|
Het stormt en ziet er herfstig en wild uit. Storm paste perfect bij mijn stemming van deze voormiddag. Perfect om passend afscheid te nemen van een jongeman die ik al jaren uit het oog verloor, maar wiens tragische dood door een ongelukkige val, een storm van gevoelens in mij losmaakt. Woede. En diep meeleven met het verdriet van zijn ouders, zijn vader een toneelvriend waarmee ik vaak op de planken stond. Hoe overleef je zon klap, als je lieve en enige kind er ineens niet meer is? xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik zag er erg tegenop om naar de plechtigheid te gaan, was bang om me te diep te laten raken, maar ben toch blij dat we er waren om met zeer veel kennissen en vrienden- steun te betuigen.
Voor ons, relatieve buitenstaanders, gaat het leven -eventjes dooreengeschud- toch weer gewoon door. Dus gingen wij na de viering een aantal dringende boodschappen doen en trokken nadien naar mijn ouders met een vlaaike, om samen op te eten ter gelegenheid van Voke zijn 86ste verjaardag. Het echte feest gaat pas volgende week door, maar vandaag mocht natuurlijk niet helemaal onopgemerkt voorbijgaan.
Wij hadden hen willen verrassen en dat was geen goed idee : ze stonden op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken om een nieuw hoorapparaat te gaan proberen voor Moeke. Die laatste wou nog gauw een taske koffie zetten, maar Voke stond al te trappelen om te vertrekken, dus lieten wij het vlaaike daar en gingen verder shoppen.
Thuisgekomen wou Herman nog de nieuwgekochte steel in de bijl vastzetten. Daar zou hij wel een poos mee bezig zijn, dus deed ik mijn hartslagmeter om en trok wandelsandalen aan om mijn trainingsprogramma op te volgen.
Meestal draag ik een lange broek om te gaan fietsen of wandelen, maar vandaag hield ik gewoon het grijze plooirokje aan, dat ik vanmorgen had aangetrokken, knoopte een licht regenjasje rond mijn middel en ging op stap. Aan het einde van onze straat zat ik al aan de vereiste hartslagen per minuut. Het was nog steeds stormachtig, maar af en toe flikkerden plekken zon door het gebladerte.
Zodra ik het goede tempo te pakken heb, geniet ik intens van dat stappen, de kadans, de frisse buitengeuren, van mijn lijf dat doet wat ik wil
En ineens word ik het tikken van de plooirok tegen mijn blote benen gewaar
Zó lang geleden is het en toch
ik voel exact hetzelfde als toen ik twaalf was en voor het eerst van de middelbare school naar huis stapte.
Wist ik veel, dat er die eerste middelbare schooldag enkel in de voormiddag les werd gegeven. En ook Frieda E, buurmeisje en klasgenoot had middagboterhammen mee omdat ze dacht dat we een volle lesdag zouden krijgen. Voke zou ons met de wagen bij de school komen oppikken als hij s avonds van zijn werk terugkwam.
Maar nu is die school om 12 uur al uit! In het pre-GSM-tijdperk trok je dan je plan en liep gewoon die 5 kilometer naar huis.
De (om)weg die wij kozen om van Wilrijk naar Edegem te gaan, liep over een nog nauwelijks gebruikte spoorweg met een assepad ernaast (bestaan zon paadjes nog?) In 2009 ligt hier de E19.
De donkerblauwe plooirok tikt tegen mijn benen, er staat een stevige bries, maar t is zonnig. Ook vandaag is er de geur van nat asfalt, rottend blad, gras en ozon , net als toen ik samen met Frieda langs het fort stapte. Onze volle boekentas begint zwaar te wegen en we beslissen om met onze middagboterhammen op het buitenglacis van het fort te gaan picknicken. Wat verderop lopen schapen op de helling te grazen. Alles op, lopen we voort langs de serres van de vele hoveniers nabij het negerdorp, een volks gehuchtje waar we nog doorheen moeten. Spannend! Voor twee twaalfjarige meisjes
want het plaatsje heeft een nogal slechte reputatie. Volledig onterecht zoals later blijkt.
Tagetes! Anno 2009 zie ik ze plots in dikke rijen in een voortuintje staan. Die goeie ouwe stinkers
. Hun geur is het, samen met dit septemberweer en het gevoel van die plooirok tegen mijn knievouw, die me deze tijdreis lieten maken. Maar mijn lichaam voelt op dit moment minstens even goed, nee : beter dan op die eerste schooldag, want mijn twaalfjarige voeten deden erge pijn door het onaangepast schoeisel.
De volgende dag moesten we een opstel maken met als titel Mijn eerste schooldag. In de lagere school was opstellen mijn favoriet en ik dacht de nieuwe lerares te kunnen verbluffen met mijn werk.
Toen ik het terugkreeg, stond er in het rood volgend ontnuchterend commentaar : De titel voor dit opstel was mijn eerste schooldag en niet een picknick : 5/10.
|
