De boom in mijn tuin verliest elke dag veel van zijn bladeren. Elk jaar laat hij dit gebeuren, tot hij daar staat, zonder schaamte, naakt en recht, midden in de tuin. Onder hem alleen nog een tapijt van rottende bladeren. Hij wacht, een winter lang.
Ook ik in mijn leven verlies elke dag een blad aan mijn levensboom. Alleen laat ik het zo moeilijk gebeuren. Loslaten is voor mij zo moeilijk.
Er zijn mijn oude spullen op de zolder die ik bijhoud voor...je weet maar nooit. Er zijn mijn ontelbare gewoontens die blijf doen...zomaar. Er is het beeld van mezelf dat ik koester, omdat hetmij - in een ver verleden - ooit is aangepraat.
Er is het spreekwoord dat zegt: "Gooi geen oude schoenen weg, voordat je er nieuwe hebt." Maar om zoveel, dat ik moeilijk kan loslaten, loop ik soms, een leven lang met oude schoenen die teveel kwellen.
Loslaten, is spullen weggooien waardoor ruimte ontstaat voor nieuwe zaken, is gewoonten doorbreken waardoor tijd ontstaat voor wat wezenlijk is, is het beeld van mezelf, - 'dit kan ik niet...' - waar ik al jaren in geloof, achter me laten.
Loslaten, is je kwetsbaar maken en op blote voeten durven gaan omdat je oude schoenen weggegooid zijn en je er nog geen nieuwe hebt.
Leen Vermeire in Bestuursblad KVLV, november-december 2006, p. 31.w
BRUSSELSE KERK MOET VLAM VAN HET GELOOF BRANDEND HOUDEN
BRUSSEL (Kerknet) - "Kerk van Brussel, wat een mooie week hebben we mogen meemaken binnen uw muren! Het was als zagen we het nieuwe Jeruzalem dagen" sprak kardinaal Godfried Danneels zondagmiddag tijdens het zendingfeest als slot van het meerdaagse congres 'Brussel-Allerheiligen 2006'. "Laat ons opgaan naar Jeruzalem, daarheen trekken alle stammen op, alle stammen van God (.) Ze zijn gekomen uit zovele landen, met zovele talen en met alle kleuren, om samen met ons de wondere daden van de Heer te vieren", aldus de kardinaal, die onderstreepte dat Brussel al meer dan tien eeuwen de vlam van het geloof binnen haar muren bewaard heeft. "Niets heeft die vlam van het geloof kunnen doven, ook niet als het tijdens bepaalde periodes van de geschiedenis nacht was voor het geloof in Brussel."
Laat het licht van het geloof niet doven
Kardinaal Danneels stelde dat men tijdens de afgelopen week het licht van het geloof van onder het bed heeft gehaald "om het op de kandelaar te plaatsen, opdat allen uw goede werken zouden zien en uw Vader loven die in de hemel is." Hij bedankte allen die hard gewerkt hebben om dit congres te doen slagen hartelijk. "In Koekelberg, in de kathedraal, in de metro en op straat zag ik de voorbije week vele christenen die gelukkig en fier zijn christen te zijn. Hadden we niet een beetje onze fierheid verloren, die voor christenen toch terecht is en zelfs verplicht? (.) Hebben we ons niet een beetje opgesloten binnen de veilige muren van het Cenakel zoals de Elf, alsof Christus nog niet verrezen was? Christenen van Brussel, hervind uw fierheid!" De kardinaal riep de Brusselse kerkgemeenschap op zich te tonen, maar zonder hoogmoed. "De wereld heeft ons nodig om vermenselijkt te worden." Hij was het congres dankbaar omdat het heeft bijgedragen tot de eenheid binnen de kerk van Brussel. "Zeker de kerk van Brussel is veelkleurig. Ze kent alle talen en culturen en een indrukwekkend aantal gemeenschappen van buitenlandse oorsprong. Er zijn ook tendensen en verschillende gevoeligheden. We zijn in Brussel als het veelkleurige kleed dat Jozef van zijn vader Jakob kreeg en waarop zijn broers jaloers waren. Ja, er is reden om de kerk van Brussel te benijden. Ze is zo mooi voor wie ze ietwat van binnen kent." De kardinaal riep de gelovigen op ook na het congres blij en fier te blijven omdat ze christen zijn en vroeg hen verenigd te blijven "in hetzelfde geloof, dezelfde hoop en dezelfde liefde". Hij zei te hopen dat Brussel een plaats zou blijven waar men bidt, maar uitte ook de wens dat Brussel de stad wordt van de eucharistische aanbidding. Daarnaast vroeg hij bijzondere aandacht voor de evangelisatie, in het bijzonder van de jeugd en wees de Brusselse kerk op de taak tot dienstbaarheid aan de wereld, al blijft die vaak verborgen. "Wat de christenen d oen voor de maatschappij in deze stad, valt niet op te sommen." Hij kondigde daarbij een concreet initiatief aan op het vlak van de diaconie, waarbij de Brusselse kerk zich wil inzetten voor de sociale huisvesting. "De nood aan woningen in Brussel is groot. Als kerk willen we er iets aan doen (.) Goeie vaart, gij Kerk van Brussel! Dat de Heer binnen uw muren mag wonen. Toon u het logo van dit congres, 'Kom en, zie!', waardig. Maak dat er altijd iets te zien blijft binnen uw muren. Dan kun je terecht blijven zeggen: 'Kom en zie!'."
Zout der aarde
Tijdens dezelfde zendingsviering ging Mgr. Jozef De Kesel nader in op de evangelielezing van de Zaligsprekingen. "Jezus spreekt er over op het eerste gezicht allemaal minder belangrijke mensen. En toch zegt Hij: 'Jullie zijn het zout der aarde.' Zout geeft smaak en bewaart (.) Maar ook zout kan zijn smaak en zijn kracht verliezen. En dan is het nergens meer goed voor en kan men het alleen maar weggooien. Dat staat ook de Kerk te wachten als ze op zichzelf terugplooit, als ze niet langer leeft naar het evangelie, als ze haar zending verloochent en ophoudt te zijn wie ze is." De bisschop riep de gelovigen op zout der aarde te zijn en zichtbaar te zijn en te blijven. "Mijn dierbare vrienden, tijdens deze congresweek van 'Brussel-Allerheiligen 2006' hebben wij de zichtbaarheid niet gezocht omwille van onze eigen eer en glorie. In deze stad zijn wij leerlingen van Christus." Ook Mgr. Jozef De Kesel riep alle christenen op vreugdevol en fier te zijn omdat ze christen zijn. " Laat ons alles wat we de afgelopen week geleerd en ontvangen hebben, alles wat we gehoord en gezien hebben, in de praktijk brengen. En de God van vrede zal bij ons zijn. Onze toekomst ligt in zijn handen." De integrale tekst van de toespraken van kardinaal Danneels en Mgr. De Kesel tijdens het zendingsfeest in de Brusselse kathedraal is te vinden via de startpagina van Kerknet: www.kerknet.be.
Niet elk kind heeft het geluk een warm nest te vinden. Je zult vandaag maar geboren worden in hongerend Afrika, of in moordend Irak, of in aardbevend Pakistan, waar ouders hun kind niet eens een warmnest kunnen geven. Het is des te schrijnender dat in onze Westerse wereld, in het rijke Vlaanderen, met al zijn luxe en overvloed, met zijn technische hoogstandjes, met zijn uitgebreid aanbod aan voorzieningen, kinderen toch nog vaak van die nestwarmte verstoken zijn. Dat zoveel mensen de warmte en geborgenheid van een thuis, van een vriendenkring, van een sociaal netwerk moeten missen.
( )
Mag 2006 een jaar zijn, waarin de aandacht voor de zwaksten onder ons groeit. Waarin velen die zich in stilte voor de kleinsten onder ons inzetten, ook eens in de schijnwerpers komen te staan. Waarin wij ook de minsten meetellen.
Peter Peene, in Omtrent, januari 2006, p. 3
Schrijnend is het dat kinderen in het rijke Vlaanderen toch nog vaak van nestwarmte verstoken blijven
Niemand, ook jij niet, kan ontsnappen aan de pijn van verlieservaringen die het leven met zich meebrengt: onvoorspelbaar of onverwacht verlies, verlies dat je jezelf oplegt om te kunnen groeien als mens of dat jou tegen je wil wordt opgelegd.
Toch is het zo dat elke vorm van verlies kan worden omgevormd tot winst dankzij je innerlijke houding. Geen enkel verlies is onvruchtbaar, omdat het in zich reeds de kiem draagt van nieuw leven. Je hoeft trouwens maar om je heen te kijken om te zien dat de bestaansreden van de dood er in bestaat om plaats te maken voor het leven. Het is niet mogelijk verlies en lijden te ontvluchten en toch te groeien als mens. Dit maakt deel uit van cyclus van het leven.
De knop barst open en schenkt de bloem.
De bloem verwelkt en schenkt het zaad.
Het zaad in de aarde verlangt te ontkiemen.
Een onophoudelijke beweging van dood en leven, van duisternis en licht.
Deze beweging naar nieuw leven is meer of minder diepgaand naargelang te soort verlies. Het is om die reden dat ik , samen met jou, de vele vormen van verlies die een mens kan meemaken in het leven op een rij wil zetten. Terwijl we deze inventaris opmaken, mag je nooit vergeten dat elk van deze verlieservaringen een bron kan zijn van groei.
Welk verlies maak je mee?
Zoals dit bij iedereen het geval is, is ook jouw leven een opeenvolging van gelukkige, voldoening gevende, maar ook onaangename, soms pijnlijke gebeurtenissen. Het is noodzakelijk om ze te leren kennen en er rekening mee te houden. Zo kan je beter de gevolgen ervan inschatten om in de volgende lijst de verliezen die je het diepst raken, te onderscheiden van alle andere.
De kleine verliezen en de dagdagelijkse zorgen
Zo zijn er allereerst de kleine verliezen en de dagdagelijkse zorgen, de teleurstellingen die je geduld op de proef stellen. Hoe onbenullig deze moeilijkheden ook lijken, toch zijn ze niet zo onschuldig. Het gaat zowel om materiële als om psychische vormen van verlies die de gemoedstoestand raken en diverse gevoelens aanspreken:
Een gemiste aankoop
De vaststelling van een aangetaste tand
Het wegkwijnen van je meest geliefde plant, geplaagd door insecten
De kat die s avonds niet meer thuiskomt
Het verlies van een dierbaar voorwerp
Een slecht schoolresultaat van je kind
Een onenigheid met een collega op het werk
De tijdelijke scheiding van een dierbare
Een gemiste afspraak
De opeenstapeling van zorgen tijdens een dag
Stenen verleggen in 2006
Elk van ons verlegt stenen in het leven.
Wij doen ons uiterste best thuis,
op het werk of in onze vereniging,
en hopen eigenlijk
dat als wij er niet meer zijn,
men ons nooit meer zal vergeten.
We verleggen stenen in de rivier
van het leven.
Maar ons werk
moet vaak zo vlug gaan
dat we het maar heel normaal vinden
wat anderen voor ons doen,
dat we geen tijd hebben
voor een langer antwoord op de vraag:
Hoe gaat het met je?
Veel aardse stenen op losse grond.
Maar de stroom van een rivier
hou je niet tegen,
ook al verleggen wijs stenen.
De stroom van het leven overspoelt
ons vaak
met zorgen, drukte of pijn in ons hart.
De stroom van het leven gooit ons
overhoop.
De stenen die we verlegden,
worden meegespoeld.
Wat helpt ons standhouden?
Wat hout ons overeind
in de kolkende stroom van het leven?
Om te kunnen loskomen
van wat achter ons ligt,
om aan iets nieuws te kunnen beginnen,
om staande te blijven, helpt het als wij oversteekplaatsen in de rivier
tegenkomen.
Plaatsen waar het droog is,
waar we écht beluisterd worden,
waar we niet perfect hoeven te zijn,
waar we gewoon onszelf mogen zijn.
Laat ons stenen verleggen
in de rivier van het leven. Laat ons stenen verleggen in ons leven.
