Een stralende dag! We blijven de hele voormiddag in de schaduw lezen.
Mijn boek :Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse is uit. t Is wel een beetje vreemd : door die lectuur ondergedompeld worden in Indonesië, terwijl we in de Oostenrijkse bergen zitten! Op de middag zindert alles hier echter evengoed van de hitte.
Omdat er voor morgen onweer wordt voorspeld, zijn de boeren het hooi aan het binnenhalen. Ik ga een kijkje nemen bij de schuur. De jonge boerendochter verpoost er even tot Vati met een nieuwe lading van de weide terugkeert en ze ziet een babbeltje wel zitten.
In de schuur ligt los hooi, maar ernaast zie ik balen in plastic verpakt liggen. Ze beweert dat de koeien er dol op zijn : het moet volgens haar een beetje als zuurkool smaken en is s winters een welkome afwisseling met het los gedroogde hooi.
Op deze boerderij zijn er 20 melkkoeien, 20 jonge vaarzen en een paard, die nu alle boven op de alm staan.
In de zomer woont er iemand boven om te melken, ze hebben er dezelfde installatie als in de stal beneden.
Driemaal per zomer wordt er gehooid, in de regio van Innsbrück zelfs viermaal, omdat de lente er vroeger inzet.
Dan komt Vati met een verse lading aan en kruipt ze weer in haar hoge kabine tegen het schuurplafond, om met de grijper het hooi uit de wagen te trekken.
In de late namiddag rijden we met Dries naar de Sommerrodelbahn Hochfeld : met de zetellift naar boven en dan in een individuele slee op wieltjes door de bochtige betonnen glijbaan.
Heel plezant! Je hebt enkel een hendel om sneller te gaan (naar voren drukken) of af te remmen (trekken).
Op onze terugweg komen we voorbij een weide waar onze boer op zijn eentje aan het hooien is : de machine rakelt met grote ronde borstels het hooi in de wagen. Het beeld van boerenmensen die samen met zijn allen hooi met de riek op de wagen steken zal je wel nergens meer zien en Hoog op de gele wagen met alle arbeiders van de weide terugkeren zit er dus ook niet meer in.
Het is nu zéér warm, we halen nog wat stenen en zetten ons te lezen tot het etenstijd is.
Daarvoor stappen we terug naar het dorp, halen Dries op en nemen ons avondmaal in Gasthof Post.
Dries trakteert op een ijsje voor dessert, dat we op een bank bij de rivier opsmullen.
Dan wandelen we met zijn drieën nog een eind in de richting van de camping en nemen toch een beetje moeilijk afscheid. Het was een fijne tijd voor ons alledrie en Dries vond dat het was alsof wij er ook een beetje woonden.
Maar over enkele weken komt hij even naar België, dan ligt de Gärtnerei een poos stil wegens de hitte, kan hij hier een festivalletje meepikken en wat bezoekjes afleggen.
Maandag 15 juni
Ideaal reisweer! Vannacht heeft het geregend, maar nu is het gewoon grijs.
We douchen, pakken alles in, ledigen de vuilwatertank, spoelen de WC en verlaten om 20 voor 11 camping Michelnhof.
Na het hooien wordt er over de gemaaide weiden blijkbaar overal mest verspreid, want de geur volgt ons bijna de hele terugreis.
We hadden nog een romantische stop gepland, ergens aan de Moezel, om daar te eten en te overnachten.
Het weer is echter zo slecht, dat we besluiten om ineens voort te rijden en in ons eigen grote bed en huis te gaan slapen.
Onze GPS vertoont ook kuren : we krijgen geen bruikbaar satellietsignaal meer, gelukkig is hij nog net 14 dagen in garantie!
Dertien uur na ons vertrek komen we thuis van een heerlijke vakantie.
In de mobiele garage achterin de motorhome brachten we 120 kg (gewogen op de personenweegschaal)stenen mee : precies gepast om de zwarte rubberrand rond onze vijver te camoufleren.
Bewolkt met opklaringen, maar de temperatuur is OK.
In het beekje vlakbij de camping vinden we nog enkele geschikte stenen voor bij de vijver thuis.
Vandaag maken we rustig-rustig een wandeling naar het nabije Kitzbühel. De aanduidingen geven 1,5uur aan, maar we doen er bijna het dubbele over.
Het is een mooie wandelweg met kapelletjes, boerderijen, veel bloemen, weiden en bossen. Gelukkig is het niet te steil, want onze benen doen nog steeds pijn. Ja, meisje, je wordt weldra 60!
Kitzbühel is feestelijk, kleurrijk met de pastelkleurige gevels, bloemenslingers overal en weer uitermate proper.
Op de terugweg nemen we de postbus; niet tot in Sankt-Johann, want dan moeten we weer een eind terugwandelen, maar tot Oberndorf.
Het openbaar vervoer is hier wel duur, want voor dat kleine stukje betalen we toch nog bijna 5 euro en dan is het nóg veertig minuten wandelen tot aan de camping.
Het doet deugd om even onder de zonnetent te gaan liggen bij onze thuiskomst.
Dries brengt ons vanavond naar restaurant Hirschberg, over een slingerend weggetje naar boven. Het eten is alweer erg lekker. Ik kreeg zelfs in dit seizoen reemedaillon en die was uitstekend.
We beginnen eraan te wennen dat alle koks hem kennen en de waardinnen onze Dries kussen. Ze komen ook alle een poos bij ons aan tafel zitten babbelen.
Dries gaf moederlief nog een oude jeans om te verstellen, zodat hij een extra werkbroek heeft. Hoe lang die broek het nog zal uithouden weet ik niet, want is wel erg dun op de knieën geworden, maar ik heb er mijn best op gedaan Had ik het geweten, ik had mijn naaimachine ook nog meegebracht!
Zaterdag 13 juni
Vannacht alweer langdurig en veel regen.
Als we opstaan is het nog steeds grijs, maar wel droog.
Rond de middag rijden we met een ommetje langs Dries zijn skischool naar Grander Schupf, waar we parkeren en een half uur wandelen naar de Eifersbacherwaterval.
Het is vooral een zeer steile afdaling : we moeten ons aan touwen vasthouden.
De waterval doet me dadelijk drie maanden in de tijd terugreizen, zó lijkt deze plek op de Git-Git waterval op Bali. De soort begroeiing is verschillend, maar de lichtinval, de oriëntering, het overvloedige donkere groen, doen er heel sterk aan denken. Ook van deze plek nemen de mannen elk nog een steen mee J.
We doen de steile klim op t gemakske en rijden naar het dorp om geld af te halen, Mozartkugeln voor de buren die onze planten verzorgen te kopen en iets om seffens te eten. Het weer is heerlijk geworden. We eten broodjes in de schaduw, met zicht op de Wilder Kaiser. Wat een prachtig land is dit toch!
De rest van de dag is dolce far niente : lezen, luieren
Vanavond gaan we terug bij Costas eten, ditmaal kunnen we buiten op het terras zitten. Nadien trekt Dries naar het feest van de Feuerwehr in Oberndorf.
Voor ons zat er nog een heerlijke avondwandeling in, men is volop aan het hooien en de zoete geur van het gemaaide gras is bijna bedwelmend.
Woensdag 10 juni Het heeft flink geregend vannacht en vanmorgen, maar wij hebben lang geslapen.
Dat was ook nodig na die zware tocht van gisteren. We voelen het duchtig aan ons ouderwordend lijf.
Na een lang ontbijt en een heerlijke douche voelen we ons meteen een pak verkwikt.
Toch gaat het van Au-au! Als we naar het dorp stappen om boodschappen te doen. Wat doen die spieren pijn
Eenmaal goed in beweging betert het wel en de 2 kilometer tot in het dorp worden al een gewoonte. We kopen varkenssneetjes, die Dries beloofde te bereiden als echte tiroler schnitzel, nog wat groente en fruit, een klein vouwstoeltje, anders kunnen we niet met zijn drieën buiten aan tafel zitten en nog een rits voor Dries zijn groene broek.
Vanmiddag ook nog een stuk taart gaan eten op het terras van Rainers Conditorei. Het was te zoet en te zwaar, maar als we t niet hadden geprobeerd, had ik altijd verlangd naar dat gebakje in een conditorei, dat we nooit waren gaan eten
Om half zeven komt Dries en begint aan zijn kunststuk.
De schnitzel is, zoals hij beloofd had, heel wat lekkerder dan wat bij ons onder die naam wordt verkocht.
We kunnen gezellig buiten eten, maar het wordt snel frisjes, zodat we nog een poos met een warme trui blijven zitten.
Later, als hij vertrokken is, heb ik nog twee volle uren werk om die rits er met de hand in te naaien en het wordt natuurlijk nooit zo mooi als met de machine, maar ze staat er wel stevig in.
Donderdag 11 juni- Vandaag is het hier Fronleichnamstag, een feestdag. Niemand van de vele mensen die ik het vraag weet mij te zeggen wat dit betekent. Pas nadat we terug in België kwamen, bracht Google uitkomst : Sacramentsdag.
Dries heeft dus vrij vandaag en hij komt ons met zijn auto oppikken om naar Salzburg, 70 km hiervandaan te rijden.
39 jaar geleden, enkele maanden na onze bruiloft, waren wij voor het laatst in deze romantische stad.
Ondanks de regenbuien genieten wij intens van alle pracht en praal en ook al het liefelijks van Salzburg.
39 jaar heb ik ook verlangd om eens echte Salzburger Nockerl te eten, nadat ik ze destijds aan een tafeltje naast ons zag neerzetten en danig spijt had dat ik al iets anders had besteld had, bij het zien van die grote witte sneeuwberg-uit-de-oven.
Maar vandaag is het eindelijk zover! We wandelen naar St-Peterstift, en installeren ons op de binnenkoer, een origineel kader met overdekte zuilengalerij en houten banken met kleurige kussens erop.
Er is een soort studentenfeest of reünie aan de gang, velen zijn heel bijzonder uitgedost, het lijkt wel of we zitten midden in een of andere operette!
De Salzburger Nockerl stellen niet teleur, ik neem me voor om het thuis ook eens te proberen.
Omdat ik als tiener stapelgek was van The Sound of Music(heb de film zeker 15xgezien), wil ik alle sites nog eens terug bezoeken : daarmee heb je trouwens al heel wat van de stad gezien.
We bezoeken het prachtige Peterskerkhof en de catacomben, wandelen naar Hohen-Salzburg, de indrukwekkende burcht hoog boven de stad, verder op de Nonnberg en langs de Nonnbergstieg terug de stad in.
Natuurlijk ook naar de Getreidegasse
, met Mozarts geboortehuis en naar de Franciskanerkerk en in de Dom, die heel mooi is. Het oudste deel, dat ondergronds nog gedeeltelijk te zien is dateert van de 2de eeuw.
De barokke dom heeft vier (!) tegenover elkaar staande orgels. Het moet machtig zijn als die tegelijk bespeeld worden!
Om half zes verlaten we de stad. Dries maakt nog een omweg om ons Fieberbrunn te laten zien, via een schilderachtige route.
Vanavond gaan we dineren bij Costas, zijn onderbuur /restauranthouder en drinken nadien nog een glas met hem.
Kleurrijk figuur, die Costas! Zijn Duits is zeer beperkt, maar met handen- en voetenwerk erbij is hij vrij goed verstaanbaar.
Véél aanraken van Herman en Dries (gelukkig zit ik aan de overkant van de tafel en deel niet in de hartelijke, maar vrij ruwe vriendschapsbetuigingen) en niks dan lof voor onze Dries J.
Costas wil ons bijna niet laten betalen, maar dat willen wij dan weer niet. Uiteindelijk laat hij toch nog een flink stuk van de rekening vallen, dus krijgt zijn garçon een extra dikke fooi.
Voor een afzakkertje trekken we naar Lydia, een vriendin van Dries, die pas een nieuwe bar opende. We maken er ook kennis met Miles en zijn ouders. Het zijn Welshmen.
Iedereen schijnt wel van onze Dries te houden. Jess kent hem al twee jaar en vindt hem zon beleefde en vriendelijke jongen, Lydia was er ook al zo lovend over Verbazend toch, dat zon populaire gast niet aan een vast lief geraakt .
Als we opstappen is het stikdonker op de weg tussen dorp en camping, maar het weer is al wat beter dan vanmorgen. Salzburg was regenachtig en winderig, maar we hebben er weinig hinder van gehad. t Was een mooie dag!
De motorhome is leeggemaakt en opgeruimd, de bergen was verwerkt,
De tuin kreeg terug een beurt, mijn afspraak bij de tandarts werd nagekomen, de beerput is geruimd en de kuil daarboven terug opgevuld, de stapel post werd nagezien.
Kortom, alles is vandaag in zoverre normaal, dat ik deze namiddag met een redelijk gerust gemoed gezellig mocht gaan koffiekletsen bij buurvrouw Natoken.
Zeven heerlijke dagen hebben we doorgebracht in Sankt-Johann-in-Tirol, waar onze Dries nu al een half jaar woont. De enige camping, net buiten het dorp, ligt bij een boerderij, heel rustig en fris verzorgd, met een magnifiek uitzicht op de Wilder Kaiser. De boerin zegt dat we maar eens rond moeten rijden en een plekje kiezen dat ons het meest bevalt. Wij parkeren onder een grote spar, er zijn weinig andere kampeerders. Wel staan er nogal wat caravans van langverblijvers, maar de meeste daarvan zijn nu onbewoond.
Eerste programmapunt is uiteraard onze lang gemiste zoon ontmoeten.
We gaan op zoek naar zijn woning; die ligt in een typisch chalet in het dorpscentrum, boven een Grieks restaurant : Costas taverne!
Herman en ik schieten beiden in de lach als we dat lezen : Costas en zijn taverne zijn namelijk een belangrijk gegeven in de monoloog Shirley Valentijn , die ik nu al zolang speel.
We moeten even wachten en dan komt Dries er aan gefietst.
Hij ziet er goed uit : slank, bruin en zijn haar is kort(want geen geld voor gel, beweert hij). We gaan even het zeer ruime appartement verkennen, dat hij deelt met 3 vrienden. Zijn eigen kamer ligt op de mezzanine. Het is een leuke woonst met veel hout, ruime kamers en een balkon.
Samen wandelen we tijdens zijn middagpauze naar de supermarkt waar we broodjes met warme fleishkäse kopen, die we op een bank bij de rivier opeten.
Dan stappen we met hem tot bij Gärtnerei Mächteln, waarvoor hij werkt.
Onderweg wordt hij meerdere keren begroet : t is een echte dorpeling geworden!
Wanneer Herman en ik een poosje doorheen het dorp lopen, horen we opeens toeteren : Dries rijdt ons in een bedrijfswagen voorbij.
Omdat we op het middaguur nog niet in het toerismebureau terecht kunnen, nemen we alvast een kijkje in de barokkerk. Wat past dat hier toch mooi in de bergen, ook al is het dan suikerzoet.
De camping is ideaal, met uitzondering van de vele vliegen, die ons die eerste dag danig lastig vallen. De koeien zijn nog maar pas naar de alm boven op de berg gebracht en nu vallen de vliegen de mensen beneden lastig, legt de boerin uit.
In onze apotheek zit de tropische insectenspray en die blijkt gelukkig ook tegen opdringerige Oostenrijkse vliegen te helpen. Nu moeten we alleen nog zorgen dat we ze vanavond uit de motorhome kunnen verjagen.
Voor de allereerste keer sedert we de kampeerauto hebben, hebben we de zonnetent uitgedraaid en ligstoelen buitengezet. Het is bewolkt met opklaringen, maar wel heerlijk warm.
Na zijn dagtaak komt Dries met zijn eigen auto aangereden. Hij is blij met de halve verhuis die we voor hem meebrachten : de zomerbanden, de muziekversterker(een loodzware bak ter grootte van een kleine koelkast) nog een valies met kleren, een bak Duvel en 24 Jupilers.
De werkschoenen die we bijhadden zijn echter wat te klein, jammer!
Samen gaan we eten in de Huber-brouwerijtoren.
We zitten hoog op het torenterras met een prachtig uitzicht over de hele omgeving. Dries wijst en vertelt over de bergen en skigebieden die we van hieruit kunnen zien. Het eten is traditioneel Oostenrijks, maar erg lekker.
Op maandagavond gaat hij gewoonlijk pokerspelen en wij vinden dat hij dat voor ons niet moet laten, we hebben immers nog een hele week en bovendien willen wij deze eerste dag ook wel vroeg in ons beddeke kruipen. Wij wandelen een halfuurtje terug naar de camping en gaan eerst nog op vliegenjacht. Het valt gelukkig nogal mee om ze buiten te krijgen.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt, met de rugzak waarin picknick en regengerief richting Kitzbühlerhorn, de hoogste berg van Sankt-Johann.
Wij zijn zeldzame wandelaars. De weinige anderen die we op de berg ontmoeten, zijn alle ouder en doen het grootste deel van de tocht met de zetellift en gondelbaan, maar wij, stoere trekkers, stappen zeven uur en stegen(en daalden) 1000 meter tot de Harschbichl, waar we een botermelk met frambozen drinken: von glücklichen Almkühe ! beweert het bordje aan de hut. Het is alleszins heel erg lekker.
Helemaal daarboven vind ik toch wel de prachtigste gele steen voor bij onze vijver zeker! Herman wil hem wel meedragen in zijn rugzak. Honderd meter lager ligt de perfecte groen-grijze : die neem ik mee in de mijne! (thuisgekomen bleek dat die stenen respectievelijk 8,2 en 6,2 kg wogen)
De afdaling is zwaar voor mijn knieën en Herman heeft last van zijn tenen. We zijn blij als we eindelijk bij de motorhome komen, Maarrrr Zó stom-stom-stom!!! Herman heeft de sleutels van de garage, waarin alle waardevolle spullen steken in de garage gesloten.
Nu kunnen we geen gas meer aanzetten en al ons extra schoeisel staat er ook in!
Paz : Zeg dat het niet wààr is hé! Zeg dat het ni wààr is!!!Hoe is dat nu mogelijk???
Herman(heel beduusd) :Ik denk dat ik iets heel dom heb gedaan, ik zal het zelf moeten oplossen.
Ik installeer me met de Humo in de ligzetel buiten en laat hem zijn plan trekken.
Herman probeert met allerlei gereedschap het slotje te openen, wat niet lukt. Hij gaat bij andere bewoners met gelijkaardige sloten vragen of zij met hun sleutel willen proberen
Ik raad hem aan om bij de receptie naar een slotenmaker te gaan vragen, maar die blijkt om 6 uur gesloten, dus : te laat.
Iemand had al gevraagd : kan je van binnenuit niet in die garage? Ik zeg : misschien via die plaat onder ons bed, maar wanneer alles losgeschroefd is, komt er nog geen millimeter beweging in die plaat. Hardvochtige Paz (uiterlijk - want vanbinnen protesteert een hartje vol compassie) trekt terug naar de ligzetel en laat arme, schuldbewuste Herman verder sukkelen.
Een half uur later komt hij ineens triomfantelijk met een sleutelbos naar buiten. De aanhouder heeft gelukkig weer eens gewonnen! En dat precies wanneer onze Dries belt dat hij gedaan heeft met werken.
Wij beloven over een flink half uur in het dorp te zijn : eerst moet alles nog terug ineen geschroefd worden, matras en beddengoed op zijn plaats en daar gaan we !
Dries komt ons per fiets tegemoet.
We gaan in het chinees restaurant Lange Mauereten : buffet zoveel als je wilt, voor 9,5 per persoon. Het is zeer uitgebreid en bijzonder lekker.
Morgen zal een rustiger dagje worden, na die zware tocht van vandaag.
Gisteren hebben we tussen-de-soep-en-de-patatten nog het langverwachte rozenperk aangelegd in de voortuin : een driehoekig plantsoentje voor onze slaapkamerramen. Hopen maar, dat ik het zo mooi kan houden als het er nu uitziet!
Van zodra de strook lavendel die het afboordt eveneens in bloei staat, zet ik er hier een foto bij.
Rond middernacht kwam Herman met het volgend stel logees thuis.
Het zijn twee Tsjechische meisjes van 11 en 15 jaar oud. Ze spelen viool in hun volksdansgroep.
Conversatie is moeilijk, want geen van beide spreekt een andere dan de eigen taal een enkel woordje Engels uitgezonderd, dat dan nog met veel handen en voetenwerk moet verduidelijkt worden.
Samen gezellig babbelen aan tafel zit er dus niet in, zeker ook omdat het zon jonge kinderen zijn. Ze zijn wel lief en nogal verlegen.
Enfin, ze blijven hier enkel slapen en ontbijten, voor de rest van de dag is Herman met hen op toer voor hun voorstellingen.
Dries heeft sedert enkele dagen zomerwerk gevonden in Oostenrijk!
Zwaar werk weliswaar, zegt hij : in tuinaanleg en onderhoud.
Maar goed : het is gelukt. Dat wil zeggen dat we hem na de verkiezingen wel eens zullen gaan bezoeken, het is tenslotte al ruim vijf maanden geleden dat we elkaar zagen.
Het weerzien met Mariefe, na 11 jaar, was een fijne belevenis.
Ook haar nu volwassen dochter Jiselle is een schat van een meisje.
Die had haar mama getrakteerd op een reis naar Engeland, waar Mariefe in 1972/1973 een jaar ballet had gestudeerd.
Dochter Jiselle is zelf nog studente, maar heeft enkele baantjes, waardoor zij haar moeder deze reis als geschenk voor haar 60ste verjaardag kon geven.
Het was wel een zenuwtoestand dinsdagochtend, want we zaten permanent in de file toen we hen moesten gaan oppikken in het Brussels Zuidstation.
Ze hadden mij geen telefoonnummer doorgegeven, dus kon ik hen ook niet verwittigen, dat we vastzaten in het verkeer. Gelukkig belden ze zelf toen we er na een kwartier nog niet waren en konden we hen geruststellen.
Drie kwartier over tijd kwamen we eindelijk in het station en was het toch nog wat zoeken, want de informatie bij de uitgang, onder de mededelingenborden ging voor de twee kanten van dat grote station op.
Omdat we dan toch in Brussel waren, hebben we ze daar meteen een rondleiding gegeven : atomium, heizel, basiliek van Koekelberg, parking 58-met het 360°zicht over de stad!- het Martelarenplein, koninklijk paleis, Justitiepaleis, kathedraal, Grote Markt, manneke- en jeanneke pis, Beenhouwersstraat, St-Hubertusgalerij.
Middageten deden we op het Brouckèreplein in een tex-mex restaurant en maar goed ook, want tot mijn ontzetting is Jiselle veganiste. Daar kon ze gelukkig volop naar haar dieet eten. Op weg naar huis ben ik nog maar even een supermarkt ingedoken om extra groen, noten enz. te gaan kopen. Nu er nog geen greintje zuivelproducten mag gegeten worden, waren zelfs alle snoepjes en koekjes die we in huis hadden onbruikbaar.
Het deed ons dus geweldig plezier dat ze in de restaurants die we bezochten en thuis aan tafel, duidelijk met smaak heeft gegeten.
Voor woensdag stond Antwerpen op het programma.
Op weg naar de stad wilden we eerst nog het 16de-eeuws kerkje in ons dorp tonen, evenals de gebeeldhouwde linde.
Toen Jiselle daar een gemeentekaart zag hangen en wat informatie vroeg, hoorde ze dat wij slechts op een 30-tal kilometer van de grens wonen haar ogen begonnen te blinken en toen ik voorstelde om het programma te wijzigen en naar Breda te rijden, zodat ze ook even in Nederland zou geweest zijn, was ze in de wolken!
In Hoogstraten kochten we heerlijke vollegrond-aardbeien en bezochten de St-Katharinakerk en het mooie begijnhof.
Daarna ging de rit naar Breda, waar we een stadswandeling maakten en wat souvenirs kochten.
Herman was zoals gewoonlijk een goede gids en chauffeur en onze twee gasten aanbaden hem zowat. Elk woord van hem kwam precies recht uit de hemel en ze vonden hem bijzonder geestig, zelfs al was dat niet altijd zo bedoeld.
Mijn ventje werd door al die vrouwelijke aandacht zeer in zijn ijdelheid gestreeld, wat ik hem van harte gun.
Die avond moest hij naar een vergadering en hebben de drie vrouwen urenlang fotos gekeken en zeer veel gepraat.
Mijn hoop dat Mariefes dwingende godsdienstige gedachten en bezigheden iets geminderd zouden zijn, is onterecht gebleken, waardoor ik mij niet echt goed voel en het blijft ook nog vandaag door mijn hoofd spoken.
Ik kan en wil niet tegen haar fundamentalistisch katholicisme ingaan, omdat zij er een zeer grote steun aan heeft in haar niet zo gemakkelijke leven. Maar omdat ik uit respect niet in discussie ga, probeert ze mij bij elke mogelijke gelegenheid te bekeren. Indien ik haar ronduit mijn mening zou te kennen geven, zou haar dat onnoemelijk diep kwetsen en daarvoor is ze veel te goed. Het lijkt dat haar kinderen haar hierin alledrie volgen, Jiselle, een zeer verstandig en mooi meisje zit alleszins op hetzelfde spoor.
Heel deze houding maakt het mij danig moeilijk, want ik wil niet liegen, maar ook niet kwetsen en haar vriendschap verliezen.
Donderdag hebben we Antwerpen-in-een-notendop gedaan en alleen buitenkanten : het Steen, de promenade, Vleeshuis, kathedraal en Handschoenmarkt, Hoogstraat , Reyndersstraat en Groenplaats.
Mariefe heeft op die kleine drie dagen 8 of 10 filmrolletjes volgeschoten!
Toen moesten we terug naar Brussel om hen op de Eurostar te zetten.
Ondanks onze verschillen was het afscheid hartelijk en ontroerend en ik ga die twee echt missen.
Vanmorgen zijn ze vanuit Londen teruggevlogen naar Los Angeles.
Ik heb hun bedden afgehaald en nieuwe lakens gelegd voor de volgende gasten die seffens aankomen : volksdansers die voor het Wilrijks festival enkele nachten bij ons verblijven, van welk land onze gasten zijn zal ik straks pas weten.
Vanmiddag ook nog op controle geweest : mijn implantaten zitten goed en nu mag ik naar mijn tandarts om de tanden er te laten opzetten.
Toen ik belde om een afspraak te maken, was het helaas een antwoordapparaat. Ik kan pas maandag terugbellen het kan voor mij nu echt niet snel genoeg gaan om dat gat eindelijk op te vullen!
Omdat dit een dagboek is (met veel grote gaten, haha!)
Het huis is opgeruimd. Boodschappen zijn gedaan en twee kamers werden in orde gebracht voor ons volgende stel logees. Morgenvroeg om negen uur komen Mariefe en haar dochter Jiselle met de Eurostar vanuit London aan in Brussel, waar wij ze gaan oppikken. Dat wil zeggen : opstaan om zeven uur - auw!- om zelfs ingeval van files op tijd in het station te zijn. Ze blijven drie dagen bij ons. Uitstapjes naar Brussel en Antwerpen en veel bijbabbelen staan op het program.
Twee dagen hebben we met onze twee jongste kleinkindjes doorgebracht.
Het was heerlijk! De kindjes hebben zich geamuseerd en wij niet minder, hoewel wij van dit amusement duidelijk meer vermoeid waren dan de kleintjes. Hoe deden wij dat vroeger dan???
Enkel de tijd dat ze sliepen, hadden wij voor onszelf.
Papie was de hele tijd thuis om er mee voor te zorgen en gelukkig maar Je durft die kleintjes natuurlijk geen ogenblik alleen laten en ook al organiseer je alles zo goed mogelijk : het gebeurt wel eens dat je toch nog een kledingstuk of een pamper moet halen, terwijl je de jongste net op bed hebt gelegd en half uitgekleed
Dan is het handig om snel hulp te kunnen inroepen.
Maar wat hadden we een pret samen : zingen, dansen, wandelen, naar de dieren gaan kijken, met alles wat wielen heeft gaan rijden
Omdat onze slaapkamer de enige op het gelijkvloers is, hebben we na rijp beraad ook de logeerbedjes voor de kinderen daar bij ons gezet.
Natuurlijk slaap je dan niet zoals normaal, maar gelukkig deden Maura en Dario dat wel.
Wat lijkt die kamer vandaag groot en leeg, nu onze schatten terug naar papa en mama zijn.
Het was nog even reppen gisteren : Moeke en Voke belden dat ze in de namiddag ook naar ons wilden komen. Nog gauw-gauw een suikervrije taart en koekjes gebakken, want ik had niets meer van die aard in huis. Zij kwamen er net aan toen de kinderen op het punt stonden om te vertrekken, die hebben ze dus ook nog even gezien.
Moeke ziet er vinnig en vrolijk uit, ondanks haar Spaans avontuur.
Voke daarentegen is kortaf en bazig. Soms is het bijna een geluk dat Moeke niet goed hoort.
Het lijkt alsof hij boos is omdat zij ziek is geweest en ik heb het gevoel dat wij de hele tijd een beetje scheidsrechter moeten spelen. We zullen het maar op de doorstane stress steken.
Het is een opluchting als we het huis eindelijk voor ons alleen hebben.
Van de logeerpartij met onze kleinkindjes hebben we volop genoten en het is fijn om weten dat onze kinderen op die manier een paar dagen voor elkaar alleen hadden.
Na veel proberen en sukkelen, maar ook en vooral dankzij de grote hulp van Bojako en mama Frauke, ben ik er eindelijk in geslaagd de filmpjes van Maura's eerste stappen op dit blog te zetten. Een goeie week geleden was het zover : eerst nog met de hulp van grote broer Dario, daarna helemaal zonder steun, liep onze kleine meid door de living.
Zoals ik gisteren al dacht is de herinnering aan de bakkerij de vroegste : mijn grootouders gingen er immers reeds weg nog voor ik 2 jaar was, vernam ik vandaag.
Wat hierna volgt, heb ik per rubriek gerangschikt, zomaar, zoals het in me opkwam. Het gaat over de periode dat ik tussen 2 en 7 jaar oud was. Veel gewoontes en gebruiken veranderden toen wij op mijn achtste naar ons nieuwe huis in Edegem gingen wonen. Onderstaande herinneringen kan ik dus met zekerheid vóór die tijd situeren, omdat ik het allemaal zie gebeuren in onze oude Hobokense omgeving.
Kleding :
Als het regent dragen we een kabaan: een waterdichte zware poncho met twee splitten om de handen door te steken.
We dragen altijd een onderhemdje, daarboven een gebreid lijfje(was gevaarlijk indien je dit vóór Pasen durfde uit te laten!), een combinaison(onderjurk), bovenkleding en een vichyruitjesschort, meestal met lange mouwen.
Met Pasen dragen we nieuwe kleertjes : de meisjes identieke jurken, door moeke gemaakt. De avond vooraf stond op onze slaapkamer onder een stoel voor ieder een open doos met nieuwe schoenen, waarin nieuwe witte mercerisé sokjes en witte handschoentjes gereed zitten om aan te trekken
Hygiëne en persoonlijke verzorging :
Op weekdagen werden wij in de keuken door moeke aan de gootsteen gewassen en gekamd. Omdat er drie kleine meisjes met lang haar snel moesten gereed gemaakt worden, was dat kammen vaak een hardhandige bedoening. Wij droegen meestal lusjesvlechten met 4 witte strikken.
Op zaterdag gingen we 1 na 1 in het zinken bad voor de kachel, in het badwater werd steevast een greep badzout gegooid.
Moeke wast de kinderen, vake droogt ze af, kuist de oortjes (met de tot een punt gedraaide zoom van een gedragen hemdje) en knipt nagels.
Nadien draait Moeke ijzeren krulspelden in voor de zondag : dan dragen we pijpekrullen met twee strikken. Die ijzeren krulspelden zijn echter een kwelling om mee te slapen.
Zo rond mijn 7de heeft Moeke enkele keren een Prom-permanent in onze froufrou gezet. Stinken dat dat spul deed! Elke haarstreng werd ingepakt met een dun vloeitje vooraleer ze op te rollen en daarna werd de krul bestreken met de permanentvloeistof. Toen op een keer de vloeitjes dreigden op te geraken vooraleer onze drie froufrous helemaal in de krul stonden, gebruikte Moeke ook het roze schutblaadje Wekenlang heb ik toen met een roze mêche in mijn poedel-froufrou gelopen.
Angst :
Voor de duivel en voor God!
Ons moemoe kocht ieder jaar een kalender van de heilige Rita, waarin afbeeldingen stonden van de heilige Rita die de stigmata krijgt; hierdoor werd ik doodsbang voor kruisbeelden. Ik vermeed op alle mogelijke manieren om er zelfs maar per ongeluk naar te kijken, uit angst dat ik stigmata zou krijgen.
Voke moet het kruisbeeld uit de slaapkamer van Jeske en mij halen.
Zelfs de kram waaraan het hing maakt me hysterisch, die moet ook weg!
Het betert stilaan nadat Moeke gezegd heeft : Ge moet gij daar niet bang voor zijn, dat overkomt alleen zeer heilige mensen en zo braaf zijt ge nu ook weer niet.
Voor de duivel blijf ik echter nog vele jaren bang.
Voor het einde der tijden.(vooral in de zomer als ik de zon rood heb zien ondergaan)
Om melaats te worden (na verhalen over pater Damiaan en vooral na het zien van een toneelstuk Lannonce faite à Marie), ik heb lange tijd dagelijks mijn lichaam afgespeurd of er geen witte bloemen op te zien waren.
Schaamte :
4 jaar : onze eerste auto : een tweedehandse Studebaker, een groot zwart bakbeest. Bij het eerste zondagse ritje naar familie in Temse krijgen we panne in de Waaslandtunnel. Dikke rookwolken puffend geraken we met moeite uit de konijnenpijp. Destijds zat er nog iemand in het tolhuisje Rijdt gij op naft of op siroop? vraagt die man. Voke is zichtbaar gegeneerd en ik schaam mij diep. Onze sjieke kaduuke auto hebben we bij nonkel Louis in Temse moeten achterlaten.
Uitstapjes
-Onze zondagwandeling naar den dijk, waar nu polderstad is en het plezier van te mogen lopen over die lange, lange trapmuurtjes van de zaat(scheepswerf Cockerill) tot aan het veer.
-Soms op zondagvoormiddag met voke naar het gildenhuis, naar de spaarkas, dan kregen wij nadien een flesje limonade met een rietje : een feest!
-Regelmatig ook naar moemoe en vava in Berchem, waar we slappe speculaasjes krijgen . Vava rookt pijp en plakt nu thuis mica dozen voor een koekjesfabriek, als bijverdienste, nadat hij met de bakkerij is gestopt.
-Een ritje naar de Kalmthoutse heide -Naar Retie of Postel, we nemen dan een picknick mee...
Er is nog veel te veel en teveel is vervelend, dus hou ik het hier maar bij. Feitelijk is elke herinnering reden genoeg om een uitgebreider stukje over te schrijven, misschien doe ik dat dan wel eens op een inspiratieloos moment.
En dan nu : het stokje !
Binnen onze bekende kring duiken er hier en daar regelmatig kinderherinneringen op, behalve dan van één iemand, die wil ik uit grote nieuwsgierigheid dan ook graag dit stokje doorgeven
Ga wroeten in je verste kinderherinneringen en vertel het op jouw eigen schitterende manier RRRRRRRRRRoffellllllll!!!!! :
Seffens vertrek ik met de bus naar mijn ouders, die gisterenavond goed en wel zijn aangekomen en door zus Greetje en haar man van de luchthaven naar huis werden gebracht. Deze voormiddag moest Moeke nog voor opvolging naar haar eigen Belgische dokter, maar we hopen dat alles weer zo goed gaat als ze zelf beweert!
Daarna volgt de rest van mijn allervroegste herinneringen, ondertussen weet ik al, dat er nog veel meer zeer vroege herinneringen zijn, teveel om ze allemaal in één stukje te krijgen.
Morgen dus nog even iets "beknopt" en de rest spaar ik op voor "dode momenten". Het stokje zal ook morgen doorgegeven worden.
Dàt was even schrikken ! ik kreeg het herinneringsstokje van Bojako tegen mijn kop, nu moet ik al die verre herinneringen chronologisch gaan rangschikken en beknopt weergeven.
Hmmm twee zware opdrachten : beknopt is moeilijk en dat chronologisch zal ook een klus worden, want er zwalpt wel vanalles door dit warhoofd, maar om dat ook nog in de juiste volgorde weer te geven
Toch ben ik vereerd, dat ik als eerste dit stokje kreeg en het lijkt me ook wel een leuke opdracht.
Daar gaan we :
-2 jaar : De geur van versgebakken brood in de bakkerij van mijn grootouders, het knikkend spaarpotnegertje op de toonbank en de halve geëtste glazen deur van de winkel naar de bakkerij. Hoe oud ik toen was moet ik vragen aan Moeke, volgens mij hielden mijn grootouders rond mijn 2de verjaardag al op met de zaak en verhuisden toen naar eengewoon huis.
-2,5 of 3,5 jaar : ik mag mee naar de nachtmis, waarvan ik me niks herinner, maar ik draag een donkerblauwe gebreide lange broek met knoopjes aan de enkels en galosjen: rubberen lage laarsjes met drukknopen, ik sta omhoog te kijken naar sneeuwvlokken die voorbij de ruitjes van een gaslantaarn dwarrelen. Het licht ervan lijkt een zachte witte bol en dit blijft tot op vandaag nog steeds een van de meest vredige, vriendelijke en veilige beelden die ik ooit zag.
-3 jaar : mijn wit lievelingskleedje met het geborduurde eendje-en- zonnetje-en-bloempje op het geschmockte platstuk is te klein geworden: de pofmouwtjes knellen en moeke zegt dat Jeske het nu mag dragen. Ik wil mijn kleed niet afgeven, ik wil het zelf dragen, ook al doen die knellende mouwtjes pijn. Ik ben heel triest en vreselijk jaloers.
-4 jaar : ik mag vaak bij Moemoe en Pépé gaan logeren. Dat doe ik heel graag, Moemoe is een geweldige kokkin, die mij vertroetelt met aparte schoteltjes en s morgens een eitje helemaal voor mij alleen, in een klein pannetje bakt in echte boter en ze warmt een kom melk waarin ze een grote brok pure chocolade gooit en ze kan goed vertellen! Als zij aardappelen schilt, zit ik op een voetbankje bij haar te luisteren. Soms kan ze wel ineens erg kortaf zijn en knuffelen zit er al helemaal niet in.
Moemoe gaat elke dag naar de mis en dan moet ik mee. Ze geeft mij dan een dun missaaltje. Ik zit naast haar aan de vrouwenkant(links) in de kerk en kan nog niet lezen, maar sla het boekje open en doe heel gewichtig alsof ik dat al wel kan. Moemoe rukt het boekje uit mijn handjes, draait het om, sist in plat Hobokens Gaawet oungderste bouve! en drukt het terug in mijn pollekes. Ik schaam me dood.
-in de kleuterschool was lieve zuster Marie-Laura die een beetje hinkte, maar altijd lief en gul was. Ik zat bij haar in de eerste en laatste kleuterklas. Zij leerde mij en nog een paar andere kindjes al lezen voor ik vijf jaar was. Ik kreeg toen zelfs een diploma waarop een kindje stond afgebeeld dat over een groot opengeslagen boek gebogen zat, met de woorden Ik kan lezen erop.
Eindelijk krijg ik de erkenning waarnaar ik snak! Vanaf dan verslind ik boekjes en van mijn ouders krijg ik er steeds moeilijker. Soms staan er rare letters zoals een g of een a die ineens als g of a geschreven worden en door dat extra krulletje het lezen bemoeilijken. Mijn eerste leesboek met prachtige prenten erin, ging over een ballonreis van een beer. De titel herinner ik me niet, maar ergens in het boek stond het woord waarempel: een woord dat niet alleen zeer lang was, maar ook totaal onbegrijpelijk.
Nog in de kleuterschool leerden we papiermatjes vlechten, een sjaal breien met een houten breimachientje waarin nageltjes staken, en punniken : hetzelfde systeem als het breimachien, maar ditmaal op een houten klosje met slechts 4 nageltjes. Daar kon je een lange staart mee breien, die dan opgerold aaneen werd genaaid tot een pannenlap. Op een klein weefgetouw moesten we ook een sjaal leren maken. Sommige kinderen deden dat in twee kleuren, dat had iets met voetbal te maken, maar ik moest een effen crème sjaal met visgraatmotief weven, wat ik een beetje saai maar toch wel deftig vond.
Boetseren vond ik leuk, omdat je daar soms je fantasie de vrije loop mocht mee laten. Als de grote blikken dozen tevoorschijn kwamen, waarin de bollen kakbruine plasticine zaten, raakte ik op slag geïnspireerd. Ik kneedde een bed met een kindje erin, dekentje erover en een pispotje naast het bed, waarin een piepklein worstje.
Toen zuster Gracilia naast mijn bank kwam gewandeld en mijn creatie zag, hield ik mijn adem in plots realiseerde ik me dat ik in de ogen van de zuster mogelijk iets onzedigs had gedaan. Even was het stil, maar toen begon ze te lachen. Veel van de andere kleuters gingen, door mijn succes aangemoedigd, bij de volgende boetseersessies potjes met worstjes erin maken, tot zuster zei dat het niet meer mocht.
En dan was er nog zuster Marie, een magere non met een groot boos gezicht, die op een keer de klas moest verlaten (toiletbezoek?) en ons bezwoer om stil op onze banken te blijven zitten, armen overeen, tot ze terugkwam. Als we niet braaf zouden zijn, zou de duivel zijn staart daarboven door dat rooster in de hoek van het plafond komen steken!
Toen verliet ze in zeven haasten de klas. Een stuk of twintig kleuters staarde doodsbang naar het dreigende rooster hoog boven hun hoofden en ineens begon er een te huilen, waarop binnen de kortste keren de hele klas aan het brullen was van schrik.
Zuster Marie kwam terug vooraleer de duivel zijn staart door het rooster had kunnen steken. Waarschijnlijk is ze boos geweest om alle herrie, maar ik kan me alleen maar de grote opluchting herinneren dat ze terug was om ons van de duivel te redden.
...wordt vervolgd (tja beknopt lukt dus niet hé)
Gisteren, nog voor de middag naar Malle gefietst om een nieuw rood visje te gaan kopen om in de vijver te zetten.
Donderdag komen Dario en Maura logeren en we willen niet dat ons klein ventje tevergeefs naar zijn visje, Dasja, gaat zoeken.
Dasja is hoogstwaarschijnlijk door een reiger meegepikt. We hebben haar al dagen niet meer gezien. Zij was ook de enige vis die niet schuchter was en meestal dicht bij de oppervlakte en de oever zwom
Een reiger hebben wij hier nog niet gezien, maar die komt steeds zeer vroeg in de ochtend, vertelt men mij in de dierenwinkel.
Tja vroeg in de ochtend, hahaha!, das niet direct onze stijl. Trouwens, wakker of niet : voorkomen dat er af en toe een vis verdwijnt, zullen we toch nooit kunnen.
Dus kocht ik een nieuwe rode shubunkin om ons kleine ventje niet teleur te stellen.
Pardon, het is een rode sarasa geworden, de shubunkins in de winkel waren allemaal gevlekt en het nieuwe visje is ook een beetje kleiner dan degene die we hadden.
Maar daar zal hij hopelijk niks van merken als wij vrolijk en met overtuiging roepen : Kijk Dario ! Daar zwemt Dasja!
Ik had hier graag de 2 hartveroverende filmpjes van Mauras eerste stapjes geplaatst, maar ondanks alle advies en hulp, slaag ik daar niet in. Haar mama heeft ze zonder problemen op facebook kunnen plaatsen, waar ik ze kon kopiëren, maar zij noch ik kunnen ergens een code ontwaren, waardoor het in mijn blog kan geplakt worden zucht ik hoop dat het me eerstdaags nog op een of andere manier lukt.
Minder goed nieuws is, dat Moeke tijdens de vakantie in Spanje in het ziekenhuis moest opgenomen worden, omwille van een hevig schommelende suikerspiegel. Alles is momenteel wel onder controle en voke en zij komen morgen, op het normaal voorziene tijdstip terug.
Wij zijn allemaal nogal erg geschrokken. Het besef dat een mens op ruim 85-jarige leeftijd wel erg kwetsbaar wordt, is ineens pijnlijk duidelijk geworden.
Moeke voelt zich nu wel helemaal OK, maar wordt nog tot de laatste dag in Spanje in het ziekenhuis opgevolgd. Voor Voke zijn het zeer bange en stresserende dagen geweest. Hij prees de bijstand van de OKRA-begeleider en van het ziekenfonds en kliniek, maar desondanks moet hij zich toch verloren en eenzaam gevoeld hebben.
Vooral het feit dat hij zich in een vreemd land bevond en niet in zijn moedertaal geholpen kon worden scheen een zware hindernis.
Morgenavond komen ze terug naar huis en we hopen maar dat er dan weer een gezonde periode mag aanbreken.
Die aanval in Spanje was trouwens niet de eerste zelf zijn wij er nog nooit getuige van geweest, maar Voke, die dit al enkele keren meemaakte, dacht telkens dat Moeke het niet zou halen. Het vreemde is, dat zijzelf niets van het gebeurde weet.
Het valt aan te nemen dat hij door zijn aanwezigheid en tijdig ingrijpen haar al enkele keren het leven heeft gered, maar telkens zelf van schrik een grote mentale klap moet incasseren.
Herman is deze namiddag gaan accordeon spelen : populaire deuntjes voor een rusthuis en woensdag mag hij dat nog eens gaan herhalen.
Ik vertrek seffens met de bus naar de stad om nadien samen met hem een schoonbroer gaan bezoeken die in het ziekenhuis herstelt van een hartoperatie. t Was een zware ingreep, maar alles is daar naar wens verlopen en Bob stelt het goed.
Als we tijd hebben, eten we nog vlug een hap voor we naar de afscheidsviering van een kennis uit de volksdans- en theaterwereld gaan. De laatste jaren hadden wij met Rob nog slechts sporadisch contact, maar ik heb hem nooit anders dan vriendelijk en als een opgewekte, drukke babbelaar gekend. Als je dan plots verneemt dat hij op 62- jarige leeftijd sterft is dat hoedanook een schok. Zijn zoon en ex-vrouw staan ons nader en daarom willen wij hen bij dit afscheid ook steunen.
Zelfs al wil het weer niet altijd mee, de tuin ziet er nu toch op zijn mooist uit. Het "artistiek gat" in de haag om gemakkelijk met buurvrouw Natoken te babbelen, zoals Bojako suggereert, zal er wel niet komen. Er ligt namelijk nog een buurman tussen ons in, die waarschijnlijk niet akkoord zou gaan met twee "artistieke gaten".
Het zonneke schijnt en mijn knoken voelen vandaag wat beter dan gisteren : reden genoeg om goedgezind aan de dag te beginnen!
Na het ontbijt bel ik mijn kapper, of hij vandaag een plaatske voor me heeft. Gelukkig kan ik om half elf bij hem terecht, want ineens is er niks meer met mijn coiffure te beginnen : tijd voor een goeie coupe!
Om half tien spring ik mijn fiets op : overschot van tijd om eerst nog een dikke brief naar onze zoon in Oostenrijk bij de post binnen te doen en even geld af te halen bij de bank, denk ik.
Herman roept me nog toe : Haal bij de bank dan ineens die envelop gereedliggende documenten af ook! Zelfs dat moet nog lukken
Ja, Taraaara!
In het postkantoor staat een lange rij, maar ik blijf toch maar aanschuiven, omdat ik Dries zijn paperassen zo vlug mogelijk wil laten toekomen.
Natuurlijk sta ik vlak achter een bejaarde man, die zijn hele familiegeschiedenis uit de doeken wil doen tegen de zeer geduldige postbediende!
Aan het andere loket schuift ondertussen de ene klant na de andere voorbij. Ik heb al enkele keren ostentatief op mijn horloge gekeken (ja, zon franke tik ben ik wel) en durf tenslotte zelfs met mijn enveloppe zwaaien.
De postbediende knipoogt en gebaart kom geef die maar gauw.
Ik schuif naast de babbelaar, zeg Sorry, meneer, maar ik heb over 5 minuten een afspraak. Hij muist er stilletjes vanonder, terwijl de bediende mij een dankbare blik toewerpt.
Ik heb nu nog 4 minuten om naar de bank te fietsen, geld af te halen, rekeninguittreksels af te drukken en die bewuste envelop gaan opvragen
Het is of de duivel ermee gemoeid is : voor mij staat aan het enige open loket een vrouw die na het afhalen van haar buitenlandse geld een heel verhaal over
onze Frederik begint
Ik sta te trappelen van ongeduld, ik haat te laat komen!
Eindelijk geraak ik aan de gereedliggende documenten en cross een kilometer verder naar de kapper .waar ik nog rustig vijf minuten mag uitzweten en -puffen vooraleer het mijn beurt is!
Eens te meer neem ik me voor om mij nooit meer druk te maken over te laat komen op een afspraak:
1)Je opwinden verandert helemaal niets aan het feit dat je te laat komt
2)je ziet eruit als een beest wanneer je tenslotte arriveert
3)de meeste mensen bezien je als een ongeduldig, vervelend of agressief mens
4)om die reden voel je jezelf dan ook nog eens slecht
Gelukkig word ik altijd vrolijk van een bezoek aan mijn kapper, niet alleen omdat hij geweldig snel en goed werkt, maar ook omdat hij een optimistische, zeer stereotiepe homo is, waarmee de luchtigste nieuwtjes kunnen worden uitgewisseld. Hoe getalenteerd ook in zijn vak, toen de hersenen werden uitgedeeld, stond hij beslist niet op de eerste rij en ik moet me vaak inhouden bij een of andere dolle uitspraak van hem. Als ik dan zijn salon verlaat, barst ik zowat van ingehouden plezier en er is dan heel weinig nodig om mij aan het lachen te brengen.
Zoals die vrouw die ik even later bij de supermarkt zie ze viel me al op toen we samen een winkelkarretje gingen halen : zowat mijn leeftijd, bolrond, met een zeer open, slim gezicht : een vrouwelijke clown, denk ik. Wanneer ik binnen wil gaan, begint haar gsm te rinkelen. Ze stopt, staat als een blok graniet en haalt onverstoord het toestel uit haar flodderbroek, terwijl ze met een lijzig kempisch accent zegt Dàà hààdde ze nij noëwet meugen euttvinne sè, kijkt op het schermpje en terug naar mij S mènne vent met een air van ik had het kunnen denken. Allemaal met een uitgestreken gezicht, maar oerkomisch en ze besefte het!
Zo gevuld, dat er geen tijd en zin meer overbleef om te bloggen.
Om de achterstal wat in te halen volgt hier een kleine opsomming van de belangrijkste gebeurtenissen
Mijn nachten zaten nog lange tijd vol Indonesië.
Deze reis was een unieke belevenis. Ik ben heel blij dat we dit ondernomen hebben en die andere wereld leerden kennen.
Zoals uit mijn reisverslag (4 maart) al kon vermoed worden, is PJ terug naar België gekomen. Met zijn gezondheid gaat het gelukkig een pak beter.
Omdat weldra het doek definitief over Doel zal vallen, hebben Lief en hij nu een huis in de Antwerpse rand gehuurd. Er moet nog een en ander opgefrist worden, maar binnen afzienbare tijd zullen ze een heel stuk dichter bij ons wonen, wat een prettige gedachte is.
Eentje kwam dus terug uit het buitenland, maar Dries, ons ander emigrantje liet daarentegen kort na onze thuiskomst weten dat hij zijn baan bij het taxibedrijf heeft opgezegd en zich definitief in Oostenrijk wil nestelen!
Tenminste als hij er zomerwerk kan vinden, nadat het snowboardseizoen is afgelopen. Wij zijn in hoopvolle verwachting : vandaag of morgen zullen we weten hoe het met zijn laatste sollicitatie is afgelopen, want ook in Oostenrijk liggen de jobs precies niet voor het rapen.
Op tweede paasdag ging een jarenlang gekoesterde droom in vervulling : onze kleinkindjes raapten paaseieren in onze tuin!
Voor het zover was, hebben wij in diezelfde tuin ontzettend hard geploeterd om hem toonbaar en vooral : veilig te maken. Met de vijver die er sedert vorig jaar ligt, was het nodig om hekken te plaatsen, zodat de kindjes veilig konden rondlopen en de gemoedsrust van ouders en grootouders verzekerd was.
Ook de gracht voor het huis werd geschoeid en we reden ettelijke malen met aanhangwagen naar het kringlooppark en naar de aannemer voor ladingen teelaarde, die dan weer moest weggewerkt worden. Hard werk, maar het ziet er voor ons nu toch allemaal picobello uit.
Na 15 jaar stond onze Hollandse vriend opnieuw op de planken en natuurlijk wilden wij dat niet missen, dus togen wij naar het noorden en zagen een heerlijke voorstelling van De Revisor van Gogol, met onze ijzersterke Adam in de rol van de rechter. Het was alsof hij nooit was gestopt met toneelspelen.
De kwaliteit van dit amateurgezelschap was van de bovenste plank!
Het toeval wilde dat net in deze periode de bollenvelden op hun mooiste waren, dus werd het ook nog eens een feest voor ogen en neus, toen we met onze vrienden een fietstocht door al die pracht gingen maken.
Hermans oude buurjongens en hun partners kwamen vorige week naar ons, voor de halfjaarlijkse bijeenkomst en s anderendaags pikten we Jade op voor een rit per motorhome naar Lichtaart, waar we in ons huisje op wielen kookten, spelletjes deden en de nacht doorbrachten. Het hoogtepunt van haar verjaarscadeau was het bezoek aan Bobbejaanland, de volgende dag.
Het was stralend weer en niet te druk, onze grote kleindochter heeft beslist genoten en wij mét haar.
Bij onze thuiskomst vond ik op het antwoordapparaat het bericht dat mijn Amerikaanse vriendin (pennevriendin sedert we 14 waren) over 2 weken naar hier komt. Eerst was nog niet duidelijk of ze alleen, met haar man, of met de drie kinderen zou komen, maar na enkele mislukte telefoonpogingen van mijn kant, kreeg ik haar eindelijk zelf te pakken en kwam er meer duidelijkheid : ze komt samen met haar jongste dochter van 20 en blijft slechts drie dagen hier
Precies goed gemikt tussen de logeerpartijen in, van onze twee kleine hartediefjes Maura en Dario en de steeds wisselende buitenlandse volksdanslogees die we ieder jaar herbergen.
We vervelen ons niet!
Tussendoor zijn er de gewone familiale en huishoudelijke beslommeringen Bezoekjes aan mijn ouders, afspraken, vergaderingen, voorstellingen allerhande
En wat had ik graag meer tijd gehad om bij PJ en Lief te helpen bij het opknappen van hun huis, dat is tot hiertoe nog maar één dag gelukt; wegens teveel andere bezigheden, maar ook door de artrose in mijn heup en knie die steeds meer de kop terug opsteekt en bijwijlen erg pijnlijk en hinderlijk is.
Nog even afwachten of het niet spontaan betert, anders moet ik misschien toch weer zon inspuiting halen.
Maar kijk : ik ben al terug beginnen bloggen, nu even doorbijten voor ik de draad weer verlies
Voor ons vertrek wandelen we naar Jalan Padma, om het bruin lederen rugzakje te kopen, dat we vrijdag gezien hadden. We moeten wat zoeken vooraleer we het kleine atelier Bali Bella terugvinden.
Vandaag zit er een jongen aan het tafeltje. Ik probeer uit te leggen dat we vorige keer een prijs hadden bedongen via zijn baas en de verkoopster.Na tevergeefs zijn baas bellen, kijkt hij in een register en zegt : 340.000 Rph yesterday, Okay! en ik kan mijn mooie rugzakje (er past perfect een a4-toneelbrochure in!) meenemen.
Terug in ons hotel is het inpakken geblazen en reiskleding aantrekken.
We betalen onze hotelrekening en installeren ons nog een poos op de vrij koele receptie-veranda.
Om kwart over één, een half uur te vroeg, is onze taxi er al. Madam Hotel rijdt zelf ook mee. Ze neemt afscheid van ons alsof we familie waren. Van Sari, het jonge meisje aan de receptie moet ik Lief veel groeten overmaken.
In de luchthaven hebben we tijd zat, we gaan nog iets eten en met onze laatste roepias kopen we nog een pakje koffie (Bali Gold mmm!)
Leddiiies en gennelmèn, make shoe yo sea-bell ies faashion! klinkt het door de luidsprekers en stipt om 16u15 gaan we de lucht in.
We hebben 3 stoelen voor ons 2 : fijn! Kunnen we seffens wat liggen.
Om 18 uur klappen de TV-schermpjes open. Ik zet even de koptelefoon op. Autos rammen elkaar een ravijn in en de overwinnaar rijdt een soort tunnel binnen, waarna die achter hem sluit James Bond, denk ik, hoewel deze held eruit ziet als Poetin; en jawel : Quantum of Solace wordt over het scherm gerold. Dit moet de nieuwste 007 zijn, met acteur nummer elvendertig als de huidige James Bond. Al de rest ziet er dezelfde zever uit als altijd. Zelfs Herman zet zijn headphone niet op, terwijl hij lang geleden een echte fan was. t Kan natuurlijk ook zijn, dat hij meer interesse heeft voor het mooie chinese stewardessje dat het eten begint te serveren.
Half zeven en de zon begint onder te gaan Onder ons zien we een groep eilanden : de Filippijnen? Er brandt geen enkel lichtje, zoveel onbewoonde eilanden nog ze zijn nochtans niet echt klein.
Om 21u30 komen we aan in Taipei : grote stad! Veel lichtjes, héél propere, rustige luchthavengebouwen, wat een groot contrast vormt met Indonesië.
We moeten hier meer dan twee uur opvullen en beginnen door de zeer kalme gangen te wandelen. Er zijn verscheidene tentoonstellingsruimten met grote fotos en voorwerpen van Taiwan, heel mooi voorgesteld. Ik denk dat dit een zeer mooi eiland is. Het is hier al merkbaar koeler dan op Bali.
Je kan hier gratis internetten en ik maak er een halfuurtje gebruik van.
Dat was wel wat zoeken : de startpagina was de chinese Yahoo. Dit was het enige woord dat ik herkende moest dus hier en daar klikken op al die vreemde tekens, tot ik in de mail geraakte, eens dat gelukt, kon ik mijn post nazien en even facebooken.
Om vijf voor middernacht stijgen we op voor onze tweede vlucht van 14 uur. Helaas zitten we met 3 op een rij, dus is er geen kans om even te liggen. Voor ons ligt een vrouw over 3 zetels Weeeeii! t Is niet eerlijk
De eerste uren verlopen nogal hobbelig en ik voel me mottig.
Na een viertal uren vliegen komt er wat inwendige paniek opzetten : ik hou dat hier niet uit!...Ik speur rond, maar over alle ongebruikte stoelen ligt allang iemand uitgestrekt. Naast ons zit een hoffelijke jonge chinees, maar die wil je natuurlijk niet voortdurend laten opstaan om jou even de benen te laten strekken.
Alle mogelijke houdingen worden uitgeprobeerd. Het gewatteerd dekentje bedekt mijn schaamteloze posities. Ik lig onderuit in de zetel, mijn benen languit omhoog tegen de rugleuning van de vorige rij, dan weer een beetje op mijn zij, knieën opgetrokken en voeten op mijn klaptafel. Even doet dat deugd, maar auw! Mijn poep en rug!
Ik bekijk de aangrijpende film Changeling met Angelina Jolie en volg verder de voortgang van onze vlucht. Het eten smaakt me niet, mijn maag ligt overhoop en ik raak nauwelijks wat aan.
Zon 3 uur voor aankomst voel ik me wat beter. Zo te zien gaan we tijdig in Parijs landen en als we onze bagage nu ook nog snel kunnen ophalen, geraken we hopelijk nog op de TGV .
We moeten drie kwartier wachten op onze bagage, dat wordt spannend!!! Dan de shuttle nemen om van terminal1 naar 2 te geraken
We rennen-rennen-rennen het TGV perron is leeg!!!! We kijken bedremmeld rond en zien hem al een eind verder staan, weer hollen met de valiezen -gelukkig hebben we er elk maar één- en kunnen nog net op tijd in het voorste rijtuig springen.
Het scheelde geen 5 seconden! Terwijl de trein al rijdt, sleuren wij onze valiezen door het smalle gangpad van wagon 1 naar wagon 8, waar we eindelijk kunnen neerploffen in een zo goed als leeg treinstel.
De lucht is blauw en het uitzicht op het rustige Franse landschap doet ons goed. Tot onze verrassing zien we nog kleine plekjes sneeuw in de berm liggen.
Vanop de trein bellen we Leo, die met onze auto naar Brussel zou komen om ons op te pikken.
De arme man doet er dankzij de files ruim anderhalf uur langer over om vanuit Oud-Turnhout tot in Brussel bij het station te geraken, dan wij vanuit Parijs. De GSM gebruikt hij alleen om te antwoorden, en we willen hem niet afjagen terwijl hij in het verkeer zit, dus staan wij de hele tijd beleefd te verkleumen op het stationsplein.
Het is een welkom gezicht, als hij er eindelijk aankomt, met onze als nieuw herstelde auto!
Nadat we Leo bij hem thuis hebben afgezet kunnen we eindelijk naar ons eigen huisje. Als ik daar de gordijnen van de living openschuif krijgen we een schitterend welkom : in onze tuin staan een paar honderd krokussen in bloei!
Na het ontbijt stappen we langs de zee naar de Discovery Mall, daar naartoe loopt een mooi aangelegd wandelpad van ongeveer een kilometer lengte, maar het grootste deel ervan is omzoomd met vuil en smeulend afval. Het zou hier nochtans zo mooi kunnen zijn.
De meisjes van Optik Seis herkennen ons direct. Hermans bril wordt nog wat aangepast tot hij helemaal goed staat en het verdwenen schroefje van mijn eigen leesbril wordt gratis vervangen.
We betalen en gaan blij naar buiten om een smoothie te gaan drinken bij Bali Colada,
voor een begrafenisstoet wordt de drukke hoofdstraat een hele poos afgesloten wandelen nog eens de hele mall door, vinden nog wat cadeautjes en laten ons voor een keertje door McDonalds verleiden.
de frangipanibloemen in mijn haar, staan bij honderden op de bomen rond het hotelzwembad
In de namiddag ga ik nog even op internet om onze terugvlucht te controleren. Alles ziet er ongewijzigd uit, ondertussen valt er buiten weer een stortbui uit. Nadien gaan we toch nog een uurtje zwemmen, wandelen naar het strand, onderweg alle menus bestuderend van de eethuisjes en dat zijn er véél !
Uiteindelijk kiezen we voor een Italiaans restaurant, waar ze een uitstekende Indonesische J rijsttafel aanbieden.bij La porchetta is de rijsttafel bijzonder lekker, maar zo overvloedig dat we het met ons beiden nog niet opkrijgen...
Terug in ons hotel volgt er nog een zwembeurt. De kikkers in de omgeving zijn heel luidruchtig vandaag er moeten er duizenden zitten; geen wonder ook in een land met zoveel water!
Zaterdag 7 maart
Het is onze laatste volle dag op Bali en we beloofden PJ dat we zeker een full body massage zouden nemen voor we naar België terugkeren.
Langsheen de hoofdstraat ligt de ene spa naast de andere, waar de meisjes buiten onafgebroken hun massààs! aanbevelen.
Op aanraden van PJ en Lief bestel ik de medium, wanneer Masseuse Tia vraagt : You want strong massaas? En dat is maar goed ook, want de medium voelt al meer dan stevig genoeg. Verbazend dat deze tengere meisjes zo sterk zijn. Het is een uur hard werken voor hen en relaxt genieten voor wie op de tafel ligt.
3 kost het ons per persoon en we voelen ons licht en verkwikt, zij het ietwat plakkerig van de lotion, ondanks het wasje dat ze nadien nog doen.
Terug in ons hotel horen we dat we in onze suite mogen blijven voor de laatste nacht, want er blijkt een boeking opgezegd.
Voor onze laatste dagen hangen we de luie toerist uit, en stappen terug naar het strand, huren parasol en ligbedden en nauwelijks gezeten komen de venters alweer om vanalles aan te bieden : houten lepels, sarongs, armbanden, massages, mani- en pedicure, horloges, zonnebrillen
Ik wil nog wel eens een manicure, want mijn vorige lak-met-bloemetjeslaag begint te slijten.
Ketoet doet het nog eens over en ik krijg zelfs een handmassage erbij.
Ik voel mij een luie profiteermadam om voor zo weinig geld zoveel werk te laten doen, ze is er toch makkelijk een halfuur mee zoet.
Maar het betekent hoedanook een inkomen voor deze mensen. We laten ons zelfs nog verleiden tot het kopen van 2 Rolexen en 1 Gucci-horloge
Ik weet het, het zijn copies en t zou niet mogen, maar de venters hier moeten ervan leven, of ze hebben helemaal niks.
We lezen wat en amuseren ons met de golfsurfers bezig te zien.
Om 6 uur komt onze parasolman zeggen dat hij moet opruimen, terwijl wij de zon nog eens wilden zien ondergaan, maar tot hiertoe waren er steeds teveel wolken t zou vandaag ook weer zo zijn, dus blijven we niet wachten.
Terug naar ons hotel wordt het weer spitsroeden lopen : Massààs! Taxi Mister? Where are you from? How are you doing Mama? T-seurt one dollah!.... We zijn erg goed geworden in glimlachen en neen-schudden, maar ik zal toch wel heel blij zijn als ik dat voortdurend aanklampen niet meer moet horen.
Voor onze laatste avond gaan we nog eens in het uitstekende O-c-en restaurant eten.
Op het terras zitten enkele klanten, maar binnen zijn wij de enigen en worden absoluut in de watten gelegd : de bediening is onberispelijk en we slaan een praatje met zowel Rai, die tevoren in jazzcafé Manneke Pis werkte, als met haar collega, die ons binnenleidde.
Als we vertrekken komen ze nog eens handschudden en hartelijk afscheid nemen, het scheelt niet veel of we kregen nog een kus ook!
We wandelen onze 3 km terug , douchen nog maar eens het zweet van ons lijf en het stof van onze voeten en duiken ons beddeke in.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
.
en de rest spaar ik op voor "dode momenten". Het stokje zal ook morgen doorgegeven worden.
