Naomé kwam uit de winkel gelijk een pareltje met een deux-pièceken van tweed in prince de Galles dat discreet haar perfecte vormen tot uiting liet komen. Op haar linker schouder zat Odessa met een paar nieuwe vleugels met pluimpjes in een jeans-stofken van Tommy Hillfiger, te pronken gelijk een haantje dat den eersten prijs eierenleggen gewonnen heeft op de jaarmarkt. Ondertussen altijd maar stiekem blikken werpend in haar décolleté.

"Perfect" zei de milo en hij floot bewonderend tussen zijn tanden

Odessa, die nochtans de bewaarengel van de milo was en niet van Naomé, was zijn pluimen aan het gladstrijken maar maakte echter geen aanstalten om van schouder te veranderen. Milo vroeg niet beter. Maar Naomé vloog hem zo ontstuimig om de hals dat het puntje van de zwing van Odessa in zijn linker oog terecht kwam. De tranen rolden van zijn wangen

Naomé overlaadde hem met kussen en strelingen van de tederste tederheid waartoe alleen onschuldigen in staat zijn.

Maar hoe meer ze hem kuste en streelde hoe weemoediger de milo werd. Hij voelde zijn spieren verslappen, zijn gedachten benevelen en hij werd overmand door zo een immense melancholie dat hij bijna begon te huilen. Zo iets had hij alleen nog maar gevoeld alleen, achterovergeleund in de zetel, in de donker, met al één of twee glazekens binnen, de blik op nul en de gedachten op oneindig, bij het beluisteren van muziek van Chopin, zijn lievelingscomponist of bij het Adagio van Albinoni. Dan schoten de tranen hem ook soms in het keelgat bij manier van spreken dan en voelde hij zich zo triestig dat het op geluk begon te lijken. Maar dit laatste gevoel miste hij nu. 

Naomé lag nu ook te snotteren aan zijn borst. Hij onderdukte zij ademhaling en syncroniseerde ze ongewild met haar gesnotter en streelde ondertussen zachtekens door haar glanzend haar.

Nog voor hij zijn zin kon afmaken trok Naomé een pruilgezichtje waarbij de meest verstokte hardvochtigaard zou wegsmelten. Maar de milo verpinkte niet. Hij stond langzaam op, streek nog eens even door het goudblonde haar. Maar ze duwde zijn hand weg en ging schrijlings over de stoel zitten met de handen onder haar vooruitgestoken kin en met haar hagelwitte tanden in de leuning bijtend

Het drong als een pijl door zijn hart, niet het verwijt op zich maar de droefheid die er achter stak. Hij had haar geluk vermoord door zijn stomme onvolwassen gedrag. Omdat hij zich gevleid had gevoeld met haar aandacht en omdat hij op voorhand al genoten had van het zicht, hij en zij -zij aan zij- en de bewonderende blikken van het mansvolk en de vijandige commentaren van hun echtgenotes. Maar dat zielig hoopje mens dat was het resultaat van zijn onnozele streken.

Odessa, die het tafereel had gadegeslagen vanuit een naburige boom. Kwam met een zachte ruis op zijn schouder zitten en vlijdde zich even tegen zijn hoofd aan. Hij zei echter geen woord. Maar toen de milo zich omwendde en aanstalte maakte om te vertrekken. Klapte hij afkeurend met zijn twee voorste vluchtpennen, vloog weg en ging heel zachtjes bij Naomé op de schouder zitten.

(wordt snotter snotter vervolgd )

Quasimodooken

Jongens, winkelen is aan mij niet besteed hoor. Ik wordt daar "kriebedichtig" van

-Naomeetje, gaat gij met Odessa u maar iets deftig kopen. Ondertussen ga ik bij de Pedro een koffieken drinken.

Ik heb mijn engelbewaarder Odessa gedoopt omdat ik hoopte zo achter zijn of haar geslacht te komen. Ik dacht ik zal dus iets typisch vrouwelijks pakken. Maar noppens. Hij of zij vondt het een mooie naam en protesteerde niet. Voor het gemak zal ik hem/haar verder hij of Odessa noemen.

Ik had eigenlijk beter mee kleren kunnen gaan kopen want ik zat helemaal alleen op het terras en de Pedro, de patron bleef staan aan mijn tafeltje om een klapke te doen. Allez in feite om te zagen over het moeilijke leven van de kleine zelfstandige.

Hoofdschuddend trok Pedro naar binnen in zijn eigen mompelend " taks op de winden dat zou er nog moeten bijkomen...met een machientje aan uw achterste om uw winden te meten ...jongens wat gaan we nog allemaal meemaken...

Ik dacht: voilа daar ben ik van af en nu zou ik op mijn gemak van mijn" Hasseltse koffie" kunnen gaan genieten. Kwam er daar nu niet zo een gebocheld wezentje niet groter dan de bovenkant van de tafel een aansteker en een plastieken hartje met een pinklichtje in op mijn tafeltje leggen met een briefken bij " Ik ben Quasimodo, ik werk voor de kerk, klokken luiden dus ik verdien niets, koop deze aansteker of dit hartje a.u.b. Ik moet ook mijn kinderen onderhouden. Hij stond met zijn scheef lelijk snoetje naar mij te kijken

Nu ben ik geen grote gever toch niet als het gaat om georganiseerde witwaspraktijken maar als er zo iemand voor mij staat dan loop ik over van compassie. Dus ik haal mijn portefeuille boven en ik geef hem daar een dikke fooi.

De milo zat op de dorpel van het DVPZB-gebouw met aan zijn ruwe borst het zwartharig dingetje dat al snotterend in slaap gevallen was. Hij dierf bijna niet bewegen om haar niet wakker te maken. Tranen maar vooral snottebellen deden bij hem steeds een week gevoel rond het hart ontstaan precies of hij had weer pericarditis ( een onsteking van het hartzakje met vochtvorming in dit zakje. Nogal eens verwekt door een virus.)

Maar naargelang de snottebellen opdroogden werd dit week gevoel steeds minder. Uiteindelijk sloeg het arm stukje mens in zijn armen, haar grote ree-ogen op naar zijn vertederd gelaat om op te merken dat hij op zijn beurt in slaap was gevallen en snurkte als een oeros op verlof in Polen - waar de oerossen en andere gastarbeiders uit de ZOÖLOGIE vandaan komen.

Ze blies lichtjes over zijn neusharen, die hij de laatste twee maand niet meer ingekort had, en kuste hem zachtjes op de wang. De geest van milo hield exact gerekend drie seconden op met snurken om daarna in zijn ode - aan een drilboor en drie zaagmachines in C vreselijk groot- te hervallen.

Na een drietal pogingen opende hij de ogen en zag verwonderd in de door waterlanders nog extra bevochtigde, CD-rom grote, staalblauwe pupillen van het meisje in het niemendalletje. Zijn hart smolt als koekebrood ( Dit moet een verkeerde metafoor zijn. Ik heb koekenbrood drie en half uur in de microgolf oven gezet en er was nog niets van gesmolten, versteend ja !- Die auteurs van vroeger deden geen wetenschappelijk onderzoek op hun metaforen). Koekenbrood smelt niet laat het u gezegd zijn.

Trouwens koekeNbrood (voorlaatste nieuwe spelling) mist het romantische van koekebrood. Het gaat hier om brood dat zo zacht als een koek moet aanvoelen en smelt op tong als een heerlijkheidje uit het Instituut ( op aarde de hemel genoemd). Terwijl koekenbrood gewoon een brood is van koeken. Iets van zoals van dezelfde koeken een brood gebakken. Het verschil in schrift is misschien miniem, een N, maar de gevoelswaarde ! Jongens hemel en aarde van verschil
Waar waren we (stafrijm) gebleven?

(Voor de gelegenheid gehuurd kozakkenkoor- luid roepend) Adin, Twa, Tri, Tsjchitirië. Bij het gesmolten koekebrood dat niet kan smelten. Otsjie Tsornije, Otsjie Krasnije. Amiiiiiiiiin 

Bovendien had hij door een schuine oogopslag een zo panoramisch zicht op haar twee, kleine, lieve, ronde, roze, vertederend betoverende knietjes dat niet alleen zijn hart maar zo ongeveer alles wat aan hem was op één grote uitzondering na aan het smelten ging.

Ik deze morgen voor dag en dauw ( zo rond een uur of tien is dat in mijn huidig schema) uit de veren om op tijd te zijn voor de registratie. Het was aan het motregenen. Ik hoor u al denken maar boven de wolken daar kan het toch niet regenen. Toch wel. De druppels vallen hier naar omhoog. Dus het spuitregende hier. Ik was nog maar pas aan het gebouw van de DVPZB, of ik zie daar zeker plots driehonderd getulbande mannen met gans hun santeboetiek de deur uit stormen en al schietend en bazooka-end aan de horizon verdwijnen.

Voor de deur van het gebouw stond een camionnette van DHL (Dienst Heiligen Levering) waarvan de chauffeur zo ongeveer de kleur van een pas witgewassen plattekaas vertoonde.

Die hall was precies het schip van een kerk die vol azielzoekers had gezeten. Overal rommel, slaapzakken, rugzakken, knapzakken, papieren zakken, plastieken zakken. Overal rommel en nog eens rommel. Enkele zakken hadden zelfs het verdelerke van de bonnekens meegepikt.

-Ja, het begint weer goed, geen numerooken. Geen bediening.

Aan het enige loket dat open was zat een halfdoordronken kebber van een engel met zijn baard nog vol scheerschuim en zijn slechtgewassen zwingen tegen de grond.

Verrast door zoveel meegaandheid schoof ik de brief onder het verguld aluminiumen raampje.

-'t Is OK zei hij nadat hij mijn brief gedurende twee seconden had bezien. Komt in orde. Salut.

Ondertussen liet hij mijn aangetekend schrijven verdwijnen tussen een stapel Playangels, boekjes met foto's van allemaal engeltjes zonder pluimen waarvan hij er een rustig aan het lezen was.

-Ook een boeksken maat?

-Of is mijnheer misschien doktoor die alles beter weten dan een ander en altijd in raadselkens spreken. Laatst nog had mijn schoonmoeder een klein gezwelleken aan haar vluchtpen.... en .... ja ga maar lopen dat doen de doktoors altijd als het in hun kraam past weggaan zonder iets te zeggen stuksken fafouille....

Jongens, jongens wat een vermoeiende dag vandaag. Flieramuis Gabriël had mij vandaag een aangetekend schrijven bezorgd dat ik mij moest laten registreren als "plaatszoekende ziel" op het bureel van de DVPZB (Dienst voor plaatszoekings bemiddeling). Jongens was dat daar een kafka-iaans gedoe. Groot marmeren gebouw met grote inkomhal in de zwarte marmer. Die speciale "noir belge", pikzwart zonder maar één enkele verontreiniging. Die vind je nu niet meer want de laatste reserves zijn opgekocht door de oliesjeiks. Allez, in een woord stijf maar poepsjiek. Met zeventein loketten afgezet in de groene onyx, met aluminiumramen en gefumeerd glas. Open loketten: zegge en schrijve één. Een wachtrij van driehonderd man, de meeste met een lange baard en een tulband met arabisch schrift op. Boven het loket een grote spandoek met in grote rode letters "Gelieve voorlopig niet aan te schuiven de maagden zijn op". Een wachtrij is veel gezegd het was eerder een kampeerkamp. Ik tussen al die mannen met hun potten en pannen, bazookas en kalasnikovs door. Pardon , pardon, excuseer, dank u wel merci, pardon. Na een kleine drie kwartier ben ik toch aan dat loket. Staan er nog drie voor mij. Als het eindelijk aan mijn beurt is zegt die juffrouw achter het loket met de aanminnelijkste glimlach die ze in huis heeft;

Ze neemt den brief aan. Ernstige bestudering van het document gedurende vijf minuten. Dan vouwt ze de brief en haar vleugels samen en zegt:

-Het is inderdaad hier dat ge moet zijn. Als ge nu aan de ingang een bonnetje zoudt willen nemen.

-Allez, juffrouw vogeltje dat meent ge toch niet er staat niemand meer achter mij.

-En die mannen die op de vloer liggen en zitten dan, mijnheer.

-Maar die schuiven niet aan die wachten op de maagden en die zijn op zoals de walvissen die zijn ook bijna op.

-Maar die hebben en bonnetje.

-De walvissen?

-Neen, die mannen op de vloer

-Ja maar mijn klein lief stukske pluimvee, gij gaat mij toch niet helemaal die tour opnieuw laten doen

-Mijnheer is zeker doktoor, een ander laten wachten zo veel ge wilt maar zelf niet kunnen wachten hé. Siste die trut. En als mijnheer doktoor beledigend uit den hoek wil komen dan denk ik dat bonnetje 245 maar binnen drie weken behandeld zal kunnen worden.

-Ik wil helemaal niet uit de hoek komen ik wil...
-Bonnetje a.u.b.
-Godver,

--Pein pon pein pon, de patron met zijn ambulanceken

-Juffrouw kijkt eens in mijn ogen. Wat ziet ge daar?

-Een zwarte ziel opgelost in den Duvel.

-Awel voilà geeft mij dan een plaatsken bij de Duvels.

-Zo gaat dat niet mijnheer, uw dossier moet eerst bestudeerd worden door de bevoegde diensten en daarvoor moet ge regegistreerd zijn en om u te registreren hebt ge een bonnetje nodig. De volgende. a.u.b.

-Maar mij klein kieksken er staat niemand achter mij.

-Geen bonnetje geen registratie en daarmee uit en het glas is onbreekbaar mijnheer.

-Grmmm, pffgg, ZZZbbddtt. OK ik ga achter een bonnetje. Maar daarom weer zo een slalom.

Ik had dat laatste woord nog niet uitgesproken of drie tot de tanden gewapende, tulbanders springen op mij af. Ik direct:

-Het is SLALOM hein mannen , niet SJALOM. Daarbij als ik jullie was ik zou mij maar stillekens houden, een laag profiel, zzzzeer laag want de patron is ook een jood en de duif kan goed overweg met clusterbommen. 't Is maar dat ge het weet. Informatie.

Die drie direct weg. Maar gans de zaal was ondertussen wakker geschud. Door hun passief verzet kostte het mij twee uur om bij het bonnekensmasjien en dan terug aan het loket te geraken. Er stond niemand en de stoel achter het glazen raampje was leeg. Ik wacht een beetje. Nietst te zien. Ik wacht nog een beetje. Komt daar een beeldig meisje op mij af met schoon zwart haar en bijna niets om het lijf alleen dat lang zwart haar en een voileken in fijne doorzichtige tule.

Boef, reteketet, drie honderd grote tulbanden en dito zwarte baarden rondom mij met hun kromme messen getrokken. Maar ik bibberend van koelbloedigheid.

Gedrang van jewelste. Ondertussen was die uffra met haar vleugeltjes terug op haar stoeltje gaan zitten met haar zwingen zedig voor haar borstjes geplooid, knietjes zo dicht tegenelkaar dat ge er nog geen sigarettenblaadje  van Rizla + kon tussenkrijgen. Ze richt  zich tot mij

De vlucht naar Egypte Caravaggio

OK. OK. Ik was een beetje nerveus gisteren. Maar den ouwen hier met zijn bliksems standvastig. Ge zoudt voor minder ongelukken doen. De Jef vond ook dat het stillekens genoeg was nadat geheel zijn atelier in de fik was opgegaan. Hij is gaan reclameren bij zijn vrouw, die dan weer bij haar zoon en die is bij zijne pa gegaan, niet die duif (want dat zit hier raar in elkaar die stamboom ) maar de anderen met zijn lange baard, die vliegt ook gelijk een F16 maar dan veel trager.

Hij had op aanraden van Pedro, wiens gat zo verbrand is dat hij op de blaren niet meer kan zitten, hij zou nog mogen willen. Enfin op zijn aanraden had de zoon van de schrijnwerker een doos Lego-blokjes meegedaan waarmee dat ge een ambulance met een rood zwaailampeken kon maken. Ik zie er hier weeral glimlachen en denken de milo is verkeerd. Neen, neen mannekens het was een rood en geen blauw zwaailichteken. Want het was een modelleken van in de tijd dat de 900 nog niet gedevalueerd was tot 100.

Nu zit hij ganse dagen met dat autooken te spelen en is het gedaan met bliksemen. Mijn voorstel was geweest van hem te laten bloggen. Maar Onszjier vond dat zijne pa wel al een beetje Alzheimer had maar toch nog niet zoveel dat hij moest gaan bloggen. Enfin dat zijn familiekwesties daar kunt ge niet tussenkomen. Ik heb ondertussen die bliksems in mijne zak gestoken ge weet nooit niet. Thuis mocht ik van ons Bertjen niets houden.-

-Al dien ouden brol zei die. Gij zoudt alles bewaren.
-En als ik het dan eens nodig heb?
-Dan vind ge het niet en moet ge toch ander kopen
-Met u valt niet te klappen

-Ah, juist ja wat jullie nog niet weten. Ik heb mij hier in het voorgeborchte een nieuw figuur laten aanmeten. Ge kunt toch niet blijven rondlopen als asse. Niet goedkoop hé. Ze zeggen soms op het ondermaanse: Hij zal "het" toch niet meedragen. Met "het" bedoelen zij geld. Maar al goed dat ik wat meegepakt had. Neen kloezooken jong, neen, 't was niet verbrand in de oven van Sidmar. Dat is een truk die ik geleerd heb van de Frank. Geld verbranden zonder dat het verbrandt met de hulp van de H. Augusta, in ruil voor wat gefoefel met een diplom in Oxford. Voor wat hoort wat.


Ik heb hier trouwens horen zeggen dat hoe meer dat ge foefelt, hoert en bonjourt op het ondermaanse hoe meer kans op een plaats op de eerste rij van het spektakel hier. Maar zoals gezegd ik heb een nieuw figuur. Een beetje zoals die van beneden maar wat slanker, voor ons Bertjen natuurlijk in het geval dat ze hier ook toestuikt een van deze dagen, die had zo graag dat ik wat zou vermageren. Want voor de gezondheid moet ik niet meer doen. Want een ding saat vast. Er zijn hier geen zieken. Dat is in mijn geval een klein ramp natuurlijk. Er mag hier eigenlijk geen doktoor binnen maar ik heb mij uitgegeven voor Egyptoloog. Daarmee had ik direct de Jef, de schrijnwerker op mijn hand.

Het redactie team dat zijn lezers geen hangborsten toewenst zoals bepaalde niet bij name te noemen individuen van dit Seniorenkot maar stevige joekels, elastisch en met de kin vooruit, gereed om uit hun voegen te springen, om aan te sabbelen zoals aan een exquise kreeftepootje à la nage. Stevige joekels van L'OREAL WANT U BENT HET WAARD.
 
En voor de heren: "Wat krijgen wij :
BANANNEN (sic)