|
Zondag 14 junixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een stralende dag! We blijven de hele voormiddag in de schaduw lezen.
Mijn boek :Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse is uit. t Is wel een beetje vreemd : door die lectuur ondergedompeld worden in Indonesië, terwijl we in de Oostenrijkse bergen zitten!
Op de middag zindert alles hier echter evengoed van de hitte.
Omdat er voor morgen onweer wordt voorspeld, zijn de boeren het hooi aan het binnenhalen.
Ik ga een kijkje nemen bij de schuur.
De jonge boerendochter verpoost er even tot Vati met een nieuwe lading van de weide terugkeert en ze ziet een babbeltje wel zitten.
In de schuur ligt los hooi, maar ernaast zie ik balen in plastic verpakt liggen. Ze beweert dat de koeien er dol op zijn : het moet volgens haar een beetje als zuurkool smaken en is s winters een welkome afwisseling met het los gedroogde hooi.
Op deze boerderij zijn er 20 melkkoeien, 20 jonge vaarzen en een paard, die nu alle boven op de alm staan.
In de zomer woont er iemand boven om te melken, ze hebben er dezelfde installatie als in de stal beneden.
Driemaal per zomer wordt er gehooid, in de regio van Innsbrück zelfs viermaal, omdat de lente er vroeger inzet.
Dan komt Vati met een verse lading aan en kruipt ze weer in haar hoge kabine tegen het schuurplafond, om met de grijper het hooi uit de wagen te trekken.
In de late namiddag rijden we met Dries naar de Sommerrodelbahn Hochfeld : met de zetellift naar boven en dan in een individuele slee op wieltjes door de bochtige betonnen glijbaan.
Heel plezant! Je hebt enkel een hendel om sneller te gaan (naar voren drukken) of af te remmen (trekken).
Op onze terugweg komen we voorbij een weide waar onze boer op zijn eentje aan het hooien is : de machine rakelt met grote ronde borstels het hooi in de wagen.
Het beeld van boerenmensen die samen met zijn allen hooi met de riek op de wagen steken zal je wel nergens meer zien
en Hoog op de gele wagen met alle arbeiders van de weide terugkeren zit er dus ook niet meer in.
Het is nu zéér warm, we halen nog wat stenen en zetten ons te lezen tot het etenstijd is.
Daarvoor stappen we terug naar het dorp, halen Dries op en nemen ons avondmaal in Gasthof Post.
Dries trakteert op een ijsje voor dessert, dat we op een bank bij de rivier opsmullen.
Dan wandelen we met zijn drieën nog een eind in de richting van de camping en nemen toch een beetje moeilijk afscheid.
Het was een fijne tijd voor ons alledrie en Dries vond dat het was alsof wij er ook een beetje woonden.
Maar over enkele weken komt hij even naar België, dan ligt de Gärtnerei een poos stil wegens de hitte, kan hij hier een festivalletje meepikken en wat bezoekjes afleggen.
Maandag 15 juni
Ideaal reisweer! Vannacht heeft het geregend, maar nu is het gewoon grijs.
We douchen, pakken alles in, ledigen de vuilwatertank, spoelen de WC en verlaten om 20 voor 11 camping Michelnhof.
Na het hooien wordt er over de gemaaide weiden blijkbaar overal mest verspreid, want de geur volgt ons bijna de hele terugreis.
We hadden nog een romantische stop gepland, ergens aan de Moezel, om daar te eten en te overnachten.
Het weer is echter zo slecht, dat we besluiten om ineens voort te rijden en in ons eigen grote bed en huis te gaan slapen.
Onze GPS vertoont ook kuren : we krijgen geen bruikbaar satellietsignaal meer, gelukkig is hij nog net 14 dagen in garantie!
Dertien uur na ons vertrek komen we thuis van een heerlijke vakantie.
In de mobiele garage achterin de motorhome brachten we 120 kg (gewogen op de personenweegschaal)stenen mee : precies gepast om de zwarte rubberrand rond onze vijver te camoufleren.
|
