Door omstandigheden is het er niet meer van gekomen om verder dit blog uit te werken sedert dec vorig jaar. Ik heb daardoor veel mensen op hun honger gelaten (figuurlijk dan wel) om te ontluisteren wat we nu eigenlijk gedaan hadden om succesvol af te slanken zonder echt op dieet te gaan. Ik weet, mea maxima culpa.
Mijn grootste voornemen voor dit jaar is dan ook om meer effeciënt verder te gaan, eerst en vooral met de nieuw aangeleerde leefwijze, want zelf als ik niet verder verslag uitbracht, en het met de feestdagen moeilijker gaat om consequent te zijn, kan ik fier toegeven dat ik niet veel in gewicht heb ingeboet, maar vooral ook met dit blog, om u verdere tips te geven, moed in te spreken en helpen om ook dit resultaat te bereiken.
Het nieuwe jaar begint alvast beter dan het geëindigd is, ik weet nu al dat ik meer tijd zal hebben. Vorig jaar heb ik deze blog trachten te combineren met een fulltime job in drie ploegen, een huishouden, een pak hobbys en een tuin, met als resultaat, dat niets echt goed werd afgewerkt. Door een herschikking kan ik nu in de week meer tijd maken en hopelijk gaat het dan wel beter. Verder zijn we ook bezig met onze 'formule' in een pasklaar kleedje te steken zodat we iedereen die interesse heeft over zo'n persoonlijke "gezondheidscoach" kan beschikken, maar dat vraagt wel wat werk, dus da's nog niets voor morgen, maar het komt. Ook een echt website komt eraan. Werk een gode voornemens genoeg, dus je hoort nog wel van mij.
10. Profiel en eetgedrag vóór aanvang (1 juli 2008)
Gedurende de laatste twee jaren hadden we een nogal druk (zie zeer druk) tijdsbestek. Mijn hoofdjob situeerde zich in de weekends, hierdoor had ik in de week tijd om mijn partner in de week te helpen bij zijn zelfstandige bezigheid. Dit was eigenlijk gelijk aan twee bijna-fulltimes .
We hadden zo een vrij hectische levensstijl, met vroeg opstaan, vroeg de deur uit, en laat thuiskomen (en dus te laat eten), en wat meer restaurantbezoekjes (want het was te laat om te koken, of ik had “niets in huis” .
Na een gezondheidscrashke (een zona : dat veroorzaakt wordt door stress) moest ik het wat rustiger aan doen, waardoor ik wel meer thuis bleef voor de administratieve taken, doch daardoor kwam niet echt meer regelmaat, want mijn partner moest dus zelf meer taken doen en kwam dus nog altijd laat thuis.
Ontbijt : Mijn ontbijt was dan meestal een drinkyoghurt met een proteïne poeder om toch iets binnen te hebben. Als ik geen tijd heb om te ontbijten krijg ik meestal niets binnen, dan zijn zo’n vervangmaaltijden om te drinken beter dan niets. Als ik tijd had, was het meestal een broodmaaltijd met koffie. (liefst brood met kaas)
Middagmaal : op de baan werd dat steevast een belegd broodje, liefst met een of ander slaatje (krab, garnaal… of americain préparé, later overgeschakeld naar een broodje gezond, kaas hesp met smos). Als ik thuis was wisselde ik wel eens een broodmaaltijd in voor een gezond slaatje.
Avond : warm . Ik was ondertussen gespecialiseerd geraakt in het snel bereiden van een ‘verse ‘ , doch simpele maaltijden op +/- een half uur. Dat werd meestal en stukje vlees of vis met groenten (meestal geen aardappelen) of een wokgerecht.
Tussendoor : hier probeerde ik steeds wat fruit in de wagen te hebben waar ik dan tussen de maaltijden zoveel mogelijk van at. Doch als er koekjes op kantoor lagen werd daar ook gretig van gesnoept.
Drinken : ik dronk veel te weinig, ik lust niets van frisdrank of spuitdrank, doch plat water is toch zo waterachtig. Als ik kon dronk ik een koffie (twee of drie per dag) en voor de rest was er wel een fles water in de wagen doch die was ’s avonds niet leeg, ik sipte er wel wat van doch echt drinken kon je dat niet noemen.
Als we ’s avonds dan ergens iets gingen eten, was dat wel met wijn en soms een aperitiefje.
Onze doodzonde : als we dan ’s avonds even in de zetel uitgeteld lagen te ‘genieten’ van een tv-programma, zochten we onze troost steevast in een latje chocolade (voorkeur voor côte d’or puur : elk een latje van 75 gr…………….) In de weekend was er steeds wel een reden voor een aperitiefje (whisky voormijnheer en sherry voor mezelf) met de nodige borrelhapjes en werd er regelmatig een fles wijn opengetrokken. Vooral in de zomer omdat er dan wel wat bezoek op ons gezellig terrasje kwam meegenieten.
Als we dan rond 15 juni beslisten dat er iets moest gebeuren om ons gewicht terug onder controle te krijgen, zijn we begonnen met deze ‘doodzonde’ aan te pakken : geen chocolade noch alcohol meer in de week . Uiteindelijk was dat nog niet zo moeilijk en niettegenstaande we niet van plan waren om ook in de WE hiermee te stoppen, is dat er vanzelf uit gegroeid. Na drie weken was er al 3 kilo af. We zorgden er dan al wel voor dat we ook voor 8 uur gegeten hadden ’s avonds :
Profiel op 15 juni :profiel op 30 oktober :
mijzelfpartner mijzelf partner
Gewicht : 102kg145 88kg 128kg
Vetpercentage52%42,9%43,4%37,1%
BMI : 36 41,431,938,2
Er is nog veel werk voor de boeg doch we zijn op de goede weg.
De belooofde uitenzetting van 'Hoe wij nu vermagerden' mag je vanaf volgende week verwachten. Ik geniet nu even van een weekje vakantie en aangezien er heel wat klusjes om en in het huis moesten afgehandeld worden, zal ik mij daar deze week op moeten concentreren. Sorry voor het wachten.
Laatste besluit voor het op punt stellen van het programma.
Tot nu toe liet ik u meegaan in de voorbereidingen, het gaan naar een programma, mezelf overtuigen, kijken wat ik kan doen. Heb je er al iets van opgestoken voor jezelf? Tot bepaalde bevindingen gekomen? Dat was eigenlijk de bedoeling, het tot inzicht komen voor jezelf.
Ik wildeniet naar een diëtiste, daar heb ik zo mijn eigen reden voor en een groepsgebeuren zoals Weightwatchers heeft misschien al zijn efficiëntie bewezen, doch dat is niet echt iets voor mij. Hoofdreden voor beide, als ik heel eerlijk ben met mezelf, is dat ik niet gemakkelijk in het gareel loop en als mij gezegd wordt ‘je moet dat en dat’, dan lukt mij dat meestal niet, enkel en alleen al omdat ik mij daartegen verzet. Van diëtisten heb ik zowat de idee dat ze enkel over calorieën kunnen praten (en niettegenstaande dit wel belangrijk is, is het volgens mij niet de hoofdzaak) en dat ze zowat belerend zijn. Zo heb ik eens mijn zaligheid gekregen van een diëtiste die mij ongevraagd wel eens ging zeggen wat ik moest doen, niettegenstaande mijn gedachte toen hoegenaamd niet op diëten stond en wij gewoon aan het praten waren over een ander onderwerp. Met alle respect voor hun beroep en hun noodzaak heb ik dikwijls de indruk dat het mensen zijn die zelf geen dieet nodighebben en dat werkt frustrerend. Van die groepsgebeuren huiver ik zowat, van dat gemeenschappelijk in groep op de weegschaal gaan staan, die medecursisten die zeggen dat het goed is en dan die punten tellen, zonder echt te weten wat dat inhoudt, het is zowat terug naar het eerste studiejaar. Ik ga niet beweren dat diemensenen groepen geen goed werk doen, veel mensen weten dikwijls niet wat het begrip ‘voedsel’ inhoudt, ze gaan voort op hetgeen ze meegekregen hebben van thuis en stellen er zich verder geen vragen over en als je ‘dieet’ bestaat uit pizza, meeneemchinees en frieten uit het frietkot, dan kan je wel een beetje hulp gebruiken.
Alle respect hoor! Deze beweringen komen enkel van mijn eigen beleefwereld . Ze hebben absoluut hun nut al bewezen, heel veel mensen geholpen op het rechte pad te geraken. Ik ben veeleer een individualist, lees zelf veel over deze materie en moet ervan overtuigd worden dat het goed in elkaar steekt, ik moet het ook eerst allemaal begrijpen, de gedachtegang erachter aanvaarden (en heb waarschijnlijk ‘rotsvaste’ vooroordelen). Ik denk dat veel mensen die te dik zijn een beetje dat probleem hebben, ze leven graag hun eigen leven en zijn moeilijk te overtuigen dat het anders moet en kan of zien op tegen de moeite (ofwel zijn ze er helemaal niet me bezig). We lopen dan wel regelmatig met onze kop tegen de muur, tot het niet meer anders kan, maar ik blijf erbij dat je eerst mentaal volledig moet overtuigd zijn, dat is het belangrijkste. Het zit hoofdzakelijk tussen de oren.
Nu kijken wat er fout was in mijn eigen levensstijl en wat ik er met weinig moeite reeds kan aan veranderen vooraleer we de grote middelen naar boven halen. In het begin van dit dagboek heb ik gezegd dat we ‘vrij gemakkelijk’ die kilo’s kwijt speelden en dat we er ‘nog plezier aan beleefden’, doch dat houdt niet in dat het helemaal geen moeite kost.
Eerste stap : alcohol zoveel mogelijk bannen en dat latje chocolade ’s avonds weglaten. Dat zal al een goed begin zijn.
Vergeet één gulden regel niet : het duurt slecht 3 weken om nieuwe “goede” gewoontes aan te leren. Dat is niet onoverkomelijk, toch?
Eerst en vooral is internet een fantastisch medium om u een gedacht te vormen van hetgeen leeft in de markt. Vroeger moesten we daarvoor een heleboel boeken kopen en als de inhoud niet bevredigend was, ging dat boek gewoon in de kast.
Diëten, inzichten, methode, aanpak enz, zijn even modegevoelig als de kledingmode, de inzichten en beweringen veranderen regelmatig, met verschillende nadrukken, doch er zijn een aantal constanten.
-Steeds weer komt de voedselpiramide boven. Het is een logische leidraad om na te gaan of je al de voedingsmiddelen binnen krijgt die zorgen dat uw lichaam goed werkt. Niettegenstaande sommige ‘filosofieën’ soms beweren dat je die niet moet volgen (een koolhydraat-loos of -arm dieet), komt ze overeen met hetgeen wij hier in België dagelijks eten
-Regelmaat in het eetpatroon, ongeacht het aantal maaltijden die aangeraden worden
-Naarmate een vrouw ouder wordt heeft ze minder calorieën nodig : jonge vrouwen hebben 1800 tot 2200 Kcal nodig per dag, als ze de 50 voorbij zijn, volstaat 1650 tot 2000Kcal. Dus ofwel minder eten, ofwel het energieverbruik op peil houden door meer te gaan bewegen. Wandelen, fietsen en zwemmen zijn prima geschikt. Hiervan stond ik versteld, de meeste diëten willen u op een 1200 Kcal per dag zetten, onmiddellijk de aanloop naar het jojo-effect natuurlijk, want je hongert je lichaam uit en dan gaat die op safe spelen en als het dan later meer eten krijgt, allemaal opstapelen als vet voor als je weer zo dom doet en u lichaam geen eten geeft. Het geeft al meteen een goed gevoel .
-Bij gewoon een beetje vermageren, (crashdieetjes) wordt meestal vooral water en spieren verloren en weinig vet verbrand, doch het is dit laatste dat moet geschieden om een blijvend resultaat te boeken, en die het moeilijkste is. Anders verval je in het jojo-effect
-Het lichaam heeft weliswaar vet nodig om goed te werken, doch teveel is trop en dierlijke (verzadigde) vetten mogen slechts een klein deel van de voeding zijn. Vroeger werd nogal neerbuigend gedaan over vegetariërs (doch meer over de filosofie erachter) nu komt men blijkbaar vrij algemeen tot de conclusie dat we effectief niet echt (veel) vlees nodig hebben en men het zou moeten beperken tot 100 à 120 gr voor vrouwen en 120 à 150 gr voor mannen per dag.
-De nadruk wordt meer dan ooit gelegd op de combinatie eten-bewegen,en het gaat hier niet over calorieën tellen, over fitness, zware oefeningen en topsport, doch over gewoon gezond en bewuster eten en bewegen.
-Niet alleen de calorie inname is belangrijk, doch de verhouding van de elementen die deze calorieën voorstellen : elke voeding heeft een energiewaarde (in Kcal. Of Joule uitgedrukt), een hoeveelheid eiwitten, koolhydraten en vetten. Die verhouding moet over een dag verdeeld goed zitten, want we hebben ze allemaal nodig doch niet allemaal evenveel. Enkel voortgaan op de calorieën is nogal eenzijdig en zegt niet alles over de kwaliteit van de voeding.
-Verder vond ik nog een aantal berekeningen die ik kan gebruiken om mijn visueel programmaatje uit te bouwen en de vorderingen beter op te volgen.
Dit staat mij wel aan, ik brouw mij hieruit een eigen programma, gesteund door een visuele uitvergroting en opvolging. Tot hier de gedachtegang die vooraf ging aan mijn beslissing om iets aan mijn gewicht te doen, nu moet ik het nog echt doen ook , hé!
Wat heb ik geleerd uit mijn (en ons) ‘vermageringsverleden’?:
-Ik kende het meeste succes met een methode, een visie over voeding die als levensstijl kon doorgaan, (zoals het leven lang fit, bv) met een logische uitleg en onderbouwd met een aanvaardbare uitleg. Dus eens ik aanvaardde dat ik het “zelf”zou moeten doen, en de visie van het “programma” had opgenomen, kon ik dat vrij lang volhouden tot ik een redelijk succes boekte.
-Ik moest nu eerst en vooral inzien dat het niet snel zou gaan :moeilijk punt voor mij, want ik ben eigenlijk vrij ongeduldig maar het is juist dat die maakte dat ik soms naar drastische oplossingen ging grijpen zoals crashdiëten of pillen die dan een averechts effect hebben en dan doen zeggen ‘dat je al alles geprobeerd hebt en dat er niets helpt ’.Feit is dat de kilo’s er niet in een maand zijn bijgekomen en dat ze dus ook niet in één maand zullen verdwijnen: dus nu geen tijdslimiet, enkel het resultaat telt en gaat het trager, zolang er kilo’s afgaan en ik er mij goed bij voel, doe ik voort.
-Als ik het visueel voorstel heb ik meer kans het langer vol te houden. In een vorige poging had mijn partner de gewoonte alles op zijn computer bij te houden, in een eenvoudig Excel programmaatje, maar zo lukte het de vorderingen bij te houden, zelf wat bij te sturen en vooral zwart op wit zien dat er verandering was. De reden dat hij dat gestopt is was tijdsgebrek, doch kort daarna is hij ook gestopt met het programma en terug verdikt. Ikzelf ben niet zo’n kei met de computer, laat staan met rekenprogrammaatjes, maar gezien de voordelen van deze aanpak heb ik goede voornemens genomen.
-Ik zie wel dat hierboven veel ‘aanvaarden’ staat, doch zolang ik dat niet doe, geraak ik nergens. Zolang ik blijf zeggen :
- het moet allemaal maar zo lekker niet zij
- ik heb geen tijd
- het zal wel aan de menaupauze liggen
- ik kan daar nietveelaan doen
- enz.
blijf ik mijn dik zijn ondergaan, een mogelijke oplossing vooruitschuiven, tot het waarschijnlijk helemaal hopeloos wordt.
Dus ik kies voor een overzichtelijke, visuele methode, mijn partner maakt voor mij ook zo’n Excel programmaatje, met nog meer inlichtingen om het beter te kunnen volgen. Ik zal al maar beginnen met oefenen. Maar met een computerprogramma alleen ben ik niets. Ik moet nu eerst het accent zoeken en invullen van mijn vermageringsprogramma.Dat is voor een volgend bericht
U hebt het waarschijnlijk al geraden, mijn voorkeur gaat naar de laatste keuze. Ik heb gelukkig niet veel van die crashdieetjes gevolgd, altijd instinctief aangevoeld dat dit niet ècht kon helpen, doch soms voel je je echt niet meer goed in je vel en denkt even : en als dit toch zou helpen……je bent jong en eten doe je meer uit gewoonte dan uit overtuiging.
Ook ben ik één à twee keren overtuigd geweest dat het goed was me te laten helpen door de zogenaamde wonderpillen, met desastreus gevolg, verdikken in plaats van vermageren – en als je dan de pillen wil terugsturen, want dat is toch hun garantiebewijs, dan zijn ze onvindbaar, verhuisd of onbestaande…..
Ondertussen zijn we ouder en wijzer geworden. Zolang eten een gewoonte blijft om het hongergevoel weg te werken zijn we verkeerd bezig. Eten is meer dan vulling, het is de energie waarop we draaien. Stel : u hebt een auto, u betaalde daar redelijk veel geld voor, u verzekert hem tegen ongevallen, u onderhoudt hem regelmatig doch pompt er zomaar wat in, ongeacht de kwaliteit, een keer diesel, een keer benzine, en dan aanvullen met water : hoelang denk je dat hij zal bollen. Het lijkt belachelijk, doch het is hetgeen velen doen met hun voeding . We hebben één lichaam, gratis gekregen bij de geboorte, we hebben er heel wat in geïnvesteerd om te groeien, te kleden, te studeren, doch bij ons eten staan we meestal niet echt stil, als kind hebben we een bepaald eetpatroon meegekregen, en de meesten dragen dit zonder nadenken mee voor de rest van hun leven, ongeacht de gevolgen voor het lichaam, en meestal tot er drastisch moet ingegrepen worden…
Ik heb jarenlang de richtlijnen van ”Het leven lang fit gevolgd”, met een redelijk succes, ik heb er veel van opgestoken en voor mezelf pas ik nog altijd een aantal van die principes toe omdat ik er mij goed bij voel, doch als ik mijn partner heb leren kennen, heb ik mij laten overhalen om terug ‘gewoon’ te koken en dat is mij fataal geworden. Dus hebben we nu iets gezocht waar we allebeikunnen achterstaanen blijvend toepassen als nieuwe levensstijl, en je hoeft er niet echt veel voor te veranderen want het is gestoeld op de gewone keuken die we kennen.
Dan komen we aan bij de grote middelen :Hierbij bedoel ik de grondigere aanpak voor langere termijn. Het zijn stuk voor stuk dieetprogramma’s, opgezet vanuit een bepaalde visie, gestoeld op bepaalde bevindingen. Het wordt meestal grondig beschreven, met redenen, gevolgen en oplossingen die volledig lijken steek te houden, rijkelijk geïllustreerd met voorbeelden, en met aangepaste recepten, zelf soms met een eigen gamma producten, en een rits aan boeken over deze aanpak.Meestal werken ze ook en voelen de meesten ‘volgelingen’ er zich goed bij. Een van de bekendste wereldwijd is Atkins (geen koolhydraten en gevaarlijk voor de cholesterol) of andere variaties die wel koolhydraten toelaten doch met beperkingen (vb South Beach). Meer bekend bij ons is ‘Het leven lang fit’, het fameuze dieet dat Demis Roussos gevolgd heeft (aanvankelijk met succes trouwens) en het meer recente Montignac. We hebben nu ook onze eigenste Vlaamse Sonja Kimpen, bekend geworden door TV. Ik moet bekennen dat ik er al wel van heb gehoord, columns van heb gelezen, boeken van heb zien liggen en doorbladerd, doch nog niet gelezen en sorry, aangezien ik niet op de kabel ben aangesloten kon ik het ook niet volgen op VTM.
Positief :De ene methode kent al meer (blijvend)succes dan de andere, en is al gezonder dan de andere : ze hebben allemaal één factor gemeenschappelijk : ze doen u nadenken over uw eetgewoontes, durven een aantal vastgeroeste waarden in onze eetgewoontes in vraag te stellen en doen de mensen nadenken over hetgeen ze bezig zijn, ze begeleiden u naar een verschillende aanpak, die meestal ook langere tijd werkt. Je bent zelf bezig met uw programma: het is geen kant en klare oplossing die je in 4 tellen volgt (hier een paar pilletjes, een paar slaatjes, en de kilo’s vliegen eraf, zoals de vorige 2)
Negatief : sommige programma’s zijn zo ingrijpend en hebben soms desastreuze gevolgen (zoals cholesterol bij Atkins), sommigen zijn zo vreemd aan onze eetgewoontes dat we het niet volhouden (weinig of geen koolhydraten). Sommigen zullen het negatief ervaren dat ze er zoveel moeten mee bezig zijn. Er is toch ergens een maar…..vermits we ook dit niet steeds volhouden.
Hulp van buitenaf is een ‘brave‘ benaming voor het geheel van de pillenindustrie die bestaat op het gebied van vermageren.
Je kent ze wel, die reklame die met de post komt of in de roddelkrantjes : het zijn stuk voor stuk middeltjes die je zogezegd zonder iets zelf te doen, massa’s kilo’s kunnen doen verliezen, er is altijd wel een ‘dokter’ die uitlegt waarom dit middel WEL zou werken: met een fotootje bij van iemand met maat 50 of meer, die op drie maand maatje 36 zou hebben…….. in ons achterhoofd weten we wel dat dit bedrog is, doch ten einde raad willen we het toch minstens één keer proberen (en dan nog eens, en nog eens).
Het is wereldwijd de grootste industrie, die miljarden omzet draait, gewoon omdat ze nu eenmaal voorspiegelen dat je mager moet zijn, dat het lukt dankzij hun pillen en dat wij daarin lopen. Het zou toch gemakkelijk zijn, ik steek in mijn mond wat ik wil zonder na te denken, en die pil verlost mij van de nadelige gevolgen… het verdikken. Mocht er ooit een pil uitgevonden worden die u daadwerkelijk doet vermageren, dan zou er nu toch geen probleem zijn van obesitas.
Ik ga hier niet beweren, dat er geen pillen en middeltjes bestaan die het vermageren kunnen ondersteunen door bepaalde functies van het lichaam te stimuleren, dat is een andere categorie, nl supplementen – en daar kom ik later wel op terug - doch die doen wat de naam zegt : iets toevoegen, ze doen het werk niet voor U.
Positief : ik zou het niet weten.
Negatief : ze geven u de indruk dat zij wel uw probleem even 'snel zullen oplossen', dat het wetenschappelijk allemaal zeer grondig gestoeld is en uitgeprobeerd, nochtans zijn sommige van die pillen en thees levensbedreigend, je leert er niets van en het is verschrikkelijk duur boerenbedrog die alleen uw portemonnee doet vermageren.
Na de vorige stappen, bewust worden van het probleem en de beslissing er iets aan te doen, moeten we nu gaan uitzoeken WAT we er aan gaan doen.
We hebben onze lijst gemaakt van hetgeen we in het verleden reeds hebben geprobeerd, wat er goed aan was en wat niet, puur uit onze eigen bevindingen, want geef toe, we zouden er nu geen werk van moeten maken als het in het verleden gelukt was om blijvend gewicht te verliezen. Ergens is iets misgelopen, en die fout willen we niet terug maken.
Ik deel mijn dieet-verleden in drie hoofdgroepen :
-De korte interventies
-Hulp van buitenaf
-De grote middelen
Onder de korte interventies catalogeer ik alles wat te maken heeft met de korte dieetjes die je in de ‘boekjes’ vind, onder de veelbelovende slogan : verlies vlug die enkele kilo’s om in de zomer terug in de bikini te kunnen zonder schaamte. Het zijn meestal stuk voor stuk kleine crashdieetjes, ze zetten je gedurende 14 dagen op een menu van toastjes en slaatjes met een gegrilde kippenpoot tussendoor, alles samen nog geen 1000 Kcal. Het lijkt gemakkelijk omdat je voor ogen hebt dat je binnen 14 dagen terug alles kan eten wat je wil, doch wat ze er niet bij zeggen is dat je enkel veel water en spieren verliest en dat je de poort openzet voor het welbekende jojo-effect.
Waarom?
Gedurende 14 dagen –sommigen denken er goed aan te doen dit langer vol te houden want er zijn slechts …kilo’s af en ze zouden graag meer hebben- houdt je je lichaam voor dat het recessie is in je bord, dat het geen eten meer krijgt, dus gaat het trager verbranden (in tijden van onzekerheid begint toch ook iedereen spaarzamer te leven!), en als het dan na die 14 dagen terug gewoon eten krijgt, denkt uw lichaam,:” ik zal hier even wat reserve opbouwen, want zie dat die crisis herbegint” en zo begint het opstapelen van reserve onder de vorm van vetten (en komen er meer kilo’s bij dan er ooit af geweest zijn).
Bij het steeds weer herhalen van die crashdieetjes (op 25 jaar –of meer- kunnen dat er al heel wat geweest zijn voor sommigen), zetten we dus steeds weer de deur open voor het aanleggen van een vetreserve. Ik weet dat ik er een paar gevolgd heb, als je jong bent sta je er niet bij stil, doch ik ben daar nooit fanatiek in geweest.
Positief : je leert dat er 1001 variaties zijn om (de overigens lekkere) slaatjes te maken die uit meer bestaan dan gewoon eenpaar blaadjes sla en tomaatjes.
Negatief : je kan dit niet lang volhouden, het is bijna uithongeren en de kilo’s komen er zo weer bij.
In een volgend berichtje bespreek ik het tweede punt - "Hulp van buitenaf"
We hebben allen al van alles geprobeerd en toch vallen we steeds terug naar AF (of erger - er komen meer kilo's bij dan er ooit afgingen).
Laat ons eens een lijstje maken van alle methodes die we ooit gebruikten, met daarnaast 2 kolommen; wat was er positief en wat was er negatief...
Bewustwording is een grote stap in de goede richting - zelfs een heel belangrijke stap.
Als we niet weten waar we naartoe willen en hoe we dat gaan doen, geraken we nergens en als we weer de verkeerde weg nemen komen we ook elders uit dan bedoeld.... Dan kunnen we beter thuisblijven!
Mijn persoonlijke bevindingen kan je binnenkort in een volgend berichtje lezen.
Vooraleer je start met een vermageringsprogramma is het voor jezelf belangrijk dat je weet waarom je het doet.
Het gaat over een programma, dat wil zeggen dat je er niet morgen mee begint en overmorgen mee stopt.Het best is jezelf bevragen, en misschien eens op papier zetten,waarom je zou overwegen aan een fitheidsprogramma te beginnen.
Wil je terug in de kleren kunnen van vorig jaar?
Voel je je niet meer goed in je vel?
Voel je beperkingen door je overgewicht?
Gezondheidsproblemen?
Begin je de spiegel te vermijden?
....?
Ga steeds uit van hetgeen je zelf voelt en wil, niet van hetgeen de buitenwereld je wil doen geloven. Als je 10 kilo teveel weegt, doch je daar goed bij voelt, waarom zou je dan zo’n programma volgen (tenzij het voor jou een middel is om maximum op dat gewicht te blijven!)
Stel jezelf een realistisch doel voor ogen. 10 kilo op één maand is quasi onmogelijk (niettegenstaande bepaalde pillenfabrikanten je dat willen doen geloven) en dan nog, het zou alleen water en spieren zijn die je kwijt speelt en geen lichaamsvet, en die komen er toch onmiddellijk terug aan. Op 6 maanden één à twee kledingmaten verminderen is al wat realistischer, en dat voel je ook direct. Wees ook geduldig,je lichaamsmassa is er niet in één nacht bijgekomen, het zal ook niet in één nacht verdwijnen.
Dit laatste punt was in het verleden mijn zwakste punt, als ik al besloot iets aan mijn lijn te doen, moest het vlug gaan, de grove middelen, als ik het nu bekijk soms echt uithongeren, en dat lukt wel even, doch dat hou je niet vol en als je dan weer gewoon begint te eten, dan vliegen de kilo’s er weer aan!
Ik hoop dat ik nu tot de jaren van verstand gekomen ben, en dat mijn huidige aanpak een lang leven beschoren is.
Mijn motivatie? Er zijn verschillende redenen!
Ik voelde mij de zus van het Michelin mannetje, alles opgezwollen, mijn buik, mijn benen, mijn lijf zat overal in de weg. Ik voelde mij beperkt in mijn bewegingen en was zeer kort van adem, hoegenaamd geen conditie meer. Mij bukken, rechtstaan uit een lage zetel, trappen oplopen, schoenen vastmaken, het werd allemaal lastig, ik voelde mij 30 jaar ouder. De spiegel was mijn grootste vijand. Ik zat geprangd in mijn kleren maatje 48 en vertikte het voor deze winter een nieuwe garderobe te kopen met een maatje meer.
En toch heb ik eerst deze situatie laten uitdijen tot er nog eens 10 kilo bijkwam op nog geen zes maanden vooraleer een beslissing te nemen.
Versta me niet verkeerd, ik wil je geen schrik aanpraten, moest ik toen geweten hebben wat ik nu weet (dat ik kon 12 kilo afvallen in 15 weken op een gezonde manier),ik had het nooit zover laten komen. Maar het blijft een beslissing en één die jezelf moet maken, je moet ervoor willen gaan en weten dat het misschien niet altijd vanzelf gaat, en dan is een goede motivatie wel nodig.
Altijd mollig geweest doch rond mijn twintigste was dit min of meer uitgegroeid, slank ben ik nooit geworden, doch 62 kg voor 1,67m was redelijk (ik ben grof gebouwd).
In 1982 een eerste keer gestopt met roken, man wat smaakte mijn eten beter! + 7 kilo.
Oei, oei, toch proberen af te vallen : gelukt = 64kg
Een periode van goed leven gekend, niet veel naar gekeken : + 9 kilo = 73 kg.
Tweede poging afslanking slechts tot 69kg gelukt doch terug naar 74kg en zo vrij stabiel tot 1996 waar ik mijnhuidige partner leerde kennen , op ongeveer 2 jaar 12 kg erbij. Een aantal pogingen tot vermageren ondernomen, doch er ging nooit meer dan 3à 4 kg af(en er kwamen er steeds meer bij met als resultaat in juni 2008 boven de 100 kg (102 om precies te zijn) en dat was EROVER! Zo kon ik niet verder.
Mijn partner : geboren 1957 en woog al 120kg toen ik hem in 96 leerde kennen, in juni 2006 uitgegroeid tot 145kg. Eindelijk beseft dat het ook zo niet verder kan.
Nochtans : ik heb niet de indruk dat mijn eetgewoontes echt slecht zijn (over mijn partner zal ik het hier niet hebben want dat is een ander verhaal). Ik eet veel groenten en fruit, geen frisdrank, nooit fastfood, weinig frieten (twee à drie keer per jaar), weinig snoep alhoewel, dat koekje bij de koffie of ‘s avonds voor TV (hum hum).
Doch het laatste jaar was hectisch, veel werken en weinig regelmaat, met als resultaat, meer uit eten gaan, en een glaasje wijn mag dan niet ontbreken, en ook te laat eten ’s avonds, en bij gebrek aan tijd, vlug een belegd broodje halen.
Mijn grootste verleidingen : vers brood met kaas en toch ook wel pure chocolade (doch met mate)
Samen zijn we sterk dus zoeken naar een oplossing waar we beiden konden achterstaan, en na 15 weken kan ik wel zeggen dat dit blijkbaar gelukt is.
Hoe?
Dit leg ik in de volgende berichten uit, dus blijven volgen!
Mijn partner en ik konden onlangs het glas heffen op een zeer heugelijke gebeurtenis, we zijn namelijk samen 30 kilo afgevallen op 15 weken! We geloofden het eerst zelf niet, echt dieëten doen we niet en toch gaat het vrij gemakkelijk en we beleven er nog plezier aan ook. Niettegenstaande we beiden nooit magere mensen waren, en dat ook nooit zullen worden, beseften we dat het gewicht dat er de laatste twee jaren bijgekomen was niet meer 'normaal ' was en dat er iets moest gebeuren. Doch steeds weer 'proberen te dieëten' was geen optie, dat hebben we genoeg gedaan in het verleden en wie zegt dat ze op dieet gaan, gaat er vroeg of laat weer af, en dan begint het weer van voor af aan. Na een beetje opzoekingswerk, lectuur over het onderwerp en de klik te maken in ons hoofd dat het NU moest gebeuren, zijn we schoorvoetend onze levenstijl beginnen aanpassen aan de nieuwe inzichten, en het lukt blijkbaar nog ook.
Zo groeide het idee van deze blog. We weten dat veel mensen kampen met gewichtsproblemen, vooral 50+ers, en dat het dan echt wel moeilijk lijkt om nog af te vallen. In deze blog wil ik onze nieuwe inzichten en toepassingen met jullie delen, een overzicht geven van de mogelijkheden en hoe wij het deden, al wat we geleerd hebben eens verzamelen, zodanig dat je het niet allemaal zelf moet opzoeken, en vooral een aanmoediging zijn voor mensen die met hetzelfde probleem te kampen hebben. Op naar een nieuwe, slankere, fittere toekomst met veel plezier hopelijk kan ik ook een paar mensen helpen.
