Zes dagen België. De tijd is voorbijgevlogen maar het was leuk. Het temperatuursverschil was groot. Toen we vertrokken uit Izmir was het 22 graden, in België min 5 en … ik droeg nog mijn sandalen. Wie me kent zal zeggen, ‘ja, dat is typisch voor de Marc’, zo zie je maar, sommige dingen zullen altijd hetzelfde blijven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het onthaal in België was – ondanks de koude – heel warm. Vrienden en familie teruggezien, het was zalig en de laatste paar dagen bij de kleindochter, superzalig.

De terugkeer verliep echter in mineur. De computers op de luchthaven deden het niet en pas op het allerlaatste moment konden we inchecken. Wij landden na een tussenvlucht in Izmir maar onze bagage was spoorloos. Woensdag was het prachtig weer in Izmir, 22 graden en geen wolkje aan de hemel.

Izmir ligt nu totaal opengebroken voor de nieuwe metro. Het verkeer, dat al hectisch was, verloopt nu via sluipwegen en om ergens te geraken moet je de stad kennen want wegwijzers zijn er soms maar meestal niet. De chaos heerst dus.

Onderavond vertrokken we naar Mordogan. Moe en ook een beetje zenuwachtig omdat we nog niets hadden gehoord van onze bagage. We hadden verschillende keren gebeld maar het nummer was onbereikbaar.

Eigenlijk voel je dan pas het verschil. In België zou dit nooit gebeuren. Daar is alles georganiseerd maar hier geldt dat niet. Je voelt ook het verschil tussen de steden en het platteland. Eens je Izmir hebt verlaten zie je de zee en de veranderende kleuren van de lucht door de avondzon. Er is weinig verkeer en je voelt de rust neerdalen. Hoewel we meer dan xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />90 km moesten rijden is dit voor Turkije een korte afstand. Onderweg nog eventjes gestopt en iets gegeten. De terrassen zijn overdekt en langs een kant met plastiek afgesloten maar je voelt het verschil in temperatuur. Dit is Turkije. Een ander land, een ander werelddeel.

Door het verlies van onze bagage zijn we allebei een beetje zenuwachtig. Dit weekend komt de ganse familie al op bezoek om olijven te gaan plukken en dat terwijl de laatste werken nog moeten worden uitgevoerd. Gelukkig zijn het kleine werken.

Donderdag. We moeten naar de bank en inkopen doen. De dochter van de buurvrouw komt mee. In het centrum van Mordogan word ik direct aangesproken. Ik moet vertellen over België. Maar je voelt dat mensen hier blij zijn. We maken echt deel uit van deze gemeenschap. Een goed gevoel. Bovendien kregen we een telefoon dat onze bagage is teruggevonden. Super dus.

Vanavond zijn we uitgenodigd bij de buren. Ze maken barbecue. Pirzola en kip op de grill.

Gaan nu vertrekken. Daaaggggg.