Het stormt en ziet er herfstig en wild uit. Storm paste perfect bij mijn stemming van deze voormiddag. Perfect om passend afscheid te nemen van een jongeman die ik al jaren uit het oog verloor, maar wiens tragische dood door een ongelukkige val, een storm van gevoelens in mij losmaakt. Woede. En diep meeleven met het verdriet van zijn ouders, zijn vader een toneelvriend waarmee ik vaak op de planken stond. Hoe overleef je zo’n klap, als je lieve en enige kind er ineens niet meer is?

Ik zag er erg tegenop om naar de plechtigheid te gaan, was bang om me te diep te laten raken, maar ben toch blij dat we er waren om –met zeer veel kennissen en vrienden- steun te betuigen.

Voor ons, relatieve buitenstaanders, gaat het leven -eventjes dooreengeschud- toch weer gewoon door. Dus gingen wij na de viering een aantal dringende boodschappen doen en trokken nadien naar mijn ouders met een vlaaike, om samen op te eten ter gelegenheid van Voke zijn 86^ste verjaardag. Het echte feest gaat pas volgende week door, maar vandaag mocht natuurlijk niet helemaal onopgemerkt voorbijgaan.

Wij hadden hen willen verrassen en dat was geen goed idee : ze stonden op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken om een nieuw hoorapparaat te gaan proberen voor Moeke. Die laatste wou nog gauw een taske koffie zetten, maar Voke stond al te trappelen om te vertrekken, dus lieten wij het vlaaike daar en gingen verder shoppen.

Thuisgekomen wou Herman nog de nieuwgekochte steel in de bijl vastzetten. Daar zou hij wel een poos mee bezig zijn, dus deed ik mijn hartslagmeter om en trok wandelsandalen aan om mijn trainingsprogramma op te volgen.

Meestal draag ik een lange broek om te gaan fietsen of wandelen, maar vandaag hield ik gewoon het grijze plooirokje aan, dat ik vanmorgen had aangetrokken, knoopte een licht regenjasje rond mijn middel en ging op stap. Aan het einde van onze straat zat ik al aan de vereiste hartslagen per minuut. Het was nog steeds stormachtig, maar af en toe flikkerden plekken zon door het gebladerte.

Zodra ik het goede tempo te pakken heb, geniet ik intens van dat stappen, de kadans, de frisse buitengeuren, van mijn lijf dat doet wat ik wil…En ineens word ik het tikken van de plooirok tegen mijn blote benen gewaar…

Zó lang geleden is het en toch …ik voel exact hetzelfde als toen ik twaalf was en voor het eerst van de middelbare school naar huis stapte.

Wist ik veel, dat er die eerste middelbare schooldag enkel in de voormiddag les werd gegeven. En ook Frieda E, buurmeisje en klasgenoot had middagboterhammen mee omdat ze dacht dat we een volle lesdag zouden krijgen. Voke zou ons met de wagen bij de school komen oppikken als hij ’s avonds van zijn werk terugkwam.

Maar nu is die school om 12 uur al uit! In het pre-GSM-tijdperk trok je dan je plan en liep gewoon die 5 kilometer naar huis.

De (om)weg die wij kozen om van Wilrijk naar Edegem te gaan, liep over een nog nauwelijks gebruikte spoorweg met een assepad ernaast (bestaan zo’n paadjes nog?) In 2009 ligt hier de E19.

De donkerblauwe plooirok tikt tegen mijn benen, er staat een stevige bries, maar ‘t is zonnig. Ook vandaag is er de geur van nat asfalt, rottend blad, gras en ozon , net als toen ik samen met Frieda langs het fort stapte. Onze volle boekentas begint zwaar te wegen en we beslissen om met onze middagboterhammen op het buitenglacis van het fort te gaan  picknicken. Wat verderop lopen schapen op de helling te grazen. Alles op, lopen we voort langs de serres van de vele hoveniers nabij “het negerdorp”, een volks gehuchtje waar we nog doorheen moeten. Spannend! Voor twee twaalfjarige meisjes… want het plaatsje heeft een nogal slechte reputatie. Volledig onterecht zoals later blijkt.

Tagetes! Anno 2009 zie ik ze plots in dikke rijen in een voortuintje staan. Die goeie ouwe stinkers…. Hun geur is het, samen met dit septemberweer en het gevoel van die plooirok tegen mijn knievouw, die me deze tijdreis lieten maken. Maar mijn lichaam voelt op dit moment minstens even goed, nee : beter dan op die eerste schooldag, want mijn twaalfjarige voeten deden erge pijn door het onaangepast schoeisel.

De volgende dag moesten we een opstel maken met als titel “Mijn eerste schooldag”. In de lagere school was opstellen mijn favoriet en ik dacht de nieuwe lerares te kunnen verbluffen met mijn werk.

Toen ik het terugkreeg, stond er in het rood volgend ontnuchterend commentaar : “De titel voor dit opstel was “mijn eerste schooldag” en niet “een picknick” : 5/10”.

Aansluitend op vorig stukje : ik hoop... ik hooooop uit de grond van mijn hart dat het op 12 september nog mooi weer mag zijn, maar gezien de temperatuursdaling, wind en regenvlagen van de laatste dagen, nemen we het zekere voor het onzekere en bereiden ons voor op het ergste.

In ons tuinhuis lagen nog grote ongebruikte tentwanden, die nu plotseling wel bruikbaar blijken. Ooit hadden wij namelijk 2 partytenten van 4 bij 3 meter. Ze waren slechts enkele keren in gebruik en verdwenen toen spoorloos.

Onze zonen beweren ze nooit te hebben geleend en wij kunnen ons niet herinneren dat we ze aan iemand hebben meegegeven. Alle mogelijke pistes werden inmiddels vruchteloos onderzocht. Die partytenten zijn verzwonden in dat grote zwarte gat waarin al zo veel schatten onverklaarbaar en onherroepelijk verdwenen.

Maar de zijwanden van die tentjes lagen al jaren netjes in hun plastic verpakking in ons tuinhuis. Nu kunnen ze dienst doen als zijwanden voor de pergola, die als het regent niet volledig kan benut worden omdat het bij felle wind tot ruim een meter onder dat afdak nat wordt. Passen, meten, knippen en stikken…
               
en daar is de perfecte oplossing voor een veilig en droog gevoel.

Mijn ventje zorgde voor de nodige krammen, waaraan alles in een wip met lussen kan worden aangehaakt en hij knutselde diezelfde dag vol goede moed een perfect passende muggenhor voor onze slaapkamer, die er het hele “beestig” seizoen mag en kan blijven inzitten.

Vanuit Natokens tuin stijgen dikke rooksignalen boven de haag uit…

Ik kan ze lezen : “Seffens barbecue – krijg veel volk over de vloer- dat wordt een hoop werk - maar knuffels kom ik vandaag alvast niet tekort”

Bij ons is het wat stiller. Een beetje tè stil, als ik onze Dries zijn commentaar op facebook lees. Ik vraag me af of het in zijn bergdorp dan altijd even spannend is J. Hij heeft nochtans al een druk programma gehad, sedert hij woensdagavond thuiskwam.

Ik neem aan dat het een grapje was, wij zijn in ieder geval heel blij dat we hem na negen maanden nog eens in huis hebben en ik denk dat hijzelf er toch ook van geniet.

Feestjes bij zijn vrienden, bezoekjes aan zijn broers, lang uitslapen…

Het is vakantie voor iets, natuurlijk…

Moeke en Voke kunnen hier elk ogenblik aankomen om een voorschot op Dries zijn verjaardag te geven, vermits hij op die datum alweer in Oostenrijk zal zitten. Mijn ventje is spijtig genoeg al sedert vanmorgen op een grote fietstocht vertrokken; ik zou hem hier anders goed kunnen gebruiken, om een stuk van het drukke gepraat op te vangen. Na zestig jaar ben ik nog steeds niet opgewassen tegen dat door-elkaar-getater.

Natuurlijk is het heel lief van hen, dat ze speciaal naar hier komen. Sedert Hermans infarct gebeurt dat trouwens vaker dan tevoren en wij appreciëren dat echt wel. Zelfs met zes kinderen, aangetrouwden en hun vele nakomelingen, laten ze nooit na om een verjaardag of speciale gelegenheid te vieren of medeleven te tonen.

Op 12 september is ’t hier bij ons de grote jaarlijkse bbq voor de hele familie-zo’n veertigtal-ter gelegenheid van ons voke zijn verjaardag. Dit jaar vieren we het wat later dan gewoonlijk, hopelijk is het dan nog goed genoeg om buiten te blijven. We zullen in ieder geval de grote tent bij de pergola laten aansluiten en….duimen voor droog en liefst nog wat warm weer.

Dikke pech met mijn laptopke...
Het enige dat ik nog op mijn scherm te zien krijg is het pijltje van de muis, verder niks, nada, nuldebotten!!!!
'k Zal morgen buurman T eens moeten ter hulp roepen, want mijn computerzoon zit in Kinshasa.
Daarom vanop de desktop gauw dit kort berichtje en een soortement afdrukje van de rode kruis-affiche. Wie heeft ze al zien hangen?
't Is toch even schrikken als je jezelf plots in't groot her en der ziet aangeplakt.

Het leven kabbelt hier warm en langzaam en vredig voort.

Er gebeuren geen geweldige dingen en dat is maar goed ook. Alles is hier peis en vree : precies wat mijn lief en ik nodig hadden.

Het gaat hem steeds beter, hoewel wij nooit echt het gevoel hadden dat het niet goed ging, voelen we dat nu alles pas echt op zijn pootjes is terecht gekomen.

De revalidatie oefeningen, die driemaal per week in het ziekenhuis doorgaan, doen hem goed, terwijl hij aanvankelijk dacht die niet echt nodig te hebben. Toch ervaart hij dat zijn conditie erop verbetert.

Zondag maakten we een fietstocht langs de Achtzalighedenroute. Zestig kilometer hadden we ’s avonds in de benen, want naast die 53 km van de route, kwamen er nog enkele voor verlorenrijden én de afstand van ons huis tot het start- en eindpunt bij.

Het traject was prachtig en zo werd onze eigen streek een verrassende ontdekking. We hadden eerder al wel enkele stukjes van dit fietstraject gedaan, maar nog nooit de volledige route gevolgd. Ik durf met reden zeggen dat ons land nog heel wat lieflijke en interessante plekjes telt. Mijn dijen telden evenwel enkele zére plekjes aan het eind van die namiddag, maar dat mocht niet opwegen tegen het plezier van de tocht.

Maandag mocht ik nog eens secretaresse spelen voor ons emigrantje.

Dries had dringend een document nodig dat ik in de stad moest gaan halen. De gewoonlijk zo stroeve administratieve molen draaide die dag gelukkig op volle toeren en een kwartier later stond ik met de nodige papieren al terug buiten. Een Nederlands gezin dat een dagje Antwerpen wou bezoeken, vroeg me de weg naar het centrum. Omdat ik een stukje dezelfde richting uit moest, begon ik al wat tips te geven en kreeg er zelf danig lol in, evenals die familie uit Almelo.
Hmmm…stadsgids zijn : het lijkt me wel aantrekkelijk, tenminste als het zo spontaan kan gebeuren. Als er die namiddag niets anders op mijn programma had gestaan, was ik beslist nog verder met hen rondgetrokken. We namen hartelijk afscheid bij het prachtig gerestaureerde station en ik reed terug naar de kempen.

Dinsdag ging ik voor de derde keer naar het kinderhospitaal om mijn vrijwilligersbaantje te vervullen.

Woensdag meldde Dries dat zijn document reeds was toegekomen, maar de dikke brief die ik hem meer dan een week geleden had gezonden, had hij nog steeds niet gekregen.

Vandaag telefoneer ik naar de post (zeer slechte lijn, via de nochtans door hen aanbevolen Skype!) om verlies van een poststuk te melden, er werd een dossier opgemaakt en men zou me op de hoogte houden.

Amper twee minuten later belt een blije Dries vanuit Oostenrijk : “Mama, bedankt voor de leuke brief! Hij is pas aangekomen”. Ook in Sankt-Johann in Tirol is het 34°. Dries is blij dat hij nu aan en in het water kan zitten, in plaats van tuinen om te spitten. Volgende week komt hij enkele dagen naar België en daarna moet hij terug want dan begint het najaarswerk in de tuinderij.

Ik heb teruggebeld naar de post, dat ze het dossier mogen classeren J.

Gisteren en vandaag blijf ik zoveel mogelijk binnen. De thermometer in de living wijst nu 24° aan en dat voelt echt fris, als je van buiten komt. Ik ben heel dankbaar voor zo’n koel huis en ben blij dat ik niet echt naar buiten moet!  Leven in de tropen? Ik mag er niet aan denken…

Het moeten geen spectaculaire dingen zijn, die een dag memorabel maken. Deze Moederkesdag was perfect, misschien juist omdat ik geen verwachtingen had en hij toch vol kleine, fijne belevenissen zat.

Na het ontbijt –het laatste kopje koffie drinken we bij de vijver, waar we elke dag wel iets nieuws ontdekken, zo zijn er minstens negen nieuwe visjes in alle mogelijke formaten én een kikker- maakten we een stevige wandeling. Op het bospad slingerde zich voor onze voeten plots een hazelworm van de weg naar de graskant : een zilveren slangetje van zo’n 30 cm lang.

Thuisgekomen moesten er enkele moederdagtelefoontjes gebeuren evenals een lange babbel met Bojako. Ondertussen stonden de suikervrije gebakjes in de oven om straks mee naar Moeke te nemen.

Zussen Jeske en Greet stuurden lieve sms-jes om te zeggen dat ze me op de affiches van het Rode Kruis hadden ontdekt. In onze gemeente zijn er geen reclameborden, behalve de uithangborden voor de eigen zaak, dus had ik ze zelf nog niet gezien, maar enkele uren later zagen we in het Antwerpse verscheidene grote borden, waar ik samen met 6 anderen rond het grote hart van de bloeddonorencampagne sta te “werven”. In september is het hier in het dorp bloedinzameling, ik heb me voorgenomen om deze keer zeker deel te nemen.

Moeke en Voke wachtten ons in hun zonnige tuintje al op met champagne en later trokken we nog naar Wout en Frauke, deze keer met een recenter badpak, wat Dario onmiddellijk deed opmerken dat ik een ander “badbak” aanhad en waarom dat dan wel was… Ik zei dat het andere oud was, maar bij hen in het tuinhuis bleef hangen voor uiterste noodgevallen…”Uiterste noodgevallen”, herhaalt de kleuter ernstig.
 


We spelen met de twee kleintjes in het heerlijk verkoelende water, tot Maura’s onderlipje begint te trillen : teken dat het tijd voor haar is om iets aan te trekken.

Even later staan de jongens van drie generaties op de trampoline te springen. Maura van negentien maanden krijgt ze in de gaten en loopt ernaartoe, op bevelende toon roepend :”Tomme-fanne-jammeliene!”(of iets van die strekking) Ik merk duidelijk dat ze een boodschap wil kenbaar wil maken, maar begrijp het pas wanneer Frauke de vertaling geeft :“Kom eens van die trampoline!”

Vandaag vergeten Herman en ik ons dieet en gaan graag op de uitnodiging in om mee pizza te blijven eten, die ons heerlijk smaakt! En ook hier komt er nog een fles bubbels boven…

We blijven nog tot het donker is gezellig zitten babbelen en omdat we nu eenmaal in de buurt zijn, doen we op de terugweg naar huis ook nog even het Unicef-tennistoernooi aan, waar mijn zussen en hun echtgenoten zich elk jaar een hele week inzetten als vrijwilligers in de keuken en de bediening. We kopen er nog een dessertje om mee te nemen en drinken er samen met hen nog eentje.

Het is nog heerlijk zwoel als we thuis uit de auto stappen, wat mij er ineens doet aan denken dat het de tijd van de vallende sterren is. We installeren ons in een ligzetel op het gazon en turen een twintigtal minuten  naar de sterrenhemel. Herman geeft het wat eerder op en heeft niets gezien, maar ik had meer geluk : één heel duidelijke schicht en drie ergens uit een ooghoek gezien!!!

Ik zit te grinniken als ik aan onze twee andere zonen denk : ‘k durf erom te wedden dat ze vandaag of morgen weer een tikje schuldbewust bellen :“Ne late gelukkige moederkesdag, Mama” en écht : dat vind ik helemaal niet erg, hoewel het bij mijn ouders bijna onvergeeflijk is, als ons Moeke zou vergeten worden, maar binnen ons eigen gezin hebben wij nooit veel gedaan rond die “Antwerpse” Moederdag.

Een mooiere feestdag dan die van vandaag kon het niet zijn.

Was voorbije donderdag al niet de warmste dag van het jaar, dan toch zeker de tweede warmste…

We zouden die avond op onze twee kleine boefjes gaan passen, zodat Wout en Frauke naar het gemeentelijk zomerfeest konden gaan. Wetend dat ze bij deze temperaturen wel buiten zouden te vinden zijn, liep ik meteen de tuin in, waar Wout, op elke arm een kind, me tegemoet kwam.

Dario begroet me met een blij hoog stemmetje “Kom je mee zwemmen, Mamie?...Waar is Papie??” en dan krijgt hij hem ook in de gaten : “Papie!!! Kom je mee zwemmen?”

Als ik hem zeg dat we dadelijk ons badpak gaan aantrekken, kijkt hij me ernstig aan en proeft het nieuwe woord : Badpak …badBak, zegt Dario en herhaalt dat grappige woord diezelfde avond nog meerdere keren. (Mamie draagt een badbak , dus géén zwembroek zoals de aanwezige mannen en ook geen bikini zoals mama). Die avond probeert hij nog dikwijls dat gekke nieuwe woord bedachtzaam maar met een glimlach uit.

In het poolhouse hangt al ruim een jaar een zakje waarin mijn oude badpak steekt…het is minstens twee jaar geleden gebruikt en ik voel dat het wat van zijn elasticiteit mist, maar kom, het wordt hier geen défilé, dus loop ik even later het zwembad in, dankbaar voor de verkoeling en blij om er met de kindjes te kunnen stoeien.

Dario is een onverschrokken waterrat, Maura lijkt nog wat onwennig maar met liedjes en spelletjes in het water, komt ze toch los. Wij genieten van die heerlijke momenten met de kleintjes. Echt zwemmen komt er niet van, zolang zij mee in het water zijn, maar ons plezier is onbetaalbaar!

Ik plons met Dario op de arm naar een ondieper deel en wanneer ik daar rechtop ga staan, vraagt hij plots stomverbaasd :”Heb jij bórsten, Mamie???” Ik volg de richting van zijn blik en zie dat mijn oude, uitgerekte badpak mij verraden heeft door het décolleté tot onder mijn linkertepel te laten zakken.

’t Is een beetje een grappig-gênant moment, want Wout en Frauke staan naast het bad naar ons,  zwemmers, te kijken.
Tijd dus om de kleine uit te leggen dat grootmoeders ook mama’s zijn, met dezelfde lichamelijke eigenschappen.
Toch blijft hij de hele avond gefascineerd door mijn nipplegate en ik vermoed dat hij mij bij nog een andere categorie dan de mama’s indeelt.

Ah ja! Mamie is immers de énige met een badBak…

Dit zijn zalige dagen , zei Herman afgelopen week.

En ja, we tellen echt wel onze zegeningen, want het had heel anders kunnen lopen.

Slechts een paar uren nadat ik mijn laatste blogje had geplaatst, kreeg hij een hartinfarct : iets waarvan wij dachten dat het ons nooit zou overkomen. In één klap veranderde onze wereld.

De luttele minuten dat wij op de hulpdiensten moesten wachten waren zeer bevreemdend. Herman had pijn en verloor even het bewustzijn, terwijl hij in die stille warme nacht op de oprijlaan lag, het leek alsof er niemand anders op de wereld was dan wij twee. Terwijl ik hem rustig probeerde “bij” te houden en gerust te stellen raasde mijn eigen hart als gek en door mijn hoofd bleef de gedachte spoken dat dit niet echt gebeurde.

Gelukkig was de MUG er zeer vlug om de eerste zorgen toe te dienen en werd hij naar het plaatselijk ziekenhuis vervoerd. In overleg met een cardioloog in Antwerpen, waarheen het electrocardiogram was gefaxt, brachten ze Herman een half uur later naar het Middelheim ziekenhuis, waar een katheterisatie werd uitgevoerd en een stent geplaatst.

Het waren enkele zeer bange uren, maar om drie uur die nacht mocht ik mijn ventje eindelijk terug zien en die voelde zich al dadelijk bijzonder goed.

Nog steeds met de bibber, maar toch geweldig opgelucht kon ik terug naar huis rijden. Zondagnacht 6 juli tussen 3 en 4 uur reed ik heel alleen van Antwerpen naar de kempen. Geen énkel voertuig heb ik op die 30 kilometer tegengekomen, wat het gevoel van bevreemding nog vergrootte. Toen ik langzaam onze straat indraaide, sprong een opgeschrikte ree vanuit de struiken en huppelde haastig naar de tuin aan de overkant. Dat beeld maakte me rustig en blij.

Van slapen kwam die nacht echter niets terecht; ik lag te piekeren hoe ik het aan onze jongens moest vertellen en op welke manier aan mijn ouders, zonder dat ze teveel zouden schrikken.

Zo’n manier bestaat dus niet : hoe voorzichtig ook verteld, wie je het naast staat schrikt zich toch altijd rot.

Gelukkig kon ik algauw melden dat alle vooruitzichten naar omstandigheden zeer goed waren. Er is weinig schade aan het hart toegebracht en Herman voelt zich opperbest.

Wij hebben een zeer rustige maand doorgebracht, met af en toe een bezoekje, veel sympathiebetuigingen en soms onverwachte hartelijke telefoons en kaarten van mensen die het vernamen en waarvan je niet direct dacht te horen. Onze lieve Hollandse vrienden kwamen zelfs in een voor hen zeer drukke periode helemaal 220 km zuidelijker om Herman beterschap te wensen.

Onze pleegzoon telefoneerde en mailde herhaaldelijk zeer bezorgd en betrokken vanuit Canada en vooral de steun en het meeleven van Wout, Frauke en de kleinkinderen heeft ons geweldig veel deugd gedaan.

Vanaf de eerste dag thuis zijn we met kleine wandelingen en fietstoertjes begonnen en morgen mag Herman met de revalidatieoefeningen starten. Die gaan driemaal per week door in het ziekenhuis. Augustus zal dus nog een “thuis-maand” worden, maar we hopen in september er weer met de motorhome op uit te kunnen trekken. Tot zijn grote spijt heeft hij deze zomer door het hartinfarct zijn geliefde Europeade in Litouwen moeten missen : een heel jaar naar iets toewerken en dan op het laatste moment alles uit handen moeten geven doet pijn, maar hij troost zich met de gedachte dat er hopelijk nog heel veel Europeades voor hem in de toekomst liggen.

Mits de nodige medicatie en aangepast dieet moet hij weer helemaal de oude worden; of beter : eigenlijk is hij dat al. Wij hebben alleszins het volste vertrouwen dat alles nu goed is.

Ik bekwaam me in de dieetkeuken en die bevalt mijn ventje uitstekend! Een groot verschil is, dat we rood vlees gebannen hebben, en één keer op twee vis eten. Ook heb ik al met vleesvervangers als quorn en tofu geëxperimenteerd en dat valt best mee. We genieten van elke maaltijd, die deze maand al heel vaak buiten kon genuttigd worden.  

Gisteren is hij voor het eerst weer een hele dag in Brussel gaan vergaderen, zonder dat ik er als chaperonne bijliep(en thuis toch een beetje ongerust op zijn terugkeer wachtte), dus mogen we aannemen dat hij helemaal terug op het goede oude spoor zit.

Nu nog even die schrik helemaal kwijt geraken…

Onze kleinzoon is een soap addict.

We ontdekten het tijdens de drie dagen durende logeerpartij vanaf de eerste keer dat hij hier naar het toilet moest.

Niet dat het ventje plotseling afkickverschijnselen vertoonde omdat hij niet voor de TV kon blijven zitten : dat toestel heeft nauwelijks opgestaan toen de kindjes hier waren.

Het tegendeel was waar : hij werd als door een magneet naar het kleinste kamertje gezogen voor… de zeep!(soap!savon!seife!jabón!)

Van zodra hij de WC inliep, graaide hij naar het zeepschaaltje en sloot zijn knuistje rond het rode glycerinezeepje, om dit niet meer los te laten tot hij de ruimte weer moest verlaten. Wassen was een bijkomstigheid en het zeepje werd nauwelijks nat, maar de manier waarop hij het gladgeworden roosje streelde, van de ene hand naar de andere liet gaan en het verrukt bestudeerde, deed vermoeden dat het om een tot hiertoe ongekend genoegen moest gaan.

Ook de grotere stukken zeep in de badkamer trokken zijn bijzondere aandacht.

En dan besef je weer hoe “anders” zelfs de eenvoudigste dingen voor die kleine kinderen moeten zijn, als ze ergens gaan logeren.

Voor zover ik weet staan er bij zijn ouders overal van die duwpompjes met wascrème en de shampoo en douchezeep zitten eveneens in een knijpfles.

Bij Papie en Mamie was je je handen met een glad steentje, moet hij wel denken. En ik ben er zeker van dat hij het leuk vindt.

Papie is ook zo’n soap addict .

Een echte dinosaurus is het : voor hem géén douchegels noch wascrèmes, want volgens hem wassen die dingen bijlange zo goed niet als een “echt stuk zeep”.

Dus blijf ik voor hem stukken zeep kopen die steevast halfweg liggen zacht te worden in het bakje,  die dan door hem onmiddellijk met een nieuw, hard, exemplaar worden aangevuld, maar nooit volledig opgebruikt geraken. Zo’n knijpfles kan je tenminste helemaal leegspuiten !

Helaas : verslaving zit in de genen…

De zeepverslaving mag dan al een generatie hebben overgeslagen, onze kleinzoon is ontegensprekelijk erfelijk belast.

“Dinsdagochtend om 9 uur in Dworp zijn”, had men mij gemaild.

Wie de wegeninformatie een beetje volgt, weet dat het dezer dagen geen sinecure is om in of nabij Brussel te geraken en Dworp ligt op een boogscheut ten zuiden van onze hoofdstad.

Dus namen wij geen risico en vertrokken reeds op maandagavond met de motorhome.

Zelfs op maandagavond rond negen uur was het nog file op de Brusselse ring omwille van wegwerkzaamheden en we prezen onszelf zalig dat we de beslissing hadden genomen om nu al te rijden.

Dworp, dat ik nog nooit had gezien, ligt in een prachtige heuvelachtige en zeer groene omgeving. Wat kennen wij weinig van deze streek!
                     
We gingen eerst even verkennen waar de fotostudio precies gevestigd was en zochten ons dan een plekje om de nacht door te brengen.

Dat vonden we op een brede grasstrook nabij het vormingscentrum Destelheide. We hadden al zoveel op en neer door de steile-en vaak nauwe- straten gereden, dat dit wel het enige vlakke stukje leek waar we zonder zeeziek te worden konden overnachten. Het was er bovendien muisstil.

Woensdagochtend trok ik geladen met een aantal kledingstukken (alles behalve rood) en enkele extra paren schoenen de fotostudio binnen.

De zes andere “modellen” waren zeer verschillend qua leeftijd en uiterlijk, dit om alle doelgroepen te kunnen bereiken. Het gaat om een campagne van het Rode Kruis, waarmee men 4000 extra bloeddonoren per maand wil aantrekken in Vlaanderen.

Bloed geven kan tussen 18 en 65 jaar. Zoals verwacht was ik de ouderdomsdeken, maar kreeg zeer goede respons van de fotograaf en de mensen van het productiehuis. Aanvankelijk was ik een beetje ongerust, want ik zag hen na het nemen van enkele foto’s op het pc-scherm telkens wijzen naar de kant waar ik stond, knikken, maar nooit rechtstreeks commentaar naar mij toe geven, terwijl de anderen geregeld aanwijzingen kregen. Toen ik hen weer naar mijn hoek van de foto zag wijzen, knikken en naar mij toe draaien, vroeg ik het gewoon, een beetje bang toch  :“Is het niet goed? Willen jullie iets anders?” Was het antwoord : “Helemaal niet! Wij zeiden juist tegen elkaar, dat er geen enkele foto bij is waar jij nièt goed opstaat”

Dat deed deugd! Ik weet echt wel dat ik geen schoonheidsideaal ben, maar voor deze campagne, voldeed ik dus blijkbaar helemaal en later zei de fotograaf ook nog eens dat mijn “segment” zeer goed in de markt ligt en dat hij het castingbureau in de toekomst zeker opnieuw zou contacteren om mij op te roepen.

Zo krijg ik op mijn oude dag nog een nieuwe carrière, wie weet!

Terwijl ik daar het grootste deel van de dag heb staan poseren (op het laatste vroegen ze me of ik nog bereid was om enkele foto’s samen met een viertal kinderen te maken, dat was oorspronkelijk niet gepland) is Herman in de streek gaan fietsen.

Het was warm en zeer vermoeiend zo bleek… ah ja : al die steile hellingen!

Dankzij het nemen van een aantal binnenwegen, geraakten we zonder files om zes uur al thuis. Een uurtje later kwamen Wout en Frauke de kindjes brengen voor de logeerpartij.

Dat is de reden, waarom ik ondanks het feit dat ik nu een eigen laptop heb, sedert zondag niet meer kon bloggen.

Want die kleintjes mogen dan wel hartveroverend zijn, maar hun aanwezigheid is bepaald tijd- en energieverslindend!

Dit logje wordt dus geschreven terwijl ze hun middagdutje doen.

Herman heeft de kriebels.

De fietskriebels wel te verstaan.

Na het ontbijt was het zover :

“Zoetje, ik zou eens willen gaan fietsen”.
Goed gelezen ? Er staat niet:”Zoetje, zullen we SAMEN eens gaan fietsen?”

Dat had hij weer goed gearrangeerd : gisteren op mijn verzoek zonder tegenpruttelen samen een grote avondwandeling gemaakt, zodat ik mijn goesting al had gekregen en niet zou gaan tegensputteren als hij er alleen zou op uit trekken J.

Toen hij zijn voornemen kenbaar maakte, was zijn rugzakje al gereed en even later verscheen hij in zijn wielertenue…

Tegenwoordig schieten we al samen in de lach : hij lacht, omdat hij weet dat ik niet anders kàn, wanneer hij zich in dit plunje vertoont. Want het is géén gezicht : zo’n strak pakje met iets als een opgevulde pannenkoek onder zijn derrière voor een comfortabele zit… 
Zo’n pakje is absoluut een remedie tegen de liefde en ik ben daarom ook geen microseconde bang dat hij onderweg een ander zou opscharrelen!

Ik heb dan toch nog maar enkele sandwiches gereedgemaakt voor onderweg, want hij wou er alleen met fruit en water opuit trekken. Die tochtjes duren de ganse dag en dan komt hij afgepeigerd en zichtbaar magerder (de gelukzak ) terug thuis. Als ik een zware fietstocht gedaan heb, dan kom ik thuis als een gezwollen zak patatten met scheuten .

Maar kom : het is hem gegund! Een koppel moet niet altijd hetzelfde doen en zèker ook niet altijd samen.

Vooral niet als meneer in zo’n kostuumpje naast mevrouw zou rijden!

Voorbije week werd er drastisch gesnoeid in de celebrities : Karel Van Miert, Farah Fawcett, Jasmine, Michael Jackson…

Geen enkele van hen was een persoonlijke vriend, maar toch sta ik er even bij stil, omdat ze alle te jong stierven en dan overdenk ik de woorden op de verjaardagskaart van Tineke en Adam : “Vier het binnen jezelf en/of met velen om je heen, maar vier het!”

Ik weet dat ze dit schreven omdat er in hun directe omgeving de laatste tijd ook teveel mensen niets meer kunnen vieren.

Dus hèbben we gevierd, van binnen en van buiten!

Tot overmaat van geluk, kreeg ik nog wat onverwachte meevallers, die niets met mijn verjaardag te maken hebben :

-Het lotto-reclamefilmpje waarin ik 3 jaar geleden meespeelde, wordt deze zomer nogmaals uitgezonden, dus krijg ik opnieuw een vergoeding voor de uitzendrechten.

-Ik werd geselecteerd als fotomodel (grijze madam tussen 50 en 65) voor een publiciteitscampagne van het Rode Kruis. Omdat het voor het goede doel is, zijn de budgetten zeer beperkt, maar ’t is toch fijn om erbij te zijn. Volgende week is er een hele dag fotoshoot. Binnenkort verschijn ik dus mee op hun affiches en posters J.

-De belastingen hebben blijkbaar een herziening gedaan en wij trekken zo’n 250 € terug van onze inkomstenbelasting van het jaar… 2004! Wij wisten daar niks van, dus is zo’n onverwacht spaarpotje is toch wel een zeer prettige verrassing.

Geen financiële, maar zeker niet minder prettige dingen om naar uit te kijken :

-Volgende week komen onze twee kleintjes enkele dagen logeren.

-Ik sta eindelijk nog eens in een nieuw stuk! “Yerma vraagt een toefeling” van Garcia Lorca, vertaling Dimitri Verhulst (!) wordt in januari opgevoerd in Diontheater.

Mijn rol is klein, maar de tekst toverde me direct een kleurrijk beeld voor ogen. Op de eerste lezing heb ik me er alvast goed mee geamuseerd! In de rolverdeling sta ik aangeduid als “Oude vrouw” Snappen jullie nu een beetje dat ik vind dat ze me er wel langs alle kanten met de neus inwrijven?Bij lezing viel dit typetje me echter geweldig mee. Ik weet dat ik er echt ga mee kunnen spelen : zo’n geil oud wijf! Plezaaaant!!!!!

Toemaatje ter attentie van Ludovikus :

Zo’n router heeft mijn zoon er al bij geïnstalleerd! Formidabel wat ik hier allemaal mee ga kunnen doen. Mijn eigen installatie voor TV en radio-ontvangst staat nog niet helemaal op punt, maar ik leer nog steeds bij en vind dat ik toch al een en ander ontdekt hebJ

Zolang ik het me kan herinneren was mijn verjaardag iets om naar uit te kijken.

Ik voelde mij altijd “speciaal” en zat reeds dagen van tevoren met vlinders in mijn buik, vol blije voorpret.

Dit jaar verliep de nadering van deze dag anders.

Voor de allereerste keer in mijn leven vond ik Het Getal  raar en niet bij mij passen. Als ik aan een “vrouw van zestig” denk, heb ik daar een beeld van en dit beeld viel niet samen met hoe ik mezelf zie.

Dat was dus even slikken , beeld bijstellen en…

Mezelf realiseren dat ik inderdaad in de ogen van jongeren een oude vrouw ben en dat ik daar potverdekke blij moet om zijn, omdat ik

1)    hier al 60 jaar als een overwegend gezond en gelukkig mens mag rondlopen.

2) omringd ben door heel liefhebbende familie en vrienden, die mij nemen zoals ik ben.

En daarom verwachtte ik voor deze speciale verjaardag in stilte een verrassingsfeestje, waarvoor ik zelf eens geen poot zou moeten uitsteken…

Hoe dichter die verjaardag naderde, hoe duidelijker het werd dat een ”lui feestje” er voor bibi niet inzat, ik voelde hoe mijn ventje onrustig werd omdat hij mijn stille wens wel aanvoelde, maar blijkbaar niet geïnspireerd geraakte.

En toen sloeg mijn  popelen om : in teleurstelling en later in boosheid om mijn eigen kinderachtige houding. Want ouder worden is geen prestatie, waarom zou je daar een feest voor verdienen? Ik vond mezelf helemaal dat fantastisch mens niet meer, waarvoor ik mij af en toe wel eens durf houden en gleed in een miniem dipje.

Ik wilde geen feest meer.

Tot precies een week geleden. In de weersvoorspellingen op de radio, werd gezegd dat het vanaf half deze week echt zou gaan zomeren en ineens was daar die klik!

“Zoetje, zal ik de familie en enkele vrienden en buren uitnodigen voor een hapje en een drink op mijn verjaardag? Het wordt mooi weer en we kunnen er een tuinfeestje van maken.”

Herman was direct akkoord, dus vlogen we er samen in : sms-en en telefoneren, waarop aanstonds de eerste bevestigingen binnenkwamen. We waren vertrokken!

Natuurlijk waren er enkele mensen die me na aan het hart liggen, die reeds eerdere afspraken hadden, of niet in het land waren, maar ik was overgelukkig met diegenen die gisteren de moeite namen om op een doordeweekse avond naar hier te komen om mee te vieren.

Een “lui feest” is het voor mij niet geworden, want ondanks alle hulp van Herman, Frauke en Wout kon ik niet veel zitten babbelen met mijn lieve gasten, maar toch vond ik het een heerlijk feest.

Iedereen had wel een geschikte gesprekspartner, het weer was ideaal ( we konden van zeven tot halftwaalf buiten blijven), de tuin zag er feestelijk uit en de hapjes en drankjes werden zeer gesmaakt. 
           


Ik ben ontzettend dankbaar voor iedereen die erbij kon zijn, voor de lieve wensen en cadeaus en voor de super-de-super-verrassing van manlief, kinderen, ouders en zussen, die samenlegden voor……….

Een eigen laptop! Mijn eigen lappie!!!!!

Sapperdeboere, daar heb ik al zoooo lang van gedroomd, maar vond dat een veel te grote en te dure luxe-uitgave….En toch en toch…. Ik kan het nog niet helemaal geloven en moet nog veel onderzoeken en ontdekken, er zit nog allerlei bij, o.a. een bakske waarmee je zelfs TV ontvangst kan hebben van Eén en Canvas : schitterend voor als we met de motorhome op trot zijn!

Wout heeft er een heel stuk van de feestavond voor opgeofferd om al vanalles te installeren, de schat.

Dat maakt dat ik vanavond, nu de opruim van de feestelijkheden achter de rug is, zalig op het terras dit blogje zit te schrijven.

Hèhè, zestig worden valt wel mee!

Zondag 14 juni

Een stralende dag! We blijven de hele voormiddag in de schaduw lezen.

Mijn boek :“Het dieptelood van de herinnering” van Hella Haasse is uit. ’t Is wel een beetje vreemd : door die lectuur ondergedompeld worden in Indonesië, terwijl we in de Oostenrijkse bergen zitten!
Op de middag zindert alles hier echter evengoed van de hitte.

Omdat er voor morgen onweer wordt voorspeld, zijn de boeren het hooi aan het binnenhalen.
Ik ga een kijkje nemen bij de schuur.
De jonge boerendochter verpoost er even tot Vati met een nieuwe lading van de weide terugkeert en ze ziet een babbeltje wel zitten.

In de schuur ligt los hooi, maar ernaast zie ik balen in plastic verpakt liggen. Ze beweert dat de koeien er dol op zijn : het moet volgens haar een beetje als zuurkool smaken en is ’s winters een welkome afwisseling met het los gedroogde hooi.

Op deze boerderij zijn er 20 melkkoeien, 20 jonge vaarzen en een paard, die nu alle boven op de alm staan.

In de zomer woont er iemand boven om te melken, ze hebben er dezelfde installatie als in de stal beneden.

Driemaal per zomer wordt er gehooid, in de regio van Innsbrück zelfs viermaal, omdat de lente er vroeger inzet.

Dan komt Vati met een verse lading aan en kruipt ze weer in haar hoge kabine tegen het schuurplafond, om met de grijper het hooi uit de wagen te trekken.

In de late namiddag rijden we met Dries naar de Sommerrodelbahn Hochfeld : met de zetellift naar boven en dan in een individuele slee op wieltjes door de bochtige betonnen glijbaan.

Heel plezant! Je hebt enkel een hendel om sneller te gaan (naar voren drukken) of af te remmen (trekken).

Op onze terugweg komen we voorbij een weide waar onze boer op zijn eentje aan het hooien is : de machine rakelt met grote ronde “borstels” het hooi in de wagen.
Het beeld van boerenmensen die samen met zijn allen hooi met de riek op de wagen steken zal je wel nergens meer zien…en Hoog op de gele wagen met alle arbeiders van de weide terugkeren zit er dus ook niet meer in.

Het is nu zéér warm, we halen nog wat stenen en zetten ons te lezen tot het etenstijd is.

Daarvoor stappen we terug naar het dorp, halen Dries op en nemen ons avondmaal in Gasthof Post.
                     

Dries trakteert op een ijsje voor dessert, dat we op een bank bij de rivier opsmullen.

Dan wandelen we met zijn drieën nog een eind in de richting van de camping en nemen toch een beetje moeilijk afscheid.
Het was een fijne tijd voor ons alledrie en Dries vond dat het was alsof wij er ook een beetje woonden.
                   

Maar over enkele weken komt hij even naar België, dan ligt de Gärtnerei een poos stil wegens de hitte, kan hij hier een festivalletje meepikken en wat bezoekjes afleggen.

Maandag 15 juni

Ideaal reisweer! Vannacht heeft het geregend, maar nu is het gewoon grijs.

We douchen, pakken alles in, ledigen de vuilwatertank, spoelen de WC en verlaten om 20 voor 11 camping Michelnhof.

Na het hooien wordt er over de gemaaide weiden blijkbaar overal mest verspreid, want de geur volgt ons bijna de hele terugreis.

We hadden nog een romantische stop gepland, ergens aan de Moezel, om daar te eten en te overnachten.

Het weer is echter zo slecht, dat we besluiten om ineens voort te rijden en in ons eigen grote bed en huis te gaan slapen.

Onze GPS vertoont ook kuren : we krijgen geen bruikbaar satellietsignaal meer, gelukkig is hij nog net 14 dagen in garantie!

Dertien uur na ons vertrek komen we thuis van een heerlijke vakantie.

In de mobiele garage achterin de motorhome brachten we 120 kg (gewogen op de personenweegschaal)stenen mee : precies gepast om de zwarte rubberrand rond onze vijver te camoufleren.

Vrijdag 12 juni

Bewolkt met opklaringen, maar de temperatuur is OK.

In het beekje vlakbij de camping vinden we nog enkele geschikte stenen voor bij de vijver thuis.

Vandaag maken we rustig-rustig een wandeling naar het nabije Kitzbühel. De aanduidingen geven 1,5uur aan, maar we doen er bijna het dubbele over.
     

                        

Het is een mooie wandelweg met kapelletjes, boerderijen, veel bloemen, weiden en bossen. Gelukkig is het niet te steil, want onze benen doen nog steeds pijn. Ja, meisje, je wordt weldra 60!

Kitzbühel is feestelijk, kleurrijk met de pastelkleurige gevels, bloemenslingers overal en…weer uitermate proper.
                  

Op de terugweg nemen we de postbus; niet tot in Sankt-Johann, want dan moeten we weer een eind terugwandelen, maar tot Oberndorf.

Het openbaar vervoer is hier wel duur, want voor dat kleine stukje betalen we toch nog bijna 5 euro en dan is het nóg veertig minuten wandelen tot aan de camping.

Het doet deugd om even onder de zonnetent te gaan liggen bij onze thuiskomst.

Dries brengt ons vanavond naar restaurant Hirschberg, over een slingerend weggetje naar boven. Het eten is alweer erg lekker. Ik kreeg zelfs in dit seizoen reemedaillon en die was uitstekend.

We beginnen eraan te wennen dat alle koks hem kennen en de waardinnen onze Dries kussen. Ze komen ook alle een poos bij ons aan tafel zitten babbelen.

Dries gaf moederlief nog een oude jeans om te verstellen, zodat hij een extra werkbroek heeft.
Hoe lang die broek het nog zal uithouden weet ik niet, want is wel erg dun op de knieën geworden, maar ik heb er mijn best op gedaan…Had ik het geweten, ik had mijn naaimachine ook nog meegebracht!         

Zaterdag 13 juni

Vannacht alweer langdurig en veel regen.

Als we opstaan is het nog steeds grijs, maar wel droog.

Rond de middag rijden we met een ommetje langs Dries zijn skischool naar “Grander Schupf”, waar we parkeren en een half uur “wandelen” naar de Eifersbacherwaterval.

                 

Het is vooral een zeer steile afdaling : we moeten ons aan touwen vasthouden.

De waterval doet me dadelijk drie maanden in de tijd terugreizen, zó lijkt deze plek op de Git-Git waterval op Bali.
                     
De soort begroeiing is verschillend, maar de lichtinval, de oriëntering, het overvloedige donkere groen, doen er heel sterk aan denken. Ook van deze plek nemen de mannen elk nog een steen mee J.

We doen de steile klim op ’t gemakske en rijden naar het dorp om geld af te halen, Mozartkugeln voor de buren die onze planten verzorgen te kopen en iets om seffens te eten.
Het weer is heerlijk geworden. We eten broodjes in de schaduw, met zicht op de Wilder Kaiser. Wat een prachtig land is dit toch!

De rest van de dag is dolce far niente : lezen, luieren…

Vanavond gaan we terug bij Costas eten, ditmaal kunnen we buiten op het terras zitten. Nadien trekt Dries naar het feest van de Feuerwehr in Oberndorf.

Voor ons zat er nog een heerlijke avondwandeling in, men is volop aan het hooien en de zoete geur van het gemaaide gras is bijna bedwelmend.

Woensdag 10 juni – Het heeft flink geregend vannacht en vanmorgen, maar wij hebben lang geslapen.

Dat was ook nodig na die zware tocht van gisteren. We voelen het duchtig aan ons ouderwordend lijf.

Na een lang ontbijt en een heerlijke douche voelen we ons meteen een pak verkwikt.

Toch gaat het van Au-au! Als we naar het dorp stappen om boodschappen te doen. Wat doen die spieren pijn…

Eenmaal goed in beweging betert het wel en de 2 kilometer tot in het dorp worden al een gewoonte. We kopen varkenssneetjes, die Dries beloofde te bereiden als echte tiroler schnitzel, nog wat groente en fruit, een klein vouwstoeltje, anders kunnen we niet met zijn drieën buiten aan tafel zitten en nog een rits voor Dries zijn groene broek.

Vanmiddag ook nog een stuk taart gaan eten op het terras van Rainers Conditorei. Het was te zoet en te zwaar, maar als we ’t niet hadden geprobeerd, had ik altijd verlangd naar dat gebakje in een conditorei, dat we nooit waren gaan eten…

Om half zeven komt Dries en begint aan zijn kunststuk.

                                  

De schnitzel is, zoals hij beloofd had, heel wat lekkerder dan wat bij ons onder die naam wordt verkocht.

We kunnen gezellig buiten eten, maar het wordt snel frisjes, zodat we nog een poos met een warme trui blijven zitten.

Later, als hij vertrokken is, heb ik nog twee volle uren werk om die rits er met de hand in te naaien en het wordt natuurlijk nooit zo mooi als met de machine, maar ze staat er wel stevig in.

Donderdag 11 juni- Vandaag is het hier Fronleichnamstag, een feestdag. Niemand van de vele mensen die ik het vraag weet mij te zeggen wat dit betekent.
Pas nadat we terug in België kwamen, bracht Google uitkomst : Sacramentsdag.

Dries heeft dus vrij vandaag en hij komt ons met zijn auto oppikken om naar Salzburg, 70 km hiervandaan te rijden.

39 jaar geleden, enkele maanden na onze bruiloft, waren wij voor het laatst in deze romantische stad.
                      

Ondanks de regenbuien genieten wij intens van alle pracht en praal en ook al het liefelijks van Salzburg.

39 jaar heb ik ook verlangd om eens echte Salzburger Nockerl te eten, nadat ik ze destijds aan een tafeltje naast ons zag neerzetten en danig spijt had dat ik al iets anders had besteld had, bij het zien van die grote witte sneeuwberg-uit-de-oven.

Maar vandaag is het eindelijk zover!
We wandelen naar St-Peterstift, en installeren ons op de binnenkoer, een origineel kader met overdekte zuilengalerij en houten banken met kleurige kussens erop.

Er is een soort studentenfeest of –reünie aan de gang, velen zijn heel bijzonder uitgedost, het lijkt wel of we zitten midden in een of andere operette!

De Salzburger Nockerl stellen niet teleur, ik neem me voor om het thuis ook eens te proberen.
                   

Omdat ik als tiener stapelgek was van “The Sound of Music”(heb de film zeker 15xgezien), wil ik alle sites nog eens terug bezoeken : daarmee heb je trouwens al heel wat van de stad gezien.

We bezoeken het prachtige Peterskerkhof en de catacomben,
 
wandelen naar Hohen-Salzburg, de indrukwekkende burcht hoog boven de stad,
                       
verder op de Nonnberg en langs de Nonnbergstieg terug de stad in.

Natuurlijk ook naar de Getreidegasse

                ,
met Mozarts geboortehuis en naar de Franciskanerkerk en in de Dom, die heel mooi is.
                 
Het oudste deel, dat ondergronds nog gedeeltelijk te zien is dateert van de 2^de eeuw.

De barokke dom heeft vier (!) tegenover elkaar staande orgels. Het moet machtig zijn als die tegelijk bespeeld worden!

Om half zes verlaten we de stad. Dries maakt nog een omweg om ons Fieberbrunn te laten zien, via een schilderachtige route.

Vanavond gaan we dineren bij Costas, zijn onderbuur
/restauranthouder en drinken nadien nog een glas met hem.

Kleurrijk figuur, die Costas! Zijn Duits is zeer beperkt, maar met handen- en voetenwerk erbij is hij vrij goed verstaanbaar.
                

Véél aanraken van Herman en Dries (gelukkig zit ik aan de overkant van de tafel en deel niet in de hartelijke, maar vrij ruwe vriendschapsbetuigingen) en niks dan lof voor onze Dries J.

Costas wil ons bijna niet laten betalen, maar dat willen wij dan weer niet. Uiteindelijk laat hij toch nog een flink stuk van de rekening vallen, dus krijgt zijn garçon een extra dikke fooi.

Voor een afzakkertje trekken we naar Lydia, een vriendin van Dries, die pas een nieuwe bar opende. We maken er ook kennis met Miles en zijn ouders. Het zijn Welshmen.

Iedereen schijnt wel van onze Dries te houden. Jess kent hem al twee jaar en vindt hem zo’n beleefde en vriendelijke jongen, Lydia was er ook al zo lovend over…Verbazend toch, dat zo’n populaire gast niet aan een vast lief geraakt .

Als we opstappen is het stikdonker op de weg tussen dorp en camping, maar het weer is al wat beter dan vanmorgen.
Salzburg was regenachtig en winderig, maar we hebben er weinig hinder van gehad. ’t Was een mooie dag!

De motorhome is leeggemaakt en opgeruimd, de bergen was verwerkt,

De tuin kreeg terug een beurt, mijn afspraak bij de tandarts werd nagekomen, de beerput is geruimd en de kuil daarboven terug opgevuld, de stapel post werd nagezien.

Kortom, alles is vandaag in zoverre normaal, dat ik deze namiddag met een redelijk gerust gemoed gezellig mocht gaan koffiekletsen bij buurvrouw Natoken.

Zeven heerlijke dagen hebben we doorgebracht in Sankt-Johann-in-Tirol, waar onze Dries nu al een half jaar woont.
                        
De enige camping, net buiten het dorp, ligt bij een boerderij, heel rustig en fris verzorgd, met een magnifiek uitzicht op de Wilder Kaiser.
De boerin zegt dat we maar eens rond moeten rijden en een plekje kiezen dat ons het meest bevalt. Wij parkeren onder een grote spar, er zijn weinig andere kampeerders. Wel staan er nogal wat caravans van langverblijvers, maar de meeste daarvan zijn nu onbewoond.

Eerste programmapunt is uiteraard onze lang gemiste zoon ontmoeten.

We gaan op zoek naar zijn woning; die ligt in een typisch chalet in het dorpscentrum, boven een Grieks restaurant : Costas’ taverne!
                

Herman en ik schieten beiden in de lach als we dat lezen : Costas en zijn taverne zijn namelijk een belangrijk gegeven in de monoloog Shirley Valentijn , die ik nu al zolang speel.

We moeten even wachten en dan komt Dries er aan gefietst.

Hij ziet er goed uit : slank, bruin en zijn haar is kort(want geen geld voor gel, beweert hij).
We gaan even het zeer ruime appartement verkennen, dat hij deelt met 3 vrienden. Zijn eigen kamer ligt op de mezzanine. Het is een leuke woonst met veel hout, ruime kamers en een balkon.

Samen wandelen we tijdens zijn middagpauze naar de supermarkt waar we broodjes met warme fleishkäse kopen, die we op een bank bij de rivier opeten.

Dan stappen we met hem tot bij Gärtnerei Mächteln, waarvoor hij werkt.

Onderweg wordt hij meerdere keren begroet : ’t is een echte dorpeling geworden!

Wanneer Herman en ik een poosje doorheen het dorp lopen, horen we opeens toeteren : Dries rijdt ons in een bedrijfswagen voorbij.

Omdat we op het middaguur nog niet in het toerismebureau terecht kunnen, nemen we alvast een kijkje in de barokkerk. Wat past dat hier toch mooi in de bergen, ook al is het dan suikerzoet.
                       

De camping is ideaal, met uitzondering van de vele vliegen, die ons die eerste dag danig lastig vallen.
De koeien zijn nog maar pas naar de alm boven op de berg gebracht en nu vallen de vliegen de mensen beneden lastig, legt de boerin uit.

In onze apotheek zit de tropische insectenspray en die blijkt gelukkig ook tegen opdringerige Oostenrijkse vliegen te helpen.
Nu moeten we alleen nog zorgen dat we ze vanavond uit de motorhome kunnen verjagen.

Voor de allereerste keer sedert we de kampeerauto hebben, hebben we de zonnetent uitgedraaid en ligstoelen buitengezet. Het is bewolkt met opklaringen, maar wel heerlijk warm.
                             

Na zijn dagtaak komt Dries met zijn eigen auto aangereden. Hij is blij met de halve verhuis die we voor hem meebrachten : de zomerbanden, de muziekversterker(een loodzware bak ter grootte van een kleine koelkast) nog een valies met kleren, een bak Duvel en 24 Jupilers.

De werkschoenen die we bijhadden zijn echter wat te klein, jammer!

Samen gaan we eten in de Huber-brouwerijtoren.

We zitten hoog op het torenterras met een prachtig uitzicht over de hele omgeving. Dries wijst en vertelt over de bergen en skigebieden die we van hieruit kunnen zien. Het eten is traditioneel Oostenrijks, maar erg lekker.

Op maandagavond gaat hij gewoonlijk pokerspelen en wij vinden dat hij dat voor ons niet moet laten, we hebben immers nog een hele week en bovendien willen wij deze eerste dag ook wel vroeg in ons beddeke kruipen. Wij wandelen een halfuurtje terug naar de camping en gaan eerst nog op vliegenjacht. Het valt gelukkig nogal mee om ze buiten te krijgen.

De volgende dag vertrekken we na het ontbijt, met de rugzak waarin picknick en regengerief richting Kitzbühlerhorn, de hoogste berg van Sankt-Johann.

Wij zijn zeldzame wandelaars. De weinige anderen die we op de berg ontmoeten, zijn alle ouder en doen het grootste deel van de tocht met de zetellift en gondelbaan, maar wij, stoere trekkers, stappen zeven uur en stegen(en daalden) 1000 meter tot de Harschbichl, waar we een botermelk met frambozen drinken: “von glücklichen Almkühe !” beweert het bordje aan de hut. Het is alleszins heel erg lekker.

Helemaal daarboven vind ik toch wel de prachtigste gele steen voor bij onze vijver zeker! Herman wil hem wel meedragen in zijn rugzak. Honderd meter lager ligt de perfecte groen-grijze : die neem ik mee in de mijne! (thuisgekomen bleek dat die stenen respectievelijk 8,2 en 6,2 kg wogen)

De afdaling is zwaar voor mijn knieën en Herman heeft last van zijn tenen.
We zijn blij als we eindelijk bij de motorhome komen, Maarrrr… Zó stom-stom-stom!!! Herman heeft de sleutels van de garage, waarin alle waardevolle spullen steken in …de garage gesloten.

Nu kunnen we geen gas meer aanzetten en al ons extra schoeisel staat er ook in!

Paz : “Zeg dat het niet wààr is hé! Zeg dat het ni wààr is!!!Hoe is dat nu mogelijk???”

Herman(heel beduusd) :”Ik denk dat ik iets heel dom heb gedaan, ik zal het zelf moeten oplossen”.

Ik installeer me met de Humo in de ligzetel buiten en laat hem zijn plan trekken.

Herman probeert met allerlei gereedschap het slotje te openen, wat niet lukt. Hij gaat bij andere bewoners met gelijkaardige sloten vragen of zij met hun sleutel willen proberen…

Ik raad hem aan om bij de receptie naar een slotenmaker te gaan vragen, maar die blijkt om 6 uur gesloten, dus : te laat.

Iemand had al gevraagd : kan je van binnenuit niet in die garage? Ik zeg : misschien via die plaat onder ons bed, maar wanneer alles losgeschroefd is, komt er nog geen millimeter beweging in die plaat. Hardvochtige Paz (uiterlijk - want vanbinnen protesteert een hartje vol compassie) trekt terug naar de ligzetel en laat arme, schuldbewuste Herman verder sukkelen.

Een half uur later komt hij ineens triomfantelijk met een sleutelbos naar buiten. De aanhouder heeft gelukkig weer eens gewonnen! En dat precies wanneer onze Dries belt dat hij gedaan heeft met werken.

Wij beloven over een flink half uur in het dorp te zijn : eerst moet alles nog terug ineen geschroefd worden, matras en beddengoed op zijn plaats en daar gaan we !

Dries komt ons per fiets tegemoet.

We gaan in het chinees restaurant “Lange Mauer”eten : buffet zoveel als je wilt, voor 9,5 € per persoon. Het is zeer uitgebreid en bijzonder lekker.

Morgen zal een rustiger dagje worden, na die zware tocht van vandaag.

Lady Linn and her magnificent seven 
Maar blijkbaar was ze hier niet de eerste mee, dus zet ik hierbij de gemixte versie met Eddy Grant.

Niet dat ik niks anders te vertellen heb, alleen weer wat te weinig tijd...