Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
20-10-2012
Teeny Records - Dick Jordan.
In het muziektijdschrift "Jukebox" verscheen er begin jaren 60 regelmatig een reclame-pagina, waarin het platenlabel "Teeny" records werd aangeprezen voor een goedkopere uitgave van songs , die op dat ogenblik in de hitparade stonden. Het mooie hiervan was dat steeds twee successen (weliswaar covers) op 1 plaat werden uitgebracht en die verder ook voor het budget van de tiener zorgden.....kostten dus slechts 39 Bef. Een opname met één origineel succesnummer ging in platenzaken over de toonbank voor 66 Bef. Zelf hield ik het desondanks grotendeels bij de originele uitvoerders. "Teeny" was dus een sub-label van het Belgische Ronnex-records en het platenmateriaal dat hierop verscheen kwam van het Engelse Embassy platenlabel, wat op zijn beurt een sub-label was van Oriole-Records. Embassy liep van 1954-1965, toen het werd opgekocht door CBS, maar dat is dan een ander verhaal. Op die Teeny-plaatjes vond men telkens weerkerende namen van uitvoerders, die 2 hits vertolkten , die toen in de hitparades stonden. Bekende namen waren Bobby Stevens (die 150 nummers coverde), Paul Rich, Rikki Henderson, Bud Ashton, Don Duke enz...tot een zangeres als Maureen Evans (die later op Oriole een hitje scoorde met "Like I Do"). De echte naam van Bobby Stevens was Ray Pilgrim (zie foto), en die had zelf enkele composities gemaakt zoals : "Little Christine". Die plaat was hier héel bekend , toen ze werd uitgebracht door Dick Jordan in 1960 (Oriole).(stond op positie 39 in Engeland). Hier in België werd dit nummer ook opgenomen door Burt Blanca en Danny Fisher en vaak op de radio gedraaid. In de originele versie kwam het hier in augustus op een 11e plaats terecht in de hitparade. Dick Jordan, had reeds vroeger platen opgenomen en ook nadien bij Embassy onder eigen naam en tevens de schuilnaam Don Duke.
Voorgeschiedenis : In 1944 vochten Amerikaanse troepen in de Ardennen tegen de Duitse bezetter. Jo Napoli was één van hen en toen hij gewond raakte werd hij opgevangen en verzorgd door de plaatselijke bevolking van Comblain -La -Tour, (minder dan 1000 inwoners) , in de mate dat hij zich er meteen thuisvoelde.
Toen Jo 10 jaar later in 1955 terug even op bezoek was in dit sympathieke plaatsje, hoorde hij dat de inwoners geld zochten om de kerktoren te restaureren en zag hij kans om te vergoeden, wat hem was overkomen en dus stelde hij voor geld in te zamelen door het organiseren van een Internationaal Jazz-muziekfestival. In 1959 vond het eerste plaats en door het enorm en wereldwijde succes ervan werd besloten dit jaarlijks te herhalen.
Die reeks van festivals liep van 1959 tot 1966.
Neem nu even 1962. Het festival werd toen gehouden op 4 en 5 augustus op een drassige weide die door de overvloedige regenval , was herschapen in een regelrechte modderpoel.
Niettemin kwamen niet minder dan 42.000 Jazz-liefhebbers ,tijdens die twee dagen, er op af. De affiche was goed gestoffeerd...het sextet Cannonball Adderly uit de USA, The Leathertown Jazzmen uit Duitsland, The Dutch Swing College Band uit Nederland en diverse andere Jazz-groepen uit bvb Denemarken of Yugoslavië.
Ook individuele acts waren aanwezig zoals Donna Hightower, Jack Hammer, pianiste Pia Beck, Sylvie Vartan en.....Frankie Avalon.
Deze laatste stond geprogrammeerd op affiches en aankondigingen als jazz-performer.
Toen deze popzanger echter zijn repertoire van sentimentele liedjes ten gehore bracht, werd hij grondig uitgejouwd en teruggefloten. Wrong time, wrong place , Frankie ???
Kijk, dat herinner ik mij dus nog héél goed via een bericht in het maandelijks muziektijdschrift Juke Box. Ik wil hem vandaag dus wat in ere herstellen.
Just Ask Your Heart , één van die vele liedjes uit onze jeugdjaren.
Terloops gezegd...op diezelfde 5 augustus overleed ook Marilyn Monroe.
Toen een studente communicatiewetenschappen aan de VUB onlangs een studie maakte over het muzikaal verleden van jeugdprogramma's en meer bepaald het radio-programma : "Schudden voor Gebruik" op de BRT in de jaren 1963-1965 en me hiervoor , samen met enkele andere luisteraars, contacteerde, ging ik op zoek.
Ik had op zolder nog van die oude bandopnamen liggen en heb die weten te converteren. Blijkbaar was ik de enige , die nog over dergelijke opnamen beschik.
Het is Germain Van De Weghe, die een uitmuntende muziekblog heeft :"The Sixties ", die met het idee op de proppen kwam om deze via Youtube terug in de openbaarheid te brengen, waarvoor ik mijn hartelijke dank hier wil betuigen.
Hij heeft dus een aanvang gemaakt met deze nostalgische uitzendingen op Youtube te plaatsen en hier is voorlopig reeds een eerste resultaat. Het werd de ether ingestuurd op zaterdag 5 december 1964. Veel luistergenot.
Ga bij gelegenheid ook even kijken opvolgende muziekblogs :
In mijn rijkgevulde (nou ja, Michel) platencollectie stuitte ik op een 4-tal LP's, uitgebracht door het CHAM-label met als titel : " Rock 'n Roll vocal Groups " volumes 1 tot 4. Onbekend en soms zeldzaam materiaal uit de 50's. Wat te denken bvb van het originele : "Rock 'n Roll 's Good for the Soul" (Burt Blanca)...van The Four Knights. Maar ook een tweetal nummers van een groepje uit Chicago : The Mark IV. Hadden waarschijnlijk voor hun naam inspiratie gevonden bij de Britse tank uit de eerste wereldoorlog. Ze hadden een klein hitje in 1959 met : " I Got A Wife" (Mercury) nr 24 op de Billboard-hitparade. In 1958 hadden ze evenwel 2 singles uit op het Cosmic-label, waarvan dus hier terug te vinden de nummers : "The Shake / 45rpm" van hun single Cosmic 704. Het waren 2 stampende rock-tunes, en kwamen in Canada op een 22e plaats terecht in de hitlijsten. Ze bleven verder muziek opnemen ....tot ver in de jaren 80...ook Soul-music. Het is een moeilijke keuze , want beide nummers swingen....dan maar "The Shake." Die zangeres op de clip heeft niks met hun act te maken, maar goed als begeleiding moet dit kunnen.
Rockabilly artist Johnny Powers (1938) herinner ik me voornamelijk van die ene single , die hij voor SUN uitbracht in 1959.Verdere opnamen voor SUN werden nooit op plaat uitgebracht. Hij kende wel wat succes met "Long Blond Hair" vooraf en ook enkele rockabilly-nummers, die we terugvinden op Buffalo-records zoals "Mean Mistreater"of "I Walk" enz... IJverig op zoek naar die SUN-opname, vond ik deze in 1986 terug op een Engelse LP-persing van het Roller Coaster label. Elvis-achtige stem, ruige rockballade, kortom de sfeer van de late jaren 50. Hij werd voor deze song : "With Your Love, With Your Kiss " begeleid door andere Sun-muzikanten zoals o.a. James Van Eaton, Billy Lee Riley (Bass) en Charlie Rich (Piano). Komaan Johnny...waar bleef The Love en The Kiss ???? Tot de dag van vandaag blijft hij nog steeds optreden.
Naar aanleiding van het overlijden van Jimmy Jones op 2 augustus 2012 , even terug naar het archief van 12/02/2009 uit deze blog. De man die onze jeugd verblijdde met 2 topnummers in 1960 werd 82 jaar.
In 1960 was het voorlopig afgelopen met de tradionele Rock 'n' Roll, op een paar late Rockers (vb Freddy Cannon, Ronnie Hawkins ...) na, hoewel instrumentale groepen nog een tijdje doorgingen.De muziek werd zachter, vaak door toevoeging van strijkers. Het was ook het jaar van Jimmy Jones (geb. 2 juni 1937 in Birmingham-Alabama).Reeds op jonge leeftijd verhuisde hij naar New York. Maakte deel uit van een aantal groepen zoals The Sparks Of Rhythm,The Pretenders en The Savoys die platen opnamen voor diverse plaatmaatschappijen, dewelke doorgaans weinig succes kenden.Ook als solo artist zat het hem aanvankelijk niet mee.Tot zijn ontmoeting met Otis Blackwell hierin verandering bracht.Een vroegere compositie "Handy Man ", uitgebracht op MGM's CUB-label werd wat bijgeschaafd en werd meteen een schot in de roos in 1960. Het verhaal gaat ,dat bij de opname de fluitspeler niet kwam opdagen en Otis ,die aanwezig was dan zelf maar een staaltje van zijn fluiten er aan toevoegde. Een heerlijke pop-rocker was geboren, ook omwille van de hoge falsetto-stem van Jimmy. Evenals de opvolger "Good Timin'"(MGM), haalde de plaat een Top 3 in Amerika, in Engeland haalde "Good Timin'" zelfs een eerste plaats.Op radio Luxemburg werd de plaat grijs gedraaid , herinner ik mij. Later opnamen zoals "That's When I Cried"(1960) en " I Told You So"(1961) deden het dan weer minder goed in de Top 100. Voor een prikje kon ik beide singles op de kop tikken op braderiën.Persoonlijk vond ik het B-kantje van I Told You So : "You Got It " helemaal niet zo mis in de tijdsgeest van toen , die de sfeer uit de vroege jaren 60 perfect weergaf. Wat wel een feit is : Del Shannon heeft goed naar deze liedjes geluisterd en scoorde kort daarop met een dito falsetto-stem zijn hit "Runaway".
Een persoon , die wel wat invloed losweekte bij mij destijds was een onovertroffen Rockabilly-zanger, die nooit de haver kreeg welke hem toekwam. Begin jaren 70 kwam ik Charlie op het spoor en was helemaal weg van zijn hikkende stem. King Records bracht toen immers zijn beste plaatopnamen opnieuw uit, die dateerden van 1956-1957. Rockabilly Kings bevatte één zijde zijn beste werk en de andere kant was gevuld met opnamen van Mac Curtis.En zoals reeds gezegd, kende de man weinig succes tijdens zijn carriére.Hij had voordien reeds opgenomen voor onder meer Sun-records en werd vermeld als co-auteur van Elvis' I Forgot To Remember To Forget Ook zijn later werk , dat verscheen op een Star-LP vond ik de moeite van het beluisteren waard. Ik vroeg een plaatje van hem aan bij Julien Put, tijdens een uitzending van Kort Gerockt, hetwelke dan ook prompt de ether werd ingestuurd.Ook zag ik ooit op de BBC One een korte documentaire , waarin hij Blue Moon Of Kentucky speelde en zong, waarvan hij beweerde dat hij Bill Monroe's originele versie zou hebben bewerkt voor Elvis. Ik had na zijn dood in 1998 (werd 66 jaar) nog enkele gesprekken met zijn dochter Wanda via het forum van RHOF, die zijn memorie levendig hield. Hij werd betreurd door een grote schare rockabilly-fanaten. Eén van zijn betere opnamen komt hieronder : "One Hand Loose" (december 1956).
.
"Diggin' The Vaults".....Ik verzamelde in die jaren enorm veel rockabilly/rock 'n'roll opnamen uit de jaren 50. In 1980 en 1981 bracht het Engelse Rockstar-label twee LP's uit, die het verhaal brachten van het Crest label :The Crest Story volume1en 2 Prachtige opnamen bevinden zich hierop zoals gebracht door Tommy Dee, Bobby Edwards, Glen Garrison of Bo Davis (met Eddie Cochran op gitaar). De opener van volume 1 : "Can You Bop? " is in alle opzichten een klassieker, met name : "Stack-A-Records" (1958) van Tom Tall (Geboren 1937 in Amarillo-Texas).Daarin gaat hij op zoek naar een bepaald nummer en ingewijden weten dat hij hiermee "Party Doll" bedoelt van Buddy Knox.....want hier krijg je de break te horen, die hij bedoelt.
Dit moet zowat de meest befaamde double-sider zijn geweest in de geschiedenis van de vroege Rockabilly. Sonny (Sonee) West , geboren in 1937 in Lubbock Texas,nam beide nummers op in de studio van Norman Petty,welke werden uitgebracht op diens Nor-Va-Jak label eind 1956. "Rock Ola Ruby/Sweet Rockin'baby". Nadien schreef Sonny nog twee hits voor Buddy Holly : Oh Boy en Rave On, dewelke hijzelf reeds vooraf , zonder succes had opgenomen.Ook verscheen er in 1961 van hem nog Wasted Days And Wasted Nights. Ik herinner mij dat ik op Omroep Brabant , Kort Gerockt ,denk ik deze Nor-Va-Jak opnamen voor het eerst hoorde, begin jaren 70 en er helemaal weg van was. Een re-reproductie verscheen wat later op het Roller Coaster-label en ik bestelde er verschillende kopieën van.(via Frank Van Rampelberg - HonkyTonk). Beide nummers zijn grandioze Texas-Rockabilly. Lichte voorkeur toch voor "Sweet Rockin' Baby".
En terwijl de volle maan , middels de avondschemering , schijnt op de glimmemde bast van de bonte kneuterkoe, bemijmeren wij alweer een stukje uit de rijke muziekgeschiedenis. We schrijven 1980. In Frankrijk was een nieuw recordlabel opgericht, dat de naam droeg Big Beat Records. Het groef in het verleden van Rockabilly artiesten van weleer en pakte alsmede uit met Neo-Rockabillies .De uitgebrachte LP´s hadden 10 inch afmetingen en ik heb er verschillende aangekocht van o.m. Gene Summers , Sonny Fisher,Warren Smith,Chris Evans, Dave Travis enz..... Deze laatste had een LP uit "Rockabilly Killer " met hierop oud en nieuw werk. Ik hield van opnamen zoals All Change of het zelfgepende Old Country Rock. Dat laatste was eveneens een favorietje van Vic Van Dessel van The Rockin´ Fifties zaliger. Times were when.....
The Delatones waren een blanke doo-wop groep, vooral bekend van hun rocker : "Little Jeanie" uit 1960 op het TNT -label uit San-Antonio (Texas).( ik heb deze song op een LP Stack-A-Records verschenen in 1978). Voor de opvolger was het toch even schrikken, want de titel ervan is in het Nederlands : IK HEB JE LIEF.(TNT-208).Wordt er in Texas dan soms Nederlands of Vloms gesproken ? Hahaha.
Er was een tijd dat we reikhalzend uitkeken naar een wekelijks terugkerend radioprogramma, dat liep vanaf 1961 tot 1965.Vol droge humor gepresenteerd door Guy Mortier, was : "Schudden voor gebruik" het eerste pop- en rock-'n'-roll programma, dat op onze jeugd werd losgelaten. Eindelijk de muziek , die we zelf graag hoorden...heerlijke tijden.Waarschijnlijk ben ik één van de weinigen, die nog enkele van die uitzendingen op band heb. Er kwamen nummers in voor, die we nauwelijks of niet kenden en later nooit meer terughoorden, flink doorspekt met geestige uitlatingen van ome Guy. Een plaat , die er werd gedraaid, ligt nu klaar.... Uit de beginperiode van de engelse Kinks dateert deze opname uit 1964 :
Toen ik mijn zondagochtendwandelingetjes , na een avondje stappen, in de late jaren 60 uitstrekte naar het Brussels Vossenplein, werd ik op muzikaal vlak teruggeworpen in een tijd, die ik vaag had beleefd via muzikale pareltjes op de radio. Oude 78-toerenplaten...tja, dat was het voor mij dus helemaal.Mijn voorkeur ging dan naar muziek begin jaren 50...hillbilly, dikwijls in een country-boogie jasje verpakt. In die mate dat ik afging op de titels die eindigden op ....boogie. Ik kwam dan thuis met breekbaar materiaal zoals bvb The Harmonicats : "Harmonica Boogie" ....Afkomstig van een instrumentaal trio onder leiding van Jerry Murad, dat reeds bestond vanaf 1944 en drie jaar later een millionseller scoorde met :" Peg o' My Heart " (Vita Coustic), dat internationaal werd uitgebracht door Mercury-records. Harmonica Boogie stamde uit 1949 en werd hier uitgebracht 2 jaar later. Toen hoorde ik de B-kant : "The Galoppin' Comedians" uit 1951...wat vroeger al verschillende keren te horen was geweest op de radio, herinner ik me. Het nummer zelf was een compositie uit 1940 van de Russische klassiekgeschoolde Dmitri Kabalevsky : Suite "Les Comédiens". Een prille radio-herinnering dus voor mij...uit lang vervlogen dagen...
Johnny Otis, van Griekse afkomst mocht zich terecht de titel "Godfather van de R&B" toeëigenen. Ik had het vroeger in deze blog reeds over zijn carrière en de ontdekking van zoveel artiesten als pionier en talentscout. Zo bvb in het midden van de jaren 50 met een bus rondtoeren om R&B muziek te promoten...The J. Otis-show. Zijn eigen platenlabel DIG (1956-1957) liet heel wat onbekend talent nummers opnemen...zijn shows op TV...zijn live-optredens in Monterey (1970) ,die oude en vergeten R&B-artiesten opnieuw liet herleven met bewerkingen van hun hits zoals Roy Milton...zijn eigen opnamen op Capitol... zoals Willie and the Hand Jive, Can't You Hear Me Callin', Telephone Baby....Ma, He's Making Eyes At Me...met The Tree Tons Of Joy....enz... Zijn eerste opnamen dateren reeds uit 1945. Eén van zijn eerste ontdekkingen was Little Esther Phillips...die in 1950 twee nummer 1 hits had op De R&B-hitlijsten : "Double Crossing Blues" en "Cupid's Boogie". Ik heb jaren naar die songs gezocht tot een dubbel-LP verscheen in 1984, met al haar Savoy-opnamen (begin jaren 50)...geïmporteerd uit de U.S. Latere opnamen heb ik eveneens in bezit. Haar tragisch leven eindigde in 1984...op 7 augustus en dit was exact de dag waarop ook de Vlaamse zangeres Ann Christy overleed. In de krant las ik er toen helaas niets over. Even luisteren naar Cupid's Boogie , een duet met Mel Walker (1950). So Long, Johnny.
"Antonio" Chiacchi werd geboren in Tivoli, Italië op 7/2/1941 en spendeerde zijn jeugd in San Marino, samen met zijn beide broers Alberto en Enrico. In 1957 vormde hij zijn band en in 1958 kregen ze een contract bij Durium, waar 3 singles werden opgenomen.Hij was een fervent aanhanger van de Amerikaanse Rock 'n' Roll en het waren dus meestal covers , die werden opgenomen. Hij werd opgemerkt door Jack Good uit Engeland , die een populaire TV-show destijds had op het Britse TV-scherm : "Boy Meets Girl". Gedurende 18 maanden zorgde Little Tony vaak voor de muzikale omlijsting. Scoorde een kleine hit "Too Good" uit 1960 (19e plaats in de UK hitlijsten) en keerde later in 1961 naar Italië terug. Trad daar op in diverse films en scoorde successen in 1962.Opvallend waren ook zijn verschillende optredens tijdens het San Remo Festival doorheen de jaren. Hij verkocht méér dan 20 miljoen platen. En...toegegeven....ik kende deze Tony helemaal niet......tot ik hem bezig hoorde tijdens het radio-progamma : " The Rock 'n' Roll Methode" op Hilversum 3 in de late jaren 70. Hier een instrumentaaltje uit 1959, een stevig rockertje : "The Beat".
Bo Diddley had een vernieuwende , briljante stijl gecrëeerd : de Bo Diddley Beat , die onder meer aan de basis lag van het zich ontwikkelen van de originele Rock 'n' Roll en waarin ook veel Britse groepen inspiratie vonden. Heerlijk om te genieten van deze beat in tal van nummers zoals Bo Diddley, Road Runner, Who Do You Love, You Can't Judge A Book ... enz.... In 1965 kocht ik een LP , uitgebracht in Engeland : "Let Me Pass" en hierop een staaltje van zijn kunnen. Let The Kids Dance, Let Me Pass e.d. Ook twee instrumentale nummers kwamen aan bod zoals het supersnelle "Stinkey" en het meer rustige "Corn Bread", die ik dan ook heel vaak draaide in die tijd. Van hem kwam ook op latere leeftijd de uitspraak : de hedendaagse muziek is enkel noise , lawaai , niks anders. Met veel nostalgie hoor ik deze Corn Bread nu even opnieuw....een tijdsdocument.
Zopas verscheen in Engeland het boek Bass Of Shades van Alex Kendall, met het verhaal over de voormalige Rock 'n' Roll-band The Shades uit Cornwall, die in de late jaren 70 tot medio jaren 80 actief was. Hun verhaal werd opgetekend aan de hand van herinneringen door Bass-gitarist Alan Ross. De bezetting was als volgt: Alan Ross (Bass/Vocals), Spike Hooper(+) (Sax,Guitar), Colin Pryce-Jones(Guitar,Vocals), momenteel actief bij de Shadows-groep The Rapiers en Mike Bunt (Drums).Ze maakten furore op het festival Live at Caister en traden op doorheen gans Europa. Ik had de gelegenheid hen te zien op 6 november 1979 in Gentbrugge, waar ze tijdens het voorprogramma van Sleepy Labeef de pannen van het dak speelden....voor een beperkt publiek...de sfeer was echter enorm.Onder de aanwezigen bevonden zich o.a.Vic Van Dessel van The Rockin' Fifties en Frank Van Rampelbergh.Ik nam toen enkele foto's van de groep, en zette die op de face-bookpagina's van The Shades , en die zijn me hierom héél dankbaar .. Mooie herinneringen hield ik aan die avond over. Eén van de liedjes destijds was Tore Up.(Hank Ballard). Alan Ross is momenteel 70 jaar en speelt nog geregeld bass in de groep Play It Cool .Hieronder een foto , die ik die avond nam. Rock 'n' Roll is here to stay.
Sylvia Robinson overleden....29 september 2011. Geboren in New-York in 1936. Ze werd de moeder van de Hiphop genoemd. Ik moet bekennen dat die naam me niks zegde tot ik erachter kwam dat ze actief was in de jaren 50 als lid van het duo "Mickey & Sylvia"...Mickey Baker & Sylvia Vanderpool en dit deed een lichtje opgaan. In mijn platenkast heb ik veel opnamen van hen , die verschenen op RCA's sub-label Groove...pure R&B songs. Ze hadden slechts 1 hit begin 1957 met "Love Is Strange" (nr 1 R&b en nr 11 in de Pophitparade). Heerlijke ,vaak gecoverde song, mede door het gitaarwerk van Mickey.Ook de b-kant "I'm Going Home" ademt de tijdsgeest van die dagen uit. Andere opnamen van hen, die ik toen vaak op de platenspeler draaide waren "No Good Lover" (1956) en "Love Will Make You Fail In School". Haar latere carrière heb ik niet meer gevolgd. Het wordt weer wat stiller.......
David Gates heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Hij werd geboren in Tulsa in december 1940. Hij genoot faam door zijn songs, die hij aanvankelijk voor anderen schreef zoals een hit voor The Murmaids.Werkte tevens als producer voor Elvis, Bobby Darin, Merle Haggard.. Zijn grootste successen kwamen evenwel vanaf de late jaren 60 , als oprichter en leadzanger van de softrockgroep BREAD. Tijdens zijn jeugd werd hij beïnvloed door authentieke rockers zoals Chuck Berry. Ik beperk me tot zijn prille opnamen....jeugdzonden. Kende een kleine hit met het nummer Jo-Baby(1957). Toen Nederlander Cees Klop in 1972 startte met de uitgave van een schitterende reeks Collector-LP's met obscure rockers, bevonden zich op Collector LP 1012 : "More Great Rock" een tweetal nummers van David Gates uit 1959 : "Walkin' and Talkin"/ "Swingin' Baby Doll ". Zo leerde ik hem kennen. Op het Mala-label verscheen evenwel in 1960 een andere traditionele Rock 'n' Roll opname : "You'll Be My Baby" / "What's This I Hear " en die mocht er beslist wezen...pure ongecompliceerde en onvervalste rocker met een stevige intro. Hij verhuisde in 1961 naar New York. Wat een paradox met zijn latere nummers uit de jaren 70..........
In het muziektijdschrift "Jukebox" verscheen er begin jaren 60 regelmatig een reclame-pagina, waarin het platenlabel "Teeny" records werd aangeprezen voor een goedkopere uitgave van songs , die op dat ogenblik in de hitparade stonden. 
Voorgeschiedenis : In 1944 vochten Amerikaanse troepen in de Ardennen tegen de Duitse bezetter. Jo Napoli was één van hen en toen hij gewond raakte werd hij opgevangen en verzorgd door de plaatselijke bevolking van Comblain -La -Tour, (minder dan 1000 inwoners) , in de mate dat hij zich er meteen thuisvoelde.
Toen een studente communicatiewetenschappen aan de VUB onlangs een studie maakte over het muzikaal verleden van jeugdprogramma's en meer bepaald het radio-programma : "Schudden voor Gebruik" op de BRT in de jaren 1963-1965 en me hiervoor , samen met enkele andere luisteraars, contacteerde, ging ik op zoek.
Een persoon , die wel wat invloed losweekte bij mij destijds was een onovertroffen Rockabilly-zanger, die nooit de haver kreeg welke hem toekwam. Begin jaren 70 kwam ik Charlie op het spoor en was helemaal weg van zijn hikkende stem. King Records bracht toen immers zijn beste plaatopnamen opnieuw uit, die dateerden van 1956-1957.
En terwijl de volle maan , middels de avondschemering , schijnt op de glimmemde bast van de bonte kneuterkoe, bemijmeren wij alweer een stukje uit de rijke muziekgeschiedenis.
The Delatones waren een blanke doo-wop groep, vooral bekend van hun rocker : "Little Jeanie" uit 1960 op het TNT -label uit San-Antonio (Texas).( ik heb deze song op een LP Stack-A-Records verschenen in 1978).
Er was een tijd dat we reikhalzend uitkeken naar een wekelijks terugkerend radioprogramma, dat liep vanaf 1961 tot 1965.Vol droge humor gepresenteerd door Guy Mortier, was : "Schudden voor gebruik" het eerste pop- en rock-'n'-roll programma, dat op onze jeugd werd losgelaten. Eindelijk de muziek , die we zelf graag hoorden...heerlijke tijden.Waarschijnlijk ben ik één van de weinigen, die nog enkele van die uitzendingen op band heb.
Toen ik mijn zondagochtendwandelingetjes , na een avondje stappen, in de late jaren 60 uitstrekte naar het Brussels Vossenplein, werd ik op muzikaal vlak teruggeworpen in een tijd, die ik vaag had beleefd via muzikale pareltjes op de radio. Oude 78-toerenplaten...tja, dat was het voor mij dus helemaal.Mijn voorkeur ging dan naar muziek begin jaren 50...hillbilly, dikwijls in een country-boogie jasje verpakt. In die mate dat ik afging op de titels die eindigden op ....boogie.
"Antonio" Chiacchi werd geboren in Tivoli, Italië op 7/2/1941 en spendeerde zijn jeugd in San Marino, samen met zijn beide broers Alberto en Enrico.
Zopas verscheen in Engeland het boek Bass Of Shades van Alex Kendall, met het verhaal over de voormalige Rock 'n' Roll-band The Shades uit Cornwall, die in de late jaren 70 tot medio jaren 80 actief was. Hun verhaal werd opgetekend aan de hand van herinneringen door Bass-gitarist Alan Ross. De bezetting was als volgt: Alan Ross (Bass/Vocals), Spike Hooper(+) (Sax,Guitar), Colin Pryce-Jones(Guitar,Vocals), momenteel actief bij de Shadows-groep The Rapiers en Mike Bunt (Drums).Ze maakten furore op het festival Live at Caister en traden op doorheen gans Europa. Ik had de gelegenheid hen te zien op 6 november 1979 in Gentbrugge, waar ze tijdens het voorprogramma van Sleepy Labeef de pannen van het dak speelden....voor een beperkt publiek...de sfeer was echter enorm.Onder de aanwezigen bevonden zich o.a.Vic Van Dessel van The Rockin' Fifties en Frank Van Rampelbergh.Ik nam toen enkele foto's van de groep, en zette die op de face-bookpagina's van The Shades , en die zijn me hierom héél dankbaar .. Mooie herinneringen hield ik aan die avond over. Eén van de liedjes destijds was Tore Up.(Hank Ballard). Alan Ross is momenteel 70 jaar en speelt nog geregeld bass in de groep Play It Cool .Hieronder een foto , die ik die avond nam. Rock 'n' Roll is here to stay. 
