Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
26-01-2009
Starlight , Starbright.
We gaan even door met die ongecompliceerde Rockabilly- muziek uit de jaren 50 met deze keer een vrouwelijke performer. De amper 14-jarige Jackie Johnson had het in 1959 over Starlight, Starbright op het Williamette -label. Uit de reeks Buffalo Bop op 55053.."Baby Doll" bvb terug te vinden.Veel is er verder niet bekend over haar...in 1962 bracht ze nog een C&W opname uit op het Cascade-label.
Uit de CD reeks "Buffalo Bop ", die een groot aantal minder bekende 50-rockers terug heruitbracht, verpozen we eventjes bij Buffalo Bop 55016. Hierop vinden we bvb een piano-rocker als Grady Lewis terug, van wie ik slechts twee nummers kon traceren. En dit is er 1 van...Rockin' Stompin'/Sad Story uit 1960, op het vrij onbekende Star-label.Talloze honderden van deze platen werden nooit in Europa uitgebracht en het was een verademing deze te gaan opsporen in de jaren 70, toen de irriterende Soul-muziek de hit-parades bleef beklimmen. Ik hield aanvankelijk wel van de beginnende soul 1964-1967, maar verder ging mijn interesse niet...de toekomst lag in het verleden. Ik verzamelde dan ook meer import-materiaal, niet zelden originele-45t uit de ongecompliceerde Rock 'n Roll dagen, dan uit de jaren 70....veelal via de USA zelf , Nederland of Engeland.
De muzikale hitlijsten van 1963 in Vlaanderen kregen veel te maken met een duidelijke Franstalige invloed....talloze platen kwamen er , qua verkoopscijfers , in te staan.... Adamo, Johnny Halliday, Francoise Hardy, Richard Anthony, Petula Clark en vele anderen scoorden met de regelmaat van een klok...de Amerikaanse en Engelse invloed werd eventjes erdoor ingedijkt...eventjes , want De Britse Popgroepen , met The Beatles in de eerste plaats zaten er volop aan te komen.Ik zat toen nog op 't college en herinner me dat ik op zekere dag een snel rockend nummer , met een aanstekelijk ritme , op de radio hoorde. Echte rockers waren nog amper te horen.Wat was me dat ?, dacht ik...het bleek om een herwerkte opname van Hank Snow's : "I'm Moving On" te gaan. Mijn aandacht was gewekt toen ik het nogmaals ten gehore kreeg.Een onbekende zanger met name Matt Lucas was de uitvoerder...een gewezen Amerikaans drummer. De plaat dook de Vlaamse hitparade binnen en bereikte daar een 4de plaats. Nergens ter wereld stond die plaat hoger genoteerd.Werd hier uitgebracht door Philips, oorspronkelijk een Smash opname.De B-kant was een povere , rustige ballade "My Heavenly Angel". Ook de opvolger , met hoge bass-sound was van hetzelfde kaliber..Roy Orbison's "Ooby Dooby"/"No One Like You" trok de aandacht en haalde ik binnen. Vele jaren later bezorgde ik een artikel uit het tijdschrift "Juke Box" + de hitlijst uit 1963 via een Nederlandse correspondent Adri Sturm van het rock 'n' roll tijdschrift "Rockville', waarvan ik enige tijd lid was , aan Matt Lucas. Die was er echt verrukt en biezonder fier over en het prijkte dan ook op een Website ....helaas werd die website-provider .aol eind vorig jaar opgedoekt, zodat ik alle contact hiermee verloor. Maar hier en daar vind je die naam nog wel terug. Matt Lucas kwam uit Memphis, geboren in 1935. "Maybellene"/"Put Me Down" werd de laatste single die ik ooit van hem ten gehore kreeg. Maar goed, de geschiedenis is er over heen gegaan, hoewel de herinnering blijft...........het bleef hoe dan ook een vreemde eend in de bijt.
En thans halen we met veel poeha en opgetrokken lurven een ouwertje uit de sloot, dat daar reeds ligt uit te breiden van toen Chas and Dave hun grootste successen scoorden , begin jaren 80 dus.Het bekende Engelse duo hield van de traditionele Rock 'n' Roll, die zij vaak kruidden met non-sense teksten.Ook fijne ballades zoals het hieronder volgende , aanstekelijke nummer "Ain't No Pleasing You" uit 1982 (met strings) bleven bij mij lang in het geheugen hangen.
Het zwaar hoofd, ten gevolge van het volumineus vloeiend geestrijk vocht van vorige week maakte inmiddels plaats voor een dito hoofd, ten gevolge van een stevige verkoudheid, waar ik nu reeds enkele dagen zit mee opgescheept. Maar geen nood, we bonden vandaag even de wandelschoenen aan en liepen door een berijmd landschap, de fotocamera in de hand. Ook enkele filmsequencies opgenomen van schaatsende personen en het hondje Jodi, die het op het natuurijs flink naar zijn zin had....twee fotootjes hierbij...uit de omgeving.
BRRR....koud is het buiten. Even opwarmen met een muziekje.Wanneer we even stilstaan bij enkele grote country-labels uit Nashville ,die opereerden gedurende de jaren 50 en 60 komen we onmiskenbaar terecht bij Hickory.Tal van country-artiesten vinden we hier terug.Uit een CD met als titel : Hillbilly Rock 20 Rare Tracks from the Hickory Vaults plukken we graag een song van Al Terry (1922-1985) uit Louisiana.Weinig is er van hem bekend., toerde met Red Foley. zong Cajun, Hillbilly, Country en hier zelfs eventjes Rockabilly...Zijn grootste succes dateert van 1954 met het nummer : "Good Deal, Lucille" ... en nu even lachen..The Country & Western Jamboree Magazine verkoos hem in 1955 als top-artiest voor..jewel ene Elvis Presley. Alle gekheid op een stokje natuurlijk, wat niet weg neemt dat ik dol was op dat liedje van hem uit 1960 : "Watch Dog" met Rockabilly lead-gitarist Hank Garland.(nr 28 op de Country-lijsten van 29/2/1960).
Wanneer het Freedom-label opgaat in de moedermaatschappij Liberty, komt Johnny onder de vleugels van producer Snuff Garrett.Hoewel nog flink rockend met "Cincinatti Fireball" , blijkt uit de B-kant dat Johnny ook tienerballaden meester kan ,op de B-kant staat het nummer "Dreamin' " en dat blijkt meteen een schot in de roos.Een 11de plaats in Amerika, een 5e positie in Engeland en in onze gewesten wordt het lied vaak gedraaid.Maar het kon nog beter met de opvolger :"You're Sixteen"/" I Beg Your Pardon" (1960)dat in de U.S. een knappe 8 ste plaats in de Top-Honderd behaald en in Engeland zelfs op de 3e stek plaatsnam. Ja, toen pas leerde ik Johnny Burnette kennen, toen het vaak op de radio werd gespeeld en hier ook in de hitlijsten terecht kwam.In een muziektijdschrift stond er een artikel met foto.Ik herinner me dat ik in de lente van 1961 met moeder naar Brussel ging in grote magazijnen in de Nieuwstraat zoals de Priba, Sarma en Au Bon Marché.Moeder ging natuurlijk voor de kleedjes en ik bleef hangen in de platenafdeling...de nieuwe Johnny Burnette singel lag daar met fotohoes : "Little Boy Sad"/"Down To The River"...dat ik al enkele malen had gehoord op de radio.Gezaag ten spijt kreeg ik de plaat niet mee (66 bef), omdat ik al een plaatje van Freddy Quinn : "Unter Fremden Sternen" /"Du Muss Alles Vergessen" had weten te bemachtigen...De plaat werd nummer 17 in Amerika en nummer 12 in Engeland.Enige tijd later haalde ik wel een LP binnen met de hits van Johnny Burnette.Dan volgden nog "Big Big World" en "God, Country and My Baby" in 1961(U.S. nr 18), plaatjes hier uitgebracht door het Engelse London-label. In 1962 kende hij nog een mini-succesje in Engeland met het fraaie "Clown Shoes"(nr 35)...en toen was de succesformule voorbij,want de twee daaropvolgende platen haalden de hitlijsten niet meer.Een overstap naar Chancellor (" I Wanna Thank You, Folks ") en later Sahara en Capitol ("Sweet Suzie") brachtten evenmin nog zoden aan de dijk. In 1964 richtte hij tenslotte zijn eigen platenlabel op Magic Lamp op, waarop nog 1 singel verscheen.Op 1 augustus van dat jaar verdronk hij jammerlijk tijdens een vispartijtje in Clear Lake, toen hij van zijn boot viel. Zijn zoon Rocky Burnette tenslotte had een hit in 1979 met "Tired Of Toein' The Line".
28 Maart 1934 , Memphis Tennessee was de geboortedatum en -plaats van Johnny Burnette. Hij zat in dezelfde hogeschool als Elvis en volgde ook diens eerste stappen in de muziekwereld.Het prille succes van Elvis werkte aanstekelijk op de jonge Johnny en spoedig vormde hij dan ook een rock 'n' roll trio, samen met zijn broer Dorsey en een schoolvriend Paul Burlison.Hij had enkel pech, in die mate dat een auditie bij Sam Phillips van SUN-records door deze werd afgewezen, simpel omdat diens stem en muziek teveel op die van Elvis leek. Een eerste plaatopname voor Von Records ("You're Undecided") maakte weinig indruk, maar hij kreeg kort nadien een contract bij Coral, een dochtermaatschappij van Decca. Zijn rauwe rockabilly-stijl bezorgde hem een kleine hit met "Tear It Up" en maakte daarna , na het winnen van een amateur-contest tournee's met Gene Vincent en Carl Perkins. Een opvallende verschijning maakte hij in november 1956 in de Alan Freed film : Rock Rock Rock met het nummer "Lonesome Train".Voor Coral nam hij in de periode 1956-1957 authentieke, primitieve rockabilly-opnamen..."Honey Hush", "Please Don't Leave Me", "The Train Kept-A-Rollin' ", "Rock Therapy" , "Eager Beaver Baby" , "Rock Billy Boogie "en vele andere, helaas zonder een echte doorbraak te kunnen forceren.Op veel van deze nummers zou Grady Martin lead hebben gespeeld en niet Paul Berlison, maar dat laat ik voor de geschiedenis. Feit is evenwel dat deze onontbeerlijke opnamen in geen enkele Rockabilly-verzameling ontbreken,want ze behoren tot de roots van deze stijl die populair was bij de blanke Amerikaanse jeugd gedurende de jaren 1954-1958. Ik heb deze allen verzameld , zij het dan wel in 1968, toen ze in Engeland werden heruitgebracht op LP.Paul Berlison verliet de groep in september 1957 en de broers trokken naar Los Angeles, waar ze zich concentreerden op het schrijven van songs voor de jonge Ricky Nelson, die er succes mee oogstte."Waiting In School","Believe What You Say", "It's Late" en "Just A Little Too Much" werden hits. Hun eigen opname van "My Honey " voor Ricky's platenmerk Imperial faalde eens te meer.In oktober 1958 nam Johnny Burnette 3 platen op voor Freedom -Records, die werden uitgebracht in 1959 , zonder enige bijval alweer. Doch daar zou spoedig verandering in komen ........
The King Of Stroll werd hij ooit genoemd, vaak uitgedost met een tulband (was de Sam The Sham van de jaren 50). Chuck Willis kwam uit Atlanta, Georgia- geboren op 31 jan. 1928. Zijn korte carrière kan men best omschrijven als bestaande uit 2 periodes..de eerste successen boekte hij voor het Okeh-label in de jaren 1952-1954, zoals "My Story", "Don't Deceive Me", "You're Still My Baby", "Feel So Bad ", "Goin' To The River ", allen Top 10 R&B-singels. In 1956 stapte hij over naar Atlantic-records : "It's Too Late", "Watcha Gonna Do" en vooral "C.C.Rider" uit 1957 werden klassiekers, net als "Betty and Dupree". Zijn laatste opnamen : "What Am I Living For"/ "Hang up My Rock 'n' Roll Shoes" werden successen na zijn onverwacht overlijden op 10 april 1958. Op zijn verzamel LP's vind ik "Thunder and Lightning" en voornamelijk "Keep-A-Drivin'" biezonder heerlijke nummers...deze werden na zijn dood uitgebracht. Veel van zijn composities werden gecoverd door onder meer Elvis, Buddy Holly, Roy Orbison, The Drifters, Conway Twitty, Jerry Lee Lewis, Ruth Brown, Otis Redding.......
We duiken even opnieuw de late jaren 50 in. Bij de talrijke instrumentale groepen uit die tijd waren er ook enkele die gebruik maakten van een electrisch orgel en er waarempel hoge toppen mee scoorden ,denken we maar aan Johnny and the Hurricanes, Dave "Baby" Cortez of Bill Black's Combo. Deze laatste groep werd opgericht in 1958 door Bill Black (geboren in 1926) , na zijn sessiewerk voor Elvis Presley als Bass-speler tussen eind 1954 en 1958, samen met gitarist Scotty Moore en drummer D.J. Fontana.Toen Elvis zijn legertijd vervulde hield hij het voor bekeken en vormde een eigen instrumentaal combo, met onder meer saxofonist Ace Cannon en pianist Carl McVoy.Ze werden gecontracteerd door het HI-label uit Memphis in 1959..door Ray Harris, één van de oprichters.Die Ray Harris, herinner ik mij had een paar ruige rockers op het Sun-label opgenomen,zoals "Come On Little Mama" in 1956 , nog op 78t. waar ik enige tijd naar heb gezocht.Met hun 'Untouchable Sound",zoals ze werden voorgesteld, hadden ze diverse hits zoals SmokiePart II (1959), White Silver Sands(1960), Josephine(1960) , Don't Be Cruel, Blue Tango... en maakten veel LP's begin jaren 60 zoals "Movin" of "Twist Her". Ik heb veel van hun materiaal verzameld , eerst op 45t. en LP zoals HI-records The Early Years, waar ook Ace Cannon, Carl McVoy, Billy Reeder, Teddy Redell, Gene Simmons ... op te vinden waren. Later dan de CD's.....het was inderdaad een vernieuwende sound . Bill zelf haakte af in 1962, wegens ziekte en overleed in 1965. De groep bleef onder de oorspronkelijke naam actief tot de jaren 70, maar hun muziek volgde ik reeds lang niet meer verder op. Ze waren de inspiratiebron voor latere soul-groepen zoals The Mar-Keys en Booker T. & The MG's. Wat ik er nog wou aan toevoegen was een ode aan Bill Black , op de B-kant van Dave Edmunds' "I Hear You Knockin' " uit 1969 onder de titel Black Bill.
We schrijven 1966...De naald van de radio schoof willekeurig over de zenders en belandde op de middengolf bij Hilversum 3 ,waar ik (met veel geruis) terecht kwam bij een kort programma, amper 20 minuten : "Studio Rock 'n' Roll" op een moment dat een muzikaal portret werd geschetst van The Three Stars. Ik kende uiteraard de muziek van Buddy Holly en Ritchie Valens en ook The Big Bopper was me niet vreemd, zij het dan enkel door dat ene succes-nummer ...helloooo baby..Chantilly Lace. Nu hoorde ik echter een song die ik nog nooit had gehoord...begon met een aanzwellende donder....een joviale, zware stem...In North Carolina way back in the hills...White Lightning....Het lied was nooit op single verschenen, maar stond op de enige LP uit 1958, door Mercury uitgebracht "Chantilly Lace" en was sindsdien niet meer te verkrijgen. In 1971 werd deze LP eindelijk in Engeland opnieuw uitgebracht op het Contour-label en dat was dus een buitenkansje om die te importeren. The Big Bopper zag het levenslicht in Sabine Pass,Texas in 1930 onder de naam Jiles Perry (Jape) Richardson en was bekend als disk-jockey, zanger,humorist, componist en nam aanvankelijk onder zijn eigen naam liedjes op. In 1957 verscheen een eerste plaatje "Crazy Blues" op Mercury (terug te vinden op de U.K. LP Mercury Rockabillies uit 1975).In totaal heeft hij een 20-tal nummers op de plaat gezet.Het was even wachten tot eind jaren 80 toen het Amerikaanse Rhino label de meeste van zijn songs heruitbracht op LP/CD met inbegrip van een onuitgebrachte song uit 1954 "Boogie Woogie", een heerlijke compilatie waar bvb ook "Monkey Song" op te vinden was. Het verhaal van zijn tragisch einde op 3 februari 1959 is iedereen wel bekend, waarbij country-zanger Waylon Jennings zijn plaats in het gecharterde vliegtuigje afstond aan een gegriepeerde J.P. Richardson, met het gekende gevolg, enz.... Een andere country-zanger George Jones had later in 1959 een nummer 1 country-hit met zijn versie van Bopper's White Lightning, een song dus over een eigen gestookt alcoholisch brouwsel. Een compositie van The Big Bopper voor zijn vriend en introducée bij Mercury : Johnny Preston met name "Running Bear" werd eind 1959 postuum uitgebracht en haalde een nummer 1 in de Amerikaanse Charts, alsook in Europa.De indiaanse achtergrondgeluiden hierop te horen zijn van de componist zelf. Zijn zoon, die nog net niet geboren was ten tijde van de crash zette zich later in om de herinnering aan zijn vader levendig te houden. Hieronder dus even de verongelukte Big Bopper aan het werk in 1958, met rechts op de foto zijn zoon die welsprekend zijn voetsporen lijkt te willen volgen.
Van een korte muzikale carrière gesproken...Niki Sullivan (1937-2004) kon er van meespreken. Groeide op in Lubbock, Texas en behoorde tot de originele bezetting van The Crickets, de begeleidingsgroep van Buddy Holly, samen met klasgenoot Jerry Allison en Joe B. Mauldin.Gedurende een klein jaar was hij ritme-gitarist en achtergrondzanger bij Buddy's songs zoals That'll Be The Day, Maybe Baby,Peggy Sue, Oh Boy, Tell Me How enz...ging mee op diens tournee's zoals bvb het Apollo Theater in New York en reisde doorheen de States van 1 september tot 24 november 1957 (die 80 steden aan deed)....Op 1 december 1957 trad Buddy Holly met de Crickets op in de Nationale TV-show van Ed Sullivan, tijdens hun tweede en laatste TV-show daar op 8 januari 1958 speelden The Crickets zonder Niki Sullivan, want deze had intussen begin december de groep verlaten. De juiste reden zal wellicht nooit aan het licht komen..Niki had het over oververmoeidheid van de vele optredens , maar vermoedelijk waren het onenigheden in de groep...en werd hij als overbodig eruit gezet. Niki zag er uit als een tweede Buddy Holly of ja, een Hank B. Marvin van The Shadows... In 1958 nam hij in Lubbock met een eigen samengesteld groepje The Plainsmen zijn enige solo-plaat op..."It's All Over " / "Three Steps To Heaven"....zonder enig succes, toen het werd uitgebracht op het Dot-label uit Hollywood...Het was inderdaad " All Over " met zijn muzikale carrière, enkele schamele pogingen niet te na gesproken. In 1996 bracht het Engelse Ace-label de CD Dot Rock 'n' Roll uit...met archieven van dit bekende label uit de jaren 50..en kon ik deze opname dus voor het eerst beluisteren. In de film "The Buddy Holly Story" uit 1978 werd geen melding gemaakt van het feit dat Niki ooit tot The Crickets had behoord.
Er zijn zo van die liedjes, waar ik een enorme nostalgische herinnering aan over houd en er met onvoorstelbaar veel weemoed aan terug denk....Mijn legerdienst in Tongeren..Kazerne Ambiorix 1966- '67 kende ook het uitgaansleven...Op een mooie nazomerse avond....met enkele miliciens in een gezellig caféetje in de omgeving...hoordde ik het uit de Juke Box weerklinken...ik had het nooit voorheen gehoord...ene Ross McManus...wie ???? Het was geen hitparade-liedje , niet gekend in Vlaanderen en Nederland en derhalve werd het nooit op de radio gedraaid..., maar betekende wel héél wat voor mij......Ik vond het singeltje een klein jaar later terug in een Brusselse soldenverkoop...bij La Maison Blue......in de Nieuwstraat... Ross McManus bleek naderhand ook nog de vader van Elvis Costello te zijn .
In de herfst van 1960 las ik in het muziektijdschrift Juke Box, vergezeld van een knappe foto van de Texaan Joe Melson, dat op het Hickory-label een plaatje van hem was verschenen : "Oh Yeah" / "Barbara"...een rockabilly up-tempo nummertje, wat ik kort daarop te pakken kreeg. In 1961 kwam dan "Hey, Mister Cupid"/ "No One Really Cares", dat hier verscheen op Funckler in mijn bezit. Het vlot pop-nummertje met hit-potentie, gekoppeld aan een mooie ballade , kende echter geen succes.Ook latere opnamen deden het niet echt....zijn zangcarrière kon hij vergeten....in tegenstelling tot zijn liedjes die hij schreef met Roy Orbison....diens eerste successen, na zijn Sun-periode ,waren wel regelrechte wereldhits...Uptown, Only The Lonely, Crying, Blue Bayou, Blue Angel, Running Scared, Lana ..Pretty Woman..schreef hij samen met Roy Orbison en zong die mee in de achtergrond. Ook Run,Baby Run voor The Newbeats ..die dus ook platen opnamen voor Hickory..waar ook zangeres Sue Thompson (Norman) onder contract lag. Ach, de rest is geschiedenis...wie kent nog Joe Melson ? Roy Orbison daarentegen....
Ooit was hij een befaamd sessie-muzikant en begeleidde hij op gitaar tal van rockgrootheden, tijdens hun optreden in Engeland, zoals Gene Vincent, Eddie Cochran, Johnny Cash .... eind jaren 50. Begin jaren 60 had hij in Engeland enkele hits , die ik te beluisteren kreeg via het radio-station Luxemburg op 208 meter. A picture Of You (1962) en That's What Love Will Do (1963) waren de meest succesvolle.... Minder gekend was bijvoorbeeld zijn bewerking van een oude klassieker uit de jaren 20...Shine (1960). Ik was in de wolken toen ik dat singeltje te pakken kreeg, met op de B-kant een ruig instrumentaaltje : The Switch. Shine was een te kort, maar vrolijk en opgewekt deuntje en vermits ik toen zelf krulhaar had, pastte dit gewoon in mijn leefpatroon uit die tijd...voor eventjes dan toch.
Niet alleen was het boeiend om muziek te verzamelen, interessant leek het me eveneens meer diepgaande kennis te vergaren over het ontstaan van de populaire muziek uit de twintigste eeuw, waarbij het prille en nostalgische jeugdsentiment een voorname rol speelde...de jaren 20 tot de 60er-jaren stonden hierbij centraal. Zo zag mijn muziekbibliotheek hieronder er dan ook uit...eind jaren 90...ik werd een wandelende encyclopedie. Intussen kwam het internet er aan, hetgeen verdere opzoekingen enorm vergemakkelijkte.
POPMUZIEK-LITTERATUUR.
ENCYCLOPEDIA OF ROCK. VOL. 1 :THE AGE OF ROCK N ROLL.
(Phil Hardy and Dave Laing). Panther Books-UK. 1976.
ENCYCLOPEDIA OF ROCK. VOL. 2 :FROM LIVERPOOL TO SAN FRANCISCO.
(Phil Hardy and Dave Laing). Panther Books-UK. 1977.
ROCK ON.(THE SOLID GOLD YEARS).(Norm N. Nite)-Popular Library-USA-1977.Illustr.
THE BOOK OF GOLDEN DISCS.(THE RECORDS THAT SOLD A MILLION).
(Joseph Murells).Barrie and Jenkins-UK.-1978.Illustrated.
THE BILLBOARD POP-CHARTS 1955-1959.(Joel Whitburn).Rec.Research Inc.USA-1992
THE BILLBOARD HOT 100 CHARTS.(THE SIXTIES).(Joel Whitburn).Rec.Res.USA-1990
THE BILLBOARD BOOK OF USA TOP 40 HITS.(1955-1984).
Als tiener lag het voor de hand dat ik voor het opvolgen van hit-parades (USA en UK) beroep deed op tal van muziektijdschriften. Liedjesteksten, foto's of nieuws kon je er in vinden.Mijn prilste blad was in 1959 Pick Up, spoedig gevolgd door het eveneens maandelijkse Juke Box....kostte toen 10 Bef. Later Song Parade, TopTunes en Music- Fan.De meeste van die bladen heb ik nog immer in bezit...van 1959 tot 1964,maar er ontbreken er nog wel enkele.Ook keek ik dan uit naar buitenlandse muziekbladen zoals Muziekexpress en vanaf medio jaren 60, meer naar gespecialiseerde vakbladen zoals Rockville, Rock Collector,New Kommotion,Blues Unlimited enz... Hier dus een paar willekeurige afbeeldingen van magazines uit die jaren.
7 augustus 1984 was een trieste dag in de muziekgeschiedenis. Ik kwam net terug van een dagje zonnen aan het Donkmeer in Overmere, toen ik op de radio het bericht hoorde van het overlijden van Ann Christy, zowat de beste zangeres die Vlaanderen ooit had voortgebracht.Onwillekeurig zag ik bovendien later op de teletekstpagina's van de BBC een ander overlijdensbericht, dat van Little Esther (Phillips).In de kranten werd de dag erop echter geen melding gemaakt van dit laatste feit. Esther werd geboren op 23 december 1923 in Galveston,Texas en won in 1949 een zangwedstrijd , georganiseerd door Johnny Otis , de peetvader van de Rhythm & Blues...in zijn Barrelhouse Club in L.A. Dit leidde tot een reeks succesvolle jump- en ballad opnamen op het Savoy-label met zijn city-blues orkest. Duet-opnamen met Mel Walker waren regelrechte hits zoals "Double Crossin' Blues"(nr 1 R&B 1950), "Cupid's Boogie","Mistrustin'Blues"en andere...De dubbel LP: "The Complete Savoy Recordings" kon dan ook niet in mijn platenkollektie ontbreken. In 1951-'52 nam ze voor King-Federal schitterende Rhythm & Blues opnamen op, zoals "The Deacon Moves In" bvb. Af en toe zat er in de muzikale begeleiding de boogie-woogiepianist Little Willie Littlefield(de man die een jaar later de originele versie van Kansas City op zijn palmares zou zetten en vandaag de dag in Nederland woont).De LP Baad Baad Girl laat die fraaie dingen horen. Latere opnamen geschiedden o.a.voor Decca.Toen begonnen haar drugproblemen medio jaren 50.In 1962 maakte ze een come-back en scoorde ze een hit met "Release Me" (succesvol ook voor Engelbert Humperdinck 5 jaar later). Met weinig succes volgden plaatopnamen voor Atlantic, Roulette(jazz-blues) en Kundu. Af en toe waren er nog optredens zoals het Montery jazz-festival in 1970.Met haar gezondheid ging het verder bergafwaarts....
Haar drank- en voornamelijk haar heroïneverslaving eisten een zware tol, waar ze uiteindelijk aan ten onder ging.
We schrijven 1966...De naald van de radio schoof willekeurig over de zenders en belandde op de middengolf bij Hilversum 3 ,waar ik (met veel geruis) terecht kwam bij een kort programma, amper 20 minuten : "Studio Rock 'n' Roll" op een moment dat een muzikaal portret werd geschetst van The Three Stars.
Van een korte muzikale carrière gesproken...Niki Sullivan (1937-2004) kon er van meespreken.
Er zijn zo van die liedjes, waar ik een enorme nostalgische herinnering aan over houd en er met onvoorstelbaar veel weemoed aan terug denk....Mijn legerdienst in Tongeren..Kazerne Ambiorix 1966- '67 kende ook het uitgaansleven...Op een mooie nazomerse avond....met enkele miliciens in een gezellig caféetje in de omgeving...hoordde ik het uit de Juke Box weerklinken...ik had het nooit voorheen gehoord...ene Ross McManus...wie ???? Het was geen hitparade-liedje , niet gekend in Vlaanderen en Nederland en derhalve werd het nooit op de radio gedraaid..., maar betekende wel héél wat voor mij......Ik vond het singeltje een klein jaar later terug in een Brusselse soldenverkoop...bij La Maison Blue......in de Nieuwstraat...
Ooit was hij een befaamd sessie-muzikant en begeleidde hij op gitaar tal van rockgrootheden, tijdens hun optreden in Engeland, zoals Gene Vincent, Eddie Cochran, Johnny Cash .... eind jaren 50.
