|
Het leven kabbelt hier warm en langzaam en vredig voort.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er gebeuren geen geweldige dingen en dat is maar goed ook. Alles is hier peis en vree : precies wat mijn lief en ik nodig hadden.
Het gaat hem steeds beter, hoewel wij nooit echt het gevoel hadden dat het niet goed ging, voelen we dat nu alles pas echt op zijn pootjes is terecht gekomen.
De revalidatie oefeningen, die driemaal per week in het ziekenhuis doorgaan, doen hem goed, terwijl hij aanvankelijk dacht die niet echt nodig te hebben. Toch ervaart hij dat zijn conditie erop verbetert.
Zondag maakten we een fietstocht langs de Achtzalighedenroute. Zestig kilometer hadden we s avonds in de benen, want naast die 53 km van de route, kwamen er nog enkele voor verlorenrijden én de afstand van ons huis tot het start- en eindpunt bij.
Het traject was prachtig en zo werd onze eigen streek een verrassende ontdekking. We hadden eerder al wel enkele stukjes van dit fietstraject gedaan, maar nog nooit de volledige route gevolgd. Ik durf met reden zeggen dat ons land nog heel wat lieflijke en interessante plekjes telt. Mijn dijen telden evenwel enkele zére plekjes aan het eind van die namiddag, maar dat mocht niet opwegen tegen het plezier van de tocht.
Maandag mocht ik nog eens secretaresse spelen voor ons emigrantje.
Dries had dringend een document nodig dat ik in de stad moest gaan halen. De gewoonlijk zo stroeve administratieve molen draaide die dag gelukkig op volle toeren en een kwartier later stond ik met de nodige papieren al terug buiten. Een Nederlands gezin dat een dagje Antwerpen wou bezoeken, vroeg me de weg naar het centrum. Omdat ik een stukje dezelfde richting uit moest, begon ik al wat tips te geven en kreeg er zelf danig lol in, evenals die familie uit Almelo.
Hmmm
stadsgids zijn : het lijkt me wel aantrekkelijk, tenminste als het zo spontaan kan gebeuren. Als er die namiddag niets anders op mijn programma had gestaan, was ik beslist nog verder met hen rondgetrokken. We namen hartelijk afscheid bij het prachtig gerestaureerde station en ik reed terug naar de kempen.
Dinsdag ging ik voor de derde keer naar het kinderhospitaal om mijn vrijwilligersbaantje te vervullen.
Woensdag meldde Dries dat zijn document reeds was toegekomen, maar de dikke brief die ik hem meer dan een week geleden had gezonden, had hij nog steeds niet gekregen.
Vandaag telefoneer ik naar de post (zeer slechte lijn, via de nochtans door hen aanbevolen Skype!) om verlies van een poststuk te melden, er werd een dossier opgemaakt en men zou me op de hoogte houden.
Amper twee minuten later belt een blije Dries vanuit Oostenrijk : Mama, bedankt voor de leuke brief! Hij is pas aangekomen. Ook in Sankt-Johann in Tirol is het 34°. Dries is blij dat hij nu aan en in het water kan zitten, in plaats van tuinen om te spitten. Volgende week komt hij enkele dagen naar België en daarna moet hij terug want dan begint het najaarswerk in de tuinderij.
Ik heb teruggebeld naar de post, dat ze het dossier mogen classeren J.
Gisteren en vandaag blijf ik zoveel mogelijk binnen. De thermometer in de living wijst nu 24° aan en dat voelt echt fris, als je van buiten komt. Ik ben heel dankbaar voor zon koel huis en ben blij dat ik niet echt naar buiten moet! Leven in de tropen? Ik mag er niet aan denken
|
