Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
13-04-2012
The Harmonicats.
Toen ik mijn zondagochtendwandelingetjes , na een avondje stappen, in de late jaren 60 uitstrekte naar het Brussels Vossenplein, werd ik op muzikaal vlak teruggeworpen in een tijd, die ik vaag had beleefd via muzikale pareltjes op de radio. Oude 78-toerenplaten...tja, dat was het voor mij dus helemaal.Mijn voorkeur ging dan naar muziek begin jaren 50...hillbilly, dikwijls in een country-boogie jasje verpakt. In die mate dat ik afging op de titels die eindigden op ....boogie. Ik kwam dan thuis met breekbaar materiaal zoals bvb The Harmonicats : "Harmonica Boogie" ....Afkomstig van een instrumentaal trio onder leiding van Jerry Murad, dat reeds bestond vanaf 1944 en drie jaar later een millionseller scoorde met :" Peg o' My Heart " (Vita Coustic), dat internationaal werd uitgebracht door Mercury-records. Harmonica Boogie stamde uit 1949 en werd hier uitgebracht 2 jaar later. Toen hoorde ik de B-kant : "The Galoppin' Comedians" uit 1951...wat vroeger al verschillende keren te horen was geweest op de radio, herinner ik me. Het nummer zelf was een compositie uit 1940 van de Russische klassiekgeschoolde Dmitri Kabalevsky : Suite "Les Comédiens". Een prille radio-herinnering dus voor mij...uit lang vervlogen dagen...
Johnny Otis, van Griekse afkomst mocht zich terecht de titel "Godfather van de R&B" toeëigenen. Ik had het vroeger in deze blog reeds over zijn carrière en de ontdekking van zoveel artiesten als pionier en talentscout. Zo bvb in het midden van de jaren 50 met een bus rondtoeren om R&B muziek te promoten...The J. Otis-show. Zijn eigen platenlabel DIG (1956-1957) liet heel wat onbekend talent nummers opnemen...zijn shows op TV...zijn live-optredens in Monterey (1970) ,die oude en vergeten R&B-artiesten opnieuw liet herleven met bewerkingen van hun hits zoals Roy Milton...zijn eigen opnamen op Capitol... zoals Willie and the Hand Jive, Can't You Hear Me Callin', Telephone Baby....Ma, He's Making Eyes At Me...met The Tree Tons Of Joy....enz... Zijn eerste opnamen dateren reeds uit 1945. Eén van zijn eerste ontdekkingen was Little Esther Phillips...die in 1950 twee nummer 1 hits had op De R&B-hitlijsten : "Double Crossing Blues" en "Cupid's Boogie". Ik heb jaren naar die songs gezocht tot een dubbel-LP verscheen in 1984, met al haar Savoy-opnamen (begin jaren 50)...geïmporteerd uit de U.S. Latere opnamen heb ik eveneens in bezit. Haar tragisch leven eindigde in 1984...op 7 augustus en dit was exact de dag waarop ook de Vlaamse zangeres Ann Christy overleed. In de krant las ik er toen helaas niets over. Even luisteren naar Cupid's Boogie , een duet met Mel Walker (1950). So Long, Johnny.
"Antonio" Chiacchi werd geboren in Tivoli, Italië op 7/2/1941 en spendeerde zijn jeugd in San Marino, samen met zijn beide broers Alberto en Enrico. In 1957 vormde hij zijn band en in 1958 kregen ze een contract bij Durium, waar 3 singles werden opgenomen.Hij was een fervent aanhanger van de Amerikaanse Rock 'n' Roll en het waren dus meestal covers , die werden opgenomen. Hij werd opgemerkt door Jack Good uit Engeland , die een populaire TV-show destijds had op het Britse TV-scherm : "Boy Meets Girl". Gedurende 18 maanden zorgde Little Tony vaak voor de muzikale omlijsting. Scoorde een kleine hit "Too Good" uit 1960 (19e plaats in de UK hitlijsten) en keerde later in 1961 naar Italië terug. Trad daar op in diverse films en scoorde successen in 1962.Opvallend waren ook zijn verschillende optredens tijdens het San Remo Festival doorheen de jaren. Hij verkocht méér dan 20 miljoen platen. En...toegegeven....ik kende deze Tony helemaal niet......tot ik hem bezig hoorde tijdens het radio-progamma : " The Rock 'n' Roll Methode" op Hilversum 3 in de late jaren 70. Hier een instrumentaaltje uit 1959, een stevig rockertje : "The Beat".
Bo Diddley had een vernieuwende , briljante stijl gecrëeerd : de Bo Diddley Beat , die onder meer aan de basis lag van het zich ontwikkelen van de originele Rock 'n' Roll en waarin ook veel Britse groepen inspiratie vonden. Heerlijk om te genieten van deze beat in tal van nummers zoals Bo Diddley, Road Runner, Who Do You Love, You Can't Judge A Book ... enz.... In 1965 kocht ik een LP , uitgebracht in Engeland : "Let Me Pass" en hierop een staaltje van zijn kunnen. Let The Kids Dance, Let Me Pass e.d. Ook twee instrumentale nummers kwamen aan bod zoals het supersnelle "Stinkey" en het meer rustige "Corn Bread", die ik dan ook heel vaak draaide in die tijd. Van hem kwam ook op latere leeftijd de uitspraak : de hedendaagse muziek is enkel noise , lawaai , niks anders. Met veel nostalgie hoor ik deze Corn Bread nu even opnieuw....een tijdsdocument.
Zopas verscheen in Engeland het boek Bass Of Shades van Alex Kendall, met het verhaal over de voormalige Rock 'n' Roll-band The Shades uit Cornwall, die in de late jaren 70 tot medio jaren 80 actief was. Hun verhaal werd opgetekend aan de hand van herinneringen door Bass-gitarist Alan Ross. De bezetting was als volgt: Alan Ross (Bass/Vocals), Spike Hooper(+) (Sax,Guitar), Colin Pryce-Jones(Guitar,Vocals), momenteel actief bij de Shadows-groep The Rapiers en Mike Bunt (Drums).Ze maakten furore op het festival Live at Caister en traden op doorheen gans Europa. Ik had de gelegenheid hen te zien op 6 november 1979 in Gentbrugge, waar ze tijdens het voorprogramma van Sleepy Labeef de pannen van het dak speelden....voor een beperkt publiek...de sfeer was echter enorm.Onder de aanwezigen bevonden zich o.a.Vic Van Dessel van The Rockin' Fifties en Frank Van Rampelbergh.Ik nam toen enkele foto's van de groep, en zette die op de face-bookpagina's van The Shades , en die zijn me hierom héél dankbaar .. Mooie herinneringen hield ik aan die avond over. Eén van de liedjes destijds was Tore Up.(Hank Ballard). Alan Ross is momenteel 70 jaar en speelt nog geregeld bass in de groep Play It Cool .Hieronder een foto , die ik die avond nam. Rock 'n' Roll is here to stay.
Sylvia Robinson overleden....29 september 2011. Geboren in New-York in 1936. Ze werd de moeder van de Hiphop genoemd. Ik moet bekennen dat die naam me niks zegde tot ik erachter kwam dat ze actief was in de jaren 50 als lid van het duo "Mickey & Sylvia"...Mickey Baker & Sylvia Vanderpool en dit deed een lichtje opgaan. In mijn platenkast heb ik veel opnamen van hen , die verschenen op RCA's sub-label Groove...pure R&B songs. Ze hadden slechts 1 hit begin 1957 met "Love Is Strange" (nr 1 R&b en nr 11 in de Pophitparade). Heerlijke ,vaak gecoverde song, mede door het gitaarwerk van Mickey.Ook de b-kant "I'm Going Home" ademt de tijdsgeest van die dagen uit. Andere opnamen van hen, die ik toen vaak op de platenspeler draaide waren "No Good Lover" (1956) en "Love Will Make You Fail In School". Haar latere carrière heb ik niet meer gevolgd. Het wordt weer wat stiller.......
David Gates heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Hij werd geboren in Tulsa in december 1940. Hij genoot faam door zijn songs, die hij aanvankelijk voor anderen schreef zoals een hit voor The Murmaids.Werkte tevens als producer voor Elvis, Bobby Darin, Merle Haggard.. Zijn grootste successen kwamen evenwel vanaf de late jaren 60 , als oprichter en leadzanger van de softrockgroep BREAD. Tijdens zijn jeugd werd hij beïnvloed door authentieke rockers zoals Chuck Berry. Ik beperk me tot zijn prille opnamen....jeugdzonden. Kende een kleine hit met het nummer Jo-Baby(1957). Toen Nederlander Cees Klop in 1972 startte met de uitgave van een schitterende reeks Collector-LP's met obscure rockers, bevonden zich op Collector LP 1012 : "More Great Rock" een tweetal nummers van David Gates uit 1959 : "Walkin' and Talkin"/ "Swingin' Baby Doll ". Zo leerde ik hem kennen. Op het Mala-label verscheen evenwel in 1960 een andere traditionele Rock 'n' Roll opname : "You'll Be My Baby" / "What's This I Hear " en die mocht er beslist wezen...pure ongecompliceerde en onvervalste rocker met een stevige intro. Hij verhuisde in 1961 naar New York. Wat een paradox met zijn latere nummers uit de jaren 70..........
Wanneer ik teruggrijp naar de Amerikaanse muziek uit de jaren 50 , gaat naast Rock 'n' Roll mijn meeste weemoed naar de talloze Doo-Wop groepen ,vanaf 1953 tot omstreeks 1962, zowel zwarte als blanke groepen. Het waren veelal straathoek vocalisten, gegroepeerd rond een zware tenor-leadzanger , met een close-harmony (vaak met een bas-stem erbij) begeleiding en doorgaans zonder veel instrumenten, in navolging van de populaire Inkspots uit de late jaren 30.Wie herinnert zich bvb Sh-Boom niet op de radio destijds omstreeks 1954, in zwarte variant door The Chords en in blanke door The Crew-Cuts. De late jaren 50 doen dan weer denken aan o.a. The Del-Vikings,The Crests,The Skyliners.....enz...enz... Eén van die vele groepen waren The Chimes, een blank Quintet uit Brooklyn, gevormd in 1957 door Lenny Cocco, allen van Italiaanse origine. Oorspronkelijk noemden ze The Capris, maar wijzigden de naam toen bleek dat reeds een andere groep bestond met die naam. Pas later merkten ze ook dat er reeds een drietal groepen waren met de naam The Chimes. Een oud Tommy Dorsey-nummer uit 1937 " Once In Awhile" werd in 1960 hun absolute hit-notering in de Amerikaanse Bill-Board met een 11e plaats en maar liefst 18 weken in de Top 100. Omdat in die tijd niet duidelijk was , dat het een blanke doo-wop groep was kregen ze optredens voorgeschoteld in zwarte muziektheaters zoals in Washington, Chicago of het Apollo-theater in New York. Voor de opvolger gebruikten ze een gelijkaardig concept,een song uit 1935 : "I'm In The Mood For Love", dat toch nog een verdienstelijke 38ste plaats veroverde. Verdere opnames faalden en ook bij Metro (1963) en Laurie liep het niet vlot. In 1964 belandden ze dan bij het R&B -label Vee-Jay, doch dit had méér oog voor de invasie van Britse groepen zoals ...tja...The Beatles, wiens opnamen werden uitgebracht.In 1965 werd de groep ontbonden, maar kwam in de jaren 70 weer bijeen voor retro revival shows.Tegenwoordig treedt Lenny Cocco nog steeds op, als enige van de oorspronkelijke groep....nu met andere leden..als Lenny & The Chimes en ze hebben het nog steeds over ..Once in a While...
Toen ik mijn zondagochtendwandelingetjes , na een avondje stappen, in de late jaren 60 uitstrekte naar het Brussels Vossenplein, werd ik op muzikaal vlak teruggeworpen in een tijd, die ik vaag had beleefd via muzikale pareltjes op de radio. Oude 78-toerenplaten...tja, dat was het voor mij dus helemaal.Mijn voorkeur ging dan naar muziek begin jaren 50...hillbilly, dikwijls in een country-boogie jasje verpakt. In die mate dat ik afging op de titels die eindigden op ....boogie.
"Antonio" Chiacchi werd geboren in Tivoli, Italië op 7/2/1941 en spendeerde zijn jeugd in San Marino, samen met zijn beide broers Alberto en Enrico.
Zopas verscheen in Engeland het boek Bass Of Shades van Alex Kendall, met het verhaal over de voormalige Rock 'n' Roll-band The Shades uit Cornwall, die in de late jaren 70 tot medio jaren 80 actief was. Hun verhaal werd opgetekend aan de hand van herinneringen door Bass-gitarist Alan Ross. De bezetting was als volgt: Alan Ross (Bass/Vocals), Spike Hooper(+) (Sax,Guitar), Colin Pryce-Jones(Guitar,Vocals), momenteel actief bij de Shadows-groep The Rapiers en Mike Bunt (Drums).Ze maakten furore op het festival Live at Caister en traden op doorheen gans Europa. Ik had de gelegenheid hen te zien op 6 november 1979 in Gentbrugge, waar ze tijdens het voorprogramma van Sleepy Labeef de pannen van het dak speelden....voor een beperkt publiek...de sfeer was echter enorm.Onder de aanwezigen bevonden zich o.a.Vic Van Dessel van The Rockin' Fifties en Frank Van Rampelbergh.Ik nam toen enkele foto's van de groep, en zette die op de face-bookpagina's van The Shades , en die zijn me hierom héél dankbaar .. Mooie herinneringen hield ik aan die avond over. Eén van de liedjes destijds was Tore Up.(Hank Ballard). Alan Ross is momenteel 70 jaar en speelt nog geregeld bass in de groep Play It Cool .Hieronder een foto , die ik die avond nam. Rock 'n' Roll is here to stay. 
