligt nog stof en een grote kuis is nodig. Hayal kwam vandaag om mee te helpen aan de grote kuis. Morgen arriveren de ouders van Sevim. Maandag komt de rest van de familie. Maar alles zal op orde zijn voor kurban bayram, het offerfeest.

Het offerfeest gaat gepaard met een kleine volksverhuizing in Turkije. Wie het kan trekt naar familie die woont op een mooie plaats of men gaat op hotel. Negen dagen vakantie, negen dagen dat het openbare leven zo goed als stil ligt.

Tijdens het offerfeest blijft iedereen hier tot minstens vrijdag. Tegelijk gaan we olijven plukken. De weersvoorspellingen zien er redelijk uit. We zakken niet onder de twintig graden maar af en toe zal er regen zijn. ‘Af en toe een zacht buitje maar verder zonnig weer met overwegend opklaringen’, zo zou Frank Deboosere het zeggen. Voor België een droom, voor hier vrij normaal.

Onze werkers zijn Koerden, afkomstig uit Diyarbakır. Ramazan is enorm handig en ik stond verstomd over het feit dat hij eigenlijk analfabeet is, net als zijn vrouw. Voor Diyarbakır is dat niet abnormaal. Meer dan zeventig procent van de bevolking is er werkloos en investeringen blijven uit. Al jaren verklaren de ‘Turkse’ partijen dat het Koerdisch probleem een probleem van economische ontwikkeling is, wat ten dele een terechte verklaring is. Het spijtige is dat geen van de traditioneel Turkse partijen een politiek van investeringen heeft gevoerd in het Koerdische gebied. Als reden gaven ze dan het ‘probleem van het terrorisme’ op. Zo raak je natuurlijk in een vicieuze cirkel, wast men de handen als Pontius Pilatus en gebeurt er niks.

Enfin, wij zijn heel tevreden van onze werkers. Verschillende van onze buren, want onze site is als een klein gehucht waar iedereen iedereen kent, doen nu ook beroep op hen. Zo draait de economie en is iedereen tevreden.

Intussen blijft de Turkse economie boomen. Het eerste semester was er een economische groei van 11 procent en op jaarbasis verwacht met 6,4 procent. Maar de groei is niet gelijkmatig verdeeld. Het aantal euro-miljardairs (ja hoor, je leest het goed) groeit gestadig (meer dan 25 voor het moment) en de inkomensongelijkheid neemt toe. Door deze groei is Turkije een land geworden van ‘hot money’. Er is immers veel geld te verdienen op de beurzen en de Turkse lira stijgt in waarde (vorig jaar deze tijd kreeg je voor één euro nog 2,20 TL, vandaag is dit 1,95 TL, ondanks het feit dat de inflatie hier nog altijd een stuk hoger ligt dan bij ons).

Tegelijk werd deze week het vooruitgangsrapport over Turkije door de Europese Unie gepubliceerd. Europa blijft voorzichtig want de kritieken zijn omzwachteld. De Europese bureaucratie beseft immers als geen ander dat het Europa zal zijn dat Turkije nodig heeft en niet omgekeerd. Alleen durft men dat niet luidop zeggen.

Voor de eerste minister echter geen probleem. Over het feit dat zoveel journalisten in de gevangenis zitten verklaart hij onomwonden dat ‘persvrijheid niet absoluut is’. De cruciale vraag is dan natuurlijk, wat is persvrijheid dan wel?

Maar voor Europa zit Turkije op de goede weg. Dat Turkije de weg op gaat van een presidentieel regime met autoritaire trekjes gebaseerd op een conservatieve interpretatie van de islam, daar ligt Europa niet wakker van. Zolang de geldkranen open staan en de rijken rijker worden is men op weg naar de democratie. Zo zien de Europese en de Turkse elite het. En tot nader order zijn zij het nog steeds die de wetten voorschrijven.